Ινδία-Μποπάλ Λίμνες από δάκρυα

Ο Γκας Μουχαμάντ στις 3 Δεκέμβρη είχε γενέθλια. Έγινε 30 χρόνων. Είναι ένα από τα τυχερά-άτυχα παιδιά που γεννήθηκαν την ημέρα της μεγάλης καταστροφής στο Μποπάλ. Τυχερά, γιατί επέζησαν. Και δύστυχα, γιατί έμειναν σημαδεμένα από σοβαρές ασθένειες, δυσπλασίες και αναπηρίες. Ο Γκας υποφέρει από χρόνια αδυναμία και δύσπνοια, δεν μπορεί να εργαστεί και επιβιώνει κάνοντας θελήματα. Στις παραγκουπόλεις όπως η Τζαϊπρακάς Ναγκάρ, η Αρίφ Ναγκάρ και το Καζί Καμπ, εκεί όπου το τοξικό σύννεφο που βγήκε από τα σπλάχνα του εργοστασίου της Γιούνιον Κάρμπαϊτ σκότωσε τους περισσότερους, το όνομα Γκας είναι πολύ διαδεδομένο σε αυτές τις ηλικίες. Είναι τα παιδιά που ήρθαν στη ζωή παρέα με το αέριο και τον θάνατο.

Μεξικό Η Γιορόνα …τα δάκρυα και η οργή

Στο Σαν Κριστομπάλ ντε λας Κάσας, έγιναν μερικές από τις πιο οργισμένες διαδηλώσεις για την σφαγή των σαράντα τριών νεαρών «νορμαλίστας», σπουδαστών της παιδαγωγικής ακαδημίας, στην Αγιοτζινάπα στο Γκερέρο. Ένα βράδυ όμως σε μια από αυτές, τριακόσιοι περίπου διαδηλωτές ακολουθούσαν λίγο πιο ήσυχοι έναν νεαρό που ήταν επικεφαλής. Ντυμένος με ένα άσπρο νυφικό, ο νεαρός Μεξικανός υποδύονταν με την ικανότητα ενός επαγγελματία ηθοποιού, την θλιμμένη μορφή της Γιορόνα. Δεν ήταν μια προσωπική ιδιοτροπία ή μια εκκεντρική διαμαρτυρία. Από άκρο σε άκρο στο συγκλονισμένο Μεξικό αυτόν τον καιρό, ζωντάνεψε στο συλλογικό φαντασιακό, ο μύθος της γυναίκας που κλαίει, γυρνώντας τις νύχτες στους δρόμους και στις όχθες για να βρει τα χαμένα παιδιά της.

Καλαί, βόρεια Γαλλία Παγιδευμένοι στους αμμόλοφους

Το Φορτ Γκαλλό είναι ένα παλιό εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων στο κέντρο του Καλαί. Από τον Ιούλιο, έχει καταληφθεί από τριακόσιους περίπου μετανάστες που τον τελευταίο καιρό συρρέουν ξανά στο λιμάνι της γαλλικής Φλάνδρας με σκοπό να ταξιδέψουν με κάθε τρόπο στην Αγγλία. Άλλοι βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο λιμάνι ή έξω από το δημαρχείο και οι πιο πολλοί έχουν κατασκηνώσει στους αμμόλοφους της ακτής, έξω από την πόλη. Χωρισμένοι συνήθως κατά εθνικότητες κοιμούνται κάτω από μουσαμάδες, δίπλα στις λάσπες και στα σκουπίδια σε συνθήκες που κάποιος είπε πως μοιάζουν πολύ με τα στρατόπεδα προσφύγων στο Νταρφούρ. Οι περισσότεροι είναι Αφρικανοί από την Σομαλία, το Σουδάν, την Αιθιοπία και την Ερυθραία. Πολλοί είναι Αφγανοί και τελευταία εμφανίζονται και μεγάλες ομάδες Σύριων. Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς αυτόν τον καιρό, δυόμισι χιλιάδες μετανάστες βρίσκονται στο Καλαί. Η τοπική νομαρχία κατέγραψε 7.414 συλλήψεις στο πρώτο εξάμηνο του 2014, ενώ ολόκληρο το 2013 οι συλληφθέντες έφτασαν τους 3.129. Αριθμοί πολλαπλάσιοι που έχουν οδηγήσει στην κλιμάκωση της έντασης η οποία κορυφώθηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη. Τότε διακόσιοι πενήντα απελπισμένοι από διάφορες εθνικότητες εισέβαλλαν στον χώρο του λιμανιού και προσπάθησαν να επιβιβαστούν σε φέριμποτ που είχε προορισμό το Ντόβερ. Η εκ νέου συρροή προσφύγων και μεταναστών στο Καλαί έχει γίνει ξανά αιτία αντιπαράθεσης ανάμεσα στην γαλλική και την αγγλική κυβέρνηση. Το Λονδίνο θεωρεί πως οι Γάλλοι δεν κάνουν όσα πρέπει για να αποτρέψουν τους επίδοξους ταξιδιώτες ενώ οι τελευταίοι ζητάνε την οικονομική συμβολή των Εγγλέζων στα μέτρα αποτροπής.

