Η δεκατετράχρονη Ντέβικα ζούσε μαζί με την οικογένειά της στη βόρεια Μαλαπουράμ, στην Κεράλα, στη νοτιοδυτική Ινδία, σε μια φτωχή κοινότητα Ντάλιτ. Ο πατέρας, μεροκαματιάρης εργάτης που έμεινε δίχως δουλειά τον τελευταίο καιρό. Η μικρή ήταν ταλαντούχα μαθήτρια στην Ένατη τάξη. Νωρίτερα είχε κερδίσει μια κυβερνητική υποτροφία στα πλαίσια του προγράμματος Ayyanakli Talent. Ύστερα από το κλείσιμο των σχολείων για δυόμιση μήνες, περίοδος που συνέπεσε με τις καλοκαιρινές διακοπές, η κυβέρνηση της πολιτείας αποφάσισε να αρχίσουν τα μαθήματα την Δευτέρα 1 Ιουνίου, όπως κάθε χρονιά. Αυτή τη φορά, όμως, μέσω τηλεκπαίδευσης. Τα μαθήματα ξεκίνησαν από το διαδίκτυο και εναλλακτικά μέσω τηλεόρασης, στα πλαίσια του προγράμματος «First Bell» και του ινδικού δικτυακού καναλιού Kite Victers. Η μικρή περίμενε με αγωνία το άνοιγμα των σχολείων και ήταν σίγουρη πως θα βρισκόταν τρόπος να χρησιμοποιήσει τις εφαρμογές. Ένιωσε να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, όταν συνειδητοποίησε πως δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για την αγορά ενός έξυπνου κινητού τηλεφώνου, ούτε καν για την επισκευή της χαλασμένης τηλεόρασης. Η υπόσχεση του πατέρα πως θα τα κατάφερνε δεν μπόρεσε να εκπληρωθεί. Τις ημέρες της καραντίνας ο ίδιος αρρώστησε και δεν έφερε μεροκάματο στο σπίτι και η λεχώνα μητέρα δεν ήταν δυνατόν να βοηθήσει. Απομονωμένη στο σπίτι, αποκλεισμένη απ’ το σχολείο, δεν πίστεψε τις διαβεβαιώσεις πως θα βρισκόταν λύση να παρακολουθήσει τα μαθήματα, έστω και σε κάποιο γειτονικό σπίτι. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έφυγε δίχως να πει τίποτε. Λίγο αργότερα βρέθηκε καμένη σε μια γειτονική αποθήκη. Δίπλα της ένα άδειο μπουκάλι κηροζίνης και ένα μικρό σημείωμα: “ Πάω”! Τις επόμενες ημέρες, όταν έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες, ενώσεις φοιτητών και άλλες συλλογικότητες στην πολιτεία προχώρησαν σε οργισμένες διαμαρτυρίες. Διαδηλωτές προσπάθησαν να καταλάβουν το περιφερειακό γραφείο εκπαίδευσης, έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία και υπήρξαν τραυματισμοί. Κατηγόρησαν την κυβέρνηση για βιασύνη να προχωρήσει στα τηλε-μαθήματα, δίχως να παράσχει τον αναγκαίο εξοπλισμό, αγνοώντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών από τις φτωχότερες οικογένειες, ειδικά στην ύπαιθρο, δεν θα μπορούσαν να βρουν τρόπο να τα παρακολουθήσουν.
