13 Ιουλ 2019

Γάζα | Η επιστροφή του άψυχου καϊκιού

Πρωινό της Δευτέρας 1 Ιουλίου. Οι σκηνές που αιχμαλώτισαν οι φωτογράφοι στο σημείο ελέγχου, στο πέρασμα Κέρεμ Σαλόμ στην νότια Γάζα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο, δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Μια πλατφόρμα που την έσερνε ένας τράκτορας, κουβαλούσε με δυσκολία από τα ελεγχόμενα από τους Ισραηλινούς εδάφη, ένα μεγάλο ξύλινο ψαροκάικο. Σε όλη τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής μέχρι την ακτή, το παράξενο φορτίο περνώντας μέσα από τους δρόμους του αποκλεισμένου θύλακα, έτυχε μαζικής υποδοχής από τους Παλαιστίνιους. Το δέκα επτά μέτρων μήκους σκαρί, βάρους εξήντα τόνων, ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο ψαροκάικο που επέστρεψαν οι Ισραηλινοί στους ψαράδες της Γάζας, ύστερα από πρόσφατη δικαστική απόφαση. Εξαιτίας του μεγέθους και της έλλειψης μηχανών, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να γυρίσει πίσω. Τα σημαντικά έξοδα μεταφοράς αναγκάστηκε να τα αναλάβει ο ιδιοκτήτης του. Ο Αμπτέλ Μούτι αλ- Χάμπιλ περίμενε με αγωνία την ολοκλήρωση της επιστροφής. Το πολεμικό ναυτικό του Ισραήλ είχε κατασχέσει το σκάφος του τον Σεπτέμβριο του 2016, ανοικτά της Deir al Balah, στην κεντρική Γάζα. Εκείνη την ημέρα, οι Ισραηλινοί άνοιξαν πυρ, προξενώντας καταστροφές στο αλιευτικό, κατηγορώντας τον καπετάνιο πως παραβίασε την ζώνη των έξι ναυτικών μιλίων. Από τότε, εικοσιτέσσερις οικογένειες, οι περισσότερες συγγενικές έμειναν δίχως δουλειά και εισόδημα. Ο Αμπτέλ αλ-Χαμπίλ, που άρχισε να δουλεύει ψαράς από τα δεκαπέντε του δίπλα στον πατέρα του και υπήρξε πρόεδρος του αλιευτικού συνεταιρισμού της Γάζας, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα με την συμπαράσταση οργανώσεων αλληλεγγύης, δυο παλαιστινιακών και μιας εβραϊκής. Πριν λίγο καιρό, το ανώτατο δικαστήριο των κατακτητών αναγκάστηκε να υποχωρήσει και διέταξε την επιστροφή εξήντα πέντε κατασχεθέντων αλιευτικών σκαφών. Το πρώτο που επέστρεψε ήταν το καΐκι του αλ –Χαμπίλ. Όπως και τα υπόλοιπα που γύρισαν μέσω θαλάσσης έτσι και αυτό, επιστράφηκαν δίχως τις μηχανές και τα δίχτυα τους! Ο αλ Χαμπίλ δήλωσε σε δημοσιογράφους που τον συνάντησαν στην ακτή δίπλα στο πληγωμένο καΐκι του πως είναι σαν να παίρνεις ένα πτώμα δίχως καρδιά!

