Βρετανία | Πλατιά κοινωνική υποστήριξη στους αγώνες των υγειονομικών

Οι αριθμοί ήταν εντυπωσιακοί. Προμήνυμα επιτυχίας της απεργίας. Από τους 75 χιλιάδες περίπου ειδικευόμενους γιατρούς που ανήκουν στο βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) και τους 47.692 που είχαν δικαίωμα ψήφου το 77,5 % πήρε μέρος στην ψηφοφορία που οργάνωσε η Βρετανική Ιατρική Ένωση (BMA). Το 98% ψήφισε υπέρ της τετραήμερης απεργιακής κινητοποίησης, δηλαδή 36.218. Η απεργία της 11ης Απριλίου ήταν η δεύτερη φέτος και επηρέασε, πλην της Σκωτίας στην οποία συνεχίζεται η προετοιμασία του αγώνα, όλες τις δημόσιες νοσηλευτικές δομές της χώρας. Έληξε με πρωτοφανή επιτυχία το πρωί της 15ης Απριλίου. Αποτέλεσε μέχρι τώρα την κορύφωση μιας μεγάλης αναταραχής στο δημόσιο σύστημα υγείας εξαιτίας των απεργιών, ορισμένων ιστορικού χαρακτήρα, που έχουν κηρύξει οι εργαζόμενοι σε αυτό τους τελευταίους μήνες. Από τον Οκτώβριο του 2022, όταν 300.000 νοσοκόμες, μέλη του Βασιλικού Κολεγίου Νοσηλευτικής (RCN) ξεκίνησαν να ψηφίζουν για απεργίες, την πρώτη τέτοιας έκτασης και χαρακτήρα διαδικασία στα 106 χρόνια ιστορίας του συγκεκριμένου συνδικάτου, μέχρι σήμερα, το NHS συνταράσσεται από κινητοποιήσεις. Μετά τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες της RCN που απέργησαν τον Δεκέμβριο και στους οποίους προστέθηκαν τα 380.000 μέλη του συνδικάτου Unison, ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στα ασθενοφόρα και άλλες υγειονομικές υπηρεσίες για να μπουν στον χορό για τα καλά και οι ειδικευόμενοι γιατροί. Στις 30 Απριλίου την σκυτάλη ξαναπαίρνουν οι νοσοκόμες με 48ωρη απεργία αφού απέρριψαν τις αυξήσεις –εμπαιγμό που πρότεινε η κυβέρνηση και έσπευσε να αποδεχθεί η ηγεσία τους.

Γαλλία | Διπλασιασμός των αστέγων, αύξηση των θανάτων στον δρόμο

Λεωφόρος Λ' Οπιτάλ, αριθμός 35. Ακριβώς δίπλα στο ινδικό εστιατόριο India Gate. Δύο ροζ τριαντάφυλλα με μια αγγελία θανάτου κρεμασμένα στον κορμό ενός δένδρου, ενημέρωνε τους περαστικούς πως ο άστεγος ζωγράφος που είχε για στέκι το συγκεκριμένο σημείο δεν θα ξαναστέκονταν ποτέ πια εκεί. Για δέκα χρόνια ο εξηντάχρονος Βασίλ, με καταγωγή από την Οδησσό είχε για σπίτι του έναν υπνόσακο που τον άπλωνε στην είσοδο του γειτονικού κτιρίου και κοιμόνταν παρέα με ένα κόκορα και ένα σκυλάκι. Ήταν ο πιο συμπαθητικός άστεγος που γνώριζα σχολίασε ένας περίοικος. Στις 5 Δεκεμβρίου ο Βασίλ, άνευ λοιπών στοιχείων, ήταν από τους τελευταίους που προστέθηκαν στον μακρύ κατάλογο των αστέγων που πέθαναν στον δρόμους του Παρισιού και των υπόλοιπων πόλεων στην Γαλλία. Μια οργάνωση που καταγράφει τις απώλειες των αστέγων σε όλη την χώρα, προσπαθώντας να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή κηδεία, η Le Collectif les Morts de la Rue, μέτρησε 449 θανάτους όλο το 2022 με μέση ηλικία τα 48 χρόνια! Μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου 2023 η μακάβρια καταγραφή η οποία ξεκίνησε από την αρχή της νέας χρονιάς έφτασε τους 47!

Μαδρίτη, Ισπανία | Οι ζωντανοί δεν ξέχασαν τους αδικοχαμένους της πανδημίας!

