Νόβαγια Καχόφκα, Ουκρανία | Το ποίημα της θάλασσας, τα πέτρινα κεντήματα και η τραγωδία του άδικου πόλεμου

Η Νόβαγια Καχόφκα έχει γενέθλια στις 28 Φεβρουαρίου. Εκείνη την ημέρα το 1952 το προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της Ουκρανίας της έδωσε επίσημα το όνομα της. Επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής της πόλης εκλέχθηκε ένας οικοδόμος, βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Γεννήθηκε στην θέση του χωριού Κλιουτσεβόι, στην αριστερή όχθη του Δνείπερου, στην περιοχή της Χερσώνας, δίδυμη του ομώνυμου υδροηλεκτρικού συγκροτήματος που περιλαμβάνει το μεγάλο φράγμα. Το έκτο και νοτιότερο στην κοίτη του Δνείπερου, με κύριο σκοπό την υδροδότηση και την ηλεκτροδότηση της Κριμαίας και της νότιας Ουκρανίας. Η πόλη κτίστηκε σε χρόνο –ρεκόρ, μόλις σε τέσσερα χρόνια, για να στεγάσει τους εργάτες που ήρθαν απ’ όλη σχεδόν την Σοβιετική Ένωση για να κατασκευάσουν το μεγάλο έργο. Το πρώτο κτίριο κατοικιών θεμελιώθηκε στις 20 Απριλίου 1951 στην οδό Καρλ Μαρξ 31. Τα σχέδια έγιναν σε συνεργασία με την ακαδημία Αρχιτεκτονικής του Κιέβου. Κτίστηκαν μονώροφες, διώροφες και τριώροφες κατοικίες, οι περισσότερες με κόκκινα τούβλα. Η βασική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα χωριό στην πόλη, δηλαδή το κάθε κτίριο κατοικιών να διαθέτει ένα ακάλυπτο χώρο για καλλιέργεια λαχανικών, αφού πρώτα αφαιρέθηκε ένα στρώμα άμμου τη στέπας σε βάθος μισού μέτρου και μεταφέρθηκε εύφορο χώμα από τις όχθες του Δνείπερου. Οι σχεδιαστές εμπνεύστηκαν από την πόλη-κήπο, του Άγγλου πολεοδόμου Εμπενίζερ Χάουαρντ. Μια απόπειρα υλοποίησης της ουτοπικής πόλης στα δύσκολα αλλά ελπιδοφόρα σοβιετικά μεταπολεμικά χρόνια, τα γεμάτα αυτοπεποίθηση από την μεγάλη νίκη. Φυτεύτηκαν οπωροφόρα δένδρα στις αυλές και σχεδιάστηκαν πάρκα και πλατείες στα οποία υπήρχαν περισσότερα από εξήντα είδη δένδρων. Το 1952 επισκέφτηκε την νέα πόλη ο σοβιετικός, ουκρανικής καταγωγής, σκηνοθέτης Αλεξάντρ Ντοβζένκο με σκοπό να κινηματογραφήσει την εποποιία κατασκευής του έργου. Βλέποντας τα ομοιόμορφα κτίρια έστειλε επιστολή στην Ακαδημία Αρχιτεκτονικής, ζητώντας να στείλουν τεχνίτες για να διακοσμήσουν τις προσόψεις. Η ανταπόκριση ήταν άμεση. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έφτασε στην πόλη μια ομάδα αρχιτεκτόνων, γλυπτών και καλλιτεχνών με επικεφαλής τον γλύπτη Γκριγκόρι Ντοβζένκο. Ξεκίνησαν να δημιουργούν αρχιτεκτονικά στολίδια και μοτίβα και να χρωματίζουν τους τοίχους. Διακοσμήθηκαν 180 κτίρια με ειδικό σοβά και ξεχωριστά σχέδια από την ουκρανική παράδοση που κανένα δεν ήταν το ίδιο με άλλο. Κληρονομιά αυτής της εργασίας είναι τα "πέτρινα κεντήματα" που διακοσμούν πολλά κτίρια μέχρι σήμερα στην πόλη και συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών της. Η εθνικιστική αντικομουνιστική ουκρανική προπαγάνδα έφτασε τα τελευταία χρόνια στο σημείο να ισχυρίζεται ψευδόμενη πως η διακόσμηση έγινε παρά την αντίθεση των σοβιετικών αρχών! Το 1955, όταν ολοκληρώθηκε η εφαρμογή του Ρυθμιστικού Σχεδίου υπήρχαν εξακόσια κτίρια κατοικιών με επιφάνεια εκατό χιλιάδες μέτρα. Κτίστηκαν νηπιαγωγεία, σχολεία, χώροι δημόσιας εστίασης, κινηματογράφοι, θέατρα, κρατικά ιδρύματα - συγκρότημα νοσοκομείων και ένα στάδιο δέκα χιλιάδων θεατών. Στους δρόμους δόθηκαν ονόματα σοβιετικών ηγετών και μορφών του διεθνούς εργατικού κινήματος. Στα τέλη του 1957 η Νόβαγια Καχόφκα είχε περισσότερους από 25 χιλιάδες κατοίκους παρά το γεγονός πως την ίδια χρονιά περίπου 4 χιλιάδες οικοδόμοι έφυγαν για να κτίσουν ένα νέο υδροηλεκτρικό σταθμό ψηλότερα στον Δνείπερο.

Πολωνία, Πόζναν | Ο Ταντέους Κοστσιούσκο δεν κατοικεί στην αμερικάνικη βάση!

Τι σχέση μπορεί να έχει ένας ήρωας της πολωνικής και της αμερικάνικης ανεξαρτησίας, ο οποίος υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των φτωχών αγροτών ενάντια στους φεουδάρχες, των Εβραίων, των μαύρων δούλων στην Αμερική, ακόμη και των ινδιάνων και υπήρξε πηγή έμπνευσης μέχρι και για τον Ιούλιο Βερν, με τους σύγχρονους πολεμοκάπηλους συμμάχους στο ΝΑΤΟ; Για τις κυβερνήσεις της Πολωνίας και των ΗΠΑ που θέλουν να δώσουν ηθική διάσταση και ιστορική αίγλη στην στενή συνεργασία τους πολύ μεγάλη! Γι αυτό το περασμένο Μάρτιο, ο αμερικάνικος στρατός εγκαινίασε στο Πόζναν την πρώτη μόνιμη βάση του σε χώρα της ανατολικής Ευρώπης δίνοντας σε αυτήν το όνομα του Ταντέους Κοστσιούσκο.

