Κινήματα αλληλεγγύης, Παλαιστίνη | Ο αντισημιτισμός είναι έγκλημα! Ο αντισιωνισμός καθήκον!

Η Κόκκινη Βοήθεια στο Βερολίνο με μια λιτή ανακοίνωση στις 11 Οκτωβρίου γνωστοποίησε την απόφαση της να διακόψει την εκστρατεία υποστήριξης στον Ζαίντ Αμπτουλνασέρ, παλαιστίνιο πρόσφυγα από την Συρία και επικεφαλής της Samidoun στην Γερμανία. Στην κείμενο υπενθυμίζει πως στις καταστατικές αρχές της συμπεριλαμβάνεται η εναντίωση στον αντισημιτισμό. Καταλήγει πως η Samidoun παραβίασε αυτές τις αρχές. Ο Ζαίντ Αμπτουλνασέρ, είναι επικεφαλής στην Γερμανία του δικτύου αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές το οποίο δραστηριοποιείται σε πολλές χώρες. Το περασμένο Ιούλιο ειδοποιήθηκε από το γραφείο Μετανάστευσης και Προσφύγων (BAMF), πως του αφαιρείται το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα για συμμετοχή σε εξτρεμιστικές δράσεις. Η ασαφής κατηγορία σχετίζεται με την συστηματική προσπάθεια του ισραηλινού πρώην υπουργού Άμυνας Μπένι Γκαντζ να συνδέσει τα κινήματα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης με τις ένοπλες οργανώσεις αντίστασης στα κατεχόμενα εδάφη. Η Samidoun κατηγορείται πως έχει σχέσεις με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Από την άλλη μεριά, η Κόκκινη Βοήθεια (Rote Hilfe) είναι μια οργάνωση υποστήριξης στους αριστερούς που διώκονται για την πολιτική δράση τους. Ιδρύθηκε το 1975 αν και μικρότερες ομάδες υπήρχαν από τα τέλη του Εξήντα. Επικεντρώνεται σε πολιτικά διωκόμενους από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά βοηθά και διωκόμενους από άλλες χώρες. Θεωρεί πως είναι η συνέχεια της Κόκκινης Βοήθειας στον Μεσοπόλεμο, μια οργάνωση που ίδρυσε το ΚΚ Γερμανίας και η οποία αποτελούσε τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης για Βοήθεια στους Επαναστάτες (MOPR), μια πρωτοβουλία της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η Rote Hilfe η οποία θεωρείται ομάδα της άκρας αριστεράς από το γερμανικό κράτος έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε εκστρατείες υπεράσπισης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και διωκόμενων για την πολιτική δράση τους. Τελευταίο παράδειγμα η συμβολή της στην υπεράσπιση των αγωνιστών της ΑΤΙΚ.

Η ανακοίνωση για την διακοπή της υποστήριξης συνέπεσε με τις δηλώσεις του Γερμανού καγκελάριου στο κοινοβούλιο πως θα τεθεί εκτός νόμου η Samidoun και κάθε άλλη κίνηση αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους που θα θεωρηθεί πως σχετίζεται με την Χαμάς. "Ο νόμος μας που διέπει τις ενώσεις είναι ένα κοφτερό ξίφος. Και εμείς, ως ισχυρό συνταγματικό κράτος, θα τραβήξουμε αυτό το ξίφος", διακήρυξε ο Σολτς επικαλούμενος την απειλή του αντισημιτισμού και την υποχρέωση της Γερμανίας να εργαστεί για την ασφάλεια του Ισραήλ ως κυρίαρχη επιταγή ύστερα από το Ολοκαύτωμα . Η παλαιστινιακή οργάνωση έγινε στόχος γιατί – κατά τον ισχυρισμό του Σολτς – πανηγύρισε σε δημόσιο χώρο στο Βερολίνο για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου . Η υπαναχώρηση της Κόκκινης Βοήθειας, οι δηλώσεις Σολτς καθώς και το κλίμα που επικρατεί εκ μέρους της επίσημης Γερμανίας απέναντι στις δράσεις αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους αποτελούν μερικά, όχι βέβαια συγκρίσιμα, στιγμιότυπα όσων συμβαίνουν στην Γερμανία αλλά ευρύτερα στην Ευρώπη τις τελευταίες ημέρες. Αποτελέσματα της κολοσσιαίας, συστηματικής και μακρόχρονης προπαγανδιστικής επιχείρησης του κράτους του Ισραήλ και των διεθνών υποστηρικτών του έτσι ώστε να εξισώσουν τον αντισημιτισμό-αντιεβραισμό, τις ιστορικές διώξεις που υπέστησαν οι Εβραίοι στους αιώνες και το ναζιστικό Ολοκαύτωμα τους, με την κριτική και την αντίσταση στην πολιτική που ασκεί το σύγχρονο Ισραήλ στα εδάφη της Παλαιστίνης από το 1948 μέχρι σήμερα.

