Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 2012. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 2012. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

26 Δεκ 2012

Γκντανσκ-Πολωνία
Ο φόρος του χειμώνα

Με θέα από την πλατεία της Αγοράς του Κάρβουνου, το Μεγάλο Αρσενάλι, είναι από τα επιβλητικότερα κτίρια στο Γκντανσκ. Χτισμένο το 1605, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ολλανδικής αρχιτεκτονικής, της περιόδου του φλαμανδικού μανιερισμού, σχεδιασμένο από τον Αντονι βαν Ομπερκεν. Χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη οπλισμού και τροφίμων, σώθηκε από τον χρόνο και τους σκληρούς βομβαρδισμούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα στεγάζει την Ακαδημία Καλών Τεχνών και στην στοά στο ισόγειο, μερικά εμπορικά μαγαζιά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, έτσι και φέτος καθολικές ΜΚΟ, πρόσκοποι, εθελοντές και οι τοπικές αρχές σε συνεργασία με την ένωση εστιατόρων οργανώνουν ένα μεγάλο συσσίτιο για τους άστεγους και τους φτωχούς της πρωτεύουσας της Πομερανίας. Το μοίρασμα γίνεται συνήθως στην πλατεία σε αντίσκηνα που στήνονται επί τούτου ενώ φέτος για πρώτη φορά άνοιξε ο ισόγειος χώρος στο Αρσενάλι και μετατράπηκε σε μια μεγάλη τραπεζαρία. Όπως κάθε χρόνο το κλίμα ήταν γιορταστικό και το μενού είχε μπορς, μανιταρόσουπα και γεμιστά ζυμαρικά, τα πολωνικά pierogi, που τα ευλόγησε ο μονσινιόρ Στανισλάβ Μπογκντάνοβιτς από τον καθεδρικό της Αγίας Μαρίας. Η μόνη διαφορά ήταν ο αριθμός των ανθρώπων που περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους. Φέτος ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά, πάνω από πεντακόσιοι, ενώ στις σκέψεις των πιο πολλών ο φόβος του χειμώνα που και φέτος ήρθε με άγριες διαθέσεις, δεν άφηνε περιθώρια για λίγες ανέμελες ώρες.

22 Δεκ 2012

Καράτσι-Πακιστάν
Okay! Φθηνά τζιν, φθηνές ζωές

Η γερμανική αλυσίδα λιανικής πώλησης ενδυμάτων Kik, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα. Στα τρεις χιλιάδες διακόσια καταστήματα της, κυρίως στην Γερμανία αλλά και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις προθήκες της Kik ο στολισμός είναι γιορτινός και οι διαφημίσεις γεμάτες υποσχέσεις. Η πιο ελκτική από αυτές είναι πως η εταιρία μπορεί να ντύσει τον υποψήφιο πελάτη από την κορφή ως τα νύχια με τριάντα ευρώ! Ανεβάζοντας τον συνολικό της τζίρο, χρονιά με χρονιά (οι προβλέψεις για φέτος ξεπερνάνε το 1,6 δις ευρώ), η Kik, έχει μετατραπεί σε ηγέτη του κλάδου φτηνού ρούχου, κάτι ανάλογο με την φίρμα Λιντλ στα τρόφιμα και η κρίση φαίνεται να την έχει βοηθήσει. Όλα λοιπόν θα πήγαιναν καλά αν δεν χάλαγε την γιορτινή ατμόσφαιρα η νωπή μνήμη της εκατόμβης στο Καράτσι του Πακιστάν, που δημιούργησε προβλήματα και διεθνή κατακραυγή για την εταιρία. Η οποία αν και συνηθισμένη σε κατηγορίες πως η άνθιση της οφείλεται στην πολύ φθηνή εργασία, τόσο στην παραγωγή όσο και στην πώληση, αυτήν την φορά τα βρήκε σκούρα και δεν μπορεί να ξεγλιστρήσει εύκολα.

