Σουτζάγια, Γάζα | Το μυστικό της γενναίας αντίστασης

Οι αξιωματικοί της ταξιαρχίας Γκολάνι εισέβαλλαν στην Σουτζάγια για να πάρουν διπλή εκδίκηση. Για την ταπεινωτική ήττα τον Ιούλιο του 2014, όταν αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, αφού πρώτα έχασαν στις μάχες επτά στρατιώτες εγκαταλείποντας ατιμωτικά πίσω τους την σωρό του ενός στο πεδίο της μάχης. Και για τις μεγάλες απώλειες τμημάτων της ταξιαρχίας κατά την επίθεση-επιστροφή των Παλαιστίνιων μαχητών το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου 2023 στα κατεχόμενα εδάφη γύρω από την Γάζα. Σύμφωνα με ένα απολογισμό η ταξιαρχία έχασε εκείνη την ημέρα 72 στρατιώτες στις μάχες που έγιναν στα κιμπούτς Κφαρ Άζα, Κισουφίμ και Ναχάλ Οζ και αλλού. Από αυτούς 41 ήταν από το 13ο τάγμα της ταξιαρχίας. Ένας από αυτούς τους αξιωματικούς ο αντισυνταγματάρχης Τομέρ Γκρίνμπεργκ, επικεφαλής του 13ου τάγματος του άρεσε πολύ να μιλά στις κάμερες απειλώντας και κομπάζοντας για τις ικανότητες του Τσαχάλ, όπως ονομάζεται ο ισραηλινός στρατός. Ξεκινώντας για την χερσαία εισβολή στην Γάζα είχε απευθυνθεί στους στρατιώτες του. Στο βίντεο που κυκλοφόρησε ο Γκρίνμπεργκ κάνοντας παραλληλισμό με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τους καλούσε να πάρουν εκδίκηση για όλους τους σκοτωμένους στρατιώτες της ταξιαρχίας Γκολάνι, ιδιαίτερα για αυτούς του 2014. Συμπλήρωνε πως αυτήν την φορά το τάγμα του ήρθε πολύ πιο προετοιμασμένο έτσι ώστε να σκοτώσει περισσότερους Παλαιστίνιους. Λίγες ημέρες μετά πανηγύριζε γιατί οι σημαίες του Ισραήλ και της ταξιαρχίας Γκολάνι, κυματίζουν με μεγάλη περηφάνια στο κέντρο της Γάζας!

Κατεχόμενη Παλαιστίνη | Το τέλος του Αννίβα και οι ανθρωποθυσίες στον βωμό της κατοχής

Οι Ρωμαίοι τον κυνήγησαν μέχρι τέλους για να τον  εκδικηθούν, επειδή   σήκωσε το ανάστημα του ενάντια τους και τους ανάγκασε  σε ταπεινωτικές ήττες. Κοντά στα στενά του Βοσπόρου σε μια μικρή πόλη που είχε καταφύγει, το 183 π.χ  ο Αννίβας γέρος πια, για να μη πέσει στα χέρια τους αυτοκτόνησε, πίνοντας  δηλητήριο. Από  το τέλος του Αννίβα,  λέγεται πως εμπνεύστηκαν  Ισραηλινοί επιτελείς  την στρατιωτική  οδηγία  με την ονομασία  Χάνιμπαλ  που έθεσαν σε εφαρμογή το  1986  για να προσδώσουν κάτι ηρωικό σε μια εγκληματική απόφαση. Είχαν   προηγηθεί οι  δυο   ταπεινωτικές   συμφωνίες, με τις  οποίες   οι σιωνιστές αναγκάστηκαν να ανταλλάξουν χιλιάδες  Παλαιστίνιους και Λιβανέζους αιχμαλώτους με μερικές δεκάδες  Ισραηλινούς στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτιστεί κατά τη διάρκεια της εισβολής  στο Λίβανο το 1982.  Η δεύτερη μάλιστα  ονομάστηκε Συμφωνία Τζιμπρίλ, από το  όνομά του ηγέτη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο οποίος είχε κάνει τις διαπραγματεύσεις με τις  οποίες  η παλαιστινιακή αντίσταση πήρε πίσω 1150 αιχμαλώτους παραδίδοντας  δυο  εισβολείς.  Σε εκείνη την ανταλλαγή μεταξύ άλλων   είχε  απελευθερωθεί  και ο συνιδρυτής  της Χαμάς, σεΐχης ΄Αχμεντ Γιασίν.   H οδηγία  η οποία  ποτέ δεν παρουσιάστηκε  δημόσια, επιβεβαιώθηκε  από  πολλές πλευρές   περιλάμβανε  τις ενέργειες που έπρεπε  να κάνουν τα στρατιωτικά τμήματα  σε περίπτωση απειλής αιχμαλωσίας  ενός η περισσότερων στρατιωτών της Τσαχάλ. Για 17 χρόνια  η οδηγία ήταν μυστική και μόνο όταν ο  έφεδρος  στρατιωτικός γιατρός  Αβνέρ Σίφταν την αποκάλυψε με επιστολή του στην «Χααρέτζ»   η ηγεσία του στρατού αναγκάστηκε να την παραδεχθεί. 

ΗΠΑ | Σιωνιστικός νέο-μακαρθισμός στα πανεπιστήμια

Το Χάρβαρντ μισεί τους Εβραίους! Την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, μια ασυνήθιστη σκηνή διαδραματίστηκε μπροστά στην κύρια είσοδο του αμερικανικού πανεπιστήμιου, στην ιστορική πύλη Τζόνστον. Ένα φορτηγάκι έκοβε βόλτες με φωτισμένες οθόνες στις οποίες προβάλλονταν, σαν διαφήμιση, τα πρόσωπα εκατοντάδων φοιτητών με την προειδοποίηση πως είναι οι κορυφαίοι αντισημίτες του Χάρβαρντ! Ακολούθησε πανδαιμόνιο, διαμαρτυρίες και μερικοί πιο τολμηροί έριξαν πέτρες στα πάνελ. Μια οργάνωση, η Accuracy in Media και ένας ακροδεξιός πάμπλουτος δημοσιογράφος, τρόφιμος του δημοσιογραφικού δικτύου Fox, ξεκίνησαν με αυτόν τον τρόπο μια εκστρατεία, “truck doxxing”. Έτσι ονομάζεται η δημοσιοποίηση μέσω πινακίδων πάνω σε τροχοφόρα, προσωπικών στοιχείων ακτιβιστών οι οποίοι είναι δραστήριοι στο κίνημα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης. Αφορμή η κοινή ανακοίνωση 34 φοιτητικών συλλογικοτήτων του πανεπιστημίου στην οποία καταδίκαζαν την ισραηλινή κατοχή και τα δεινά των Παλαιστινίων εξηγώντας έτσι την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Στην διαδικτυακή διεύθυνση της συκοφαντικής καμπάνιας με τίτλο «Το Χάρβαρντ μισεί τους Εβραίους» γράφτηκε : “Ισλαμιστές τρομοκράτες μόλις σκότωσαν εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο Ισραήλ. Μεταξύ των νεκρών ήταν Εβραίοι, Χριστιανοί, Ισραηλινοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα χτύπημα κατά του Ισραήλ, αυτό ήταν ένα χτύπημα κατά του δυτικού πολιτισμού… ριζοσπάστες στο Χάρβαρντ ως απάντηση εξέδωσαν μια δήλωση για την υποστήριξη των τρομοκρατών κατηγορώντας τα θύματα. Χρησιμοποιήστε το πλαίσιο σε αυτήν την οθόνη για να στείλετε ένα μήνυμα για το διοικητικό συμβούλιο του Χάρβαρντ. Πείτε τους να αναλάβουν δράση εναντίον αυτών των απεχθών, μισητών σπουδαστών»!

