24 Νοε 2012

Μπαρακάλδο, Κόρδοβα, Γρανάδα
Δανειολήπτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης


Παρασκευή 9 Νοεμβρίου. Στην Μπαρακάλδο στην οδό Escuela de Artes y Oficios, στον αριθμό 11 μια ομάδα υπαλλήλων από το τέταρτο περιφερειακό δικαστήριο με την συνοδεία ενός κλειδαρά βλέπουν πως δεν έχει νόημα να χρησιμοποιήσουν το κουδούνι. Από την μπροστινή είσοδο του κτιρίου, η πόρτα είναι ανοικτή. Την ίδια περίπου στιγμή, στον τέταρτο όροφο του ίδιου κτιρίου, μια πενηντατριάχρονη ξανθιά γυναίκα τραβά μια καρέκλα δίπλα στο μεγάλο παράθυρο του διαμερίσματος της. Στην είσοδο οι υπάλληλοι και ο κλειδαράς χωρίζονται. Άλλοι με τις σκάλες και άλλοι με το ασανσέρ αρχίζουν να ανεβαίνουν. Σταματούν στον τέταρτο όροφο και κατευθύνονται προς το διαμέρισμα 4Α. Μέσα σε αυτό η Αμάγια Εγκάνα, ακούει τις φωνές στον διάδρομο και τον ήχο των εργαλείων του κλειδαρά, που προσπαθεί να παραβιάσει τον χώρο, αυτόν που ήταν το σπίτι της μέχρι πριν λίγο. Ανεβαίνει στην καρέκλα. Ο κλειδαράς ανοίγει εν τέλει την πόρτα. Μπαίνουν με φόρα οι δικαστικοί υπάλληλοι. Καταλαβαίνουν γρήγορα πως κανείς δεν είναι μέσα στο σπίτι. Πηγαίνουν προς το ανοικτό παράθυρο και κοιτούν κάτω. Εκείνη την στιγμή η Αμάγια Εγκάνια είναι ήδη ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πρασιά. Σε λίγο, ακούγεται από μακριά ο ήχος του ασθενοφόρου. Το πλήρωμα του, θα πιστοποιήσει τον θάνατο της. Με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο περιγράφει ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδοβάρ, σε άρθρο του με θέμα το κύμα των εξώσεων, την αυτοκτονία της Αμάγια Εγκάνα, που συγκλόνισε την Βισκάγια και όλη την Ισπανία. Μικρή συμβολική παρατήρηση που ξέφυγε από το μάτι του σκηνοθέτη. Στον τοίχο, δίπλα στην πρασιά, στο σημείο της πτώσης, πιθανόν κάποιοι νεαροί, σε ανύποπτο χρόνο είχαν κάνει ένα βιαστικό γκράφιτι. Hell. Κόλαση.

10 Νοε 2012

Γουατεμάλα, ορυχείο Μαρλίν
Αμετακίνητη σαν αιωνόβιο δένδρο


Η Theodora Antonia Hernandez Cinto, γνωστή σαν ντόνα-Μαρία, είναι μια γενναία γυναίκα, που αναδείχτηκε σε σύμβολο της αντίστασης και της επιμονής, στον αγώνα των χωρικών ενάντια στο ορυχείο χρυσού Μαρλίν, στα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας. Η ντόνα-Μαρία για καιρό αρνήθηκε να υποκύψει στις πιέσεις και την εξαγορά, για να εγκαταλείψει, πουλώντας στην εταιρία,  την πατρογονική γη και κατοικία της, συμμετείχε ενεργά στο κίνημα ενάντια στο καναδικό χρυσωρυχείο του θανάτου και γι' αυτό ένα βράδυ του  Ιούλη του 2010, δύο άγνωστοι  άνδρες, που προσποιήθηκαν τους επισκέπτες, την πυροβόλησαν στο σκοτάδι με σκοπό να την σκοτώσουν. Εκτός από τα αφεντικά του εργοστασίου και τους μπράβους τους, η ντόνα Μαρία δεν είχε άλλους εχθρούς και γι' αυτό κανείς δεν είχε αμφιβολία για τα κίνητρα των δραστών. Το γεγονός συνέβη στον μικρό οικισμό San José Nueva Esperanza, του χωριού  Ágel  του δήμου San Miguel Ixtahuacán, που ενώνει δεκαεννέα χωριά   με πληθυσμό κοντά στους σαράντα χιλιάδες, η πλειοψηφία των οποίων είναι αυτόχθονες Μάγια-Μαμ, ένας κλάδος του λαού των Μάγια.

