Νιου Τζέρσεϊ, ΗΠΑ | Αχώριστο ζευγάρι, αναλώσιμοι νοσηλευτές!

O Αλφρέντο Παμπατάο και η Σουζάνα Γκαλαπάτε μεγάλωσαν στην ίδια μεσοαστική γειτονιά στην Κεσόν στην μητροπολιτική περιοχή της Μανίλα, την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων. Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παρά τη διαφορετική γνώμη των οικογενειών τους, παντρεύτηκαν το 1976 αποκτώντας πέντε παιδιά. Το 2001 μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πήραν μαζί τους τα τρία μικρότερα παιδιά τους και προσπάθησαν μάταια να φέρουν και τα υπόλοιπα δύο. Στο μεταξύ αυτά ενηλικιώθηκαν και δυσκόλεψαν περισσότερα τα πράγματα. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Palisades Park, ένα δήμο στο Νιου Τζέρσεϊ, στον οποίο πλειοψηφούν Αμερικάνοι ασιατικής καταγωγής. Το ζευγάρι ξεκίνησε να κάνει μια από τις πιο συνηθισμένες εργασίες στις οποίες σχεδόν αναγκαστικά οδηγούνται οι Φιλιππινέζοι μετανάστες. Η Σουζάνα έπιασε δουλειά σαν βοηθός νοσοκόμου στο Ιατρικό Κέντρο Bergen New Bridge, μια μονάδα μακροχρόνιας ιατρικής φροντίδας στο βόρειο Νιου Τζέρσεϋ και ο Αλφρέντο ως βοηθητικός υπάλληλος στο ιατρικό δίκτυο Hackensack Meridian. Όλα αυτά τα χρόνια εργάστηκαν σκληρά. Κατάφεραν να αγοράσουν ένα σπίτι, αλλά το έχασαν στην κρίση των ενυπόθηκων δανείων στα 2008. Εξήντα οκτώ χρόνων ο Αλφρέντο θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί, αλλά συνέχιζε να δουλεύει προσπαθώντας να αποκτήσει τη δυνατότητα να φέρει και τα υπόλοιπα παιδιά του στις ΗΠΑ και να μαζέψει καινούργιες οικονομίες. Το ίδιο και η Σουζάνα, για την οποία έρχονταν μέρες που αναγκαζόταν να δουλεύει δωδεκάωρες βάρδιες. Ο Φρεντ, όπως τον φώναζαν φίλοι και συνάδελφοι, έλεγε πως περίμενε να συμπληρώσει η γυναίκα του τα εξήντα πέντε χρόνια και να αποσυρθούν μαζί. Όταν ξεκίνησε η επιδημία, τα αφεντικά απέτρεψαν την Σουζάνα να φορά μάσκα για να μην τρομάζει τους ηλικιωμένους τρόφιμους του ιδρύματος (!) ενώ τα αφεντικά του Φρεντ, τον έβαλαν να κουβαλήσει έναν ασθενή με Covid παρότι ήταν γνωστό πως ως καρδιοπαθής ανήκε σε ευπαθή ομάδα.

Στις 17 Μαρτίου, ανήμερα του Αγίου Πατρικίου, ο Φρεντ είδε τα πρώτα συμπτώματα της Covid και την επόμενη ημέρα ανέβασε πυρετό. Πήγε μόνος του στο Hackensack Meridian και λίγο μετά έκανε εισαγωγή. Την επόμενη ημέρα αρρώστησε και η Σουζάνα και μπήκε στο ίδιο νοσηλευτικό ίδρυμα. Το ζευγάρι συνέχιζε να είναι κοντά. Τους χώριζαν δύο όροφοι. Στις 23 Μαρτίου, τέσσερις ημέρες μετά την εισαγωγή του ο Αλφρέντο υπέστη καρδιακή ανακοπή και μεταφέρθηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Τα ξημερώματα στις 26 Μαρτίου έχασε την μάχη. Τέσσερις ημέρες αργότερα τον ακολούθησε η Σουζάνα. Το αχώριστο ζευγάρι από την άγουρη ηλικία είχε την ίδια διαδρομή ως το τέλος. «Όπου πήγαινε η μαμά, ακολουθούσε ο μπαμπάς. Όπου διάλεγε να πάει, ο μπαμπάς πήγαινε και η μαμά μου», σχολίασε η μεγάλη κόρη του ζευγαριού.

Ημέρες πολέμου, στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στον κορωνοϊό. Ένας στους τέσσερις Φιλιππινέζους στην περιοχή της Νέας Υόρκης και στο Νιου Τζέρσεϋ εργάζεται στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Με τουλάχιστον τριάντα θανάτους εργαζομένων σε νοσοκομεία και ιδρύματα και πολλά μέλη των οικογενειών τους ασθενείς, η φιλιππινέζικη κοινότητα στην αμερικάνικη μεγαλούπολη βρίσκεται από την αρχή στο επίκεντρο της πανδημίας. Η ίδια κατάσταση υπάρχει σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, στα οποία οι Φιλιππινέζοι μετανάστες δουλεύουν σε νοσηλευτικά ιδρύματα, γηροκομεία και μονάδες φροντίδας. Οι Αμερικάνοι φιλιππινέζικης καταγωγής παρά το γεγονός πως αποτελούν μόνο το 1% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ, ξεπερνούν το 7% αυτών που δουλεύουν στις δομές υγείας και περίθαλψης σε όλη τη χώρα. Υπολογίζονται σε πεντακόσιες χιλιάδες οι εργαζόμενοι σε αυτή την κατηγορία και σε εκατόν πενήντα χιλιάδες οι Φιλιππινέζες νοσοκόμες! Στην Καλιφόρνια αποτελούν το 20% της νοσηλευτικής δύναμης. Από τις πρώτες ημέρες είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από τις σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας και την διαδεδομένη ρατσιστική άποψη -που υποκινήθηκε από τις δηλώσεις του Τραμπ- πως αποτελούν μεταδότες του «κινέζικου» ιού. Με υψηλά ποσοστά διαβήτη και καρδιαγγειακών παθήσεων, ασθένειες που οφείλονται εν πολλοίς στις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, διατροφής και εργασίας, οι Φιλιππινέζοι προσπαθώντας να ανταποκριθούν με αυτοθυσία έβαλαν τη ζωή τους σε άμεσο κίνδυνο χωρίς να το πολυκαταλάβουν τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας.

Με έναν στους τρεις μετανάστες εργαζόμενους στον τομέα της περίθαλψης που δεν έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ να είναι Φιλιππινέζος, η ιστορία των νοσοκόμων που προέρχονται από το νησιώτικο σύμπλεγμα του Ειρηνικού ξεκινά από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Αφότου κατέλαβαν τα νησιά οι Αμερικάνοι το 1898, εφάρμοσαν προγράμματα νοσηλευτικής εκπαίδευσης στην αγγλική γλώσσα με σκοπό δήθεν τον εκπολιτισμό των ντόπιων, αλλά στην πραγματικότητα την προσαρμογή τους στις δυτικές αποικιοκρατικές προδιαγραφές. Έτσι ο αμερικάνικος στρατός άρχισε να στρατολογεί Φιλιππινέζες ως νοσοκόμες, δόθηκαν υποτροφίες και ιδρύθηκαν σχολές. Η κληρονομιά αυτή της αποικιακής εποχής με τις αμερικάνικες νοσηλευτικές σχολές αξιοποιήθηκε για να αποτελέσουν οι Φιλιππίνες τον κυριότερο «εξαγωγέα» νοσοκόμων στον κόσμο ειδικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και αργότερα, όταν το νοσηλευτικό σύστημα στις ΗΠΑ στην δεκαετία του Εξήντα και μετά είχε ανάγκη από φθηνό εργατικό δυναμικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ περισσότερα για το θέμα, www.propublica.org/article/similar-to-times-of-war-the-staggering-toll-of-covid-19-on-filipino-health-care-workers