Ινδία | Η δοκιμασία του Σαιμπάμπα και η επιστροφή του Ράμα

Στους 24.000 στίχους του έπους Ραμαγιάνα, ένα λογοτεχνικό κείμενο που αποτελεί μαζί με την Μαχαμπαράτα από τις βασικές πηγές της μυθολογίας του ινδουισμού, περιέχεται η ιστορία του βασιλιά Ράμα. Μια από τις ενσαρκώσεις του Βισνού, ο οποίος ύστερα από την εξορία και την περιπλάνηση στα δάση της ινδικής υποηπείρου, νικά τον Ραβάνα, τον δαίμονα με τα δέκα κεφάλια και επιστρέφει στην Αγιόντυα, την έδρα του βασιλείου του. Εκεί συναντά την Σίτα με την οποία είχε παντρευτεί και την υποχρεώνει να μπει στην φωτιά για να αποδείξει την αγνότητας της. Η agni pariksha, είναι η άδικη δοκιμασία που ξεπερνά η Σίτα και την οποία επικαλέστηκε ο ανάπηρος καθηγητής και αγωνιστής Γκογκαρακόντα Νάγκα Σαιμπάμπα, στις πρώτες δηλώσεις του όταν βγήκε από την σκληρή φυλακή της Ναγκμπούρ στην πολιτεία της Μαχαράστρα στις 7 Μαρτίου, συμπληρώνοντας σχεδόν μια δεκαετία εγκλεισμού και ανελέητης δίωξης. Χρειάστηκε να αθωωθεί δύο φορές από το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας για να ξεφύγει από τα ισόβια δεσμά που του επέβαλλε ένα τοπικό δικαστήριο και την εκδικητική μανία του ινδικού καθεστώτος που τον ήθελε ακόμη και μετά την δεύτερη αθώωση στην φυλακή.

Παντζάμπ, Ινδία | Επαναστατική ποίηση στα αγροτικά μπλόκα

O σαρανταπεντάχρονος Παλ Σαντού, όταν ξεκίνησαν οι Ινδοί αγρότες για να στήσουν μπλόκα γύρω από την ινδική πρωτεύουσα, τον περσινό Νοέμβρη, δεν ακολούθησε. Στην οικογένεια συμφώνησαν να πάει ο αδερφός του. Αγρότης από το χωριό Ράμανα, από την περιοχή Φαριντακότ του νοτιοδυτικού Παντζάμπ, έπρεπε να μείνει για τις καθημερινές δουλειές. Δεν άντεξε, όμως, για πολύ μακριά από τον αγώνα. Ειδικά όταν αυτός έγινε σκληρός και άρχισαν να έρχονται οι ειδήσεις για τα πρώτα θύματα. Το πρωινό της 19ης Δεκεμβρίου, άρπαξε το ποδήλατό του και ξεκίνησε με κατεύθυνση τον σταθμό διοδίων στο Τικρί, στα σύνορα της Χαριάνα με το Δελχί. Εκεί είχε στηθεί το μεγαλύτερο αγροτικό μπλόκο. Διένυσε τετρακόσια χιλιόμετρα απόσταση, πέφτοντας για ύπνο δίπλα στον δρόμο και τρώγοντας από προσφορές που του έδιναν χωρικοί που συναντούσε. Κανένας δεν του αρνήθηκε βοήθεια, όταν έβλεπε τη σημαία του αγροτικού συνδικάτου BharatKisan και διάβαζε τις χάρτινες, χειρόγραφες, πινακίδες που είχε προσαρμόσει πάνω στο ποδήλατο. Το ποίημα που αντέγραψε προσεκτικά σε αυτές ήταν «διαβατήριο» και κατευόδιο. Sabhton Khatarnaak: Σαμπτό Καταρνάκ: «Το πιο επικίνδυνο». Είναι ο τίτλος του πιο δημοφιλούς ποιήματος του επαναστάτη ποιητή Αβτάρ Σινγκ Σαντού, γνωστού ως Πας, που μέσα από τους στίχους του περιγράφει πως το πιο επικίνδυνο πράγμα, ακόμη και από την κοινωνική αδικία, είναι η σιωπή, ο φόβος και η απάθεια γι αυτήν! Όταν έφτασε στο μπλόκο του Τικρί, δεν έχασε την ευκαιρία να μιλήσει σε όσους τον περιτριγύρισαν με περιέργεια: «Ο Πας ήταν οραματιστής και ύψωσε τη φωνή του ενάντια στην καταπίεση και την αδικία. Σήμερα, αν καθίσουμε σπίτι μας και δεν γίνουμε μέρος αυτού του κινήματος, τότε είμαστε «ζωντανοί νεκροί»… όπως είχε πει και ο ποιητής. «Είμαστε όλοι εδώ, γιατί εμείς οι αγρότες δεν θέλουμε τα όνειρά μας να γίνουν εφιάλτες», συμπλήρωσε. Το «Sabhton Khatarnaak» είναι ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της σύγχρονης ποίησης του Παντζάμπ και από πολλά χρόνια έχει γίνει μήνυμα αντίστασης σε πολλές λαϊκές κινητοποιήσεις. Ποιήματα του Πας μπορεί να δει κανείς συχνά σε πλακάτ και πανό σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ινδία.

Ινδία | Κηδείες WhatsApp, σώματα στον Γάγγη!

Η Τσάγκαν Μπάι Κίσαν έπασχε από χρόνια αρθρίτιδα. Κατοικούσε μαζί με την κόρη της Λαξμί, στην περιοχή Ίντιρα Ναγκάρ, στην Πούνε της Μαχαράστρα. Όταν αρρώστησε βαριά αποφάσισαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Αναζητώντας κρεβάτι δεν υπήρχε άλλη λύση, παρά να την διακομίσουν στο προβληματικό «τζάμπο-νοσοκομείο» στο κολέγιο Σιβάτζι Ναγκάρ. Ήταν όμως αργά. Πέθανε πριν φτάσει, οι γιατροί απλά επιβεβαίωσαν τον θάνατο της. Είχε μολυνθεί από τον κοροναϊό. Η ηλικιωμένη είχε προλάβει να πει στην κόρη της την τελευταία επιθυμία. Αν πέθαινε τις ημέρες του Ραμαζανιού, παρότι ινδουίστρια, να την κήδευαν με το μουσουλμανικό τυπικό. Αντί αποτέφρωσης να την θάβανε. Η Λαξμί Μπάι φρόντισε να εκτελέσει την επιθυμία της. Την έθαψαν στο ισλαμικό νεκροταφείο του Jai Jawan στην συνοικία Yerwada. Η είδηση προκάλεσε εντύπωση στην Ινδία. Αρκετοί μίλησαν για τα αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που διατηρούν οι απλοί άνθρωποι μεταξύ τους, παρά τις θρησκευτικές διαφορές, σε πείσμα του φανατισμού που καλλιεργεί η εθνικιστική κυβέρνηση και οι ινδουιστικοί αντιδραστικοί κύκλοι. Στο πρώτο πανδημικό κύμα αυτοί προσπάθησαν να χρεώσουν την νέα ασθένεια στους μουσουλμάνους!

