Αλ-Μουγκαγίρ, Δυτική Οχθη | Οι τελευταίες ώρες του νεαρού Αλί Αϊμάν

Την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου ο νεαρός Αλί Αϊμάν Αμπού Αλίγια είχε γενέθλια. Συμπλήρωνε τα δεκατέσσερα χρόνια. Γεννημένος στο χωριό Αλ-Μουγκαγίρ, στην Δυτική Όχθη, βορειανατολικά της Ραμάλα, περίμενε με ανυπομονησία την γιορτή και τα δώρα που του είχαν υποσχεθεί. Ξύπνησε χαράματα για να πάει φαγητό σε ένα θείο του που φροντίζει τα ζώα της οικογένειας έξω από το χωριό. Ο παππούς του μικρού συνηθίζει να λέει πως η οικογένεια ήταν κτηνοτρόφοι από τότε που ο Θεός δημιούργησε την γη! Πήγε και γύρισε καβάλα στον γάιδαρο διασχίζοντας μια περιοχή με καλλιέργειες και ελαιώνες. Ήδη στο σπίτι η Νιχάντ, η μητέρα του, είχε ξεκινήσει τις ετοιμασίες για την γιορτή. Μια τούρτα και για φαγητό την παραδοσιακή Μακγλούμπα που άρεσε πολύ στον μικρό. Κοτόπουλο με ρύζι, λαχανικά και μπαχαρικά. Το δώρο θα ήταν ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια. Ήταν γύρω στις δέκα και μισή η ώρα, όταν ο Αλί έμαθε πως είχε ξεκινήσει ο συνηθισμένος πετροπόλεμος στην ανατολίτικη είσοδο του χωριού προς την μεριά που οι Ισραηλινοί εγκατέστησαν παράνομα εποίκους. Είχαν εμφανιστεί και πάλι οι στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν μια ειρηνική διαμαρτυρία με δακρυγόνα και σφαίρες. Αμέσως έτρεξε μαζί με τον δεκαεπτάχρονο αδερφό του. Δεν ήταν άλλωστε πρώτη φορά που οι κατοχικές δυνάμεις θα προκαλούσαν με υπέρμετρη επίδειξη δύναμης επιλέγοντας την Παρασκευή, ημέρα προσευχής για τους πιστούς. Με πρόσχημα την προστασία των εποίκων που έκλεψαν την γη των Παλαιστίνιων, επιδίδονται σε ένα διαρκές τρομοκρατικό κυνηγητό των νεαρών Παλαιστίνιων. Κατά τις μιάμιση, παρά το γεγονός πως ο μικρός παρακολουθούσε τον πετροπόλεμο από απόσταση σύμφωνα με τις ορμήνιες του αδερφού του, ξαφνικά διπλώθηκε και σωριάστηκε. Μια σφαίρα από τουφέκι Ruger 10/22, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, τον βρήκε στην κοιλιά. Μεταφέρθηκε γρήγορα με ιδιωτικό αυτοκίνητο στην γειτονική Turmus Ayya και αμέσως μετά με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο στην Ραμάλα. Μάταια οι γιατροί στο χειρουργείο επί τρεις ώρες προσπαθούσαν να τον σώσουν από την ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία. Ο μικρός ξεψύχησε, συμπληρώνοντας τον μακρύ κατάλογο των μικρών παιδιών που έχουν δολοφονήσει οι εγκληματίες σιωνιστές. “Έφυγε από το σπίτι μας λουλούδι και επέστρεψε μάρτυρας » επαναλάμβανε ανάμεσα στους θρήνους η εβδομηνταπεντάχρονη γιαγιά του.

Κελμπατζάρ, Αζερμπαϊτζάν | Στον Καύκασο τα δάκρυα …άλλαξαν πλευρά!

Οι Αρμένιοι την ονομάζουν Καρβατσάρ ή Καραβάτζαρ. Οι Αζέροι την αποκαλούν Κελμπατζάρ. Η επικρατέστερη ετυμολογία την συνδέει με τούρκικο τοπωνύμιο που δίνονταν για φρούρια που ήταν στις όχθες ποταμού. Με έκταση πάνω –κάτω δύο χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι από τις πιο ορεινές περιοχές με υψόμετρα ανάμεσα στα 1500 και στα 3800 μέτρα. Τμήμα του ευρύτερου οροπεδίου του Καραμπάχ στα βορειοδυτικά, ανάμεσα στα όρια του αρμένικου θύλακα και τα σύνορα της επίσημης Αρμενίας, βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Ταρτάρ, στα όρη του λεγόμενου Μικρού Καυκάσου. Κατάφυτη, με αλπικά τοπία στις τριγύρω ψηλές κορυφές, διατρέχεται από μικρά και μεγάλα ποτάμια, έχει πλούσια πανίδα και από το ηφαιστειογενές έδαφος αναβλύζουν εκατοντάδες ιαματικές πηγές με ζεστά νερά. Σε αυτές αποδίδουν ορισμένοι το φαινόμενο να συναντά κανείς αιωνόβιους ανθρώπους. «Μόνο αυτός που δεν έχει δει ποτέ την κοιλάδα του Ταρτάρ θα εντυπωσιαστεί από τα τοπία της Ελβετίας” έγραψε ένας δημοσιογράφος που ταξίδεψε εκεί. Πριν τον πρώτο πόλεμο στην δεκαετία του Ενενήντα στην πρωτεύουσα, στην λουτρόπολη Ιστίσου και στα 128 χωριά κατοικούσαν περίπου εξήντα χιλιάδες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν Αζέροι και ορεσίβιοι Κούρδοι. Λιγοστοί Ρώσοι και ελάχιστοι Αρμένιοι. Ο τελευταίος σημαντικός αριθμός αρμενικού πληθυσμού υπήρξε στα τέλη του 18ου αιώνα.

