Μουσάμπ αλ Ταμίμι: Ο ατρόμητος νέος με το κόκκινο πουλόβερ!

Το Ναμπί Σάλεχ και το Ντερ Νιντάμ είναι δύο παλαιστινιακά χωριά που στέκουν αντίκρυ σε μια απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων. Στο κέντρο της Δυτικής Όχθης, περίπου είκοσι χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ραμάλα, έχουν ενωθεί με μια κοινή μοίρα, σαν δίδυμα αδέλφια. Εδώ και σαράντα χρόνια οι κάτοικοι τους, αγρότες και κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι, δίνουν μια αδιάκοπη μάχη επιβίωσης ενάντια στον ισραηλινό εποικισμό και τις κατοχικές δυνάμεις.

G.N. Σαϊμπάμπα: Γράμμα σε ένα Χιτζρά που κατοικεί στο νεκροταφείο.. της υπέρτατης ευτυχίας!

Χιτζρά αποκαλούνται στην Ινδία τα ευνουχισμένα αγόρια που αλλάζουν ζωή απαρνούμενα το αρχικό τους φύλο, αρκετές φορές καταναγκαστικά για να ξεφύγουν από την αθλιότητα και την πείνα. Αυτοπροσδιορίζονται ως τρίτο φύλο, ντύνονται γυναικεία, ζουν σε κοινόβια και επιβιώνουν εκπορνευόμενα. Αν και ζουν στο περιθώριο έχουν καλύτερη τύχη από τους ανθρώπους των δρόμων. Καταφέρνουν τις περισσότερες φορές να έχουν ένα πιάτο φαγητό και στέγη εξαιτίας της αλληλεγγύης που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Οι νεότεροι αναλαμβάνουν να φροντίσουν τους ηλικιωμένους σε ένα διαρκή κύκλο αναπαραγωγής των κοινοτήτων.

Σαντιάγο Μαλντονάδο: Αγώνας για δικαιοσύνη μέχρι την τελευταία αναπνοή!

Ο Μιγκέλ Μπρου ήταν φοιτητής δημοσιογραφίας. Στις 17 Αυγούστου 1993 συνελήφθη και οδηγήθηκε στο ένατο αστυνομικό τμήμα της Λα Πλάτα. Υπέστη σκληρά βασανιστήρια με χαρακτηριστικότερο το “υποβρύχιο” που ήταν της μόδας στα χρόνια που στην Αργεντινή είχε επιβληθεί η στρατιωτική δικτατορία. Έκτοτε εξαφανίστηκε και η μητέρα του Ρόζα ως τα σήμερα απαιτεί δικαιοσύνη. Ο δεκαενιάχρονος Εσεκιέλ Ντεμόντι απήχθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2002 από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία στο μπάριος Ιλλια της περιφέρειας του Μπουένος Αιρες. Το πτώμα του βρέθηκε στο ποταμό Ριατσουέλο λίγες ημέρες μετά. Πολύ αργότερα ορισμένοι αστυνομικοί δικάστηκαν για την δολοφονία. Στις 2 Οκτωβρίου 2003 αστυνομικοί από το τμήμα της Κομοντόρο Ριβαντάβια συνέλαβαν τον οικοδόμο Ιβαν Τόρρες Μιγιακούρα. Από εκείνη την ημέρα εξαφανίστηκε. Μαρτυρίες και στοιχεία έδειξαν πως αφού βασανίστηκε άγρια, δολοφονήθηκε, δίχως μέχρι σήμερα να βρεθεί η σωρός του. Το 2016 δύο αστυνομικοί καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης ύστερα από έναν μακροχρόνιο αγώνα της μητέρας του. Ο Φράνκο Κασκό ταξίδεψε στο Ροζάριο για να επισκεφτεί τον θείο του. Τη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου 2014 ο Φράνκο έπρεπε να γυρίσει στο Μπουένος Άιρες, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Αστυνομικοί από το έβδομο τμήμα τον είχαν συλλάβει. Το σώμα του βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα να επιπλέει στον ποταμό Παρανά. Στις περιπτώσεις του Ντεμόντι και του Κασκό οι πρώτες ιατροδικαστικές εξετάσεις έδειξαν πως αιτία θανάτου ήταν ο πνιγμός μιας και δεν υπήρχαν εμφανή τραύματα από άλλη αιτία. Αργότερα αποδείχθηκε πως και οι δύο είχαν κακοποιηθεί και είχαν πεταχθεί σκοτωμένοι ή αναίσθητοι στο νερό.