Βουκουρέστι, Ρουμανία Η Μακαρένα …χορεύει ακόμα!

Μακαρένα 2001

Γεννημένη στα 1986, η Βιολέτα Ρόσου, ήταν δεν ήταν δεκαπέντε χρόνων, όταν η εικόνα της έγινε γνωστή και η περιπέτεια της είχε συγκινήσει. Άθελα της υπήρξε πρωταγωνίστρια στο ντοκιμαντέρ για τα παιδιά που ζούσαν στα τούνελ του μετρό στο Βουκουρέστι της αμερικανίδας Εντέτ Μπέλτζμπεργκ (Children Underground, 2001). Η Βιολέτα που τα χαμίνια την φώναζαν Μακαρένα, επειδή σε κάθε ευκαιρία τραγουδούσε και χόρευε στον γνωστό ρυθμό, τριγυρνούσε στους δρόμους ενώ το βράδυ έβρισκε καταφύγιο στο σύστημα του υπόγειου τραίνου της ρουμάνικης πρωτεύουσας. Εθισμένη στο αουρολάκ, όπως ονομάζουν στην Ρουμανία, όλα τα είδη φτηνών εισπνεόμενων ναρκωτικών που προέρχονται από κόλλες, χρώματα βαφής, βερνίκια η βενζίνη ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του δρόμου τα οποία, η σκηνοθέτης ακολούθησε για ένα χρόνο σχεδόν, καταγράφοντας την σκληρή ζωής τους. Πριν το ντοκιμαντέρ, μερικά ρεπορτάζ σε δυτικές εφημερίδες, στις αρχές της δεκαετίας του Ενενήντα, σαν τον Ιντιπέντεντ και τον Γκάρντιαν, έκαναν για πρώτη φορά γνωστή την ζωή των παιδιών-ποντικών στο υπόγειο Βουκουρέστι. Άλλοτε στο μετρό και άλλοτε στις σήραγγες του δικτύου θέρμανσης.

Αγιοτζινάπα, πολιτεία Γκερέρο, Μεξικό Η ακαδημία που συνεχίζει να παράγει ιστορία

Δεκατέσσερα χιλιόμετρα έξω από την Τσιλπασίνγκο, την πρωτεύουσα της πολιτείας Γκερέρο, κοντά στον οικισμό της Αγιοτζινάπα, στο τέλος ενός χωματόδρομου μια κόκκινη μεταλλική αψίδα ειδοποιεί πως εκεί βρίσκεται η αγροτική παιδαγωγική ακαδημία Ραούλ Ισίντρο Μπούργκος. Με έτος ίδρυσης το 1926, είναι τμήμα ενός πανεθνικού δικτύου δεκαπέντε αγροτικών σχολών δασκάλων και πήρε το όνομα της από τον εκπαιδευτικό και ποιητή που την δημιούργησε. Ό,τι απέμεινε από τις προοδευτικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των επαναστατικών χρόνων και της πρώιμης προεδρίας Καρντένας το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Νέοι, περίπου εξακόσια αγόρια, από φτωχές αγροτικές οικογένειες καλλιεργητών καλαμποκιού και φασολιών, από το Γκερέρο επί το πλείστον, έρχονται στην σχολή ως οικότροφοι για να σπουδάσουν. Η ακαδημία κουβαλά μια βαριά ριζοσπαστική κληρονομιά η οποία δεν επιβιώνει μόνο στις εντυπωσιακές τοιχογραφίες, που απεικονίζουν μεταξύ άλλων τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τσε, τον Ζαπάτα και στα συνθήματα που μιλάνε για τον σοσιαλισμό και την ανεξαρτησία.

Δομινικανή Δημοκρατία, Σαν Ντομίνγκο Ο αρχιεπίσκοπος και τα παιδιά του δρόμου

Χαμίνι ο Φράνσις Ακίνο Ανεουρί, με καταγωγή από την Αϊτή, καθάριζε παπούτσια στους δρόμους του Άγιου Δομίνικου όταν, στα δεκατέσσερα του το 2010, γνώρισε έναν πλούσιο καλοντυμένο μεσήλικα, που έγινε τακτικός πελάτης του. Όταν το 2013 δέχθηκε να μιλήσει σε δημοσιογράφους σόκαρε ακόμη και αυτήν, την συνηθισμένη στην παιδική πορνεία κοινωνία του φτωχού νησιωτικού κράτους της Καραϊβικής. Αποκάλυψε πως με δέκα δολάρια ο Ιταλός, όπως τον αποκαλούσαν οι παρέες των νεαρών λόγω της ξενικής προφοράς του, στην αρχή του ζήτησε να γδυθεί και να αυνανιστεί μπροστά του. Αργότερα σε σπίτι στην Μπόκα Τσίκα η σε παραθαλάσσιες ερημικές μεριές, με περισσότερα δολάρια τον ανάγκασε να κάνει περισσότερα και με πολύ βάναυσο τρόπο. Τον συναντούσε συνήθως κοντά στο άγαλμα του Μοντεσίνος, στην Μαλεκόν, την μεγάλη παραλιακή λεωφόρο της νότιας ακτής. Αργότερα έμαθε πως ο ηλικιωμένος κύριος ήταν μια εξέχουσα και σεβάσμια προσωπικότητα στην χώρα, ο εξήντα-εξάχρονος νούντσιος του Βατικανού στην Δομινικανή Δημοκρατία, αρχιεπίσκοπος Γιόζεφ Βεσολόφσκι. Τα ίδια σχεδόν περιέγραψε και ένας άλλος μικρός, ο εντεκάχρονος τότε, Ντάρβιν Γκερέδο και άλλοι νεαροί που ο Βεσολόφκι διάλεγε συχνάζοντας στην περιοχή η οποία είναι γνωστή πιάτσα παιδικής και ανδρικής πορνείας στους δυτικούς τουρίστες. Ειδικά η Μπόκα Τσίκα ανατολικά Άγιου Δομίνικου μαζί με την Σόσουα στον βορρά είναι οι πρωτεύουσες του λεγόμενου σεξοτουρισμού στην χώρα.