29 Ιουν 2019

Άτμπαρα, Σουδάν | Το τρένο της εξέγερσης

Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη στις 19 Δεκεμβρίου. Ήταν η πρώτη μαζική αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης του Σουδάν για τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού. Το καρβέλι ανέβηκε από μια λίρα στις τρεις! Στους φούρνους σχηματίστηκαν ουρές. Ήταν η θρυαλλίδα σε μια ωρολογιακή βόμβα που από καιρό είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα, εξαιτίας της εκτεταμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, αποτέλεσμα των οικονομικών αδιεξόδων και των σκληρών μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία ήταν συνταγές της ομάδας που έστειλε το Δ.Ν.Τ. τον Ιούλιο του 2018 στο Χαρτούμ για να …βοηθήσει την παραπαίουσα οικονομία του Σουδάν. Μόλις έπιασαν δουλειά οι απεσταλμένοι, απαίτησαν να κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις στο ψωμί, στα φάρμακα και στα καύσιμα. Στο κέντρο της Άτμπαρα, τριακόσια χιλιόμετρα ανατολικά του Χαρτούμ, μια ομάδα νεαρών ξεκίνησε την πρώτη μαζική διαμαρτυρία. Την επόμενη ημέρα, η κινητοποίηση γενικεύτηκε και οι διαδηλωτές έκαψαν τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος. Ξέσπασαν συγκρούσεις με την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές ομάδες του καθεστώτος. Άρχισαν οι πυροβολισμοί στο ψαχνό. Οι δύο πρώτοι διαδηλωτές έπεσαν νεκροί. Ο ένας ήταν ο Ταρίκ Αλί, φοιτητής μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοιλάδας του Νείλου. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός που λεγόταν Μοχάμεντ Αχμεντ Αμπτελτζαλίλ. Οι δύο έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της εξέγερσης. Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν την μισητή Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ασφάλειας ( NISS) ως υπεύθυνη για την δολοφονική επίθεση. Η κηδεία του Ταρίκ, αργά το απόγευμα, μετατράπηκε σε οργισμένη διαδήλωση, ενώ έφταναν συνεχώς ειδήσεις και για άλλους νεκρούς στις διαδηλώσεις, που εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις στα ανατολικά της χώρας. Ενόψει της απειλητικής Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου, ημέρα προσευχής και μαζικής προσέλευσης στα τζαμιά, η κυβέρνηση έσπευσε να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας σε τέσσερις επαρχίες. Ήταν όμως αργά! Η φλόγα της εξέγερσης είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλη σχεδόν την αχανή αφρικάνικη χώρα! Στο Πορτ Σουντάν. Στην Νχούντ. Στην Γκαντάρεφ. Στην Ντονγκόλα.

14 Ιουν 2019

Τορίνο, Ιταλία | Ο αθάνατος Τζίτζι ...και το ουράνιο του θανάτου!


Βράδυ της Τρίτης 28 Οκτωβρίου 2018. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί στο διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου στην οδό Ρόστα, στο κέντρο του Τορίνο και βρέθηκαν εμπρός στο άψυχο σώμα του κρεμασμένου άνδρα, λίγα πράγματα χρειάστηκε να ερευνήσουν. Αν και δεν βρήκαν κάποιο σημείωμα, γρήγορα σιγουρεύτηκαν πως είχαν να κάνουν με μια αυτοκτονία. Ο σαραντάχρονος αυτόχειρας είχε βρεθεί σε αδιέξοδο, πίστευε πως είχε σοβαρούς λόγους να προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια και οι τριγύρω του, αν και δεν φαντάζονταν πως θα έφτανε μέχρι εκεί, ήξεραν πως τον τελευταίο καιρό ένιωθε στριμωγμένος. Μια συνέντευξη του, μάλιστα, σε μια τοπική εφημερίδα της πόλης που είχε δώσει πριν λίγες ημέρες, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία.

31 Μαΐ 2019

Βάγιε ντελ Κάουκα, Κολομβία | Ο διοικητής Σααβέντρα μέσα στο σμήνος με τις κίτρινες πεταλούδες!


Στην Κολομβία οι σφαίρες στους δρόμους δεν αποτελούν εξαιρετική είδηση. Όμως, οι πέντε απανωτοί πυροβολισμοί που έπεσαν το απομεσήμερο της Τρίτης 14 Μαΐου, από δύο άνδρες που πέρασαν πάνω σε μια μοτοσυκλέτα εμπρός από το εστιατόριο Ράντσο Πανοράμα, στα περίχωρα της ανατολικής Τουλουά στο μπάριος Εσταμπούλ, στην καρδιά της κοιλάδας της Κάουκα, στην νοτιοδυτική Κολομβία, ακούστηκαν σε όλη τη χώρα και πέρα από αυτήν. Για πρώτη φορά ύστερα από τη συμφωνία ειρήνης της Αβάνας το 2016, που σήμανε τον αφοπλισμό και την διάλυση του αντάρτικου, Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις Κολομβίας - Λαϊκός Στρατός (FARC – EP), έπεφτε νεκρός από δολοφονικά πυρά, ένα ανώτερο στέλεχος του, ένας πρώην διοικητής. Ο 49χρονος Χόρχε Ενρίκε Κορεδόρ Γκονζάλες, γνωστός με το επαναστατικό ψευδώνυμο Ουίλσον Σααβέντρα, ξεψύχησε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της πόλης.

