USAID, ΗΠΑ | «Ανθρωπισμός» και «ανάπτυξη» στην υπηρεσία της αμερικάνικης ηγεμονίας

Η Σαμάνθα Πάουερ ήθελε οι ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που – όπως έλεγε - έρχονταν από την Κόλαση! Να σταματήσουν τις ανθρωποσφαγές και τις γενοκτονίες στον πλανήτη! Έφτασε μάλιστα να γράψει το 2002, παραμονές της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ, το βιβλίο με τίτλο «A Problem from Hell: America and the Age of Genocide» για το οποίο πήρε μάλιστα το βραβείο Πούλιτζερ! Η Πάουερ είχε μια σχετικά απλή προσέγγιση. Θεωρούσε πως οι Αμερικανοί είχαν καθήκον ως παγκόσμιος ηγεμόνας να υπερασπίζουν την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον πλανήτη, να σταματάνε εμφύλιους και να αποτρέπουν μαζικά εγκλήματα και ανθρωποσφαγές! Γι αυτό θα έπρεπε να χρησιμοποιούν την ισχυρή στρατιωτική δύναμη τους και να επεμβαίνουν με ή χωρίς την συνεργασία της υπόλοιπης Δύσης. Η Πάουερ υπήρξε για 30 χρόνια και πλέον μια επίμονη υπερασπίστρια των «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Από τα 1993-1995 όταν ως δημοσιογράφος με βάση τα Βαλκάνια έγραφε πύρινα άρθρα με τα οποία ζητούσε την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στον γιουγκοσλάβικο εμφύλιο ως τον διορισμό της από τον Μπάιντεν ως επικεφαλής της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID), διέγραψε μια εντυπωσιακή καριέρα. Από τον στενό προεκλογικό κύκλο του προέδρου Ομπάμα, στέλεχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση για την αμερικάνικη επέμβαση στην Λιβύη, απογοητεύτηκε από τους δισταγμούς του Ομπάμα να επέμβει στην Συρία και σε κάθε ευκαιρία υποστήριξε πως έπρεπε η Ουάσινγκτον να χρησιμοποιήσει το σκληρό χέρι της σε διάφορες διεθνείς κρίσεις. Βέβαια η Πάουερ, όπως και όλοι αυτοί οι «ιδεαλιστές ανθρωπιστές» διατηρεί μια επιλεκτική ευαισθησία που κατά διαβολική σύμπτωση συμβαδίζει με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Στην περίπτωση της Υεμένης συντάχθηκε με τους Σαουδάραβες οι οποίοι για καιρό βομβάρδιζαν την χώρα οδηγώντας στην λιμοκτονία και τον θάνατο χιλιάδες αμάχους, κυρίως παιδιά ενώ για την συνεχιζόμενη γενοκτονία από το Ισραήλ στην Γάζα αρκέστηκε όλο αυτόν τον καιρό σε γενικόλογες καταδίκες δείχνοντας πάντα ως υπεύθυνη την Χαμάς!

Ααρών Μπουσνέλ | Αυτοθυσία- κραυγή για τη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα

Ήταν σούρουπο  στις   2 Νοεμβρίου  του 1965, όταν ο Νόρμαν Μόρισον  στάθηκε  στα σκαλιά  του Αμερικάνικου Πενταγώνου, σχεδόν κάτω από το παράθυρο  του  γραφείου  του Υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα, βρέχθηκε  με βενζίνη και τυλίχθηκε στις φλόγες. Πατέρας τριών  παιδιών, πιστός Κουάκερος από την Πενσυλβάνια  και φανατικός ειρηνιστής  ο Μόρισον σε ηλικία 31 χρόνων  ταξίδεψε  από την Βαλτιμόρη  στην Ουάσιγκτον εξοργισμένος με  την απόφαση του Αμερικάνου προέδρου Τζόνσον να κλιμακώσει τον πόλεμο στο  Βιετνάμ  χρησιμοποιώντας βόμβες ναπάλμ. Μαζί με το  αποχαιρετιστήριο  γράμμα στη γυναίκα  του  στο οποίο  εξηγούσε το κίνητρο της πράξης του είχε συμπεριλάβει ένα απόκομμα εφημερίδας που έγραφε για  ένα βιετναμέζικο χωριό που είχε αποδεκατιστεί από τα αμερικανικά βομβαρδιστικά. Η είδηση συγκλόνισε όλη την χώρα και  μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Στο Βιετνάμ έγινε  λαϊκός ήρωας, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο  του Νοτίου Βιετνάμ  έστειλε συλλυπητήρια  επιστολή    εκ μέρους  όλων των Βιετναμέζων  και ο    ποιητής   Το Χου  έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Εμιλυ, παιδί μου» βάζοντας τον Μόρισον να απευθύνεται   στην ενός  έτους   κόρη του, την οποία κρατούσε στην   αγκαλιά   λίγο πριν αυτοπυρποληθεί.  Αργότερα το  Βόρειο Βιετνάμ, στο οποίο ο Αμερικάνος ειρηνιστής  άρχισε να αποκαλείται  Mo Ri Xon,  κυκλοφόρησε γραμματόσημο  προς τιμή του και ένας δρόμος στο Ανόι πήρε το όνομα του. Ο  ίδιος  ο  Χο Τσι Μινχ προσκάλεσε την γυναίκα του  Αν  Μόρισον  να επισκεφτεί την Βιετνάμ, πράγμα που έγινε πολύ αργότερα το 1999, όταν ο θείος Χο δεν υπήρχε και το επαναστατικό κύμα είχε υποχωρήσει. Παρ΄ όλα  αυτά οι Βιετναμέζοι της  επιφύλαξαν συγκινητική  υποδοχή δείχνοντας   πως η μνήμη και η θυσία του  Μόρισον  δεν έχουν ξεχαστεί.

