Πορτ-Σαλούτ, Αϊτή | Τα παιδιά που άφησαν πίσω τους οι “ειρηνευτές” του ΟΗΕ

«Ti Zwazo» στην κρεολική σημαίνει μικρά πουλιά. «Τιζουαζό» είναι ο τίτλος ενός από τα αγαπημένα τραγουδάκια των παιδιών στην Αϊτή, που αναρωτιούνται πού πάνε τα πουλιά όταν πετάνε. Όταν οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν το σπίτι της Σάσα Φρανσέσκα Μπάριος το 2014 στο Πορτ-Σαλούτ, αυτή ήταν πέντε χρονών και τραγουδούσε χορεύοντας αυτά τα παιδικά στιχάκια. Αγαπημένο τουριστικό θέρετρο στο νότο, η κοινότητα των δυο χιλιάδων κατοίκων έγινε γνωστή στις αρχές της δεκαετίας, όταν αποκαλύφθηκαν μια σειρά ανθρώπινες τραγικές ιστορίες, μέχρι τότε καλά κρυμμένες από ντροπή στις φτωχικές καλύβες. Το 2011 μερικές νεαρές γυναίκες πήραν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια για την περιπέτειά τους. Ανάμεσά τους και η μητέρα της μικρής Σάσα, η Ροζλέν Ντιπερβάλ. Ο «πάπα» ήταν ένας κυανόκρανος στρατιώτης από την Ουρουγουάη, ο οποίος εξαφανίστηκε μαζί με την μονάδα του αφήνοντας διακόσια δολάρια για τα έξοδα της εγκυμοσύνης. Από τότε η Σάσα μεγαλώνει χαρούμενα αλλά στερημένα δίχως πατέρα, με τη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία της. Καρπός ενός προδομένου έρωτα και μιας ανεκπλήρωτης προσδοκίας για καλύτερη ζωή, η περίπτωση της Ροζλέν δεν είναι από τις χειρότερες που συνέβησαν στα χρόνια που η πολυεθνική στρατιωτική αποστολή του ΟΗΕ εγκαταστάθηκε στο δυστυχισμένο νησί της Καραϊβικής. Βιασμοί και αποπλανήσεις ακόμη και ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με αντίτιμο κάποια δώρα ή χρήματα, με εκμετάλλευση της ακραίας φτώχειας και της παιδικής αφέλειας, υπήρξαν συνήθεις πρακτικές των υποτιθέμενων ειρηνευτών. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκύων κοριτσιών ηλικίας ακόμη και ένδεκα χρόνων. Έβαζαν στα χέρια τους μερικά νομίσματα και φύτευαν στην κοιλιά τους ένα μωρό, ομολογούν όσοι γνώρισαν τα θύματα. Πολύ λίγες από αυτές τις περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας και ελάχιστες προκάλεσαν την τιμωρία των δραστών. Η συνηθισμένη πρακτική των επί κεφαλής της αποστολής ήταν να τους στέλνουν πίσω στις πατρίδες με συνοπτικές διαδικασίες. Καρπός αυτών των βιασμών και αποπλανήσεων εκατοντάδες παιδιά ορφανά από πατέρα που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 2004 και το 2017.

Μπαχάμες, Τυφώνας Ντόριαν | Οι φυσικές καταστροφές... τιμωρούν τους φτωχούς!

Ο ισχυρός τυφώνας Ντόριαν, που γεννήθηκε στα ανοικτά της Δυτικής Αφρικής και πήρε δύναμη ταξιδεύοντας πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ξέσπασε την οργή του στις Μπαχάμες, το νησιώτικο σύμπλεγμα στη βόρεια άκρη της Καραϊβικής, στο αρχιπέλαγος Λουκάγιαν, νοτιοανατολικά της Φλόριντα. Όταν έφτασε εκεί στις 1 Σεπτεμβρίου, είχε δύναμη Πέντε, την ανώτερη στην κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον, με ταχύτητα ανέμων τριακόσια χιλιόμετρα την ώρα, κτυπώντας με καταστροφική μανία τα νησιά Άμπακος και Γκραν Μπαχάμα. Φεύγοντας για τις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ, άφησε πίσω ισοπεδωμένες ολόκληρες συνοικίες στη Μαρς Χάρμπουρ, στο νησί Μεγάλο Άμπακο και στη High Rock και στη Rocky Creek στην ανατολική Γκραν Μπαχάμα, τεράστιες καταστροφές στις υποδομές, πενήντα νεκρούς και αγνοούμενους ο αριθμός των οποίων δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Σύμφωνα με τις αμερικάνικες βάσεις δεδομένων, ο Ντόριαν ήταν ο πέμπτος σε ισχύ τυφώνας του Ατλαντικού που έχει καταγραφεί από τις αρχές του 20ου αιώνα και ο πιο ισχυρός που έπληξε ποτέ τις Μπαχάμες.