8 Δεκ 2012

Notre-Dame-des-Landes, δυτική Γαλλία
Ο Αστερίξ θα νικήσει τον Καίσαρα;

Από τις αρχές της δεκαετίας του Εξήντα, έπεσε η ιδέα και έγιναν οι πρώτες μελέτες, για να φτιαχτεί ένα μεγάλο αεροδρόμιο, έξω από την Νάντη, στην δυτική Γαλλία, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού για να αποσυμφορήσει την αεροπορική κίνηση στο Παρίσι. Το 1974, δεσμεύτηκαν περίπου 1700 εκτάρια δάσους και γης, στο Notre-Dame-des-Landes, τριάντα χιλιόμετρα από την Νάντη, με την μορφή μιας ζώνης για μελλοντική ανάπτυξη. Το σχέδιο που γέννησε, σχεδόν από την αρχή, αντιδράσεις στους ντόπιους αγρότες και κτηνοτρόφους και πέρασε από διάφορες περιπέτειες, κινδύνευε να ξεχαστεί αν δεν το επανέφερε στο προσκήνιο το 2000, μια κυβερνητική επιτροπή μαζί με την πίεση του δημάρχου της Νάντης, Ζαν-Μαρκ Ερό . Ο τελευταίος, που από τον Μάιο, έγινε πρωθυπουργός του Ολάντ, πήρε την υπόθεση πάνω του σε σημείο που αρκετοί να μιλούν για το σχέδιο «Ερόπορτ». Οι συμβάσεις υπογράφτηκαν το 2008, η κατασκευή πρέπει να ξεκινήσει το 2013 και η λειτουργία του υπέρ-αεροδρομίου το 2017. Η κατασκευάστρια εταιρία είναι ο γαλλικός κολοσσός Vinci και το κόστος ξεπερνά με τους αρχικούς υπολογισμούς τα 550 εκατομμύρια ευρώ.

24 Νοε 2012

Μπαρακάλδο, Κόρδοβα, Γρανάδα
Δανειολήπτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης


Παρασκευή 9 Νοεμβρίου. Στην Μπαρακάλδο στην οδό Escuela de Artes y Oficios, στον αριθμό 11 μια ομάδα υπαλλήλων από το τέταρτο περιφερειακό δικαστήριο με την συνοδεία ενός κλειδαρά βλέπουν πως δεν έχει νόημα να χρησιμοποιήσουν το κουδούνι. Από την μπροστινή είσοδο του κτιρίου, η πόρτα είναι ανοικτή. Την ίδια περίπου στιγμή, στον τέταρτο όροφο του ίδιου κτιρίου, μια πενηντατριάχρονη ξανθιά γυναίκα τραβά μια καρέκλα δίπλα στο μεγάλο παράθυρο του διαμερίσματος της. Στην είσοδο οι υπάλληλοι και ο κλειδαράς χωρίζονται. Άλλοι με τις σκάλες και άλλοι με το ασανσέρ αρχίζουν να ανεβαίνουν. Σταματούν στον τέταρτο όροφο και κατευθύνονται προς το διαμέρισμα 4Α. Μέσα σε αυτό η Αμάγια Εγκάνα, ακούει τις φωνές στον διάδρομο και τον ήχο των εργαλείων του κλειδαρά, που προσπαθεί να παραβιάσει τον χώρο, αυτόν που ήταν το σπίτι της μέχρι πριν λίγο. Ανεβαίνει στην καρέκλα. Ο κλειδαράς ανοίγει εν τέλει την πόρτα. Μπαίνουν με φόρα οι δικαστικοί υπάλληλοι. Καταλαβαίνουν γρήγορα πως κανείς δεν είναι μέσα στο σπίτι. Πηγαίνουν προς το ανοικτό παράθυρο και κοιτούν κάτω. Εκείνη την στιγμή η Αμάγια Εγκάνια είναι ήδη ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πρασιά. Σε λίγο, ακούγεται από μακριά ο ήχος του ασθενοφόρου. Το πλήρωμα του, θα πιστοποιήσει τον θάνατο της. Με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο περιγράφει ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδοβάρ, σε άρθρο του με θέμα το κύμα των εξώσεων, την αυτοκτονία της Αμάγια Εγκάνα, που συγκλόνισε την Βισκάγια και όλη την Ισπανία. Μικρή συμβολική παρατήρηση που ξέφυγε από το μάτι του σκηνοθέτη. Στον τοίχο, δίπλα στην πρασιά, στο σημείο της πτώσης, πιθανόν κάποιοι νεαροί, σε ανύποπτο χρόνο είχαν κάνει ένα βιαστικό γκράφιτι. Hell. Κόλαση.

10 Νοε 2012

Γουατεμάλα, ορυχείο Μαρλίν
Αμετακίνητη σαν αιωνόβιο δένδρο


Η Theodora Antonia Hernandez Cinto, γνωστή σαν ντόνα-Μαρία, είναι μια γενναία γυναίκα, που αναδείχτηκε σε σύμβολο της αντίστασης και της επιμονής, στον αγώνα των χωρικών ενάντια στο ορυχείο χρυσού Μαρλίν, στα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας. Η ντόνα-Μαρία για καιρό αρνήθηκε να υποκύψει στις πιέσεις και την εξαγορά, για να εγκαταλείψει, πουλώντας στην εταιρία,  την πατρογονική γη και κατοικία της, συμμετείχε ενεργά στο κίνημα ενάντια στο καναδικό χρυσωρυχείο του θανάτου και γι' αυτό ένα βράδυ του  Ιούλη του 2010, δύο άγνωστοι  άνδρες, που προσποιήθηκαν τους επισκέπτες, την πυροβόλησαν στο σκοτάδι με σκοπό να την σκοτώσουν. Εκτός από τα αφεντικά του εργοστασίου και τους μπράβους τους, η ντόνα Μαρία δεν είχε άλλους εχθρούς και γι' αυτό κανείς δεν είχε αμφιβολία για τα κίνητρα των δραστών. Το γεγονός συνέβη στον μικρό οικισμό San José Nueva Esperanza, του χωριού  Ágel  του δήμου San Miguel Ixtahuacán, που ενώνει δεκαεννέα χωριά   με πληθυσμό κοντά στους σαράντα χιλιάδες, η πλειοψηφία των οποίων είναι αυτόχθονες Μάγια-Μαμ, ένας κλάδος του λαού των Μάγια.

27 Οκτ 2012

Χονγκ –Κoνγκ
Σπίτια-φέρετρα στην σκιά των ουρανοξυστών

Πόση φτώχεια και αθλιότητα μπορεί να κρύβουν στην σκιά τους οι αστραφτεροί ουρανοξύστες και πίσω από τα φώτα τους,  οι εκτυφλωτικές διαφημίσεις των πολυεθνικών που συνωστίζονται  στις  στενές λωρίδες γης στο Χονγκ Κονγκ; Μερικά ρεπορτάζ  μεγάλων δυτικών ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια αποκάλυψαν συγκλονιστικές  εικόνες για τους φτωχότερους των φτωχών  στην μεγάλη πόλη-λιμάνι της Ασίας, που από το 1997 επέστρεψε στην Κίνα  διατηρώντας, για μια εικοσαετία,  ένα ειδικό οικονομικό και πολιτικό καθεστώς.  Ο δημοσιογραφικός φακός  έκανε  γνωστά τα λεγόμενα  διαμερισμένα –φέρετρα, στα οποία κατοικούν χιλιάδες εργαζόμενοι  και συνταξιούχοι, για να καταφέρουν να ανταποκριθούν στην έλλειψη στέγης και στα πανάκριβα ενοίκια. Στα σπίτια αυτά με την κοινή τουαλέτα και κουζίνα μένουν σε διαμορφωμένα με ξύλο και σύρματα  κουτιά,  δεκάδες άνθρωποι διαθέτοντας  έναν προσωπικό χώρο που δεν είναι μεγαλύτερος από την έκταση ενός  διπλού  κρεβατιού, δηλαδή δυο με τρία τετραγωνικά μέτρα. Ο χώρος συνήθως δεν χωρά έναν άνθρωπο όρθιο και αυτό για να μπορούν τα κουτιά αυτά να στέκονται  το ένα πάνω στο άλλο. Το ενοίκιο γι' αυτά τα κοτέτσια στην κυριολεξία, που έχουν μάλιστα αδειοδοτηθεί από τις τοπικές αρχές, είναι περίπου 160 με 180  αμερικάνικα δολάρια τον μήνα  για κάθε άτομο.

13 Οκτ 2012

Μαδρίτη, Ισπανία
Μιζέρια κάτω από τις γέφυρες


Τριάντα χρόνια έκανε για να ολοκληρωθεί πλήρως ο εσωτερικός περιφερειακός δρόμος στην Μαδρίτη, αφότου ξεκίνησε η κατασκευή του στην δεκαετία του Εξήντα. Ανάμεσα στο 2005 και στο 2008, έγιναν σημαντικά έργα αναβάθμισης με την υπογειοποίηση τμημάτων του στην νότια πλευρά και έτσι τώρα ο Μ-30, είναι ένα μεγάλο δακτυλίδι γύρω από τον πυρήνα της ισπανικής πρωτεύουσας, ο δρόμος με την πιο πυκνή κίνηση στην πόλη, που παρά τις πολλές λωρίδες κυκλοφορίας γνωρίζει ορισμένες ώρες της ημέρας αφόρητα μποτιλιαρίσματα. Διασχίζοντας τον, ο επισκέπτης μπορεί να δει αρκετά γνωστά σημεία της πόλης, να περάσει κάτω από το στάδιο Βιθέντε Καλντερόν και να αντικρίσει από κοντά τα 231 μέτρα του πανύψηλου πύργου της ραδιοτηλεόρασης, το «γλιφιτζούρι», όπως το αποκαλούν οι Μαδριλένοι εξαιτίας του σχήματος του. Αυτό που δεν θα δει όμως είναι η μιζέρια που κρύβεται ειδικά τις νύχτες κάτω από τις μεγάλες γέφυρες του δρόμου κυρίως στα νότια και τα ανατολικά σημεία του δρόμου. Και αυτό γιατί εδώ και καιρό αυτά τα μέρη που την ημέρα γίνονται μεγάλα υπαίθρια πάρκινγκ , το βράδυ μετατρέπονται σε αυτοσχέδια χωριά αστέγων, με σκηνές και άλλες πρόχειρες κατασκευές.

29 Σεπ 2012

Wałbrzych, Πολωνία
Η αγαπημένη Ειδική Οικονομική Ζώνη


Το Wałbrzych, στην νοτιοδυτική Πολωνία, με εκατόν είκοσι χιλιάδες πληθυσμό είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη στην Κάτω Σιλεσία, μετά το Βρότσλαβ, την πρωτεύουσα της περιοχής. Μόλις δέκα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Τσεχία, το Wałbrzych, υπήρξε μεγάλο ανθρακοπαραγωγικό και βιομηχανικό κέντρο, από τον 19ο αιώνα, με ισχυρή κλωστοϋφαντουργία και υαλουργία. Ένα από τα μεγάλα επίκεντρα του εργατικού ξεσηκωμού του Ογδόντα που συγκλόνισε την χώρα και όλη την Ευρώπη, η πόλη είδε να θάβονται όλες οι ελπίδες όταν ξεκίνησε η διαδικασία της μετάβασης στον γνήσιο καπιταλισμό. Το ένα μετά το άλλο τα ορυχεία έκλεισαν, οι βιομηχανίες μαράζωσαν και η ανεργία στην περιοχή έσπασε όλα τα εθνικά ρεκόρ. Μια σκληρή διαδικασία εκκαθάρισης του κοινωνικού τοπίου από τα κατάλοιπα της σοσιαλιστικής απόπειρας των προηγούμενων δεκαετιών αλλά και των αγώνων του Εβδομήντα και του Ογδόντα, εκτυλίχθηκε με ταχείς ρυθμούς, αλλάζοντας δραματικά τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες των εργαζομένων να μπορούν να αντισταθούν. Το κύμα μετανάστευσης συμπλήρωσε τις αρνητικές εξελίξεις στερώντας την περιοχή από ένα τμήμα του νεανικού και πιο αποφασισμένου δυναμικού της.

15 Σεπ 2012

Andries Motlapula Ntsenyeho
Το intelezi που δεν σταμάτησε τις σφαίρες !

Πένθιμο και οργισμένο ήταν το πρώτο σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη στην Νότια Αφρική. Σε πολλές περιοχές και ειδικά στο Ανατολικό Ακρωτήρι, έγιναν σχεδόν όλες από τις κηδείες των δολοφονημένων μεταλλωρύχων, όπως πληροφορούσε η επίσημη λίστα που έδωσε στην δημοσιότητα η υπηρεσία πληροφοριών της κυβέρνησης που συνέστησε ειδική διυπουργική επιτροπή για να εκπροσωπηθεί στις τελετές. Η κηδεία του Andries Motlapula Ntsenyeho, ήταν μια από αυτές, στο σπίτι με το νούμερο 11356, στην φτωχική γειτονιά με το όνομα Γαλλία, στο δήμο Zamdela, στην σχετικά καινούρια βιομηχανική πόλη του Sasolburg, στον βορρά της επαρχίας Φρη Στέητ.

