26 Φεβ 2011

Ταμαουλίπας –Μεξικό
Η σφαίρα στον λαιμό που σκότωσε το όνειρο.


Ο δεκαοκτάχρονος Luis Freddy Lala Pomavilla δεν επεδίωξε να κάνει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο. Όπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοι του, ξεκίνησε από ένα φτωχικό σπίτι σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό των Άνδεων στον Ισημερινό για να συναντήσει το απατηλό αμερικάνικο όνειρο. Πλήρωσε προκαταβολικά 15 χιλιάδες δολάρια στους διακινητές ανθρώπων και ακολούθησε τα ίχνη σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους των παράνομων μεταναστών που από τον λατινοαμερικάνικο νότο διασχίζουν την ήπειρο με κατεύθυνση τον βορρά. Ταξίδεψε με πρώτο σταθμό την Ονδούρα, πέρασε στην Γουατεμάλα και με μια βάρκα μπήκε στο Μεξικό από το πέρασμα της Σάντα Έλενα. Διέσχισε την χώρα και κατέληξε με μια πολυεθνική ομάδα λατινοαμερικάνων pollos (κοτόπουλα στην αργκό των κυκλωμάτων) στο βόρειο-ανατολικό Μεξικό στην επαρχία Ταμαουλίπας με σκοπό να περάσουν τα σύνορα και να μπούνε στο Τέξας. Εκατό μίλια περίπου από την συνοριογραμμή, η ομάδα των 76 η 77 ανδρών και γυναικών κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες οδηγήθηκε παρά την θέληση της από μια ομάδα ενόπλων, της συμμορίας Zetas, σε ένα ράντσο κοντά στον δήμο του Σαν Φερνάντο. Εκεί κρατήθηκαν για μια νύκτα σε μια αποθήκη και το πρωινό πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ όλοι τους, έτσι όπως ήταν πισθάγκωνα δεμένοι οι περισσότεροι και αραδιασμένοι στο έδαφος. Ο Λουίς, κτυπημένος με μια σφαίρα στο λαιμό, κρατήθηκε στην ζωή και ύστερα από την αποχώρηση των δολοφόνων κατάφερε να γλιτώσει περπατώντας είκοσι χιλιόμετρα μέχρι να βρει βοήθεια. Όταν έφτασε στην αποθήκη μια ομάδα πεζοναυτών του μεξικάνικου ναυτικού, ύστερα από υπόδειξη του τραυματισμένου Λουίς η εικόνα ήταν ανατριχιαστική. Πενήντα οκτώ άνδρες και δεκατέσσερις γυναίκες, με καταγωγή κυρίως την Βραζιλία, τον Ισημερινό, το Σαλβαντόρ και την Ονδούρα, οι περισσότεροι νεαρής ηλικίας, κείτονταν νεκροί. Η μεγαλύτερη από ανάλογες σφαγές παράνομων μεταναστών στο Μεξικό διαπράχτηκε ανάμεσα στις 23 με 24 Αυγούστου του 2010 και συγκλόνισε την χώρα αλλά και όλη την ήπειρο. Ο τυχερός στην κακοτυχία του Λουίς, ύστερα από μερικές ημέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο της Ματαμόρος επέστρεψε στον Ισημερινό με ειδική πτήση του κρατικού αερομεταφορέα και από τότε σε κάθε ευκαιρία αφηγείται την περιπέτεια του στα τοπικά ΜΜΕ και ικετεύει τους συνομήλικους του να παραδειγματιστούν από το πάθημα του. Μάταια όμως! Γιατί παρακινημένοι από την φτώχεια και την απελπισία οι νέοι της Λατινικής Αμερικής είναι αποφασισμένοι να ρισκάρουν τα πάντα.

12 Φεβ 2011

Jobra, Μπαγκλαντές
Μια υπέροχη ιστορία …που δεν συνέβη ποτέ!