Γκοραχόν, Παντζάμπ | Η μητέρα Ινδία… βγήκε θυμωμένη στους δρόμους

Όλη την προηγούμενη ημέρα έβρεχε! Ξημέρωσε ένα συννεφιασμένο και κρύο πρωινό  προς το τέλος του περασμένου Νοεμβρίου όταν η Μπίμπι Γκουρμαΐλ Καούρ τυλίχθηκε σφιχτά στο σάρι της. Ξεκίνησε μαζί με άλλους αγρότες, γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, με λεωφορεία και γεωργικά μηχανήματα με προορισμό το Δελχί. “Chalo Dilli” ονόμασαν το κάλεσμα οι αγροτικές ενώσεις του Παντζάμπ. Το Γκοραχόν, ένα χωριό στην περιοχή Σανγκούρ, στα νότια της πολιτείας, ξεσηκώθηκε σχεδόν ολόκληρο. Η εβδομηντάχρονη Γκουρμαΐλ  συνήθιζε τα τελευταία χρόνια να βγαίνει από το σπίτι μόνο για γάμους και κηδείες. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιρνε μέρος σε μια τέτοια κινητοποίηση. Μια πορεία προς την ινδική πρωτεύουσα για να ενωθούν με τους υπόλοιπους αγρότες που πολιορκούν το Δελχί, ζητώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει τους νόμους που ψήφισε τον Σεπτέμβριο.

Κεράλα, Ινδία | Η μαθήτρια που έχασε για πάντα το «πρώτο κουδούνι» της τηλεκπαίδευσης

Στην αρχή ακούστηκε απίστευτο και γέννησε υποψίες. Πολλοί έκαναν άλλες σκέψεις. Πώς είναι δυνατόν να αυτοκτονεί ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, μόνο γιατί δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τα εξ αποστάσεως μαθήματα του σχολείου της; Όσο όμως περνούσαν οι ώρες, γίνονταν γνωστές οι λεπτομέρειες, μίλησαν συντετριμμένοι οι γονείς και μεγάλωναν οι αντιδράσεις, η τραγική πράξη της Ντέβικα Μπαλακρίσνα προξένησε μεγάλη εντύπωση σε όλη την Ινδία. Και έγινε αφορμή για να ανοίξει μια ζωηρή συζήτηση γύρω από το εκπαιδευτικό σύστημα και τους αποκλεισμένους από αυτό. Η πανδημία, όπως και σε άλλα κοινωνικά προβλήματα, ανέσυρε βίαια στην επιφάνεια τις σκοτεινές πλευρές.

Ινδία | Θύματα του κορωνοϊού, δίχως να μολυνθούν από αυτόν!

Ο Ρανβίρ Σινγκ δούλευε διανομέας τα τελευταία τρία χρόνια σε ένα εστιατόριο στο Δελχί, στην περιοχή Τουγκλακαμπάντ. Όταν στις 24 Μαρτίου ο πρωθυπουργός Μόντι ανακοίνωσε το οικονομικό κλείσιμο για 21 ημέρες σε πανεθνικό επίπεδο, ο Ρανβίρ από τη μια στιγμή στην άλλη έμεινε χωρίς δουλειά. Μη μπορώντας να μείνει για τρεις βδομάδες δίχως χρήματα, αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό του. Εσωτερικός μετανάστης, είχε έρθει στην ινδική πρωτεύουσα από μια φτωχή αγροτική περιοχή της Μορένα της βόρειας Μαντία Πραντές για να εργαστεί. Λεωφορεία και τρένα ακινητοποιήθηκαν και ο Ρανβίρ απελπισμένος αποφάσισε να ξεκινήσει με τα πόδια το ταξίδι της επιστροφής. Πήρε τον δρόμο προς τον νότο. Είχε περπατήσει περισσότερα από διακόσια χιλιόμετρα από τα τριακόσια της συνολικής απόστασης, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Δελχί-Άγκρα, όταν το Σάββατο 28 Μαρτίου ένιωσε έναν δυνατό πόνο στο στήθος. Κατέρρευσε μπροστά σε ένα υπαίθριο εμπορικό κατάστημα, τη στιγμή που του πρόσφεραν τσάι και μπισκότα για βοήθεια από την εξάντληση. Ο τριάντα εννιάχρονος διακομίστηκε στο γειτονικό νοσοκομείο, αλλά ήταν πλέον αργά. Άφησε την γυναίκα του Μάμτα με τρία ορφανά. Ζούσαν στο χωριό από τον μισθό του, που φρόντιζε να τον στέλνει τακτικά.

Τζαμού - Ινδία: Ποιοι βιάζουν και σκοτώνουν τις κόρες της Ινδίας;

Το Ρασανά είναι ένα μικρό χωριό κρυμμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση, στην περιοχή Χιραναγκάρ εβδομήντα χιλιόμετρα από την Κάτουα μια πόλη του ινδικού κρατιδίου Τζαμού και Κασμίρ. Ήταν απόγευμα στις 10 του περασμένου Ιανουαρίου όταν, όπως κάθε μέρα, η οκτάχρονη Ασίφα Μπάνο πήγε για να μαζέψει τα άλογα που έβοσκαν στο διπλανό δάσος. Την παρομοίαζαν με μικρό ελάφι για τον τρόπο που έτρεχε στα μονοπάτια. Για τους κτηνοτρόφους μουσουλμάνους νομάδες Γκουτζάρ ή Μπακαρβάλ, οι οποίοι χρειάζεται να αλλάζουν συχνά κατοικία αναζητώντας βοσκοτόπια στα Ιμαλάια, τα πολλά άλογα είναι απαραίτητα. Εκείνο το βράδυ τα ζωντανά γνωρίζοντας την διαδρομή γύρισαν πίσω μόνα τους. Η μικρή Ασίφα δεν τα συνόδευε. Μάταια οι γονείς της, που την είχαν υιοθετήσει από τον αδελφό του θετού πατέρα της, μαζί με πολλούς συγχωριανούς έψαχναν απεγνωσμένα δύο μερόνυχτα. Όταν κατήγγειλαν την εξαφάνιση στις τοπικές αστυνομικές αρχές συνάντησαν την αδιαφορία και υπαινιγμούς πως η Ασίφα κλέφτηκε με κάποιον νεαρό. Χρειάστηκε να ξεσπάσει η οργή τους και να αποκλείσουν τον αυτοκινητόδρομο Τζαμού - Πατάνκοτ για να διαταχθεί έρευνα από δύο αξιωματικούς. Αυτά μέχρι της 17 Ιανουαρίου, ημέρα που ανακαλύφθηκε το άψυχο σώμα της μικρής κρυμμένο πίσω από θάμνους μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χωριό. Είχε πεταχτεί εκεί, φρικτά κακοποιημένο, με σπασμένα τα άκρα και η ιατροδικαστική εξέταση διαπίστωσε άγριους και πολλούς βιασμούς. Όταν η αστυνομία εδέησε να ερευνήσει την υπόθεση η άκρη βρέθηκε αμέσως. Μια ομάδα ευυπόληπτων φανατικών Ινδουιστών με επικεφαλής έναν πρώην κρατικό αξιωματούχο, τον γιο του και ορισμένους άλλους μαζί και τέσσερις αστυνομικοί (ένας μάλιστα από αυτούς που είχαν αναλάβει την έρευνα!) συνελήφθησαν. Οι πρώτοι κατηγορούμενοι ως φυσικοί αυτουργοί και οι δεύτεροι για συγκάλυψη. Είχαν σχεδιάσει την απαγωγή της Ασίφα, την οδήγησαν στο εσωτερικό ενός ινδουιστικού ναού, την νάρκωσαν και επί ημέρες την βίαζαν και την κακοποιούσαν. Σχεδόν ημιθανή την μετέφεραν στο σημείο που βρέθηκε και την παράτησαν αφού πρώτα με πέτρες την αποτελείωσαν συνθλίβοντας το κεφάλι και τα άκρα της.

