Οι Αρμένιοι την ονομάζουν Καρβατσάρ ή Καραβάτζαρ. Οι Αζέροι την αποκαλούν Κελμπατζάρ. Η επικρατέστερη ετυμολογία την συνδέει με τούρκικο τοπωνύμιο που δίνονταν για φρούρια που ήταν στις όχθες ποταμού. Με έκταση πάνω –κάτω δύο χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι από τις πιο ορεινές περιοχές με υψόμετρα ανάμεσα στα 1500 και στα 3800 μέτρα. Τμήμα του ευρύτερου οροπεδίου του Καραμπάχ στα βορειοδυτικά, ανάμεσα στα όρια του αρμένικου θύλακα και τα σύνορα της επίσημης Αρμενίας, βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Ταρτάρ, στα όρη του λεγόμενου Μικρού Καυκάσου. Κατάφυτη, με αλπικά τοπία στις τριγύρω ψηλές κορυφές, διατρέχεται από μικρά και μεγάλα ποτάμια, έχει πλούσια πανίδα και από το ηφαιστειογενές έδαφος αναβλύζουν εκατοντάδες ιαματικές πηγές με ζεστά νερά. Σε αυτές αποδίδουν ορισμένοι το φαινόμενο να συναντά κανείς αιωνόβιους ανθρώπους. «Μόνο αυτός που δεν έχει δει ποτέ την κοιλάδα του Ταρτάρ θα εντυπωσιαστεί από τα τοπία της Ελβετίας” έγραψε ένας δημοσιογράφος που ταξίδεψε εκεί. Πριν τον πρώτο πόλεμο στην δεκαετία του Ενενήντα στην πρωτεύουσα, στην λουτρόπολη Ιστίσου και στα 128 χωριά κατοικούσαν περίπου εξήντα χιλιάδες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν Αζέροι και ορεσίβιοι Κούρδοι. Λιγοστοί Ρώσοι και ελάχιστοι Αρμένιοι. Ο τελευταίος σημαντικός αριθμός αρμενικού πληθυσμού υπήρξε στα τέλη του 18ου αιώνα.