Η ιστορία της Sufiya Khatun, μια νεαρής χήρας που έζησε και πέθανε στο φτωχό χωριό Jobra, ένα μίλι μόλις από την Τσιταγκόνγκ, στο νοτιο-ανατολικό Μπαγκλαντές, για χρόνια προβάλλονταν σαν η αδιαφιλονίκητη απόδειξη πως το σύστημα των μικρό-δανείων στα πλαίσια της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς είναι ικανό να βγάλει τους ανθρώπους από την φτώχεια. Να δημιουργήσει πετυχημένους μικρό-επιχειρηματίες και να νικήσει τις σκληρές δυνάμεις του καπιταλισμού μεταμορφώνοντας τον σε ένα ανθρώπινο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και δράσης. Η Sufiya, που μόλις και κατάφερνε να επιβιώνει και να διατηρεί στην ζωή τα πεινασμένα παιδιά της φτιάχνοντας σκαμπό από μπαμπού, σε συνθήκες απόλυτης δυστυχίας, είχε την τύχη να συναντήσει ένα απόγευμα μιας ημέρας, στα 1976 τον καθηγητή Οικονομικών στο κοντινό Πανεπιστήμιο, Muhammad Yunus, ο οποίος επισκέφτηκε το χωριό. Η τραγική μοίρα της Sufiya, παρακίνησε τον καθηγητή να σκεφτεί την ιδέα της μικρό-πίστωσης και οι σαράντα-δύο φτωχές γυναίκες του χωριού, ανάμεσα τους και η νεαρή χήρα, να γίνουν η πρώτη ομάδα δανειοληπτών από τις οικονομίες του καθηγητή. Για την ιστορία το ποσό του πρώτου δανείου είχε αξία 26 δολαρίων Αμερικής και αυτή ήταν η αρχή για να φτιαχτεί μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες μικρό-πιστώσεων στον Τρίτο Κόσμο η γνωστή Grameen Bank, ο καθηγητής να ονομαστεί «τραπεζίτης των φτωχών» και το υπόδειγμα να επεκταθεί σε πολλές χώρες της νότιας Ασίας και της Αφρικής.

29 Ιαν 2011

Μίλτον Ρογκόβιν
Ο άνθρωπος που φώτισε τους ξεχασμένους


Στις αρχές του ποταμού Νιαγάρα, κοντά στους καταρράκτες και δίπλα στις βόρειο -ανατολικές όχθες της λίμνης Ηρι, η Lower West Side είναι μια από τις τριάντα-δύο συνοικίες του Μπάφαλο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε σαν γειτονιά Ιταλών μεταναστών στα τέλη του 19ου αιώνα και ακολούθησε με διακριτή απόσταση την ακμή και την παρακμή της πόλης συγκεντρώνοντας κατά κύριο λόγο εργάτες μετανάστες αλλά και μαύρους που δούλευαν στα μεγάλα εργοστάσια της περιοχής. Τμήμα της περίφημης ζώνης της σκουριάς το Μπάφαλο είναι πλέον από τις φτωχότερες πόλεις της χώρας με πληθυσμό πάνω από διακόσιες πενήντα χιλιάδες και με επίπεδα επίσημης φτώχειας στο 30% των νοικοκυριών. Η κατάσταση όπως και στην άνοδο έτσι και στην πτώση στην Lower West Side είναι χειρότερη με μοναδική διαφορά πως στις τελευταίες δεκαετίες από ιταλική συνοικία μετατράπηκε σε ισπανόφωνη με πολλούς Πορτορικάνους, νοτιοαμερικάνους και Κουβανούς.

15 Ιαν 2011

Αμβούργο, Γερμανία
Το φάντασμα του πειρατή των φτωχών

 
Σε ένα από τα πράσινα κεντρικά πάρκα του Αμβούργου ορθώνεται επιβλητικά πάνω σε ένα βράχο το μεταλλικό άγαλμα του Klaus Stoertebeker, του θρυλικού πειρατή της Βόρειας Θάλασσας που αποκεφαλίστηκε μαζί με τους συντρόφους του το 1401, σε ηλικία τριάντα χρονών περίπου, με εντολή του δημάρχου της πόλης. Το Αμβούργο, για αιώνες το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι του ευρωπαϊκού βορρά, πριν το προσπεράσει το Ρότερνταμ, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Χανσεατικής Ένωσης, μια ένωση των ισχυρών εμπορικών πόλεων στον βορρά και ο Klaus Stoertebeker μαζί με την οργάνωση του, τους Likedeelers αναδείχθηκε σε έναν τρομερό εχθρό των ισχυρών εμπόρων της εποχής. Οι Likedeelers, δηλαδή αυτοί που μοιραζόντουσαν με ισότητα την λεία τους και ο Stoertebeker, στο διάβα των αιώνων έμειναν στην μνήμη των ανθρώπων σαν υπερασπιστές των φτωχών και της δικαιοσύνης ενάντια στην αρπακτικότατα των πλούσιων που αναδύονταν ηγεμονικά μέσα από τα σκοτεινά χρόνια της φεουδαρχίας. Ο λαϊκός θρύλος μάλιστα επιμένει πως το ακέφαλο σώμα του Stoertebeker, περπάτησε για αρκετά μέτρα μπροστά από τους εβδομήντα περίπου παραταγμένους μελλοθάνατους συντρόφους του, πετυχαίνοντας να σώσει από την εκτέλεση όσους κατάφερε να προσπεράσει. Για τον τολμηρό πειρατή έχουν γραφτεί ποιήματα και λαϊκά τραγούδια, και γνωστές πανκ και heavy metal μπάντες έγραψαν πρόσφατα τραγούδια. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο θρυλικός πειρατής ξαναήλθε στο προσκήνιο με αφορμή μια ταινία και ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του και αρκετοί στην Γερμανία συνέδεσαν αυτήν την επαναφορά με την οικονομική κρίση και την ενστικτώδη ανάγκη των φτωχών και ανυπεράσπιστων να αναζητούν λαϊκούς ήρωες και ηγετικά υποδείγματα σε δύσκολους καιρούς.