G.N. Σαϊμπάμπα: Γράμμα σε ένα Χιτζρά που κατοικεί στο νεκροταφείο.. της υπέρτατης ευτυχίας!

Χιτζρά αποκαλούνται στην Ινδία τα ευνουχισμένα αγόρια που αλλάζουν ζωή απαρνούμενα το αρχικό τους φύλο, αρκετές φορές καταναγκαστικά για να ξεφύγουν από την αθλιότητα και την πείνα. Αυτοπροσδιορίζονται ως τρίτο φύλο, ντύνονται γυναικεία, ζουν σε κοινόβια και επιβιώνουν εκπορνευόμενα. Αν και ζουν στο περιθώριο έχουν καλύτερη τύχη από τους ανθρώπους των δρόμων. Καταφέρνουν τις περισσότερες φορές να έχουν ένα πιάτο φαγητό και στέγη εξαιτίας της αλληλεγγύης που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Οι νεότεροι αναλαμβάνουν να φροντίσουν τους ηλικιωμένους σε ένα διαρκή κύκλο αναπαραγωγής των κοινοτήτων.

Οντίσα, Ινδία Αίμα στον κόκκινο....παράδεισο!

Ήταν μια μαύρη Δευτέρα αυτή που ξημέρωσε την 24η Οκτωβρίου για το ναξαλίτικο κίνημα στην Οντίσα, το ινδικό κρατίδιο στα ανατολική ακτή της Ινδίας νοτιότερα του κόλπου της Βεγγάλης. Σε μια πανέμορφη απομακρυσμένη δασώδη και δύσβατη περιοχή, στο Μπεντζίνγκι της επαρχίας Μαλκανγκίρι, κοντά στα σύνορα με το Άντρα Πραντές και τη Τσατίσγκαρ, το βράδυ της Κυριακής, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας αφού περικύκλωσαν μια ομάδα ανταρτών τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Με την πρόσθεση και μερικών που σκοτώθηκαν τις επόμενες ήμερες στην διάρκεια της καταδίωξης οι νεκροί έφτασαν τους είκοσι επτά ! Την επιχείρηση οργάνωσαν από κοινού οι αστυνομίες από το Αντρα Πραντές και την Οντίσα ύστερα από πληροφορίες που είχαν για επικείμενη συγκέντρωση στελεχών του μαοϊκού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού στην περιοχή. Το κυνηγητό οργανώθηκε με επικεφαλής ειδικές ομάδες καταδρομέων, τους διαβόητους Greyhounds και την συνδρομή εναέριων μέσων. Η αστυνομία και οι κρατικές αρχές επιμένουν πως προηγήθηκε μάχη αλλά όλα δείχνουν πως οι πιο πολλοί εκτελέστηκαν δίχως να προλάβουν να αντιδράσουν. Ανάμεσα στους νεκρούς επτά γυναίκες και ορισμένα γνωστά καταζητούμενα ηγετικά στελέχη του αντάρτικου. Σύμφωνα πάντα με τις επίσημες ανακοινώσεις οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν δύο τραυματίες ένας εκ των οποίων πέθανε στο νοσοκομείο.

Ροχίθ Βιμούλα. Το απελπισμένο ταξίδι από τις σκιές στα άστρα.

Παρά το γεγονός πως ο Ροχίθ Βιμούλα, στο ιδιόχειρο σημείωμά του, κλείνει με τη φράση πως για την αυτοκτονία του δεν ευθύνεται κανείς, η είδηση ότι ο διδακτορικός φοιτητής βρέθηκε κρεμασμένος, ξεσήκωσε τους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Χαϊντεραμπάντ προξενώντας αίσθηση και αντιδράσεις σε όλη την Ινδία. Σε μια χώρα στην οποία οι αυτοκτονίες φτωχών ανθρώπων ειδικά στην ύπαιθρο είναι καθημερινό φαινόμενο, μπροστά στα ανυπέρβλητα προβλήματα επιβίωσης, η αυτοκτονία του νεαρού φοιτητή ίσως περνούσε απαρατήρητη αν δεν συσχετιζόταν με τις ιστορικές κοινωνικές διαιρέσεις και τις απίστευτες ανισότητες που διαπερνούν τη μεγάλη χώρα.

Ινδία-Μποπάλ Λίμνες από δάκρυα

Ο Γκας Μουχαμάντ στις 3 Δεκέμβρη είχε γενέθλια. Έγινε 30 χρόνων. Είναι ένα από τα τυχερά-άτυχα παιδιά που γεννήθηκαν την ημέρα της μεγάλης καταστροφής στο Μποπάλ. Τυχερά, γιατί επέζησαν. Και δύστυχα, γιατί έμειναν σημαδεμένα από σοβαρές ασθένειες, δυσπλασίες και αναπηρίες. Ο Γκας υποφέρει από χρόνια αδυναμία και δύσπνοια, δεν μπορεί να εργαστεί και επιβιώνει κάνοντας θελήματα. Στις παραγκουπόλεις όπως η Τζαϊπρακάς Ναγκάρ, η Αρίφ Ναγκάρ και το Καζί Καμπ, εκεί όπου το τοξικό σύννεφο που βγήκε από τα σπλάχνα του εργοστασίου της Γιούνιον Κάρμπαϊτ σκότωσε τους περισσότερους, το όνομα Γκας είναι πολύ διαδεδομένο σε αυτές τις ηλικίες. Είναι τα παιδιά που ήρθαν στη ζωή παρέα με το αέριο και τον θάνατο.

Ασάμ, Ινδία Θυμός στους κήπους του τσαγιού

O κύριος Μριντούλ Κουμάρ Μπχατατσαράγια, όπως απαιτούσε να τον προσφωνούν, περηφανευόταν πως ήταν η τέταρτη γενιά μιας αδιάλειπτης οικογενειακής παράδοσης στην καλλιέργεια τσαγιού. Μαζί με τη σύζυγό του Ρίτα Μπχατατσαράγια, στην πόλη της Τινσούκια , στο Άνω Aσάμ , διηύθυναν την εταιρία ΜΚΒ Asia, από τους μεγαλύτερους παραγωγούς μαύρου βιολογικού τσαγιού της ποικιλίας Camellia assamica, από τρία μεγάλα κτήματα και από μια μεγάλη μονάδα επεξεργασίας. Από το 1880 η οικογένεια του εβδομηνταπεντάχρονου μηχανολόγου ξεκίνησε την καλλιέργεια, παράλληλα και σε συνεργασία με τους άγγλους μεγαλοϊδιοκτήτες οι οποίοι μετέτρεψαν τις δυο μεγάλες κοιλάδες της επαρχίας, στις οποίες αργοκυλούν ο Βραχμαπούτρα και ο Μπάρακ, σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής τσαγιού, για να αντισταθμίσουν το κινέζικο μονοπώλιο. Γι’ αυτό μετέφεραν χιλιάδες εργάτες από άλλες περιοχές της αποικιοκρατικής Ινδίας, δημιουργώντας μια δεξαμενή φτηνής εργατικής δύναμης που μέχρι σήμερα αναπαράγεται με βάση το σύστημα των καστών. Οι άνθρωποι της φυλής του τσαγιού από τη μικρή ηλικία τους είναι προορισμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν δουλεύοντας σκληρά μέσα στις απέραντες φυτείες. Μαζί τους και χιλιάδες άλλοι μετανάστες, και πολλά παιδιά, από τις γειτονικές χώρες, κυρίως από το Μπανγκλαντές.