Βικτόρια Ερτλ: «Κιντανίλια, Κιντανίλια… Οι νύχτες σου πια δεν θα είναι ειρηνικές…»

Στη συνοικία Κοπακαμπάνα, κοντά στο κέντρο της Λα Παζ, πίσω από ένα ψηλό περίβολο με κόκκινα τούβλα εκτείνεται το γερμανικό νεκροταφείο. Φτιάχτηκε το 1950 σε οικόπεδο που αγόρασε η παροικία με έξοδα της οποίας κτίστηκε και το παρεκκλήσι. Πολύ κοντά στην είσοδο, υπάρχει μια επιτύμβια ακατέργαστη πέτρινη πλάκα που επάνω της είναι χαραγμένη η λιτή επιγραφή «Μόνικα Ερτλ 1937-1973». Η πέτρα προέρχεται από τις κορυφές του βουνού Τσακαλτάγια, της γέφυρας των ανέμων στην γλώσσα των Ινδιάνων, ύψους πέντε χιλιάδων μέτρων στη βολιβιανή Κορδιλιέρα. Τάφος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το σώμα της νεαρής γυναίκας ποτέ δεν δόθηκε στην οικογένειά της και είναι ακόμη άγνωστο τι έχει απογίνει. Το μνήμα όμως παραμένει φροντισμένο. Και κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, ανώνυμοι περαστικοί αφήνουν λίγα λουλούδια πάνω του. Σε ένδειξη σεβασμού στη γυναίκα που όχι μόνο αποστάτησε από την τάξη, την κοινότητα και την οικογένειά της αλλά έγινε η Νέμεση για έναν από τους στυγερούς δολοφόνους του Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα.

Ιμμόκαλι, Φλόριντα: Ανυπεράσπιστοι στον τυφώνα!

Τρεις εβδομάδες αφότου ο τυφώνας Ίρμα έφτασε στις ακτές της Φλόριντα προξενώντας σοβαρές καταστροφές και πενήντα περίπου θανάτους η οικογένεια του Νικολά Γκαρσία συνεχίζει να αναζητά καταφύγιο σε συνθήκες απόγνωσης. Το ρυμουλκούμενο προκατασκευασμένο σπίτι τους διαλύθηκε στην κυριολεξία. Μετανάστης δίχως χαρτιά από το Μεξικό, με ανασφάλιστη κατοικία και προβλήματα όρασης συνέπεια της πολύχρονης έκθεσης του στον ήλιο σαν εργάτης γης, ο τριάντα- εξάχρονος Γκαρσία έχει εναποθέσει μάταια τις ελπίδες του στην ομοσπονδιακή βοήθεια. Τα διακόσια πενήντα δολάρια που βγάζει την βδομάδα κάνοντας εποχιακά μεροκάματα στην συσκευασία αγροτικών προϊόντων η μαζεύοντας παλιοσίδερα για ανακύκλωση δεν φτάνουν ούτε για τις βασικές ανάγκες των τριών παιδιών του. Ο μισθός της γυναίκας του που δουλεύει στα χωράφια μόλις και μετά βίας καλύπτει τις υποχρεώσεις της οικογένειας και τώρα σχεδόν όλος πρέπει να πάει για το ενοίκιο του νέου σπιτιού. Ο Γκαρσία στο πάρα-πέντε πρόλαβε να γραφτεί στον κατάλογο της Fema, της ομοσπονδιακής υπηρεσίας έκτακτης βοήθειας, πριν το γραφείο κλείσει. Οι λιγοστοί υπάλληλοι της Fema έφτασαν πέντε ολόκληρες ημέρες μετά την καταστροφή και έφυγαν στα γρήγορα μοιράζοντας υποσχέσεις.

Αργεντινή, Σουμπούτ: Ποιος εξαφάνισε τον Μάγο του Ελ Μπολσόν;

Αν και έχει περάσει ενάμισι μήνας από την εξαφάνιση του 28χρονου Σαντιάγκο Αντρές Μαλδονάντο καμιά πληροφορία για την τύχη του δεν υπάρχει αφότου μάρτυρες βεβαιώνουν, πως είδαν μια ομάδα αστυνομικών να τον περικυκλώνουν και να τον φορτώνουν σε ένα μικρό φορτηγό πικάπ . Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν γρήγορα το πρωινό της 1ης Αυγούστου, στην ινδιάνικη κοινότητα Που Λοφ-Ρεσιστένσια, στη βορειοδυτική επαρχία Κουσάμεν της περιφέρειας Σουμπούτ στην αργεντίνικη Παταγονία. Πριν ξημερώσει, περισσότεροι από εκατό αστυνομικοί και πράκτορες εισέβαλαν σε ένα μικρό καταυλισμό ινδιάνων Μαπούτσες, οι οποίοι είχαν αποκλείσει τον αυτοκινητόδρομο 40, ζητώντας να αποφυλακιστεί και να μην απελαθεί στην Χιλή ένας από τους ηγέτες τους, ο Φακούντο Τζόουνς Ουάλα. Με πλαστικές σφαίρες, αλλά και κανονικούς πυροβολισμούς, αντλία νερού και γκλομπ αιφνιδίασαν και κυνήγησαν τους αντιστεκόμενους, κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις τους και έβαλαν φωτιά σε μια τουλάχιστον ξύλινη κατοικία. Από μια εικοσάδα περίπου άνδρες και γυναίκες Μαπούτσες, που βρίσκονταν εκεί οι περισσότεροι έτρεξαν, για να σωθούν προς τις όχθες του ποταμού Σουμπούτ. Τους ακολούθησε και ο νεαρός που μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε έρθει στον καταυλισμό, με σκοπό να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στον αγώνα των Ινδιάνων. Από εκείνη την ώρα χάθηκαν τα ίχνη του και οι μέχρι τώρα έρευνες των αρχών, της οικογένειας και των συντρόφων του δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα.