Αϊτή , Όξφαμ «Τι κάναμε; Δεν δολοφονήσαμε και παιδιά στα κρεβάτια τους!»

Ζαλιζί οι Αϊτινοί λένε τη ζήλια. Κρεμασμένη στην κυριολεξία σε μια απότομη πλαγιά του λόφου Μορν Καλβέρ, η παραγκούπολη Ζαλιζί των σαράντα πέντε χιλιάδων ψυχών κοιτά με ζήλια στους πρόποδες την Πετιονβίλ. Τη συνοικία με τα ακριβά ξενοδοχεία και τις πολυτελείς βίλες, με τις πισίνες να ξεχωρίζουν στους πράσινους κήπους που τους προστατεύουν ψηλοί περίβολοι. Το πεντάστερο ξενοδοχείο Royal Oasis ξεχωρίζει και προκαλεί από μακριά. Την Πετιονβίλ προτιμούν για εγκατάσταση τα υψηλόβαθμα στελέχη των δυτικών ΜΚΟ. Η Αϊτή θεωρείται η δημοκρατία που κυβερνάνε οι ΜΚΟ και η Πετιονβίλ είναι η πρωτεύουσά της! Μόλις ένας δρόμος χωρίζει τους δύο κόσμους μεταξύ τους. Ο σπάταλος πλούτος δίπλα στην απόλυτη αθλιότητα, ένα καθημερινό κοντράστ της απίστευτης ανισότητας που βιώνει η Αϊτή από το βάθος της ιστορίας της. Για να διασκεδάσει αυτήν την αντίθεση ο πρώην πρόεδρος Μαρτελί χρηματοδότησε τη βαφή των εξωτερικών επιφανειών των παραπηγμάτων με έντονα χρώματα για να παραπλανούν τους δυτικούς τουρίστες. Το λίφτινγκ που μετέτρεψε σε πολύχρωμη και χαρούμενη τη Ζαλιζί οι Αϊτινοί περιπαικτικά το ονόμασαν κραγιόν σε γουρούνι!

Οσκαρ Λόπες Ριβέρα Το τίμημα της υπερηφάνειας

Στις 29 Μαΐου ο εβδομήντα-τριάχρονος πορτορικανός Όσκαρ Λόπες Ριβέρα, συμπληρώνει τριάντα πέντε χρόνια κλεισμένος σε αμερικάνικες φυλακές. Από αυτά, δώδεκα σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης. Συνελήφθη το 1981 και καταδικάστηκε σε πενήντα πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της ανατρεπτικής συνομωσίας ενάντια στο αμερικάνικο κράτος. Το 1987 του προστέθηκαν ακόμη δεκαπέντε χρόνια άδικης ποινής, επειδή θεωρήθηκε πως σχεδίαζε να αποδράσει. Σήμερα βρίσκεται στις ομοσπονδιακές φυλακές Terre Haute, της Ιντιάνα και είναι ο κρατούμενος με τα περισσότερα χρόνια σε κελί, στην σύγχρονη ιστορία του κινήματος ανεξαρτησίας του Πουέρτο-Ρίκο.