3 Ιαν 2011

Abyei- Νότιο Σουδάν
Ο κύριος Κλούνει και ο παράδεισος του πετρελαίου

Το Abyei, μια περιοχή δέκα χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων μαζί με την ομώνυμη πόλη στέκεται κυριολεκτικά και μεταφορικά πάνω σε ένα ρήγμα, στα νοητά σύνορα ανάμεσα στο κεντρικό και το νότιο Σουδάν. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην Μαύρη Ήπειρο, η λεκάνη μέσα στην οποία βρίσκεται η περιοχή είναι ευλογημένος τόπος, βασική αιτία, δηλαδή, για να δυστυχούν οι άνθρωποι που ζούνε εκεί. Διασχίζεται από ποτάμια που τροφοδοτούν τον Λευκό Νείλο με σημαντικότερο τον Bahr el Ghazal, που σημαίνει «θάλασσα από γαζέλες» και έχει νερό όλο τον χρόνο και στο υπέδαφος, έχουν εντοπιστεί εδώ και δεκαετίες μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων. Το Abyei, γειτονεύει με μια υπόγεια θάλασσα πετρελαίου και αποτελεί κομβικό σημείο για την μεταφορά της σουδανικής πετρελαϊκής παραγωγής από τον νότο προς την Ερυθρά Θάλασσα μέσω του Χαρτούμ.

18 Δεκ 2010

Νόμπελ Ειρήνης 2010 –Κίνα
Ο σύντροφος Ζάο και ο κύριος Λιου

 
Ο Ζάο Ντογκμίν είχε όλες τις προδιαγραφές, ώστε να γίνει ένα επιφανές στέλεχος της σύγχρονης κινέζικης ελίτ. Ο πατέρας του, μέλος του κόμματος εδώ και εξήντα χρόνια, φρόντισε να τον σπουδάσει δικηγόρο και ο ίδιος μπήκε από νεαρός στις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, φοιτώντας στην κομματική σχολή της περιοχής του. Η ζωή όμως τα έφερε διαφορετικά, με εκείνο τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει το πώς και το γιατί. Για χρόνια άμισθος εθελοντής, νομικός υπερασπιστής εργατών και συνδικάτων στην επαρχία Shaanxi, προσπαθούσε να βοηθήσει τους ανίσχυρους να πάρουν σύνταξη, να διεκδικήσουν αποζημιώσεις και παροχές και να αντιμετωπίσουν τις σκληρές αποφάσεις των διευθυντών των εργοστασίων. Παράλληλα έγινε η ψυχή, της Ομάδας Μελέτης της σκέψης του Μάο-Τσετούγκ στην Ξιάν, την πρωτεύουσα της επαρχίας. Αυτά μέχρι την άνοιξη του 2009, όταν σε συνεργασία με εκατοντάδες πρωτοπόρους εργάτες στο Shaanxi, συμμετείχε ενεργά στην δημιουργία μιας επιτροπής για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Ο Ζάο ανέλαβε την νομική υποστήριξη και την συγγραφή των καταγγελιών προς τις κομματικές και κρατικές αρχές, ενέργειες που θα ήταν περιττές αν το επίσημο συνδικάτο έκανε σωστά την δουλειά του. Τον Ιούνιο του 2009, συνέταξε μια καταγγελία για λογαριασμό 160 εργατών από 10 επιχειρήσεις με θέμα τις παράνομες απολύσεις και την ιδιωτικοποίηση έναντι πινακίου φακής τριών εστιατορίων του κρατικού οργανισμού τουρισμού του Shaanxi και στις αρχές του Αυγούστου έστειλε μια επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Κίνας και άλλες κρατικές αρχές, με ανάλογο περιεχόμενο. Οι κινήσεις αυτές θεωρήθηκαν πρόκληση για το κρατικό συνδικάτο και ο Ζάο συνελήφθηκε στις 19 του Αυγούστου με την κατηγορία της διατάραξης της δημόσιας ασφάλειας. Από τότε ο Ζάο βρίσκεται φυλακισμένος ενώ το φετινό Οκτώβρη καταδικάστηκε από Λαϊκό Δικαστήριο σε τρία χρόνια φυλάκιση. Παρά το γεγονός πως υπήρξε ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης στο εσωτερικό της χώρας και παραγνωρίζοντας πως τα δύο μικρά παιδιά του έχουν μείνει στην ουσία ορφανά, μιας και στο διάστημα της προφυλάκισης του Ζάο, πέθανε η γυναίκα του, στην κηδεία της οποίας μάλιστα δεν του επέτρεψαν να πάει.