Μπαϊρακλί, Σμύρνη | Το Μανχάταν του Αιγαίου... με τα πήλινα πόδια!

Ανάμεσα στο Κορδελιό, τη σύγχρονη Καρσίγιακα και τον Μπουρνόβα, στην βόρεια -ανατολική μεριά του κόλπου της Σμύρνης βρίσκεται το Μπαϊρακλί με την μακραίωνη ιστορία. Εκεί βρέθηκε ο πρώτος προϊστορικός οικισμός της περιοχής από την 3η χιλιετία, ο οποίος αποτέλεσε τον πυρήνα της αρχαίας Σμύρνης μέχρι τον 4ο αιώνα π.χ., όταν αυτή καταστράφηκε από επιδρομές. Σύμφωνα με τον μύθο οι πρώτοι κάτοικοι ήρθαν από τις κορφές του Σίπυλου όρους, εκεί που διαφέντευε ο μυθικός βασιλιάς της Φρυγίας Τάνταλος. Παιδοκτόνος και άπληστος για πλούτη και εξουσία προσπάθησε να εξαπατήσει τους θεούς. Συγκέντρωσε γι αυτό την οργή τους. Για τιμωρία ο Δίας τον καταδίκασε να βρίσκεται αιώνια θαμμένος στα έγκατα του ‘Αδη, παντοτινά πεινασμένος και διψασμένος. Οι παραδόσεις μνημονεύουν έναν τρομερό σεισμό που συνόδεψε την αρχή του ατέλειωτου μαρτυρίου του Ταντάλου, συντάραξε το Σίπυλο Όρος και γέννησε μια λίμνη στις πλαγιές του. Αρκετοί συνδέουν την σημερινή ειδυλλιακή λίμνη Καραγκιόλ, οκτακόσια πενήντα μέτρα ψηλά, με αυτόν τον μύθο και τους πρώτους κατοίκους στο Μπαϊρακλί, να έρχονται εδώ από τα ορεινά, κυνηγημένοι από την οργή του Δία. Αυτήν την φορά όμως η συμφορά δεν ήρθε από τους θεούς αλλά από τα έργα των ανθρώπων.

Πολωνία, νόμος για αμβλώσεις | Ταξικός πόλεμος ενάντια στις γυναίκες!

Ήταν 28 Νοεμβρίου του 1918 όταν μια ομάδα από σουφραζέτες συγκεντρώθηκαν έξω από την βίλα του στρατάρχη Γιόζεφ Πιλσούντσκι, ηγέτη της, μόλις μερικών εβδομάδων, Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας και μετέπειτα σκληρού αντικομουνιστή δικτάτορα. Κρατώντας ομπρέλες άρχισαν να κτυπάνε πόρτες και παράθυρα ζητώντας δικαίωμα ψήφου. Έμειναν κάτω από την βροχή και μέσα στο κρύο επί ώρες. Στο τέλος ο στρατάρχης υποχώρησε. Ορισμένοι θεωρούν πως αυτό έγινε ύστερα από την πίεση που του άσκησε η γυναίκα του Αλεξάντρα, γνωστή φεμινίστρια της εποχής. Η αλήθεια είναι πως αυτά έγιναν κάτω από την πίεση των επαναστατικών αλλαγών που συνέβαιναν εκείνο τον καιρό στην Ρωσία, μεταξύ άλλων και στην κοινωνική θέση της γυναίκας. Αρκετά ευρωπαϊκά κράτη στην διετία 1918-1919 αναγκάζονται να παραχωρήσουν δικαίωμα ψήφου. Στις 26 Ιανουαρίου 1919 διεξάγονται οι πρώτες εκλογές στην ανεξάρτητη Πολωνία με την συμμετοχή γυναικών. Εκλέγονται οκτώ βουλευτίνες στην Σέιμ, ποσοστό μόλις 2%,αλλά η αρχή είχε γίνει. Με καταγωγή την Πολωνία η Ρόζα Λούξεμπουργκ σε σχετικό άρθρο της στα 1912 υπογράμμιζε πως η μάχη για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών είναι μόνο μια έκφραση και ένα μέρος της μάχης του προλεταριάτου για απελευθέρωση, διαχωρίζοντας τους αγώνες των γυναικών των καταπιεσμένων τάξεων από τις διεκδικήσεις των γυναικών της μπουρζουαζίας.