Η 62χρονη Μαρία ντε Μαρ Νογκερόλ Αλβαρέζ, είναι οικογενειακή γιατρός, διευθύντρια στο κέντρο υγείας στο Κούσκο, μια λαϊκή γειτονιά της Φουενλαμπράδα, ενός δήμου νότια της Μαδρίτης. Από το 2012, όταν ο τότε υπουργός Υγείας και σημερινός υπουργός Οικονομικών στην περιφέρεια της Μαδρίτης Φερνάντεθ Λασκέτι επιχείρησε την ιδιωτικοποίηση τεσσάρων νοσοκομείων και είκοσι επτά κέντρων υγείας, η Μαρ Νογκερόλ πρωταγωνίστησε στις αντιδράσεις. Το μαζικό κίνημα εκείνων των ημερών ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου του 2012, όταν οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο Πρινσέσα έκλεισαν την κεντρική λεωφόρο έξω από το κτίριο και πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρόμενοι για την επικείμενη ιδιωτικοποίηση. Η κινητοποίηση, η οποία μέσα σε δεκατέσσερις μήνες εξελίχθηκε με 22 απεργίες, πολυάριθμες διαδηλώσεις, συμβολικές καταλήψεις και δικαστικές προσφυγές, ονομάστηκε “Λευκή Παλίρροια”.

Μελίγια, βορειοδυτική Αφρική | Η ανθρωποσφαγή την ημέρα του Σαν Χουάν

Φιέστα και μαγεία, από την μια πλευρά. Με ρίζες στις παγανιστικές τελετουργίες οι φωτιές του Σαν Χουάν το βράδυ στις 23 προς 24 Ιουνίου είναι έθιμο εξαπλωμένο στην Ισπανία και σε όλο τον καθολικό κόσμο. Για τον εορτασμό της Ημέρας του Σαν Χουάν, οι Ισπανοί ανάβουν φωτιές στις πλατείες πόλεων και χωριών. Συγκεντρώνουν φρεσκοκομμένα ξύλα, παλιά έπιπλα και δημιουργούν κατασκευές με συμβολισμούς. Σε αρκετές περιοχές υπάρχει η συνήθεια να πηδούν πάνω από τις φλόγες και σε μερικές, όπως στο Σαν Πέδρο Μανρίκε, στην Σόρια της Καστίλλης περπατούν στα κάρβουνα της βελανιδιάς. Η μέρα η οποία έχει συνδεθεί στα χριστιανικά χρόνια με την γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή μεταφέρει το προαιώνιο έθιμο της γιορτής του θερινού ηλιοστασίου στο βόρειο ημισφαίριο, στην κορύφωση της γεωργικής συγκομιδής.

Ούντινε, βόρεια Ιταλία | Η εγκατάλειψη του πρακτικάριου Λορέντσο από τον Άγιο Τζιοβάνι Μπόσκο

Ινστιτούτο Τζιακομίνο Μπεάρζι Σαλεζιάνι Ντον Μπόσκο. Το μεγάλο όνομα το οφείλει σε μια φιλεύσπλαχνη πλούσια χήρα και σε ένα καθολικό ιερέα παιδί μιας φτωχής οικογένειας, από το Καστελνουόβο ντ΄Αστι του Πιεμόντε. Με τα χρήματα της Μελάνια Μπεάρζι, στην μνήμη του Τζιακομίνου, του μικρού γιου που έχασε πρόωρα, αγοράστηκε μια έκταση που παλιά στάβλιζαν αλόγα. Και με την συνδρομή των Σαλεζιάνι, ενός καθολικού εκπαιδευτικού τάγματος που ίδρυσε ο Ντον Τζιοβάνι Μπόσκο, το μικρό ορφανοτροφείο το 1932 στο Ούντινε, εξελίχτηκε σε ένα μεγάλο οικοτροφείο και εκπαιδευτήριο. Στην δεκαετία του 1960 έγινε ένα πλήρες εκπαιδευτικό ίδρυμα με δημοτικό και γυμνάσιο και τμήματα τεχνικής εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα στα πλαίσια του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Γεννημένος το 1815 ο Ντον Τζιοβανι Μπόσκο με επίκεντρο το Τορίνο, σύμφωνα με τις επίσημες βιογραφίες του, δούλεψε ακούραστα για την εκπαίδευση των φτωχών και ορφανών παιδιών. Η «Εταιρεία του Αγίου Φραγκίσκου ντε Σάλες» που ίδρυσε είχε διακηρυγμένο στόχο να δίνει στους νέους όχι μόνο ψωμί και σπίτι αλλά και επαγγελματική και θρησκευτική εκπαίδευση. Την ευκαιρία να εισέλθουν στην κοινωνική ζωή και να βοηθηθούν στην αναζήτηση εργασίας και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους. Για την δράση του στην Ιταλία και στις ιεραποστολές ανακηρύχτηκε άγιος το 1934 και στις 31 Ιανουαρίου 1958, πάπας ο Πίος ΙΒ΄, μετά από πρόταση του χριστιανοδημοκράτη υπουργού Εργασίας Λουίτζι Γκούι, τον ανακήρυξε «προστάτη των Ιταλών μαθητευόμενων».

Βαρκελώνη | Όλες οι πλαστικές σφαίρες τυφλώνουν!

Σκούρο κόκκινο. Και μετά μαύρο. Τρίτη 16 Φεβρουαρίου απόγευμα, οι κεντρικοί δρόμοι της Βαρκελώνης ξεχειλίζουν από οργή. Το πρωί η αστυνομία είχε συλλάβει τον κομμουνιστή ράπερ Πάμπλο Χασέλ, εισβάλοντας στο πανεπιστήμιο της Λέριντα. Οδός Αουγκούστα. Στο τμήμα της που ορίζεται ανάμεσα στην Αβινγκούντα Ντιαγκονάλ και στην Τραβεσέρα ντε Γκράσια. Η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που ξεκίνησε στην Πλάτσα ντε Λεσέψ στις επτά, εξελίχθηκε σε μια νεαρή διαδήλωση με κατεύθυνση τον αστυνομικό σταθμό στην οδό Μπος. Οι διαδηλωτές στριμώχτηκαν από τους αφηνιασμένους της Μόσος ντ' Εσκουάντρα. Των ειδικών δυνάμεων της καταλανικής αστυνομίας. Στήθηκαν μερικά βιαστικά οδοφράγματα. Οι πυκνές γραμμές από αστυνομικές δυνάμεις έκαναν απανωτές επιθέσεις. Οι Μόσος έριχναν δακρυγόνα και πυροβολούσαν με πλαστικές σφαίρες. Γύρω στις οκτώμισι, μια δεκαεννιάχρονη διαδηλώτρια βρέθηκε στο πεζοδρόμιο με το πρόσωπο βουτηγμένο στο αίμα. Η ομάδα άμεσης ιατρικής βοήθειας που έφτασε πίστεψε πως το τραύμα στο μάτι είναι επιπόλαιο. Όταν διακομίστηκε στο νοσοκομείο, οι γιατροί διαπίστωσαν πως ο λοβός είχε καταστραφεί. Η νεαρή κοπέλα έχασε το ένα μάτι της! Στα ισπανικά Μέσα το όνομα δεν δημοσιεύθηκε. Η οικογένειά της ζήτησε να γίνει σεβαστή η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει. Η εικόνα της τραυματισμένης διαδηλώτριας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Στην Ισπανία, και ιδιαίτερα στην Καταλονία, προξένησε μεγάλη αγανάκτηση.

Λέστερ, κεντρική Αγγλία | Ο κορωνoϊός αποκάλυψε τον «εργασιακό Τρίτο Κόσμο»!

Ο εργάτης υφαντουργίας από το Λέστερ που δέχτηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να μιλήσει πριν λίγες ημέρες στον δημοσιογράφο της βρετανικής Γκάρντιαν δεν ήθελε να γίνει γνωστό το πραγματικό όνομά του. Είχε τον φόβο πως θα τον απέλυαν. Ο Ανίλ, όνομα που διάλεξε ο συντάκτης, πατέρας δύο παιδιών, δουλεύει σε εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων για σαράντα ώρες την εβδομάδα με μισθό διακόσιες λίρες. Δηλαδή πέντε λίρες την ώρα, ίσως το ανώτερο ωρομίσθιο των φθηνών εργατών, κυρίως μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, που προτιμούν να προσλάβουν τα αφεντικά στα υφαντουργεία και τα ραφεία στον εκτεταμένο τομέα κατασκευής ενδυμάτων στο Λέστερ. Σε άλλους και ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους στη συσκευασία, τα ωρομίσθια δεν ξεπερνάνε τις τρεισήμισι λίρες! Ο Ανίλ μαζί με άλλους εργάτες, κυρίως γυναίκες, στο διάστημα της καραντίνας δούλευαν ασταμάτητα, ακόμη και στη νυκτερινή βάρδια, όταν τα αφεντικά αποφάσισαν να αγνοήσουν το «λοκ ντάουν» στην πόλη και κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου για να αποφύγουν τους ελέγχους. Στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς επαρκή εξαερισμό και μερικές φορές δίπλα σε ποντίκια, δίχως καντίνα για φαγητό και δίχως μέτρα προστασίας και απολύμανσης, είναι οι εικόνες που μεταφέρει ο Ανίλ στη συνέντευξη του και παραπέμπουν στη βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα!

