23 Μαρ 2013

Καράκας–Βενεζουέλα
Ο Πύργος του Δαβίδ


Με τα εκατόν ενενήντα μέτρα του, ο Πύργος του Δαβίδ δεσπόζει στο κέντρο του Καράκας, προς την μεριά του πράσινου όγκου του Ελ Αβίλα. Το τρίτο ψηλότερο κτίριο στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, και το έκτο σε όλη την νότια Αμερική, άρχισε να κτίζεται το 1990, για να γίνει οικονομικό-χρηματοπιστωτικό κέντρο από τον David Brillembourg, και από αυτόν πήρε το λαϊκό προσωνύμιο του, όταν το 1994 η τραπεζική κρίση διέκοψε την κατασκευή του. Τότε το κτίριο των σαράντα-πέντε ορόφων, που έμεινε μισοτελειωμένο, έγινε κρατική περιουσία και μέχρι το 2007, έστεκε άδειο και εγκαταλειμμένο. Εκείνη την χρονιά, τον Οκτώβρη, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μια μεγάλη ομάδα αστέγων οικογενειών με επικεφαλής έναν πρώην κατάδικο-ευαγγελιστή πάστορα, κατέλαβε τον πύργο και εγκαταστάθηκε σε αυτόν, τουλάχιστον μέχρι τον εικοστό όγδοο όροφο. Δίχως ασανσέρ, παράθυρα, κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια και στις σκάλες, κεντρική ηλεκτρική παροχή και εγκατάσταση νερού, ο Πύργος του Δαβίδ, παρά τις δυσκολίες, έγινε η κατοικία για επτακόσιες περίπου οικογένειες με δυόμισι χιλιάδες ανθρώπους, οργανωμένους σε μια κοινότητα. Είναι, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, η ψηλότερη παραγκούπολη στον κόσμο, η οποία μπορεί να μη διαθέτει στοιχειώδεις ανέσεις αλλά έχει στην κορυφή της ένα ελικοδρόμιο! Στα χρόνια που πέρασαν μέσα στον Πύργο του Δαβίδ, στήθηκαν ψιλικατζίδικα, ποτοπωλεία, ένα παράνομο οδοντιατρείο, κομμωτήριο και ένα αυτοσχέδιο γήπεδο μπάσκετ. Στην είσοδο του πύργου, με δυο-τρία μπολίβαρ, μισθώνονται μηχανάκια-ταξί, που χρησιμοποιούν πρόχειρες ράμπες, για να σκαρφαλώνουν στους πάνω ορόφους μεταφέροντας προμήθειες. Για τις κοινόχρηστες δαπάνες, το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό, η μηνιαία συνδρομή είναι εκατόν πενήντα μπολίβαρ. Αν και δεν λείπουν τα προβλήματα συμβίωσης, τα μπλεξίματα με την αστυνομία και οι κόντρες με τον άτυπο αρχηγό της κοινότητας, η πλειοψηφία των κατοίκων του πύργου είναι εργαζόμενοι, ορισμένοι μάλιστα σε κρατικές υπηρεσίες και τράπεζες και σχεδόν όλοι, φανατικοί οπαδοί του Τσάβες. Ζούνε με την προσδοκία να βρούνε μια μόνιμη και ανθρώπινη κατοικία, στα πλαίσια των κυβερνητικών στεγαστικών προγραμμάτων.

9 Μαρ 2013

Ιντλίμπ –Συρία
Νεκρές πόλεις, άνθρωποι σε σπηλιές

 
Το Ιντλίμπ βρίσκεται στο κέντρο μιας εύφορης λεκάνης στην μέση του δρόμου, ανάμεσα στο Χαλέπι και την Λατάκεια. Πρωτεύουσα της ομώνυμης βορειοδυτικής επαρχίας είναι η έδρα του κυβερνήτη και πριν τον συριακό εμφύλιο, μαζί με τα περίχωρα, ξεπερνούσε τις εκατόν τριάντα χιλιάδες κατοίκους. Αν και ζούσε για αιώνες στην σκιά του γειτονικού, μεγάλου αστικού και εμπορικού κέντρου που ήταν το Χαλέπι, το Ιντλίμπ υπήρξε, από την αρχαιότητα, πλούσια γεωργική περιοχή. Ευνοημένη από το κλίμα και το έδαφος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα ελαιοπαραγωγής και βαμβακιού, από τα πρώτα ρωμαϊκά χρόνια, παρασκευής σαπουνιού αλλά και βαμβακερών υφασμάτων. Κοντά στο Ιντλίμπ, ανακαλύφθηκε η αρχαία πόλη Έμπλα, που άκμασε στα τέλη της τρίτης προχριστιανικής χιλιετίας. Εκεί οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν είκοσι χιλιάδες πήλινες επιγραφές στην γλώσσα των Σουμερίων, ανάκτορα και άλλους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Στους λόφους με τα ασβεστολιθικά πετρώματα, σε όλη σχεδόν την επαρχία, είναι διάσπαρτοι επτακόσιοι περίπου μικροί οικισμοί, εκατό μικρές πόλεις, εγκαταστάσεις, πρωτοχριστιανικές εκκλησίες, μοναστήρια και οχυρά, που χρονολογούνται κυρίως από τα βυζαντινά χρόνια. Ερειπωμένες και εγκαταλειμμένες είναι οι Νεκρές Πόλεις, όπως είναι γνωστές στους αρχαιολόγους και στους τουριστικούς οδηγούς και οι οποίες ένωναν τους δρόμους των καραβανιών που κατευθύνονταν προς την Δύση. Στα θεμέλια τους, το προσεκτικό μάτι μπορεί να δει ίχνη παλιότερων εγκαταστάσεων των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, τάφους αρχόντων και ναούς παλιών θεών.