Η Κεράλα θεωρείται από τις πιο εύπορες περιοχές στην Ινδία με, συγκριτικά, υψηλό βιοτικό επίπεδο και χαμηλό ποσοστό αναλφαβητισμού. Παρά το γεγονός πως είχε το πρώτο καταγραμμένο κρούσμα Covid-19, τα κατάφερε πολύ καλά, εμποδίζοντας με επιτυχία τη μαζική διάδοση του ιού. Έρευνες βεβαιώνουν πως σχεδόν οι μισές οικογένειες έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ. Παρ’ όλα αυτά, από τα 4,1 εκατομμύρια των μαθητών στα κρατικά σχολεία στις δώδεκα τάξεις, για τους οποίους ξεκίνησαν τα τηλε-μαθήματα, περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια δεν μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Η τοπική κυβέρνηση που ελέγχεται από το πρώην φιλοσοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα υποσχέθηκε πως θα μοιράσει έξυπνα τηλέφωνα, τάμπλετ και φορητούς υπολογιστές. Αυτό που έγινε μέχρι τώρα είναι να αυξηθούν κατακόρυφα οι πωλήσεις ηλεκτρονικού εξοπλισμού και να κάνουν μερικές δωρεές ορισμένοι θορυβώδεις «φιλάνθρωποι». Παρά την ικανοποίηση των κυβερνητικών αξιωματούχων για την εφαρμογή του προγράμματος, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Εκπαιδευτικοί και κοινωνικές οργανώσεις καταγγέλλουν πως η εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης αποκλείει με βίαιο και οριστικό τρόπο τους μαθητές από τις φτωχές τάξεις. Η Αρουντάντι Ρόι σε μια πρόσφατη συνέντευξή της αναφερόμενη στην τραγική πράξη της νεαρής Ντέβικα υπήρξε καυστική : “Η Ντέβικα αυτοκτόνησε επειδή ένιωσε σαν να πέφτει σε ένα βαθύ πηγάδι αποκλεισμού. Επειδή δεν είχε smartphone και η οικογένειά της ήταν πολύ φτωχή για να επισκευάσει την τηλεόραση. Υπάρχουν εκατομμύρια σαν κι αυτήν... Οι Ντάλιτ, οι Αντιβάσις και ολοένα και περισσότεροι μουσουλμάνοι μαθητές αντιμετωπίζουν μεγάλες αντιξοότητες στις σχολές και στις πανεπιστημιουπόλεις… Η απομόνωση στο διαδίκτυο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην κοινωνία μας. Φοβάμαι βαθιά πως αυτή η ιδέα της διαδικτυακής εκπαίδευσης μπορεί να ριζώσει. Κυβερνήσεις που εδώ και πολύ καιρό επιθυμούν να μειώσουν την κρατική χρηματοδότηση στην εκπαίδευση και να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση, θα προσπαθήσουν να ακολουθήσουν αυτήν την πολιτική. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε!”
Η πανδημία που συνεχίζει να προκαλεί χιλιάδες θανάτους στην Ινδία, προξένησε νέα προβλήματα και αντιδράσεις στον εκπαιδευτικό τομέα. Με εκτεταμένη την ιδιωτική εκπαίδευση, οι φτωχοί Ινδοί που προσδοκούν να χρησιμοποιήσουν τις σπουδές στη δημόσια παιδεία για κοινωνική άνοδο και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου όλο και συχνότερα αντιμετωπίζουν εμπόδια και σκληρούς ταξικούς αποκλεισμούς. Εκτός από την περίπτωση της Κεράλα, και αλλού υπήρξαν αντιδράσεις για μέτρα που αποφασίστηκαν με πρόσχημα την πανδημία. Στο πανεπιστήμιο του Δελχί, η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών (το 85% των 51 χιλιάδων που ερωτήθηκαν σε μια έρευνα που έκανε η Ένωση Εκπαιδευτικών του ιδρύματος ) ήταν αντίθετοι στις εξετάσεις μέσω διαδικτύου που πρόκειται να ξεκινήσουν στις 1 Ιουλίου, αν συνεχιστεί η πανδημία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ το άρθρο της Asefa Hafeez για τους αποκλεισμούς στην εκπαίδευση, www.womensweb.in/2020/06/kerala-girl-suicide-lack-of-education-options-underprivileged-jun20wk1sr και την συνέντευξη της Ρόι caravanmagazine.in/society/we-live-in-a-castesist-hindu-nationalist-state-arundhati-roy-on-racism-and-casteism
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου