Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη | Αιχμάλωτοι νεκροί

“Ζω τις τελευταίες μου ημέρες και ώρες και θέλω να τις ξοδέψω δίπλα στην μητέρα μου και την αγαπημένη μου οικογένεια. Θέλω να πεθάνω στα χέρια της μητέρας μου. Δεν θέλω να αφήσω την τελευταία μου πνοή με δεμένα τα χέρια και τα πόδια, μπροστά στους δεσμοφύλακες οι οποίοι αγαπούν τον θάνατο και χαίρονται με το πόνο μας....” Αυτήν την κραυγή περιείχε το τελευταίο γράμμα από την φυλακή του Παλαιστίνιου Σάμι Αμπού Ντιάκ με το οποίο ζητούσε μάταια να αποφυλακιστεί ενόψει του βέβαιου θανάτου. Στις 25 Νοεμβρίου 2019, ο τριανταεπτάχρονος, καταδικασμένος τρεις φορές ισόβια για τον θάνατο τριών Ισραηλινών, πέθανε σε ισραηλινό νοσοκομείο. Με καταγωγή από το χωριό Σιλάτ Αλ Νταχίρ, νοτιοδυτικά της Τζενίν, στην Δυτική Όχθη ήταν στην φυλακή από το 2002, όταν τον Αύγουστο του 2015 διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Υπεβλήθη σε απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις αλλά η υγεία του επιδεινώθηκε τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της λειψής ιατρικής φροντίδας όπως κατήγγειλε επανειλημμένως η οικογένεια του. Οδηγήθηκε στον θάνατο από οξεία πνευμονική και νεφρική ανεπάρκεια. Ο Σάμι ήταν ο 222ος Παλαιστίνιος κρατούμενος που πεθαίνει σε ισραηλινή φυλακή από το 1967 εκ των οποίων 67 μαζί με τον ίδιο εξαιτίας της ανεπαρκούς ιατρικής φροντίδας. Με τον Σάμι, έγιναν πέντε οι Παλαιστίνιοι δεσμώτες που πέθαναν μέσα στο 2019.

Κονσεπσιόν, Χιλή | Ο δεύτερος θάνατος του Πέδρο ντε Βαλδίβια

Η λεωφόρος Πέδρο ντε Βαλδίβια ξεκινά σχεδόν από το κέντρο της Κονσεπσιόν με κατεύθυνση τον Νότο. Ακριβώς προς τα εκεί που πολέμησε επίμονα, διαπράττοντας πλήθος μαζικών εγκλημάτων, ο Κονκισταδόρ που διόρισε ο Φρανθίσκο Πιθάρρο, με σκοπό να αρπάξει τα εύφορα εδάφη από τους ιθαγενείς και να ιδρύσει αποικίες. Προς τιμήν του σκληρού κατακτητή, δόθηκε το όνομα σε αυτή την οδική αρτηρία. Πρώτος κυβερνήτης της Χιλής ως ισπανικής αποικίας και ιδρυτής του Σαντιάγο, της Κονσεπσιόν και άλλων πόλεων στον Νότο, ο Πέδρο ντε Βαλδίβια ανακηρύχθηκε από τα μετααποικιακά καθεστώτα ήρωας και πρόδρομος της σύγχρονης Χιλής. Η θανάτωσή του, αφού αιχμαλωτίστηκε από τους Μαπούτσε, με διαταγή του στρατιωτικού αρχηγού τους Λαουτάρο στα 1553, συνοδεύεται με ευφάνταστες φοβερές στιγμές, που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Κανείς από τους πενήντα στρατιώτες του Βαλδίβια στο φρούριο του Τούκαπελ δεν σώθηκε για να περιγράψει το τέλος.

