Βικτόρια Ερτλ: «Κιντανίλια, Κιντανίλια… Οι νύχτες σου πια δεν θα είναι ειρηνικές…»

Στη συνοικία Κοπακαμπάνα, κοντά στο κέντρο της Λα Παζ, πίσω από ένα ψηλό περίβολο με κόκκινα τούβλα εκτείνεται το γερμανικό νεκροταφείο. Φτιάχτηκε το 1950 σε οικόπεδο που αγόρασε η παροικία με έξοδα της οποίας κτίστηκε και το παρεκκλήσι. Πολύ κοντά στην είσοδο, υπάρχει μια επιτύμβια ακατέργαστη πέτρινη πλάκα που επάνω της είναι χαραγμένη η λιτή επιγραφή «Μόνικα Ερτλ 1937-1973». Η πέτρα προέρχεται από τις κορυφές του βουνού Τσακαλτάγια, της γέφυρας των ανέμων στην γλώσσα των Ινδιάνων, ύψους πέντε χιλιάδων μέτρων στη βολιβιανή Κορδιλιέρα. Τάφος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το σώμα της νεαρής γυναίκας ποτέ δεν δόθηκε στην οικογένειά της και είναι ακόμη άγνωστο τι έχει απογίνει. Το μνήμα όμως παραμένει φροντισμένο. Και κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, ανώνυμοι περαστικοί αφήνουν λίγα λουλούδια πάνω του. Σε ένδειξη σεβασμού στη γυναίκα που όχι μόνο αποστάτησε από την τάξη, την κοινότητα και την οικογένειά της αλλά έγινε η Νέμεση για έναν από τους στυγερούς δολοφόνους του Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα.

Ιμμόκαλι, Φλόριντα: Ανυπεράσπιστοι στον τυφώνα!

Τρεις εβδομάδες αφότου ο τυφώνας Ίρμα έφτασε στις ακτές της Φλόριντα προξενώντας σοβαρές καταστροφές και πενήντα περίπου θανάτους η οικογένεια του Νικολά Γκαρσία συνεχίζει να αναζητά καταφύγιο σε συνθήκες απόγνωσης. Το ρυμουλκούμενο προκατασκευασμένο σπίτι τους διαλύθηκε στην κυριολεξία. Μετανάστης δίχως χαρτιά από το Μεξικό, με ανασφάλιστη κατοικία και προβλήματα όρασης συνέπεια της πολύχρονης έκθεσης του στον ήλιο σαν εργάτης γης, ο τριάντα- εξάχρονος Γκαρσία έχει εναποθέσει μάταια τις ελπίδες του στην ομοσπονδιακή βοήθεια. Τα διακόσια πενήντα δολάρια που βγάζει την βδομάδα κάνοντας εποχιακά μεροκάματα στην συσκευασία αγροτικών προϊόντων η μαζεύοντας παλιοσίδερα για ανακύκλωση δεν φτάνουν ούτε για τις βασικές ανάγκες των τριών παιδιών του. Ο μισθός της γυναίκας του που δουλεύει στα χωράφια μόλις και μετά βίας καλύπτει τις υποχρεώσεις της οικογένειας και τώρα σχεδόν όλος πρέπει να πάει για το ενοίκιο του νέου σπιτιού. Ο Γκαρσία στο πάρα-πέντε πρόλαβε να γραφτεί στον κατάλογο της Fema, της ομοσπονδιακής υπηρεσίας έκτακτης βοήθειας, πριν το γραφείο κλείσει. Οι λιγοστοί υπάλληλοι της Fema έφτασαν πέντε ολόκληρες ημέρες μετά την καταστροφή και έφυγαν στα γρήγορα μοιράζοντας υποσχέσεις.

Αργεντινή, Σουμπούτ: Ποιος εξαφάνισε τον Μάγο του Ελ Μπολσόν;

Αν και έχει περάσει ενάμισι μήνας από την εξαφάνιση του 28χρονου Σαντιάγκο Αντρές Μαλδονάντο καμιά πληροφορία για την τύχη του δεν υπάρχει αφότου μάρτυρες βεβαιώνουν, πως είδαν μια ομάδα αστυνομικών να τον περικυκλώνουν και να τον φορτώνουν σε ένα μικρό φορτηγό πικάπ . Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν γρήγορα το πρωινό της 1ης Αυγούστου, στην ινδιάνικη κοινότητα Που Λοφ-Ρεσιστένσια, στη βορειοδυτική επαρχία Κουσάμεν της περιφέρειας Σουμπούτ στην αργεντίνικη Παταγονία. Πριν ξημερώσει, περισσότεροι από εκατό αστυνομικοί και πράκτορες εισέβαλαν σε ένα μικρό καταυλισμό ινδιάνων Μαπούτσες, οι οποίοι είχαν αποκλείσει τον αυτοκινητόδρομο 40, ζητώντας να αποφυλακιστεί και να μην απελαθεί στην Χιλή ένας από τους ηγέτες τους, ο Φακούντο Τζόουνς Ουάλα. Με πλαστικές σφαίρες, αλλά και κανονικούς πυροβολισμούς, αντλία νερού και γκλομπ αιφνιδίασαν και κυνήγησαν τους αντιστεκόμενους, κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις τους και έβαλαν φωτιά σε μια τουλάχιστον ξύλινη κατοικία. Από μια εικοσάδα περίπου άνδρες και γυναίκες Μαπούτσες, που βρίσκονταν εκεί οι περισσότεροι έτρεξαν, για να σωθούν προς τις όχθες του ποταμού Σουμπούτ. Τους ακολούθησε και ο νεαρός που μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε έρθει στον καταυλισμό, με σκοπό να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στον αγώνα των Ινδιάνων. Από εκείνη την ώρα χάθηκαν τα ίχνη του και οι μέχρι τώρα έρευνες των αρχών, της οικογένειας και των συντρόφων του δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα.

Θεσσαλονίκη - Στενή Αυτοάμυνα. Η φωνή των εκτελεσμένων!

Δίχως ήχο και οποιοδήποτε υποτιτλισμό για να προδίδει την ταυτότητα του το κινηματογραφικό φιλμ διάρκειας μερικών μόνο λεπτών ήταν γνωστό από παλιά, καταχωρημένο σε επίκαιρα της εποχής. Το 1997 ο Ροβήρος Μανθούλης το είχε χρησιμοποιήσει στο εξάωρο ντοκιμαντέρ “ Βίοι Παράλληλοι του Εμφυλίου” δίχως ιδιαίτερο σχολιασμό. Τα τελευταία χρόνια αφότου είχε διευκρινιστεί η προέλευση του είχε αναρτηθεί και στο διαδίκτυο. Μέχρι τώρα όμως οι ακούσιοι πρωταγωνιστές του ήταν απλά ανώνυμοι νέοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, ο ένας δίπλα στον άλλο στο εδώλιο ενός από τα δεκάδες έκτακτα στρατοδικεία της μετά-κατοχικής Ελλάδας. Τα οποία δουλεύανε ολημερίς και στέλνανε στην σειρά για τουφέκισμα κομμουνιστές και αριστερούς. Αυτά μέχρις ότου ένας σύγχρονος ιστορικός ερευνητής, δίχως ακαδημαϊκές περγαμηνές αλλά με πολύ πάθος για να σωθεί η ιστορική μνήμη για το μεγάλο κόμμα των εκτελεσμένων, ξανάδωσε στα περισσότερα από τα άγνωστα πρόσωπα τα ονόματα και την ταυτότητα τους. Τους έδωσε την χαμένη φωνή τους!

Λονδίνο, Νότινγκ Ντέιλ: Ο πύργος... της κοινωνικής ανισότητας

“Τ’ ότι όμως, στον κύκλο που χάραξαν ο πλούτος, η χαρά κι η πολυτέλεια, τ’ ότι δίπλα στη βασιλική μεγαλοπρέπεια του Σαιν Τζέιμς, στις προσβάσεις του παλατιού του Μπεϊσουότερ που αστράφτει, κι όπου συναντιόνται η παλιά αριστοκρατική συνοικία και η καινούργια, σ’ ένα τμήμα της πόλης όπου το εκλεπτυσμένο γούστο της νεώτερης αρχιτεκτονικής φυλάχτηκε στοχαστικά απ’ του να οικοδομήσει την παραμικρή καλύβα για τη φτώχεια, σε μια συνοικία που φαίνεται να είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στις απολαύσεις του πλούτου, ωστόσο εκεί ακριβώς ήρθαν να εγκατασταθούν η αθλιότητα και η πείνα, η αρρώστια και η διαστροφή μ’ όλη τους την ακολουθία από φρικαλεότητες, που κατατρώγουν το ένα σώμα ύστερα απ’ τ’ άλλο, τη μια ψυχή ύστερα απ’ την άλλη!” Το προηγούμενο απόσπασμα είναι από άρθρο των αγγλικών «Τάιμς» στις 12 Οκτωβρίου του 1843. Το παραθέτει ο Φρίντριχ Ένγκελς στο μνημειώδες έργο του για την κατάσταση της εργατικής τάξης στη βικτωριανή Αγγλία. Βρίσκεται στο κεφάλαιο με τίτλο Οι Μεγάλες Πόλεις στο οποίο περιγράφει τις συνθήκες κατοικίας των εργατών στο Λονδίνο και στα άλλα βιομηχανικά κέντρα. Ο άγνωστος συντάκτης, αν και με διαφορετική πρόθεση, μέσα σε λιγοστές γραμμές σκιαγραφεί δύο διαφορετικούς κόσμους στον ίδιο σχεδόν χώρο.

Ντέρσιμ, Τουρκία: Άταφοι νεκροί, άγνωστοι τάφοι

Το Ντέρσιμ στην ανατολική Τουρκία είναι ένα από τα ιστορικά κέντρα της κουρδικής αφύπνισης. Μετά την μεγάλη σφαγή στα 1937-1938 το τούρκικο καθεστώς άλλαξε τα ονόματα των πόλεων και των χωριών όλης της περιοχής στα πλαίσια μιας βίαιης επιχείρησης αφομοίωσης. Είχε προηγηθεί ένα σχέδιο μαζικών εκτοπισμών του πληθυσμών με σκοπό να αποδυναμωθεί η αντίσταση στο νέο κράτος. Οι Κούρδοι και άλλες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες αντέδρασαν και ακολούθησε η μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση από ξηρά και αέρα. Ακόμη και ο Ερντογάν πριν μερικά χρόνια αναγκάστηκε να παραδεχθεί το στίγμα της μεγάλης βαρβαρότητας με τους χιλιάδες νεκρούς αμάχους ρίχνοντας τις ευθύνες στους κεμαλικούς.

Κολομβία, Κάουκα Ποιος οπλίζει τα χέρια των σικάριος;

Ο Φαιβέρ Σερόν Γκομές, πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Δράσης στην Εσμεράλντας, ένα χωριό στον δήμο Μερκαδέρες στην Κάουκα το απόγευμα του Σαββάτου 18 Φεβρουαρίου μόλις είχε τελειώσει μια συνάντηση με τον δήμαρχο και τον διοικητή της περιφέρειας στο δημοτικό κτίριο. Επιστρέφοντας στο σπίτι του δύο ένοπλοι που παραμόνευαν τον πυροβόλησαν πολλές φορές. Ο Σερόν Γκομέζ ήταν ηγετικός στέλεχος του κινήματος ενάντια στις παράνομες εξορύξεις στην περιοχή και στην καταστροφή του ποταμού Σαμπίνγκο. Επίσης συμμετείχε στους αγώνες των αγροτών που ζητάνε οικονομική στήριξη και προγράμματα ενίσχυσης για την υποκατάσταση των καλλιεργειών κόκας. Ο νεαρός ήταν ο εικοστός νεκρός στην σειρά από την ημέρα της επίσημης έναρξης της δεύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας που υπογράφτηκε τον Νοέμβριο του 2016. Προστέθηκε σε μια μακάβρια λίστα δολοφονιών κοινωνικών αγωνιστών της αριστεράς στην Κολομβία που έχουν διαπράξει παραστρατιωτικές και παρακρατικές ομάδες τον τελευταίο καιρό. Η περιφέρεια της Κάουκα, στην νοτιοδυτική Κολομβία είναι πρώτη και με διαφορά σε τέτοια ή ανάλογα βίαια επεισόδια αφότου ξεκίνησε η εφαρμογή των συμφωνιών ειρήνης και αφοπλισμού ανάμεσα στην κυβέρνηση και την ηγεσία του αντάρτικου FARC-EP. Ο Φαιβέρ Σερόν Γκομές ήταν στέλεχος της Πατριωτικής Πορείας, ένα αριστερό κοινωνικό-πολιτικό κίνημα που συνασπίζει εργατικά συνδικάτα, αγροτικές οργανώσεις και φοιτητικές ενώσεις και επιδιώκει την ανεξαρτησία, την ειρήνευση και την εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης στην χώρα. Ξεκίνησε την δράση της το 2009 και πρωταγωνίστησε στην κίνημα υποστήριξης της ειρήνης ειδικά όταν ξεκίνησαν οι τετράχρονες διαπραγματεύσεις στην Αβάνα.

