Λέστερ, κεντρική Αγγλία | Ο κορωνoϊός αποκάλυψε τον «εργασιακό Τρίτο Κόσμο»!

Ο εργάτης υφαντουργίας από το Λέστερ που δέχτηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να μιλήσει πριν λίγες ημέρες στον δημοσιογράφο της βρετανικής Γκάρντιαν δεν ήθελε να γίνει γνωστό το πραγματικό όνομά του. Είχε τον φόβο πως θα τον απέλυαν. Ο Ανίλ, όνομα που διάλεξε ο συντάκτης, πατέρας δύο παιδιών, δουλεύει σε εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων για σαράντα ώρες την εβδομάδα με μισθό διακόσιες λίρες. Δηλαδή πέντε λίρες την ώρα, ίσως το ανώτερο ωρομίσθιο των φθηνών εργατών, κυρίως μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, που προτιμούν να προσλάβουν τα αφεντικά στα υφαντουργεία και τα ραφεία στον εκτεταμένο τομέα κατασκευής ενδυμάτων στο Λέστερ. Σε άλλους και ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους στη συσκευασία, τα ωρομίσθια δεν ξεπερνάνε τις τρεισήμισι λίρες! Ο Ανίλ μαζί με άλλους εργάτες, κυρίως γυναίκες, στο διάστημα της καραντίνας δούλευαν ασταμάτητα, ακόμη και στη νυκτερινή βάρδια, όταν τα αφεντικά αποφάσισαν να αγνοήσουν το «λοκ ντάουν» στην πόλη και κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου για να αποφύγουν τους ελέγχους. Στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς επαρκή εξαερισμό και μερικές φορές δίπλα σε ποντίκια, δίχως καντίνα για φαγητό και δίχως μέτρα προστασίας και απολύμανσης, είναι οι εικόνες που μεταφέρει ο Ανίλ στη συνέντευξη του και παραπέμπουν στη βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα!


Όταν έγινε γνωστό πως η περιοχή ανέβηκε μέσα στον Ιούνιο στην κορυφή της λίστας με τα περισσότερα κρούσματα σε όλη τη Βρετανία, κανένας δεν είχε αμφιβολία για την αιτία αυτής της ανεπιθύμητης πρωτιάς. Είχε προηγηθεί μια περίοδος συστηματικής απόκρυψης της εξάπλωσης του ιού, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί το άνοιγμα της οικονομίας και των καθημερινών δραστηριοτήτων, επίμονη επιδίωξη της κυβέρνησης Τζόνσον. Με 3.300 κρούσματα από την αρχή της επιδημίας και 944 μόνο σε δύο εβδομάδες του Ιουνίου, στο Λέστερ είχε εντοπιστεί το 10% όλων των θετικών κρουσμάτων στη Βρετανία σε μερικές ημέρες! Τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Ιουνίου, ο δείκτης συχνότητας ήταν πέντε φορές μεγαλύτερος από τον μέσο εθνικό όρο: 420 θετικοί σε εκατό χιλιάδες πληθυσμού. Το γεγονός μάλιστα πως αυτά αφορούσαν κυρίως νεαρά άτομα και τα πιο πολλά καταγράφηκαν σε εργατογειτονιές μεταναστών, όπως το βόρειο Έβινγκτον και το Μπελγκρέιβ, επιβεβαίωσε τους φόβους όσων συσχέτισαν τη διαδρομή της επιδημίας με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η τραγική εξέλιξη βοήθησε να ανοίξουν τα στόματα και οι καταγγελίες για όσα συμβαίνουν στα εργοστάσια πολλαπλασιάστηκαν, αναγκάζοντας μεγάλες εταιρίες να απολογούνται και τον απρόθυμο υπουργό Υγείας Ματ Χάνκοκ να επιβάλλει στις 30 Ιουνίου εκ νέου τοπικά περιοριστικά μέτρα. Το Λέστερ έγινε η πρώτη περιοχή στη χώρα που επιβλήθηκε τοπικό μερικό «κλείσιμο».

Περισσότερες από χίλιες πεντακόσιες επιχειρήσεις ιματισμού είναι εγκατεστημένες στην περιοχή, εκατόν εξήντα χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου στην κεντρική Αγγλία, προμηθεύοντας με φθηνά ρούχα κυρίως για νεαρές ηλικίες, μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης. Το Λέστερ είναι η πιο πολυεθνική πόλη της χώρας μετά το Λονδίνο, συγκεντρώνοντας από τη δεκαετία του Ογδόντα μετανάστες, στην αρχή από την Ασία και μετά και από την Αφρική, οι περισσότεροι από τους οποίους δουλεύουν στον τομέα του ιματισμού. Για τις μεγάλες εταιρίες λιανεμπορίου, η ύπαρξη μιας φθηνής γραμμής παραγωγής για γρήγορες και μικρές παραγγελίες, είναι ζωτική ανάγκη για να αναπληρώνουν τα κενά που δημιουργούνται στις εφοδιαστικές αλυσίδες από τις χώρες χαμηλού κόστους. Έτσι στο Λέστερ δημιουργήθηκε ένας κατασκευαστικός κλάδος ενδυμάτων …με εργασιακούς όρους και συνθήκες Πακιστάν ή Μπανγκλαντές, ιδιαίτερα ανταγωνιστικός στην αγορά του φθηνού ρούχου! Μικρές μονάδες, εξευτελιστικά μεροκάματα, συστηματική παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας. Όταν ξέσπασε η επιδημία, οι λιανοπωλητές που άρπαξαν την ευκαιρία έχοντας στημένα τμήματα πωλήσεων μέσω διαδικτύου, είδαν τις παραγγελίες τους να απογειώνονται. Έτσι άρχισαν να ζητάνε φορτικά μαζικές παραδόσεις και τα αφεντικά των βιοτεχνιών στο Λέστερ έπρεπε να ανταποκριθούν. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή. Μαζί με την άγρια εκμετάλλευση, τις νυκτερινές και κυριακάτικες βάρδιες και τις απλήρωτες υπερωρίες, οι εργάτες και οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και την επέλαση της ασθένειας. Οι συνθήκες συνωστισμού, τόσο στο εργοστάσιο όσο και στις κατοικίες, σε συνδυασμό με τη σωματική και ψυχική εξασθένηση και τις χρόνιες συνέπειες της φτώχειας στη διατροφή και την πρόληψη, αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για την επέλαση του κορωνοϊού. Όλοι πλέον ξέρουν πως και στη Βρετανία, τα ποσοστά εξάπλωσης όσο και της θνησιμότητας είναι υπερδιπλάσια στις υποβαθμισμένες γειτονιές και περιοχές των μεγάλων πόλεων.

Η επιδημία, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, λειτούργησε ως αποκάλυψη. «Τράβηξε την κουρτίνα» και φώτισε τις σκοτεινές πλευρές των κοινωνιών, τις σκιές των βαθιών κοινωνικών ρηγμάτων και προβλημάτων, το ανάγλυφο των ανισοτήτων. Εδώ και δέκα χρόνια υπήρχαν πολλές καταγγελίες για την κατάσταση στα «εργοστάσια ιδρώτα» στο Λέστερ, αλλά καμιά κυβερνητική υπηρεσία δεν έδωσε σημασία. Ήταν κοινό μυστικό πως στην πόλη υπήρχε ένας εργασιακός «Τρίτος Κόσμος», αλλά χρειάστηκε η ασθένεια για να γίνει ευρύτερα γνωστός.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ μια κυβερνητική έκθεση για την εξέλιξη της επιδημίας στο Λέστερ με ημερομηνία 29 Ιουνίου assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/897128/COVID-19_activity_Leicester_Final-report_010720_v3.pdf