27 Οκτ 2012

Χονγκ –Κoνγκ
Σπίτια-φέρετρα στην σκιά των ουρανοξυστών

Πόση φτώχεια και αθλιότητα μπορεί να κρύβουν στην σκιά τους οι αστραφτεροί ουρανοξύστες και πίσω από τα φώτα τους,  οι εκτυφλωτικές διαφημίσεις των πολυεθνικών που συνωστίζονται  στις  στενές λωρίδες γης στο Χονγκ Κονγκ; Μερικά ρεπορτάζ  μεγάλων δυτικών ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια αποκάλυψαν συγκλονιστικές  εικόνες για τους φτωχότερους των φτωχών  στην μεγάλη πόλη-λιμάνι της Ασίας, που από το 1997 επέστρεψε στην Κίνα  διατηρώντας, για μια εικοσαετία,  ένα ειδικό οικονομικό και πολιτικό καθεστώς.  Ο δημοσιογραφικός φακός  έκανε  γνωστά τα λεγόμενα  διαμερισμένα –φέρετρα, στα οποία κατοικούν χιλιάδες εργαζόμενοι  και συνταξιούχοι, για να καταφέρουν να ανταποκριθούν στην έλλειψη στέγης και στα πανάκριβα ενοίκια. Στα σπίτια αυτά με την κοινή τουαλέτα και κουζίνα μένουν σε διαμορφωμένα με ξύλο και σύρματα  κουτιά,  δεκάδες άνθρωποι διαθέτοντας  έναν προσωπικό χώρο που δεν είναι μεγαλύτερος από την έκταση ενός  διπλού  κρεβατιού, δηλαδή δυο με τρία τετραγωνικά μέτρα. Ο χώρος συνήθως δεν χωρά έναν άνθρωπο όρθιο και αυτό για να μπορούν τα κουτιά αυτά να στέκονται  το ένα πάνω στο άλλο. Το ενοίκιο γι' αυτά τα κοτέτσια στην κυριολεξία, που έχουν μάλιστα αδειοδοτηθεί από τις τοπικές αρχές, είναι περίπου 160 με 180  αμερικάνικα δολάρια τον μήνα  για κάθε άτομο.

13 Οκτ 2012

Μαδρίτη, Ισπανία
Μιζέρια κάτω από τις γέφυρες


Τριάντα χρόνια έκανε για να ολοκληρωθεί πλήρως ο εσωτερικός περιφερειακός δρόμος στην Μαδρίτη, αφότου ξεκίνησε η κατασκευή του στην δεκαετία του Εξήντα. Ανάμεσα στο 2005 και στο 2008, έγιναν σημαντικά έργα αναβάθμισης με την υπογειοποίηση τμημάτων του στην νότια πλευρά και έτσι τώρα ο Μ-30, είναι ένα μεγάλο δακτυλίδι γύρω από τον πυρήνα της ισπανικής πρωτεύουσας, ο δρόμος με την πιο πυκνή κίνηση στην πόλη, που παρά τις πολλές λωρίδες κυκλοφορίας γνωρίζει ορισμένες ώρες της ημέρας αφόρητα μποτιλιαρίσματα. Διασχίζοντας τον, ο επισκέπτης μπορεί να δει αρκετά γνωστά σημεία της πόλης, να περάσει κάτω από το στάδιο Βιθέντε Καλντερόν και να αντικρίσει από κοντά τα 231 μέτρα του πανύψηλου πύργου της ραδιοτηλεόρασης, το «γλιφιτζούρι», όπως το αποκαλούν οι Μαδριλένοι εξαιτίας του σχήματος του. Αυτό που δεν θα δει όμως είναι η μιζέρια που κρύβεται ειδικά τις νύχτες κάτω από τις μεγάλες γέφυρες του δρόμου κυρίως στα νότια και τα ανατολικά σημεία του δρόμου. Και αυτό γιατί εδώ και καιρό αυτά τα μέρη που την ημέρα γίνονται μεγάλα υπαίθρια πάρκινγκ , το βράδυ μετατρέπονται σε αυτοσχέδια χωριά αστέγων, με σκηνές και άλλες πρόχειρες κατασκευές.