Λούισβιλ, Κεντάκι | Ο εισαγγελέας που διάλεξε την… λάθος ιστορία

Όταν ο Ντάνιελ Κάμερον υπερψηφίστηκε ως ο πρώτος Αφροαμερικανός Γενικός Εισαγγελέας στην πολιτεία του Κεντάκι, η επικοινωνιακή ναυαρχίδα του αμερικάνικου καπιταλισμού το πανηγύρισε δεόντως. Την Παρασκευή στις 20 του περασμένου Δεκεμβρίου, μερικές ημέρες μετά την ορκωμοσία του, η «Γουώλ Στρητ Τζόρναλ» δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Ο Ντάνιελ Κάμερον ξεπέρασε τον ρατσισμό και έγραψε ιστορία». Από το 1792, όταν υιοθετήθηκε το σύνταγμα με το οποίο το Κεντάκι έγινε η 15η πολιτεία των ΗΠΑ, από την θέση του Γενικού Εισαγγελέα πέρασαν πενήντα λευκοί και η εκλογή του Κάμερον ήταν πράγματι ένα ιστορικό γεγονός. Αλλά και στις υπόλοιπες πολιτείες μόνο δέκα Αφροαμερικανοί έχουν βρεθεί στην ανάλογη θέση, οι περισσότεροι μόλις τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, άλλοι πέντε είναι σε ενεργή θητεία, στην Ιντιάνα, το Ιλινόις, τη Νέα Υόρκη, τη Μινεσότα και τη Νεβάδα. Για τους θιασώτες του αμερικάνικου μοντέλου «δημοκρατίας», η εκλογή του Κάμερον ήταν μια επιπλέον απόδειξη πως αυτό μπορεί να νικά τις διακρίσεις, να ενσωματώνει τις μειονότητες, να ανανεώνει την κοινωνική ελίτ και να ανοίγει δρόμους προς την κορυφή για τους ικανούς, ανεξάρτητα από χρώμα και καταγωγή.

Τσορίγιος, Λίμα | Τεφροδόχοι αντί για τάφους!

Το γραφείο νεκρώσιμων τελετών «Κρεματόριο Πιεδριάνχελ», δίπλα στο στρατιωτικό νεκροταφείο Σάντα Ρόζα στο Τσορίγιος στη νότια Λίμα, πριν την 19 Μαρτίου, ημέρα που καταγράφτηκε ο πρώτος θάνατος από Covid-19 στο Περού, είχε τριάντα πέντε εργαζόμενους. Από τότε που ξεκίνησε η εξάπλωση του κορωνοϊού, στην επιχείρηση εργάζονται εκατόν είκοσι άτομα, όλο το εικοσιτετράωρο, χωρισμένα σε τρεις βάρδιες. Εκτός από τις βιαστικές τελετές, στην επιχείρηση ανατέθηκε να συλλέγει νεκρούς από σπίτια που αποφεύγουν να πλησιάσουν οι συγγενείς. Πολλοί από τους έκτακτους εργαζόμενους είναι μετανάστες από τη Βενεζουέλα. Ο εξηνταπεντάχρονος Έκτωρ Ορεγιάνκι Νασιμέντο είναι Περουβιανός. Τα τελευταία πέντε χρόνια δούλευε στο γραφείο ως οδηγός νεκροφόρας. Λόγω της προχωρημένης ηλικίας, άλλαξε πόστο για προληπτικούς λόγους. Ανέλαβε μια σχετικά πιο ασφαλή δουλειά. Να παραδίδει τις τεφροδόχους στα σπίτια των συγγενών. Τους τελευταίους μήνες, ο Έκτωρ Ορεγιάνκι, φορώντας μια άσπρη στολή και μάσκα για προστασία, έχει παραδώσει περισσότερα από διακόσια μαρμάρινα δοχεία με υπολείμματα των νεκρών που ασθένησαν με Covid-19. Το γραφείο Πιεδριάνχελ είναι υπεύθυνο για τουλάχιστον τρεισήμισι χιλιάδες καύσεις, στο αποτεφρωτήριο στο Τσορίγιος, στους μήνες της πανδημίας. Πριν από αυτή, διεκπεραίωνε λιγότερες από τριακόσιες κάθε μήνα. «Νιώθω πόνο μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να τον δείξω όταν παραδίνω τα δοχεία στις οικογένειες. Πρέπει να τους στηρίξω.» δήλωσε σε δημοσιογράφους που τον πλησίασαν ο Έκτωρ Ορεγιάνκι.

Νιου Τζέρσεϊ, ΗΠΑ | Αχώριστο ζευγάρι, αναλώσιμοι νοσηλευτές!