Γκουαντάναμο Η δύναμη της ανθρώπινης αντίστασης

Είναι η μεγαλύτερη και η πιο σκληρή απεργία πείνας κρατούμενων στα στρατόπεδα-φυλακές στην αμερικάνικη βάση του Γκουαντάναμο, στα ένδεκα χρόνια από τότε που λειτούργησε αυτό το ανθρώπινο κολαστήριο. Εκατό ημέρες συμπλήρωσε στις 17 του Μάη αυτή η πρωτοφανής και πεισματική αντίσταση μέχρις εσχάτων και γι αυτό έγιναν πολλές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και σε αρκετά αραβικά κράτη. Περίσσεψε η οργή και διατρανώθηκε η απαίτηση να κλείσει το ανθρώπινο κολαστήριο και να ελευθερωθούν οι κρατούμενοι . Αν και οι αμερικάνικες κρατικές αρχές αρνούνται να δώσουν αναλυτικές πληροφορίες γι αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στα στρατόπεδα κράτησης, είναι γνωστό πως η μεγάλη πλειοψηφία των κρατούμενων, περίπου 130 από τους 166 έχουν προσχωρήσει στον αγώνα χρησιμοποιώντας το έσχατο μέσο διεκδίκησης της ελευθερίας τους.

La Saline- Αϊτή. Μπισκότα από χώμα

Μπορεί να μην είναι φημισμένη όπως η Σιτέ Σολέιγ, αλλά δεν υπολείπεται καθόλου σε αθλιότητα, η παραγκούπολη La Saline, βόρεια του κέντρου του Πορτ-ο-Πρενς, δυτικά της μεσοαστικής Delmas, δίπλα στην Bel-Air και την Martissant, στις παρυφές του τρομερού Fort Dimance, που για δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε από τους Ντυβαλιέ σαν φυλακή και άντρο βασανιστηρίων.

Στα στενά βρώμικα σοκάκια της παραγκούπολης αλλά και στις λιγοστές ταράτσες, ακόμη και στην οροφή του φρουρίου, ψήνονται στον ήλιο χιλιάδες στρογγυλά, υποκίτρινα στο χρώμα, μπισκότα, που αμέσως μετά πουλιούνται στην λαϊκή αγορά της παραγκούπολης αλλά και σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας.

Φτιαγμένα από ασβεστούχο χώμα που προέρχεται κυρίως από την γύρω περιοχή της πόλης Hinche, στα σύνορα με την Δομινικανή Δημοκρατία, νερό, χορταρικά και αλάτι, τα «βρώμικα μπισκότα», όπως είναι γνωστά, ενώ παλιότερα τρώγονταν μόνο από τις πολύ φτωχές έγκυες γυναίκες για την πρόσληψη ασβεστίου, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει καταφύγιο καθημερινής διατροφής για πολλές χιλιάδες απεγνωσμένους Αϊτινούς. Ειδικά από πέρυσι τον Δεκέμβριο, που η τιμή του ρυζιού εκτοξεύτηκε στα ύψη, γεγονός που οδήγησε στην έσχατη πείνα εκατομμύρια Αϊτινούς που ξέσπασαν φέτος τον Απρίλη σε άγριες διαδηλώσεις και λεηλασίες, τα μπισκότα από χώμα έγιναν περιζήτητα αποτελώντας το σύμβολο της εξαθλίωσης και της διατροφικής κρίσης στην χώρα αυτή της Καραϊβικής.

Για τους οκτώ από τους δέκα Αϊτινούς, που ζούνε με λιγότερο από ένα δολάριο εισόδημα την ημέρα τα εξήντα σεντς που χρειάζονται για την αγορά δυο φλιτζανιών ρυζιού (αύξηση 50% σε ένα χρόνο) αποτελεί απαγορευτικό όριο. Σε αντίθεση με τα μπισκότα από χώμα που παρότι και αυτών η τιμή αυξήθηκε (η εκατοντάδα από 1,5 δολάριο έφτασε τα 5 δολάρια!) εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης, τα πέντε σεντς που χρειάζονται για την αγορά ενός από αυτά καταφέρνει να διασκεδάσει την καθημερινή πείνα και να τους επιτρέψει να κοιμηθούν χωρίς το άσχημο αίσθημα σαν αυτό όταν πίνεις Clorox. (Clorox, είναι μια γνωστή μάρκα χλωρίνης, με την οποία οι Αϊτινοί παρομοιάζουν το αίσθημα που δημιουργεί το άδειο, για ημέρες, στομάχι).

Η πρώτη αφρό-αμερικάνικη δημοκρατία στην ιστορία, που το 2004 γιόρτασε με άγριες διαδηλώσεις τα διακόσια χρόνια της ανεξαρτησίας της, είναι σήμερα η φτωχότερη στην αμερικάνικη ήπειρο και ουσιαστικά υπό κατοχή από στρατεύματα του ΟΗΕ που στάλθηκαν κατ’ απαίτηση της Ουάσιγκτον, η οποία ενδιαφέρεται σταθερά να μην ξεφύγουν οι εξελίξεις από τον έλεγχό της. Μέχρι την δεκαετία του Ογδόντα η χώρα, που καταλαμβάνει το ανατολικό μισό του νησιού Ισπανιόλα, με 8,2 εκατομμύρια κατοίκους, είχε επάρκεια στην παραγωγή ρυζιού. Έκτοτε, ύστερα από εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κατάργησε τους εισαγωγικούς δασμούς και μετατράπηκε σε καθαρό εισαγωγέα. Τότε οι οικονομικοί οργανισμοί της Δύσης και ειδικά οι Αμερικάνοι υπόσχονταν στους δύστυχους Αϊτινούς πως θα μετατρέψουν την χώρα σε Ταϊβάν της Καραϊβικής με την έλευση επενδύσεων στον μεταποιητικό τομέα και το άνοιγμα θέσεων για εργασία για τους ξεκληρισμένους αγρότες. Τελικά όμως τα πράγματα έγιναν εντελώς διαφορετικά. Για τους Αμερικάνους παραγωγούς η Αϊτή έγινε ένας από τους καλύτερους πελάτες πλέον, μιας και αποτελεί την τέταρτη σε μέγεθος εξαγωγική αγορά του αμερικάνικου ρυζιού. Οι μικροί αγρότες-καλλιεργητές ρυζιού στην εύφορη κοιλάδα Artibonite καταστράφηκαν και συνέρευσαν, όπως και χιλιάδες άλλοι αγρότες, στα αστικά κέντρα και στις παραγκουπόλεις χωρίς να βρίσκουν δουλειά γιατί οι επενδύσεις δεν ήρθαν ή όσες λιγοστές ήρθαν πληρώνουν εξευτελιστικά μεροκάματα. Και η πλειοψηφία των Αϊτινών βυθίστηκε στην έσχατη μιζέρια, γυρνώντας στα προϊστορικά χρόνια τότε που η γεωφαγία ήταν διαδεδομένη.

* Ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), Ζακ Ντιούφ, στην Ρώμη, που πριν λίγες ημέρες φιλοξένησε την σύνοδο κορυφής του οργανισμού, ανήγγειλε το τέρμα των λόγων και την έναρξη των πράξεων σχετικά με την αυξανόμενη πείνα στον πλανήτη. Την ίδια στιγμή μια γνωστή αμερικάνικη ΜΚΟ, η «Bright Hope International», στέλνει σακουλάκια με έξι μπισκότα αργίλου, μέσω του διαδικτύου, σε υποψήφιους δωρητές για να προκαλέσει συγκίνηση και βοήθεια για τους πεινασμένους Αϊτινούς. Όση αξία και αποτελεσματικότητα θα έχει η εκστρατεία των «βρώμικων μπισκότων» άλλη τόση θα έχουν και οι εξαγγελίες του επικεφαλής του FAO και των φιλεύσπλαχνων δυτικών ηγετών που ενδιαφέρθηκαν για την παγκόσμια πείνα, ενόψει της διάσκεψης στην ιταλική πρωτεύουσα.

Τρεντστάουν, Τζαμάικα. Και στην κόλαση …χορεύουν!