17 Μαΐ 2019

Φρανς Τέλεκομ | Ο Ρεμί και ο μάνατζερ του τρόμου

Τρίτη 26 Απριλίου 2011. Μερινιάκ, νομός Ζιρόντ, νοτιοδυτική Γαλλία, στα περίχωρα του Μπορντώ, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, δίπλα στην λεωφόρο Ανρί Βινιώ, στο κέντρο Πισέ. Όσοι πλησίαζαν στο σημείο στο οποίο αυτοπυρπολήθηκε ο Ρεμί Λουβραντού, συγκλονισμένοι από την είδηση για να αφήσουν λίγα λουλούδια, δεν απέφυγαν τον συνειρμό. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο οποίο εργάζονταν ο αυτόχειρας, ένας περίεργος σταυρός από τσιμέντο και γυαλί σχηματίζεται όταν η οριζόντια σειρά παραθύρων συναντά την διάφανη κάθετη στήλη του εξωτερικού ανελκυστήρα. Εκεί, στην βάση του τοίχου, στην πρασιά δίπλα στον χώρο στάθμευσης, στις επτά το πρωί ο Ρεμί Λουβραντού έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στην ζωή του. Ο Ρεμί ήταν πενήντα έξι ετών, υψηλόβαθμο στέλεχος της Φρανς Τέλεκομ, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Όραντζ, αφότου ξεκίνησε η μερική ιδιωτικοποίησή της. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, ήταν στην εταιρία από νεαρή ηλικία, ξεκίνησε από χαμηλά για να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, αλλά αφότου άρχισε το πρόγραμμα για μείωση του προσωπικού, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Αρνήθηκε να συνεργαστεί στο πρόγραμμα της υποτιθέμενης εθελούσιας εξόδου και από τότε τον έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα. Τον άλλαζαν συνεχώς πόστα, σχεδόν κάθε δύο μήνες, μέχρι που τον έστειλαν στο Μερινιάκ.

3 Μαΐ 2019

Οαχάκα, Μεξικό | Η τελευταία μάχη του Κομαντάτε Γκάτο που συνεχίζεται....

Ο τριανταπεντάχρονος Λουίς Αρμάντο Φουέντες Ακίνο είχε αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία στα κινήματα των φτωχών αγροτών και των ιθαγενικών κοινοτήτων στην ανατολική περιοχή του Ισθμού του Τεχουαντεπέκ, στην Οαχάκα στο νότιο Μεξικό, για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ανάμεσα στο 2011 και το 2013, υπήρξε εκπρόσωπος της κοινότητας των ψαράδων του Σέρρο Γκράντε, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα της παράκτιας αλιείας και αργότερα μαχητικό στέλεχος επιτροπών για την υπεράσπιση της γης, του ορυκτού πλούτου, των νερών και του περιβάλλοντος, που έχουν δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή. Ήταν εκπρόσωπος σε αυτές εκ μέρους της κομμουνιστικής μαοϊκής οργάνωσης Ρεύμα του Λαού-Κόκκινος Ήλιος (Sol Rojo), η οποία είναι πολύ δραστήρια σε αυτή τη μεξικάνικη πολιτεία ενώ ήταν και πολύ αγαπητός στα χωριά που βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση ενάντια στα κυβερνητικά και επιχειρηματικά σχέδια για εξορύξεις, απαλλοτριώσεις γης και κατασκευή τεράστιων έργων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και μεταφοράς πετρελαίου. Οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «Κομαντάντε Γκάτο» αναγνωρίζοντας τις μεγάλες δυνατότητές του στην οργάνωση των αγώνων και στη δημιουργία των Επιτροπών Λαϊκής Αυτοάμυνας. Πολλές φορές είχε καταγγείλει δημόσια πως δέχονταν απειλές για να σταματήσει την δράση του, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, αφότου κλιμακώθηκαν οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων. Στις 10 Απριλίου πήρε μέρος στο μπλοκάρισμα του παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου στο ύψος της γέφυρας του ποταμού Οστούτα. Έμελλε να είναι η τελευταία μάχη του.