Σικάγο, ΗΠΑ Η φυλακισμένη αντι-ΝΑΤΟϊκή τριάδα

Αν δεν μεσολαβήσει κάτι απρόοπτο, τον ερχόμενο Νοέμβριο ο Brian «Jacob» Church θα αφήσει πίσω του το κελί των φυλακών του Pinckneyville στο νότιο Ιλινόις και θα γυρίσει στο Φορτ Λόντερντεϊλ της Φλόριντα απ’ όπου κατάγεται. Θα έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια φυλακισμένος, αφ’ ότου σε ηλικία 22 ετών συνελήφθη με τουλάχιστον 11 βαριές κατηγορίες, με κορυφαία αυτή της τρομοκρατικής δράσης. Αν και θα παραμείνει υπό δικαστική επιτήρηση για άλλα δύο χρόνια, ο Brian περιμένει με ανυπομονησία την ημέρα που θα αποφυλακιστεί και με μια δημόσια δήλωσή του στα μέσα του Ιούλη ευχαρίστησε το κίνημα αλληλεγγύης που τον κράτησε όρθιο και τον συντρόφεψε όλον τον καιρό του εγκλεισμού. O Brian είναι ένας από την τριάδα των νεαρών αναρχικών-πολιτικών κρατουμένων που συνελήφθησαν παραμονές των μεγάλων αντι-ΝΑΤΟϊκών κινητοποιήσεων, το 2012, στο Σικάγο. Ο Brent Betterly, 25 ετών, από το Όκλαντ Παρκ της Φλόριντα, καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκιση και ο Jared Chase, 29 ετών, από το Νιου Χαμσάιρ, σε 8 χρόνια.

Παραλία της Γάζας «Κρυφτό» θανάτου με τις βόμβες

Τι μπορεί να σταματήσει μια παρέα δεκάχρονων παιδιών όταν είναι μάλιστα σε σχολικές διακοπές και δίπλα στην θάλασσα, να παίζουν ολημερίς; Τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Ούτε καν ο φόβος του πολέμου και ο κίνδυνος του θανάτου. Αυτό θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς αν έβλεπε τα πιτσιρίκια να παίζουν κρυφτό και ποδόσφαιρο ανάμεσα στις βάρκες, στις ψαροκαλύβες και στις έρημες πολύχρωμες τέντες στην παραλία, στα νότια της πόλης της Γάζας., δίπλα στο μικρό λιμάνι. Λίγα μέτρα μακριά από το γνωστό ξενοδοχείο Αλ-Ντέιρα, το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης 16 του Ιούλη, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, τίποτε δεν προμήνυε τον επερχόμενο κίνδυνο. Μερικά λεπτά μετά, όλοι θα διαπίστωναν με τρόμο τι θα μπορούσε να διακόψει για πάντα το ανέμελο παιγνίδι τους.

Ματακεσκουίντλα, Γουατεμάλα Ο σιωπηλός πόλεμος των εξορυκτικών πολυεθνικών

Το τραγικό τέλος της μικρής Μαριλίν Τοπάσιο Ρεινόσο Πατσέκο είχε σχεδόν όλες τις προδιαγραφές ώστε να γίνει μια από εκείνες τις προσωπικές ιστορίες που κυνηγούν καθημερινά τα λεγόμενα διεθνή μέσα ενημέρωσης για να συγκινήσουν το πλατύ δυτικό κοινό. Η δεκαεξάχρονη ζούσε σε μια αγροτική περιοχή μιας φτωχής χώρας όπως είναι η Γουατεμάλα. Ήταν κοινωνικά δραστήρια, συμμετείχε στην ζωή της κοινότητας και επικεφαλής της τοπικής νεανικής οργάνωσης που αγωνίζεται με μη βίαια μέσα, ενάντια σε μια εξορυκτική πολυεθνική η οποία κτίζει ένα εργοστάσιο παραγωγής ασημιού. Έγραφε ποιήματα και έπαιζε όμορφα τραγούδια στην κιθάρα. Είχε λογαριασμό στο φέισμπουκ με πολλούς φίλους, ήταν όμορφη και πολύ αγαπητή στους συνομηλίκους της . Επιστρέφοντας στο σπίτι της, μαζί με τον πατέρα της , πυροβολήθηκε από αγνώστους. Η ίδια ξεψύχησε στο νοσοκομείο ενώ ο Αλεχάντερ Ρεινόσο ακόμη χαροπαλεύει στην εντατική. Στην πόλη της , την Ματακεσκουίντλα και σε όλη την επαρχία της Χαλάπα και στην γειτονική Σάντα Ρόσα στην νοτιοανατολική Γουατεμάλα, η δολοφονία συγκλόνισε, παρά το γεγονός πως στην χώρα η αξία της ζωής βρίσκεται πολύ χαμηλά. Η Γουατεμάλα βασανίζεται εδώ και δεκαετίες από την εκτεταμένη εγκληματικότητα και την δράση των συμμοριών και οι δολοφονίες είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Αυτός όμως δεν είναι ο λόγος που τα δυτικά μέσα αγνόησαν το γεγονός το οποίο μόλις και πέρασε στα ψιλά μερικών εξειδικευμένων ειδησεογραφικών σελίδων.