Μανισάρ, Ινδία Η βρισιά που ξεχείλισε την εργατική οργή

Για λίγες ημέρες ο εργάτης, Jiya Lal, στο τμήμα συναρμολόγησης της αυτοκινητοβιομηχανίας Μαρούτι-Σουζούκι στην Μανισάρ, ήταν ο πιο καταζητούμενος άνθρωπος από τις αρχές του κρατιδίου της Χαριάνα, τον φετινό Ιούλη. Τελικά συνελήφθη μαζί με άλλους εκατό περίπου νεαρούς εργαζόμενους στο εργοστάσιο ανάμεσα στους οποίους και τα μέλη της διοίκησης του σωματείου και έκτοτε παραμένουν προφυλακισμένοι με βαριές κατηγορίες. Ο είκοσι-επτάχρονος Jiya Lal, όπως και οι περισσότεροι από τους τέσσερις χιλιάδες εργάτες της Μαρούτι, ήρθε στην Μανισάρ από το χωριό του, το Ντακάλ στα βόρεια της Χαριάνα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και τους αγρότες γονείς για να πουλήσει την εργατική δύναμη του στα τεράστια εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων και δικύκλων που έχουν έδρα την ευρύτερη περιοχή που είναι γνωστή σαν Εθνική Περιφέρεια της Πρωτεύουσας. Η Μανισάρ βρίσκεται στην περιοχή της Γκουργκαόν, στα νότια του Δελχί και φιλοξενεί μια εκρηκτικά αναπτυσσόμενη βιομηχανική περιοχή με δεκάδες μεγάλα εργοστάσια που έστησαν μεγάλες πολυεθνικές σε συνεργασία με τους ινδούς εταίρους τους.

Λόφοι Νιγιαμγκίρι-Ορίσα Ποιός έσωσε το ιερό βουνό;

Διαμέσου των μικρών κενών που αφήνουν οι πυκνές φυλλωσιές των αιωνόβιων δένδρων, η εικόνα στην πεδιάδα, εκεί όπου τελειώνουν οι ρίζες των λόφων Νιγιαμγκίρι, στην ανατολική Ορίσα, συνεχίζει να υπενθυμίζει την διαρκή απειλή. Στον επίπεδο ορίζοντα γυαλίζουν από χιλιόμετρα μακριά οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου αλουμίνας της πολυεθνικής Βεντάντα και χάσκουν απειλητικά οι τεράστιες δεξαμενές καθαρισμού του μεταλλεύματος . Ένας καθεδρικός ναός θανάτου, που οι ιδιοκτήτες του προσπάθησαν να επεκτείνουν με την δημιουργία μεταλλείου στο διπλανό βουνό. Το Νιγιαμγκίρι ορθώνεται όχι πάνω από τα χίλια πεντακόσια μέτρα, καταλαμβάνοντας μια έκταση διακοσίων πενήντα τετραγωνικών χιλιόμετρων, με πυκνότητα πάνω από χίλια δένδρα μέσο όρο ανά στρέμμα και μοναδική βιο-ποικιλότητα. Οι μουσώνες που ξεσπάνε πάνω στο βουνό αλλά και τα υπόγεια νερά δεν είναι μόνο η πηγή του Navagali και του Vamsadhara, των δυο από τους μεγάλους ποταμούς στην Ορίσα αλλά και όλης της ζωής στις πλαγιές. Όσοι επισκέφτηκαν το Νιγιαμγκίρι κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή γιατί οι άνθρωποι που το κατοικούν από αιώνες, το θεωρούν ιερό βουνό. Στα διακόσια περίπου χωριά που κρύβει μέσα στα δάση του το Νιγιαμγκίρι, κατοικούν αυτόχθονες Αντιβάσι, της φυλής Κοντ, από τους οποίους οι Ντόγκρια Κοντ ή αλλιώς οι Τζάρνια , δηλαδή οι άνθρωποι των υδάτινων ρευμάτων ξεπερνούν τις οκτώ χιλιάδες. Για αιώνες οι άνθρωποι εδώ έχουν πετύχει μια αρμονική συμβίωση με το βουνό, τα δάση, και τα ζώα, καλλιεργούν δίχως να καταστρέφουν και αποτελούν τους στρατιώτες των θεών που κρύβονται στις κορυφές.

Chhattisgarh-Ινδία. Η περιπέτεια του «ξυπόλυτου» γιατρού

 

Ο Binayak Sen είναι ο πιο διάσημος τρόφιμος των κεντρικών φυλακών στο Ραϊπούρ. Ο πενηνταδιάχρονος παιδίατρος φυλακίστηκε με την κατηγορία της υποστήριξης του ναξαλίτικου αντάρτικου, που σε αυτό το ινδικό κρατίδιο και ειδικά στα δάση των οροπεδίων του νότου, διατηρεί ισχυρές βάσεις εξόρμησης.

Ο Sen απέκτησε τη φήμη του σε όλη σχεδόν την Ινδία από τις επίμονες προσπάθειές του να οργανώσει δίκτυα υγειονομικής υποστήριξης, ιατρεία και νοσοκομεία ειδικά στο νότο του Chhattisgarh για τους φτωχούς πληθυσμούς των αυτοχθόνων φυλών που κατοικούν στην ύπαιθρο και τους εργάτες στα ορυχεία. Εξαιτίας των δράσεων του γιατρού και της γυναίκας του Ιλίνας η ελονοσία και άλλες ασθένειες γνώρισαν σημαντική μείωση και οι φτωχοί αγρότες σε πολλές περιοχές απέκτησαν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, φάρμακα και εμβόλια. Γυρνώντας στα χωριά ο γιατρός διαπίστωσε πως εκτός από την αθλιότητα οι αυτόχθονοι έχουν να αντιμετωπίσουν και την κυβερνητική τρομοκρατία, που ειδικά από το 2000 και μετά πήρε τρομακτικές διαστάσεις, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των μαοϊκών ανταρτών. Ιδρυτικό μέλος και επικεφαλής της Λαϊκής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες (PUCL), ο γιατρός έκανε ένα ασυγχώρητο έγκλημα. Υπερασπίστηκε την αλήθεια καταγγέλλοντας πως οι κρατικές αρχές του Chhattisgarh, μαζί με την παραστρατιωτική συμμορία Salwa Judum, που αυτές οργάνωσαν και εξοπλίζουν, εξασκούν μια πολιτική αιματηρής καταστολής και βίαιας εκτόπισης των αυτόχθονων από τις περιοχές τους, με σκοπό την απομόνωση του αντάρτικου και κυρίως την λεηλασία της γης και των φυσικών πόρων από τις πολυεθνικές και την ινδική ελίτ.

