Ουαλίντ Ντάκα | Η αντοχή της ελιάς, το πείσμα για ζωή και η δύναμη της αντίστασης

Ο δωδεκάχρονος Ζουντ ζει με την λαχτάρα να επισκεφτεί και να γνωρίσει τον φυλακισμένο πατέρα του. Γεννήθηκε με τεχνητή γονιμοποίηση, όταν το σπέρμα του πατέρα του βγήκε κρυφά από την φυλακή. Όταν μαθαίνει πως οι αρχές κατοχής ματαίωσαν την επίσκεψη επικαλούμενες λόγους ασφαλείας, αποκαρδιώνεται. Παίρνει τους δρόμους και περπατώντας στη παλαιστινιακή ύπαιθρο συναντά και μιλά με ζώα και φυτά που ζουν σε αυτήν. Ο Σαμούρ το κουνέλι, το πουλί με το φώναζαν Αμπού Ρίσα, η γάτα που την λέγανε Χανφούρ και ο σκύλος Αμπούρ ακούνε την περιπέτεια του και του διηγούνται τις δικές τους. Όλων οι ιστορίες είναι γεμάτες με τα δεινά της κατοχής και την επιθυμία για ελευθερία. Ο Ζουντ αναζητά τον τρόπο να περάσει τον ψηλό τοίχο, να μπει στην φυλακή. Οι νέοι φίλοι του δεν μπορούν να του δώσουν απάντηση στο πως θα τα καταφέρει να συναντήσει τον πατέρα του. Τότε εμφανίζεται η Ουμ Ρουμί, μια γέρικη ελιά, την οποία οι κατακτητές είχαν φοβερίσει πως θα την ξεριζώσουν και θα την μεταφέρουν από το σπίτι της στην Δυτική Όχθη στην Αφούλα στον βορρά. Η Ουμ Ρουμί αποκαλύπτει στον μικρό το μυστικού του ιερού λαδιού. Αν αλείψει το σώμα του με αυτό, θα γίνει αόρατος. Όταν ο Ζουντ τα καταφέρει να περάσει απαρατήρητος τους τοίχους φυλακής και φτάσει στο κελί του πατέρα του, εκείνος θα νομίσει πως έχει παραισθήσεις ακούγοντας τη φωνή ενός παιδιού που του λέει: «Είμαι ο γιος σου, ο Ζουντ!».

Λα Πλάτα, Αργεντινή | Υπεράσπιση της μνήμης, αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα!

Ήταν ξημερώματα της 17ης Σεπτεμβρίου 1976 όταν μια ομάδα στρατιωτικών εισέβαλαν στο σπίτι της Εμίλσε Μολέρ στην Λα Πλάτα, μια πόλη κοντά και νότια του Μπουένος Άιρες. Δεκαεπτά ετών τότε, μαθήτρια στο λύκειο Καλών Τεχνών, η Εμίλσε συμμετείχε στην Ένωση Σπουδαστών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (UES) και είχε πρωταγωνιστήσει ένα χρόνο νωρίτερα στην κινητοποίηση για την διεκδίκηση του μαθητικού εισιτήριου. Τον Αύγουστο του 1976 η στρατιωτική δικτατορία αποφάσισε να καταργήσει το επίδομα και αμέσως άρχισε το κυνηγητό με σκοπό να συλληφθούν οι ηγέτες των σπουδαστών. Εκείνες τις ημέρες με επικεφαλής τον διαβόητο συνταγματάρχη Ραμόν Καμπς αρχηγό της επαρχιακής αστυνομίας του Μπουένος Άιρες, οι αρχές συνέλαβαν δέκα μαθητές κυρίως μέλη της UES και της Γκεβαρικής νεολαίας. Από τους δέκα συλληφθέντες η Μαρία Κλάουντια Φαλκόνε, η Μαρία Κλάρα Σιοκίνι, ο Οράσιο Ούγγαρο, ο Κλάουντιο ντε Άτσα, ο Ντανιέλ Ρασέρο και ο Φρανσίσκο Μουντανέρ παραμένουν έως και σήμερα επισήμως αγνοούμενοι. Μέλη μιας μεγάλης λίστας 30.000 ντεσαπαρασίδος, δηλαδή αγνοούμενων συνδικαλιστών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και άλλων αγωνιστών τους οποίους οι στρατιωτικοί δολοφόνησαν με διάφορους σκληρούς και απίστευτους τρόπους και ύστερα φρόντισαν να τους εξαφανίσουν. Από τους δέκα που πιάστηκαν με την κατηγορία πως υποστήριζαν τις ένοπλες ομάδες των αριστερών Περονιστών, τους Μοντονέρος ή τον μαρξιστικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, την γλίτωσαν τέσσερις. Οι Πάμπλο Ντίαζ, Γκουστάβο Καλότι, Πατρίσια Μιράντα και η Εμίλσε Μολέρ αφού πρώτα υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορα κέντρα κράτησης και πολύμηνες φυλακίσεις. «Η Νύχτα των Μολυβιών», όπως έμεινε γνωστή η σφαγή των μαθητών, αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων και εξαφανίσεων στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. Μια δικτατορία που κηρύχθηκε στις 24 Μαρτίου 1976 αλλά είχε ξεκινήσει στην ουσία νωρίτερα, όταν πέθανε ο Περόν και τοποθετήθηκε στην προεδρία η τρίτη σύζυγος του, Ιζαμπέλα. Η «Διαδικασία Εθνικής Αναδιοργάνωσης», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε η χούντα με επικεφαλής τον στρατηγό Χόρχε Βιδέλα υπήρξε ένα από τα πιο αιμοσταγή φιλο-αμερικάνικα στρατιωτικά καθεστώτα στην Λατινική Αμερική. Βάστηξε μέχρι το 1983, όταν μετά την ήττα στον πόλεμο με τους Βρετανούς για τα νησιά Μαλβίνες το 1982, ξεκίνησε η αρχή του τέλους της. Από τις ημέρες του πρώτου, μετά την πτώση της, δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Αλφονσίν, άρχισε μια νέα σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στην Αργεντίνικη ολιγαρχία με τους πολιτικούς της που επιδίωξαν να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς και τα θύματα μαζί με τις δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις από την άλλη που αγωνίστηκαν (και συνεχίζουν να παλεύουν) για την τιμωρία των ενόχων.