CoViD-19, Βρετανία | Ο «φίλος του γέρου» και οι «σερ» του γέρικου καπιταλισμού

Στον Ουίλιαμ Όσλερ αποδίδονται οι δύο πιο γνωστοί, κλασικοί χαρακτηρισμοί, για την πνευμονία. «Αρχηγό των θανατηφόρων ασθενειών» και «φίλο του γέρου» είχε ονομάσει την ασθένεια που προσβάλλει τους πνεύμονες δημιουργώντας φλεγμονές ως αποτέλεσμα κυρίως ιογενών λοιμώξεων και βακτηρίων. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο Καναδός παθολόγος, φυσικός, συγγραφέας και ιστορικός, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς γιατρούς της εποχής του, από τους τέσσερεις ιδρυτές-καθηγητές του νοσοκομείου Τζο Χόπκινς και μελετητής της στηθάγχης μεταξύ άλλων. Ειρωνεία της τύχης! Πέθανε τις τελευταίες ημέρες του 1919 στην Οξφόρδη, σε ηλικία εβδομήντα ετών, κατά τη διάρκεια της επιδημίας της ισπανικής γρίπης, ύστερα από μια επιπλοκή της πνευμονίας που τον είχε καταβάλλει. Τραγική ειρωνεία! Εκατό χρόνια μετά, αρκετοί αναγκάστηκαν να ανατρέξουν στην ιστορία του σερ Ουίλιαμ ‘Οσλερ και στους χαρακτηρισμούς που είχε δώσει στην επικίνδυνη ασθένεια.

Νικολέττα Ντόσιο | Στη φυλακή η Πασιονάρια της Βαλσούζα!

Η Νικολέττα Ντόσιο υποδέχτηκε τον νέο χρόνο στην φυλακή Λορούσσο και Κοτούνιο στην συνοικία Βαλέττε στο Τορίνο. Συνελήφθη στις 30 Δεκεμβρίου από τους καραμπινιέρους στο σπίτι της στο Μπουσολένο, προς εκτέλεση της ποινής που της είχε επιβληθεί και τελεσιδικήσει. Ένας χρόνος φυλάκιση για ένα μισάωρο άνοιγμα των διοδίων του αυτοκινητόδρομου στο ύψος της Αβιλιάνα δυτικά του Τορίνο στις 3 Μαρτίου του 2012. Ήταν διαμαρτυρία για την κατασκευή της σιδηροδρομικής υπερταχείας, γνωστής ως TAV στην κοιλάδα Βαλσούζα, στο Πιεμόντε στην βορειοδυτική Ιταλία, στα σύνορα με την Γαλλία. Εβδομήντα τριών ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια λατινικών και ελληνικών, η Νικολέττα αρνήθηκε να δεχθεί τον κατ΄ οίκον περιορισμό ως εναλλακτική μορφή έκτισης της ποινής, προτιμώντας, όπως δήλωσε, να δείξει πόσο άδικη και αλαζονική είναι η πολιτική του ιταλικού κράτους. Ως απάντηση, η εισαγγελία διέταξε να οδηγηθεί στην φυλακή. Κάτοικοι της επαρχιακής πόλης ακινητοποίησαν για αρκετή ώρα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, πριν αυτό την οδηγήσει στο Τορίνο. Η καταδίκη της μαζί με άλλους ένδεκα αγωνιστές του κινήματος No Tav, βασίστηκε σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που επιβιώνουν από την εποχή του φασισμού. Πρόκειται για τον περιβόητο κώδικα Ρόκο, που πήρε το όνομα του από τον Αλφρέντο Ρόκο, υπουργό Δικαιοσύνης του Μουσολίνι. Καιρό τώρα, όλες οι ιταλικές κυβερνήσεις από την διακυβέρνηση Μόντι και ύστερα αντιμετωπίζουν τα στελέχη του κινήματος ως εν δυνάμει τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα τα δικαστήρια επιβάλλουν δυσανάλογα εξοντωτικές ποινές.

Τορίνο, Ιταλία | Ο αθάνατος Τζίτζι ...και το ουράνιο του θανάτου!

Βράδυ της Τρίτης 28 Οκτωβρίου 2018. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί στο διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου στην οδό Ρόστα, στο κέντρο του Τορίνο και βρέθηκαν εμπρός στο άψυχο σώμα του κρεμασμένου άνδρα, λίγα πράγματα χρειάστηκε να ερευνήσουν. Αν και δεν βρήκαν κάποιο σημείωμα, γρήγορα σιγουρεύτηκαν πως είχαν να κάνουν με μια αυτοκτονία. Ο σαραντάχρονος αυτόχειρας είχε βρεθεί σε αδιέξοδο, πίστευε πως είχε σοβαρούς λόγους να προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια και οι τριγύρω του, αν και δεν φαντάζονταν πως θα έφτανε μέχρι εκεί, ήξεραν πως τον τελευταίο καιρό ένιωθε στριμωγμένος. Μια συνέντευξη του, μάλιστα, σε μια τοπική εφημερίδα της πόλης που είχε δώσει πριν λίγες ημέρες, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία.