H Bastar, η Kanker και η Dantewada είναι τρεις από τις δεκαέξι επαρχίες του ινδικού κρατιδίου του Chhattisgarh, που βρίσκεται στην κεντρική Ινδία, και αντιμετωπίζουν την βίαιη εκστρατεία των κρατικών και παρακρατικών δυνάμεων. Ακριβώς σε αυτές τις περιοχές ο ξυπόλυτος γιατρός ανέπτυξε την δράση του. Το Chhattisgarh, που πριν το 2000 αποτελούσε μέρος του Madhya Pradesh, και το όνομα του στα ινδικά σημαίνει τριάντα έξι οχυρά, αναφορά στα ισάριθμα πριγκηπικά κράτη της περιοχής στο παρελθόν, είναι τμήμα της μεγάλης ζώνης που οι ναξαλίτες διατηρούν ισχυρές βάσεις. Η περιοχή στα νότια, που καταλαμβάνουν οι τρεις επαρχίες, πάνω στο οροπέδιο Decaan είναι γεμάτη δάση, τα οποία άλλωστε κυριαρχούν σχεδόν στην μισή έκταση του Chhattisgarh. Με πολύ πλούσιο υπέδαφος και πολλά νερά που μπορούν να παράξουν ηλεκτρική ενέργεια το κρατίδιο είναι ένας από τους σημαντικούς πόλους οικονομικής ανάπτυξης της Ινδίας με συγκέντρωση σημαντικών ινδικών και ξένων επενδυτικών προγραμμάτων ειδικά στην βιομηχανία εξόρυξης και κατεργασίας μεταλλευμάτων. Παρόλα αυτά οι ανισότητες είναι τρομακτικές, όπως άλλωστε και σε όλη την Ινδία. Το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα δεν ξεπερνά τα διακόσια πενήντα δολάρια ενώ το 80% του πληθυσμού ζει στην ύπαιθρο και ασχολείται με τη γεωργία. Ειδικά στον νότο, στις τρεις επαρχίες αλλά και σε μερικές άλλες, πλειοψηφούν οι ιθαγενικές φυλές, γνωστές σαν Αντιβάζις, Μουλαβάζις, Βαναβάζις ή Girijans, ανάλογα με την περιοχή που κατοικούν. Η μεγάλη πλειοψηφία των αυτοχθόνων, που στην απογραφή του 2001 υπολογίζονται σε ογδόντα τέσσερα εκατομμύρια, δηλαδή το 8,3% του συνολικού πληθυσμού της Ινδίας, είναι συγκεντρωμένοι στα κεντρικά της χώρας. Όλοι σχεδόν ζούνε σε καθεστώς απόλυτης ένδειας και η Dantewada κρατά τα πρωτεία σε αυτήν την αθλιότητα.

Αυτή την περιοχή επέλεξαν να βάλλουν στόχο ινδικές και πολυεθνικές εταιρίες, αρπάζοντας τη γη των αυτοχθόνων και προσπαθώντας να τους εκτοπίσουν από τα δάση. Τα συμφέροντα αυτά ενόχλησε η δράση και οι καταγγελίες του Sen και γι’ αυτό τον αλυσόδεσαν στην φυλακή για να φιμώσουν την φωνή του.

* Το φετινό Απρίλη ο κρατούμενος έλαβε το βραβείο Τόμας Μαν από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Υγείας, για τη δράση του στους τομείς της δημόσιας υγείας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων ενώ στην πρώτη επέτειο της φυλάκισής του, στις 14 του Μάη, είκοσι δύο νομπελίστες, ζήτησαν από τον Ινδό πρωθυπουργό και τις τοπικές αρχές του Chhattisgarh την άμεση απελευθέρωση του.

Βρινταβάν-Βόρεια Ινδία. Η πόλη των χηρών

Το Βρινταβάν , για εκατομμύρια Ινδούς πιστούς του Κρίσνα είναι τόπος που μπορεί κανείς να έρθει πιο κοντά στους θεούς, σε ένα καταπράσινο και γαλήνιο περιβάλλον στις όχθες του Γιαμούνα, περίπου εκατόν πενήντα χιλιόμετρα στα νότιο-ανατολικά του Δελχί. Δώδεκα χιλιόμετρα από την δίδυμη ιερή πόλη Μαθούρα , η οποία θεωρείται ο τόπος γέννησης του θεού, στο κρατίδιο Ουτάρ Πραντές στην βόρεια Ινδία, η πόλη των εξήντα περίπου χιλιάδων κατοίκων, έχει πάνω από πέντε χιλιάδες ναούς και στα αιωνόβια δάση που την περιβάλλουν πιστεύεται πως ο Κρίσνα ενηλικιώθηκε παίζοντας με τους φίλους του , κλέβοντας τα ρούχα των κοριτσιών που έκαναν μπάνιο και παλεύοντας με τους δαίμονες. Όποιος ζήσει και κυρίως πεθάνει σε αυτήν την πόλη, πιστεύεται πως καταφέρνει να σπάσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και κερδίζει μόνιμη και ευτυχισμένη κατοικία στον ουρανό.

Αυτήν την πόλη και τους περιβόλους των ναών της, αναγκάστηκαν να διαλέξουν για καταφύγιο, εδώ και αιώνες οι γυναίκες που χάνοντας τους συζύγους τους και μένοντας χήρες, θεωρούνται απόβλητες από τους συγγενείς τους , μιας και οι παραδόσεις και οι δοξασίες τις θεωρούν υπεύθυνες για τον θάνατο και βάρος για τα φτωχά νοικοκυριά. Παλιότερα η έπρεπε να ακολουθήσουν στον θάνατο τον άντρα τους η να παντρευτούν τον αδερφό του. Παρά τις κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών , ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, αυτές οι γυναίκες αντιμετωπίζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο. Γύρω στις είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι χήρες που ζούνε σαν φαντάσματα στους δρόμους της πόλης, οι πιο πολλές σε μικρές κοινότητες και στοιβαγμένες σε μικρά άθλια δωμάτια. Τυλιγμένες με λευκά σάρια και συνήθως με ξυρισμένο κεφάλι ζητιανεύουν η για λίγες ρουπίες τραγουδούν θρησκευτικούς ύμνους και απευθύνουν ικεσίες και προσευχές στους θεούς, για λογαριασμό των χιλιάδων επισκεπτών που κατακλύζουν τους ναούς της πόλης.

