20 Νοε 2015

Φυλακές Κάστρο-Κάστρο, Λίμα
«Τίποτα δεν με νίκησε, τίποτα δεν με λύγισε !»

Αν δεν κατασκευάσουν κάποια καινούρια δίωξη με άνωθεν εντολή, όπως συνηθίζουν οι δικαστικές αρχές, το ερχόμενο καλοκαίρι ο Βίκτορ Σαβάλα Κατάνιο θα περάσει την έξοδο της φυλακής Μιγκέλ Κάστρο-Κάστρο στην Λίμα, ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια εγκλεισμού. Κρατούμενος από τον Ιούνιο του 1991, καταδικασμένος σε εικοσιπέντε χρόνια φυλακή, ο Σαβάλα Κατάνιο βρέθηκε αρχικά για πέντε χρόνια στο κολαστήριο στο Γιαναμάγιο στην επαρχία Πούνο σε υψόμετρο 3800 μέτρων! Σε συνθήκες αφόρητου κρύου αρρώστησε βαριά και μόνο τότε τον κατέβασαν στην κλειστή φυλακή στο Σαν Χουάν ντε Λουριγκάντσο. Πέρασε και από την φοβερή Κάντο Γκράντε, φυλακή στην οποία έγινε το 1992 η μεγάλη σφαγή των κρατούμενων σεντερίστας. Ογδόντα τριών χρόνων σήμερα, με σοβαρά προβλήματα υγείας και προχωρημένη τύφλωση , είναι ένας από τους τριακόσιους, επίσημα πολιτικούς κρατούμενους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μέλη της ιστορικής ηγεσίας του ΚΚ Περού και στελέχη του ένοπλου τμήματος «Φωτεινό Μονοπάτι» καθώς και της άλλης, μικρότερης, αντάρτικης ομάδας, του κινήματος «Τουπάκ Αμάρου». Οι πιο πολλοί και ειδικά οι ισοβίτες είναι θαμμένοι σε τσιμεντένια κελιά με σκληρότερη την περίπτωση του Γκουζμάν που βρίσκεται στην ναυτική βάση του Καλάο. Ο Σαβάλα Κατάνιο που κατηγορήθηκε ως μέλος της ηγεσίας του κόμματος και του αντάρτικου , γνωστός με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Ρολάντο», θεωρήθηκε επικεφαλής της «Λαϊκής Βοήθειας» μιας οργάνωσης περίθαλψης των τραυματιών ανταρτών και των οικογενειών των σκοτωμένων.

6 Νοε 2015

Από τους φτωχομαχαλάδες της Αλτντάγ στα βουνά του Ντερσίμ

του Οζγκιούτς Γιαλτσίν*

Υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις στην ζωή του ανθρώπου. Πολλές είναι απλά αδιάφορες αφηγήσεις για το παρελθόν. Μερικές απ’ αυτές είναι πιο έντονες και καθοριστικές. Σα να λέμε, μου ήρθε μια αλλαγή στην σκέψη και στην συνείδηση σαν αστροπελέκι. Σε τέτοιες στιγμές θα αναφερθώ. Και στην δική μου ζωή υπάρχουν μερικές τέτοιες στιγμές.

Κάποια πράγματα τα κατάλαβα στους δρόμους της Αλτντάγ (1) του τόπου που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στους λασπωμένους δρόμους στο Τσιντσίν, στο Τσαλισκανλάρ, στο Γενιντογάν, στον λόφο του Χιντιρλίκ. Σ’ αυτούς τους δρόμους η πιο σκληρή μορφή φτώχειας μας απογύμνωσε από κάθε είδους ρομαντισμό και λεπτότητα. Στους λασπωμένους αυτούς δρόμους όταν χιόνιζε δέκα πόντους χιόνι δεν μπορούσε να βγει αυτοκίνητο. Τα παιδιά έπαιζαν με τρύπια μπαλωμένα πανωφόρια, οι μεγάλοι γυρίζοντας από την δουλειά ψώνιζαν αλλά πάντα οι τσάντες ήταν μισοάδειες. Παντού κυριαρχούσε η φτώχεια.