15 Ιαν 2016

Στενό Όρεσουντ, Δανία, Σουηδία
Το πτώμα στην γέφυρα

Η εμπορικά πετυχημένη τηλεοπτική αστυνομική σειρά Bron /Broen, (στα αγγλικά, The Bridge), κοινή παραγωγή της δανικής με την σουηδική τηλεόραση, στον πρώτο κύκλο της, ξεκινά με την ανακάλυψη ενός γυναικείου πτώματος πάνω στην γέφυρα Όρεσουντ. Ύστερα από μια ξαφνική συσκότιση, ανακαλύπτεται, ακριβώς πάνω στην νοητή συνοριακή γραμμή, ένα άψυχο γυναικείο σώμα. Όταν οι σπεύδουν οι αστυνομικοί, διαπιστώνουν πως κάτω από τα ρούχα υπάρχουν τμήματα δύο γυναικείων σωμάτων, ακρωτηριασμένα στην μέση και ενωμένα μεταξύ τους. Η έρευνα τους οδηγεί στα δύο θύματα. Το επάνω τμήμα, είναι μιας σουηδής πολιτικού, επικεφαλής του συμβουλίου του Μάλμε, της Kerstin Ekwall. Και το κάτω, της Monique Brammer, μιας ναρκωμανούς πόρνης από την Δανία. Αυτή είναι η αρχή μιας σειράς δολοφονιών και ενός αστυνομικού κυνηγητού για να βρεθεί ο πανούργος ψυχοπαθής δολοφόνος. Αυτός διατείνεται με μηνύματα του πως όλα γίνονται για να καταδειχθούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουν οι δύο σκανδιναβικές χώρες.

19 Δεκ 2015

Κιουρετσίκ, Μαλάτεια
Η επιστροφή του μαραγκού Ιμπο

Κιουρετσίκ, Μαλάτεια
Η επιστροφή του μαραγκού Ιμπο
 Περίπου εξήντα χιλιόμετρα, δυτικά της Μαλάτειας βρίσκεται το Κιουρετσίκ. Μια συστάδα είκοσι επτά αραιοκατοικημένων γεωργοκτηνοτροφικών οικισμών, σε μια ημιορεινή περιοχή, στους πρόποδες του Νουργκάκ και του νοτιοδυτικού Ελμπιστάν. Στη λιγοστή καλλιεργούμενη γη, ευδοκιμούν ιδιαίτερα οι βερικοκιές. Τα νωπά και τα ξερά βερίκοκα του Κιουρετσίκ αλλά και όλης της Μαλάτειας, είναι ξακουστά σε όλη την Τουρκία για το άρωμα και την πολύ γλυκιά γεύση τους. Η περιοχή που κατοικήθηκε από την εποχή του χαλκού βρίσκεται πάνω στους δρόμους που ενώνουν την Ανατολία με την κεντρική Τουρκία και γιαυτό υπήρξε για αιώνες στόχος επιδρομέων και κατακτητών. Τούρκοι αλεβίτες και Κούρδοι η πλειονότητα των κατοίκων, έχουν μια μακρόχρονη ιστορία αντίστασης στις κεντρικές εξουσίες. Αφότου ο Σελίμ ο Πρώτος, εκστρατεύοντας το 1514 για την κατάκτηση της Περσίας, κυνήγησε τους πληθυσμούς που αρνιόνταν να στρατευτούν καταπνίγοντας στο αίμα την εξέγερση τους, η περιοχή γνώρισε πολλές φορές τις διώξεις των Οθωμανών. Το 1914 η καταστολή μιας εξέγερσης του νεαρού πληθυσμού που δεν ήθελε να καταταγεί και να πληρώνει τους βαρείς φόρους κατά την διάρκεια των βαλκανικών περιπετειών της Πύλης και των προετοιμασιών για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χαράχτηκε βαθιά στην συλλογική μνήμη. Η εξέγερση του Μαμανταλί (ή της φυλής των Κασίμογλου, όπως αναφέρεται) πνίγηκε στο αίμα και στις φωτιές που έκαψαν δεκάδες χωριά.

5 Δεκ 2015

Ρίο Ντόσε, Μίνας Ζεράις
Ο θάνατος …του γλυκού ποταμού.