O Αλφρέντο Παμπατάο και η Σουζάνα Γκαλαπάτε μεγάλωσαν στην ίδια μεσοαστική γειτονιά στην Κεσόν στην μητροπολιτική περιοχή της Μανίλα, την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων. Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παρά τη διαφορετική γνώμη των οικογενειών τους, παντρεύτηκαν το 1976 αποκτώντας πέντε παιδιά. Το 2001 μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πήραν μαζί τους τα τρία μικρότερα παιδιά τους και προσπάθησαν μάταια να φέρουν και τα υπόλοιπα δύο. Στο μεταξύ αυτά ενηλικιώθηκαν και δυσκόλεψαν περισσότερα τα πράγματα. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Palisades Park, ένα δήμο στο Νιου Τζέρσεϊ, στον οποίο πλειοψηφούν Αμερικάνοι ασιατικής καταγωγής. Το ζευγάρι ξεκίνησε να κάνει μια από τις πιο συνηθισμένες εργασίες στις οποίες σχεδόν αναγκαστικά οδηγούνται οι Φιλιππινέζοι μετανάστες. Η Σουζάνα έπιασε δουλειά σαν βοηθός νοσοκόμου στο Ιατρικό Κέντρο Bergen New Bridge, μια μονάδα μακροχρόνιας ιατρικής φροντίδας στο βόρειο Νιου Τζέρσεϋ και ο Αλφρέντο ως βοηθητικός υπάλληλος στο ιατρικό δίκτυο Hackensack Meridian.

Λέστερ, κεντρική Αγγλία | Ο κορωνoϊός αποκάλυψε τον «εργασιακό Τρίτο Κόσμο»!

Ο εργάτης υφαντουργίας από το Λέστερ που δέχτηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να μιλήσει πριν λίγες ημέρες στον δημοσιογράφο της βρετανικής Γκάρντιαν δεν ήθελε να γίνει γνωστό το πραγματικό όνομά του. Είχε τον φόβο πως θα τον απέλυαν. Ο Ανίλ, όνομα που διάλεξε ο συντάκτης, πατέρας δύο παιδιών, δουλεύει σε εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων για σαράντα ώρες την εβδομάδα με μισθό διακόσιες λίρες. Δηλαδή πέντε λίρες την ώρα, ίσως το ανώτερο ωρομίσθιο των φθηνών εργατών, κυρίως μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, που προτιμούν να προσλάβουν τα αφεντικά στα υφαντουργεία και τα ραφεία στον εκτεταμένο τομέα κατασκευής ενδυμάτων στο Λέστερ. Σε άλλους και ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους στη συσκευασία, τα ωρομίσθια δεν ξεπερνάνε τις τρεισήμισι λίρες! Ο Ανίλ μαζί με άλλους εργάτες, κυρίως γυναίκες, στο διάστημα της καραντίνας δούλευαν ασταμάτητα, ακόμη και στη νυκτερινή βάρδια, όταν τα αφεντικά αποφάσισαν να αγνοήσουν το «λοκ ντάουν» στην πόλη και κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου για να αποφύγουν τους ελέγχους. Στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς επαρκή εξαερισμό και μερικές φορές δίπλα σε ποντίκια, δίχως καντίνα για φαγητό και δίχως μέτρα προστασίας και απολύμανσης, είναι οι εικόνες που μεταφέρει ο Ανίλ στη συνέντευξη του και παραπέμπουν στη βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα!

Κομητεία Γιακίμα, πολιτεία Ουάσιγκτον | Τα μήλα της οργής!

Η αναγγελία στις 31 Μαΐου στην ηλεκτρονική σελίδα της τοπικής εφημερίδας «Γιακίμα Χέραλντ» αν και ολιγόλογη δεν πέρασε απαρατήρητη. «Ο Ντέιβιντ Κρουζ Σεράνο, 60 ετών, πέθανε στο νοσοκομείο Βιρτζίνια Μέισον Μεμόριαλ. Η κηδεία του θα γίνει από το γραφείο τελετών Shaw & Sons». Ώρες πριν την δημοσίευση, η είδηση του θανάτου είχε προξενήσει μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες συνεχίζονται ακόμη.

Ο Ντέιβιντ Κρουζ δούλευε για δώδεκα χρόνια στην εταιρεία φρούτων «Αδέλφια Άλαν» στο Νάτσις στην κοιλάδα Γιακίμα της βορειοδυτικής αμερικάνικης πολιτείας Ουάσινγκτον. Εργάτης στο τμήμα συσκευασίας, για πολλά χρόνια συναρμολογούσε τα χαρτόκουτα στο τελευταίο τμήμα της αλυσίδας. Ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν όταν τα αφεντικά αρνήθηκαν να σταματήσουν την παραγωγή, να πάρουν μέτρα προστασίας για την εξάπλωση της επιδημίας του κορωναϊού και συνέχισαν να κρατάνε στοιβαγμένους τους εργαζόμενους μέσα στα κτίρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρνήθηκαν να χορηγήσουν ακόμη και απλές προστατευτικές μάσκες. Ύστερα από τα πρώτα δεκατέσσερα κρούσματα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Εξέλεξαν μια επιτροπή και στις 7 Μαΐου ξεκίνησαν απεργία, προσπαθώντας να συντονιστούν με τα άλλα συσκευαστήρια φρούτων. Ο Ντέιβιντ ήθελε να προστατεύσει την οικογένεια του και είχε απομονωθεί, αλλά συνέχιζε παρά τους φόβους να πηγαίνει στην δουλειά. Οι λογαριασμοί του σπιτιού «έτρεχαν» μαζί με την επιδημία! Λίγες ημέρες αργότερα ένιωσε τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας. Για να μην ανησυχήσει την γυναίκα του Ρέινα και τις τέσσερις κόρες του πήγε μόνος του στο νοσοκομείο. Εκεί πάλεψε για 22 ημέρες αλλά δεν τα κατάφερε. Ο πρώτος θάνατος στην κοιλάδα της Γιακίμα μεγάλωσε την αγανάκτηση ανάμεσα στους εργάτες που δουλεύουν εκεί. Η απεργία επεκτάθηκε και σε άλλες μονάδες, συνδικαλιστές από ομοσπονδιακές ενώσεις έσπευσαν για υποστήριξη και οργανώθηκαν διαμαρτυρίες έξω από κυβερνητικά κτίρια και υπηρεσίες υγείας.