Επαρχία Χα Τινχ - Βιετνάμ | Ο μακρύς δρόμος προς τον θάνατο του νεαρού Νουέν Ντιν Λουόγκ

Το όνομα του εικοσάχρονου Νουέν Ντιν Λουόγκ καταχωρήθηκε δεύτερο στην επίσημη λίστα που έδωσε στη δημοσιότητα η αγγλική αστυνομία. Η ανακοίνωση επιβεβαίωσε τις υποψίες για το μακάβριο φορτίο με τις τριάντα εννέα σορούς, που ανακαλύφθηκε σε εγκαταλελειμμένο φορτηγό-ψυγείο, στο βιομηχανικό πάρκο Γουότεργκλειντ του Γκρέις, στο Έσσεξ της Βρετανίας. Ήταν όλοι τους Βιετναμέζοι, οι περισσότεροι νεαροί, από φτωχές αγροτικές περιοχές της χώρας, που ήρθαν παράνομα από τη Γαλλία. Ανάμεσά τους οκτώ γυναίκες. Ο μεγαλύτερος ήταν σαράντα τεσσάρων και μικρότεροι δύο αγόρια δεκαπέντε ετών. Αναγκάστηκαν να διαλέξουν τον επικίνδυνο δρόμο του «διοξειδίου του άνθρακα», όπως ονομάζεται η παράνομη διαδρομή μέσω κυρίως φορτηγών και κοντέινερ που μεταφέρουν στοιβαγμένους τους παράνομους μετανάστες, περνώντας την Μάγχη.

Σταθμός Μπακεντάνο, Σαντιάγο | Ζωντανά τα φαντάσματα της δικτατορίας!

Παρότι η επίσημη ονομασία έχει αλλάξει από το 1928 και φέρει το όνομα του αήττητου στρατηγού στον πόλεμο του Ειρηνικού, οι κάτοικοι στο Σαντιάγο επιμένουν να αποκαλούν την Μπακεντάνο, πλατεία Ιταλίας. Σε σχήμα ωοειδές στην καρδιά της πόλης, είναι ο ιστορικός τόπος για τις γιορτές αλλά και τις κοινωνικές ταραχές που έχουν σημαδέψει την νεότερη ιστορία της Χιλιανής πρωτεύουσας. Έτσι και τώρα, η πλατεία έγινε από τα επίκεντρα των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων με την αστυνομία και εδώ έδωσαν ραντεβού ένα εκατομμύριο Χιλιάνοι στις 25 Οκτωβρίου. Ομώνυμη της πλατείας είναι η διπλανή στάση του μετρό, του οποίου η γραμμή 1 περνά σχεδόν από κάτω, με διεύθυνση ανατολικά –δυτικά παράλληλα της κεντρικής λεωφόρου Αλαμέδα. Η γραμμή είναι η πρώτη που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον Πινοτσέτ πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη του 1975, στα πρώτα σκληρά χρόνια της φασιστικής δικτατορίας. Το φάντασμά της ζωντάνεψε αυτές τις ημέρες όχι μόνο στους δρόμους του Σαντιάγο αλλά και μέσα στις υπόγειες στοές του μετρό.

Όουκλαντ, Καλιφόρνια | Πώς θα κρυφτούν οι άστεγοι;

Οι άστεγοι αγαπούν τις γέφυρες! Στο Όουκλαντ συνηθίζουν να διαλέγουν αυτές που χρησιμοποιεί ο γρήγορος σιδηρόδρομος BART. Από κάτω στήνουν τα πρόχειρα καταλύματά τους από ξύλο και πλαστικό, μέχρις ότου οι δημοτικές αρχές έρθουν να τους διώξουν, συνήθως με το πρόσχημα της καθαριότητας. Τότε μετακινούνται με όλα τα υπάρχοντά τους σε κάποιο άλλο σημείο, κάτω από μια άλλη γέφυρα, άλλοτε στις άκρες μιας λεωφόρου ή σε μια μεριά ενός ελεύθερου πάρκινγκ. Μια συνεχής μετακίνηση σε μια πόλη που δεν θέλει να τους «βλέπει», αλλά όλο και περισσότερο τους συναντά μπροστά της. Έτσι έγινε και στις 11 Σεπτεμβρίου στη γέφυρα δίπλα στην οδό Σαν Λεάντρο, στη στάση Κολοσσαίο, μεταξύ της 81ης και της 85ης λεωφόρου, πολύ κοντά στο μεγάλο στάδιο, στο ύψος περίπου του διεθνούς αεροδρομίου, στην ανατολική πλευρά της πόλης. Οι τοπικές εφημερίδες, την επόμενη ημέρα, με ρεπορτάζ, προσωπικές ιστορίες και φωτογραφίες περιέγραψαν με λεπτομέρειες την υπομονετική προσπάθεια των αστέγων να μαζέψουν τα πράγματά τους και να μετακινήσουν τις κατοικίες τους. Το πού πήγαν αυτοί οι άνθρωποι δεν απασχόλησε κανένα από τα ρεπορτάζ. Όλοι γνωρίζουν πως δεν θα είναι μακριά.