Ο τριάντα τετράχρονος Σαμουέλ Βιέιρα Αλμπίνο, εργάτης χειριστής γεωτρύπανου, στην υπεργολάβο εταιρία Γκεοκοντρόλ, ήταν αγνοούμενος για δεκαπέντε ημέρες. Στις 20 Νοεμβρίου, τα συνεργεία διάσωσης βρήκαν το σώμα του παραχωμένο μέσα στις λάσπες, σχεδόν εκατό χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που χάθηκε! Η αναγνώριση έγινε από τα δακτυλικά αποτυπώματα και μόνο έτσι ο Σαμουέλ βγήκε από την λίστα των αγνοουμένων όταν ένα τεράστιο κύμα τοξικής λάσπης και αποβλήτων, σπάζοντας τα φράγματα των τελμάτων, παρέσυρε στο διάβα του ότι έβρισκε μπρος του, ξεκινώντας από τις εγκαταστάσεις του ορυχείου Γκερμάνο. Στην καρδιά της Μίνας Ζεράις, στην νοτιοανατολική Βραζιλία, δίπλα στην Μαριάνα, αποικιοκρατικό κέντρο εξόρυξης χρυσού και κοντά στο Μπέλο Οριζόντε. Ο Σαμουέλ, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών, το μεγαλύτερο δεκατριών χρόνων, από το Μπέλο Οριζόντε, είχε πιάσει δουλειά στο ορυχείο πριν από ένα χρόνο. Την ώρα της καταστροφής, συμμετείχε σε εργασίες ελέγχου των φραγμάτων που ο εργοδότης του ανέλαβε να εκτελέσει βιαστικά για λογαριασμό της πολυεθνικής Samarco. Είναι ένας από τους δεκατρείς επίσημα νεκρούς ενώ οκτώ ακόμα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο ορυχείο, αγνοούνται.

20 Νοε 2015

Φυλακές Κάστρο-Κάστρο, Λίμα
«Τίποτα δεν με νίκησε, τίποτα δεν με λύγισε !»

Αν δεν κατασκευάσουν κάποια καινούρια δίωξη με άνωθεν εντολή, όπως συνηθίζουν οι δικαστικές αρχές, το ερχόμενο καλοκαίρι ο Βίκτορ Σαβάλα Κατάνιο θα περάσει την έξοδο της φυλακής Μιγκέλ Κάστρο-Κάστρο στην Λίμα, ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια εγκλεισμού. Κρατούμενος από τον Ιούνιο του 1991, καταδικασμένος σε εικοσιπέντε χρόνια φυλακή, ο Σαβάλα Κατάνιο βρέθηκε αρχικά για πέντε χρόνια στο κολαστήριο στο Γιαναμάγιο στην επαρχία Πούνο σε υψόμετρο 3800 μέτρων! Σε συνθήκες αφόρητου κρύου αρρώστησε βαριά και μόνο τότε τον κατέβασαν στην κλειστή φυλακή στο Σαν Χουάν ντε Λουριγκάντσο. Πέρασε και από την φοβερή Κάντο Γκράντε, φυλακή στην οποία έγινε το 1992 η μεγάλη σφαγή των κρατούμενων σεντερίστας. Ογδόντα τριών χρόνων σήμερα, με σοβαρά προβλήματα υγείας και προχωρημένη τύφλωση , είναι ένας από τους τριακόσιους, επίσημα πολιτικούς κρατούμενους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μέλη της ιστορικής ηγεσίας του ΚΚ Περού και στελέχη του ένοπλου τμήματος «Φωτεινό Μονοπάτι» καθώς και της άλλης, μικρότερης, αντάρτικης ομάδας, του κινήματος «Τουπάκ Αμάρου». Οι πιο πολλοί και ειδικά οι ισοβίτες είναι θαμμένοι σε τσιμεντένια κελιά με σκληρότερη την περίπτωση του Γκουζμάν που βρίσκεται στην ναυτική βάση του Καλάο. Ο Σαβάλα Κατάνιο που κατηγορήθηκε ως μέλος της ηγεσίας του κόμματος και του αντάρτικου , γνωστός με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Ρολάντο», θεωρήθηκε επικεφαλής της «Λαϊκής Βοήθειας» μιας οργάνωσης περίθαλψης των τραυματιών ανταρτών και των οικογενειών των σκοτωμένων.