Κεράλα, Ινδία | Η μαθήτρια που έχασε για πάντα το «πρώτο κουδούνι» της τηλεκπαίδευσης

Στην αρχή ακούστηκε απίστευτο και γέννησε υποψίες. Πολλοί έκαναν άλλες σκέψεις. Πώς είναι δυνατόν να αυτοκτονεί ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, μόνο γιατί δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τα εξ αποστάσεως μαθήματα του σχολείου της; Όσο όμως περνούσαν οι ώρες, γίνονταν γνωστές οι λεπτομέρειες, μίλησαν συντετριμμένοι οι γονείς και μεγάλωναν οι αντιδράσεις, η τραγική πράξη της Ντέβικα Μπαλακρίσνα προξένησε μεγάλη εντύπωση σε όλη την Ινδία. Και έγινε αφορμή για να ανοίξει μια ζωηρή συζήτηση γύρω από το εκπαιδευτικό σύστημα και τους αποκλεισμένους από αυτό. Η πανδημία, όπως και σε άλλα κοινωνικά προβλήματα, ανέσυρε βίαια στην επιφάνεια τις σκοτεινές πλευρές.

Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία | Ο κορωνοϊός αγαπά τις φαβέλες και τους φτωχούς!

H κυρία της Κλεονίσι Γκονσάλβες, όταν γύρισε από το ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία, είχε ήδη ασθενήσει. Τα αφεντικά όχι μόνο δεν την ενημέρωσαν, αλλά σαν μην έτρεχε τίποτε την κράτησαν στην καθημερινή εργασία της στο πολυτελές διαμέρισμά τους. Στις 16 Μαρτίου, η 63χρονη υπηρέτρια ανέβασε πυρετό και είχε ισχυρούς πόνους. Η κατάσταση χειροτέρεψε τις επόμενες ώρες και όταν έφτασε με δυσκολία στο δημοτικό νοσοκομείο Λουίς Γκονζάγκα με δυσκολία ανέπνεε. Με ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη και χρόνιας υπέρτασης, δεν άντεξε στην δοκιμασία. Το απόγευμα της επόμενης ημέρας πέθανε. Οι εξετάσεις έδειξαν πως είχε προσβληθεί από Covid-19. Ήταν ο πρώτος επίσημος θάνατος από τον κορωνοϊό που καταγράφτηκε στην πολιτεία του Ρίο και ο πέμπτος σε όλη την Βραζιλία.

Ινδία | Θύματα του κορωνοϊού, δίχως να μολυνθούν από αυτόν!

Ο Ρανβίρ Σινγκ δούλευε διανομέας τα τελευταία τρία χρόνια σε ένα εστιατόριο στο Δελχί, στην περιοχή Τουγκλακαμπάντ. Όταν στις 24 Μαρτίου ο πρωθυπουργός Μόντι ανακοίνωσε το οικονομικό κλείσιμο για 21 ημέρες σε πανεθνικό επίπεδο, ο Ρανβίρ από τη μια στιγμή στην άλλη έμεινε χωρίς δουλειά. Μη μπορώντας να μείνει για τρεις βδομάδες δίχως χρήματα, αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό του. Εσωτερικός μετανάστης, είχε έρθει στην ινδική πρωτεύουσα από μια φτωχή αγροτική περιοχή της Μορένα της βόρειας Μαντία Πραντές για να εργαστεί. Λεωφορεία και τρένα ακινητοποιήθηκαν και ο Ρανβίρ απελπισμένος αποφάσισε να ξεκινήσει με τα πόδια το ταξίδι της επιστροφής. Πήρε τον δρόμο προς τον νότο. Είχε περπατήσει περισσότερα από διακόσια χιλιόμετρα από τα τριακόσια της συνολικής απόστασης, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Δελχί-Άγκρα, όταν το Σάββατο 28 Μαρτίου ένιωσε έναν δυνατό πόνο στο στήθος. Κατέρρευσε μπροστά σε ένα υπαίθριο εμπορικό κατάστημα, τη στιγμή που του πρόσφεραν τσάι και μπισκότα για βοήθεια από την εξάντληση. Ο τριάντα εννιάχρονος διακομίστηκε στο γειτονικό νοσοκομείο, αλλά ήταν πλέον αργά. Άφησε την γυναίκα του Μάμτα με τρία ορφανά. Ζούσαν στο χωριό από τον μισθό του, που φρόντιζε να τον στέλνει τακτικά.