 

Στο δυτικό άκρο της πρωτεύουσας Κίνγκστον, η παραγκούπολη Τρεντστάουν συνεχίζει να αποτελεί ένα «βαρύ» όνομα για το μικρό νησί της Καραϊβικής και για τα δυόμισι περίπου εκατομμύρια Τζαμαϊκανούς που ζούνε σε αυτό. Στον 19^ο αιώνα η περιοχή βρισκόταν στην κατοχή ενός Ιρλανδού γαιοκτήμονα, του James Trench, από τον οποίο πήρε, κατά πάσα πιθανότητα, το όχι τόσο ζηλευτό όνομά της. Μερικοί θεωρούν, αντίθετα, πως το όνομα στην περιοχή έδωσε ένας τεράστιος ανοικτός υπόνομος που διέσχιζε την περιοχή με τις καλύβες, που από τις αρχές του εικοστού αιώνα και ειδικά μετά το 1930 άρχισαν να φυτρώνουν γύρω από την χωματερή της πρωτεύουσας. Το σημερινό πρόσωπό της η Τρεντστάουν άρχισε να το παίρνει όταν μετά τον μεγάλο τυφώνα Τσάρλι, το 1951, ο όποιος σάρωσε τις καλύβες, οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα στέγασης για τους πληγέντες. Σταδιακά η παραγκούπολη έγινε πόλος έλξης των αγροτών που συνέρρεαν τις προηγούμενες δεκαετίες στην πόλη ψάχνοντας για δουλειά και σήμερα, σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα, στην περιοχή κατοικούν τουλάχιστον είκοσι έξι χιλιάδες ψυχές, σε συνθήκες σχεδόν ίδιες με αυτές πριν εξήντα χρόνια.

Η παραγκούπολη, από την μία, είναι συνώνυμη με τις νεανικές συμμορίες και την μεγάλη εγκληματικότητα που μαστίζει την κοινωνία του νησιού, ειδικά από την δεκαετία του Εβδομήντα και μετά. Μια εγκληματικότητα που έγινε σταδιακά πολύ σκληρή, σαν αποτέλεσμα της μεγάλης φτώχειας αλλά και της μετατροπής της Τζαμάικα σε σταθμό των δρόμων της κοκαΐνης προς τον Βορρά. Παρά τις προσχηματικές κυβερνητικές προσπάθειες και την δήθεν ιεραποστολική δράση αρκετών δυτικών ΜΚΟ, η Τρεντστάουν παραμένει μια περιοχή, όπου βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας και οι δολοφονίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Στο νησί οι δείκτες εγκληματικότητας είναι από τους ψηλότερους στον κόσμο, με τους θανάτους από αυτήν να ξεπερνούν τα χίλια άτομα κάθε χρόνο. Σημαντικό ρόλο στην επέκταση της βίας έχει παίξει και η βάρβαρη αντιμετώπιση των νεανικών συμμοριών από την αστυνομία, η οποία ευθύνεται για εκατοντάδες ψυχρές δολοφονίες μόνο τα τελευταία επτά χρόνια. Ένα εκρηκτικό μίγμα κρατικής διαφθοράς και διαπλοκής με το οργανωμένο έγκλημα μαζί με μια εκτεταμένη κοινωνική αποσύνθεση, αποτέλεσμα της απίστευτης φτώχειας, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην ισχυρή εξάρτηση της χώρας από τα βορειοαμερικάνικα αφεντικά, έχουν μετατρέψει το παραδεισένιο νησί σε μια επίγεια κόλαση.

Η Τρεντστάουν, από την άλλη, είναι γνωστή σαν η πόλη όπου μεγάλωσε ο Robert Nesta Marley. Ο μικρός που αργότερα θα γίνονταν παγκόσμια γνωστός σαν Μπομπ Μάρλει, ήρθε στην παραγκούπολη μαζί με την μητέρα του, σε ηλικία λίγο πάνω από τα δέκα χρόνια, όταν πέθανε ο πατέρας του. Από την πρώτη στιγμή ο νεαρός τραγουδοποιός που έγινε συνώνυμο της μουσικής ρέγκε, μίλησε για την παραγκούπολη στα τραγούδια του. Το Trenchtown Rock και το No Woman, No Cry, είναι από τα γνωστότερα τραγούδια που μίλησαν για τους ανθρώπους της και συνεχίζουν να τους συνοδεύουν στην καθημερινή σκληρή ζωή τους.