Μελίγια, βορειοδυτική Αφρική Ο ματωμένος φράκτης και το μαζικό σάλτο

Η Μελίγια υπήρξε μια από τις πρώτες κατακτήσεις της μακραίωνης ισπανικής αποικιοκρατικής ιστορίας. Στις 17 του Σεπτέμβρη του 1497, πέντε χιλιάδες στρατιώτες με επικεφαλής τον Πέδρο ντε Εστοπινάν, πολιόρκησαν την πόλη και ύστερα από λίγες μέρες την κατέλαβαν. Από τότε, αν και ισπανικά στρατεύματα χρειάστηκε πολλές φορές να την υπερασπιστούν από τις επιθέσεις κυρίως των Αράβων και ειδικά των φυλών που κατοικούν στο σημερινό Μαρόκο, συνέχισε να βρίσκεται στην κυριαρχία της Μαδρίτης για πάνω από πεντακόσια χρόνια. Από εδώ ξεκίνησαν οι πρώτες εκδηλώσεις των φασιστών πραξικοπηματιών το 1936 ενάντια στην νόμιμη κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, οι δεξιοί του Λαϊκού κόμματος είναι σταθερά πλειοψηφία και το μοναδικό άγαλμα του Φράνκο σε όλη την Ισπανία μένει ακόμη ορθό. Σήμερα, ο θύλακας των δώδεκα τετραγωνικών χιλιόμετρων στην μεσογειακή ακτή και των ογδόντα τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων, αποτελεί ένα από τα τελευταία υπολείμματα της παλιάς αποικιοκρατικής αίγλης. Τον κρατά πεισματικά το ισπανικό κράτος,παρά την απαίτηση των Μαροκινών να τους επιστραφεί μαζί με την Θέουτα, την δεύτερη ισπανική κτήση στα εδάφη της βορειοδυτικής Αφρικής.

Κεντάκι, ΗΠΑ Παιδική εργασία στις καπνοφυτείες

Στην βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, στην Ουάσινγκτον, στην συλλογή της εθνικής επιτροπής για την παιδική εργασία, το πιο εντυπωσιακό τμήμα είναι μια ενότητα περίπου πέντε χιλιάδων ασπρόμαυρων φωτογραφιών και αρνητικών. Με τον φωτογραφικό φακό του Λιούις Χάιν, απεικονίζεται η αθλιότητα της ζωής των μικρών παιδιών που δούλευαν στις αρχές του εικοστού αιώνα στα αμερικάνικα εργοστάσια, ορυχεία, αγροτικές φάρμες και αλλού. Η συλλογή ιδρύθηκε το 1904 και ο Χάιν, ψυχή της ερευνητικής προσπάθειας, αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για να αποτυπώσει το διαδεδομένο φαινόμενο της παιδικής εργασίας στην χώρα, γυρνώντας ανάμεσα στα 1908 και στα 1924 σε πολλές αμερικάνικες πολιτείες και στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Μέσα στα άλμπουμ αυτής της συλλογής υπάρχει μια ομάδα φωτογραφιών από τα καπνοχώραφα στο Κεντάκι. Ο Χάιν αιχμαλώτισε εικόνες και κατέγραψε ονόματα μικρών παιδιών χωμένα μέσα στις φυτείες της ποικιλίας Βιρτζίνια να συλλέγουν τα γιγαντιαία φύλλα του φυτού. Πίστευε πως αποκαλύπτοντας το φαινόμενο σύντομα αυτό θα περάσει στην ιστορία προορισμένο να εκτίθεται μόνο σε μουσεία και βιβλιοθήκες. Προσπάθειες σαν αυτήν του διάσημου φωτογράφου δεν πήγαν στράφι. Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις, το 1938 με νόμο τέθηκαν για πρώτη φορά όρια ηλικίας για την εργασία στις ΗΠΑ και μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε όλη αυτήν την περίοδο στην άλλη πλευρά του πλανήτη το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης ασκούσε μεγάλη και ποικιλόμορφη επιρροή στην παγκόσμια εργατική τάξη και στους λαούς και πίεση στους κεφαλαιοκράτες και στις κυβερνήσεις τους. Το 1936 με το άρθρο 42 του νέου σοβιετικού συντάγματος απαγορεύτηκε η παιδική εργασία παρά μόνο αν πραγματοποιούνταν στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτά, τότε που η ανθρώπινη ιστορία προχωρούσε προς τα εμπρός και δεν έκανε πίσω ολοταχώς.