ΗΠΑ | Σιωνιστικός νέο-μακαρθισμός στα πανεπιστήμια

Το Χάρβαρντ μισεί τους Εβραίους! Την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, μια ασυνήθιστη σκηνή διαδραματίστηκε μπροστά στην κύρια είσοδο του αμερικανικού πανεπιστήμιου, στην ιστορική πύλη Τζόνστον. Ένα φορτηγάκι έκοβε βόλτες με φωτισμένες οθόνες στις οποίες προβάλλονταν, σαν διαφήμιση, τα πρόσωπα εκατοντάδων φοιτητών με την προειδοποίηση πως είναι οι κορυφαίοι αντισημίτες του Χάρβαρντ! Ακολούθησε πανδαιμόνιο, διαμαρτυρίες και μερικοί πιο τολμηροί έριξαν πέτρες στα πάνελ. Μια οργάνωση, η Accuracy in Media και ένας ακροδεξιός πάμπλουτος δημοσιογράφος, τρόφιμος του δημοσιογραφικού δικτύου Fox, ξεκίνησαν με αυτόν τον τρόπο μια εκστρατεία, “truck doxxing”. Έτσι ονομάζεται η δημοσιοποίηση μέσω πινακίδων πάνω σε τροχοφόρα, προσωπικών στοιχείων ακτιβιστών οι οποίοι είναι δραστήριοι στο κίνημα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης. Αφορμή η κοινή ανακοίνωση 34 φοιτητικών συλλογικοτήτων του πανεπιστημίου στην οποία καταδίκαζαν την ισραηλινή κατοχή και τα δεινά των Παλαιστινίων εξηγώντας έτσι την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Στην διαδικτυακή διεύθυνση της συκοφαντικής καμπάνιας με τίτλο «Το Χάρβαρντ μισεί τους Εβραίους» γράφτηκε : “Ισλαμιστές τρομοκράτες μόλις σκότωσαν εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο Ισραήλ. Μεταξύ των νεκρών ήταν Εβραίοι, Χριστιανοί, Ισραηλινοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα χτύπημα κατά του Ισραήλ, αυτό ήταν ένα χτύπημα κατά του δυτικού πολιτισμού… ριζοσπάστες στο Χάρβαρντ ως απάντηση εξέδωσαν μια δήλωση για την υποστήριξη των τρομοκρατών κατηγορώντας τα θύματα. Χρησιμοποιήστε το πλαίσιο σε αυτήν την οθόνη για να στείλετε ένα μήνυμα για το διοικητικό συμβούλιο του Χάρβαρντ. Πείτε τους να αναλάβουν δράση εναντίον αυτών των απεχθών, μισητών σπουδαστών»!

ΗΠΑ | Η επιστροφή των εργατικών απεργιών!

Χαράματα Τετάρτης, 12 του περασμένου Απριλίου 88 οδηγοί απορριμματοφόρων της Republic Services, της δεύτερης σε μέγεθος αμερικανικής εταιρίας συλλογής και ανακύκλωσης στερεών αποβλήτων, στο νότιο Μέμφις, σταμάτησαν τα φορτηγά τους μπροστά στην χωματερή South Shelby και ξεκίνησαν απεργία. Επί ημέρες έκαναν πικετοφορίες μπροστά στα γραφεία της εταιρίας διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Στα τέλη Μαρτίου μια συνάδελφος τους σκοτώθηκε όταν το φορτηγό της συγκρούστηκε με άλλο στην χωματερή και λίγες ήμερες μετά τα αφεντικά κατάργησαν το επίδομα επικίνδυνης εργασίας που έπαιρναν εδώ και τριάντα χρόνια! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για εργαζόμενους που εκτίθενται καθημερινά σε κίνδυνους μολύνσεων. Η απεργία βάστηξε εννιά μέρες και τελείωσε με μια μικρή έστω νίκη. Έκλεισαν πενταετή σύμβαση με αύξηση 28% στο ωρομίσθιο, διατήρηση του ανθυγιεινού επιδόματος, αύξηση των δικαιούμενων ημερών ασθενείας και χρηματοδότηση για εξοπλισμό και μέτρα ασφαλείας.