Αλ Ματζντάλ (Ασκελόν), κατεχόμενη Παλαιστίνη | Μια μικρή ιστορία μιας μεγάλης τραγωδίας

Ji'nneh u nar!  Παράδεισος και κόλαση! Αυτή ήταν  ονομασία μιας κατηγορίας  φημισμένων  μεταξωτών υφαντών που έφτιαχναν οι οκτακόσιοι χειροκίνητοι  αργαλειοί   που δούλευαν νύχτα-μέρα  στο  Αλ Ματζντάλ.   Ένα   αραβικό χωριό στα μεσογειακά  παράλια της  νότιας Παλαιστίνης   το οποίο αναπτύχθηκε στα χρόνια  της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σύμφωνα με τα αρχεία της οποίας  το 1596  είχε  559 νοικοκυριά.   Αριθμός που κατέτασσε  το Αλ Ματζντάλ,  στην  έβδομη  πιο πυκνοκατοικημένη   περιοχή στην Παλαιστίνη.  Στα 1945  ήταν πλέον   μια  μικρή πόλη δέκα χιλιάδων κατοίκων, στην οποία κατοικούσαν  αποκλειστικά Παλαιστίνιοι. Η  πλειοψηφία μουσουλμάνοι αλλά και μερικοί  Χριστιανοί. Οι κάτοικοι, παρά την κρίση στην υφαντουργία που δημιούργησαν  οι εισαγωγές από την Ευρώπη  στην εποχή της Βρετανικής Εντολής,  προόδευαν καλλιεργώντας στην τριγύρω εύφορη περιοχή εσπεριδοειδή, σιτηρά,  μπανάνες και λαχανικά ή κάνοντας  εμπόριο με την ενδοχώρα.   Στην απογραφή του 1931  από τους  6.379  κατοίκους  που καταγράφτηκαν στην πόλη και τα προάστια   οι 6.333 ήταν   Μουσουλμάνοι, οι 45  Χριστιανοί και μοναχά 1 Εβραίος.  Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους στην θέση του Αλ Ματζντάλ  υπήρχε μια περιτοιχισμένη πόλη και ένα σπουδαίο λιμάνι στα  προϊστορικά  χρόνια των  Χαναναίων. Φιλισταίοι, Βαβυλώνιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Πέρσες, Άραβες  και Σταυροφόροι κυρίευσαν  την πόλη  αφήνοντας πίσω τα ίχνη τους ως το 1270 μ.χ  που καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Μαμελούκους. Από αυτόν το μεγάλο κατάλογο με βάση τα  αρχαιολογικά κατάλοιπα  δεν έχουν βρεθεί   αποτυπώματα των  βασιλείων  του Δαβίδ και του Σολομώντα.

Κινήματα αλληλεγγύης, Παλαιστίνη | Ο αντισημιτισμός είναι έγκλημα! Ο αντισιωνισμός καθήκον!

Η Κόκκινη Βοήθεια στο Βερολίνο με μια λιτή ανακοίνωση στις 11 Οκτωβρίου γνωστοποίησε την απόφαση της να διακόψει την εκστρατεία υποστήριξης στον Ζαίντ Αμπτουλνασέρ, παλαιστίνιο πρόσφυγα από την Συρία και επικεφαλής της Samidoun στην Γερμανία. Στην κείμενο υπενθυμίζει πως στις καταστατικές αρχές της συμπεριλαμβάνεται η εναντίωση στον αντισημιτισμό. Καταλήγει πως η Samidoun παραβίασε αυτές τις αρχές. Ο Ζαίντ Αμπτουλνασέρ, είναι επικεφαλής στην Γερμανία του δικτύου αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές το οποίο δραστηριοποιείται σε πολλές χώρες. Το περασμένο Ιούλιο ειδοποιήθηκε από το γραφείο Μετανάστευσης και Προσφύγων (BAMF), πως του αφαιρείται το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα για συμμετοχή σε εξτρεμιστικές δράσεις. Η ασαφής κατηγορία σχετίζεται με την συστηματική προσπάθεια του ισραηλινού πρώην υπουργού Άμυνας Μπένι Γκαντζ να συνδέσει τα κινήματα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης με τις ένοπλες οργανώσεις αντίστασης στα κατεχόμενα εδάφη. Η Samidoun κατηγορείται πως έχει σχέσεις με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Από την άλλη μεριά, η Κόκκινη Βοήθεια (Rote Hilfe) είναι μια οργάνωση υποστήριξης στους αριστερούς που διώκονται για την πολιτική δράση τους. Ιδρύθηκε το 1975 αν και μικρότερες ομάδες υπήρχαν από τα τέλη του Εξήντα. Επικεντρώνεται σε πολιτικά διωκόμενους από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά βοηθά και διωκόμενους από άλλες χώρες. Θεωρεί πως είναι η συνέχεια της Κόκκινης Βοήθειας στον Μεσοπόλεμο, μια οργάνωση που ίδρυσε το ΚΚ Γερμανίας και η οποία αποτελούσε τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης για Βοήθεια στους Επαναστάτες (MOPR), μια πρωτοβουλία της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η Rote Hilfe η οποία θεωρείται ομάδα της άκρας αριστεράς από το γερμανικό κράτος έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε εκστρατείες υπεράσπισης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και διωκόμενων για την πολιτική δράση τους. Τελευταίο παράδειγμα η συμβολή της στην υπεράσπιση των αγωνιστών της ΑΤΙΚ.

ΗΠΑ | Η επιστροφή των εργατικών απεργιών!