Γραμμένο πριν χίλια περίπου χρόνια το Skanda Purana, ένα από τα δεκαοκτώ, και το μεγαλύτερο σε έκταση, ινδικό θρησκευτικό κείμενο, περιγράφει τις χήρες γυναίκες σαν μια από τις πιο άτυχες καταστάσεις που μπορεί να συμβούν στην ζωή του άνθρώπου . Από τότε ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στις κατώτερες κοινωνικά ομάδες της χώρας όσο αφορά την αντιμετώπιση αυτών των γυναικών. Υποκινούμενος από την απόλυτη ένδεια και την γενικευμένη αμορφωσιά, ο εξοστρακισμός αυτών των γυναικών ντύνεται με θρησκευτικές δοξασίες και προλήψεις και όχι λίγες φορές είναι σκληρός και απάνθρωπος. Ακόμα και οι σκιές αυτών των γυναικών, σύμφωνα με τις διαδεδομένες προλήψεις, φέρνουν ατυχία σε όσους πέσουν επάνω τους. Το υποτιθέμενο καταφύγιο στο Βρινταβάν, θρησκευτικά μπορεί να συνδέεται με τα πονηρά παιδικά παιγνίδια του Κρίσνα που παραπλάνησε χιλιάδες νεαρές γυναίκες, αλλά οι χήρες που αφιερώνονται στον θεό ούτε χαρούμενες και ανέμελες κοπέλες είναι όπως λέει ο μύθος ούτε έρχονται κυρίως για να τον υπηρετήσουν και να βρούνε τον δρόμο προς τον ουρανό. Έρευνες έδειξαν πως οι χήρες , οι περισσότερες από τα χωριά του Ουταρ Πραντές και της Δυτικής Βεγγάλης, παντρεμένες οι πιο πολλές σε άγουρη ηλικία, στην ουσία διώχτηκαν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους για να μην είναι οικονομικό βάρος. Και όσες διαλέγουν το Βρινταβάν η άλλα θρησκευτικά κέντρα το κάνουν κυρίως για λόγους βιοπορισμού Οι μελέτες αυτές μάλιστα επισημαίνουν πως η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και οι πολιτικές καταστροφής της παραδοσιακής αγροτικής οικονομίας που συνοδεύουν την Ινδία στην είσοδο της στον 21^ο αιώνα , έχουν αυξήσει τα περιστατικά εξοστρακισμού αυτών των γυναικών, που υπολογίζονται σε σαράντα εκατομμύρια σε όλη την χώρα.

* Η ζωή τεσσάρων γυναικών που είναι χήρες και ζουν στον ναό της ιερής πόλης Βαρανάσι διαταράσσεται, όταν μια από αυτές θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τον κοινωνικό αποκλεισμό που επιβάλει η ινδική κοινωνία στις γυναίκες της ίδιας κατηγορίας. Είναι το θέμα του φιλμ « Water» ,( συμπαραγωγή Ινδίας και Καναδά, 2006) της Ντίπα Μέχτα, που έκανε αίσθηση διεθνώς, δημοσιοποίησε την ζωή αυτών των γυναικών και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2007. Επίσης σημαντική προσφορά για να βγούνε αυτές οι γυναίκες από την αφάνεια πρόσφερε η φωτογραφική δουλειά του Fazal Sheikh, που συγκεντρώθηκε μαζί με κείμενα στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2005 , με τον τίτλο « Moksha» και του έδωσε το βραβείο Henri Cartier – Bresson.

Σινγκούρ-Δυτική Βεγγάλη. Η μάνα-Ινδία επιμένει να αντιστέκεται!

Ήταν το πρωινό της 25ης του Μάη, όταν οι συγγενείς του ανακάλυψαν τον Πρασάντα Ντας κρεμασμένο, να αιωρείται από την οροφή του μικρού στάβλου δίπλα στο σπίτι του, στο μικρό χωριό Khaser Bheri, στο Σινγκούρ της επαρχίας Hooghly, της Δυτικής Βεγγάλης. Ο Πρασάντα, σε ηλικία σαράντα-τριών ετών, πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση, όταν η κυβέρνηση της Καλκούτα, δήμευσε αναγκαστικά την γη που καλλιεργούσε μαζί με τα δύο αδέλφια του και τον πατέρα τους και οι συχωριανοί του δήλωσαν πως είχε πέσει σε κατάθλιψη από τότε.

Ο Πρασάντα, που ήταν γνωστός και πέρα από τα όρια του χωριού του, δεν ήταν έτσι πριν λίγο καιρό. Υπήρξε ένας από τους δραστήριους αγρότες στον αγώνα για την υπεράσπιση της γης, ενεργό μέλος της Επιτροπής Υπεράσπισης των Καλλιεργήσιμων Εδαφών του Σινγκούρ, είχε τραυματιστεί σε συγκρούσεις με την αστυνομία τον Σεπτέμβρη του 2006 και ήταν από αυτούς που, παρ’ όλη την φτώχεια του, αρνήθηκε να εισπράξει περήφανα τις αποζημιώσεις-κοροϊδία. Ο Πρασαντα ήταν ο δεύτερος αγρότης που αυτοκτόνησε στο Σινγκούρ τους τελευταίους μήνες. Είχε προηγηθεί ο Beraberi Purbapara από το χωριό Haradhan, που κατάπιε ποσότητα φυτοφάρμακου. Μια μεγάλη οργισμένη διαδήλωση ακολούθησε το νεκρό σώμα του Πρασάντα, το οποίο πέρασε, πριν αποτεφρωθεί, κατά μήκος του τείχους που έκτισε η αυτοκινητοβιομηχανία Tata, γύρω από την δημευμένη γη των πέντε χωριών του Σινγκούρ.

Τα δύο ποτάμια, ο Hooghly και ο Damodar, που διασχίζουν την περιοχή κάνουν το έδαφος ιδιαίτερα εύφορο, με αποτέλεσμα οι αγρότες στο Σινγκούρ, να ζούνε φτωχικά μεν, αλλά καλά συγκριτικά με άλλες περιοχές της Ινδίας. Μια μεγάλη ποικιλία οπωροκηπευτικών μαζί με ρύζι και γιούτα παράγονται σε ικανοποιητικές ποσότητες από μικρούς γεωργικούς κλήρους. Στις περιόδους των συγκομιδών, που γίνονται σχεδόν όλους τους μήνες του χρόνου έρχονται χιλιάδες εργάτες γης από άλλες περιοχές της επαρχίας ενώ στα χωριά ζούνε αποκλειστικά μικροαγρότες, ακτήμονες -ενοικιαστές γης και οικογένειες που οι άντρες έχουν φύγει για τις χώρες του Περσικού σαν μετανάστες. Οι μεγαλοαγρότες ζούνε κυρίως στην Καλκούτα.

Από αυτό το έδαφος, η κυβέρνηση του λεγόμενου ΚΚΙνδίας (Μαρξιστικού), που βρίσκεται στην εξουσία στην Καλκούτα εδώ και τριάντα χρόνια, με έναν νόμο του 1894, δήμευσε με ελάχιστες αποζημιώσεις πάνω από τέσσερις χιλιάδες στρέμματα, με σκοπό την εγκατάσταση μια μονάδας παραγωγής μικρών αυτοκινήτων του ινδικού κολοσσού Tata. Η περιοχή είχε την ατυχία να βρίσκεται δίπλα στην καινούρια οδό ταχείας κυκλοφορίας και κοντά στην Καλκούτα και το έδαφος να μην είναι ελώδες για να χρειάζεται η Tata να ξοδέψει χρήματα για επιχωματώσεις. Στην μαζική αντίσταση των μικροαγροτών, που ξεκίνησε από την άνοιξη του 2006, απάντησε με βία, συλλήψεις, δικαστικές διώξεις και εξαπόλυση παρά-αστυνομικών δυνάμεων που έσπειραν την τρομοκρατία στα χωριά. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη ένας στους τρεις μικρό-ιδιοκτήτες αρνείται να δεχθεί τις αποζημιώσεις και οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων, απεργίες και διαδηλώσεις συνεχίζονται, οξύνοντας ακόμα και την εσωτερική κρίση στην λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση.