29 Σεπ 2012

Wałbrzych, Πολωνία
Η αγαπημένη Ειδική Οικονομική Ζώνη


Το Wałbrzych, στην νοτιοδυτική Πολωνία, με εκατόν είκοσι χιλιάδες πληθυσμό είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη στην Κάτω Σιλεσία, μετά το Βρότσλαβ, την πρωτεύουσα της περιοχής. Μόλις δέκα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Τσεχία, το Wałbrzych, υπήρξε μεγάλο ανθρακοπαραγωγικό και βιομηχανικό κέντρο, από τον 19ο αιώνα, με ισχυρή κλωστοϋφαντουργία και υαλουργία. Ένα από τα μεγάλα επίκεντρα του εργατικού ξεσηκωμού του Ογδόντα που συγκλόνισε την χώρα και όλη την Ευρώπη, η πόλη είδε να θάβονται όλες οι ελπίδες όταν ξεκίνησε η διαδικασία της μετάβασης στον γνήσιο καπιταλισμό. Το ένα μετά το άλλο τα ορυχεία έκλεισαν, οι βιομηχανίες μαράζωσαν και η ανεργία στην περιοχή έσπασε όλα τα εθνικά ρεκόρ. Μια σκληρή διαδικασία εκκαθάρισης του κοινωνικού τοπίου από τα κατάλοιπα της σοσιαλιστικής απόπειρας των προηγούμενων δεκαετιών αλλά και των αγώνων του Εβδομήντα και του Ογδόντα, εκτυλίχθηκε με ταχείς ρυθμούς, αλλάζοντας δραματικά τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες των εργαζομένων να μπορούν να αντισταθούν. Το κύμα μετανάστευσης συμπλήρωσε τις αρνητικές εξελίξεις στερώντας την περιοχή από ένα τμήμα του νεανικού και πιο αποφασισμένου δυναμικού της.

15 Σεπ 2012

Andries Motlapula Ntsenyeho
Το intelezi που δεν σταμάτησε τις σφαίρες !

Πένθιμο και οργισμένο ήταν το πρώτο σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη στην Νότια Αφρική. Σε πολλές περιοχές και ειδικά στο Ανατολικό Ακρωτήρι, έγιναν σχεδόν όλες από τις κηδείες των δολοφονημένων μεταλλωρύχων, όπως πληροφορούσε η επίσημη λίστα που έδωσε στην δημοσιότητα η υπηρεσία πληροφοριών της κυβέρνησης που συνέστησε ειδική διυπουργική επιτροπή για να εκπροσωπηθεί στις τελετές. Η κηδεία του Andries Motlapula Ntsenyeho, ήταν μια από αυτές, στο σπίτι με το νούμερο 11356, στην φτωχική γειτονιά με το όνομα Γαλλία, στο δήμο Zamdela, στην σχετικά καινούρια βιομηχανική πόλη του Sasolburg, στον βορρά της επαρχίας Φρη Στέητ.

1 Σεπ 2012

Μανισάρ, Ινδία
Η βρισιά που ξεχείλισε την εργατική οργή

Για λίγες ημέρες ο εργάτης, Jiya Lal, στο τμήμα συναρμολόγησης της αυτοκινητοβιομηχανίας Μαρούτι-Σουζούκι στην Μανισάρ, ήταν ο πιο καταζητούμενος άνθρωπος από τις αρχές του κρατιδίου της Χαριάνα, τον φετινό Ιούλη. Τελικά συνελήφθη μαζί με άλλους εκατό περίπου νεαρούς εργαζόμενους στο εργοστάσιο ανάμεσα στους οποίους και τα μέλη της διοίκησης του σωματείου και έκτοτε παραμένουν προφυλακισμένοι με βαριές κατηγορίες. Ο είκοσι-επτάχρονος Jiya Lal, όπως και οι περισσότεροι από τους τέσσερις χιλιάδες εργάτες της Μαρούτι, ήρθε στην Μανισάρ από το χωριό του, το Ντακάλ στα βόρεια της Χαριάνα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και τους αγρότες γονείς για να πουλήσει την εργατική δύναμη του στα τεράστια εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων και δικύκλων που έχουν έδρα την ευρύτερη περιοχή που είναι γνωστή σαν Εθνική Περιφέρεια της Πρωτεύουσας. Η Μανισάρ βρίσκεται στην περιοχή της Γκουργκαόν, στα νότια του Δελχί και φιλοξενεί μια εκρηκτικά αναπτυσσόμενη βιομηχανική περιοχή με δεκάδες μεγάλα εργοστάσια που έστησαν μεγάλες πολυεθνικές σε συνεργασία με τους ινδούς εταίρους τους.