Χαράματα Τετάρτης, 12 του περασμένου Απριλίου 88 οδηγοί απορριμματοφόρων της Republic Services, της δεύτερης σε μέγεθος αμερικανικής εταιρίας συλλογής και ανακύκλωσης στερεών αποβλήτων, στο νότιο Μέμφις, σταμάτησαν τα φορτηγά τους μπροστά στην χωματερή South Shelby και ξεκίνησαν απεργία. Επί ημέρες έκαναν πικετοφορίες μπροστά στα γραφεία της εταιρίας διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Στα τέλη Μαρτίου μια συνάδελφος τους σκοτώθηκε όταν το φορτηγό της συγκρούστηκε με άλλο στην χωματερή και λίγες ήμερες μετά τα αφεντικά κατάργησαν το επίδομα επικίνδυνης εργασίας που έπαιρναν εδώ και τριάντα χρόνια! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για εργαζόμενους που εκτίθενται καθημερινά σε κίνδυνους μολύνσεων. Η απεργία βάστηξε εννιά μέρες και τελείωσε με μια μικρή έστω νίκη. Έκλεισαν πενταετή σύμβαση με αύξηση 28% στο ωρομίσθιο, διατήρηση του ανθυγιεινού επιδόματος, αύξηση των δικαιούμενων ημερών ασθενείας και χρηματοδότηση για εξοπλισμό και μέτρα ασφαλείας.

Ντέρνα, Λιβύη | Το προαίσθημα του ποιητή και οι ένοχοι για την καταστροφή

O Μουσταφά αλ-Τραμπελσί,  γνωστός ποιητής  και ακτιβιστής, απόφοιτος του πανεπιστήμιου   Ομάρ Αλ Μουχτάρ    χάθηκε στον κατακλυσμό της   Ντέρνα.  Κατά πως έγραψε ο  Γκάρντιαν,   τέσσερις  ημέρες νωρίτερα είχε συμμετάσχει  σε μια συζήτηση που έγινε στο Σπίτι του Πολιτισμού με θέμα το κίνδυνο πλημμύρας  και την κατάσταση των φραγμάτων. Όταν  το απόγευμα της Κυριακής  10 Σεπτεμβρίου  η καταιγίδα Ντάνιελ   έφτασε στις ανατολικές ακτές της Λιβύης  και προχωρώντας  άρχισε να κτυπάει  την Ντέρνα ο Μουσταφά  πρόλαβε να γράψει μερικά λόγια στο διαδίκτυο : «Οι σκηνές είναι τρομακτικές και τα πράγματα θα μπορούσαν να κλιμακωθούν σε καταστροφή… ο  Θεός να προστατεύει  την Ερυθρά Ημισέληνο και τους εθελοντές που αποδεικνύουν ότι σε κάθε κρίση που περνά η χώρα μας  βοηθούν αληθινά  στην  απουσία μιας αποτυχημένης πολιτείας. Είθε ο Θεός να βοηθήσει τις οικογένειες σε όλη την αγαπημένη μας χώρα».  Τελικά ο  θεός του Μουσταφά  όπως συμβαίνει συνήθως  δεν βοήθησε ούτε αυτόν, ούτε τους συμπατριώτες του. Η Ντέρνα των εκατό χιλιάδων κατοίκων,  που βρίσκεται στην θέση της αρχαίας  Δάρνης, στην περιοχή  που οι  παλιοί ονόμαζαν  Μπαρμπαριά, εκεί που το πολεμικό Ναυτικό των  ΗΠΑ και Αμερικάνοι πεζοναύτες έκαναν  την πρώτη  μακρινή πολεμική  επέμβαση  το 1805  στο όνομα της ελεύθερης  ναυσιπλοΐας, μετατράπηκε σε ένα σωρό ερειπίων και λάσπης. Εκεί  θάφτηκαν χιλιάδες κάτοικοι της.

Λεμεσός, Κύπρος | Ρατσιστικό πογκρόμ, μαζική αντιφασιστική απάντηση

Η  Ντάο με την βοήθεια   αλληλέγγυων Κυπρίων επισκεύασε και  ξανάνοιξε σύντομα   το υποστατικό της στον Μόλο της  Λεμεσού. Το  μικρό  παντοπωλείο, μια  λυόμενη κατασκευή σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης έγινε στόχος, μεταξύ άλλων, ομάδας  ακροδεξιών φασιστών  το βράδυ  της  Παρασκευής   1 Σεπτεμβρίου.  Η εικόνα της συντετριμμένης  Βιετναμέζας, μητέρας τεσσάρων παιδιών,  συγκίνησε.  Αυτή και άλλες έκαναν τον γύρο του κόσμου, ύστερα από το ρατσιστικό πογκρόμ  που εκτυλίχτηκε σε βάρος ανθρώπων  και  μαγαζιών με ιδιοκτήτες μετανάστες  κυρίως αραβικής καταγωγής στην περιοχή.   Ήταν η κορύφωση  σειράς επιθέσεων οι οποίες  ξεκίνησαν τον Αύγουστο  στη  Χλώρακα της Πάφου.  Εκεί  οι δημοτικές αρχές  έκοψαν  το ηλεκτρικό και το νερό στο  συγκρότημα κατοικιών  Αι-Νικόλας στο οποίο στεγάζονται  εγκαταλειμμένοι  Σύριοι  πρόσφυγες  για να τους αναγκάσουν να φύγουν. Οι  Σύριοι,  οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ολόκληρες οικογένειες  και εργάζονται  στην τριγύρω περιοχή,  αντέδρασαν. Οργάνωσαν καθιστική διαμαρτυρία στην είσοδο του χωριού  και απείλησαν με κλιμάκωση των κινητοποιήσεων τους. Ως απάντηση ομάδες κατοίκων με επικεφαλής ακροδεξιούς και  την  υποστήριξη των τοπικών αρχών έκαναν αντί-συγκέντρωση. Την Κυριακή 27 Αυγούστου, ύστερα από  την  δημοσίευση ψεύτικων γεγονότων, αυτή η αντιπαράθεση εξελίχθηκε σε ένα κανονικό πογκρόμ   με επιθέσεις σε σπίτια και καταστήματα   προσφύγων στα οποία έγιναν σημαντικές   καταστροφές. 