Σόφια, Μνημείο Σοβιετικού Στρατού | Αντικομουνιστές και πολεμοκάπηλοι πολιορκούν την ιστορική μνήμη

Ποιο είναι το ψηλότερο μνημείο στην Ευρώπη, εκτός Ρωσίας, προς τιμή των μαχητών του Κόκκινου Στρατού που θυσιάστηκαν στον αγώνα ενάντια στον φασισμό στην διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου που έχει απομείνει ακόμη όρθιο; Το μνημειακό σύμπλεγμα στο κέντρο της Σόφιας, δίπλα στην γέφυρα Ορλώφ και στο πανεπιστήμιο, στον Κήπο του Πρίγκιπα, έχει συνολικό ύψος 45 μέτρα. Από αυτά, τα 37 είναι το βάθρο και επάνω σε αυτό υψώνονται τα οκτάμετρα αγάλματα ενός Σοβιετικού στρατιώτη, ανάμεσα σε μια μητέρα που κρατά το παιδί της και σε ένα εργάτη. Στις 4 Οκτωβρίου του 1949 το υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον παλαίμαχο κομμουνιστή Βασίλ Κολάροφ, που διαδέχθηκε τον Δημητρόφ, αποφάσισε την ανέγερση του μνημείου. Εγκαινιάστηκε το 1954 παρουσία του στρατάρχη Σεργκέι Μπιριούζοφ, από τους επικεφαλής της σοβιετικής δύναμης, η οποία εισήλθε στην Βουλγαρία στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 και την απελευθέρωσε από το φασιστικό καθεστώς, το οποίο στην διάρκεια του πολέμου υπήρξε σύμμαχος των δυνάμεων του Άξονα. Όπως γράφει η επιγραφή στην βάση είναι αφιερωμένο « Στον απελευθερωτή Σοβιετικό Στρατό από τον ευγνώμονα βουλγαρικό λαό". Στις τρεις πλευρές του βάθρου είναι αναρτημένες ισάριθμες συνθέσεις. Το ανατολικό ανάγλυφο απεικονίζει τον Οκτώβριο του 1917", το νότιο μιλά για τον αγώνα στα μετόπισθεν με τίτλο "Όλα για το μέτωπο, όλα για τη νίκη" και το δυτικό αντιπροσωπεύει την πρώτη γραμμή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Αζοφστάλ, Μαριούπολη | Τι ακριβώς δήλωσε η Ναταλία Ουσμάνοβα;

Η τριανταεπτάχρονη Ναταλία Ουσμάνοβα κατάφερε να βγει μαζί με την οικογένεια της από τα υπόγεια του χαλυβουργικού συγκροτήματος Αζοφστάλ την 1η Μαΐου. Ήταν ανάμεσα στις τελευταίες ομάδες αμάχων που απεγκλωβίστηκαν, ύστερα από την παρέμβαση του ΟΗΕ, από την Παρασκευή 29 Απριλίου ως την 8 Μαΐου και τον εξαναγκασμό του Ουκρανού προέδρου να δώσει εντολή στους πολιορκημένους στρατιώτες του να επιτρέψουν και να συνδράμουν την επιχείρησης διάσωσης.

Αζοφστάλ, Μαριούπολη | Ο φευγάτος “πατριώτης” καπιταλιστής, το βομβαρδισμένο εργοστάσιο, και οι εργάτες που έμειναν…

Είτε για καλό, είτε για κακό, το μεταλλουργικό συγκρότημα Αζοφστάλ είναι δεμένο με την ιστορία της Μαριούπολης, τις περιπέτειες της πόλης και των ανθρώπων της, εδώ και ενενήντα χρόνια. Ήταν Απρίλιος του 1930 όταν ξεκίνησαν οι εργασίες σχεδιασμού, η κατασκευή αποθηκών, η εγκατάσταση ηλεκτροδότησης και η τοποθέτηση σιδηροδρομικών γραμμών σε μια μεγάλη έκταση νοτιοανατολικά, στα περίχωρα της πόλης, στις εκβολές του ποταμού Κάλμιους στην Αζοφική θάλασσα. Το 1931 άρχισε η κατασκευή του καναλιού που συνδέει το εργοστάσιο με την θάλασσα. Η πρώτη υψικάμινος άναψε στις 12 Αυγούστου 1933. Ήταν μια εποποιία εντατικής εργασίας και τεχνικών επιτευγμάτων η οποία πραγματοποιήθηκε σε απίστευτα σύντομο χρόνο Σκοπός να αξιοποιηθούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα σιδηρομεταλλεύματα της χερσονήσου του Κερτς και ο άνθρακας του Ντονμπάς σε μια θέση πλεονεκτική για την μεταφορά των πρώτων υλών αλλά και την εξαγωγή με πλοία των τελικών προϊόντων από χάλυβα Σιδεροδοκοί, σιδηροτροχιές, τμήματα για γέφυρες, λιμενικά έργα, εξέδρες πετρελαίου, αγωγοί, φωσφορούχα λιπάσματα, είναι μερικά από τα προϊόντα που έστελνε το εργοστάσιο σε όλη την Σοβιετική Ένωση για την βιομηχανία και τις υποδομές Από τις πρώτες ημέρες της γερμανικής εισβολής προσανατολίστηκε στην παραγωγή αμυντικού και πολεμικού υλικού. Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Μαριούπολη τον Οκτώβριο του 1941 το εργοστάσιο παραδόθηκε στο γερμανικό τραστ Κρουπ αλλά χάρη στην δράση των εργατών που έκαναν σαμποτάζ δεν λειτούργησε κατά το μεγάλο μέρος του Οι σοβιετικοί τεχνικοί είχαν προλάβει να μεταφέρουν ότι ήταν δυνατόν να μετακινηθεί σε άλλα μεταλλουργικά συγκροτήματα στα Ουράλια. Τον Σεπτέμβριο του 1943 οι κατακτητές φεύγοντας κυνηγημένοι από την στρατιά του νότιου Μετώπου του Κόκκινου Στρατού, ανατίναξαν τις τέσσερις υψικαμίνους, τον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής και κατέστρεψαν το σιδηροδρομικό δίκτυο. Στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού αντιφασιστικού αγώνα χιλιάδες μεταλλουργοί πολέμησαν ηρωικά. Από τους έξι χιλιάδες εργάτες του Αζοφστάλ που πήγαν στο μέτωπο εκατοντάδες δεν γύρισαν. Το μνημείο με τα ονόματα 458 από αυτούς στέκει μέχρι σήμερα στην ανατολική πλευρά του συγκροτήματος.