4 Δεκ 2010

Λόφοι Νιγιαμγκίρι-Ορίσα
Ποιός έσωσε το ιερό βουνό;

Διαμέσου των μικρών κενών που αφήνουν οι πυκνές φυλλωσιές των αιωνόβιων δένδρων, η εικόνα στην πεδιάδα, εκεί όπου τελειώνουν οι ρίζες των λόφων Νιγιαμγκίρι, στην ανατολική Ορίσα, συνεχίζει να υπενθυμίζει την διαρκή απειλή. Στον επίπεδο ορίζοντα γυαλίζουν από χιλιόμετρα μακριά οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου αλουμίνας της πολυεθνικής Βεντάντα και χάσκουν απειλητικά οι τεράστιες δεξαμενές καθαρισμού του μεταλλεύματος . Ένας καθεδρικός ναός θανάτου, που οι ιδιοκτήτες του προσπάθησαν να επεκτείνουν με την δημιουργία μεταλλείου στο διπλανό βουνό. Το Νιγιαμγκίρι ορθώνεται όχι πάνω από τα χίλια πεντακόσια μέτρα, καταλαμβάνοντας μια έκταση διακοσίων πενήντα τετραγωνικών χιλιόμετρων, με πυκνότητα πάνω από χίλια δένδρα μέσο όρο ανά στρέμμα και μοναδική βιο-ποικιλότητα. Οι μουσώνες που ξεσπάνε πάνω στο βουνό αλλά και τα υπόγεια νερά δεν είναι μόνο η πηγή του Navagali και του Vamsadhara, των δυο από τους μεγάλους ποταμούς στην Ορίσα αλλά και όλης της ζωής στις πλαγιές. Όσοι επισκέφτηκαν το Νιγιαμγκίρι κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή γιατί οι άνθρωποι που το κατοικούν από αιώνες, το θεωρούν ιερό βουνό. Στα διακόσια περίπου χωριά που κρύβει μέσα στα δάση του το Νιγιαμγκίρι, κατοικούν αυτόχθονες Αντιβάσι, της φυλής Κοντ, από τους οποίους οι Ντόγκρια Κοντ ή αλλιώς οι Τζάρνια , δηλαδή οι άνθρωποι των υδάτινων ρευμάτων ξεπερνούν τις οκτώ χιλιάδες. Για αιώνες οι άνθρωποι εδώ έχουν πετύχει μια αρμονική συμβίωση με το βουνό, τα δάση, και τα ζώα, καλλιεργούν δίχως να καταστρέφουν και αποτελούν τους στρατιώτες των θεών που κρύβονται στις κορυφές.

20 Νοε 2010

Ναβότας- Μανίλα
Από την κούνια στον τάφο

Με μια πετυχημένη μετερεωλογική πρόβλεψη για γενικά καλό καιρό με λιγοστές συννεφιές και βροχές εκατομμύρια Φιλιππινέζοι, όπως κάθε χρόνο, παρακινημένοι από τον ισχυρό καθολικισμό στην χώρα, συνέρευσαν και φέτος την Τρίτη 2 του Νοέμβρη στα νεκροταφεία. Σκοπός τους να τιμήσουν την ημέρα των νεκρών και χρησιμοποιώντας και την γιορτή των Αγίων Πάντων να κερδίσουν μια ημέρα διακοπών επιπλέον αν και με ανακοίνωση της προεδρίας, ξεκαθαρίστηκε πως η ημέρα δεν αποτελεί επίσημη αργία. Οι προετοιμασίες στα νεκροταφεία, για την υποδοχή των επισκεπτών ξεκίνησαν από ημέρες, με εργασίες καθαριότητας και καλλωπισμού και όπως κάθε χρόνο ένα μεγάλο πρόβλημα προέκυψε στο ένα από τρία νεκροταφεία στην Ναβότας στην μητροπολιτική Μανίλα. Ο ευσεβής δήμαρχος, που με αυστηρή ανακοίνωση του ζήτησε από τις πιστούς, να σεβαστούν τους νεκρούς, να αποφύγουν τα τραγούδια και το αλκοόλ και να διατηρήσουν καθαρούς τους χώρους και από την δημοτική αστυνομία να διατηρήσει την τάξη στους δρόμους που οδηγούν στις γειτονιές των νεκρών, για μια ακόμη χρονιά δεν μπόρεσε να βρει λύση για την μεγάλη κοινότητα των έξι χιλιάδων φτωχών Ναβοτένος που ζούνε, εδώ και δεκαετίες, μέσα στο δημοτικό νεκροταφείο.