6 Νοε 2015

Από τους φτωχομαχαλάδες της Αλτντάγ στα βουνά του Ντερσίμ

του Οζγκιούτς Γιαλτσίν*

Υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις στην ζωή του ανθρώπου. Πολλές είναι απλά αδιάφορες αφηγήσεις για το παρελθόν. Μερικές απ’ αυτές είναι πιο έντονες και καθοριστικές. Σα να λέμε, μου ήρθε μια αλλαγή στην σκέψη και στην συνείδηση σαν αστροπελέκι. Σε τέτοιες στιγμές θα αναφερθώ. Και στην δική μου ζωή υπάρχουν μερικές τέτοιες στιγμές.

Κάποια πράγματα τα κατάλαβα στους δρόμους της Αλτντάγ (1) του τόπου που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στους λασπωμένους δρόμους στο Τσιντσίν, στο Τσαλισκανλάρ, στο Γενιντογάν, στον λόφο του Χιντιρλίκ. Σ’ αυτούς τους δρόμους η πιο σκληρή μορφή φτώχειας μας απογύμνωσε από κάθε είδους ρομαντισμό και λεπτότητα. Στους λασπωμένους αυτούς δρόμους όταν χιόνιζε δέκα πόντους χιόνι δεν μπορούσε να βγει αυτοκίνητο. Τα παιδιά έπαιζαν με τρύπια μπαλωμένα πανωφόρια, οι μεγάλοι γυρίζοντας από την δουλειά ψώνιζαν αλλά πάντα οι τσάντες ήταν μισοάδειες. Παντού κυριαρχούσε η φτώχεια.

24 Οκτ 2015

Παλιά Ιερουσαλήμ, Παλαιστίνη
Αγέλες λύκων στην Πύλη της Δαμασκού

Η Πύλη της Δαμασκού θεωρείται η ομορφότερη και η πιο εντυπωσιακή για την αρχιτεκτονική και τον διάκοσμο της από τις ένδεκα πύλες του τείχους της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ από τις οποίες, επτά είναι ανοιχτές. Στο διάβα του χρόνου η Πύλη αναφέρεται με διάφορα ονόματα. Για τους Άραβες είναι η Μπαμπ αλ Αμούντ, δηλαδή η Πύλη της Στήλης εξαιτίας της ρωμαϊκής μνημείου της νίκης που είχε στηθεί μπροστά της, στην εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού. Οι Σταυροφόροι την ονόμασαν Πύλη του Αγίου Στεφάνου και οι Εβραίοι, Πύλη της Ναμπλούς. Οι ιστορικοί ερίζουν για το ποιος την σχεδίασε. Για τους περισσότερους ήταν ο διάσημος μηχανικός Σινάν από την Κωνσταντινούπολη και για άλλους ο Νταρουίς αλ Χαλαμπί από το Χαλέπι Στην σημερινή μορφή της, ολοκληρώθηκε το 1542 και είναι μέρος του τείχους που κτίστηκε με εντολή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, πάνω στα παλιά προχριστιανικά τείχη και αργότερα σε αυτά των Ρωμαίων και των Σταυροφόρων. Η πύλη βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης στον δρόμο για την Δαμασκό και γι' αυτό έχει επικρατήσει η διεθνής ονομασία της.

9 Οκτ 2015

Τσαλουαουάτσο, Απουριμάκ, Περού
Τι αξίζει ένα ορυχείο χαλκού;