Ράμσεϊ Κλαρκ (1927-2021) | Ένας επίμονος κατήγορος των εγκλημάτων των ΗΠΑ

«Ακολούθησαν τους νόμους μιας ανελέητης γενοκτονίας» έλεγε σε μια συνέντευξη του στον Γιάννη Διακογιάννη στα Νέα, τον Φεβρουάριο του 2003, ο Ράμσεϊ Κλαρκ, αναφερόμενος στην αμερικάνικη πολιτική σε βάρος του Ιράκ από το 1991 και μετά, παραμονές της νέας εγκληματικής στρατιωτικής επέμβασης. Και συμπλήρωνε: «Ορισμένοι στην Αμερική θέλουν να υποκαταστήσουν τον ΟΗΕ. Πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο. Αλλά, όλα αυτά δεν είναι μόνον επικίνδυνα για την ανθρωπότητα, είναι επικίνδυνα και για τον ίδιο τον λαό μας, τον αμερικανικό». Είχε ταξιδέψει στην Βαγδάτη για να καταγγείλει την επικείμενη επίθεση. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Ράμσεϊ Κλαρκ συνέχισε να στιγματίζει με κάθε ευκαιρία την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Άλλοτε για τις πολεμικές απειλές σε βάρος της Βόρειας Κορέας, άλλοτε για τις υπονομευτικές προσπάθειες ενάντια στην Βενεζουέλα και αδιάκοπα για την Κούβα και το εξοντωτικό οικονομικό εμπάργκο. Συχνά για τα δεινά των Παλαιστίνιων εξαιτίας της σιωνιστικής κατοχής που στηρίζουν οι αμερικάνικες κυβερνήσεις και πολλές φορές για την διαρκή πολιορκία που υφίσταται δεκαετίες τώρα ο λαός του Ιράν.

Αμαζον, Αλαμπάμα | Μια νίκη της εργοδοσίας, ένα μάθημα για την εργατική τάξη

Ακόμη και τον ρυθμό με τον οποίο αναβοσβήνει το κόκκινο και το πράσινο στις διασταυρώσεις με τον κεντρικό δρόμο άλλαξε η εργοδοσία της Αμαζον σε συνεργασία με τις δημοτικές αρχές στο Μπέσεμερ της Αλαμπάμα με πρόσχημα την κυκλοφοριακή συμφόρηση! Σύμφωνα με τις καταγγελίες συνδικαλιστών αυτό έγινε με σκοπό να σταματάνε ελάχιστα έως καθόλου τα αυτοκίνητα των εργαζόμενων στα φανάρια για να είναι δύσκολο να παίρνουν προκηρύξεις και φυλλάδια, που μοίραζαν στην αλλαγή της βάρδιας συνδικαλιστές, σχετικά με τις εκλογές για την ένταξη τους στην εργατική ένωση. Ευρηματικό αποκορύφωμα μιας αλυσίδας πιέσεων, εκβιασμών και προπαγάνδας που επιστράτευσε και χρηματοδότησε αδρά η εταιρία στην διάρκεια ενός άνισου αγώνα ενάντια στους εργαζόμενους που σήκωσαν κεφάλι, διεκδικώντας την συμμετοχή τους στο Συνδικάτο Λιανεμπορίου, Χονδρεμπορίου και Εμπορικών Κέντρων (RWDSU).

Μπέσεμερ, Αλαμπάμα | Ο μεγάλος αγώνας των εργατών της Αμαζον

Αντιφατικό; Όχι αν το καλοσκεφθείς! Μπορεί η Αλαμπάμα στον αμερικανικό νότο να είναι συνώνυμο του βαθιού συντηρητισμού και των ρατσιστικών διακρίσεων αλλά ακριβώς εκεί το εργατικό κίνημα – ίσως εξαιτίας αυτών των σκληρών συνθηκών – έχει μια πολύχρονη πολυκύμαντη ιστορία. Ανάμεσα στο 1885 και στο 1908 η προδρομική ένωση Ιππότες της Εργασίας ξεπερνούσαν τα πέντε χιλιάδες μέλη και από ένα σημείο και ύστερα έγιναν η πολυπληθέστερη πολιτειακή οργάνωση σε όλες τις ΗΠΑ. Οργάνωναν απεργίες στα ανθρακωρυχεία, στα ξυλουργεία, στις σιδηρουργίες και στα αγροκτήματα διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση της καταναγκαστικής εργασίας των φυλακισμένων. Παρά τις ακρότητες ενάντια σε ορισμένες εθνικές κοινότητες, ιδιαίτερα κατά των Κινέζων, λευκοί και μαύροι εργάτες είχαν πετύχει σημαντικές νίκες δημιουργώντας ισχυρή παράδοση η οποία μεταφέρθηκε στις νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις των αρχών του Εικοστού αιώνα. Η νέα κορύφωση ήρθε στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 με την δράση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών Ορυχείων, Μύλων και Χυτηρίων. Η Mine Mill, όπως ήταν γνωστότερη, ήταν μια διαφυλετική, αν και κυρίως μαύρη, εργατική ένωση η οποία με επίκεντρο το Μπέσεμερ οργάνωσε με επιτυχία τους εργαζομένους στις μεγάλες χαλυβουργίες και τα ανθρακωρυχεία. Ύστερα ήρθαν τα σκληρά χρόνια του μακαρθισμού, το αντικομουνιστικό κυνηγητό, η τρομοκρατία, η υπονόμευση, η αξιοποίηση των διαιρέσεων, η εξαγορά και εν τέλει η διάλυση των περισσότερων συνδικάτων. Το εργατικό κίνημα, παρά τις ισχυρές αναλαμπές στην διάρκεια των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων ενάντια στο λευκό ρατσιστικό αστυνομικό κράτος στους δρόμους της Αλαμπάμα υποχώρησε σε βάθος. Δημιουργήθηκε ένα κενό αρκετών δεκαετιών που μπορεί να μην έσβησε τις μνήμες αλλά ξερίζωσε κατακτήσεις και ξέφτισε παραδόσεις.

Λούισβιλ, Κεντάκι | Ο εισαγγελέας που διάλεξε την… λάθος ιστορία

Όταν ο Ντάνιελ Κάμερον υπερψηφίστηκε ως ο πρώτος Αφροαμερικανός Γενικός Εισαγγελέας στην πολιτεία του Κεντάκι, η επικοινωνιακή ναυαρχίδα του αμερικάνικου καπιταλισμού το πανηγύρισε δεόντως. Την Παρασκευή στις 20 του περασμένου Δεκεμβρίου, μερικές ημέρες μετά την ορκωμοσία του, η «Γουώλ Στρητ Τζόρναλ» δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Ο Ντάνιελ Κάμερον ξεπέρασε τον ρατσισμό και έγραψε ιστορία». Από το 1792, όταν υιοθετήθηκε το σύνταγμα με το οποίο το Κεντάκι έγινε η 15η πολιτεία των ΗΠΑ, από την θέση του Γενικού Εισαγγελέα πέρασαν πενήντα λευκοί και η εκλογή του Κάμερον ήταν πράγματι ένα ιστορικό γεγονός. Αλλά και στις υπόλοιπες πολιτείες μόνο δέκα Αφροαμερικανοί έχουν βρεθεί στην ανάλογη θέση, οι περισσότεροι μόλις τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, άλλοι πέντε είναι σε ενεργή θητεία, στην Ιντιάνα, το Ιλινόις, τη Νέα Υόρκη, τη Μινεσότα και τη Νεβάδα. Για τους θιασώτες του αμερικάνικου μοντέλου «δημοκρατίας», η εκλογή του Κάμερον ήταν μια επιπλέον απόδειξη πως αυτό μπορεί να νικά τις διακρίσεις, να ενσωματώνει τις μειονότητες, να ανανεώνει την κοινωνική ελίτ και να ανοίγει δρόμους προς την κορυφή για τους ικανούς, ανεξάρτητα από χρώμα και καταγωγή.

Νιου Τζέρσεϊ, ΗΠΑ | Αχώριστο ζευγάρι, αναλώσιμοι νοσηλευτές!

O Αλφρέντο Παμπατάο και η Σουζάνα Γκαλαπάτε μεγάλωσαν στην ίδια μεσοαστική γειτονιά στην Κεσόν στην μητροπολιτική περιοχή της Μανίλα, την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων. Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παρά τη διαφορετική γνώμη των οικογενειών τους, παντρεύτηκαν το 1976 αποκτώντας πέντε παιδιά. Το 2001 μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πήραν μαζί τους τα τρία μικρότερα παιδιά τους και προσπάθησαν μάταια να φέρουν και τα υπόλοιπα δύο. Στο μεταξύ αυτά ενηλικιώθηκαν και δυσκόλεψαν περισσότερα τα πράγματα. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Palisades Park, ένα δήμο στο Νιου Τζέρσεϊ, στον οποίο πλειοψηφούν Αμερικάνοι ασιατικής καταγωγής. Το ζευγάρι ξεκίνησε να κάνει μια από τις πιο συνηθισμένες εργασίες στις οποίες σχεδόν αναγκαστικά οδηγούνται οι Φιλιππινέζοι μετανάστες. Η Σουζάνα έπιασε δουλειά σαν βοηθός νοσοκόμου στο Ιατρικό Κέντρο Bergen New Bridge, μια μονάδα μακροχρόνιας ιατρικής φροντίδας στο βόρειο Νιου Τζέρσεϋ και ο Αλφρέντο ως βοηθητικός υπάλληλος στο ιατρικό δίκτυο Hackensack Meridian.