1 Σεπ 2012

Μανισάρ, Ινδία
Η βρισιά που ξεχείλισε την εργατική οργή

Για λίγες ημέρες ο εργάτης, Jiya Lal, στο τμήμα συναρμολόγησης της αυτοκινητοβιομηχανίας Μαρούτι-Σουζούκι στην Μανισάρ, ήταν ο πιο καταζητούμενος άνθρωπος από τις αρχές του κρατιδίου της Χαριάνα, τον φετινό Ιούλη. Τελικά συνελήφθη μαζί με άλλους εκατό περίπου νεαρούς εργαζόμενους στο εργοστάσιο ανάμεσα στους οποίους και τα μέλη της διοίκησης του σωματείου και έκτοτε παραμένουν προφυλακισμένοι με βαριές κατηγορίες. Ο είκοσι-επτάχρονος Jiya Lal, όπως και οι περισσότεροι από τους τέσσερις χιλιάδες εργάτες της Μαρούτι, ήρθε στην Μανισάρ από το χωριό του, το Ντακάλ στα βόρεια της Χαριάνα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και τους αγρότες γονείς για να πουλήσει την εργατική δύναμη του στα τεράστια εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων και δικύκλων που έχουν έδρα την ευρύτερη περιοχή που είναι γνωστή σαν Εθνική Περιφέρεια της Πρωτεύουσας. Η Μανισάρ βρίσκεται στην περιοχή της Γκουργκαόν, στα νότια του Δελχί και φιλοξενεί μια εκρηκτικά αναπτυσσόμενη βιομηχανική περιοχή με δεκάδες μεγάλα εργοστάσια που έστησαν μεγάλες πολυεθνικές σε συνεργασία με τους ινδούς εταίρους τους.

20 Αυγ 2012

Ρομά- Γαλλία
Μακραίωνο κυνήγι, εύκολο θήραμα

Αμφιλεγόμενος για τον ρόλο που διαδραμάτισε στο μεταίχμιο ανάμεσα στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, εν τέλει ηττημένος στην διαρκή ιταλική εκστρατεία του, ο Λουδοβίκος ο δωδέκατος, που βασίλεψε απολυταρχικά δεκαέξι χρόνια, υπήρξε κατά περίεργο τρόπο αρκετά δημοφιλής στους υπηκόους του και γι αυτό τον αποκάλεσαν πατέρα του λαού. Σε αντίθεση με τους γάλλους ο Λουδοβίκος υπήρξε μισητός στην μειονότητα που σήμερα ονομάζονται Ρομά, μιας και ήταν αυτός που εγκαινίασε το 1504 ένα ανελέητο κυνηγητό τους, με συλλήψεις και διωγμούς έξω από τα τότε σύνορα της Γαλλίας. Τσιγγάνοι, Ρομ, Ρομά, Τζίμπσις, Μανούς, Καλό, Σίντις ή με αλλιώτικα προσωνύμια ανάλογα με τις ξεχωριστές ομάδες, οι Ρομά εμφανίστηκαν στην Κεντρική Ευρώπη σταδιακά από τις αρχές του 15ου αιώνα και στην Γαλλία η πρώτη καταγραφή της παρουσία τους γίνεται το 1418. Αν και υπάρχουν ακόμη διαφωνίες για την καταγωγή τους, ακόμη και για πρόσφατες επιστημονικές μελέτες που βασίζονται σε γενετικές αναλύσεις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που διαφωνούν πως οι Ρομά αντιμετώπισαν σε αυτά τα εξακόσια και περισσότερο χρόνια κυρίως διώξεις παρά καλοσύνη από τις εξουσίες και την πλειοψηφία των κατοίκων στις περιοχές που εμφανίστηκαν.

11 Αυγ 2012

Μπρέσια-Ιταλία
Λευκά φέρετρα και λευκές χήρες


Το αίσθημα του εξωπραγματικού και του απίστευτου έδινε λεπτό με λεπτό την θέση του σε μια βουβή συγκίνηση, που κατέκλυσε τους εξακόσιους περίπου άνδρες και γυναίκες που γέμισαν ασφυκτικά την εκκλησία και τον περίβολο της Σάντα Μαρία ντε λα Βιτόρια, στο νούμερο 97 της Βία Κρεμόνα στην Μπρέσια. Εκεί, παρά την φιλότιμη παρηγορητική ομιλία του ιερέα, του ντον Φραντσέσκο Φεράρι, τίποτε δεν μπορούσε να βοηθήσει ώστε να μπορέσει να χωρέσει ο ανθρώπινος νους αυτό που συνέβη το βροχερό πρωινό της Δευτέρας στις 21 του φετινού Μάη, λίγο πιο πέρα στον ίδιο δρόμο. Μέσα σε δυο-τρία λεπτά, γύρω στις οκτώμισι, ύστερα από έναν από τους συχνούς, τελευταία, καυγάδες με την γυναίκα του Έλενα, ο Μάρκο Τουρίνι σε κατάσταση παροξυσμού πραγματοποίησε το αδιανόητο. Άρπαξε και πέταξε από τον έκτο όροφο την δεκατετράμηνη κόρη του και τον τετράχρονο γιο του. Αμέσως μετά πήδηξε και αυτός στο κενό. Η Έλενα δεν πρόλαβε παρά μόνο να βγάλει απελπισμένες κραυγές και να τρέξει μάταια για βοήθεια στους γείτονες. Ο Μάρκο σκοτώθηκε επί τόπου ενώ τα δύο μικρά άντεξαν μόνο για λίγη ώρα μέχρι να τα πάνε στο νοσοκομείο. Ο επίλογος της σιωπηλής, αλλά απόλυτα σπαρακτικής τελετής, γράφτηκε σε δύο διαφορετικά σημεία. Τα δύο μικρά λευκά φέρετρα θάφτηκαν στο κοιμητήριο του Ρεμεντέλο, χωριό καταγωγής της Έλενας ενώ το σώμα του Μάρκο τάφηκε στο κοιμητήριο της Βόλτα λίγο έξω από την Μπρέσια.