Φρανς Τέλεκομ | Ο Ρεμί και ο μάνατζερ του τρόμου

Τρίτη 26 Απριλίου 2011. Μερινιάκ, νομός Ζιρόντ, νοτιοδυτική Γαλλία, στα περίχωρα του Μπορντώ, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, δίπλα στην λεωφόρο Ανρί Βινιώ, στο κέντρο Πισέ. Όσοι πλησίαζαν στο σημείο στο οποίο αυτοπυρπολήθηκε ο Ρεμί Λουβραντού, συγκλονισμένοι από την είδηση για να αφήσουν λίγα λουλούδια, δεν απέφυγαν τον συνειρμό. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο οποίο εργάζονταν ο αυτόχειρας, ένας περίεργος σταυρός από τσιμέντο και γυαλί σχηματίζεται όταν η οριζόντια σειρά παραθύρων συναντά την διάφανη κάθετη στήλη του εξωτερικού ανελκυστήρα. Εκεί, στην βάση του τοίχου, στην πρασιά δίπλα στον χώρο στάθμευσης, στις επτά το πρωί ο Ρεμί Λουβραντού έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στην ζωή του. Ο Ρεμί ήταν πενήντα έξι ετών, υψηλόβαθμο στέλεχος της Φρανς Τέλεκομ, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Όραντζ, αφότου ξεκίνησε η μερική ιδιωτικοποίησή της. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, ήταν στην εταιρία από νεαρή ηλικία, ξεκίνησε από χαμηλά για να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, αλλά αφότου άρχισε το πρόγραμμα για μείωση του προσωπικού, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Αρνήθηκε να συνεργαστεί στο πρόγραμμα της υποτιθέμενης εθελούσιας εξόδου και από τότε τον έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα. Τον άλλαζαν συνεχώς πόστα, σχεδόν κάθε δύο μήνες, μέχρι που τον έστειλαν στο Μερινιάκ.

ΙΤΑΛΙΑ - ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ | Ο Όρσο και οι Κούρδοι

Το Ριφρέντι από μια αγροτική περιοχή στην άκρη της Φλωρεντίας στο δεύτερο μισό του 1800 εξελίχθηκε στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα σε μια προλεταριακή περιοχή, αφότου άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί χημικά εργοστάσια, χυτήρια, σφαγεία και βιοτεχνίες. Η κατασκευή του σταθμού στην σιδηροδρομική γραμμή Φλωρεντία - Πιστόια λειτούργησε σαν μαγνήτης. Από το 1883 ξεκίνησαν οι εργάτες να οργανώνονται σε ενώσεις αλληλοβοήθειας, πρώιμες προσπάθειες συλλογικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την παρακίνηση σοσιαλιστών και αναρχικών. Μέχρι την επικράτηση του Μουσολίνι το Ριφρέντι υπήρξε επίκεντρο κοινωνικών αγώνων γι αυτό και έγινε στόχος των φασιστικών ομάδων. Στις εκλογές του 1919 το Σοσιαλιστικό Κόμμα ξεπέρασε το 60% και μέχρι το 1921 έγιναν πολλές απεργίες. Στα χρόνια του φασισμού υπέστη σκληρή τρομοκρατία και το καλοκαίρι του 1944, στην εξέγερση για την απελευθέρωση της Φλωρεντίας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής οι κάτοικοι έδωσαν μάχες από δρόμο σε δρόμο πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.

Τάραντας -Ιταλία | Αλληλεγγύη στην...Μαργαρίτα της αντίστασης!

Ήταν άνοιξη του 2010, μια ημέρα του Απρίλη, όταν στο κέντρο του Τάραντα, έξω από το Παλάτσο Λαταλιάτα, το δημαρχείο της πόλης, μια μεγάλη ομάδα ανέργων, κορυφώνοντας τις διεκδικήσεις τους για το δικαίωμα στην εργασία, έστησαν μια σκηνή, μετατρέποντάς τη σε κέντρο του αγώνα τους. Με την επωνυμία “Οργανωμένοι Άνεργοι”, η ομάδα υποστηρίχθηκε από τις τοπικές επιτροπές βάσης Slai Cobas, επικεφαλής συντονίστρια των οποίων ήταν η Μαργαρίτα Καλντεράτσι. Από εκείνη την ημέρα και για αρκετές εβδομάδες, το σημείο έγινε τόπος συνάντησης, αυτοοργάνωσης, ενότητας και κινητοποίησης όλων των ανέργων της πόλης. Αυτό δεν άρεσε στον δήμαρχο και άρχισε να στέλνει την δημοτική αστυνομία, η οποία με την βία, προσπάθησε πολλές φορές να διώξει τους διαμαρτυρόμενους και να καταστρέψει την σκηνή.