20 Απρ 2019

ΙΤΑΛΙΑ - ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ | Ο Όρσο και οι Κούρδοι

Το Ριφρέντι από μια αγροτική περιοχή στην άκρη της Φλωρεντίας στο δεύτερο μισό του 1800 εξελίχθηκε στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα σε μια προλεταριακή περιοχή, αφότου άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί χημικά εργοστάσια, χυτήρια, σφαγεία και βιοτεχνίες. Η κατασκευή του σταθμού στην σιδηροδρομική γραμμή Φλωρεντία - Πιστόια λειτούργησε σαν μαγνήτης. Από το 1883 ξεκίνησαν οι εργάτες να οργανώνονται σε ενώσεις αλληλοβοήθειας, πρώιμες προσπάθειες συλλογικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την παρακίνηση σοσιαλιστών και αναρχικών. Μέχρι την επικράτηση του Μουσολίνι το Ριφρέντι υπήρξε επίκεντρο κοινωνικών αγώνων γι αυτό και έγινε στόχος των φασιστικών ομάδων. Στις εκλογές του 1919 το Σοσιαλιστικό Κόμμα ξεπέρασε το 60% και μέχρι το 1921 έγιναν πολλές απεργίες. Στα χρόνια του φασισμού υπέστη σκληρή τρομοκρατία και το καλοκαίρι του 1944, στην εξέγερση για την απελευθέρωση της Φλωρεντίας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής οι κάτοικοι έδωσαν μάχες από δρόμο σε δρόμο πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.

22 Μαρ 2019

Μπαμπ ελ-Ουέντ, Αλγέρι | Όλα ξεκινάνε από εδώ….

Η Μπαμπ ελ-Ουέντ ήταν μια από τις πέντε πύλες στο οθωμανικό Αλγέρι. Λέγεται πως η κάθε μια από αυτές εκπροσωπούσε μια πτυχή της ιστορίας της πόλης. Η πύλη του ποταμιού, όπως έμεινε γνωστή, με την γύρω περιοχή, μια κοιλάδα με ρέματα και λατομεία, στη δυτική άκρη του κόλπου, στα χρόνια της αποικιοκρατίας μετατράπηκε σε μια πολύβουη εμπορική γειτονιά. Σε αυτήν κατοικούσαν εργάτες και ψαράδες, με καταγωγή κυρίως από την Ευρώπη, χριστιανοί οι περισσότεροι και αρκετοί Εβραίοι. Από το 1830, όταν ξεκίνησε η γαλλική κατοχή, η Μπαμπ ελ-Ουέντ έγινε μια πολυεθνική γειτονιά, υπόδειγμα για πολλούς επιτυχημένης συμβίωσης και γέννησης μιας νέας πολιτιστικής ταυτότητας. Ναπολιτάνοι ψαράδες, κτίστες από την Λομβαρδία, αμαξάδες από τις Βαλεαρίδες, τυροκόμοι από την Μάλτα, εργάτες γης από την Ανδαλουσία και την Καταλονία, πρώην στρατιώτες του αποικιακού στρατού και φτωχοί μετανάστες από την Γαλλία ξεκίνησαν μια νέα ζωή εδώ.