Θεσσαλονίκη - Στενή Αυτοάμυνα. Η φωνή των εκτελεσμένων!

Δίχως ήχο και οποιοδήποτε υποτιτλισμό για να προδίδει την ταυτότητα του το κινηματογραφικό φιλμ διάρκειας μερικών μόνο λεπτών ήταν γνωστό από παλιά, καταχωρημένο σε επίκαιρα της εποχής. Το 1997 ο Ροβήρος Μανθούλης το είχε χρησιμοποιήσει στο εξάωρο ντοκιμαντέρ “ Βίοι Παράλληλοι του Εμφυλίου” δίχως ιδιαίτερο σχολιασμό. Τα τελευταία χρόνια αφότου είχε διευκρινιστεί η προέλευση του είχε αναρτηθεί και στο διαδίκτυο. Μέχρι τώρα όμως οι ακούσιοι πρωταγωνιστές του ήταν απλά ανώνυμοι νέοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, ο ένας δίπλα στον άλλο στο εδώλιο ενός από τα δεκάδες έκτακτα στρατοδικεία της μετά-κατοχικής Ελλάδας. Τα οποία δουλεύανε ολημερίς και στέλνανε στην σειρά για τουφέκισμα κομμουνιστές και αριστερούς. Αυτά μέχρις ότου ένας σύγχρονος ιστορικός ερευνητής, δίχως ακαδημαϊκές περγαμηνές αλλά με πολύ πάθος για να σωθεί η ιστορική μνήμη για το μεγάλο κόμμα των εκτελεσμένων, ξανάδωσε στα περισσότερα από τα άγνωστα πρόσωπα τα ονόματα και την ταυτότητα τους. Τους έδωσε την χαμένη φωνή τους!

Λονδίνο, Νότινγκ Ντέιλ: Ο πύργος... της κοινωνικής ανισότητας

“Τ’ ότι όμως, στον κύκλο που χάραξαν ο πλούτος, η χαρά κι η πολυτέλεια, τ’ ότι δίπλα στη βασιλική μεγαλοπρέπεια του Σαιν Τζέιμς, στις προσβάσεις του παλατιού του Μπεϊσουότερ που αστράφτει, κι όπου συναντιόνται η παλιά αριστοκρατική συνοικία και η καινούργια, σ’ ένα τμήμα της πόλης όπου το εκλεπτυσμένο γούστο της νεώτερης αρχιτεκτονικής φυλάχτηκε στοχαστικά απ’ του να οικοδομήσει την παραμικρή καλύβα για τη φτώχεια, σε μια συνοικία που φαίνεται να είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στις απολαύσεις του πλούτου, ωστόσο εκεί ακριβώς ήρθαν να εγκατασταθούν η αθλιότητα και η πείνα, η αρρώστια και η διαστροφή μ’ όλη τους την ακολουθία από φρικαλεότητες, που κατατρώγουν το ένα σώμα ύστερα απ’ τ’ άλλο, τη μια ψυχή ύστερα απ’ την άλλη!” Το προηγούμενο απόσπασμα είναι από άρθρο των αγγλικών «Τάιμς» στις 12 Οκτωβρίου του 1843. Το παραθέτει ο Φρίντριχ Ένγκελς στο μνημειώδες έργο του για την κατάσταση της εργατικής τάξης στη βικτωριανή Αγγλία. Βρίσκεται στο κεφάλαιο με τίτλο Οι Μεγάλες Πόλεις στο οποίο περιγράφει τις συνθήκες κατοικίας των εργατών στο Λονδίνο και στα άλλα βιομηχανικά κέντρα. Ο άγνωστος συντάκτης, αν και με διαφορετική πρόθεση, μέσα σε λιγοστές γραμμές σκιαγραφεί δύο διαφορετικούς κόσμους στον ίδιο σχεδόν χώρο.

Ντέρσιμ, Τουρκία: Άταφοι νεκροί, άγνωστοι τάφοι

Το Ντέρσιμ στην ανατολική Τουρκία είναι ένα από τα ιστορικά κέντρα της κουρδικής αφύπνισης. Μετά την μεγάλη σφαγή στα 1937-1938 το τούρκικο καθεστώς άλλαξε τα ονόματα των πόλεων και των χωριών όλης της περιοχής στα πλαίσια μιας βίαιης επιχείρησης αφομοίωσης. Είχε προηγηθεί ένα σχέδιο μαζικών εκτοπισμών του πληθυσμών με σκοπό να αποδυναμωθεί η αντίσταση στο νέο κράτος. Οι Κούρδοι και άλλες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες αντέδρασαν και ακολούθησε η μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση από ξηρά και αέρα. Ακόμη και ο Ερντογάν πριν μερικά χρόνια αναγκάστηκε να παραδεχθεί το στίγμα της μεγάλης βαρβαρότητας με τους χιλιάδες νεκρούς αμάχους ρίχνοντας τις ευθύνες στους κεμαλικούς.