Ήταν το πρωινό της 25ης του Μάη, όταν οι συγγενείς του ανακάλυψαν τον Πρασάντα Ντας κρεμασμένο, να αιωρείται από την οροφή του μικρού στάβλου δίπλα στο σπίτι του, στο μικρό χωριό Khaser Bheri, στο Σινγκούρ της επαρχίας Hooghly, της Δυτικής Βεγγάλης. Ο Πρασάντα, σε ηλικία σαράντα-τριών ετών, πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση, όταν η κυβέρνηση της Καλκούτα, δήμευσε αναγκαστικά την γη που καλλιεργούσε μαζί με τα δύο αδέλφια του και τον πατέρα τους και οι συχωριανοί του δήλωσαν πως είχε πέσει σε κατάθλιψη από τότε.
Ο Πρασάντα, που ήταν γνωστός και πέρα από τα όρια του χωριού του, δεν ήταν έτσι πριν λίγο καιρό. Υπήρξε ένας από τους δραστήριους αγρότες στον αγώνα για την υπεράσπιση της γης, ενεργό μέλος της Επιτροπής Υπεράσπισης των Καλλιεργήσιμων Εδαφών του Σινγκούρ, είχε τραυματιστεί σε συγκρούσεις με την αστυνομία τον Σεπτέμβρη του 2006 και ήταν από αυτούς που, παρ’ όλη την φτώχεια του, αρνήθηκε να εισπράξει περήφανα τις αποζημιώσεις-κοροϊδία. Ο Πρασαντα ήταν ο δεύτερος αγρότης που αυτοκτόνησε στο Σινγκούρ τους τελευταίους μήνες. Είχε προηγηθεί ο Beraberi Purbapara από το χωριό Haradhan, που κατάπιε ποσότητα φυτοφάρμακου. Μια μεγάλη οργισμένη διαδήλωση ακολούθησε το νεκρό σώμα του Πρασάντα, το οποίο πέρασε, πριν αποτεφρωθεί, κατά μήκος του τείχους που έκτισε η αυτοκινητοβιομηχανία Tata, γύρω από την δημευμένη γη των πέντε χωριών του Σινγκούρ.
Τα δύο ποτάμια, ο Hooghly και ο Damodar, που διασχίζουν την περιοχή κάνουν το έδαφος ιδιαίτερα εύφορο, με αποτέλεσμα οι αγρότες στο Σινγκούρ, να ζούνε φτωχικά μεν, αλλά καλά συγκριτικά με άλλες περιοχές της Ινδίας. Μια μεγάλη ποικιλία οπωροκηπευτικών μαζί με ρύζι και γιούτα παράγονται σε ικανοποιητικές ποσότητες από μικρούς γεωργικούς κλήρους. Στις περιόδους των συγκομιδών, που γίνονται σχεδόν όλους τους μήνες του χρόνου έρχονται χιλιάδες εργάτες γης από άλλες περιοχές της επαρχίας ενώ στα χωριά ζούνε αποκλειστικά μικροαγρότες, ακτήμονες -ενοικιαστές γης και οικογένειες που οι άντρες έχουν φύγει για τις χώρες του Περσικού σαν μετανάστες. Οι μεγαλοαγρότες ζούνε κυρίως στην Καλκούτα.
Από αυτό το έδαφος, η κυβέρνηση του λεγόμενου ΚΚΙνδίας (Μαρξιστικού), που βρίσκεται στην εξουσία στην Καλκούτα εδώ και τριάντα χρόνια, με έναν νόμο του 1894, δήμευσε με ελάχιστες αποζημιώσεις πάνω από τέσσερις χιλιάδες στρέμματα, με σκοπό την εγκατάσταση μια μονάδας παραγωγής μικρών αυτοκινήτων του ινδικού κολοσσού Tata. Η περιοχή είχε την ατυχία να βρίσκεται δίπλα στην καινούρια οδό ταχείας κυκλοφορίας και κοντά στην Καλκούτα και το έδαφος να μην είναι ελώδες για να χρειάζεται η Tata να ξοδέψει χρήματα για επιχωματώσεις. Στην μαζική αντίσταση των μικροαγροτών, που ξεκίνησε από την άνοιξη του 2006, απάντησε με βία, συλλήψεις, δικαστικές διώξεις και εξαπόλυση παρά-αστυνομικών δυνάμεων που έσπειραν την τρομοκρατία στα χωριά. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη ένας στους τρεις μικρό-ιδιοκτήτες αρνείται να δεχθεί τις αποζημιώσεις και οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων, απεργίες και διαδηλώσεις συνεχίζονται, οξύνοντας ακόμα και την εσωτερική κρίση στην λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση.
Τα γεγονότα στο Σινγκούρ, που έγιναν γνωστά σε όλη την χώρα, (μέχρι και η Αρουντάντι Ρόι και ο Αμάρτια Σεν ενεπλάκησαν σε δημόσια αντιπαράθεση με διαμετρικά αντίθετες απόψεις) και ξεσήκωσαν μεγάλο κύμα αλληλεγγύης, δεν είναι τα μοναδικά στην Δυτική Βεγγάλη που αφορούν το ξερίζωμα αγροτών από την γη τους. Η κυβέρνηση της Καλκούτα, που κρατά από την μια την σημαία με το σφυροδρέπανο και από την άλλη υπογράφει σωρηδόν συμφωνίες με ινδικές και ξένες πολυεθνικές για την υλοποίηση επενδύσεων σε περιοχές που έχουν ονομαστεί Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, κατά τα πρότυπα της Κίνας και τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επιμένει πως όλα αυτά γίνονται για την ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα όμως αυτές οι Ζώνες, που με νόμο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης συνασπισμού πρόκειται να δημιουργηθούν σε πολλές περιοχές της χώρας, αποτελούν, όπως καταγγέλλεται από τις λαϊκές και εργατικές οργανώσεις, σύγχρονα επιχειρηματικά Γκουαντάναμο, στα οποία κυριαρχεί η φτηνή εργατική δουλειά και η υψηλή κερδοφορία για τους καπιταλιστές αφού πρώτα καταστραφούν οι αγροτικές κοινότητες και η τοπική οικονομία.
* Η αντίσταση στο Σινγκούρ και οι δολοφονίες στο Ναντιγκράμ τον Μάρτη αναβίωσαν τις μνήμες από την σφαγή στο Ναξαλμπαρί. Φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την αγροτική εξέγερση με επίκεντρο αυτό το χωριό της Δυτικής Βεγγάλης, που αποτέλεσε την κοιτίδα του Ναξαλίτικου επαναστατικού κινήματος που συνεχίζει να αποτελεί το νούμερο 1 εσωτερικό κίνδυνο για το Νέο Δελχί. Για περισσότερες πληροφορίες στο http://www.singur-singur.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου