Λέστερ, κεντρική Αγγλία | Ο κορωνoϊός αποκάλυψε τον «εργασιακό Τρίτο Κόσμο»!

Ο εργάτης υφαντουργίας από το Λέστερ που δέχτηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να μιλήσει πριν λίγες ημέρες στον δημοσιογράφο της βρετανικής Γκάρντιαν δεν ήθελε να γίνει γνωστό το πραγματικό όνομά του. Είχε τον φόβο πως θα τον απέλυαν. Ο Ανίλ, όνομα που διάλεξε ο συντάκτης, πατέρας δύο παιδιών, δουλεύει σε εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων για σαράντα ώρες την εβδομάδα με μισθό διακόσιες λίρες. Δηλαδή πέντε λίρες την ώρα, ίσως το ανώτερο ωρομίσθιο των φθηνών εργατών, κυρίως μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, που προτιμούν να προσλάβουν τα αφεντικά στα υφαντουργεία και τα ραφεία στον εκτεταμένο τομέα κατασκευής ενδυμάτων στο Λέστερ. Σε άλλους και ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους στη συσκευασία, τα ωρομίσθια δεν ξεπερνάνε τις τρεισήμισι λίρες! Ο Ανίλ μαζί με άλλους εργάτες, κυρίως γυναίκες, στο διάστημα της καραντίνας δούλευαν ασταμάτητα, ακόμη και στη νυκτερινή βάρδια, όταν τα αφεντικά αποφάσισαν να αγνοήσουν το «λοκ ντάουν» στην πόλη και κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου για να αποφύγουν τους ελέγχους. Στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς επαρκή εξαερισμό και μερικές φορές δίπλα σε ποντίκια, δίχως καντίνα για φαγητό και δίχως μέτρα προστασίας και απολύμανσης, είναι οι εικόνες που μεταφέρει ο Ανίλ στη συνέντευξη του και παραπέμπουν στη βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα!

Κομητεία Γιακίμα, πολιτεία Ουάσιγκτον | Τα μήλα της οργής!

Η αναγγελία στις 31 Μαΐου στην ηλεκτρονική σελίδα της τοπικής εφημερίδας «Γιακίμα Χέραλντ» αν και ολιγόλογη δεν πέρασε απαρατήρητη. «Ο Ντέιβιντ Κρουζ Σεράνο, 60 ετών, πέθανε στο νοσοκομείο Βιρτζίνια Μέισον Μεμόριαλ. Η κηδεία του θα γίνει από το γραφείο τελετών Shaw & Sons». Ώρες πριν την δημοσίευση, η είδηση του θανάτου είχε προξενήσει μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες συνεχίζονται ακόμη.

Ο Ντέιβιντ Κρουζ δούλευε για δώδεκα χρόνια στην εταιρεία φρούτων «Αδέλφια Άλαν» στο Νάτσις στην κοιλάδα Γιακίμα της βορειοδυτικής αμερικάνικης πολιτείας Ουάσινγκτον. Εργάτης στο τμήμα συσκευασίας, για πολλά χρόνια συναρμολογούσε τα χαρτόκουτα στο τελευταίο τμήμα της αλυσίδας. Ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν όταν τα αφεντικά αρνήθηκαν να σταματήσουν την παραγωγή, να πάρουν μέτρα προστασίας για την εξάπλωση της επιδημίας του κορωναϊού και συνέχισαν να κρατάνε στοιβαγμένους τους εργαζόμενους μέσα στα κτίρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρνήθηκαν να χορηγήσουν ακόμη και απλές προστατευτικές μάσκες. Ύστερα από τα πρώτα δεκατέσσερα κρούσματα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Εξέλεξαν μια επιτροπή και στις 7 Μαΐου ξεκίνησαν απεργία, προσπαθώντας να συντονιστούν με τα άλλα συσκευαστήρια φρούτων. Ο Ντέιβιντ ήθελε να προστατεύσει την οικογένεια του και είχε απομονωθεί, αλλά συνέχιζε παρά τους φόβους να πηγαίνει στην δουλειά. Οι λογαριασμοί του σπιτιού «έτρεχαν» μαζί με την επιδημία! Λίγες ημέρες αργότερα ένιωσε τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας. Για να μην ανησυχήσει την γυναίκα του Ρέινα και τις τέσσερις κόρες του πήγε μόνος του στο νοσοκομείο. Εκεί πάλεψε για 22 ημέρες αλλά δεν τα κατάφερε. Ο πρώτος θάνατος στην κοιλάδα της Γιακίμα μεγάλωσε την αγανάκτηση ανάμεσα στους εργάτες που δουλεύουν εκεί. Η απεργία επεκτάθηκε και σε άλλες μονάδες, συνδικαλιστές από ομοσπονδιακές ενώσεις έσπευσαν για υποστήριξη και οργανώθηκαν διαμαρτυρίες έξω από κυβερνητικά κτίρια και υπηρεσίες υγείας.