CoViD-19, Βρετανία | Ο «φίλος του γέρου» και οι «σερ» του γέρικου καπιταλισμού

Στον Ουίλιαμ Όσλερ αποδίδονται οι δύο πιο γνωστοί, κλασικοί χαρακτηρισμοί, για την πνευμονία. «Αρχηγό των θανατηφόρων ασθενειών» και «φίλο του γέρου» είχε ονομάσει την ασθένεια που προσβάλλει τους πνεύμονες δημιουργώντας φλεγμονές ως αποτέλεσμα κυρίως ιογενών λοιμώξεων και βακτηρίων. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο Καναδός παθολόγος, φυσικός, συγγραφέας και ιστορικός, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς γιατρούς της εποχής του, από τους τέσσερεις ιδρυτές-καθηγητές του νοσοκομείου Τζο Χόπκινς και μελετητής της στηθάγχης μεταξύ άλλων. Ειρωνεία της τύχης! Πέθανε τις τελευταίες ημέρες του 1919 στην Οξφόρδη, σε ηλικία εβδομήντα ετών, κατά τη διάρκεια της επιδημίας της ισπανικής γρίπης, ύστερα από μια επιπλοκή της πνευμονίας που τον είχε καταβάλλει. Τραγική ειρωνεία! Εκατό χρόνια μετά, αρκετοί αναγκάστηκαν να ανατρέξουν στην ιστορία του σερ Ουίλιαμ ‘Οσλερ και στους χαρακτηρισμούς που είχε δώσει στην επικίνδυνη ασθένεια.

Σιουντάδ Χουάρες, βόρειο Μεξικό | Ισαμπέλ Καμπανίγιας ντε λα Τόρρε: Ni una mas!

Αργά το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου είδαν για τελευταία φορά ζωντανή την Ισαμπέλ Καμπανίγιας ντε λα Τόρρε οι φίλοι της με τους οποίους διασκέδαζε στο μπαρ «Ευγένιο» στο κέντρο της Σιουντάδ Χουάρες. Από το πρωί του Σαββάτου, ξεκίνησαν να την ψάχνουν μόλις έμαθαν πως δεν επέστρεψε σπίτι και λίγο μετά πληροφορήθηκαν πως τα ξημερώματα κοντά στην κεντρική αγορά είχε βρεθεί ένα άψυχο γυναικείο σώμα. Eσπευσαν και αναγνώρισαν την Ισαμπέλ. Είχε δολοφονηθεί με δύο σφαίρες στην συμβολή των οδών Ινοθέντε Οτσόα και Φρανθίσκο Μαδέρο, γυρνώντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.

Ahyeon-dong vs Gangnam, Σεούλ | Πού κατοικούν τα αληθινά παράσιτα;

Η Ahyeon-dong είναι ένας λαβύρινθος από στενά βρώμικα δρομάκια και χαμόσπιτα με τούβλα, στα περισσότερα των οποίων για να φτάσεις πρέπει να σκαρφαλώσεις σε απότομες σκάλες. Χτισμένη στην πλαγιά ενός λόφου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο κέντρο Σεούλ, βόρεια του ποταμού Χαν, είναι από τις τελευταίες παραγκουπόλεις που απέμειναν στην καρδιά της πρωτεύουσας. Στην σκιά των καινούριων ουρανοξυστών κρύβει τη φτώχεια και τη μιζέρια, την άλλη πλευρά του λεγόμενου κορεάτικου θαύματος των προηγούμενων δεκαετιών. Η Ahyeon-dong έγινε ξαφνικά γνωστή και οι εικόνες της ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Ορισμένοι καταδεχτικοί κάτοικοι έδωσαν συνεντεύξεις και φωτογραφήθηκαν για λογαριασμό μεγάλων εφημερίδων και περιοδικών, περιγράφοντας τη σκληρή ζωή τους. Σχεδόν όλοι οι ανταποκριτές των μεγάλων δυτικών ΜΜΕ που είναι εγκαταστημένοι στην Σεούλ, πήραν εντολή τις τελευταίες εβδομάδες να στείλουν ρεπορτάζ με ρεαλιστικές εικόνες για την χαμοζωή στη νοτιοκορεατική μητρόπολη. Έτσι φωτίστηκαν τα υπόγεια σπίτια των φτωχογειτονιών της Σεούλ! Με ένα φως ξαφνικό, αλλά εντελώς προσωρινό, συνοδευόμενο με ένα προσποιητό, υποκριτικό ενδιαφέρον. Με τον τρόπο που ξέρουν να κάνουν καλά τα μεγάλα καθεστωτικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο, όταν αποφασίζουν να συντονιστούν και να εστιάσουν. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν η υπόγεια ζωή των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο της άνισης κορεάτικης καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφορμή τα βραβεία που κέρδισε από την αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου η ταινία του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο, «Παράσιτα». Η πρώτη ξενόγλωσση ταινία στην ιστορία των βραβείων που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ύστερα από τον Χρυσό Φοίνικα που απέσπασε τον περασμένο Μάιο στις Κάννες. Ένα φιλμ που όπως γράφτηκε κάπου, ακολουθεί ένα εντυπωσιακό σλάλομ ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία, το κλειστοφοβικό θρίλερ, την γκροτέσκα φάρσα και την κοινωνική-πολιτική σάτιρα για τις κοινωνικές ανισότητες.

Πορτ-Σαλούτ, Αϊτή | Τα παιδιά που άφησαν πίσω τους οι “ειρηνευτές” του ΟΗΕ

«Ti Zwazo» στην κρεολική σημαίνει μικρά πουλιά. «Τιζουαζό» είναι ο τίτλος ενός από τα αγαπημένα τραγουδάκια των παιδιών στην Αϊτή, που αναρωτιούνται πού πάνε τα πουλιά όταν πετάνε. Όταν οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν το σπίτι της Σάσα Φρανσέσκα Μπάριος το 2014 στο Πορτ-Σαλούτ, αυτή ήταν πέντε χρονών και τραγουδούσε χορεύοντας αυτά τα παιδικά στιχάκια. Αγαπημένο τουριστικό θέρετρο στο νότο, η κοινότητα των δυο χιλιάδων κατοίκων έγινε γνωστή στις αρχές της δεκαετίας, όταν αποκαλύφθηκαν μια σειρά ανθρώπινες τραγικές ιστορίες, μέχρι τότε καλά κρυμμένες από ντροπή στις φτωχικές καλύβες. Το 2011 μερικές νεαρές γυναίκες πήραν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια για την περιπέτειά τους. Ανάμεσά τους και η μητέρα της μικρής Σάσα, η Ροζλέν Ντιπερβάλ. Ο «πάπα» ήταν ένας κυανόκρανος στρατιώτης από την Ουρουγουάη, ο οποίος εξαφανίστηκε μαζί με την μονάδα του αφήνοντας διακόσια δολάρια για τα έξοδα της εγκυμοσύνης. Από τότε η Σάσα μεγαλώνει χαρούμενα αλλά στερημένα δίχως πατέρα, με τη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία της. Καρπός ενός προδομένου έρωτα και μιας ανεκπλήρωτης προσδοκίας για καλύτερη ζωή, η περίπτωση της Ροζλέν δεν είναι από τις χειρότερες που συνέβησαν στα χρόνια που η πολυεθνική στρατιωτική αποστολή του ΟΗΕ εγκαταστάθηκε στο δυστυχισμένο νησί της Καραϊβικής. Βιασμοί και αποπλανήσεις ακόμη και ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με αντίτιμο κάποια δώρα ή χρήματα, με εκμετάλλευση της ακραίας φτώχειας και της παιδικής αφέλειας, υπήρξαν συνήθεις πρακτικές των υποτιθέμενων ειρηνευτών. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκύων κοριτσιών ηλικίας ακόμη και ένδεκα χρόνων. Έβαζαν στα χέρια τους μερικά νομίσματα και φύτευαν στην κοιλιά τους ένα μωρό, ομολογούν όσοι γνώρισαν τα θύματα. Πολύ λίγες από αυτές τις περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας και ελάχιστες προκάλεσαν την τιμωρία των δραστών. Η συνηθισμένη πρακτική των επί κεφαλής της αποστολής ήταν να τους στέλνουν πίσω στις πατρίδες με συνοπτικές διαδικασίες. Καρπός αυτών των βιασμών και αποπλανήσεων εκατοντάδες παιδιά ορφανά από πατέρα που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 2004 και το 2017.

Λε Ντιν Κιν | Στην υπηρεσία του λαού, ενάντια στο κόμμα του άγριου καπιταλισμού!

Περισσότερα από τρία χρόνια ιστορία έχει η σύγκρουση ανάμεσα στις κρατικές αρχές και στους κατοίκους του συνοικισμού Ντονγκ Ταμ στο χωριό Θον Χάιν στα νοτιοανατολικά περίχωρα του Ανόι, σαράντα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Βιετνάμ. Αιτία το σχεδιαζόμενο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μίου Μον, για την κατασκευή του οποίου έχουν απαλλοτριωθεί κατά διαστήματα εύφορες αγροτικές εκτάσεις, τις οποίες καλλιεργούσαν για πολλές δεκαετίες μικροί παραγωγοί ρυζιού. Σκληροτράχηλοι και αποφασισμένοι, οι χωρικοί του Ντονγκ Ταμ τον Απρίλιο του 2017, όταν κορυφώθηκε η αντιπαράθεση, ύστερα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και ως απάντηση σε συλλήψεις ηγετών τους, αιχμαλώτισαν για μια εβδομάδα τριάντα οκτώ αστυνομικούς! Η ομηρία έληξε σταδιακά, όταν οι αρχές άφησαν ελεύθερους τους συλληφθέντες. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, όμως, επανήλθαν αργότερα με διώξεις ενάντια στους πρωταίτιους. Από τότε το χωριό έγινε πανεθνικό σύμβολο της αντίστασης στις αυθαίρετες κρατικές και εταιρικές απαλλοτριώσεις καλλιεργούμενης γης.

Νικολέττα Ντόσιο | Στη φυλακή η Πασιονάρια της Βαλσούζα!

Η Νικολέττα Ντόσιο υποδέχτηκε τον νέο χρόνο στην φυλακή Λορούσσο και Κοτούνιο στην συνοικία Βαλέττε στο Τορίνο. Συνελήφθη στις 30 Δεκεμβρίου από τους καραμπινιέρους στο σπίτι της στο Μπουσολένο, προς εκτέλεση της ποινής που της είχε επιβληθεί και τελεσιδικήσει. Ένας χρόνος φυλάκιση για ένα μισάωρο άνοιγμα των διοδίων του αυτοκινητόδρομου στο ύψος της Αβιλιάνα δυτικά του Τορίνο στις 3 Μαρτίου του 2012. Ήταν διαμαρτυρία για την κατασκευή της σιδηροδρομικής υπερταχείας, γνωστής ως TAV στην κοιλάδα Βαλσούζα, στο Πιεμόντε στην βορειοδυτική Ιταλία, στα σύνορα με την Γαλλία. Εβδομήντα τριών ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια λατινικών και ελληνικών, η Νικολέττα αρνήθηκε να δεχθεί τον κατ΄ οίκον περιορισμό ως εναλλακτική μορφή έκτισης της ποινής, προτιμώντας, όπως δήλωσε, να δείξει πόσο άδικη και αλαζονική είναι η πολιτική του ιταλικού κράτους. Ως απάντηση, η εισαγγελία διέταξε να οδηγηθεί στην φυλακή. Κάτοικοι της επαρχιακής πόλης ακινητοποίησαν για αρκετή ώρα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, πριν αυτό την οδηγήσει στο Τορίνο. Η καταδίκη της μαζί με άλλους ένδεκα αγωνιστές του κινήματος No Tav, βασίστηκε σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που επιβιώνουν από την εποχή του φασισμού. Πρόκειται για τον περιβόητο κώδικα Ρόκο, που πήρε το όνομα του από τον Αλφρέντο Ρόκο, υπουργό Δικαιοσύνης του Μουσολίνι. Καιρό τώρα, όλες οι ιταλικές κυβερνήσεις από την διακυβέρνηση Μόντι και ύστερα αντιμετωπίζουν τα στελέχη του κινήματος ως εν δυνάμει τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα τα δικαστήρια επιβάλλουν δυσανάλογα εξοντωτικές ποινές.

Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη | Αιχμάλωτοι νεκροί

“Ζω τις τελευταίες μου ημέρες και ώρες και θέλω να τις ξοδέψω δίπλα στην μητέρα μου και την αγαπημένη μου οικογένεια. Θέλω να πεθάνω στα χέρια της μητέρας μου. Δεν θέλω να αφήσω την τελευταία μου πνοή με δεμένα τα χέρια και τα πόδια, μπροστά στους δεσμοφύλακες οι οποίοι αγαπούν τον θάνατο και χαίρονται με το πόνο μας....” Αυτήν την κραυγή περιείχε το τελευταίο γράμμα από την φυλακή του Παλαιστίνιου Σάμι Αμπού Ντιάκ με το οποίο ζητούσε μάταια να αποφυλακιστεί ενόψει του βέβαιου θανάτου. Στις 25 Νοεμβρίου 2019, ο τριανταεπτάχρονος, καταδικασμένος τρεις φορές ισόβια για τον θάνατο τριών Ισραηλινών, πέθανε σε ισραηλινό νοσοκομείο. Με καταγωγή από το χωριό Σιλάτ Αλ Νταχίρ, νοτιοδυτικά της Τζενίν, στην Δυτική Όχθη ήταν στην φυλακή από το 2002, όταν τον Αύγουστο του 2015 διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Υπεβλήθη σε απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις αλλά η υγεία του επιδεινώθηκε τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της λειψής ιατρικής φροντίδας όπως κατήγγειλε επανειλημμένως η οικογένεια του. Οδηγήθηκε στον θάνατο από οξεία πνευμονική και νεφρική ανεπάρκεια. Ο Σάμι ήταν ο 222ος Παλαιστίνιος κρατούμενος που πεθαίνει σε ισραηλινή φυλακή από το 1967 εκ των οποίων 67 μαζί με τον ίδιο εξαιτίας της ανεπαρκούς ιατρικής φροντίδας. Με τον Σάμι, έγιναν πέντε οι Παλαιστίνιοι δεσμώτες που πέθαναν μέσα στο 2019.

Κονσεπσιόν, Χιλή | Ο δεύτερος θάνατος του Πέδρο ντε Βαλδίβια

Η λεωφόρος Πέδρο ντε Βαλδίβια ξεκινά σχεδόν από το κέντρο της Κονσεπσιόν με κατεύθυνση τον Νότο. Ακριβώς προς τα εκεί που πολέμησε επίμονα, διαπράττοντας πλήθος μαζικών εγκλημάτων, ο Κονκισταδόρ που διόρισε ο Φρανθίσκο Πιθάρρο, με σκοπό να αρπάξει τα εύφορα εδάφη από τους ιθαγενείς και να ιδρύσει αποικίες. Προς τιμήν του σκληρού κατακτητή, δόθηκε το όνομα σε αυτή την οδική αρτηρία. Πρώτος κυβερνήτης της Χιλής ως ισπανικής αποικίας και ιδρυτής του Σαντιάγο, της Κονσεπσιόν και άλλων πόλεων στον Νότο, ο Πέδρο ντε Βαλδίβια ανακηρύχθηκε από τα μετααποικιακά καθεστώτα ήρωας και πρόδρομος της σύγχρονης Χιλής. Η θανάτωσή του, αφού αιχμαλωτίστηκε από τους Μαπούτσε, με διαταγή του στρατιωτικού αρχηγού τους Λαουτάρο στα 1553, συνοδεύεται με ευφάνταστες φοβερές στιγμές, που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Κανείς από τους πενήντα στρατιώτες του Βαλδίβια στο φρούριο του Τούκαπελ δεν σώθηκε για να περιγράψει το τέλος.

Επαρχία Χα Τινχ - Βιετνάμ | Ο μακρύς δρόμος προς τον θάνατο του νεαρού Νουέν Ντιν Λουόγκ

Το όνομα του εικοσάχρονου Νουέν Ντιν Λουόγκ καταχωρήθηκε δεύτερο στην επίσημη λίστα που έδωσε στη δημοσιότητα η αγγλική αστυνομία. Η ανακοίνωση επιβεβαίωσε τις υποψίες για το μακάβριο φορτίο με τις τριάντα εννέα σορούς, που ανακαλύφθηκε σε εγκαταλελειμμένο φορτηγό-ψυγείο, στο βιομηχανικό πάρκο Γουότεργκλειντ του Γκρέις, στο Έσσεξ της Βρετανίας. Ήταν όλοι τους Βιετναμέζοι, οι περισσότεροι νεαροί, από φτωχές αγροτικές περιοχές της χώρας, που ήρθαν παράνομα από τη Γαλλία. Ανάμεσά τους οκτώ γυναίκες. Ο μεγαλύτερος ήταν σαράντα τεσσάρων και μικρότεροι δύο αγόρια δεκαπέντε ετών. Αναγκάστηκαν να διαλέξουν τον επικίνδυνο δρόμο του «διοξειδίου του άνθρακα», όπως ονομάζεται η παράνομη διαδρομή μέσω κυρίως φορτηγών και κοντέινερ που μεταφέρουν στοιβαγμένους τους παράνομους μετανάστες, περνώντας την Μάγχη.

Σταθμός Μπακεντάνο, Σαντιάγο | Ζωντανά τα φαντάσματα της δικτατορίας!

Παρότι η επίσημη ονομασία έχει αλλάξει από το 1928 και φέρει το όνομα του αήττητου στρατηγού στον πόλεμο του Ειρηνικού, οι κάτοικοι στο Σαντιάγο επιμένουν να αποκαλούν την Μπακεντάνο, πλατεία Ιταλίας. Σε σχήμα ωοειδές στην καρδιά της πόλης, είναι ο ιστορικός τόπος για τις γιορτές αλλά και τις κοινωνικές ταραχές που έχουν σημαδέψει την νεότερη ιστορία της Χιλιανής πρωτεύουσας. Έτσι και τώρα, η πλατεία έγινε από τα επίκεντρα των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων με την αστυνομία και εδώ έδωσαν ραντεβού ένα εκατομμύριο Χιλιάνοι στις 25 Οκτωβρίου. Ομώνυμη της πλατείας είναι η διπλανή στάση του μετρό, του οποίου η γραμμή 1 περνά σχεδόν από κάτω, με διεύθυνση ανατολικά –δυτικά παράλληλα της κεντρικής λεωφόρου Αλαμέδα. Η γραμμή είναι η πρώτη που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον Πινοτσέτ πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη του 1975, στα πρώτα σκληρά χρόνια της φασιστικής δικτατορίας. Το φάντασμά της ζωντάνεψε αυτές τις ημέρες όχι μόνο στους δρόμους του Σαντιάγο αλλά και μέσα στις υπόγειες στοές του μετρό.