6 Νοε 2010

Doljevac, Σερβία
Νεφρά πιο ακριβά από τους ανθρώπους

Ο δήμος του Doljevac, που περιλαμβάνει εκτός από το ομώνυμο χωριό ακόμη δεκαέξι τριγύρω, βρίσκεται στην νοτιοανατολική Σερβία, σχετικά κοντά στην εθνική οδό, διακόσια ένδεκα χιλιόμετρα από το Βελιγράδι και δεκατρία χιλιόμετρα νότια του Νις, στην περιφέρεια του οποίου ανήκει διοικητικά. Στην περιοχή κατοικούν γύρω στις είκοσι χιλιάδες ψυχές, η συντριπτική πλειοψηφία Σέρβοι μαζί με χίλιους περίπου Ρομά. Ήταν γνωστό με βάση τις στατιστικές της αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας πως η ανέχεια στο Doljevac, είναι μεγάλη και ο δήμος βρίσκεται στους σαράντα φτωχότερους της χώρας αλλά πολλοί ξαφνιάστηκαν στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη όταν η εφημερίδα Βετσέρνι Νοβόστι δημοσίευσε μια ασυνήθιστη είδηση. Με πρωτοβουλία ενός τοπικού φόρουμ πολιτών και του συλλόγου βετεράνων πολεμιστών, περίπου χίλιοι κάτοικοι υπέγραψαν ένα κείμενο που γνωστοποιεί πως είναι πρόθυμοι να πουλήσουν το αίμα τους και άλλα όργανα του σώματος τους (μάτια και νεφρά κυρίως) για να αντιμετωπίσουν την άθλια οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουν

23 Οκτ 2010

Mίνας Ζεράις , Βραζιλία
Σκλάβοι στην γη της φράουλας


Στις αρχές του Σεπτέμβρη, η δημόσια συζήτηση στην Βραζιλία, ήταν πολύ απασχολημένη ενόψει των προεδρικών εκλογών, για να δώσει σημασία σε μια- έτσι και αλλιώς συνηθισμένη-  είδηση που πέρασε στα ψιλά. Οι κρατικές αρχές είχαν ανακοινώσει πως κατάφεραν να απελευθερώσουν πενήντα ένα εργάτες-σκλάβους από μια φάρμα παραγωγής φράουλας στα νοτιοδυτικά της χώρας, στην πολιτεία Μίνας Ζεράις,  ανάμεσα στους  δήμους Estiva και Cambui της νότιας επαρχίας του Pouso Alegre.  Η περιοχή  αποτελεί την πρωτεύουσα της βραζιλιάνικης φραουλοπαραγωγής, παράγοντας χιλιάδες τόνους κάθε χρόνο και καλύπτοντας το 60% περίπου της εθνικής ποσότητας. Οι φράουλες ήρθαν στις εύφορες πλαγιές των λόφων, πριν πενήντα χρόνια και κυριάρχησαν σε όλους τους παλιούς λαχανόκηπους καταλαμβάνοντας  σήμερα  πάνω από χίλια εξακόσια εκτάρια, χάρη στο ήπιο κλίμα, τα εύφορα  και πλούσια σε νερά εδάφη και στον ευεργετικό αέρα του Ατλαντικού που φτάνει  ανεμπόδιστα ως εδώ. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι υπολογίζεται πως ζούνε από αυτήν την παραγωγή που απαιτεί πολλά και προσεκτικά χέρια για την συγκομιδή. Η Estiva μάλιστα των δέκα χιλιάδων κατοίκων, καμαρώνει πως είναι η γη της φράουλας και κάθε καλοκαίρι οι τοπικές αρχές οργανώνουν ένα φεστιβάλ  για να γιορτάσουν την πετυχημένη παραγωγή.