Τα γεγονότα στο Σινγκούρ, που έγιναν γνωστά σε όλη την χώρα, (μέχρι και η Αρουντάντι Ρόι και ο Αμάρτια Σεν ενεπλάκησαν σε δημόσια αντιπαράθεση με διαμετρικά αντίθετες απόψεις) και ξεσήκωσαν μεγάλο κύμα αλληλεγγύης, δεν είναι τα μοναδικά στην Δυτική Βεγγάλη που αφορούν το ξερίζωμα αγροτών από την γη τους. Η κυβέρνηση της Καλκούτα, που κρατά από την μια την σημαία με το σφυροδρέπανο και από την άλλη υπογράφει σωρηδόν συμφωνίες με ινδικές και ξένες πολυεθνικές για την υλοποίηση επενδύσεων σε περιοχές που έχουν ονομαστεί Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, κατά τα πρότυπα της Κίνας και τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επιμένει πως όλα αυτά γίνονται για την ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα όμως αυτές οι Ζώνες, που με νόμο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης συνασπισμού πρόκειται να δημιουργηθούν σε πολλές περιοχές της χώρας, αποτελούν, όπως καταγγέλλεται από τις λαϊκές και εργατικές οργανώσεις, σύγχρονα επιχειρηματικά Γκουαντάναμο, στα οποία κυριαρχεί η φτηνή εργατική δουλειά και η υψηλή κερδοφορία για τους καπιταλιστές αφού πρώτα καταστραφούν οι αγροτικές κοινότητες και η τοπική οικονομία.

* Η αντίσταση στο Σινγκούρ και οι δολοφονίες στο Ναντιγκράμ τον Μάρτη αναβίωσαν τις μνήμες από την σφαγή στο Ναξαλμπαρί. Φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την αγροτική εξέγερση με επίκεντρο αυτό το χωριό της Δυτικής Βεγγάλης, που αποτέλεσε την κοιτίδα του Ναξαλίτικου επαναστατικού κινήματος που συνεχίζει να αποτελεί το νούμερο 1 εσωτερικό κίνδυνο για το Νέο Δελχί. Για περισσότερες πληροφορίες στο http://www.singur-singur.blogspot.com/

Mandanpura –Μουμπάι. Κόλαση στα Κεντηματάδικα zari.

 

Η τέχνη zari, χάνεται βαθιά πίσω στους αιώνες , όταν οι πιστοί έπρεπε να κεντήσουν με ασυνήθιστο τρόπο για τους κοινούς θνητούς τα ρούχα των θεών. Στο Μάντια Πραντές , στο Σουράτ και στο Μπιχάρ , υπάρχουν περιοχές που ανέπτυξαν ιδιαίτερη και πολύπλοκη τεχνοτροπία , δημιουργώντας σχολές που ακόμη επιδρούν στα σύγχρονα σχέδια και τεχνικές. Το κέντημα των υφασμάτων με χρυσές και ασημένιες κλωστές και το στόλισμα τους με πέρλες, χάντρες , τεχνητά μαργαριτάρια πούλιες, άστρα και άλλα διακοσμητικά, η κατασκευή περίπλοκων γεωμετρικών σχεδίων και διάφορων παραστάσεων, όλα αυτά συνιστούν την παλιά διαδεδομένη ινδική τέχνη zari. Όχι μόνο στα γυναικεία σάρια αλλά και σε άλλα υφάσματα που χρησιμοποιούνται για στρωσίδια , σε χαλιά η ακόμη σε τσάντες και πορτοφόλια τα κεντήματα zari, αποτελούν πόλο έλξης για τους ξένους και ντόπιους αγοραστές στις μεγάλες πόλεις. Αποτελούν επίσης σημαντικό τμήμα της εξαγωγικής βιομηχανίας υφασμάτων της χώρας και πιστοποιητικό αυθεντικής καταγωγής με σημαντική προστιθέμενη αξία.

Η σημασία και η αξία των κεντημάτων zari εκτός των άλλων συνίσταται και στο ότι αυτά συνεχίζουν να γίνονται με τα χέρια , όπως φυσικά και άλλα πράγματα στην χώρα με το τεράστιο διαθέσιμο φτηνό εργατικό δυναμικό. Ειδικά όμως στις μικρές βιοτεχνίες κεντημάτων zari τα χέρια που περνούν τις κλωστές και τις πούλιες πρέπει να είναι ευκίνητα, τα δάκτυλα μικρά και φυσικά πολύ φθηνά για τις ατέλειωτες ώρες που χρειάζονται να φτιαχτούν τα δύσκολα σχέδια. Γι αυτό στα μικρά υπόγεια και στους κλειστούς χώρους στις περιοχές που βρίσκονται τα κεντηματάδικα , ειδικά στο Μουμπάι , στο Δελχί και στο Τσενάι, οι εργάτες είναι στην μεγάλη πλειοψηφία τους, μικρά παιδιά.

Στην παραγκούπολη της Mandanpura ,συγκεντρώνονται τα περισσότερα από τα χιλιάδες κεντηματάδικα στο Μουμπάι. Πάνω από εικοσιπέντε χιλιάδες παιδιά , σε ηλικίες ανάμεσα στα έξι και τα δεκατέσσερα, υπολογίζεται πως βρίσκονται φυλακισμένα σε μικρά δωμάτια και υπόγεια , δουλεύοντας για πενήντα ρουπίες την μήνα από τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα, μέχρι και είκοσι ώρες την ημέρα. Μόνο την Κυριακή, που και αυτή είναι εργάσιμη, τα αγόρια , εάν επιτρέψει το αφεντικό , παίρνουν την άδεια να βγούνε για μια βόλτα. Το 90% των παιδιών στις βιοτεχνίες zari, είναι μετανάστες από τις φτωχές περιοχές της χώρας , ειδικά από το Μπιχάρ και το Ουταρ Πραντές. Στέλνονται με την συγκατάθεση των γονιών τους , για να μάθουν την τέχνη και για να ξεφύγουν από την φτώχεια! Αρκετά όμως , έχουν στην πραγματικότητα απαχθεί και φυλακιστεί. Αντικείμενα σωματικών και σεξουαλικών κακοποιήσεων και βάναυσων ποινών, ζούνε κλειδωμένα κάτω από καταπακτές , με δύο μικρά γεύματα την ημέρα και δύο φλιτζάνια τσάι. Το εκπληκτικό είναι πως μια από τις βασικές δικαιολογίες γι αυτήν την σκληρή παιδική εκμετάλλευση μέσω της εσωτερικής μετανάστευσης από τις φτωχές περιοχές της Ινδίας είναι η αποφυγή της στράτευσης των παιδιών στις ναξαλίτικες αντάρτικες αριστερές οργανώσεις που για την Ινδική ελίτ είναι «τρομοκράτες»!