Αγιοτσινάπα, Γκερέρο, Μεξικό | Θα καταφέρουν να τερματίσουν οι χελώνες;

Αν και πέρασαν πέντε χρόνια, ούτε η οργή καταλάγιασε, ούτε η λαϊκή απαίτηση να μαθευτεί η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι σταμάτησε! Το Μεξικό συνεχίζει να συγκλονίζεται για την εξαφάνιση και την μαζική δολοφονία των 43 σπουδαστών του αγροτικού κολεγίου Ραούλ Ισίντρο Μπούργκος της Αγιοτσινάπα, κατά την αστυνομική επίθεση που δέχτηκαν στην Ιγουάλα στην πολιτεία Γκερέρο. Ύστερα από αμέτρητες εκδηλώσεις σε όλη την χώρα η κορύφωση διαδραματίστηκε στην πρωτεύουσα. Από το μεσημέρι της Πέμπτης 26 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της εξαφάνισης, χιλιάδες Μεξικάνοι συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγγελου της Ανεξαρτησίας και διαδήλωσαν μέχρι την Ζόκαλο, την απέραντη πλατεία του Συντάγματος στην καρδιά της Πόλης του Μεξικού, διαμέσου της λεωφόρου Πασέο Ρεφόρμα, ακολουθώντας την κλασσική διαδρομή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Επικεφαλής οι γονείς των νεαρών Νορμαλίστας, οι οποίοι δεν έχουν σταματήσει αυτά τα χρόνια να αναζητούν τα παιδιά τους και την αλήθεια.

Μπαχάμες, Τυφώνας Ντόριαν | Οι φυσικές καταστροφές... τιμωρούν τους φτωχούς!

Ο ισχυρός τυφώνας Ντόριαν, που γεννήθηκε στα ανοικτά της Δυτικής Αφρικής και πήρε δύναμη ταξιδεύοντας πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ξέσπασε την οργή του στις Μπαχάμες, το νησιώτικο σύμπλεγμα στη βόρεια άκρη της Καραϊβικής, στο αρχιπέλαγος Λουκάγιαν, νοτιοανατολικά της Φλόριντα. Όταν έφτασε εκεί στις 1 Σεπτεμβρίου, είχε δύναμη Πέντε, την ανώτερη στην κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον, με ταχύτητα ανέμων τριακόσια χιλιόμετρα την ώρα, κτυπώντας με καταστροφική μανία τα νησιά Άμπακος και Γκραν Μπαχάμα. Φεύγοντας για τις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ, άφησε πίσω ισοπεδωμένες ολόκληρες συνοικίες στη Μαρς Χάρμπουρ, στο νησί Μεγάλο Άμπακο και στη High Rock και στη Rocky Creek στην ανατολική Γκραν Μπαχάμα, τεράστιες καταστροφές στις υποδομές, πενήντα νεκρούς και αγνοούμενους ο αριθμός των οποίων δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Σύμφωνα με τις αμερικάνικες βάσεις δεδομένων, ο Ντόριαν ήταν ο πέμπτος σε ισχύ τυφώνας του Ατλαντικού που έχει καταγραφεί από τις αρχές του 20ου αιώνα και ο πιο ισχυρός που έπληξε ποτέ τις Μπαχάμες.