20 Αυγ 2012

Ρομά- Γαλλία
Μακραίωνο κυνήγι, εύκολο θήραμα

Αμφιλεγόμενος για τον ρόλο που διαδραμάτισε στο μεταίχμιο ανάμεσα στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, εν τέλει ηττημένος στην διαρκή ιταλική εκστρατεία του, ο Λουδοβίκος ο δωδέκατος, που βασίλεψε απολυταρχικά δεκαέξι χρόνια, υπήρξε κατά περίεργο τρόπο αρκετά δημοφιλής στους υπηκόους του και γι αυτό τον αποκάλεσαν πατέρα του λαού. Σε αντίθεση με τους γάλλους ο Λουδοβίκος υπήρξε μισητός στην μειονότητα που σήμερα ονομάζονται Ρομά, μιας και ήταν αυτός που εγκαινίασε το 1504 ένα ανελέητο κυνηγητό τους, με συλλήψεις και διωγμούς έξω από τα τότε σύνορα της Γαλλίας. Τσιγγάνοι, Ρομ, Ρομά, Τζίμπσις, Μανούς, Καλό, Σίντις ή με αλλιώτικα προσωνύμια ανάλογα με τις ξεχωριστές ομάδες, οι Ρομά εμφανίστηκαν στην Κεντρική Ευρώπη σταδιακά από τις αρχές του 15ου αιώνα και στην Γαλλία η πρώτη καταγραφή της παρουσία τους γίνεται το 1418. Αν και υπάρχουν ακόμη διαφωνίες για την καταγωγή τους, ακόμη και για πρόσφατες επιστημονικές μελέτες που βασίζονται σε γενετικές αναλύσεις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που διαφωνούν πως οι Ρομά αντιμετώπισαν σε αυτά τα εξακόσια και περισσότερο χρόνια κυρίως διώξεις παρά καλοσύνη από τις εξουσίες και την πλειοψηφία των κατοίκων στις περιοχές που εμφανίστηκαν.

11 Αυγ 2012

Μπρέσια-Ιταλία
Λευκά φέρετρα και λευκές χήρες


Το αίσθημα του εξωπραγματικού και του απίστευτου έδινε λεπτό με λεπτό την θέση του σε μια βουβή συγκίνηση, που κατέκλυσε τους εξακόσιους περίπου άνδρες και γυναίκες που γέμισαν ασφυκτικά την εκκλησία και τον περίβολο της Σάντα Μαρία ντε λα Βιτόρια, στο νούμερο 97 της Βία Κρεμόνα στην Μπρέσια. Εκεί, παρά την φιλότιμη παρηγορητική ομιλία του ιερέα, του ντον Φραντσέσκο Φεράρι, τίποτε δεν μπορούσε να βοηθήσει ώστε να μπορέσει να χωρέσει ο ανθρώπινος νους αυτό που συνέβη το βροχερό πρωινό της Δευτέρας στις 21 του φετινού Μάη, λίγο πιο πέρα στον ίδιο δρόμο. Μέσα σε δυο-τρία λεπτά, γύρω στις οκτώμισι, ύστερα από έναν από τους συχνούς, τελευταία, καυγάδες με την γυναίκα του Έλενα, ο Μάρκο Τουρίνι σε κατάσταση παροξυσμού πραγματοποίησε το αδιανόητο. Άρπαξε και πέταξε από τον έκτο όροφο την δεκατετράμηνη κόρη του και τον τετράχρονο γιο του. Αμέσως μετά πήδηξε και αυτός στο κενό. Η Έλενα δεν πρόλαβε παρά μόνο να βγάλει απελπισμένες κραυγές και να τρέξει μάταια για βοήθεια στους γείτονες. Ο Μάρκο σκοτώθηκε επί τόπου ενώ τα δύο μικρά άντεξαν μόνο για λίγη ώρα μέχρι να τα πάνε στο νοσοκομείο. Ο επίλογος της σιωπηλής, αλλά απόλυτα σπαρακτικής τελετής, γράφτηκε σε δύο διαφορετικά σημεία. Τα δύο μικρά λευκά φέρετρα θάφτηκαν στο κοιμητήριο του Ρεμεντέλο, χωριό καταγωγής της Έλενας ενώ το σώμα του Μάρκο τάφηκε στο κοιμητήριο της Βόλτα λίγο έξω από την Μπρέσια.

14 Ιουν 2012

Τζενίν-Παλαιστίνη
Με την σοκολάτα στα χέρια τους...*

Ήταν Ιούνιος του 2002 σε μια γειτονιά της πόλης Τζενίν στην Παλαιστίνη. Η οικογένεια του Γιουζέφ Αμπού Αζίζ σηκώθηκε γύρω στις επτά όπως συνήθως. Έξω είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία -συνηθισμένο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια- και κανείς δεν ήξερε πότε θα γινόταν η παύση της απαγόρευσης. Όλα τα μικρότερα παιδιά ήταν σπίτι. Έκτος από τον μεγάλο γιο που σπούδαζε ιατρική στο Κάιρο και τα δύο άλλα αγόρια που ήταν χτίστες στην Ραμάλα. Ο πατέρας κλείδωνε πάντα την πόρτα αυτές τις ώρες ώστε να μην βγουν έξω οι τρεις μικροί γιοι του, ο Τζαμίλ (13 χρονών), ο Ταρίκ (11) και ο Αχμέντ (6) και κινδυνεύσουν από τις στρατιωτικές περιπολίες.