Μαθάρε, Ναϊρόμπι | Τα πέταλα ματώνουν ακόμη!*

Πόσα πουλιά μπορούν να ξαποστάσουν πάνω σε ένα κλαδί δράκαινας; Όσα και να στριμωχτούν δεν μπορούν να φτάσουν τον ανθρώπινο συνωστισμό που υπάρχει στην Μαθάρε, την παραγκούπολη στην βορειοανατολική πλευρά του Ναϊρόμπι. Γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα απόσταση από το κέντρο της πρωτεύουσας της Κένυα, σε μια έκταση περίπου 7,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μέσα σε παραπήγματα από τσίγκο, χαρτόνι και ξύλο ζούνε πάνω-κάτω πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι! Η Μαθάρε που στην γλώσσα γκικούγιου σημαίνει το δένδρο δράκαινα, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας. Αντίθετα με το εθνικό μέσο όρο των 82 ανθρώπων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο εδώ κατοικούν 69 χιλιάδες στην ανάλογη έκταση! Η Μαθάρε δεν ήταν κοιλάδα. Έγινε ύστερα από συστηματικό σκάψιμο στα χρόνια της αποικιοκρατίας σε ένα λατομείο από το οποίο εξόρυσσαν πέτρες. Εκεί άρχισαν από το 1920 να συγκεντρώνονται οικογένειες εργατών που έρχονταν από την επαρχία για να δουλέψουν στην πόλη. Είχαν το καθεστώς του προσωρινού κατοίκου και συχνά οι Βρετανοί τους έδιωχναν όταν δεν τους χρειάζονταν. Από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας μετατράπηκε σε καταφύγιο των ανθρώπων που άρχισαν να συρρέουν από την ύπαιθρο αλλά και από γειτονικές χώρες αναζητώντας εργασία. Έχοντας δίπλα ένα κέντρο απομόνωσης για ασθενείς με ευλογιά το οποίο εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό νοσοκομείο της χώρας η Μαθάρε ταυτίστηκε με τους απόκληρους και τους απόβλητους. Όπως και οι υπόλοιπες παραγκουπόλεις γύρω στο Ναϊρόμπι, η Μαθάρε αποτελεί σύμβολο της ανεξέλεγκτης αστικοποίησης, έμβλημα των αποτυχιών της περιόδου της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας. Μια τυπική ανεξαρτησία η οποία δεν διέκοψε τον έλεγχο της χώρας από τα παλιά αφεντικά, σε συνεργασία αυτήν την φορά, με μια διεφθαρμένη μαύρη πολιτική και οικονομική μειοψηφία. Στην Μαθάρε ενδημούν η φτώχεια, η αναδουλειά, οι μολυσματικές ασθένειες, οι άσχημες μυρωδιές, οι συμμορίες του δρόμου με επικεφαλής τους Μουνγκίκι, οι δυτικές ιεραποστολές με πιο δραστήριους τους Ευαγγελιστές, η βία κατά των γυναικών, τα ναρκωτικά και το φθηνό τοξικό ποτό Τσανγκάα. Λείπουν το πόσιμο νερό, το αποχετευτικό δίκτυο, οι υγειονομικές υπηρεσίες και τα σχολεία. Ολόκληρες οικογένειες ζουν σε ένα δωμάτιο και σε πρόχειρες κατασκευές από χαρτόνι καταμεσής των στενών και βρώμικων δρόμων. Δεν είναι φημισμένη όπως η Κιμπέρα, που θεωρείται η βασίλισσα των φτωχογειτονιών, αλλά δεν υστερεί καθόλου σε αθλιότητα.

Πακιστάν | Δυο ναυάγια, δύο κόσμοι

1972. Ήταν και τότε Ιούνιος. Ύστερα από μια μεγάλη απεργία η οποία συγκλόνισε την βιομηχανική περιοχή στο Καράτσι και οδήγησε σε καταλήψεις και αποκλεισμούς εργοστασίων η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίων των εργατών που διαδήλωναν. Την επόμενη ημέρα πυροβόλησε ξανά στο ψαχνό στην διάρκεια νεκρώσιμης ακολουθίας. Τουλάχιστον 10 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ αυτών μια γυναίκα και ένα παιδί. Ήταν το κύκνειο άσμα μιας μακράς πορείας αφύπνισης της εργατική τάξης του Πακιστάν στα πλαίσια ενός ευρύτερου δημοκρατικού κινήματος. Κάτω από το βάρος της αιματηρής καταστολής και τις εσωτερικές διαιρέσεις που υποδαύλισε επιδέξια το καθεστώς ανάμεσα στους ειδικευμένους εργάτες, κυρίως Μουχατζίρ που ήρθαν από την Ινδία και τους ανειδίκευτους μετανάστες από την επαρχία, οι ηγεσίες των συνδικάτων έσπευσαν να υπογράψουν το τέλος του αγώνα. Παρά τις σοσιαλιστικές διακηρύξεις ο τότε πρόεδρος Ζουλφικάρ Μπούτο αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που σήμαινε η εργατική εξέγερση για το αστικό- φεουδαρχικό καθεστώς το οποίο είχε βρεθεί σε δύσκολη θέση μετά και την απόσχιση του ανατολικού Πακιστάν. Ύστερα από αυτά τα γεγονότα το απεργιακό κίνημα άρχισε να υποχωρεί ενώ η καταστολή μεγάλωσε αφότου ανέλαβαν την διακυβέρνηση με πραξικόπημα οι στρατιωτικοί. Από τις 779 απεργίες που ξέσπασαν το 1972, το 1978, όταν κυβερνούσε ο στρατηγός Ζία, είχαν μειωθεί σε 78 σε όλη την χώρα για να μηδενιστούν σχεδόν στα επόμενα χρόνια της σκληρής δικτατορίας του. Από τότε το Πακιστάν με ευθύνη της νεόκοπης αστικής τάξης, η οποία αναδύθηκε στα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας από εμπόρους και μεταπράτες της περιόδου της βρετανικής κυριαρχίας, μετατράπηκε σε ένα επενδυτικό παράδεισο για τις ξένες πολυεθνικές οι οποίες βρήκαν άφθονα φθηνά εργατικά χέρια. Για να καταλάβει κανείς αυτή τη ιστορική οπισθοδρόμηση στην οργάνωση της εργατικής τάξης φτάνει το εξής στοιχείο. Το 1977, υπήρχαν περισσότερα από 8.000 συνδικάτα και πάνω από ένα εκατομμύριο εργάτες οργανωμένοι σε αυτά, ενώ σήμερα μόνο το 1% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένοι και αυτοί χωρισμένοι σε πολλές αδύναμες ενώσεις!