Καμηλόβρυση, Λαμία | Ασυνήθιστη αθλιότητα, ανεπιθύμητο πρόβλημα

Υπήρχαν καμήλες στη Λαμία; Το ερώτημα τέθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο στα τοπικά μέσα της πόλης, όταν δημοσιεύτηκε σε στερεοσκοπική καρτ-ποστάλ η εικόνα ενός καραβανιού από καμήλες στη διαδρομή Αθήνα-Λαμία. Η απάντηση φυσικά είναι γνωστή και διασταυρωμένη από πολλές πηγές, από τον 19ο αιώνα και πριν από αυτόν. Όχι μόνο υπήρχαν, αλλά εκτρέφονταν συστηματικά και από τα βάθη των χρόνων αποτελούσαν το βασικό μέσο μεταφοράς εμπορευμάτων. Ο διαπρεπής Γερμανοεβραίος γεωλόγος και γεωγράφος Άλφρεντ Φίλιπσον, στο βιβλίο που έγραψε ύστερα από περιήγηση που έκανε στην κεντρική Ελλάδα το 1893, αναφέρεται εντυπωσιασμένος στο πλήθος των καμηλών που συνάντησε στο Δομοκό. Η Καμηλόβρυση, πεντέμισι χιλιόμετρα βόρεια της Λαμίας, είναι ένα από τα τοπωνύμια που συνηγορούν στη μαζική χρήση αυτών των ζώων στους μακρινούς δρόμους εκείνων των εποχών. Όπως και η ομώνυμη στη θέση «Μοιρά» στην Υπάτη με τις πελεκητές κούπες, η βρύση μπορεί να μην υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, επιζεί όμως στο όνομα που έδωσαν οι καμήλες στην τοποθεσία.

Σακοπέι, Μινεσότα | Η Άμαζον και οι Σομαλοί εργάτες

Το στοίβαγμα και η διαλογή για να σταλεί για συσκευασία ένα εμπόρευμα είναι οι πιο απαιτητικές και σκληρές εργασίες σε κάθε αποθηκευτικό κέντρο διανομής προϊόντων της Άμαζον. Σε αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι όσοι έχουν δουλέψει εκεί. Όταν τα προϊόντα έρχονται στο κέντρο πρέπει πολύ γρήγορα, ακολουθώντας τους εξοντωτικούς ρυθμούς που υπαγορεύουν οι μηχανές εκφόρτωσης, να διαλεχτούν και να τοποθετηθούν σε καθορισμένα σημεία με την βοήθεια των πορτοκαλί ρομπότ που κινούν τις στήλες αποθήκευσης μέσα στον απέραντο χώρο. Όταν έρθει η παραγγελία το ίδιο γρήγορα ακολουθώντας την ταχύτητα των ταινιόδρομων, τα προϊόντα που αγοράστηκαν από τους καταναλωτές, πρέπει να μεταφερθούν από τα σημεία προσωρινής αποθήκευσης στο τμήμα της συσκευασίας και εκεί αφού τοποθετηθούν σε κουτιά, ασφαλιστούν και μαρκαριστούν να οδηγηθούν στο sortation centre, στο σημείο εξόδου και παράδοσης στους τελικούς μεταφορείς. Ο "picker" όπως αποκαλείται ο εργάτης που θα διαλέξει από την αυτοκινούμενη αποθηκευτική στήλη- ρομπότ το προϊόν για να το ανεβάσει στην ταινία μεταφοράς για το πακετάρισμα πρέπει να μην χάσει χρόνο! Όλα απαιτείται να γίνουν στην κυριολεξία μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα περιθώρια είναι καθορισμένα για τα οποία οι προσωπάρχες της Άμαζον έχουν βάλει νόρμες που συνεχώς τις ανεβάζουν. «Πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να νικήσεις τα μηχανήματα!» σχολίασε πρόσφατα ένας εργαζόμενος της εταιρίας. Σε κάθε τμήμα, οι εργαζόμενοι παρακολουθούνται ξεχωριστά για το ποσοστά που πιάνουν τα οποία εμφανίζονται με γραφήματα που ανάλογα με την ταχύτητα αλλάζουν χρώμα από το κόκκινο της αργοπορίας στο κίτρινο και στο πράσινο.