Τα πάντα είναι τεράστια όταν μιλά κανείς για το ορυχείο χαλκού Λας Μπάμπας στην Τσαλουαουάτσο μια μακρόστενη λωρίδα γης στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η ομώνυμη πόλη σε ύψος τρεισήμισι χιλιάδων μέτρων. Η Τσαλουαουάτσο είναι μια από τις έξι διοικητικές διαιρέσεις της επαρχίας Κοταμπάμπας, στην περιφέρεια Απουριμάκ στο νότιο ορεινό Περού. Το ορυχείο βρίσκεται στα τρεις χιλιάδες επτακόσια μέτρα ύψος, εκτείνεται σε τριάντα πέντε χιλιάδες εκτάρια και θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει στις αρχές του 2016. Υπολογίζεται πως θα παράγει κάθε χρόνο τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες τόνους χαλκού, ποσότητα διπλάσια από την μέχρι τώρα συνολική παραγωγή όλης της χώρας. Μαζί θα φέρνει στην επιφάνεια ενενήντα χιλιάδες ουγκιές χρυσό, τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες ουγκιές ασήμι και σημαντικές ποσότητες ψευδάργυρου και μολυβδαίνιου.Όπως συνηθίζεται, οι οικονομικοί αναλυτές, χρησιμοποιώντας μαθηματικούς πολλαπλασιαστές υπολογίζουν πως θα προσθέτει 1,4% επιπλέον στο ετήσιο εθνικό εισόδημα του Περού στα είκοσι χρόνια ζωής του. Θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα και θα δημιουργήσει χιλιάδες άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας. Σε μια περιοχή λοιπόν που θεωρείται η φτωχότερη στο Περού, με το 27% του πληθυσμού να υποσιτίζεται, το 40% των παιδιών κάτω των πέντε ετών να έχουν χρόνια αναιμία και το 24% να είναι αναλφάβητοι θα περίμενε κανείς πως το Λα Μπάμπας θα αντιμετωπίζονταν σαν θεόσταλτο δώρο της Μητέρας Γης. Αντίθετα όμως η μεγάλη πλειοψηφία των ορεσίβιων ιθαγενών Κέτσουα είναι αντίθετοι στο ορυχείο σε πείσμα της εταιρικής προπαγάνδας, των απλόχερων υποσχέσεων και της συνηθισμένης πολιτικής εξαγοράς και εκφοβισμού που χρησιμοποιούν οι μεταλλευτικές πολυεθνικές σε συνεργασία με τις κρατικές αρχές, σε όλο τον κόσμο.

25 Σεπ 2015

Αλ-Χαλίλ, Χεβρώνα, Παλαιστίνη
Η θυσία της Χαντίλ στην οδό των Μαρτύρων

Εκείνο το πρωί, στη γειτονιά Τελ Ρουμέιντα του Αλ Χαλίλ (Χεβρώνα), ο ήχος πολλαπλών ριπών από πραγματικά πυρά βρόντηξε από το σημείο ελέγχου 56 της οδού Σουχάντα. Ο τριάντα-τετράχρονος Φαουάζ Αμπού Άισεχ, που στεκόταν στο τσεκπόιντ γύρω στις οκτώ παρά είκοσι το πρωί, συνόδευε κάποια παιδιά μακριά από το σημείο όπου οι ισραηλινές δυνάμεις ούρλιαζαν στα εβραϊκά στην τρομοκρατημένη Χαντίλ που πήγαινε στη σχολή της. «Της φώναζαν «Πήγαινε πίσω! Πήγαινε πίσω!». Ήξερα ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γι’ αυτό της μίλησα στα αραβικά και με άκουσε αμέσως, και την πήρα από την είσοδο, προς την έξοδο του τσεκπόιντ». Σε μια φωτογραφία, η Χαντίλ, με μπούρκα στέκεται με τον Φαουάζ στο πρώτο πλάνο. «Προσπάθησα να της μιλήσω, ήταν τρομοκρατημένη. Δεν ήξερε τίποτα». Ο Φαουάζ παρακάλεσε τους στρατιώτες που πολλαπλασιάζονταν γρήγορα, να του επιτρέψουν να την πάρει μακριά από το τσεκπόιντ, να της εξηγήσει τι συμβαίνει και να αποκλιμακώσει την κατάσταση. «Με άκουσε αμέσως όταν της πρωτομίλησα, αλλά με απομάκρυναν και συνέχισαν να της ουρλιάζουν στα εβραϊκά, τα οποία προφανώς δεν καταλάβαινε».

7 Σεπ 2015

Βρεγμένη η φωτογραφία, βρεγμένος κι εγώ…*

του Νετσμεντίν Γιαλτσικάγια

Το 2003 κατέφυγα στην Ελβετία. Ένα πρωινό ήρθε ο Ιμπραήμ στο στρατόπεδο προσφύγων που έμενα. Μου είπε «Σύντροφε, αποθύμησες το οικογενειακό περιβάλλον;». Ήθελε να με πάρει στο σπίτι του. Έδωσε την διεύθυνση του στην διοίκηση του στρατοπέδου. Βγήκαμε στον δρόμο. Χειμώνας, χιόνια, παγωνιά. Μετά από ταξίδι δυο ωρών με το αυτοκίνητο μου είπε «σύντροφε ήρθαμε».
Έμενε μαζί με την οικογένεια του σε μια μικρή πόλη ανάμεσα στα βουνά, στο La Chaux de Fonds, στο Νοσατέλ. Πάρκαρε το αυτοκίνητο μπροστά σε μια πολυκατοικία και με το ασανσέρ ανεβήκαμε στον πέμπτο όροφο. Μας άνοιξε την πόρτα ένα μικρό κοριτσάκι. Ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι. Αεικίνητο, σαν μωρό γαζέλας με κοίταζε δειλά. Διχασμένη ανάμεσα στο να μείνει ή να φύγει, περίμενε.
Μας κοίταζε σαν να ρωτούσε «μπαμπά ποιος είναι αυτός». Της είπε ο μπαμπάς «Τον ξέχασες κορίτσι μου τον θείο Χατζή, που πήγα και τον έφερα από την Γερμανία στο παλιό μας σπίτι;». Χάρηκε και με ενθουσιασμό είπε «αυτός ο θείος είναι, τον θυμήθηκα, σκύψε να σε αγκαλιάσω». Την κοίταξα κατάματα και της είπα «τι να κάνουμε ο θείος είναι πολύ ψηλός» και έσκυψα και την πήρα αγκαλιά. Την γαργάλησα και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Αγκάλιασε με τα χεράκια της τον λαιμό μου. Με φίλησε στα μάγουλα τρεις φορές. Μόλις την κατέβασα από την αγκαλιά μου έτρεξε και κρύφτηκε στο δωμάτιό της. Δεν βγήκε από μέσα αρκετή ώρα… Κάπου κάπου έβγαζε το κεφαλάκι της από την χαραμάδα της πόρτας και μας κοίταζε. Όσα και αν της είπαν η μαμά της και ο μπαμπάς της δεν βγήκε από το δωμάτιο. Δεν άντεξα και πήγα στο δωμάτιό της. Κάθισα στην κουκέτα δίπλα της.

18 Ιουλ 2015

Βέλες, Σκόπια
Ο εφιάλτης του μηχανοδηγού


Η σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει την Ελλάδα με την Πρώην Γιουγκοσλάβικη Δημοκρατία της Μακεδονίας και ανεβαίνει προς τον βορρά για να συναντήσει τα σύνορα με την Σερβία ακολουθεί στο μεγαλύτερο τμήμα της τον Αξιό ποταμό που εκεί ονομάζεται Βαρδάρης. Οι σιδηροτροχιές σε αρκετά σημεία βρίσκονται ακριβώς δίπλα στις όχθες του ποταμού άλλες φορές από την ανατολική και άλλες από την δυτική πλευρά ενώ συχνά περνάνε από απόκρημνα υψώματα και απότομες πλαγιές. Αυτή η διαδρομή τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ο δρόμος που προτιμάνε οι πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται κρυφά από την Ελλάδα και προσπαθούν , διασχίζοντας την χώρα, να συνεχίσουν το απελπισμένο ταξίδι τους προς την βόρεια Ευρώπη. Προτιμούν τον δρόμο των τρένων για να γλυτώσουν τα αστυνομικά μπλόκα στους αυτοκινητόδρομους και τον κίνδυνο να συλληφθούν η και να απελαθούν κακήν-κακώς πίσω στην Ελλάδα. Μεγάλες ομάδες προσφύγων που περιλαμβάνουν ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά περπατούν μερόνυχτα, κυρίως από το απόγευμα ως το ξημέρωμα δίπλα και πάνω στις γραμμές, όταν αυτές περνώντας από στενά και δύσβατα μέρη δεν αφήνουν περιθώριο για να περπατήσει κανείς παράλληλα και σε απόσταση ασφαλείας.