8 Μαρ 2019

Αστανά, Σαργιάρκα | Λευκοί Τάφοι

Στην καζακική γλώσσα Ακμόλα θα πει Λευκός Τάφος. Το μικρό χωριό Ακμολίνσκι που το 1830 κτίστηκε ως οχυρό των Κοζάκων και αργότερα ονομάστηκε σε Τσελίνογκραντ θα ήταν μια άσημη μετασοβιετική πόλη αν δεν επιλέγονταν εκεί να γίνει η νέα πρωτεύουσα του “ανεξάρτητου” Καζακστάν. Η Ακμόλα ονομάστηκε Αστανά και από τα μέσα της δεκαετίας του Ενενήντα άρχισαν να υψώνονται στην άγονη στέπα αστραφτεροί ουρανοξύστες, εντυπωσιακά κρατικά κτίρια και συνοικίες από ακριβές μονοκατοικίες. Οι παλιοί σοβιετικοί διευθυντές και αξιωματούχοι σε συνεργασία με ανερχόμενους επιχειρηματίες, αφού λήστεψαν τον δημόσιο πλούτο επιδόθηκαν σε ένα επικερδές αλισβερίσι με τις δυτικές πολυεθνικές του πετρελαίου συγκεντρώνοντας αμύθητο πλούτο στους αγαπημένους ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Για να δείξουν πως δεν έχουν καμιά σχέση με το παρελθόν και την Μόσχα αλλά και για να έχουν καλύτερο έλεγχο στην αχανή χώρα μετέφεραν το διοικητικό κέντρο από την παλιά έδρα του, το Αλμάτι. Όσοι έχουν ταξιδέψει στην Αστανά έχουν να λένε για τον πλούτο που συμβολίζουν οι καινούριες κατασκευές, οι περισσότερες συγκεντρωμένες στις νέες συνοικίες, νότια του ποταμού Ισίμ, ο οποίος χωρίζει την πόλη.

22 Φεβ 2019

Τρέπτσα-Κόσοβο | Η πιο ακριβή λωρίδα γης στα Βαλκάνια!

Μισή ώρα βόρεια της Μιτρόβιτσα, σε μια απότομη πλαγιά που περιτριγυρίζεται από πευκόδασος, βρίσκεται η είσοδος του ορυχείου Stari Trg, παραφθορά στα σερβικά του τοπωνύμιου Παλιά Αγορά ή παλιό μέρος. Επάνω από τις βαριές πράσινες μεταλλικές πόρτες της εισόδου ξεχωρίζει η επιγραφή στα αλβανικά « Καλή τύχη!». Στις 22 Ιανουαρίου, γύρω στις έντεκα το πρωί, όλες οι μηχανές σταμάτησαν όταν ξέσπασε πυρκαγιά στον υποσταθμό ηλεκτρισμού. Εκείνη την ώρα μια βάρδια εκατόν δέκα μεταλλωρύχων βρισκόταν επτακόσια μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Ύστερα από έξι ώρες αγωνίας, κατάφεραν να ανέβουν από εναλλακτική διαδρομή δίχως να πάθει κανείς τίποτε. Η τύχη αυτή την φορά ήταν με το μέρος τους, παρά το γεγονός πως οι προδιαγραφές ασφαλείας, όπως και γενικότερα ο παραγωγικός εξοπλισμός του ορυχείου υποβαθμίζεται συνεχώς στις τελευταίες δεκαετίες. Το ορυχείο είναι τμήμα της γιγαντιαίας εταιρίας Τρέπτσα, η οποία στα χρόνια της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας εκμεταλλευόταν ένα δίκτυο ορυχείων και μονάδων επεξεργασίας μεταλλευμάτων στο βόρειο Κόσσοβο αλλά και σε άλλα σημεία της Σερβίας και της Βοσνίας. Το Stari Trg, γνωστό από τα ρωμαϊκά χρόνια ως σημείο εξόρυξης, είναι το μεγαλύτερο ορυχείο με σήραγγες χιλιομέτρων μέσα στο βουνό. Από τη δεκαετία του Τριάντα που ξεκίνησε η συστηματική εκμετάλλευση μέχρι την δεκαετία του Ογδόντα, η Τρέπτσα παρήγαγε τεράστιο πλούτο από την πώληση επεξεργασμένου μολύβδου, ψευδαργύρου, ασημιού, χρυσού, βισμούθιου, κάδμιου και άλλων μετάλλων. Με αυτό τον τρόπο, έφερνε σκληρό συνάλλαγμα στη Γιουγκοσλαβία, υποστήριζε την εγχώρια βιομηχανία και αποτελούσε τον πιο σημαντικό οικονομικό πνεύμονα του Κοσσόβου.