Νόβαγια Καχόφκα, Ουκρανία | Το ποίημα της θάλασσας, τα πέτρινα κεντήματα και η τραγωδία του άδικου πόλεμου

Η Νόβαγια Καχόφκα έχει γενέθλια στις 28 Φεβρουαρίου. Εκείνη την ημέρα το 1952 το προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της Ουκρανίας της έδωσε επίσημα το όνομα της. Επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής της πόλης εκλέχθηκε ένας οικοδόμος, βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Γεννήθηκε στην θέση του χωριού Κλιουτσεβόι, στην αριστερή όχθη του Δνείπερου, στην περιοχή της Χερσώνας, δίδυμη του ομώνυμου υδροηλεκτρικού συγκροτήματος που περιλαμβάνει το μεγάλο φράγμα. Το έκτο και νοτιότερο στην κοίτη του Δνείπερου, με κύριο σκοπό την υδροδότηση και την ηλεκτροδότηση της Κριμαίας και της νότιας Ουκρανίας. Η πόλη κτίστηκε σε χρόνο –ρεκόρ, μόλις σε τέσσερα χρόνια, για να στεγάσει τους εργάτες που ήρθαν απ’ όλη σχεδόν την Σοβιετική Ένωση για να κατασκευάσουν το μεγάλο έργο. Το πρώτο κτίριο κατοικιών θεμελιώθηκε στις 20 Απριλίου 1951 στην οδό Καρλ Μαρξ 31. Τα σχέδια έγιναν σε συνεργασία με την ακαδημία Αρχιτεκτονικής του Κιέβου. Κτίστηκαν μονώροφες, διώροφες και τριώροφες κατοικίες, οι περισσότερες με κόκκινα τούβλα. Η βασική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα χωριό στην πόλη, δηλαδή το κάθε κτίριο κατοικιών να διαθέτει ένα ακάλυπτο χώρο για καλλιέργεια λαχανικών, αφού πρώτα αφαιρέθηκε ένα στρώμα άμμου τη στέπας σε βάθος μισού μέτρου και μεταφέρθηκε εύφορο χώμα από τις όχθες του Δνείπερου. Οι σχεδιαστές εμπνεύστηκαν από την πόλη-κήπο, του Άγγλου πολεοδόμου Εμπενίζερ Χάουαρντ. Μια απόπειρα υλοποίησης της ουτοπικής πόλης στα δύσκολα αλλά ελπιδοφόρα σοβιετικά μεταπολεμικά χρόνια, τα γεμάτα αυτοπεποίθηση από την μεγάλη νίκη. Φυτεύτηκαν οπωροφόρα δένδρα στις αυλές και σχεδιάστηκαν πάρκα και πλατείες στα οποία υπήρχαν περισσότερα από εξήντα είδη δένδρων. Το 1952 επισκέφτηκε την νέα πόλη ο σοβιετικός, ουκρανικής καταγωγής, σκηνοθέτης Αλεξάντρ Ντοβζένκο με σκοπό να κινηματογραφήσει την εποποιία κατασκευής του έργου. Βλέποντας τα ομοιόμορφα κτίρια έστειλε επιστολή στην Ακαδημία Αρχιτεκτονικής, ζητώντας να στείλουν τεχνίτες για να διακοσμήσουν τις προσόψεις. Η ανταπόκριση ήταν άμεση. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έφτασε στην πόλη μια ομάδα αρχιτεκτόνων, γλυπτών και καλλιτεχνών με επικεφαλής τον γλύπτη Γκριγκόρι Ντοβζένκο. Ξεκίνησαν να δημιουργούν αρχιτεκτονικά στολίδια και μοτίβα και να χρωματίζουν τους τοίχους. Διακοσμήθηκαν 180 κτίρια με ειδικό σοβά και ξεχωριστά σχέδια από την ουκρανική παράδοση που κανένα δεν ήταν το ίδιο με άλλο. Κληρονομιά αυτής της εργασίας είναι τα "πέτρινα κεντήματα" που διακοσμούν πολλά κτίρια μέχρι σήμερα στην πόλη και συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών της. Η εθνικιστική αντικομουνιστική ουκρανική προπαγάνδα έφτασε τα τελευταία χρόνια στο σημείο να ισχυρίζεται ψευδόμενη πως η διακόσμηση έγινε παρά την αντίθεση των σοβιετικών αρχών! Το 1955, όταν ολοκληρώθηκε η εφαρμογή του Ρυθμιστικού Σχεδίου υπήρχαν εξακόσια κτίρια κατοικιών με επιφάνεια εκατό χιλιάδες μέτρα. Κτίστηκαν νηπιαγωγεία, σχολεία, χώροι δημόσιας εστίασης, κινηματογράφοι, θέατρα, κρατικά ιδρύματα - συγκρότημα νοσοκομείων και ένα στάδιο δέκα χιλιάδων θεατών. Στους δρόμους δόθηκαν ονόματα σοβιετικών ηγετών και μορφών του διεθνούς εργατικού κινήματος. Στα τέλη του 1957 η Νόβαγια Καχόφκα είχε περισσότερους από 25 χιλιάδες κατοίκους παρά το γεγονός πως την ίδια χρονιά περίπου 4 χιλιάδες οικοδόμοι έφυγαν για να κτίσουν ένα νέο υδροηλεκτρικό σταθμό ψηλότερα στον Δνείπερο.

Σουδάν | Η αιματοχυσία και το νέο Μεγάλο Παιγνίδι των ιμπεριαλιστών

Η Ελ Τζενέινα, της οποίας η ονομασία στα αραβικά σημαίνει μικρός κήπος, βρίσκεται σχεδόν στην μεθοριακή γραμμή που τράβηξαν αυθαίρετα, στην κυριολεξία με τον χάρακα, οι Άγγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες για να χωρίσουν το Νταρφούρ, ανάμεσα στο Σουδάν και το Τσαντ. Βρίσκεται σε μια κοιλάδα που διαμόρφωσε ένας ουάντι, ένας εποχικός ποταμός που έχει τις πηγές του στην οροσειρά Τζέμπελ Μάρα. Την περίοδο των βροχών, από τον Ιούλιο ως τον Οκτώβριο, όταν ο Κάγια που διασχίζει την κοιλάδα και την πόλη φουσκώνει, οι όχθες του μετατρέπονται σε αγαπημένο προορισμό χιλιάδων επισκεπτών. Οι πολυάριθμοι καταπράσινοι κήποι της πόλης που εκτείνονται κατά μήκος της κοίτης του μετατρέπονται σε τόπους συνάντησης και αναψυχής. Το κολύμπι ενάντια στα μανιασμένα ρεύματα του ποταμού θεωρείται πρόκληση και ακραίο τεστ αντοχής. Στην κοιλάδα πλειοψηφεί η αφρικάνικη φυλή Μασαλίτ, τον 19ο αιώνα το Νταρ Μασαλίτ υπήρξε ανεξάρτητο σουλτανάτο και είναι η μοναδική περιοχή στην οποία δεν κατάφεραν να εισχωρήσουν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις εξαιτίας της σκληροτράχηλης αντίστασης των ντόπιων. Δυο φορές οι Γάλλοι ηττήθηκαν σε ισάριθμες μάχες στις αρχές του 20ου αιώνα και γι αυτό οι τοπικοί ηγέτες αναγκάστηκαν να δεχθούν με βαριά καρδιά να ενσωματωθεί η περιοχή στο άγγλο-αιγυπτιακό Σουδάν το 1922, με βάση την βρετανό-γαλλική συμφωνία Γκιλάνι, που μοίρασε αυθαίρετα το Νταρφούρ και τα χωριά των αυτόχθονων κοινοτήτων.

Βρετανία | Πλατιά κοινωνική υποστήριξη στους αγώνες των υγειονομικών

Οι αριθμοί ήταν εντυπωσιακοί. Προμήνυμα επιτυχίας της απεργίας. Από τους 75 χιλιάδες περίπου ειδικευόμενους γιατρούς που ανήκουν στο βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) και τους 47.692 που είχαν δικαίωμα ψήφου το 77,5 % πήρε μέρος στην ψηφοφορία που οργάνωσε η Βρετανική Ιατρική Ένωση (BMA). Το 98% ψήφισε υπέρ της τετραήμερης απεργιακής κινητοποίησης, δηλαδή 36.218. Η απεργία της 11ης Απριλίου ήταν η δεύτερη φέτος και επηρέασε, πλην της Σκωτίας στην οποία συνεχίζεται η προετοιμασία του αγώνα, όλες τις δημόσιες νοσηλευτικές δομές της χώρας. Έληξε με πρωτοφανή επιτυχία το πρωί της 15ης Απριλίου. Αποτέλεσε μέχρι τώρα την κορύφωση μιας μεγάλης αναταραχής στο δημόσιο σύστημα υγείας εξαιτίας των απεργιών, ορισμένων ιστορικού χαρακτήρα, που έχουν κηρύξει οι εργαζόμενοι σε αυτό τους τελευταίους μήνες. Από τον Οκτώβριο του 2022, όταν 300.000 νοσοκόμες, μέλη του Βασιλικού Κολεγίου Νοσηλευτικής (RCN) ξεκίνησαν να ψηφίζουν για απεργίες, την πρώτη τέτοιας έκτασης και χαρακτήρα διαδικασία στα 106 χρόνια ιστορίας του συγκεκριμένου συνδικάτου, μέχρι σήμερα, το NHS συνταράσσεται από κινητοποιήσεις. Μετά τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες της RCN που απέργησαν τον Δεκέμβριο και στους οποίους προστέθηκαν τα 380.000 μέλη του συνδικάτου Unison, ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στα ασθενοφόρα και άλλες υγειονομικές υπηρεσίες για να μπουν στον χορό για τα καλά και οι ειδικευόμενοι γιατροί. Στις 30 Απριλίου την σκυτάλη ξαναπαίρνουν οι νοσοκόμες με 48ωρη απεργία αφού απέρριψαν τις αυξήσεις –εμπαιγμό που πρότεινε η κυβέρνηση και έσπευσε να αποδεχθεί η ηγεσία τους.

Πολωνία, Πόζναν | Ο Ταντέους Κοστσιούσκο δεν κατοικεί στην αμερικάνικη βάση!

Τι σχέση μπορεί να έχει ένας ήρωας της πολωνικής και της αμερικάνικης ανεξαρτησίας, ο οποίος υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των φτωχών αγροτών ενάντια στους φεουδάρχες, των Εβραίων, των μαύρων δούλων στην Αμερική, ακόμη και των ινδιάνων και υπήρξε πηγή έμπνευσης μέχρι και για τον Ιούλιο Βερν, με τους σύγχρονους πολεμοκάπηλους συμμάχους στο ΝΑΤΟ; Για τις κυβερνήσεις της Πολωνίας και των ΗΠΑ που θέλουν να δώσουν ηθική διάσταση και ιστορική αίγλη στην στενή συνεργασία τους πολύ μεγάλη! Γι αυτό το περασμένο Μάρτιο, ο αμερικάνικος στρατός εγκαινίασε στο Πόζναν την πρώτη μόνιμη βάση του σε χώρα της ανατολικής Ευρώπης δίνοντας σε αυτήν το όνομα του Ταντέους Κοστσιούσκο.

Σόφια, Μνημείο Σοβιετικού Στρατού | Αντικομουνιστές και πολεμοκάπηλοι πολιορκούν την ιστορική μνήμη

Ποιο είναι το ψηλότερο μνημείο στην Ευρώπη, εκτός Ρωσίας, προς τιμή των μαχητών του Κόκκινου Στρατού που θυσιάστηκαν στον αγώνα ενάντια στον φασισμό στην διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου που έχει απομείνει ακόμη όρθιο; Το μνημειακό σύμπλεγμα στο κέντρο της Σόφιας, δίπλα στην γέφυρα Ορλώφ και στο πανεπιστήμιο, στον Κήπο του Πρίγκιπα, έχει συνολικό ύψος 45 μέτρα. Από αυτά, τα 37 είναι το βάθρο και επάνω σε αυτό υψώνονται τα οκτάμετρα αγάλματα ενός Σοβιετικού στρατιώτη, ανάμεσα σε μια μητέρα που κρατά το παιδί της και σε ένα εργάτη. Στις 4 Οκτωβρίου του 1949 το υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον παλαίμαχο κομμουνιστή Βασίλ Κολάροφ, που διαδέχθηκε τον Δημητρόφ, αποφάσισε την ανέγερση του μνημείου. Εγκαινιάστηκε το 1954 παρουσία του στρατάρχη Σεργκέι Μπιριούζοφ, από τους επικεφαλής της σοβιετικής δύναμης, η οποία εισήλθε στην Βουλγαρία στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 και την απελευθέρωσε από το φασιστικό καθεστώς, το οποίο στην διάρκεια του πολέμου υπήρξε σύμμαχος των δυνάμεων του Άξονα. Όπως γράφει η επιγραφή στην βάση είναι αφιερωμένο « Στον απελευθερωτή Σοβιετικό Στρατό από τον ευγνώμονα βουλγαρικό λαό". Στις τρεις πλευρές του βάθρου είναι αναρτημένες ισάριθμες συνθέσεις. Το ανατολικό ανάγλυφο απεικονίζει τον Οκτώβριο του 1917", το νότιο μιλά για τον αγώνα στα μετόπισθεν με τίτλο "Όλα για το μέτωπο, όλα για τη νίκη" και το δυτικό αντιπροσωπεύει την πρώτη γραμμή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Τεκολούκα, Ελ Σαλβαδόρ | Οι Μαρέρος και το βάρβαρο βιοπολιτικό θέαμα

Στην σκιά του Τσιτσοντεπέκ, του βουνού με το ηφαίστειο που δεσπόζει σχεδόν σε όλη την χώρα απλώνεται η επαρχία Σαν Βινσέντε. Ένα λοξό τρίγωνο γης στη μέση του Ελ Σαλβαδόρ με την κορυφή να φτάνει στην ακτή του Ειρηνικού. Πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου, δηλαδή το 1979-1980, ήταν από τις πιο ευημερούσες περιοχές της χώρας. Εργάτες στις ζαχαροφυτείες και στην αγροτική βιομηχανία η πλειοψηφία των κατοίκων της. Όταν διεκδίκησαν καλύτερες αμοιβές και δικαιότερη μοιρασιά της γης εισέπραξαν σφαίρες από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Και στην συνέχεια όταν, αντιδρώντας, πύκνωσαν τις γραμμές του αντάρτικου στρατού του μετώπου “ Φαραμπούντο Μαρτί ”, η επαρχία στην κυριολεξία βυθίστηκε σε λουτρό αίματος. Χιλιάδες άμαχοι σκοτώθηκαν με την υποψία πως ήταν υποστηρικτές των ανταρτών. Τα χωριά ερήμωσαν, οι νέοι μετανάστευσαν, οι περισσότεροι ταξίδεψαν παράνομα με προορισμό τις ΗΠΑ και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έγιναν ζητιάνοι στις πόλεις. Σε ένα άρθρο τους οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», τον Μάιο του 1983 περιέγραφαν κάπως έτσι τα τραύματα του εμφυλίου πολέμου στην επαρχία. Τραύματα τα οποία αποτελούν μια από τις ρίζες του σύγχρονου, βάρβαρου βιοπολιτικού θεάματος, όπως εύστοχα ονομάστηκε η μεταφορά εκατοντάδων φυλακισμένων, που έκανε τον γύρο του κόσμου, μέσω των ΜΜΕ.

Αντιόχεια, Τουρκία | Η μεγάλη σφαγή της Ανατολίας και οι πραγματικοί ένοχοι

Antakya bitti! Η Αντάκια τέλειωσε! Στην ανατολική όχθη του Ορόντη έστεκε μέχρι την ημέρα του σεισμού η παλιά πόλη, η καρδιά της Αντιόχειας. Κτισμένη εκεί που βρίσκονταν άλλοτε η ελληνιστική, η ρωμαϊκή και η βυζαντινή. Μέσα σε μια μικρή έκταση μπορούσε να γνωρίσει κανείς την πολυπρόσωπη πολιτιστική ταυτότητα της. Κτίρια και ανθρώπους. Στην πόλη μαζί με την σουνιτική πλειοψηφία συγκατοικούν Αλεβίτες, Χριστιανοί, Καθολικοί και Εβραίοι. Ανθρώπινες κοινότητες σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι εμπορίου, πολιτισμών και θρησκειών. Οι δίδυμοι σεισμοί της 6ης Φεβρουαρίου δεν έκαναν διάκριση. Το τζαμί Habib-i Nejjar, του Χαμπίμπ του πρωτοχριστανού μαραγκού που έχουν για άγιο οι μουσουλμάνοι και το οποίο στον διάβα του χρόνου «αλλαξοπίστησε» πολλές φορές (από ρωμαϊκός ναός έγινε εκκλησία και τζαμί) σχεδόν καταστράφηκε. Η ελληνορθόδοξη πατριαρχική εκκλησία λίγο πιο πέρα γκρεμίστηκε. Την ίδια τύχη είχαν η εκκλησία των Προτεσταντών και η συναγωγή της Αντιόχειας. Παρέα με τα γειτονικά μαγαζιά με παραδοσιακά γλυκά έπεσε και το τζαμί Ulu, το μεγάλο τζαμί που έχτισαν οι Μαμελούκοι. Μαζί σωριάστηκε και το ιστορικό κτίριο της Συνέλευσης του Χατάι την περίοδο 1938-1939, όταν η επαρχία σε μια στιγμή της πολυτάραχης ιστορίας της, υπήρξε αυτόνομη δημοκρατία με γαλλική κηδεμονία, πριν προσαρτηθεί στην Τουρκία. Όσοι δημοσιογράφοι περπάτησαν ανάμεσα στα χαλάσματα στην οδό της Ανεξαρτησίας, (για την οποία οι πηγές συνηγορούν πως βρίσκεται στην θέση της Ηρώδειας οδού της ρωμαϊκής περιόδου, μιας λεωφόρου με μαρμάρινες κολώνες και του πρώτου στην ιστορία οδοφωτισμού) περιγράφουν μια ολοσχερή καταστροφή. Ιδια εικόνα και στους υπόλοιπους μαχαλάδες της παλιάς Αντιόχειας. Ούτε το νεότερο τμήμα της στα δυτικά γλίτωσε. Σύγχρονα κτίρια και πολυκατοικίες κατέρρευσαν. Το σεισμικό κύμα ήταν ιδιαίτερα καταστροφικό. Η πόλη όπως την ήξεραν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες έπαψε να υπάρχει! Antakya artık yok! Η Αντάκια δεν υπάρχει πια!

Γαλλία | Διπλασιασμός των αστέγων, αύξηση των θανάτων στον δρόμο

Λεωφόρος Λ' Οπιτάλ, αριθμός 35. Ακριβώς δίπλα στο ινδικό εστιατόριο India Gate. Δύο ροζ τριαντάφυλλα με μια αγγελία θανάτου κρεμασμένα στον κορμό ενός δένδρου, ενημέρωνε τους περαστικούς πως ο άστεγος ζωγράφος που είχε για στέκι το συγκεκριμένο σημείο δεν θα ξαναστέκονταν ποτέ πια εκεί. Για δέκα χρόνια ο εξηντάχρονος Βασίλ, με καταγωγή από την Οδησσό είχε για σπίτι του έναν υπνόσακο που τον άπλωνε στην είσοδο του γειτονικού κτιρίου και κοιμόνταν παρέα με ένα κόκορα και ένα σκυλάκι. Ήταν ο πιο συμπαθητικός άστεγος που γνώριζα σχολίασε ένας περίοικος. Στις 5 Δεκεμβρίου ο Βασίλ, άνευ λοιπών στοιχείων, ήταν από τους τελευταίους που προστέθηκαν στον μακρύ κατάλογο των αστέγων που πέθαναν στον δρόμους του Παρισιού και των υπόλοιπων πόλεων στην Γαλλία. Μια οργάνωση που καταγράφει τις απώλειες των αστέγων σε όλη την χώρα, προσπαθώντας να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή κηδεία, η Le Collectif les Morts de la Rue, μέτρησε 449 θανάτους όλο το 2022 με μέση ηλικία τα 48 χρόνια! Μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου 2023 η μακάβρια καταγραφή η οποία ξεκίνησε από την αρχή της νέας χρονιάς έφτασε τους 47!

Μπάχο Αγουάν, Ονδούρα | Δολοφονίες κοινωνικών αγωνιστών, εξόντωση της φύσης

Είχε βραδιάσει η Τετάρτη 18 Ιανουαρίου όταν ο Ομάρ Κρουζ Τομέ δέχτηκε τουλάχιστον δώδεκα πυροβολισμούς. Μια ομάδα ενόπλων εισέβαλλε στο σπίτι του στην Τοκόα στην επαρχία Κολόν στην βόρεια Ονδούρα και τον σκότωσε μαζί με τον πεθερό του Άντι Μαρτίνεζ, ο οποίος ήταν μαζί του. Πρόεδρος του αγροτικού συνεταιρισμού Λος Λαουρέλες ο 46χρονος Κρουζ είναι ο τρίτος κοινωνικός ηγέτης που δολοφονείται στην Ονδούρα αυτόν τον Ιανουάριο! Μέλος της Αγροτικής Πλατφόρμας της Κοιλάδας Αγουάν, ο συνεταιρισμός παλεύει εδώ και δεκαετίες για να υπερασπίσει την γη των φτωχών αγροτών από την αρπακτικότητα των γαιοκτημόνων και των πολυεθνικών. Μερικές ημέρες νωρίτερα, στις 11 Ιανουαρίου ο Κρουζ είχε καταγγείλει τον επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρίας ως ηθικό αυτουργό και συνεργό των εγκλημάτων που διαπράττει στην περιοχή η συμμορία «Los Cachos». Πολυκλαδικό αγροδιατροφικό μονοπώλιο η Dinant, ιδιοκτησία της οικογένειας του διαβόητου ολιγάρχη Μιγκέλ Φακούς, διαθέτει εκτός των άλλων, φυτείες για παραγωγή φοινικέλαιου και προσπαθεί να καταπατήσει τις συνεταιριστικές γαιοκτησίες. Ο Λος Λαουρέλες είναι ένας από τους 84 συνεταιρισμούς στην χώρα, έχει στην ιδιοκτησία του 600 εκτάρια γης και βρίσκεται επικεφαλής των αγώνων ενάντια στον σφετερισμό της γης μαζί με άλλους συνεταιρισμούς της περιοχής της Τοκόα, όπως οι Καμαρόνες, Τρανβίο, Μπρίσας ντελ Αγουάν, Οξιντεντάλ και Ελ Τσίλε. Αντιμετωπίζουν συνεχείς απειλές και επιθέσεις από ιδιωτικές εταιρίες μπράβων και ένοπλες συμμορίες που έχει στην δούλεψη της η Dinant. Σύμφωνα με τους συντρόφους του στον συνεταιρισμό ο Κρουζ είχε δεχθεί απειλές και η Αγροτική Πλατφόρμα από τον Οκτώβριο είχε καταγγείλει σχέδιο για εξόντωση των ηγετών του αγροτικού κινήματος στην κοιλάδα. «Ξέραμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί» δήλωσε ένα στέλεχος της πλατφόρμας σε δημοσιογράφους υπενθυμίζοντας πως ο Κρουζ είχε συρθεί στα δικαστήρια από την εταιρία μαζί άλλους 17 συνεταιριστές αγρότες με την κατηγορία πως καταπατούν την ιδιοκτησία της! Είχε αθωωθεί από το δικαστήριο αλλά όπως αποδείχτηκε είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τους διώκτες του. Αυτήν την φορά μάλιστα η Dinant απαξίωσε να βγάλει ακόμη και την συνηθισμένη ανακοίνωση διάψευσης για την εμπλοκή της στις δολοφονίες.

Αγιακούτσο, Περού | Η ατελείωτη πέμπτη εποχή του χρόνου

Του Κλεμέρ Φαμπρίσιο Ρόχας Γκαρσία από πολύ μικρό άρεσε να χορεύει πρώτα μέσα στο σπίτι και αργότερα στους δρόμους της Κινούα μιας μικρής αλλά ιστορικής πόλης καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα μακριά από το Αγιακούτσο. Έφηβος εντάχτηκε στην Κομπανία Λος Ουαρακέρος ντε Κινούα η οποία κάθε χρόνο παίρνει μέρος στο φημισμένο καρναβάλι του Αγιακούτσο. Η θεωρουμένη ως καλύτερη αποκριάτικη εκδήλωση στο Περού, κορυφώνεται ανάμεσα στην 18 με 22 Φεβρουαρίου, φόρος τιμής στη Πατσαμάμα. Αυτές τις ημέρες γίνεται η Παρέλαση Παραδοσιακών Χαρακτήρων του Αγιακούτσο στην οποία πρωταγωνιστούν περισσότερες από εκατό κομπανίες, μερικές να έχουν περισσότερους από διακόσιες χορευτές ! Ξεκινούν από το πάρκο Τζεσούς Ναζαρένο και φτάνουν στην Πλάζα Μαγιόρ, αφού διασχίσουν κεντρικούς δρόμους. Ακολουθούν τον Νιο Καρναβαλόν, τον βασιλιά -καρνάβαλο, εκπρόσωπο του χάους και της σκληρής εξουσίας που στο τέλος θα γίνει παρανάλωμα φωτιάς. Ύστερα από δύο χρόνια ακυρώσεων λόγω της πανδημίας το καρναβάλι ετοιμάζονταν και πάλι φέτος. Η Κομπανία Λος Ουαρακέρος ντε Κινούα, περιμένει από καιρό να έρθει η στιγμή που θα ξαναχορέψει στους δρόμους του Αγιακούτσο. Την κτύπησε όμως μια απρόσμενη και συγκλονιστική απώλεια. Ο 22χρονος Κλεμέρ Φαμπρίσιο Ρόχας, η ψυχή της κομπανίας, σκοτώθηκε στην διάρκεια μιας διαδήλωσης. Μια σφαίρα αστυνομικού έκοψε το νήμα της ζωής του στην περιοχή του αεροδρομίου του Αγιακούτσο, τις ώρες στις οποίες χιλιάδες νεαροί διαδηλωτές προσπαθούσαν να το καταλάβουν. Τώρα κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει όσο συνεχίζεται το ξέσπασμα της λαϊκής οργής και το λουτρό αίματος στην χώρα και ιδιαίτερα το νότιο τμήμα της.