Κίεβο, Ουκρανία | Όταν σωπαίνουν τα βαλς

Οι καστανιές στο Κίεβο ήρθαν από τον νότο. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για τον τρόπο που έφτασαν. Η πιο γνωστή μιλά για αξιωματικούς του τσαρικού στρατού οι οποίοι μετέφεραν τα πρώτα δένδρα ύστερα από κάποια πολεμική εκστρατεία στα Βαλκάνια στις αρχές του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με αυτήν την ιστορία, στην σημερινή λεωφόρο Ταράς Σεφτσένκο στην μνήμη του μεγάλου Ουκρανού ποιητή, η οποία διασχίζει την δυτική πλευρά του Κιέβου που χωρίζει ο Δνείπερος, φυτεύτηκαν οι πρώτες καστανιές. Εκείνη την εποχή ήταν ένας μικρότερος δρόμος με άλλο όνομα. Ο τότε κυβερνήτης περίμενε τον τσάρο και ήθελε να τον εντυπωσιάσει. Δεν άρεσαν όμως στον Νικόλαο Α΄ και διέταξε να τις ξεριζώσουν σε μια νύκτα. Οι κάτοικοι πήραν τα δένδρα και τα φύτεψαν στις αυλές και στις γειτονιές. Από τότε οι καστανιές βρίσκονταν παντού. Στα πάρκα, στις δενδροστοιχίες των δρόμων, στον βοτανικό κήπο, σε τέτοιο σημείο που το Κίεβο ονομάστηκε η πόλη των καστανιών, άνθη της οποίας κοσμούσαν τον θυρεό της πόλης στην σοβιετική εποχή. Ακόμη και σήμερα όταν ανθίζουν την άνοιξη βάφουν με ζωηρά άσπρα και ροζ χρώματα όχι μόνο την παλιά πόλη αλλά και αρκετά πράσινα τμήματα του νέου Κίεβου. Η τελευταία Κυριακή του Μαΐου, όταν οι καστανιές βρίσκονται στην πλήρη ανθοφορία τους το Κίεβο γιορτάζει! 

Σαρτανά, Ντονέτσκ | Η Πένθιμη Μητέρα ακίνητη, θρηνεί

Το πάρκο μπροστά στην εκκλησία του Άγιου Γεωργίου στην νοτιοανατολική πλευρά της Σαρτανά προς την μεριά του ποταμού Κάλμιους, ο οποίος την περιτριγυρίζει από ανατολικά, φιλοξενεί μερικά μνημεία που αφηγούνται την ιστορία της και τις θυσίες των ανθρώπων της. Δεσπόζει το άγαλμα της Πένθιμης Μητέρας -Πατρίδας μια μορφή που την συναντάς συχνά σε μνημεία της σοβιετικής εποχής. Σε ένα σύμπλεγμα στο οποίο είναι χαραγμένα τα ονόματα 344 σοβιετικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν πολεμώντας στις τάξεις του Κόκκινου στρατού, στον μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ενάντια στους ναζί εισβολείς. Απέναντι έχει τοποθετηθεί ένας γρανιτένιος σταυρός και μια αναθηματική πλάκα με τα ονόματα των δώδεκα κατοίκων, διαφορετικών ηλικιών, οι οποίοι σκοτώθηκαν στον σχεδόν οκταετή εμφύλιο πόλεμο στους βομβαρδισμούς με στόχο τα σπίτια και τους δρόμους της Σαρτανά. Οι επτά από αυτούς έχασαν την ζωή τους στις 14 Οκτωβρίου του 2014, όταν ένας όλμος έπεσε σε συγκεντρωμένους στην διάρκεια μιας κηδείας. Έξι από τα θύματα ήταν ελληνικής καταγωγής. Ποτέ δεν αποδείχτηκε ποιος ήταν ο υπεύθυνος. Οι πολιτοφυλακές των ρωσόφωνων κατηγόρησαν τις παραστρατιωτικές ουκρανικές ομάδες. Οι ουκρανικές αρχές επέρριψαν την ευθύνη στους αποσχιστές τρομοκράτες, όπως τους ονομάζουν. Σε άλλο σημείο της Σαρτανά στέκει επιβλητικός ένας στρατιώτης του σοβιετικού στρατού, τον καιρό του Εμφυλίου ενάντια στους Λευκούς και τους ξένους εισβολείς, θυμίζοντας πως η περιοχή έγινε θέατρο σκληρών συγκρούσεων στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια. Σε αντίθεση με άλλες περιοχές ακόμη και στην ανατολική Ουκρανία, στην Σαρτανά οι κάτοικοι σεβάστηκαν και υπεράσπισαν τα σοβιετικά μνημεία, από το κύμα της λεγόμενης από-κομουνιστικοποίησης.

Γκρανίτνογε, Ντονέτσκ | Το μετέωρο βήμα και η αγωνία ενός συνοριακού χωριού

Γκρανίτνογε. Το παλιό όνομα του, όταν ιδρύθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, ήταν Στάραγια Καράν. Στην δυτική όχθη του ποταμού Κάλμιους, σε μια περιοχή που μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία από την εποχή του χαλκού, εν μέσω μιας συστάδας οικισμών, οι κάτοικοι των οποίων στην πλειοψηφία τους είναι Ελληνικής καταγωγής, αγρότες και κτηνοτρόφοι, προερχόμενοι κυρίως από την Κριμαία. Στις αρχές του 20ου αιώνα, μερικά χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση στο χωριό βασίλευε η φτώχεια, η εξαθλίωση και η αμορφωσιά. Οι φτωχοί αγρότες κατείχαν μόνο 170 στρέμματα γης ενώ οι κουλάκοι έλεγχαν σχεδόν όλη την καλλιεργούμενη γη του χωριού. Είχαν στην ιδιοκτησία τους 14 χιλιάδες στρέμματα! Ένα στα δυο παιδιά που γεννιούνταν πέθαινε πριν φτάσει πέντε χρονών, η ελονοσία και η χολέρα θέριζαν, γιατρός δεν υπήρχε και το μικρό σχολείο ίσα που μπορούσε να χωρέσει μερικές δεκάδες παιδιά που έρχονταν μόνο όταν δεν υπήρχαν αγροτικές δουλειές. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός ήταν αναλφάβητος. Στα 1888, από τις 1079 γυναίκες του χωριού, μόνο οι 49 γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, ενώ το 1885 από τα 105 αγόρια και τα 37 κορίτσια που πήγαν στον σχολειό μόνο 5 κατάφεραν να το τελειώσουν! Αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι μουζίκοι ξεσηκώθηκαν παρακινημένοι από την πείνα και τα επαναστατικά κηρύγματα των εργατών του Ντονμπάς έπρεπε να έρθει η σοβιετική εξουσία για να αρχίσει να γίνεται ανθρώπινη η ζωή. Οι μπολσεβίκοι έδωσαν αμέτρητες μάχες μέχρι να νικήσουν. Πρώτα ενάντια στα αυστρο-γερμανικά στρατεύματα, τους αντιδραστικούς Κοζάκους και τους λευκούς του Ντενίκιν. Και μετά ενάντια στα στρατεύματα του Βράνγκελ. Από το 1921 άρχισε η περίοδος ειρήνης και οικοδόμησης, η καθολική εκπαίδευση, το πρόγραμμα αλφαβητισμού, το συνεταιριστικό κίνημα και στην συνέχεια η κολεκτιβοποίηση, όχι χωρίς προβλήματα,αντιδράσεις και αποτυχίες. Όταν στις 13 Οκτωβρίου 1941 οι Γερμανοί εισβολείς κατέλαβαν την περιοχή, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, ιδιαίτερα οι νέοι αντιστάθηκαν πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Άλλοι, από την πρώτη ημέρα, πολέμησαν και σκοτώθηκαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού. Με την οριστική νίκη το χωριό χρειάστηκε να οικοδομηθεί σχεδόν από την αρχή. Εκείνα τα χρόνια άλλαξε και το όνομα του και πήρε το σημερινό: Γκρανίτνογε. Πιθανόν εξαιτίας του γειτονικού λατομείου γρανίτη.

Πολωνία, νόμος για αμβλώσεις | Ταξικός πόλεμος ενάντια στις γυναίκες!

Ήταν 28 Νοεμβρίου του 1918 όταν μια ομάδα από σουφραζέτες συγκεντρώθηκαν έξω από την βίλα του στρατάρχη Γιόζεφ Πιλσούντσκι, ηγέτη της, μόλις μερικών εβδομάδων, Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας και μετέπειτα σκληρού αντικομουνιστή δικτάτορα. Κρατώντας ομπρέλες άρχισαν να κτυπάνε πόρτες και παράθυρα ζητώντας δικαίωμα ψήφου. Έμειναν κάτω από την βροχή και μέσα στο κρύο επί ώρες. Στο τέλος ο στρατάρχης υποχώρησε. Ορισμένοι θεωρούν πως αυτό έγινε ύστερα από την πίεση που του άσκησε η γυναίκα του Αλεξάντρα, γνωστή φεμινίστρια της εποχής. Η αλήθεια είναι πως αυτά έγιναν κάτω από την πίεση των επαναστατικών αλλαγών που συνέβαιναν εκείνο τον καιρό στην Ρωσία, μεταξύ άλλων και στην κοινωνική θέση της γυναίκας. Αρκετά ευρωπαϊκά κράτη στην διετία 1918-1919 αναγκάζονται να παραχωρήσουν δικαίωμα ψήφου. Στις 26 Ιανουαρίου 1919 διεξάγονται οι πρώτες εκλογές στην ανεξάρτητη Πολωνία με την συμμετοχή γυναικών. Εκλέγονται οκτώ βουλευτίνες στην Σέιμ, ποσοστό μόλις 2%,αλλά η αρχή είχε γίνει. Με καταγωγή την Πολωνία η Ρόζα Λούξεμπουργκ σε σχετικό άρθρο της στα 1912 υπογράμμιζε πως η μάχη για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών είναι μόνο μια έκφραση και ένα μέρος της μάχης του προλεταριάτου για απελευθέρωση, διαχωρίζοντας τους αγώνες των γυναικών των καταπιεσμένων τάξεων από τις διεκδικήσεις των γυναικών της μπουρζουαζίας.

Μπερέγκοβο, Δυτική Ουκρανία | Οι τσιγγάνοι ...δεν ανεβαίνουν στον ουρανό!

Στο Μπερέγκοβο, δίπλα στην ουγγρική κοινότητα που πλειοψηφεί και στους Ουκρανούς, ζουν περίπου έξι χιλιάδες Ρομά στα περίχωρα της πόλης, σε μια περιτοιχισμένη πολιτεία από άθλιες πρόχειρες κατοικίες, λασπωμένους χωματόδρομους, δίχως ύδρευση, αποχέτευση και την πλειοψηφία των παιδιών χωρίς σχολείο. Ο καταυλισμός υπήρχε από το 1860 αλλά μεγάλωσε τον προηγούμενο αιώνα, στην δεκαετία του Τριάντα, με οικογένειες τσιγγάνων που ήρθαν από την Ουγγαρία. Το πολυεθνικό Μπερέγκοβο, όπως πολλές πόλεις που βρίσκονται πάνω σε συνοριακές γραμμές έχει πολυτάραχο παρελθόν. Τμήμα του Βασιλείου της Ουγγαρίας παλιότερα, πέρασε στην εδαφική επικράτεια της Τσεχοσλοβακίας από το 1919 ως το 1938 αλλά από το τέλος του Παγκόσμιου Πόλεμου μαζί με όλη την περιοχή της Υπερκαρπαθίας, ανήκει στην Ουκρανία. Η εθνικιστική αφύπνιση των Ούγγρων έχει μετατρέψει το σημείο σε εστία έντασης ανάμεσα στην Βουδαπέστη και το Κίεβο. Στη σκιά αυτής της αντιπαράθεσης, η κοινότητα των Ρομά, η μεγαλύτερη αστική συγκέντρωση σε όλη την Ουκρανία, έχει στοχοποιηθεί από φασιστικές συμμορίες που έχουν πολλαπλασιαστεί, ιδιαίτερα ύστερα από την εξέγερση της Μεϊντάν. Αν και το Μπερέγκοβο έγινε καταφύγιο για πολλές κυνηγημένες οικογένειες Ρομά από άλλα μέρη της χώρας, η πίεση και εδώ μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Στη 1 Ιουλίου στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης ανακαλύφθηκε το πτώμα μιας μαχαιρωμένης στο λαιμό γυναίκας Ρομά. Περίπου τριάντα χρόνων το θύμα, ήταν μητέρα ενός παιδιού και με ένα καλάθι γυρνούσε στους δρόμους συλλέγοντας παλιοσίδερα. Οι τοπικές αρχές ακολουθώντας την πάγια τακτική των ουκρανικών κυβερνητικών υπηρεσιών απέδωσαν τον φόνο σε άγνωστα αίτια.

Μπαγκράμ, Αφγανιστάν | Τσέχοι στρατιώτες, αναλώσιμες ανθρώπινες ασπίδες

Ο εικοσιπεντάχρονος Πάτρικ Στιπάνεκ, απόφοιτος ηλεκτρολόγος -μηχανικός, με ειδίκευση την Πληροφορική, από το μικρό χωριό Μοκροούσε, στην δυτική Βοημία της Τσεχίας, κατατάχθηκε στο στρατό το 2015. Ύστερα από την βασική εκπαίδευση και μερικές μεταθέσεις, τον Ιανουάριο του 2017, εντάχθηκε στο 42ο Μηχανοκίνητο Τάγμα του Αγίου Βέντσεσλας, με έδρα το Τάμπορ και από εκεί, τον φετινό Απρίλιο, ταξίδεψε μαζί με τους συναδέλφους του στο Αφγανιστάν. Τα ξημερώματα της Κυριακής 5 Αυγούστου, συμμετέχοντας σε μια περιπολία, εννιά χιλιόμετρα μακριά από την μεγάλη αμερικάνικη βάση, στο Μπαγκράμ, στο ανατολικό Αφγανιστάν, έπεσε σε ενέδρα στους στενούς δρόμους ενός χωριού. Ο βομβιστής αυτοκτονίας, ήταν ένας δεκαοκτάρης, μέλος της αφγανικής αντίστασης στην οποία πρωταγωνιστούν οι Ταλιμπάν. Η έκρηξη ήταν φοβερή. Μαζί με τον δεκανέα Πάτρικ Στιπάνεκ, σκοτώθηκαν άλλοι δύο Τσέχοι στρατιώτες, ο αρχιλοχίας Μάρτιν Μάρσιν και ο δεκανέας Καμίλ Μπένες, και τραυματίστηκαν ένας Αμερικάνος και δύο κυβερνητικοί Αφγανοί. Λίγες ημέρες μετά, τα άψυχα σώματα των τριών στρατιωτών επέστρεψαν στην πατρίδα και έτυχαν τιμητικής υποδοχής. Ο Πάτρικ κηδεύτηκε στις 17 Αυγούστου, στην εκκλησία της Παναγίας του Ροδαρίου, στην πόλη Πλζεν, με την παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης και πλήθος συνομηλίκων από τα ανέμελα χρόνια του σχολείου. Ένας δάσκαλος του Πάτρικ μίλησε γι' αυτόν σε δημοσιογράφους, έκπληκτος και συντετριμμένος για την τύχη του μικρόσωμου και ήσυχου νεαρού, για τον οποίο δεν φαντάζονταν πως θα μπορούσε να έχει τέτοιο τέλος. Η ηγεσία του στρατού, κατά το συνήθειο, υποσχέθηκε πως θα εκδικηθεί σκληρά τους δολοφόνους.

Βουκουρέστι, Ρουμανία Η Μακαρένα …χορεύει ακόμα!

Μακαρένα 2001

Γεννημένη στα 1986, η Βιολέτα Ρόσου, ήταν δεν ήταν δεκαπέντε χρόνων, όταν η εικόνα της έγινε γνωστή και η περιπέτεια της είχε συγκινήσει. Άθελα της υπήρξε πρωταγωνίστρια στο ντοκιμαντέρ για τα παιδιά που ζούσαν στα τούνελ του μετρό στο Βουκουρέστι της αμερικανίδας Εντέτ Μπέλτζμπεργκ (Children Underground, 2001). Η Βιολέτα που τα χαμίνια την φώναζαν Μακαρένα, επειδή σε κάθε ευκαιρία τραγουδούσε και χόρευε στον γνωστό ρυθμό, τριγυρνούσε στους δρόμους ενώ το βράδυ έβρισκε καταφύγιο στο σύστημα του υπόγειου τραίνου της ρουμάνικης πρωτεύουσας. Εθισμένη στο αουρολάκ, όπως ονομάζουν στην Ρουμανία, όλα τα είδη φτηνών εισπνεόμενων ναρκωτικών που προέρχονται από κόλλες, χρώματα βαφής, βερνίκια η βενζίνη ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του δρόμου τα οποία, η σκηνοθέτης ακολούθησε για ένα χρόνο σχεδόν, καταγράφοντας την σκληρή ζωής τους. Πριν το ντοκιμαντέρ, μερικά ρεπορτάζ σε δυτικές εφημερίδες, στις αρχές της δεκαετίας του Ενενήντα, σαν τον Ιντιπέντεντ και τον Γκάρντιαν, έκαναν για πρώτη φορά γνωστή την ζωή των παιδιών-ποντικών στο υπόγειο Βουκουρέστι. Άλλοτε στο μετρό και άλλοτε στις σήραγγες του δικτύου θέρμανσης.

Εργοστάσιο Αρσεναλ, Κίεβο Μνημεία από το μέλλον

Συνήθως, σε σκληρές πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εκτός από τους ανθρώπους, την πληρώνουν και τα μνημεία. Άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα. Ακόμη και εκείνα που είναι αθώα, δηλαδή δεν εκφράζουν καμιά πλευρά της σύγχρονης αντιπαράθεσης. Ταυτισμένα στα μάτια των περισσότερων με το καθεστώς, “τιμωρούνται” για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν για να χειραγωγηθούν οι λαοί μέσω της ιστορικής μνήμης. Κάτι ανάλογο συνέβη και στις τελευταίες ταραχές στο Κίεβο.

Περμ-Ρωσία Η τραγική ιστορία της ρώσικης ποτάσας

Στο μουσείο της εταιρίας Ουράλκαλι στην Μπερεζνίκι, στην επαρχία του Περμ στις δυτικές ρίζες των Ουραλίων, ο επισκέπτης μπορεί να δει με παραστατικό τρόπο τη μακραίωνη ιστορία της ρώσικης ποτάσας και της νεότερης βιομηχανίας νατριούχων και καλιούχων λιπασμάτων. Δηλαδή την προαιώνια γέννηση των ορυκτών αλάτων και τις τεχνικές επεξεργασίας και παραγωγής που αναπτύχθηκαν στην περιοχή στα χρόνια της τσαρικής απολυταρχίας αλλά, κυρίως, στην εποχή της σοβιετικής εξουσίας. Η φύση και οι γεωλογικές μεταβολές πριν από πενήντα πέντε εκατομμύρια χρόνια δημιούργησαν πλούσια κοιτάσματα νιτρικών και καλιούχων ορυκτών, μια ανεξάντλητη πηγή αλατιού στη θέση όπου παλιότερα υπήρχε μια τεράστια θάλασσα στην προϊστορική Πέρμια περίοδο διαμόρφωσης του γήινου φλοιού. Από την αρχαιότητα, στην περιοχή η επινοητικότητα των ανθρώπων κατάφερε να βρει τρόπους εξόρυξης και αξιοποίησης και στον εικοστό αιώνα κυρίως για την παραγωγή λιπασμάτων για την αγροτική παραγωγή. Μια εκπληκτική σύνθεση της εξέλιξης του φυσικού περιβάλλοντος και της εποποιίας του ανθρώπου για να το δαμάσει και να το βάλει να υπηρετεί τις ανάγκες του. Η επιτυχία αυτή γράφτηκε στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, όταν με το πρώτο πεντάχρονο άρχισε κτίζεται το 1927 το βιομηχανικό σύμπλεγμα εξόρυξης και παραγωγής ποτάσας με επίκεντρο τη Σολικάμσκ και την Μπερεζνίκι.

Τύμβος Μαμάγιεβ, Στάλινγκραντ Τότε που ο Βόλγας είχε μόνο μια όχθη!

Ο τύμβος του Μαμάγιεβ, είναι ένας λόφος που δεσπόζει στην πόλη του Στάλινγκραντ. Ο Μαμάι, μογγόλος στρατιωτικός ηγέτης, κυριάρχησε στην περιοχή στα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα και προς την τιμή του οι Τάταροι του χανάτου της Κριμαίας είχαν φτιάξει έναν τύμβο. Εκατόν δύο μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, το ύψωμα αναφέρονταν στους στρατιωτικούς χάρτες με τον αριθμό 102 και σαν το ψηλότερο σημείο της πόλης είχε προφανή στρατιωτική αξία. Ο λόφος, ενόψει της γερμανικής επίθεσης, οχυρώθηκε και από τις 13 του Σεπτέμβρη του 1943, που δέχθηκε την πρώτη προσβολή έγινε ένα από πιο σκληρά πεδία της μάχης του Στάλινγκραντ. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι το πρωί στις 26 του Γενάρη του 1943, που οι Σοβιετικοί στρατιώτες της 21ης και 62ης στρατιάς, συναντήθηκαν στο τύμβο του Μαμάγιεβ, κόβοντας στην μέση τους κυκλωμένους γερμανούς στην πόλη, το ύψωμα ή οι πλαγιές του άλλαξαν χέρια πολλές φορές σε μια διαρκή, θανατηφόρα, σώμα με σώμα, μάχη, που κράτησε περισσότερα από εκατόν τριάντα μερόνυχτα. Το ύψωμα καταλήφθηκε από την πρώτη ημέρα της γερμανικής επίθεσης αλλά σχεδόν αμέσως ανακαταλήφθηκε από μια αντεπίθεση της 13ης επίλεκτης μεραρχίας πεζικού και από τότε μετατράπηκε σε κόλαση. Μετά την λήξη της μάχης, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του λόφου καταμετρήθηκαν 1250 θραύσματα από οβίδες, νάρκες και αεροπορικές βόμβες! Από το σκάψιμο που προκάλεσαν οι κάθε είδους εκρήξεις, ο λόφος έχασε ύψος, για χρόνια δεν φύτρωνε ούτε χόρτο και ακόμα και τώρα οι δορυφορικές φωτογραφίες δείχνουν μια σκουρόχρωμη ζώνη γης. Ο τύμβος του Μαμάγιεβ, είναι ένα από τα σημεία-σύμβολα της σκληρής και ηρωικής μάχης που δόθηκε για να κρατηθεί ελεύθερη η πόλη από τους φασίστες εισβολείς. Δίπλα στην θρυλική άμυνα στο σπίτι του λοχία Παβλόφ, τα κατορθώματα του επίλεκτου σκοπευτή Ζάιτσεφ, το απαράμιλλο θάρρος του κομσομόλου Πανικάχι, την αυτοθυσία του τηλεφωνητή Ποντίλοφ, την ηρωική αντίσταση των εργατών στο εργοστάσιο τρακτέρ. Όλοι και σε όλα τα σημεία, έμειναν αμετακίνητοι και εκπλήρωσαν στο ακέραιο το σύνθημα-υπόσχεση πως δεν υπήρχε γη πίσω από τον Βόλγα, πως το μεγάλο ποτάμι είχε μόνο μια όχθη!

Γκντανσκ-Πολωνία Ο φόρος του χειμώνα

Με θέα από την πλατεία της Αγοράς του Κάρβουνου, το Μεγάλο Αρσενάλι, είναι από τα επιβλητικότερα κτίρια στο Γκντανσκ. Χτισμένο το 1605, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ολλανδικής αρχιτεκτονικής, της περιόδου του φλαμανδικού μανιερισμού, σχεδιασμένο από τον Αντονι βαν Ομπερκεν. Χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη οπλισμού και τροφίμων, σώθηκε από τον χρόνο και τους σκληρούς βομβαρδισμούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα στεγάζει την Ακαδημία Καλών Τεχνών και στην στοά στο ισόγειο, μερικά εμπορικά μαγαζιά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, έτσι και φέτος καθολικές ΜΚΟ, πρόσκοποι, εθελοντές και οι τοπικές αρχές σε συνεργασία με την ένωση εστιατόρων οργανώνουν ένα μεγάλο συσσίτιο για τους άστεγους και τους φτωχούς της πρωτεύουσας της Πομερανίας. Το μοίρασμα γίνεται συνήθως στην πλατεία σε αντίσκηνα που στήνονται επί τούτου ενώ φέτος για πρώτη φορά άνοιξε ο ισόγειος χώρος στο Αρσενάλι και μετατράπηκε σε μια μεγάλη τραπεζαρία. Όπως κάθε χρόνο το κλίμα ήταν γιορταστικό και το μενού είχε μπορς, μανιταρόσουπα και γεμιστά ζυμαρικά, τα πολωνικά pierogi, που τα ευλόγησε ο μονσινιόρ Στανισλάβ Μπογκντάνοβιτς από τον καθεδρικό της Αγίας Μαρίας. Η μόνη διαφορά ήταν ο αριθμός των ανθρώπων που περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους. Φέτος ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά, πάνω από πεντακόσιοι, ενώ στις σκέψεις των πιο πολλών ο φόβος του χειμώνα που και φέτος ήρθε με άγριες διαθέσεις, δεν άφηνε περιθώρια για λίγες ανέμελες ώρες.

Wałbrzych, Πολωνία Η αγαπημένη Ειδική Οικονομική Ζώνη

Το Wałbrzych, στην νοτιοδυτική Πολωνία, με εκατόν είκοσι χιλιάδες πληθυσμό είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη στην Κάτω Σιλεσία, μετά το Βρότσλαβ, την πρωτεύουσα της περιοχής. Μόλις δέκα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Τσεχία, το Wałbrzych, υπήρξε μεγάλο ανθρακοπαραγωγικό και βιομηχανικό κέντρο, από τον 19ο αιώνα, με ισχυρή κλωστοϋφαντουργία και υαλουργία. Ένα από τα μεγάλα επίκεντρα του εργατικού ξεσηκωμού του Ογδόντα που συγκλόνισε την χώρα και όλη την Ευρώπη, η πόλη είδε να θάβονται όλες οι ελπίδες όταν ξεκίνησε η διαδικασία της μετάβασης στον γνήσιο καπιταλισμό. Το ένα μετά το άλλο τα ορυχεία έκλεισαν, οι βιομηχανίες μαράζωσαν και η ανεργία στην περιοχή έσπασε όλα τα εθνικά ρεκόρ. Μια σκληρή διαδικασία εκκαθάρισης του κοινωνικού τοπίου από τα κατάλοιπα της σοσιαλιστικής απόπειρας των προηγούμενων δεκαετιών αλλά και των αγώνων του Εβδομήντα και του Ογδόντα, εκτυλίχθηκε με ταχείς ρυθμούς, αλλάζοντας δραματικά τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες των εργαζομένων να μπορούν να αντισταθούν. Το κύμα μετανάστευσης συμπλήρωσε τις αρνητικές εξελίξεις στερώντας την περιοχή από ένα τμήμα του νεανικού και πιο αποφασισμένου δυναμικού της.

Ντονέτσκ – Ουκρανία Ο τυχαίος … θάνατος του Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ

Η Ροντισκόι, μια δορυφορική πόλη περίπου δώδεκα χιλιάδων κατοίκων, είναι συνδεδεμένη με την εποποιία εξόρυξης του κάρβουνου και την παραγωγή του χάλυβα στην μεγάλη ανθρακοφόρα λεκάνη του Ντόνετς. Αναπτύχθηκε από το 1950 και μετά, συγκεντρώνοντας οικογένειες εργατών στην μεταλλουργία και στα ορυχεία. Η πόλη απέχει πέντε χιλιόμετρα από το τοπικό διοικητικό κέντρο, την Κρασνοαρμίσκ και περίπου πενήντα πέντε χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της περιφέρειας, το Ντονέτσκ, ένα από τα μεγάλα αστικά βιομηχανικά κέντρα της ανατολικής Ουκρανίας. Σε αυτήν την πόλη δούλεψε σχεδόν για όλη την ζωή του ο ανθρακωρύχος Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ, σε αυτήν αναδείχθηκε σε δραστήριο πολίτη και σε αυτήν η οικογένεια και οι φίλοι του τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία στα τέλη του Νοέμβρη.

Οραχοβίτσα- Κροατία Χριστούγεννα …απόγνωσης

 

Μια διαφορετική σκηνή από τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες τέντες και κατασκευές στήθηκε φέτος στο κέντρο της Οραχοβίτσας, στην ανατολική Σλαβονία, αλλάζοντας εντελώς το γιορτινό κλίμα στην πόλη, που ήταν συνηθισμένη τέτοιες ημέρες να υποδέχεται πολλούς ξένους τουρίστες. Η μεγάλη σκηνή φιλοξενεί εδώ και αρκετές ημέρες τις συγκεντρώσεις εκατοντάδων εργατών του μεγάλου εργοστασίου κεραμικών Kio Keramike, που από τον περασμένο Σεπτέμβρη, κήρυξε πτώχευση και πέταξε στον δρόμο περίπου τετρακόσιους πενήντα εργαζόμενους, δίχως να τους καταβάλει ούτε τις νόμιμες αποζημιώσεις. Στο διάστημα της πτωχευτικής διαδικασίας η επιχείρηση, που ήταν από τις πιο γνωστές στην χώρα με σύγχρονο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις, μεταβιβάστηκε σε μια άλλη εταιρία του κλάδου, η οποία σκοπεύει να ξανά-λειτουργήσει τις γραμμές παραγωγής με τους μισούς εργαζόμενους.

Solikamsk- Ρωσία. Ο φοβερός ….Λευκός Κύκνος.

Η Solikamsk, στις δυτικές παρυφές των Ουραλίων είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της περιφέρειας του Περμ στα βόρεια της ομώνυμης  πρωτεύουσας. Ιστορικό κέντρο του ορυκτού αλατιού της Ρώσικης αυτοκρατορίας στέκεται στις όχθες του Κάμα, που είναι ένας από τους μεγάλους παραπόταμους τροφοδότες του Βόλγα, και από αυτόν τον συνδυασμό πήρε το όνομα της. Στην πόλη αυτή, βρίσκεται η πιο σκληρή φυλακή της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στα κελιά της οποίας είναι θαμμένοι μερικές εκατοντάδες από βαρυποινίτες και ισοβίτες. Καταδικασμένοι για φοβερά δολοφονικά  εγκλήματα αν συνέχιζε να  ισχύει  η ποινή του θανάτου  στην Ρωσία δεν θα έμεναν για πολύ καιρό  ζωντανοί. Η διαβόητη φυλακή, στην οποία η ζωή είναι αφόρητα σκληρή με εξοντωτικές  σωφρονιστικές ποινές, ξυλοδαρμούς και αυστηρή πειθαρχία, ονομάζεται Λευκός Κύκνος και έτσι είναι γνωστή στους ποινικούς κρατούμενους σε όλη την χώρα.

Ο Λευκός Κύκνος κρύβει στα σπλάχνα του, απίστευτη σκληρότητα και ανθρώπινο πόνο. Ανθρώπους στιγματισμένους σε όλο το σώμα τους με φοβερά τατουάζ που υποδηλώνουν την κατηγορία του εγκλήματος αλλά και την θέση τους στην ιεραρχία της φυλακής  η της συμμορίας στην οποία στρατολογήθηκαν νεαροί. Μανιακούς δολοφόνους, σίριαλ κίλερς, επαγγελματίες εκτελεστές και αυτουργούς απίστευτων εγκλημάτων. Άνδρες κάθε ηλικίας που ζούνε σε μια επίγεια κόλαση, αλυσοδεμένοι μέσα σε μικρά τσιμεντένια κελιά,  δίχως την παραμικρή ελπίδα  για ελευθερία.

Τα κατάστικτα σώματα των  καταραμένων του Λευκού Κύκνου αποτελούν μια ζωντανή τρομακτική απεικόνιση των φοβερών εγκλημάτων. Οι αράχνες σημαίνουν την εξάρτηση από τα σκληρά ναρκωτικά, οι νεκροκεφαλές που σχίζονται από μαχαίρια και ξίφη δείχνουν τις ανθρωποκτόνες  πράξεις, τα μεγάλα μάτια στις κοιλιές και τα γεννητικά όργανα τους παιδεραστές. Πολλά από τα περίπλοκα τατουάζ γίνονται μέσα στην φυλακή, κάτω από την μύτη των φυλάκων που τα απαγορεύουν, με αυτοσχέδια υλικά και εργαλεία που προξενούν αφόρητους πόνους.

Με έναν πληθυσμό πάνω από οκτακόσιους χιλιάδες άνδρες και γυναίκες περίπου σήμερα  στις  φυλακές, η Ρωσία κατάφερε να φτάσει τις δύο τελευταίες δεκαετίες τους αμερικάνικους φοβερούς  δείκτες. Έτσι βρίσκεται με διαφορά στην δεύτερη θέση παγκόσμια σε αναλογία κρατούμενων προς τον γενικό πληθυσμό ( 604 ανά εκατό χιλιάδες) με πρώτες σταθερά  τις ΗΠΑ ( 756/ 100 χιλιάδες), παρά το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια ανακόπηκε η ραγδαία αριθμητική αύξηση της πρώτης μετά-σοβιετικής περιόδου που είχε ξεπεράσει  το 1998 το ένα εκατομμύριο έγκλειστους. Η ανακοπή δεν έχει να κάνει με την μείωση των παραβατικών συμπεριφορών αλλά κυρίως με την ελαστικοποίηση στο καθεστώς   των προφυλακίσεων και τις νομικές  αλλαγές και την επιμέτρηση των ποινών. Με αυτούς τους ρυθμούς,  με ένα σύστημα που είναι φημισμένο για την σκληρότητα του και με ελάχιστες χρηματοδοτήσεις οι φυλακές στην Ρωσία αποτελούν βρωμερές αποθήκες ψυχών στις οποίες βασιλεύουν τα βασανιστήρια, η ανθρώπινη εξαθλίωση  και απόγνωση και οι αρρώστιες.  Ειδικά η φυματίωση , η ανθεκτική   ηπατίτιδα σε όλα τα γνωστά φάρμακα και το Έιτζ, έχουν μετατραπεί σε επιδημίες που είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν.

Ο Λευκός Κύκνος αλλά και οι άλλες σκληρές ρώσικες φυλακές του 21^ου αιώνα, αποτελούν σύγχρονη υπενθύμιση αυτό που ο Ντοστογιέφσκι είχε πει πριν πολλά χρόνια αναφορικά με το τσαρικό σωφρονιστικό σύστημα.  Πως  το επίπεδο του πολιτισμού μίας κοινωνίας κρίνεται από τις φυλακές της. Και ο πολιτισμός της σημερινής καθεστωτικής ρώσικης ελίτ, μαζί με τις ανισότητες και τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα που δημιουργούν οι πολιτικές των κυβερνήσεων της, είναι μια απόλυτη  βαρβαρότητα.

* Η στήλη συνιστά την ταινία του   'Αλιξ Λάμπερτ, «Το Σημάδι του Κάιν»   (HΠA-2000- 74'),  που έφερε στην δημοσιότητα τους στιγματισμένους του Λευκού Κύκνου.  Για τους αριθμούς των φυλακισμένων στον κόσμο  τα στοιχεία προέρχονται από το Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου στην ετήσια έκθεση για το 2008 στην διεύθυνση http://www.kcl.ac.uk/depsta/law/research/icps/downloads/wppl-8th_41.pdf. Για την βία στις ρώσικες φυλακές ένα σκληρό βίντεο στην διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=nhdF2axzlpU. Μια σειρά φωτογραφιών από το εσωτερικό του Λευκού Κύκνου στην διεύθυνση http://serezhakomarov.com/index.php?/projects/white-swan/