Νέα Υόρκη, Κουίνς | Η βασίλισσα… του κορωνοϊού

Τραγική ειρωνεία! Ο μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Νέας Υόρκης και πιο πυκνοκατοικημένος μαζί με το Μπρούκλιν, το Κουίνς, λέγεται πως πήρε το όνομά του στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, από την Πορτογαλέζα πριγκίπισσα Αικατερίνη της Μπραγκάνσα, η οποία έγινε βασίλισσα της Αγγλίας όταν παντρεύτηκε τον Κάρολο τον Δεύτερο. Εκεί, στις φτωχές συνοικίες εγκαταστάθηκε ο κορωνοϊός και άρχισε την θανατηφόρα δράση του. Ένα από τα ορμητήριά του, η συνοικία Κορόνα! Στις αρχές Μαρτίου, όταν αρρώστησε ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής, αδερφός του δημάρχου της Νέας Υόρκης, ο Άντριου Κουόμο έσπευσε να διακηρύξει πως ο ιός χτυπάει το ίδιο όλους τους ανθρώπους. Τον αποκάλεσε “γκρέιτ εκουαλάιζερ”, δηλαδή μεγάλο ισοσταθμιστή! Το ίδιο είπε και η Μαντόνα, μέσα από την πολυτελή μπανιέρα της. Σύντομα ήρθε η πλήρης διάψευση για αυτές τις υποκριτικές αμπελοφιλοσοφίες.

Γιουνάν, νότια Κίνα | Η απόγνωση του μελισσοκόμου και οι εφιάλτες για ένα κόσμο δίχως μέλισσες

Η άνοιξη έρχεται νωρίς στην Γιουνάν στην νότια Κίνα. Τα φυτά της ελαιοκράμβης, ανθίζουν πρώτα, μετατρέποντας τα λιβάδια σε ένα απέραντο κατακίτρινο χαλί. Για τους μελισσοκόμους το ραντεβού με την ανθοφορία της ελαιοκράμβης είναι σημαντικό. Το φυτό θεωρείται ιδιαίτερα μελισσοκομικό. Κουβαλούν τις κυψέλες με τις μέλισσες από μακριά, από όλη την κεντρική και νότια Κίνα. Γι αυτό στην Γιουνάν και ιδιαίτερα στη Λουόπινγκ στα βορειοανατολικά της επαρχίας, κάθε άνοιξη καταγράφεται η μεγαλύτερη παραγωγή μελιού σε ολόκληρη την Κίνα.

CoViD-19, Βρετανία | Ο «φίλος του γέρου» και οι «σερ» του γέρικου καπιταλισμού

Στον Ουίλιαμ Όσλερ αποδίδονται οι δύο πιο γνωστοί, κλασικοί χαρακτηρισμοί, για την πνευμονία. «Αρχηγό των θανατηφόρων ασθενειών» και «φίλο του γέρου» είχε ονομάσει την ασθένεια που προσβάλλει τους πνεύμονες δημιουργώντας φλεγμονές ως αποτέλεσμα κυρίως ιογενών λοιμώξεων και βακτηρίων. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο Καναδός παθολόγος, φυσικός, συγγραφέας και ιστορικός, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς γιατρούς της εποχής του, από τους τέσσερεις ιδρυτές-καθηγητές του νοσοκομείου Τζο Χόπκινς και μελετητής της στηθάγχης μεταξύ άλλων. Ειρωνεία της τύχης! Πέθανε τις τελευταίες ημέρες του 1919 στην Οξφόρδη, σε ηλικία εβδομήντα ετών, κατά τη διάρκεια της επιδημίας της ισπανικής γρίπης, ύστερα από μια επιπλοκή της πνευμονίας που τον είχε καταβάλλει. Τραγική ειρωνεία! Εκατό χρόνια μετά, αρκετοί αναγκάστηκαν να ανατρέξουν στην ιστορία του σερ Ουίλιαμ ‘Οσλερ και στους χαρακτηρισμούς που είχε δώσει στην επικίνδυνη ασθένεια.

Σιουντάδ Χουάρες, βόρειο Μεξικό | Ισαμπέλ Καμπανίγιας ντε λα Τόρρε: Ni una mas!

Αργά το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου είδαν για τελευταία φορά ζωντανή την Ισαμπέλ Καμπανίγιας ντε λα Τόρρε οι φίλοι της με τους οποίους διασκέδαζε στο μπαρ «Ευγένιο» στο κέντρο της Σιουντάδ Χουάρες. Από το πρωί του Σαββάτου, ξεκίνησαν να την ψάχνουν μόλις έμαθαν πως δεν επέστρεψε σπίτι και λίγο μετά πληροφορήθηκαν πως τα ξημερώματα κοντά στην κεντρική αγορά είχε βρεθεί ένα άψυχο γυναικείο σώμα. Eσπευσαν και αναγνώρισαν την Ισαμπέλ. Είχε δολοφονηθεί με δύο σφαίρες στην συμβολή των οδών Ινοθέντε Οτσόα και Φρανθίσκο Μαδέρο, γυρνώντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.