Ούτε η προοπτική για την δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη ήταν κυρίαρχη στους εβραϊκούς πληθυσμούς της Ευρώπης και τις μικρές κοινότητες στην Μέση Ανατολή, ούτε ο αντισημιτισμός υπήρξε τμήμα της αραβικής κουλτούρας . Όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Hadas Thier στο Jacobin, μέχρι την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, ο Σιωνισμός ήταν ένα περιθωριακό κίνημα μεταξύ των Εβραίων. Οι περισσότεροι δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον να μετακομίσουν στην Παλαιστίνη, πόσο μάλλον να διώξουν τον γηγενή πληθυσμό της . Μεταξύ 1880 και 1929, σχεδόν 4 εκατομμύρια Εβραίοι έφυγαν από τη Ρωσία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Όμως μόνο 120.000 μετακόμισαν στην Παλαιστίνη, ενώ περισσότερα από 3 εκατομμύρια πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Το 1914, υπήρχαν μόνο 12.000 μέλη σιωνιστικών οργανώσεων σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε ίδιο σχεδόν αριθμό Εβραίων μελών μόνο στην φτωχοσυνοικία Lower East Side της Νέας Υόρκης! Ακριβώς αυτή η σύγκριση εξηγεί και ένα επιπλέον λόγο για τον οποίο οι ισχυροί της εποχής υποστήριξαν το σιωνιστές . Αποτελούσαν ένα χρήσιμο αντίπαλο στο ισχυρό σοσιαλιστικό ρεύμα που είχε αναπτυχθεί μέσα στα πλειοψηφικά φτωχά εργατικά στρώματα των εβραϊκών πληθυσμών στην Ευρώπη. Από αυτήν την σκοπιά χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Τσόρτσιλ τον Φεβρουάριο του 1920 με τίτλο “Σιωνισμός εναντίον Μπολσεβικισμού “ στο οποίο ο εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού περιγράφει τις προσδοκίες του για τον ρόλο του Σιωνισμού ως ανάχωμα στις κομμουνιστικές ιδέες μέσα στον εβραϊκό λαό.

Από τα χρόνια της πρώτης Σταυροφορίας, αργότερα την εποχή του Φερδινάνδου της Αραγωνίας και της Ισαβέλλας της Καστίλης, της Ιερής Εξέτασης και στην συνέχεια των τσαρικών διώξεων ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ και εντέλει το Ολοκαύτωμα ο αντισημιτισμός υπήρξε κατ΄ εξοχήν ευρωπαϊκό φαινόμενο. Την ευθύνη γι’ αυτόν φέρουν ιστορικά οι ηγεσίες των χριστιανικών εκκλησιών, ιδιαίτερα το Βατικανό, οι μοναρχίες και γενικά μερίδες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός γεννήθηκε στην ταραχώδη ιστορική περίοδο ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη και την Ρωσία, όταν η φεουδαρχία έδινε τη θέση της στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Στη Ρωσία, ο αντισημιτισμός χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος και ως μέσο διχασμού και αποδυνάμωσης των αγώνων της ανερχόμενης εργατικής τάξης. Ένα κύμα πογκρόμ ξέσπασε στη Ρωσία από το 1881 και μετά, εξαπλώθηκε στην Πολωνία και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ένα άλλο ξέσπασμα αντιεβραϊκής βίας έλαβε ακόμη πιο βάρβαρες διαστάσεις το 1903. Όχι τυχαία, τόσο το 1882 όσο και το 1904 παρατηρήθηκαν κύματα μετανάστευσης στην Παλαιστίνη και σε άλλες χώρες. Ο ναζισμός γέννημα, θρέμμα του γερμανικού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και ο φασισμός, κορύφωσαν αυτήν την αλληλουχία των διώξεων σε ιστορικά πρωτοφανές επίπεδο συγκλονίζοντας όλη την ανθρωπότητα με τις βάρβαρες μεθόδους και την επιλογή της λεγόμενης τελικής λύσης. Αντίθετα στον αραβικό κόσμο οι θρησκευτικές διώξεις δεν πήραν ανάλογες διαστάσεις και για αιώνες η συνύπαρξή του πλειοψηφικού μουσουλμανικού πληθυσμού με τις εβραϊκές κοινότητες συνεχίστηκε ως και τις αρχές του 20ου. Το κλίμα αλλάζει μετά την Δήλωση Μπάλφουρ, την εβραϊκή μετανάστευση, την έναρξη του εκτοπισμού των Παλαιστινίων από την γη τους και την επιδέξια εγγλέζικη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Ακόμη και τότε στις αραβικές χώρες οι εβραϊκές κοινότητες δεν αντιμετωπίζουν μαζικές διώξεις ενώ μετά το 1948 είναι κυρίως το κράτος του Ισραήλ που πιέζει για μετεγκατάσταση μέσα στα σύνορα του

Η ιδέα ενός καθαρού φυλετικά κράτους με κριτήριο την θρησκεία που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς στα βιβλικά εδάφη, αποτελεί τον πυρήνα του σιωνιστικού κινήματος . Η δημιουργία του οποίου προϋπόθετε αναγκαστικά, όπως και έγινε, τον εκτοπισμό ενός άλλου λαού από τα εδάφη στα οποία ζούσε για αιώνες. Η ιδέα αυτή αλλά κυρίως η εφαρμογή της από τα χρόνια της πρώτης μετανάστευσης, των εξαγορών γης, των ενόπλων ομάδων που ασκούσαν τρομοκρατία και ευθύνονται για μαζικές σφαγές Παλαιστινίων, η συνεργασία με τον αγγλικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στην συνέχεια οι πόλεμοι και η κατοχή περισσότερων εδαφών σε συνδυασμό με τους αποκλεισμούς και τις διακρίσεις οδήγησε ακόμη και την γενική συνέλευση του ΟΗΕ να χαρακτηρίσει τον σιωνισμό ως μορφή σύγχρονου ρατσισμού. Λαμβάνοντας υπόψη προηγούμενες αποφάσεις αλλά και διακηρύξεις διεθνών κυβερνητικών φόρουμ για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με την απόφαση 3379 της 10ης Νοεμβρίου 1975 καθόρισε ότι ο Σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων. Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 72 ψήφους, υπήρξαν 35 κατά και 32 αποχές μια από τις οποίες ήταν η Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 1991, ύστερα από απαίτηση του Ισραήλ το οποίο έθεσε ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στη λεγόμενη Διάσκεψη Ειρήνης της Μαδρίτης για το Παλαιστινιακό και την αφόρητη πίεση των ΗΠΑ ανακλήθηκε το ψήφισμα 3379. Έκτοτε ξεκινά μια συστηματική επιχείρηση εξαγνισμού του σιωνιστικού σχεδίου και απόδοσης της κάθε κριτικής στις δολοφονικές πολιτικές του, στον αντισημιτισμό. Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την διεθνή εκστρατεία, η οποία έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλοιό απέναντι σε όσους από τους δυτικούς διανοούμενους και ακτιβιστές εξακολουθούν να ασκούν κριτική στην πολιτική του Ισραήλ, έχει παίξει η Διεθνής Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA). Επεκτείνοντας τον ορισμό του αντισημιτισμού και ερμηνεύοντας κάθε κριτική στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους ως άρνηση του Ολοκαυτώματος η IHRA απαιτεί την υιοθέτηση νομικών διατάξεων που θα απαγορεύουν την υπεράσπιση του αγώνα των Παλαιστινίων. Στις 11 Δεκεμβρίου 2019, στην εβραϊκή γιορτή Χανουκά, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τραμπ, υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού με ειδική αναφορά στα πανεπιστήμια, χρησιμοποιώντας τους ορισμούς της IHRA. Στην πραγματικότητα το διάταγμα δεν είχε σκοπό να προστατεύσει τους Εβραίους αλλά να φιμώσει τους Παλαιστίνιους και όσους τους υπεράσπιζαν απέναντι στην ακραία φίλο-ισραηλινή πολιτική της αμερικάνικης κυβέρνησης. Μια πολιτική που έφτασε να αναγνωρίσει την κατεχόμενη Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Την ίδια περίοδο σε ανάλογη νομοθετική πρωτοβουλία προχώρησε και η Γαλλία μέσω απόφασης της εθνοσυνέλευσης ύστερα από πρόταση που έκανε βουλευτής του κόμματος του Μακρόν. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με το κυνηγητό που εξαπολύθηκε στην δημόσια σφαίρα ενάντια σε κάθε διαφορετική φωνή, οι απαγορεύσεις των διαμαρτυριών, οι απειλές για πρόστιμα, δίκες και φυλακίσεις οι αποκλεισμοί δημοσιογράφων, η ματαίωση λογοτεχνικών βραβείων, η απόλυση μέχρι και σκιτσογράφου από μεγάλη βρετανική εφημερίδα είναι ένα μικρό μέρος αυτής της νέας δυστοπικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στις δυτικές κοινωνίες.