Ριάτσε, Καλαβρία | Ο Μίμο ο Κούρδος και η πόλη του μέλλοντος

Από το 1972, το μικρό χωριό στην Καλαβρία ήταν γνωστό για την ανακάλυψη δύο ορειχάλκινων αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, εξαιρετικής τέχνης. Οι πολεμιστές του Ριάτσε έκτοτε κοσμούν το μουσείο στο Ρέτζο Καλάμπρια. Ήταν μεσοκαλόκαιρο, Ιούλιος του 1998, όταν ένα σκάφος έβγαλε στην ακτή, λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το Ριάτσε, εξήντα έξι άνδρες, σαράντα έξι γυναίκες και εβδομήντα δύο παιδιά. Οι περισσότεροι Κούρδοι από το Ιράκ, κυνηγημένοι οπαδοί του Εργατικού Κόμματος του Οτσαλάν. Μέχρι τότε το χωριό στην Λοκρίδα της Καλαβρίας, με τους πεντακόσιους, πάνω κάτω μόνιμους κατοίκους γερνούσε σταθερά ακολουθώντας την μοίρα του ιταλικού νότου. Οι νέοι έπαιρναν τον δρόμο προς τον Βορρά, για να βρούνε δουλειά σαν εσωτερικοί μετανάστες και στο σχολείο οι μαθητές λιγόστευαν, μέχρι που το 2000 έκλεισε. Το Ριάτσε προοριζόταν να γίνει χωριό - φάντασμα. Τότε ο Ντομένικο Λουκάνο, πρώην δάσκαλος, παλιό στέλεχος της Προλεταριακής Δημοκρατίας, με ενεργό πολιτική δράση από τα νιάτα του, αναζητώντας τρόπους να αλλάξει η κατάσταση, μαζί με μερικούς ακόμη, αναλαμβάνουν να υποδεχθούν τους πρόσφυγες στο Ριάτσε. Όχι μόνο για τους περιθάλψουν από την ταλαιπωρία του ταξιδιού αλλά για να τους εγκαταστήσουν μόνιμα, να τους βρουν δουλειά και να τους εντάξουν στην τοπική οικονομική και κοινωνική ζωή. Ήταν ένα εγχείρημα υποδοχής και ενσωμάτωσης που ξεκίνησε ως πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης και κατέληξε σε ένα σχέδιο με σκοπό να ζωντανέψει το Ριάτσε. Ιδρύεται ο σύλλογος "Città Futura". Εκείνες τις ημέρες ο Ντομένικο που τον φωνάζανε Μίμο, πήρε το παρατσούκλι Κούρδος.

Ινιές Μαδριγκάλ Πέρες | Αγώνας για τα κλεμμένα παιδιά του Φρανκισμού

Το πιστοποιητικό γέννησης της Ινές Μαντριγκάλ Πέρες γράφει πως είδε το φως στις 4 Ιουνίου 1969 στην κλινική Σαν Ραμόν, στη Λεωφόρο Αβάνας 143, στη Μαδρίτη. Το 1987 σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών, η μητέρα της αποφάσισε να της πει τη μισή αλήθεια. Η Ινές έμαθε τότε πως ήταν υιοθετημένη. Για καιρό πίστευε πως οι αληθινοί γονείς της την έδωσαν γιατί δεν μπορούσαν να την αναθρέψουν. Πολύ αργότερα, το 2010, διαβάζοντας στις εφημερίδες ιστορίες για κλεμμένα μωρά την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο από την κλινική Σαν Ραμόν, ξαναρώτησε πιεστικά την μητέρα της για τον τρόπο που έγινε η υιοθεσία. Τότε έμαθε την άλλη μισή, πιο σκληρή, αλήθεια. Η Ινές δόθηκε με την μεσολάβηση ενός γιατρού της κλινικής με πλαστά έγγραφα που βεβαίωναν πως προηγήθηκε κανονικός τοκετός. Η θετή μητέρα της, Ινές Πέρες, ύστερα από την αποκάλυψη του μυστικού δέχθηκε την απόφαση της κόρης της να προσφύγει στα δικαστήρια ενάντια στους υπεύθυνους. Ο πρώην μαιευτήρας Εδουάρντο Βέλα είχε ήδη κατηγορηθεί πως υπήρξε κεντρικό πρόσωπο στο κύκλωμα αρπαγής βρεφών, αλλά κανείς μέχρι τότε δεν είχε ξεκινήσει νομική διαδικασία με αποδεικτικά στοιχεία. Μέχρι τον θάνατό της, τον Δεκέμβριο του 2016 σε ηλικία 93 ετών, η Ινές Πέρες κράτησε γενναία στάση δίπλα στην θετή κόρη της. Δέχθηκε να κάνει τεστ DNA, παρέδωσε τα πλαστά έγγραφα και εξιστόρησε δημόσια όσα συνέβησαν τις ημέρες της παράδοσης της μικρής. Σιδηροδρομικός στο επάγγελμα και επικεφαλής του παραρτήματος της οργάνωσης για τα κλεμμένα μωρά στη Μούρθια, η Ινές έγινε η εμβληματική μορφή του κινήματος για την αλήθεια και τη δικαίωση. Παρά την ηλικία του, ο Εδουάρντο Βέλα οδηγήθηκε στο εδώλιο του κατηγορούμενου, πρώτος και μοναδικός αυτός, για να δικαστεί για τις πράξεις του. Και μέσω αυτού «δικάστηκε» ένα εφιαλτικό καθεστώς που οργανώθηκε από την φασιστική δικτατορία με την άμεση συνέργεια της καθολικής εκκλησίας. Το δεξί του χέρι, μια καλόγρια, η Μαρία Γκόμες Βαλμπουένα, πέθανε αιφνίδια σε ηλικία 87 ετών χωρίς να έχει κάποιο εμφανές πρόβλημα υγείας, λίγες ημέρες πριν την καλέσουν να καταθέσει ως κατηγορούμενη. Η αδελφή Μαρία αποδείχθηκε πως ήταν εξέχον στέλεχος του κυκλώματος κλοπής και παράνομης υιοθεσίας για τουλάχιστον τριάντα χρόνια! Ανάμεσα στα 1960 και στα 1980 είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιδρύματα και κλινικές στη Μαδρίτη και είχε καυχηθεί πως έκανε χιλιάδες υιοθεσίες.