Ahyeon-dong vs Gangnam, Σεούλ | Πού κατοικούν τα αληθινά παράσιτα;

Η Ahyeon-dong είναι ένας λαβύρινθος από στενά βρώμικα δρομάκια και χαμόσπιτα με τούβλα, στα περισσότερα των οποίων για να φτάσεις πρέπει να σκαρφαλώσεις σε απότομες σκάλες. Χτισμένη στην πλαγιά ενός λόφου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο κέντρο Σεούλ, βόρεια του ποταμού Χαν, είναι από τις τελευταίες παραγκουπόλεις που απέμειναν στην καρδιά της πρωτεύουσας. Στην σκιά των καινούριων ουρανοξυστών κρύβει τη φτώχεια και τη μιζέρια, την άλλη πλευρά του λεγόμενου κορεάτικου θαύματος των προηγούμενων δεκαετιών. Η Ahyeon-dong έγινε ξαφνικά γνωστή και οι εικόνες της ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Ορισμένοι καταδεχτικοί κάτοικοι έδωσαν συνεντεύξεις και φωτογραφήθηκαν για λογαριασμό μεγάλων εφημερίδων και περιοδικών, περιγράφοντας τη σκληρή ζωή τους. Σχεδόν όλοι οι ανταποκριτές των μεγάλων δυτικών ΜΜΕ που είναι εγκαταστημένοι στην Σεούλ, πήραν εντολή τις τελευταίες εβδομάδες να στείλουν ρεπορτάζ με ρεαλιστικές εικόνες για την χαμοζωή στη νοτιοκορεατική μητρόπολη. Έτσι φωτίστηκαν τα υπόγεια σπίτια των φτωχογειτονιών της Σεούλ! Με ένα φως ξαφνικό, αλλά εντελώς προσωρινό, συνοδευόμενο με ένα προσποιητό, υποκριτικό ενδιαφέρον. Με τον τρόπο που ξέρουν να κάνουν καλά τα μεγάλα καθεστωτικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο, όταν αποφασίζουν να συντονιστούν και να εστιάσουν. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν η υπόγεια ζωή των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο της άνισης κορεάτικης καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφορμή τα βραβεία που κέρδισε από την αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου η ταινία του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο, «Παράσιτα». Η πρώτη ξενόγλωσση ταινία στην ιστορία των βραβείων που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ύστερα από τον Χρυσό Φοίνικα που απέσπασε τον περασμένο Μάιο στις Κάννες. Ένα φιλμ που όπως γράφτηκε κάπου, ακολουθεί ένα εντυπωσιακό σλάλομ ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία, το κλειστοφοβικό θρίλερ, την γκροτέσκα φάρσα και την κοινωνική-πολιτική σάτιρα για τις κοινωνικές ανισότητες.

Πορτ-Σαλούτ, Αϊτή | Τα παιδιά που άφησαν πίσω τους οι “ειρηνευτές” του ΟΗΕ

«Ti Zwazo» στην κρεολική σημαίνει μικρά πουλιά. «Τιζουαζό» είναι ο τίτλος ενός από τα αγαπημένα τραγουδάκια των παιδιών στην Αϊτή, που αναρωτιούνται πού πάνε τα πουλιά όταν πετάνε. Όταν οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν το σπίτι της Σάσα Φρανσέσκα Μπάριος το 2014 στο Πορτ-Σαλούτ, αυτή ήταν πέντε χρονών και τραγουδούσε χορεύοντας αυτά τα παιδικά στιχάκια. Αγαπημένο τουριστικό θέρετρο στο νότο, η κοινότητα των δυο χιλιάδων κατοίκων έγινε γνωστή στις αρχές της δεκαετίας, όταν αποκαλύφθηκαν μια σειρά ανθρώπινες τραγικές ιστορίες, μέχρι τότε καλά κρυμμένες από ντροπή στις φτωχικές καλύβες. Το 2011 μερικές νεαρές γυναίκες πήραν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια για την περιπέτειά τους. Ανάμεσά τους και η μητέρα της μικρής Σάσα, η Ροζλέν Ντιπερβάλ. Ο «πάπα» ήταν ένας κυανόκρανος στρατιώτης από την Ουρουγουάη, ο οποίος εξαφανίστηκε μαζί με την μονάδα του αφήνοντας διακόσια δολάρια για τα έξοδα της εγκυμοσύνης. Από τότε η Σάσα μεγαλώνει χαρούμενα αλλά στερημένα δίχως πατέρα, με τη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία της. Καρπός ενός προδομένου έρωτα και μιας ανεκπλήρωτης προσδοκίας για καλύτερη ζωή, η περίπτωση της Ροζλέν δεν είναι από τις χειρότερες που συνέβησαν στα χρόνια που η πολυεθνική στρατιωτική αποστολή του ΟΗΕ εγκαταστάθηκε στο δυστυχισμένο νησί της Καραϊβικής. Βιασμοί και αποπλανήσεις ακόμη και ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με αντίτιμο κάποια δώρα ή χρήματα, με εκμετάλλευση της ακραίας φτώχειας και της παιδικής αφέλειας, υπήρξαν συνήθεις πρακτικές των υποτιθέμενων ειρηνευτών. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκύων κοριτσιών ηλικίας ακόμη και ένδεκα χρόνων. Έβαζαν στα χέρια τους μερικά νομίσματα και φύτευαν στην κοιλιά τους ένα μωρό, ομολογούν όσοι γνώρισαν τα θύματα. Πολύ λίγες από αυτές τις περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας και ελάχιστες προκάλεσαν την τιμωρία των δραστών. Η συνηθισμένη πρακτική των επί κεφαλής της αποστολής ήταν να τους στέλνουν πίσω στις πατρίδες με συνοπτικές διαδικασίες. Καρπός αυτών των βιασμών και αποπλανήσεων εκατοντάδες παιδιά ορφανά από πατέρα που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 2004 και το 2017.

Λε Ντιν Κιν | Στην υπηρεσία του λαού, ενάντια στο κόμμα του άγριου καπιταλισμού!

Περισσότερα από τρία χρόνια ιστορία έχει η σύγκρουση ανάμεσα στις κρατικές αρχές και στους κατοίκους του συνοικισμού Ντονγκ Ταμ στο χωριό Θον Χάιν στα νοτιοανατολικά περίχωρα του Ανόι, σαράντα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Βιετνάμ. Αιτία το σχεδιαζόμενο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μίου Μον, για την κατασκευή του οποίου έχουν απαλλοτριωθεί κατά διαστήματα εύφορες αγροτικές εκτάσεις, τις οποίες καλλιεργούσαν για πολλές δεκαετίες μικροί παραγωγοί ρυζιού. Σκληροτράχηλοι και αποφασισμένοι, οι χωρικοί του Ντονγκ Ταμ τον Απρίλιο του 2017, όταν κορυφώθηκε η αντιπαράθεση, ύστερα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και ως απάντηση σε συλλήψεις ηγετών τους, αιχμαλώτισαν για μια εβδομάδα τριάντα οκτώ αστυνομικούς! Η ομηρία έληξε σταδιακά, όταν οι αρχές άφησαν ελεύθερους τους συλληφθέντες. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, όμως, επανήλθαν αργότερα με διώξεις ενάντια στους πρωταίτιους. Από τότε το χωριό έγινε πανεθνικό σύμβολο της αντίστασης στις αυθαίρετες κρατικές και εταιρικές απαλλοτριώσεις καλλιεργούμενης γης.

Νικολέττα Ντόσιο | Στη φυλακή η Πασιονάρια της Βαλσούζα!

Η Νικολέττα Ντόσιο υποδέχτηκε τον νέο χρόνο στην φυλακή Λορούσσο και Κοτούνιο στην συνοικία Βαλέττε στο Τορίνο. Συνελήφθη στις 30 Δεκεμβρίου από τους καραμπινιέρους στο σπίτι της στο Μπουσολένο, προς εκτέλεση της ποινής που της είχε επιβληθεί και τελεσιδικήσει. Ένας χρόνος φυλάκιση για ένα μισάωρο άνοιγμα των διοδίων του αυτοκινητόδρομου στο ύψος της Αβιλιάνα δυτικά του Τορίνο στις 3 Μαρτίου του 2012. Ήταν διαμαρτυρία για την κατασκευή της σιδηροδρομικής υπερταχείας, γνωστής ως TAV στην κοιλάδα Βαλσούζα, στο Πιεμόντε στην βορειοδυτική Ιταλία, στα σύνορα με την Γαλλία. Εβδομήντα τριών ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια λατινικών και ελληνικών, η Νικολέττα αρνήθηκε να δεχθεί τον κατ΄ οίκον περιορισμό ως εναλλακτική μορφή έκτισης της ποινής, προτιμώντας, όπως δήλωσε, να δείξει πόσο άδικη και αλαζονική είναι η πολιτική του ιταλικού κράτους. Ως απάντηση, η εισαγγελία διέταξε να οδηγηθεί στην φυλακή. Κάτοικοι της επαρχιακής πόλης ακινητοποίησαν για αρκετή ώρα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, πριν αυτό την οδηγήσει στο Τορίνο. Η καταδίκη της μαζί με άλλους ένδεκα αγωνιστές του κινήματος No Tav, βασίστηκε σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που επιβιώνουν από την εποχή του φασισμού. Πρόκειται για τον περιβόητο κώδικα Ρόκο, που πήρε το όνομα του από τον Αλφρέντο Ρόκο, υπουργό Δικαιοσύνης του Μουσολίνι. Καιρό τώρα, όλες οι ιταλικές κυβερνήσεις από την διακυβέρνηση Μόντι και ύστερα αντιμετωπίζουν τα στελέχη του κινήματος ως εν δυνάμει τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα τα δικαστήρια επιβάλλουν δυσανάλογα εξοντωτικές ποινές.