Περού Μια άγνωστη γενοκτονία

Η τριαντατριάχρονη ιθαγενής αγρότισσα Μαρία Μαμέριτα Μεστάνσα Τσάβες ζούσε μαζί με τον άνδρα της, τον Χασίντο Σαλασάρ Χουάρες και τα επτά παιδιά της στο χωριό Άλτο Σορογκόν, της επαρχίας Ενκανιάδα στην περιφέρεια της Καχαμάρκα στην βόρεια περουβιανή Σιέρρα. Φτωχή και αγράμματη, ήταν μια από τις ιδανικές περιπτώσεις γυναικών τις οποίες οι τοπικές κυβερνητικές υπηρεσίες τοποθετούσαν στον κατάλογο ως υποψήφιες για στείρωση. Από το 1996 μπήκε παρά την θέληση της στην λίστα και από εκείνη την ημέρα για δύο χρόνια αντιμετώπιζε αφόρητες πιέσεις στις συχνές απρόσκλητες επισκέψεις στο σπίτι της από τις ομάδες για το Εθελοντικό (!) Πρόγραμμα Χειρουργικής Αντισύλληψης. Ύστερα από εκβιασμούς και απειλές η Μαμερίτα και ο άνδρας της υπέκυψαν και δέχτηκαν να πάνε στο νοσοκομείο της Καχαμάρκα. Στις 27 Μαρτίου 1998 υποβλήθηκε σε επέμβαση στείρωσης με την μέθοδο της απολίνωσης σαλπίγγων. Σε αυτήν την περίπτωση ο χειρουργός κόβει και κλείνει τις σάλπιγγες της γυναίκας έτσι ώστε τα ωάρια να μην μπορούν να κατέβουν και τα σπερματοζωάρια να ανέβουν. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, όταν γύρισε στο σπίτι της μετά την επέμβαση ένιωσε ζαλάδες και έκανε εμετό. Την επόμενη ημέρα επέστρεψε στο νοσοκομείο αλλά οι γιατροί την καθησύχασαν αποδίδοντας τα συμπτώματα στην δόση αναισθησίας και την έστειλαν πίσω στο σπίτι της. Από τότε η κατάσταση της άρχισε να επιδεινώνεται, ο πυρετός δεν έπεφτε, τα άκρα της άρχισαν να παραλύουν αλλά οι γιατροί συνέχισαν να αδιαφορούν στις εκκλήσεις για βοήθεια. Στις 4 Απριλίου η Μαμέριτα πέθανε αβοήθητη αφήνοντας πίσω επτά ορφανά. Την Πασκουάλα, την Μαβίλα, την Αλινδόρ, τον Ναπολέων, τον Αμάνθιο, την Ντέλια και την Αλμανσόρ, ηλικίας από δεκαπέντε χρόνων έως τεσσάρων μηνών.

Τουρκία - Γκρουπ Γιορούμ Θα τραγουδάμε και μέσα στα κελιά μας!

Κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να είναι το πιο πολύ-κυνηγημένο από κρατικές διωκτικές αρχές μουσικό συγκρότημα στον κόσμο. Σίγουρα όμως στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια δεν έχει ταίρι! Με τετρακόσιες τουλάχιστον δικαστικές διώξεις και συλλήψεις το Γκρουπ Γιορούμ στην υπέρ- τριαντάχρονη παρουσία του στην μουσική σκηνή της γειτονικής χώρας είναι η ζωντανή απόδειξη της διαρκούς μάχης για ελευθερία και δικαιοσύνη, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Η τελευταία περιπέτεια ξεκίνησε στις 23 του περασμένου Νοέμβρη. Εκείνη την ημέρα έγινε η δεύτερη στην σειρά αστυνομική επιδρομή στο πολιτιστικό κέντρο Ιντίλ, στην συνοικία Ορτάκιοι της Πόλης, μια από τις βάσεις και τις μουσικές σκηνές του συγκροτήματος. Αυτήν την φορά οι μαινόμενοι αστυνομικοί δεν κατέστρεψαν τα υπόλοιπα μουσικά όργανα στο κέντρο όπως είχαν κάνει στην πρώτη επιδρομή τους όταν πήραν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, περιοδικά και χειρόγραφα. Σκοπός τους ήταν να αρπάξουν ανθρώπους. Έτσι τόσο στο Ορτάκιοι όσο και σε σπίτια και λέσχες στο Οκμειντάν έκαναν οκτώ προσαγωγές που αργότερα μετατράπηκαν σε επτά συλλήψεις. Και οι επτά, κορυφαία μέλη του γκρουπ, στην κυριολεξία η ραχοκοκκαλιά του. Οι κατηγορίες δεν προξένησαν καμία έκπληξη! Όπως και στις προηγούμενες φορές οι συλληφθέντες θεωρήθηκαν συνεργάτες και υποστηρικτές τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως ονομάζουν οι φασιστικές αρχές την αριστερή οργάνωση Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα - Μέτωπο γνωστή με το ακρωνύμιο DHKP-C. Πειστήρια του εγκλήματος μερικά περιοδικά, οι ομοιόμορφες στολές του συγκροτήματος και περίπου δύο χιλιάδες τουρκικές λίρες! Το κατηγορητήριο συμπληρώθηκε με τα συνηθισμένα σε τέτοιες περιπτώσεις. Προσβολή της αστυνομίας, αντίσταση κατά της αρχής και παράνομος έρανος!

Ιαπωνία, Καρόσι Εργασία... μέχρι θανάτου!

Η Ντεντσού, ένας ιαπωνικός επιχειρηματικός γίγαντας στον κλάδο της διαφήμισης και των επικοινωνιών, έχει μια υπέρ-εκατονταετή ιστορία. Ξεκίνησε το 1905 ως γραφείο διαφημιστικών αγγελιών και πρακτορείο ειδήσεων. Eνόψει του πολέμου, το πρακτορείο αναγκάστηκε να συγχωνευτεί με τις κρατικές υπηρεσίες και η εταιρία αποσύρθηκε απρόθυμα για να συνεχίσει στον τομέα της διαφήμισης. Το κτίριο των γραφείων της γλίτωσε από τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς και μετά τον πόλεμο αναπτύχθηκε ως μονοπώλιο, φέρνοντας στη χώρα τις αμερικανικές τεχνικές επικοινωνίας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο στα 1964 ήταν μεγάλη επιτυχία για την Ντεντσού. Έκτοτε συνέχισε ως προνομιακός κρατικός διαφημιστής και χωρίστηκε σε τμήματα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ιαπωνικών εξαγωγικών μονοπωλίων. Από το 1925 η Ντεντσού συνεχίζει μια παράδοση. Κάθε Ιούλιο όλοι οι εργαζόμενοι με επικεφαλής τα στελέχη πραγματοποιούν ανάβαση στην κορυφή του ιερού βουνού Φούτζι. Εκεί, ύστερα από μια κοπιαστική ημέρα, προσεύχονται στο ναό Σίντο για την ευημερία της εταιρίας και των πελατών της. Παρά τις προσευχές όμως η Ντεντσού είναι μια καταραμένη επιχείρηση εξαιτίας της πολιτικής της απέναντι στους επτά και πλέον χιλιάδες εργαζόμενούς της.