Εργάτες Πεζό, Σοσό, 1968 | Υπερασπίζοντας μέχρι τέλους την απεργία!

Ήταν εννέα το πρωί της 10ης Ιουνίου του 1968, όταν στο εργοστάσιο της Πεζό στο Σοσό η μια ομάδα μετά την άλλη, οι εργάτες αποφασίζουν την συνέχιση της απεργίας και της κατάληψης, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της εργοδοσίας και τις κυβερνητικές απειλές. Όλα ξανάρχισαν από το τμήμα των αμαξωμάτων και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, δέκα χιλιάδες εργάτες μπαίνουν στην απεργία. Η πληροφορία πως η εργοδοσία θα ζητήσει απλήρωτη δουλειά τα ερχόμενα Σάββατα για συμπλήρωση των ημερών της απεργίας λειτουργεί ως σπινθήρας. Πρωταγωνιστές οι εργάτες στην αλυσίδα παραγωγής, αρκετοί εσωτερικοί ή ξένοι μετανάστες, ένοικοι των εργατικών κοιτώνων της εταιρίας. Το εμβληματικό εργοστάσιο-κοιτίδα της εταιρίας Πεζό, το μεγαλύτερο στην χώρα με είκοσι έξι χιλιάδες εργάτες, στην κυριολεξία η «καθεδρική» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μπήκε τελευταίο στο κύμα του εργατικού-απεργιακού Μάη.

Γαλλικός Μάης | Ζιλ Τωτέν: Υπηρετώντας την εργατική τάξη

Χτισμένο στα 1952, το εργοστάσιο της Renault στο Φλεν-σιρ-Σεν είναι το παλιότερο και μεγαλύτερο της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας που λειτουργεί ως τα σήμερα με γραμμή παραγωγής στο έδαφος της Γαλλίας. Βρίσκεται περίπου σαράντα χιλιόμετρα από τη γαλλική πρωτεύουσα, κατά μήκος του Σηκουάνα, στο Υβλίν και οι εργάτες σε αυτό έχουν συναρμολογήσει στα χρόνια της ζωής του δεκαοκτώ εκατομμύρια αυτοκίνητα. Ήταν το πρώτο εργοστάσιο της εθνικοποιημένης μετά τον πόλεμο εμβληματικής γαλλικής εταιρίας, η οποία, στα πλαίσια ενός σχεδίου αποκέντρωσης, βγήκε από τα όρια του Παρισιού. Ξεκίνησε με δύο χιλιάδες εργαζόμενους και παραμονές της μεγάλης απεργίας τον Μάη του 1968 είχε σχεδόν έντεκα χιλιάδες.