Αντίθετα με τις πολεμικές κραυγές των υποτιθέμενων υπερασπιστών της διαρκούς μνήμης του Ολοκαυτώματος, η οποία βέβαια είναι πολύ χρήσιμη σε μια εποχή που και πάλι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός γεννά το τέρας του φασισμού, η ταύτιση του αντισιωνισμού και της διεθνούς αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης με τον αντισημιτισμό αποτελεί προσβολή και υπονόμευση ακριβώς αυτής της μνήμης. Οι θαρραλέοι Εβραίοι τόσο μέσα στα σύνορα του Ισραήλ όσο και στην διασπορά οι οποίοι αυτές τις σκληρές ημέρες ορθώνουν την φωνή και το ανάστημα τους και καταγγέλλουν αυτούς που διαπράττουν εγκλήματα σε βάρος ενός ολόκληρου λαού αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που επιχειρούν κραδαίνοντας τον αντισημιτισμό να φιμώσουν τους ανθρώπους σε όλη τον πλανήτη που συγκλονίζονται με την τραγωδία των Παλαιστινίων. Ας ελπίσουμε να μην χρειαστεί να συμβούν στην Γάζα τις επόμενες ημέρες όσα τραγικά απειλούνται για να κατανοήσουν συλλογικότητες σαν την Rote Hilfe αλλά και πολλοί τίμιοι, αλλά σε κατάσταση σύγχυσης, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ποιοι είναι οι αληθινοί εχθροί της ζωής και της ασφάλειας ακόμη και της ίδιας της ισραηλινής κοινωνίας.

Πηγές και προτάσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ για την δίωξη Ζαίντ Αμπτουλνασέρ, πριν την συμβούν τα τελευταία γεγονότα www.972mag.com/abdulnasser-samidoun-germany-palestinian-refugees και το άρθρο του Ν. Αλεξάτου με τίτλο “Ο πόλεμος πάει Γερμανία” στο Κοσμοδρόμιο kosmodromio.gr

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ την ιστοσελίδα της Κόκκινης Βοήθειας με την επίμαχη ανακοίνωση www.rote-hilfe.de/news/bundesvorstand/1252-rote-hilfe-berlin-beendet-unterstuetzung-fuer-kampagne-gegen-ausweisung-des-samidoun-sprechers-zaid-abdulnasser