* Κάθε χρόνο από στις αρχές του Φλεβάρη, η παραγκούπολη, παρά τις δυσκολίες, ντύνεται στα γιορτινά της και στο χώρο του ναυπηγείου, όπου έζησε ο Μάρλει και η κοινότητα των Ρασταφάρις γίνονται συναυλίες και τα τραγούδια ακούγονται δυνατά σε όλες τις γειτονιές της.

Κόλπος του Γκουαντάναμο-Κούβα. Ο ποιητής με το νούμερο 651

Αληθεύει πως το χορτάρι ξανά-φυτρώνει μετά τη βροχή;

Αληθεύει πως τα λουλούδια θα ξαναβγούν την άνοιξη;

Αληθεύει ότι τα πουλιά πάλι θα ταξιδέψουν σπίτι;

Αληθεύει πως ο σολομός επιστρέφει στο ποτάμι του;

Αληθεύει. Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι πραγματικά θαύματα.

Και μήπως αληθεύει πως μια μέρα θα φύγουμε από τον κόλπο του Γκουαντάναμο;
Αληθεύει πως μια μέρα θα γυρίσουμε στα σπίτια μας;

Στα όνειρα μου αρμενίζω. Ονειρεύομαι το σπίτι.

Είμαι με τα παιδιά, καθένα δική μου σάρκα

Είμαι με τη γυναίκα μου κι όσους αγαπώ

Είμαι με τους γονείς, καρδιές πολυαγαπημένες.

Ονειρεύομαι πως είμαι στο σπίτι, ελεύθερος απ΄ αυτό το κλουβί.

Αλλά μ ακούς, δικαστή, με ακούς καθόλου άραγε;

Είμαστε αθώοι εδώ, κανένα έγκλημα δεν κάναμε.

Ελευθέρωσέ με, Ελευθέρωσέ μας, αν ακόμα

κάπου στον κόσμο υπάρχει δικαιοσύνη και συμπόνια!

Ο Οσάμα Αμπού Καντίρ, ήταν οδηγός φορτηγού και αφοσιωμένος οικογενειάρχης, όπως διατείνονται όσοι τον ήξεραν στην Ιορδανία. Λίγο μετά την 11η του Σεπτέμβρη του 2001, συμμετέχοντας σε μια ισλαμική φιλανθρωπική αποστολή της Tablighi Jamat, ταξίδεψε στο Αφγανιστάν, όπου τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου συνελήφθη από τους Αμερικανούς στο Τζαλαλαμπάντ, με την κατηγορία πως η οργάνωση έστελνε μαχητές του τζιχάντ στην χώρα. Παραμένει έκτοτε , χωρίς δίκη, κρατούμενος στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο, που έχουν οργανώσει οι ΗΠΑ στα πλαίσια του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού αγώνα τους και είναι γνωστός στην διοίκηση των φυλακών με το νούμερο 651. Το ποίημα που έγραψε , είναι ανάμεσα στα είκοσι-δύο, και ο Οσάμα ένας από τους δεκαεπτά κρατούμενους ποιητές που οι στίχοι τους θα δημοσιευθούν στην ανθολογία με τίτλο «Ποιήματα από το Γκουαντάναμο: Οι κρατούμενοι μιλούν» τον ερχόμενο μήνα από το Πανεπιστήμιο της Αιόβα με υπεύθυνο της έκδοσης τον Μαρκ Φάλκοφ, καθηγητή νομικής στο Ιλινόις και δικηγόρο μιας ομάδας κρατούμενων. Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην έκδοση κατάφεραν να περάσουν από την λογοκρισία του Πενταγώνου και να βρεθούν «αθώα» από τις υποψίες πως μπορεί να περιέχουν κωδικά μηνύματα για διάπραξη …τρομοκρατικών πράξεων! Αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των χιλιάδων ποιημάτων που έχουν γράψει οι αιχμάλωτοι στο Γκουαντάναμο στα χρόνια που αυτό λειτουργεί.