Λονδίνο, Νότινγκ Ντέιλ: Ο πύργος... της κοινωνικής ανισότητας

“Τ’ ότι όμως, στον κύκλο που χάραξαν ο πλούτος, η χαρά κι η πολυτέλεια, τ’ ότι δίπλα στη βασιλική μεγαλοπρέπεια του Σαιν Τζέιμς, στις προσβάσεις του παλατιού του Μπεϊσουότερ που αστράφτει, κι όπου συναντιόνται η παλιά αριστοκρατική συνοικία και η καινούργια, σ’ ένα τμήμα της πόλης όπου το εκλεπτυσμένο γούστο της νεώτερης αρχιτεκτονικής φυλάχτηκε στοχαστικά απ’ του να οικοδομήσει την παραμικρή καλύβα για τη φτώχεια, σε μια συνοικία που φαίνεται να είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στις απολαύσεις του πλούτου, ωστόσο εκεί ακριβώς ήρθαν να εγκατασταθούν η αθλιότητα και η πείνα, η αρρώστια και η διαστροφή μ’ όλη τους την ακολουθία από φρικαλεότητες, που κατατρώγουν το ένα σώμα ύστερα απ’ τ’ άλλο, τη μια ψυχή ύστερα απ’ την άλλη!” Το προηγούμενο απόσπασμα είναι από άρθρο των αγγλικών «Τάιμς» στις 12 Οκτωβρίου του 1843. Το παραθέτει ο Φρίντριχ Ένγκελς στο μνημειώδες έργο του για την κατάσταση της εργατικής τάξης στη βικτωριανή Αγγλία. Βρίσκεται στο κεφάλαιο με τίτλο Οι Μεγάλες Πόλεις στο οποίο περιγράφει τις συνθήκες κατοικίας των εργατών στο Λονδίνο και στα άλλα βιομηχανικά κέντρα. Ο άγνωστος συντάκτης, αν και με διαφορετική πρόθεση, μέσα σε λιγοστές γραμμές σκιαγραφεί δύο διαφορετικούς κόσμους στον ίδιο σχεδόν χώρο.

Στενό Όρεσουντ, Δανία, Σουηδία Το πτώμα στην γέφυρα

Η εμπορικά πετυχημένη τηλεοπτική αστυνομική σειρά Bron /Broen, (στα αγγλικά, The Bridge), κοινή παραγωγή της δανικής με την σουηδική τηλεόραση, στον πρώτο κύκλο της, ξεκινά με την ανακάλυψη ενός γυναικείου πτώματος πάνω στην γέφυρα Όρεσουντ. Ύστερα από μια ξαφνική συσκότιση, ανακαλύπτεται, ακριβώς πάνω στην νοητή συνοριακή γραμμή, ένα άψυχο γυναικείο σώμα. Όταν οι σπεύδουν οι αστυνομικοί, διαπιστώνουν πως κάτω από τα ρούχα υπάρχουν τμήματα δύο γυναικείων σωμάτων, ακρωτηριασμένα στην μέση και ενωμένα μεταξύ τους. Η έρευνα τους οδηγεί στα δύο θύματα. Το επάνω τμήμα, είναι μιας σουηδής πολιτικού, επικεφαλής του συμβουλίου του Μάλμε, της Kerstin Ekwall. Και το κάτω, της Monique Brammer, μιας ναρκωμανούς πόρνης από την Δανία. Αυτή είναι η αρχή μιας σειράς δολοφονιών και ενός αστυνομικού κυνηγητού για να βρεθεί ο πανούργος ψυχοπαθής δολοφόνος. Αυτός διατείνεται με μηνύματα του πως όλα γίνονται για να καταδειχθούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουν οι δύο σκανδιναβικές χώρες.

Βεντιμίλια, βόρεια Ιταλία Η νύχτα της αμφιβολίας και οι ημέρες της απελπισίας

Αρκετά πριν φανεί το πρώτο φως στον ουρανό, γύρω στις τρεισήμισι την νύχτα ανάμεσα στην Τετάρτη και την Πέμπτη 18 του Ιούνη ξεκίνησε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς για την έναρξη της νέας σελήνης, το ραμαζάνι για τους πιστούς μουσουλμάνους στα μεσογειακά παράλια της Γαλλίας. Η παρατήρηση του πρώτου φεγγαριού που σηματοδοτεί την αρχή της μεγαλύτερης γιορτής για τους μουσουλμάνους αποτελεί παραδοσιακά σημείο διχογνωμιών για τον ακριβή χρόνο έναρξης της . Η νύχτα της αμφιβολίας είναι το επίκεντρο ξεχωριστών ερμηνειών και αιτία διαχωρισμών για τους θεολόγους και το ιερατείο από τα πρώτα χρόνια των επιγόνων του Προφήτη. Στην Γαλλία πέρυσι ξέσπασε αντιπαράθεση ανάμεσα στα τζαμιά του βορρά και του νότου για τους τρόπους παρατήρησης και υπολογισμού της νέας σελήνης, σε σημείο που ορισμένοι να μιλούν για κίνδυνο νέων διαιρέσεων στην κοινότητα των πιστών. Παρ’ όλα αυτά, για κάθε ευσεβή μουσουλμάνο η πρώτη προσευχή ακόμα και αν δεν δει με τα μάτια του την μικρή φλούδα της σελήνης στον ουρανό είναι ιερό καθήκον όπου και να βρίσκεται. Ακόμη και πάνω σε μια συστάδα γυμνών βράχων μιας αφιλόξενης μεσογειακής ακτής που την δέρνουν τα κύματα.