Κομητεία Γιακίμα, πολιτεία Ουάσιγκτον | Τα μήλα της οργής!

Η αναγγελία στις 31 Μαΐου στην ηλεκτρονική σελίδα της τοπικής εφημερίδας «Γιακίμα Χέραλντ» αν και ολιγόλογη δεν πέρασε απαρατήρητη. «Ο Ντέιβιντ Κρουζ Σεράνο, 60 ετών, πέθανε στο νοσοκομείο Βιρτζίνια Μέισον Μεμόριαλ. Η κηδεία του θα γίνει από το γραφείο τελετών Shaw & Sons». Ώρες πριν την δημοσίευση, η είδηση του θανάτου είχε προξενήσει μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες συνεχίζονται ακόμη.

Ο Ντέιβιντ Κρουζ δούλευε για δώδεκα χρόνια στην εταιρεία φρούτων «Αδέλφια Άλαν» στο Νάτσις στην κοιλάδα Γιακίμα της βορειοδυτικής αμερικάνικης πολιτείας Ουάσινγκτον. Εργάτης στο τμήμα συσκευασίας, για πολλά χρόνια συναρμολογούσε τα χαρτόκουτα στο τελευταίο τμήμα της αλυσίδας. Ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν όταν τα αφεντικά αρνήθηκαν να σταματήσουν την παραγωγή, να πάρουν μέτρα προστασίας για την εξάπλωση της επιδημίας του κορωναϊού και συνέχισαν να κρατάνε στοιβαγμένους τους εργαζόμενους μέσα στα κτίρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρνήθηκαν να χορηγήσουν ακόμη και απλές προστατευτικές μάσκες. Ύστερα από τα πρώτα δεκατέσσερα κρούσματα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Εξέλεξαν μια επιτροπή και στις 7 Μαΐου ξεκίνησαν απεργία, προσπαθώντας να συντονιστούν με τα άλλα συσκευαστήρια φρούτων. Ο Ντέιβιντ ήθελε να προστατεύσει την οικογένεια του και είχε απομονωθεί, αλλά συνέχιζε παρά τους φόβους να πηγαίνει στην δουλειά. Οι λογαριασμοί του σπιτιού «έτρεχαν» μαζί με την επιδημία! Λίγες ημέρες αργότερα ένιωσε τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας. Για να μην ανησυχήσει την γυναίκα του Ρέινα και τις τέσσερις κόρες του πήγε μόνος του στο νοσοκομείο. Εκεί πάλεψε για 22 ημέρες αλλά δεν τα κατάφερε. Ο πρώτος θάνατος στην κοιλάδα της Γιακίμα μεγάλωσε την αγανάκτηση ανάμεσα στους εργάτες που δουλεύουν εκεί. Η απεργία επεκτάθηκε και σε άλλες μονάδες, συνδικαλιστές από ομοσπονδιακές ενώσεις έσπευσαν για υποστήριξη και οργανώθηκαν διαμαρτυρίες έξω από κυβερνητικά κτίρια και υπηρεσίες υγείας.

Νέα Υόρκη, Κουίνς | Η βασίλισσα… του κορωνοϊού

Τραγική ειρωνεία! Ο μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Νέας Υόρκης και πιο πυκνοκατοικημένος μαζί με το Μπρούκλιν, το Κουίνς, λέγεται πως πήρε το όνομά του στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, από την Πορτογαλέζα πριγκίπισσα Αικατερίνη της Μπραγκάνσα, η οποία έγινε βασίλισσα της Αγγλίας όταν παντρεύτηκε τον Κάρολο τον Δεύτερο. Εκεί, στις φτωχές συνοικίες εγκαταστάθηκε ο κορωνοϊός και άρχισε την θανατηφόρα δράση του. Ένα από τα ορμητήριά του, η συνοικία Κορόνα! Στις αρχές Μαρτίου, όταν αρρώστησε ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής, αδερφός του δημάρχου της Νέας Υόρκης, ο Άντριου Κουόμο έσπευσε να διακηρύξει πως ο ιός χτυπάει το ίδιο όλους τους ανθρώπους. Τον αποκάλεσε “γκρέιτ εκουαλάιζερ”, δηλαδή μεγάλο ισοσταθμιστή! Το ίδιο είπε και η Μαντόνα, μέσα από την πολυτελή μπανιέρα της. Σύντομα ήρθε η πλήρης διάψευση για αυτές τις υποκριτικές αμπελοφιλοσοφίες.

Όουκλαντ, Καλιφόρνια | Πώς θα κρυφτούν οι άστεγοι;

Οι άστεγοι αγαπούν τις γέφυρες! Στο Όουκλαντ συνηθίζουν να διαλέγουν αυτές που χρησιμοποιεί ο γρήγορος σιδηρόδρομος BART. Από κάτω στήνουν τα πρόχειρα καταλύματά τους από ξύλο και πλαστικό, μέχρις ότου οι δημοτικές αρχές έρθουν να τους διώξουν, συνήθως με το πρόσχημα της καθαριότητας. Τότε μετακινούνται με όλα τα υπάρχοντά τους σε κάποιο άλλο σημείο, κάτω από μια άλλη γέφυρα, άλλοτε στις άκρες μιας λεωφόρου ή σε μια μεριά ενός ελεύθερου πάρκινγκ. Μια συνεχής μετακίνηση σε μια πόλη που δεν θέλει να τους «βλέπει», αλλά όλο και περισσότερο τους συναντά μπροστά της. Έτσι έγινε και στις 11 Σεπτεμβρίου στη γέφυρα δίπλα στην οδό Σαν Λεάντρο, στη στάση Κολοσσαίο, μεταξύ της 81ης και της 85ης λεωφόρου, πολύ κοντά στο μεγάλο στάδιο, στο ύψος περίπου του διεθνούς αεροδρομίου, στην ανατολική πλευρά της πόλης. Οι τοπικές εφημερίδες, την επόμενη ημέρα, με ρεπορτάζ, προσωπικές ιστορίες και φωτογραφίες περιέγραψαν με λεπτομέρειες την υπομονετική προσπάθεια των αστέγων να μαζέψουν τα πράγματά τους και να μετακινήσουν τις κατοικίες τους. Το πού πήγαν αυτοί οι άνθρωποι δεν απασχόλησε κανένα από τα ρεπορτάζ. Όλοι γνωρίζουν πως δεν θα είναι μακριά.

Σακοπέι, Μινεσότα | Η Άμαζον και οι Σομαλοί εργάτες

Το στοίβαγμα και η διαλογή για να σταλεί για συσκευασία ένα εμπόρευμα είναι οι πιο απαιτητικές και σκληρές εργασίες σε κάθε αποθηκευτικό κέντρο διανομής προϊόντων της Άμαζον. Σε αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι όσοι έχουν δουλέψει εκεί. Όταν τα προϊόντα έρχονται στο κέντρο πρέπει πολύ γρήγορα, ακολουθώντας τους εξοντωτικούς ρυθμούς που υπαγορεύουν οι μηχανές εκφόρτωσης, να διαλεχτούν και να τοποθετηθούν σε καθορισμένα σημεία με την βοήθεια των πορτοκαλί ρομπότ που κινούν τις στήλες αποθήκευσης μέσα στον απέραντο χώρο. Όταν έρθει η παραγγελία το ίδιο γρήγορα ακολουθώντας την ταχύτητα των ταινιόδρομων, τα προϊόντα που αγοράστηκαν από τους καταναλωτές, πρέπει να μεταφερθούν από τα σημεία προσωρινής αποθήκευσης στο τμήμα της συσκευασίας και εκεί αφού τοποθετηθούν σε κουτιά, ασφαλιστούν και μαρκαριστούν να οδηγηθούν στο sortation centre, στο σημείο εξόδου και παράδοσης στους τελικούς μεταφορείς. Ο "picker" όπως αποκαλείται ο εργάτης που θα διαλέξει από την αυτοκινούμενη αποθηκευτική στήλη- ρομπότ το προϊόν για να το ανεβάσει στην ταινία μεταφοράς για το πακετάρισμα πρέπει να μην χάσει χρόνο! Όλα απαιτείται να γίνουν στην κυριολεξία μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα περιθώρια είναι καθορισμένα για τα οποία οι προσωπάρχες της Άμαζον έχουν βάλει νόρμες που συνεχώς τις ανεβάζουν. «Πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να νικήσεις τα μηχανήματα!» σχολίασε πρόσφατα ένας εργαζόμενος της εταιρίας. Σε κάθε τμήμα, οι εργαζόμενοι παρακολουθούνται ξεχωριστά για το ποσοστά που πιάνουν τα οποία εμφανίζονται με γραφήματα που ανάλογα με την ταχύτητα αλλάζουν χρώμα από το κόκκινο της αργοπορίας στο κίτρινο και στο πράσινο.

Καναδάς, Τορόντο. Πεθαίνοντας στους δρόμους!

Στην είσοδο της αγγλικανικής εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στο Τορόντο υπάρχει μια πρόχειρη σιδερένια προθήκη -μνημείο που δεν θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε πόλη που ανήκει σε μια τις πιο πλούσιες καπιταλιστικές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου. Είναι αφιερωμένο στη μνήμη των αστέγων που έχουν πεθάνει στους δρόμους της καναδικής μεγαλούπολης και η λίστα που βρίσκεται πίσω από το προστατευτικό τζάμι δεν έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Μεγαλώνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα τους χειμωνιάτικους μήνες. Κάθε δεύτερη Τρίτη του μήνα, πιστοί από την ενορία συμμετέχουν στο καθιερωμένο μνημόσυνο που διεξάγεται στη νότια πλευρά της εκκλησίας καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις κρατικές πολιτικές που γίνονται αιτία για την έλλειψη στέγης χιλιάδων ανθρώπων.

Ιμμόκαλι, Φλόριντα: Ανυπεράσπιστοι στον τυφώνα!

Τρεις εβδομάδες αφότου ο τυφώνας Ίρμα έφτασε στις ακτές της Φλόριντα προξενώντας σοβαρές καταστροφές και πενήντα περίπου θανάτους η οικογένεια του Νικολά Γκαρσία συνεχίζει να αναζητά καταφύγιο σε συνθήκες απόγνωσης. Το ρυμουλκούμενο προκατασκευασμένο σπίτι τους διαλύθηκε στην κυριολεξία. Μετανάστης δίχως χαρτιά από το Μεξικό, με ανασφάλιστη κατοικία και προβλήματα όρασης συνέπεια της πολύχρονης έκθεσης του στον ήλιο σαν εργάτης γης, ο τριάντα- εξάχρονος Γκαρσία έχει εναποθέσει μάταια τις ελπίδες του στην ομοσπονδιακή βοήθεια. Τα διακόσια πενήντα δολάρια που βγάζει την βδομάδα κάνοντας εποχιακά μεροκάματα στην συσκευασία αγροτικών προϊόντων η μαζεύοντας παλιοσίδερα για ανακύκλωση δεν φτάνουν ούτε για τις βασικές ανάγκες των τριών παιδιών του. Ο μισθός της γυναίκας του που δουλεύει στα χωράφια μόλις και μετά βίας καλύπτει τις υποχρεώσεις της οικογένειας και τώρα σχεδόν όλος πρέπει να πάει για το ενοίκιο του νέου σπιτιού. Ο Γκαρσία στο πάρα-πέντε πρόλαβε να γραφτεί στον κατάλογο της Fema, της ομοσπονδιακής υπηρεσίας έκτακτης βοήθειας, πριν το γραφείο κλείσει. Οι λιγοστοί υπάλληλοι της Fema έφτασαν πέντε ολόκληρες ημέρες μετά την καταστροφή και έφυγαν στα γρήγορα μοιράζοντας υποσχέσεις.

Γκρίνσμπορο, Βόρεια Καρολίνα Η διαδήλωση που δεν ξεκίνησε ποτέ

Στο νεκροταφείο Maplewood, στο Γκρίνσμπορο της Βόρειας Καρολίνας, ανάμεσα στους χαμηλούς τάφους ορθώνεται μια μεγάλη επιτύμβια μαρμάρινη πλάκα για να μνημονεύει τους πέντε δολοφονημένους αγωνιστές του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος (CWP). Την Σάντι Σμιθ, την μοναδική μαύρη από τους πέντε, νοσοκόμα στους εργάτες της τοπικής κλωστοϋφαντουργίας και αγωνίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Η Σάντυ είναι η μόνη που δεν είναι θαμμένη εδώ αλλά στην Νότια Καρολίνα. Τον Τζιμ Γουόλερ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επικεφαλής του συνδικάτου κλωστοϋφαντουργών, φοιτητή ιατρικής. Τον Μπιλ Σάμσον, απόφοιτο Θεολογίας του Χάρβαρντ. Τον Σέζαρ Κάουσε, κουβανό μετανάστη, απόφοιτο του Ντιουκ και συνδικαλιστή. Και τέλος τον Μάικ Νάθαν, παιδίατρο, γνωστό σαν ο «γιατρός του λαού» σε κέντρο υγείας στο γειτονικό Ντέρχαμ. Από τους πέντε ο Νάθαν ήταν ο μόνος που δεν ήταν μέλος του κόμματος, αλλά υποστήριζε την δράση της γυναίκας του Μάρτι, η οποία κατάφερε να επιζήσει από τον τραυματισμό της. Κάτω από τα ονόματα είναι γραμμένη η προτροπή: « Ζήσε σαν αυτούς, τόλμησε να αγωνιστείς, τόλμησε να νικήσεις!» Οι δημοτικές αρχές στο Γκρίνσμπορο, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εμποδίσουν την τοποθέτηση της επιτύμβιας στήλης με την αιτιολογία πως μετέδιδε πολιτικά μηνύματα!

Πάιν Ρίντζ - Νότια Ντακότα Μια Αϊτή στο κέντρο των ΗΠΑ!

Η δωδεκάχρονη Σαντάνα Τζάνις, που ζούσε σε ένα παλιό τροχόσπιτο δύο μικρών δωματίων μαζί με το παππού της και μια δεκάδα αδέλφια και ξαδέλφια, εγκαταλειμμένη από την αλκοολική μητέρα της, αποφάσισε πως δεν ήθελε να ζει πια. Την βρήκαν κρεμασμένη μια κρύα ημέρα του περυσινού Φεβρουαρίου κοντά στο σπίτι της. Το 2015 στο Pine Ridge Indian Reservation περισσότεροι από εκατό νέοι ηλικίας από εννέα ως είκοσι τεσσάρων, προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν και δεκαεννέα από αυτούς το πέτυχαν. Στους αυτόχθονες Ινδιάνους το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι το ψηλότερο στις ΗΠΑ αλλά στην νοτιοδυτική Ντακότα είναι τετραπλάσιες!

ΗΠΑ-Φυλακές Από την σφαγή στην Αττικα στην σύγχρονη δουλεία

Φέτος συμπληρώνονται σαράντα πέντε χρόνια από την μεγαλύτερη εξέγερση και την πιο άγρια σφαγή φυλακισμένων στην σύγχρονη βόρειο-αμερικάνικη ιστορία. Ήταν 9 Σεπτεμβρίου του 1971, που ύστερα από ένα εκ πρώτης όψεως συνηθισμένο επεισόδιο ανάμεσα σε δεσμοφύλακες και κρατούμενους, περισσότεροι από χίλιοι διακόσιοι από τους τελευταίους, κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα των σκληρών φυλακών Αττικα της πολιτείας της Νέας Υόρκης αιχμαλωτίζοντας μια ομάδα σαράντα και πλέον δεσμοφυλάκων. Οι κρατούμενοι στην πλειοψηφία τους μαύροι μαζί όμως με λευκούς και λατίνος δημιούργησαν σχεδόν αμέσως μια οργανωτική επιτροπή μέσω της οποίας συνέταξαν το μανιφέστο της αποκαλούμενης Attica Liberation Faction. Έναν κατάλογο είκοσι επτά αιτημάτων στα οποία κυριαρχούσαν οι διεκδικήσεις για ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δικαίωμα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, σταμάτημα των βασανιστηρίων, δικαίωμα στην νομική υποστήριξη, διαχωρισμός των κρατουμένων, αμνηστία κλπ.

Οσκαρ Λόπες Ριβέρα Το τίμημα της υπερηφάνειας

Στις 29 Μαΐου ο εβδομήντα-τριάχρονος πορτορικανός Όσκαρ Λόπες Ριβέρα, συμπληρώνει τριάντα πέντε χρόνια κλεισμένος σε αμερικάνικες φυλακές. Από αυτά, δώδεκα σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης. Συνελήφθη το 1981 και καταδικάστηκε σε πενήντα πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της ανατρεπτικής συνομωσίας ενάντια στο αμερικάνικο κράτος. Το 1987 του προστέθηκαν ακόμη δεκαπέντε χρόνια άδικης ποινής, επειδή θεωρήθηκε πως σχεδίαζε να αποδράσει. Σήμερα βρίσκεται στις ομοσπονδιακές φυλακές Terre Haute, της Ιντιάνα και είναι ο κρατούμενος με τα περισσότερα χρόνια σε κελί, στην σύγχρονη ιστορία του κινήματος ανεξαρτησίας του Πουέρτο-Ρίκο.

Πλατεία Χόμαν-Σικάγο Ένα Γκουαντάναμο στην καρδιά της μεγαλούπολης

Εκεί που συναντιούνται η λεωφόρος Χόμαν με την οδό Φίλμορ, στο Γουέστ Σάιντ στο βόρειο Λοντέιλ, στη δυτική μεριά του Σικάγο, στέκεται ένα μεγάλο ορθογώνιο κτίριο με κόκκινα τούβλα. Μια ανακαινισμένη παλιά βιομηχανική αποθήκη, τμήμα ενός συμπλέγματος αναπαλαιωμένων κτιρίων σε μια έκταση τουλάχιστον πενήντα πέντε στρεμμάτων. Σχεδόν όλα ήταν μέρη του συγκροτήματος της Σίαρς, Ρόμπακ και Σία, της μεγαλύτερης αμερικάνικης εταιρίας λιανεμπορίου σχεδόν για όλο τον Εικοστό αιώνα και μιας από τις εμβληματικές φίρμες του βιομηχανικού Σικάγο.
Η περιοχή από τα τέλη της δεκαετίας του Εξήντα υπήρξε τυπικό τμήμα της ζώνης της σκουριάς, συνεχίζει να είναι βυθισμένη στην ανεργία και στην ακραία φτώχεια, με το 39% των νοικοκυριών να είναι κάτω από το εθνικό όριο. Άλλαξε όψη όμως όταν στη φάση δημιουργίας της στεγαστικής φούσκας οι παλιοί ιδιοκτήτες έριξαν λεφτά για ανακαίνιση και για να χτίσουν νέες κατοικίες. Στο κέντρο του συμπλέγματος το κόκκινο κτίριο εδώ και δεκαπέντε χρόνια χρησιμοποιείται από την αστυνομία του Σικάγο. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις στον Τύπο και στο διαδίκτυο, είναι η έδρα ενός μικρού Γκουαντάναμο στην καρδιά της Αμερικής.