 

 

*Με αφορμή την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε στα τοπικά ΜΜΕ στο Μουμπάι, από τον βίαιο θάνατο δύο παιδιών σε κεντηματάδικα, η τοπική αστυνομία αναγκάστηκε, στα τέλη του 2005, να εξαπολύσει μια επιχείρηση ανακάλυψης παιδιών που ζούνε σε αυτές τις συνθήκες. Σε μια επίδειξη αποφασιστικότητας συγκέντρωσε 400 παιδιά που τα έστειλε πίσω στις οικογένειες τους . Από τότε , όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, οι έλεγχοι πάλι ατόνησαν και τα χιλιάδες παιδιά συνεχίζουν να κεντούν μέσα στα ανθρώπινα κολαστήρια.

Αλάνγκ-Γκουτζαράτ. Νεκροταφείο για πλοία …και ανθρώπους

Το Αλάνγκ βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου Χαμπάντ, στο Γκουτζαράτ, στη βορειοδυτική Ινδία, δίπλα στα πακιστανικά σύνορα και βρέχεται από την Αραβική Θάλασσα. Από άσημο ψαροχώρι έχει γίνει γνωστό παγκόσμια τα τελευταία είκοσι χρόνια, μιας και έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο «νεκροταφείο» πλοίων σε όλο τον πλανήτη. Κάθε χρόνο περίπου 400 μεγάλα εμπορικά σκάφη, τα περισσότερα τεράστια φορτηγά και τάνκερς διαλύονται στα έξι χιλιόμετρα της παραλίας για να πουληθεί ο χάλυβας και τα υπόλοιπα ανακυκλώσιμα υλικά. Μόνο το 2003, το Αλάνγκ έβγαλε τρία εκατομμύρια τόνους χάλυβα καλύπτοντας, πλέον το 15% των ετήσιων αναγκών της Ινδίας. Δεν διαλέχτηκε τυχαία η περιοχή. Η θαλάσσια παλίρροια, δυο φορές τον μήνα όταν γεμίζει το φεγγάρι ή όταν ξεκινά το καινούριο, βοηθά τα γέρικα σκαριά των χιλιάδων τόνων να πλησιάσουν την ακτή και να αράξουν στα αβαθή.

Τότε πιάνουν δουλειά οι άνθρωποι. Με γυμνά χέρια και σώματα, χωρίς καμία προστασία, με απλά σφυριά ή αυτοσχέδιες κατασκευές κοπής των μετάλλων, χιλιάδες εργάτες σπάζουν τα πλοία σε πρωτόγονες και απίστευτα επικίνδυνες συνθήκες. Πριν ξεκινήσουν -στη θέση της σαμπάνιας που σπάζουν οι πλοιοκτήτες στην καθέλκυση- θρυμματίζουν μια καρύδα στα πλευρά του πλοίου και κάνουν μια προσευχή στον θεό των ελεφάντων, για να τους προστατέψει από τα ατυχήματα. Θα πάρουν μάλιστα και την καμπάνα από την γέφυρα και θα την αφιερώσουν σε κάποιο γειτονικό τζαμί ή ινδουιστικό ναό. Για περίπου ενάμισι δολάριο την μέρα, 40.000 εργάτες δουλεύουν στο διαλυτήριο του Αλάνγκ, οι περισσότεροι εσωτερικοί μετανάστες από την ανατολική Ινδία. Κατά μέσο όρο ένας εργάτης την μέρα σκοτώνεται και άγνωστος αριθμός τραυματίζεται. Τα κατάγματα, τα καψίματα και οι λιποθυμίες από τις αναθυμιάσεις είναι η καθημερινή ρουτίνα. Ούτε λόγος για ιατρική περίθαλψη, εκτός από ένα μικρό ιατρικό κέντρο, που έστησε τελευταία ο Ερυθρός Σταυρός. Μερικοί γιατροί που ασχολήθηκαν με τις συνθήκες, υπολογίζουν πως ένας στους τέσσερις εργάτες θα προσβληθούν από καρκίνο από την μόλυνση που προκαλούν τα τοξικά υλικά, όπως ο αμίαντος, τα αέρια, το κλοφέν, ο μόλυβδος κλπ. Υπολόγισαν μάλιστα πώς στις δέκα με δώδεκα ώρες δουλειά, τα πνευμόνια των εργατών, δέχονται μόλυνση ίδια με το κάπνισμα 15 πακέτων τσιγάρων ημερησίως!!

Αλλά και στις παράγκες που μένουν οι συνθήκες δεν είναι καλύτερες. Χωρίς αποχετευτικό δίκτυο και λιγοστό πόσιμο νερό, η ελονοσία, οι διάρροιες και οι ηπατικές ασθένειες θερίζουν. Πρόσφατα μάλιστα παρατηρήθηκε κατακόρυφη αύξηση και των κρουσμάτων AIDS, φαινόμενο που οι «Ινδικοί Τάιμς» το απέδιδαν στην έλλειψη γυναικών στους καταυλισμούς!! Οι εργάτες κοιμούνται σε αυτοσχέδιες καλύβες, μέσα στα λασπόνερα, και πάνω σε ένα έδαφος μαύρο από τα κατάλοιπα των πλοίων και το πετρέλαιο. Τόσο η ακτή όσο και η θάλασσα, έχουν από καιρό μολυνθεί και οι περιβαλλοντολογικές οργανώσεις εκτιμούν πως θα χρειαστούν πάνω από 20 χρόνια για να επανέλθει -αν μπορεί να γίνει ποτέ αυτό- η κατάσταση στην αρχή, με την προϋπόθεση φυσικά πως σταματά η δραστηριότητα του διαλυτηρίου.

Το διαλυτήριο όμως έχει κάθε χρόνο και πιο πολύ δουλειά. Οι μεγάλες πλοιοκτητικές εταιρίες από όλες τις θάλασσες και χώρες έχουν μεγάλο συμφέρον να στείλουν εκεί τα πλοία για να πεθάνουν, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εργατικού κόστους και της ανεξέλεγκτης κατάστασης για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον. Μέχρι και το Αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό, ξεπερνώντας δισταγμούς για διαρροή μυστικών, σκέφτεται να αρχίσει να στέλνει τα αποστρατευμένα πλοία στο Αλάνγκ.

Το Αλάνγκ δεν είναι το μοναδικό «νεκροταφείο πλοίων» στη νότια Ασία. Και το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές μπήκαν τελευταία στον ανταγωνισμό. Το 90% των γέρικων πλοίων από όλο τον κόσμο κάνουν το τελευταίο ταξίδι τους με ρότα τις ακτές αυτών των τριών χωρών. Στο θάνατο τους θα πάρουν μαζί τους και μερικούς ανθρώπους για παρέα.

* Ο «Αθέατος Κόσμος», δανείστηκε αυτήν την φορά την ιδέα για το θέμα του από το ντοκιμαντέρ «Shipbreakers» του Καναδού Μίκαελ Κοτ, που προβλήθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ στην Θεσσαλονίκη, αν και έχασε την μοναδική προβολή του.