14 Ιουν 2012

Τζενίν-Παλαιστίνη
Με την σοκολάτα στα χέρια τους...*

Ήταν Ιούνιος του 2002 σε μια γειτονιά της πόλης Τζενίν στην Παλαιστίνη. Η οικογένεια του Γιουζέφ Αμπού Αζίζ σηκώθηκε γύρω στις επτά όπως συνήθως. Έξω είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία -συνηθισμένο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια- και κανείς δεν ήξερε πότε θα γινόταν η παύση της απαγόρευσης. Όλα τα μικρότερα παιδιά ήταν σπίτι. Έκτος από τον μεγάλο γιο που σπούδαζε ιατρική στο Κάιρο και τα δύο άλλα αγόρια που ήταν χτίστες στην Ραμάλα. Ο πατέρας κλείδωνε πάντα την πόρτα αυτές τις ώρες ώστε να μην βγουν έξω οι τρεις μικροί γιοι του, ο Τζαμίλ (13 χρονών), ο Ταρίκ (11) και ο Αχμέντ (6) και κινδυνεύσουν από τις στρατιωτικές περιπολίες.

14 Απρ 2012

Βακάρ και Χομαγιούν ανέστησαν*

[1] Εκεί βαθιά στο κύτος του αεροσκάφους, στο κοίλο αμπάρι με τις αποσκευές των ταξιδιωτών και τα εμπορεύματα (αλλά και με την ησυχία: την ησυχία που καλύπτει με το βάρος της όλα τα τριξίματα της πτητικής αγωνίας των μετάλλων· την ησυχία και, βέβαια, το σκοτάδι), είναι κι αυτά τα δυο φέρετρα, φτηνά και λιτά όπως πρέπει να ’ναι όλα τα οχήματα προς το βασίλειο της απόλυτης ισότητας και της απόλυτης συνώνυμής της, της σκλαβιάς. Δύο φέρετρα από λάκα. Απλά, λιτά, με έξοχες γραμμές, φτηνά αλλά καλοφτιαγμένα φέρετρα — κάσες, που τα λένε. Κάσες. Ίσως και με ανάγλυφο σταυρό επάνω τους, στο καπάκι· ίσως και με χωρίς. Σίγουρα πάντως όχι με εγχάρακτη ημισέληνο, σίγουρα όχι σκεπασμένα με την ελληνική σημαία, ή —υποθέτω— με το πακιστανικό αντίστοιχο σύμβολο κυριαρχίας. Και, βέβαια, κάτι τέτοιο δε θα ’χε καμιά σημασία. Απολύτως καμία: εδώ έχει σκοτάδι, και το μέταλλο δεν έχει μάτια. (Δεν έχει τίποτε σημασία, πια). Έστω λοιπόν τώρα πως τα καπάκια (πρώτα το ένα, κι ύστερα από μερικές στιγμές και το άλλο) ανασηκώνονται ελαφρά, μετακινούνται, σέρνονται αργά-αργά τοξοειδώς πάνω στα τοιχώματα των φερέτρων και (αν δεις λίγο πιο προσεκτικά) αποκαλύπτουν ένα χέρι πρώτα, κι έπειτα άλλο ένα, και εντέλει τέσσερα τον αριθμό, δύο και δύο, κι έπειτα δυο κεφάλια και δυο λαιμούς και δυο στέρνα, και όλα τα υπόλοιπα που απαρτίζουν τον άνθρωπο. (Αν αυτά είναι ο άνθρωπος). Και νά:

24 Μαρ 2012

Τζαμπάλια, λωρίδα της Γάζας
Ο αγαπημένος του θεού

 
Έξω από την Τζαμπάλια, την βορειότερη πόλη στην λωρίδα της Γάζας το ομώνυμο προσφυγικό στρατόπεδο ιδρύθηκε στα 1948 με τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο και την μαζική εκτόπιση των Παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες τους. Τριανταπέντε χιλιάδες πρόσφυγες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι του στρατοπέδου, που σταδιακά εξελίχτηκε στο μεγαλύτερο προσφυγικό οικισμό στην Γάζα. Σε μια έκταση μόλις 1,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων είναι στοιβαγμένοι σε άθλιες συνθήκες τουλάχιστον εκατόν δέκα χιλιάδες άνθρωποι, σε μια από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές πυκνότητες στον πλανήτη. Εκεί, η ακραία φτώχεια τυλίγει τουλάχιστον το 44% του πληθυσμού, το πόσιμο νερό μοιράζεται με το δελτίο, οι συνθήκες στέγασης είναι απάνθρωπες και η ανεργία ξεπερνά το 75% του ενεργού ανθρώπινου δυναμικού. Τρεις στους τέσσερις πρόσφυγες στην Τζαμπάλια εξαρτιόνται για την επιβίωση τους από την ανθρωπιστική βοήθεια ενώ το μέσο καθημερινό εισόδημα δεν ξεπερνά τα δύο δολάρια. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα που τα τελευταία χρόνια μεγάλωσαν εξαιτίας του εγκληματικού αποκλεισμού, το στρατόπεδο συχνά γίνεται στόχος των στρατιωτικών επιθέσεων των ισραηλινών μιας και θεωρείται προπύργιο της Χαμάς και της αδιάλλακτης αντίστασης.

10 Μαρ 2012

Βαλσούσα, Ιταλία
Δηλητήριο υψηλής ταχύτητας

Η Βαλσούσα, όπως την αποκαλούν στο Πιεμόντε, είναι μια κοιλάδα ανάμεσα στους όγκους των Άλπεων που συνδέει την Ιταλία με την Γαλλία και την διατρέχει ο Ντόρα Ριπάρια ένα ποτάμι που καταλήγει στον Πάδο. Εκτείνεται σε μήκος πενήντα χιλιομέτρων από τα σύνορα μέχρι τις παρυφές του Τορίνο. Από τους αρχαίους χρόνους το πέρασμα διαμέσου της Βαλσούσα ήταν το καλύτερο και ασφαλέστερο για τους ανθρώπους και τα προϊόντα, όπως επίσης και ο αγαπημένος δρόμος για κάθε εισβολέα που ήθελε να μπει στην ιταλική χερσόνησο από την μεριά της Δύσης. Γι' αυτό και η κοιλάδα ονομάστηκε το μονοπάτι των Φράγκων, εξαιτίας της πορείας του Καρλομάγνου απέναντι στους Λομβαρδούς, και γι αυτό είναι σπαρμένη με οχυρώσεις και επιβλητικά κάστρα. Βασισμένη στην γεωργία και την κτηνοτροφία για αιώνες, η οικονομία της περιοχής επεκτάθηκε στην ελαφριά βιομηχανία, στην κατεργασία του ξύλου και στον τουρισμό, ειδικά τον χειμερινό. Οι κάτοικοι είναι περήφανοι για την διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος, τόσο για τα πλούσια δάση όσο και για την άγρια πανίδα των θηλαστικών που αναπαράγεται ικανοποιητικά σε όλη σχεδόν την πυραμίδα της. Από τον σκαντζόχοιρο και τον λαγό μέχρι την αλεπού, τον λύκο και τον λύγκα.

25 Φεβ 2012

Παρίσι- Σεν Ντενί
Ο αρχιμπάτσος Πάντα και η …απόδραση της Εκατερίνας

Όταν ο Σαρκοζί διόρισε στο μέγαρο στο Μπομπινί για νομάρχη στο Σεν Σε Ντενί τον Κριστιάν Λαμπέρτ δεν υπήρξε καμία ασάφεια για το τι θα ακολουθούσε. Πρώην αρχιμπάτσος σε κρίσιμους τομείς της εσωτερικής ασφάλειας ο Λαμπέρτ, γνωστός με το παρατσούκλι «Πάντα» εξαιτίας των σκοτεινών κύκλων στα μάτια του, ξεκίνησε την δουλειά που ήξερε καλά. Ανηλεές κυνηγητό, σε μικρό-παράνομους, νέους, άνεργους και κυρίως μετανάστες με ιδιαίτερη κλίση στους Ρομά, που ο γάλλος πρόεδρος ανακήρυξε σε εθνικό κίνδυνο. Το νομαρχιακό διαμέρισμα 9-3, το Σεν Ντενί με τα ψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, καταστάσεις που γεννάνε εξεγέρσεις και παραβατικότητα, έγινε πεδίο δόξας για τον κολλητό του Σαρκοζί και ισχυρό προεκλογικό χαρτί για την δήθεν αποτελεσματική πολιτική της σιδερένιας πυγμής.

11 Φεβ 2012

Φέλτον - Καλιφόρνια
Οι υπέρ-χιλιετείς σεκόγιες και η ηλικία του νερού

Το Φέλτον, στην Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, λίγο νοτιότερα του Σαν Φρανσίσκο, απέχει μερικά μόνο μίλια από τις ακτές του ωκεανού. Είναι γνωστό για δύο κυρίως λόγους. Από παλιά σαν το κοντινό σημείο από το οποίο μπορεί κανείς να περιπλανηθεί και να θαυμάσει το δάσος με τις σεκόγιες, τα μεγαλύτερα και ψηλότερα δένδρα του κόσμου, που μερικά από αυτά έχουν ηλικία πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια! Παλιά, κέντρο μεταφοράς της ξυλείας που οι κοινότητες των υλοτόμων έστελναν με βαγόνια προς τις ακτές του Ειρηνικού, είναι ιδανικός τόπος για γουήκ-εντ η μεγαλύτερες διακοπές μέσα στην φύση. Πρόσφατα, γιατί οι τέσσερις χιλιάδες περίπου, λευκοί στην πλειοψηφία τους κάτοικοι του, επανέκτησαν την διαχείριση του νερού και τις πηγές του, από μια πολυεθνική ύστερα από έναν μακρόχρονο αγώνα.

28 Ιαν 2012

Σάο Πάολο- Βραζιλία
Η «γη του ψιλόβροχου» θρηνεί θύματα

Είστε συνήθεις τουρίστες, επιχειρηματίες ή λάτρεις του αθλητισμού; Τα τοπικά ταξιδιωτικά σας πρακτορεία σάς είπανε ποτέ πως η Βραζιλία έχει τα πάντα; Σας σύστησε ποτέ κανείς να δείτε τα αξιοθέατα αυτής της χώρας; Και τι να πρωτοεπιλέξετε… τις οικοτουριστικές εκδρομές στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, που του λείπουνε κάτι αυτόχθονες φυλές, ή το ετήσιο καρναβάλι της σεξουαλικής κατανάλωσης, με τις παρελάσεις και τα όλα του; Τι θα λέγατε για μια επίσκεψη στη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας, το Σάο Πάολο, που λέγεται και «γη του ψιλόβροχου» και θα ’ναι μία από τις διοργανώτριες πόλεις του Μουντιάλ της FIFA το 2014; Ή θα προτιμούσατε μια περιήγηση στο Ρίο ντε Ζανέιρο, τη διοργανώτρια πόλη των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2016; Τι άλλο να ζητήσει κανείς… Σας προειδοποίησαν ωστόσο ότι σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις υπάρχουνε «παραγκουπόλεις», οι φαβέλες που «μαστίζονται από τη φτώχεια και το βίαιο έγκλημα»; Τίνος τη βία και το έγκλημα όμως;

14 Ιαν 2012

Ντονέτσκ – Ουκρανία
Ο τυχαίος … θάνατος του Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ

Η Ροντισκόι, μια δορυφορική πόλη περίπου δώδεκα χιλιάδων κατοίκων, είναι συνδεδεμένη με την εποποιία εξόρυξης του κάρβουνου και την παραγωγή του χάλυβα στην μεγάλη ανθρακοφόρα λεκάνη του Ντόνετς. Αναπτύχθηκε από το 1950 και μετά, συγκεντρώνοντας οικογένειες εργατών στην μεταλλουργία και στα ορυχεία. Η πόλη απέχει πέντε χιλιόμετρα από το τοπικό διοικητικό κέντρο, την Κρασνοαρμίσκ και περίπου πενήντα πέντε χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της περιφέρειας, το Ντονέτσκ, ένα από τα μεγάλα αστικά βιομηχανικά κέντρα της ανατολικής Ουκρανίας. Σε αυτήν την πόλη δούλεψε σχεδόν για όλη την ζωή του ο ανθρακωρύχος Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ, σε αυτήν αναδείχθηκε σε δραστήριο πολίτη και σε αυτήν η οικογένεια και οι φίλοι του τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία στα τέλη του Νοέμβρη.