Τα ποιήματα βγήκαν έξω από την φυλακή με πολλούς απίθανους τρόπους . Ο κυριότερος, χαραγμένα με πέτρες πάνω σε μικρά ποτηράκια αφρώδους πλαστικού, γραμμένα τα πιο πολλά στα Αραβικά και τα Παστού. Όλοι τους, εκτός από τον Αμπτούλραχίμ Ντοστ που ήταν συγγραφέας και ποιητής πριν συλληφθεί και εξαφανίστηκε στο Πακιστάν, (ύστερα από νέα σύλληψη του από τις υπηρεσίες του δικτάτορα Μουσάραφ) μετά την απελευθέρωση του από το Γκουαντάναμο, δεν είχαν γράψει το παραμικρό και αρκετοί είναι και αγράμματοι. Δίχως χαρτί και μελάνι, παρά μόνο όταν πρέπει να γράψουν λιγοστές γραμμές σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα για το ταχυδρομείο του Ερυθρού Σταυρού, οι κρατούμενοι μπορούν να έχουν μόνο ένα αντίτυπο του Κορανίου και μερικά βιβλία δυτικών συγγραφέων όπως η Αγκάθα Κρίστι και την σειρά του Χάρι Πότερ! Από τα γραπτά τους, ελάχιστα κατάφεραν να δραπετεύσουν, μιας και τα πιο πολλά τα σταμάτησε η λογοκρισία η καταστράφηκαν κατά την διακίνηση τους από κελί σε κελί. Υπολογίζεται πως μόνο ο Ντοστ έγραψε την περίοδο της ομηρίας του περίπου 25 χιλιάδες στίχους!

Ακόμα και λογοκριμένα τα ποιήματα και με δυσκολίες στην απόδοση τους στα Αγγλικά, είναι δυνατές κραυγές καταγγελίας και διεκδίκησης της ελευθερίας και αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση πως η ανθρώπινη αντίσταση, και στις πιο δύσκολες συνθήκες, δεν σταματά. « Δίνουν μια πιο σύνθετη εικόνα αυτών των λαών» αναγκάστηκε να παραδεχθεί ένας μεταφραστής από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, ομολογώντας ασυνείδητα αυτό που είναι και η αχίλλειος πτέρνα των αυτοκρατορικών σχεδίων της Ουάσιγκτον. Λαοί με χιλιάδες χρόνια πολιτισμού είναι αδύνατον να υποταχτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα και να γίνουν υπήκοοι των δυτικών αξιών.

* Ο «Αθέατος Κόσμος» αυτήν την φορά ευθυγραμμίστηκε με την επικαιρότητα για προφανείς λόγους. Το ποίημα που μετέφρασε η Γιάννα Χουβαρδά, είναι ένα από τα τρία που προ-δημοσίευσε ο «Ιντιπέντεντ» πριν λίγες μέρες. Η κυκλοφορία της ανθολογίας θα γίνει τον Αύγουστο στις ΗΠΑ και ήδη η ηλεκτρονική σελίδα παραγγελιών της Άμαζον έχει κατακλυστεί από αιτήσεις προαγοράς.

Αϊτή - Πόλη του Ήλιου, Πορτ-ο-Πρενς. Εξαθλίωση και αντίσταση

Η cite Soleil, κάθε άλλο παρά πόλη του Ήλιου, μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε μια έκταση εικοσιεπτά τετραγωνικών μιλίων, η μεγαλύτερη παραγκούπολη του Πορτ-ο-πρενς, βρίσκεται στα βόρεια της Αϊτινής πρωτεύουσας, δίπλα στην θάλασσα. Περισσότεροι από πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στις ξύλινες η πάνινες καλύβες σε συνθήκες απίστευτης εξαθλίωσης. Με ανοιχτούς υπονόμους, χωρίς δρόμους και τις περισσότερες φορές χωρίς ηλεκτρικό, η πόλη του Ήλιου, είναι το αληθινό πρόσωπο της σημερινής Αϊτής. Εννιά στους δέκα κατοίκους είναι άνεργοι, επτά στα δέκα παιδιά σχολικής ηλικίας δεν πάνε σχολείο και η φυματίωση, το Αids και οι διάρροιες σκοτώνουν καθημερινά δεκάδες ανθρώπους. Σαν να μην έφταναν αυτά, η παραγκούπολη είναι το μόνιμο μεγάλο θύμα κάθε τυφώνα της Καραϊβικής που περνά από το νησί. Μόλις το 2004 ο τυφώνας Τζέην άφησε πίσω του τρεις χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές και τον περυσινό Ιούλιο ο Ντένις ξαναπλημμύρισε την πόλη.