Σέρπα, Έβερεστ Θυμωμένο βουνό, οργισμένοι άνθρωποι

Ήταν λίγο πριν από τις επτά το πρωί της Παρασκευής 18 Απριλίου όταν ένας απότομος δυνατός θόρυβος δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το τι θα ακολουθούσε. Περίπου πεντακόσια μέτρα ψηλότερα από την κατασκήνωση βάσης που βρίσκεται στα 5.334 μέτρα ύψος, στη νοτιοανατολική πλαγιά του Έβερεστ, ένα τεράστιο τμήμα πάγου ξεκόλλησε. Στη γρήγορη κάθοδό του, όπως συνήθως συμβαίνει, παρέσυρε και άλλα κομμάτια, δημιουργώντας μια μεγάλη χιονοστιβάδα. Όταν όλα είχαν τελειώσει και στο βουνό επανήλθε η σιωπή, τριάντα άνθρωποι βρέθηκαν θαμμένοι στο πάγο. Από αυτούς, δεκατρείς ανασύρθηκαν νεκροί, τρεις αγνοούνται και άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Όλοι τους ήταν Νεπαλέζοι Σέρπα, που είχαν ξεκινήσει αχάραγα να δουλεύουν για να προετοιμάσουν τη διαδρομή των ορειβατών.

Ιτακεράου -Σάο Πάουλο Γήπεδα βαμμένα στο αίμα

 

Την Πέμπτη 12 του Ιούνη, στις πέντε το απόγευμα τοπική ώρα, στο στάδιο της Κορίνθιας γνωστό σαν Ιτακεράου, στο ανατολικό Σάο Πάουλο, θα ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Στον εναρκτήριο αγώνα η Βραζιλία θα αναμετρηθεί με την Κροατία. Ο εικοσιτριάχρονος Φάμπιο Χάμιλτον ντα Κρουζ, που ονειρεύονταν πως θα είχε με ένα δωρεάν εισιτήριο μια καλή θέση, για να πανηγυρίσει την πρώτη νίκη των καριόκας, δεν θα είναι στις κερκίδες. Δουλεύοντας πυρετωδώς μαζί με μια μεγάλη ομάδα εργατών, για να συναρμολογήσουν ένα τμήμα των κινητών κερκίδων, έπεσε από ύψος δεκαπέντε μέτρων και σκοτώθηκε. Στο νοσοκομείο Σαντα Μαρσελίνα όπου διακομίστηκε, οι γιατροί δεν πρόλαβαν να τον χειρουργήσουν. Αρκέστηκαν να βεβαιώσουν τον θάνατό του εξαιτίας ενός σοβαρού τραύματος στο κεφάλι. Το τραγικό γεγονός συνέβη το πρωί του Σαββάτου, 29 του Μάρτη.

Εργοστάσιο Αρσεναλ, Κίεβο Μνημεία από το μέλλον

Συνήθως, σε σκληρές πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εκτός από τους ανθρώπους, την πληρώνουν και τα μνημεία. Άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα. Ακόμη και εκείνα που είναι αθώα, δηλαδή δεν εκφράζουν καμιά πλευρά της σύγχρονης αντιπαράθεσης. Ταυτισμένα στα μάτια των περισσότερων με το καθεστώς, “τιμωρούνται” για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν για να χειραγωγηθούν οι λαοί μέσω της ιστορικής μνήμης. Κάτι ανάλογο συνέβη και στις τελευταίες ταραχές στο Κίεβο.

