Λουΐσα Τολέδο | Μάνα του αντιφασισμού, γιαγιά των κοινωνικών οδοφραγμάτων

Λευκό και γαλάζιο. Βάση για ζωγραφιές : Πουλιά, βουνά, δένδρα, λουλούδια και μια σφιγμένη γροθιά. Ένα αλλιώτικο, χρωματιστό φέρετρο! Στην κορυφή οι μορφές των τριών γιων που αποχωρίστηκε νωρίς. Θυσία στον αντιδικτατορικό αγώνα. Θλίψη αλλά και έξαψη στο κρύο πρωινό στο Σαντιάγο. Μια θορυβώδης ρομερία, μια πομπή από αυτοκίνητα και λεωφορεία που κορνάρουν ασταμάτητα ακολουθεί. Τετάρτη 7 Ιουλίου, από την Βίγια Φράνσια στα ανατολικά στην Ρικολέτα, βόρεια, σχεδόν ένδεκα χιλιόμετρα απόσταση. Σε κάθε σταυροδρόμι οργανωμένοι ποδηλάτες διακόπτουν την κυκλοφορία. Αλλά και σε κάθε γωνία καραμπινιέροι. Νεαροί που συνοδεύουν μισοτρέχοντας, πετάνε πέτρες με κάθε ευκαιρία. Κυνηγητό και δακρυγόνα. Όταν η πομπή έφτασε στην είσοδο του κεντρικού νεκροταφείου το φέρετρο σηκώθηκε στα χέρια, πέρασε σβέλτα στους ώμους μασκοφορεμένων νεαρών. Πανδαιμόνιο από τρομπέτες, τούμπες, τύμπανα, ταμπούρλα, κρανκάσες, κόρνες. Καπνογόνα, φωτοβολίδες, σφυρίγματα και συνθήματα. Νεαρές χορεύτριες με παραδοσιακές ιθαγενικές φορεσιές. Μια τεράστια γυναίκεια κούκλα. Κοκκινόμαυρες σημαίες. Μια διαφορετική, παλλόμενη από ενέργεια, κηδεία. Αγωνιστική και χαρούμενη όπως είναι η ζωή, οργισμένη και αυθάδης όπως πρέπει να είναι η νεότητα. Μια ζωή σκληρή αλλά και γεμάτη έζησε η Λουΐσα Τολέδο Σεπούλβεδα. Μια διαρκή νεότητα ακόμη και όταν η ασθένεια την είχε καταβάλλει. Με μια οργή που δεν είχε καταλαγιάσει παρά το πέρασμα των χρόνων και ξαναγεννιόνταν κάθε φορά που το καθεστώς κτυπούσε και σκότωνε νέους. Μια παρουσία που προκαλούσε τον σεβασμό. Ένα ακατάβλητο κάλεσμα σε αγώνα και ένα βλέμμα μόνιμα στραμμένο σε ένα φωτεινό μέλλον. Δίπλα στους ηλικιωμένους της αντιδικτατορικής πάλης, εκατοντάδες νέοι και νέες των σύγχρονων κοινωνικών μαχών. Μια κηδεία αντάξια της γυναίκας που δίκαια θεωρούνταν από τις εμβληματικές μορφές του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα. Μια γνήσια λαϊκή τελετή που δεν μπορούν να την περιγράψουν λέξεις, ένα ζηλευτό κατευόδιο.

Κάλι, Κολομβία | Λιμάνι της Αντίστασης, προπύργιο της εξέγερσης!

Γκρίζο και κεραμιδί. Τσίγκος και τούβλα. Νότια και ανατολικά πέρα από την λεωφόρο Σιμόν Μπολιβάρ. Λα Ουνιόν. Μαριάνο Ράμος. Ελ Ποπλάδο. Αντόνιο Ναρίνιο. Κομουνέρος.Μερικά από τα ονόματα των μπάριος που απλώνονται στο Κάλι, την πρωτεύουσα της Βάγιε ντελ Κάουκα. Κοντά στις ακτές του Ειρηνικού. Πλούσια επαρχία της νοτιοδυτικής Κολομβίας με τα ψηλότερα ποσοστά ενδημικής φτώχειας. Σπίτια χαμηλά. Τα περισσότερα στεγάζουν οικογένειες ξεριζωμένων αγροτών που συνέρρευσαν από την ύπαιθρο τις τελευταίες δεκαετίες. Αποτέλεσμα των πολιτικών λεηλασίας της γης και των τυφλών, γενοκτονικών, στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στους αριστερούς αντάρτες. Κάγκελα και σιδεριές σε κάθε παράθυρο, κάθε αυλή. Η πόλη μεγάλωσε απότομα και βίαια, έγινε το δεύτερο σε πληθυσμό αστικό κέντρο, το πιο πυκνοκατοικημένο. Συνώνυμο καθημερινής βίας στους δρόμους, σκληρών ναρκοσυμμοριών οι οποίες συνεργάζονται αρμονικά με την διεφθαρμένη πολιτική ελίτ και βαθιών κοινωνικών αντιθέσεων. Το Σαντιάγο δε Κάλι, όπως είναι το επίσημο όνομα, αναδείχτηκε σε πόλη- πρωταγωνιστή της τελευταίας γενικής απεργίας και της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης στην Κολομβία. Και η Πουέρτο Ρεγιένα ένα σταυροδρόμι στην Σιμόν Μπολιβάρ δίπλα στις φτωχογειτονιές, σε προπύργιο της αντίστασης. Το οδόφραγμα εδώ άντεξε σχεδόν για δύο μήνες! Από την 28 Απριλίου, πρώτη ημέρα της γενικής απεργίας ως τα ξημερώματα του Σαββάτου 26 Ιουνίου. Τις τελευταίες ημέρες η Πουέρτα Ρεγιένα είχε γίνει σημείο συγκέντρωσης όσων ζητούσαν να κλιμακωθεί ο αγώνας. Για να στείλουν το μήνυμα σε όλη την χώρα αποφάσισαν να χτίσουν ένα μνημείο. Μια υψωμένη γροθιά από τσιμέντο και σίδερο πάνω στην οποία τοποθέτησαν τις φωτογραφίες και τα ονόματα των δολοφονημένων διαδηλωτών. El paro no para! Η απεργία δεν σταματά! Με αυτό το σύνθημα κάλεσαν τους Καλένιος στα αποκαλυπτήρια. Ανακοίνωσαν πως από εδώ και πέρα η Πουέρτο Ρεγιένα, θα ονομάζεται Πουέρτο Ρεσιστένσια. Μόνο όταν αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι διαδηλωτές, δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση λήξης της γενικής απεργίας από την Εθνική Επιτροπή, εμφανίστηκε η αστυνομία και στρατιώτες μαζί με συνεργεία του δήμου για να διαλύσουν το οδόφραγμα. Αλλά και τότε σκόρπιοι διαδηλωτές στους γύρω δρόμους φώναζαν συνθήματα και έβριζαν τις δυνάμεις καταστολής. Ήταν τέτοια η ταραχή που πέρασαν όλες αυτές τις ημέρες οι τοπικές καθεστωτικές αρχές που οδήγησαν τον δήμαρχο της πόλης Οσπίνα να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Και να δηλώσει επί τόπου πως το μνημείο που έστησαν οι εξεγερμένοι δεν θα κατεδαφιστεί. "Είναι πλέον μέρος της ιστορίας της πόλης και σύμβολο του δυναμισμού των νέων!" πρόσθεσε, προκαλώντας αντιδράσεις στην τοπική ολιγαρχική ελίτ και στους ακροδεξιούς κύκλους.