Η παραγκούπολη ζει σε καθεστώς αναρχίας, με τις συμμορίες να στρατολογούν παιδιά από τους δρόμους. Τα παιδιά είναι ένα από τα πιο αναλώσιμα είδη στην Αϊτή. Υπολογίζεται πως δεκάδες χιλιάδες ζούνε χωρίς γονείς σε ένα πληθυσμό που είναι σε σημαντικό βαθμό νεανικός. Με προσδόκιμο όριο ζωής τα 52 χρόνια, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αϊτινοί είναι κάτω από τα δεκαοκτώ σε ένα σύνολο 8,4 εκατομμυρίων. Οι συμμορίες είναι το μοναδικό καταφύγιο για τροφή και υποστήριξη για τα εγκαταλειμμένα παιδιά και σε σημαντικό βαθμό υποκαθιστούν το ανύπαρκτο κρατικό και κοινωνικό δίκτυο προστασίας. Ύστερα μάλιστα από την στρατιωτική επέμβαση των Αμερικάνων και του ΟΗΕ, η παραγκούπολη έγινε κέντρο της αντίστασης, ορμητήριο των ένοπλων ομάδων που κτυπάνε τους κυανόκρανους και αρκετές φορές αντιμετώπισε την δολοφονική μανία τους, όταν αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.

Η Αιτή, χώρα πρώην σκλάβων, που κατέκτησε την ανεξαρτησία της πολύ νωρίς και ίδρυσε μια από τις πρώτες δημοκρατίες, δεινοπάθησε κάτω από την ισχυρή επιρροή του Βορειοαμερικάνου γείτονα. Αφού πέρασε μερικές μαύρες δεκαετίες κάτω από την σκληρή δικτατορία της οικογένειας Ντυβαλιέ από τις αρχές του 90, ζει μια περίοδο πολιτικής αστάθειας εξαιτίας κυρίως της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ. Με 390 δολάρια, περίπου, κατά κεφαλή εισόδημα και με το 65% των Αϊτινών να ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, η χώρα είναι μια από τις πιο φτωχές στο ημισφαίριο. Αποκορύφωμα της δυστυχίας η τελευταία επέμβαση των ΗΠΑ, μέσω του ΟΗΕ, τον Ιούνιο του 2004, λίγους μήνες ύστερα από την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Αριστίντ. Από τότε στα παλιά προβλήματα των Αϊτινών προστέθηκαν και αυτά της στρατιωτικής κατοχής. Εννιά χιλιάδες περίπου στρατιώτες και αστυνομικοί, με πολιτικό διοικητή Χιλιανό και στρατιωτικό Βραζιλιάνο, ασκούνε καθημερινή βία ενάντια στην πλειοψηφία του πληθυσμού που απαιτεί την επιστροφή του εξόριστου εκλεγμένου Προέδρου. Το οξύμωρο είναι πως στην δύναμη του ΟΗΕ περιλαμβάνονται και στρατιωτικοί από χώρες σαν το Νεπάλ, την Σιέρα Λεόνε και το Περού, που στρατολογήθηκαν από τους Αμερικάνους για να μάθουν στους Αϊτινούς τι σημαίνει σταθερότητα και δημοκρατία!!

* Στις εκλογές για νέο Πρόεδρο που έγιναν στις 7 του φετινού Φλεβάρη, η πόλη του Ήλιου περικυκλώθηκε από τους ΟΗέδες και οι κάτοικοι της εμποδίστηκαν να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία. Γιατί η παραγκούπολη θεωρείται προπύργιο του κόμματος Λαβαλάς του Αριστίντ και της αντίστασης στην ξένη επέμβαση. Μέχρι την στιγμή που γράφτηκε ο «Αθέατος Κόσμος» δεν είχαν γίνει γνωστά τα αποτελέσματα των εκλογών.