Konjuh Τούζλα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ανυπότακτο βουνό, εξεγερμένοι εργάτες

 

Το εργοστάσιο επίπλων Konjuh στην Ζιβινίτσε υπήρξε για δεκαετίες ο βασιλιάς του κλάδου στην Γιουγκοσλαβία, ελέγχοντας την εσωτερική αγορά και στέλνοντας προϊόντα στις πέντε ηπείρους. Στην σκιά του ομώνυμου βουνού από το οποίο δεν πήρε μόνο το όνομά του αλλά και εκατομμύρια κυβικά ξυλείας, το εργοστάσιο έχει ιστορία σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνων! Όπως και άλλες βιομηχανικές μονάδες στην Τούζλα της Βοσνίας, ιδρύθηκε στα χρόνια που η περιοχή ήταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας, το 1885, από Ούγγρους επιχειρηματίες. Από την δεκαετία του Εξήντα, γνώρισε την μεγάλη ακμή του, έγιναν σημαντικές επενδύσεις και δούλευαν σε αυτό περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εργάτες με καλούς μισθούς, όχι μόνο για τα γιουγκοσλάβικα δεδομένα. Σε έκταση διακοσίων στρεμμάτων η επιπλοποιία είναι πλήρως καθετοποιημένη με πριονιστήριο, φούρνους και φινιριστήρια. Η φάμπρικα Konjuh ήταν ένας από τους μεγάλους εργοδότες στην Τούζλα, το σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας, στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί μονάδες χημικών, ηλεκτρολογικών, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από άνθρακα κλπ. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας της Βοσνίας, το εργοστάσιο πετύχαινε να πουλάει όλη την παραγωγή του. Είχε καταφέρει να σωθεί και από τον τρίτο πόλεμο που «έζησε» στο διάβα ενός και πλέον αιώνα. Λίγο όμως μετά, άρχισαν τα προβλήματα.

Πνομ-Πενχ, Καμπότζη Οι φωνές της Veng Sreng

Το σκονισμένο βουλεβάρτο Veng Sreng, εκτείνεται σε μήκος έξι χιλιομέτρων περίπου, στα νοτιοδυτικά του ιστορικού κέντρου της Πνομ-Πενχ. Η λεωφόρος που αποτελεί μια από τις βασικές αρτηρίες για το αεροδρόμιο της καμποτζιανής πρωτεύουσας, είναι γεμάτη χαμηλά βιοτεχνικά κτίσματα και πρόχειρες εργατικές κατοικίες. Στην μέση της διαδρομής, η Veng Sreng, διασχίζει ένα συγκρότημα σαράντα κτιρίων που αποτελούν το Καναδικό βιομηχανικό πάρκο. Μια από τις γνωστές ειδικές οικονομικές ζώνες, στις οποίες το καθεστώς της χώρας φιλοξενεί χιλιάδες μεταποιητικές επιχειρήσεις που ελέγχονται από ξένες πολυεθνικές και οι οποίες ήρθαν από την δεκαετία του Ενενήντα, κυνηγώντας τα φτηνά μεροκάματα. Σε αντίθεση με αυτό που υποδηλώνει το όνομα του, η πλειοψηφία των επιχειρήσεων είναι νότιο-κορεατικών συμφερόντων. Υπολογίζονται σε δεκατρείς χιλιάδες οι εργαζόμενοι μέσα σε αυτό. Στις πύλες του στις αρχές της χρονιάς εκτυλίχθηκαν οι πιο σκληρές αιματηρές στιγμές της μεγάλης εργατικής απεργίας, της μεγαλύτερης όλων αυτών των χρόνων στα οποία η Καμπότζη εξελίχτηκε σε αγαπημένο προορισμό των πολυεθνικών και το εργατικό της δυναμικό θεωρούνταν, εκτός από πάμφθηνο, υπάκουο και φιλήσυχο.