Γάζα | Η επιστροφή του άψυχου καϊκιού

Πρωινό της Δευτέρας 1 Ιουλίου. Οι σκηνές που αιχμαλώτισαν οι φωτογράφοι στο σημείο ελέγχου, στο πέρασμα Κέρεμ Σαλόμ στην νότια Γάζα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο, δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Μια πλατφόρμα που την έσερνε ένας τράκτορας, κουβαλούσε με δυσκολία από τα ελεγχόμενα από τους Ισραηλινούς εδάφη, ένα μεγάλο ξύλινο ψαροκάικο. Σε όλη τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής μέχρι την ακτή, το παράξενο φορτίο περνώντας μέσα από τους δρόμους του αποκλεισμένου θύλακα, έτυχε μαζικής υποδοχής από τους Παλαιστίνιους. Το δέκα επτά μέτρων μήκους σκαρί, βάρους εξήντα τόνων, ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο ψαροκάικο που επέστρεψαν οι Ισραηλινοί στους ψαράδες της Γάζας, ύστερα από πρόσφατη δικαστική απόφαση. Εξαιτίας του μεγέθους και της έλλειψης μηχανών, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να γυρίσει πίσω. Τα σημαντικά έξοδα μεταφοράς αναγκάστηκε να τα αναλάβει ο ιδιοκτήτης του. Ο Αμπτέλ Μούτι αλ- Χάμπιλ περίμενε με αγωνία την ολοκλήρωση της επιστροφής. Το πολεμικό ναυτικό του Ισραήλ είχε κατασχέσει το σκάφος του τον Σεπτέμβριο του 2016, ανοικτά της Deir al Balah, στην κεντρική Γάζα. Εκείνη την ημέρα, οι Ισραηλινοί άνοιξαν πυρ, προξενώντας καταστροφές στο αλιευτικό, κατηγορώντας τον καπετάνιο πως παραβίασε την ζώνη των έξι ναυτικών μιλίων. Από τότε, εικοσιτέσσερις οικογένειες, οι περισσότερες συγγενικές έμειναν δίχως δουλειά και εισόδημα. Ο Αμπτέλ αλ-Χαμπίλ, που άρχισε να δουλεύει ψαράς από τα δεκαπέντε του δίπλα στον πατέρα του και υπήρξε πρόεδρος του αλιευτικού συνεταιρισμού της Γάζας, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα με την συμπαράσταση οργανώσεων αλληλεγγύης, δυο παλαιστινιακών και μιας εβραϊκής. Πριν λίγο καιρό, το ανώτατο δικαστήριο των κατακτητών αναγκάστηκε να υποχωρήσει και διέταξε την επιστροφή εξήντα πέντε κατασχεθέντων αλιευτικών σκαφών. Το πρώτο που επέστρεψε ήταν το καΐκι του αλ –Χαμπίλ. Όπως και τα υπόλοιπα που γύρισαν μέσω θαλάσσης έτσι και αυτό, επιστράφηκαν δίχως τις μηχανές και τα δίχτυα τους! Ο αλ Χαμπίλ δήλωσε σε δημοσιογράφους που τον συνάντησαν στην ακτή δίπλα στο πληγωμένο καΐκι του πως είναι σαν να παίρνεις ένα πτώμα δίχως καρδιά!

Άτμπαρα, Σουδάν | Το τρένο της εξέγερσης

Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη στις 19 Δεκεμβρίου. Ήταν η πρώτη μαζική αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης του Σουδάν για τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού. Το καρβέλι ανέβηκε από μια λίρα στις τρεις! Στους φούρνους σχηματίστηκαν ουρές. Ήταν η θρυαλλίδα σε μια ωρολογιακή βόμβα που από καιρό είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα, εξαιτίας της εκτεταμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, αποτέλεσμα των οικονομικών αδιεξόδων και των σκληρών μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία ήταν συνταγές της ομάδας που έστειλε το Δ.Ν.Τ. τον Ιούλιο του 2018 στο Χαρτούμ για να …βοηθήσει την παραπαίουσα οικονομία του Σουδάν. Μόλις έπιασαν δουλειά οι απεσταλμένοι, απαίτησαν να κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις στο ψωμί, στα φάρμακα και στα καύσιμα. Στο κέντρο της Άτμπαρα, τριακόσια χιλιόμετρα ανατολικά του Χαρτούμ, μια ομάδα νεαρών ξεκίνησε την πρώτη μαζική διαμαρτυρία. Την επόμενη ημέρα, η κινητοποίηση γενικεύτηκε και οι διαδηλωτές έκαψαν τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος. Ξέσπασαν συγκρούσεις με την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές ομάδες του καθεστώτος. Άρχισαν οι πυροβολισμοί στο ψαχνό. Οι δύο πρώτοι διαδηλωτές έπεσαν νεκροί. Ο ένας ήταν ο Ταρίκ Αλί, φοιτητής μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοιλάδας του Νείλου. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός που λεγόταν Μοχάμεντ Αχμεντ Αμπτελτζαλίλ. Οι δύο έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της εξέγερσης. Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν την μισητή Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ασφάλειας ( NISS) ως υπεύθυνη για την δολοφονική επίθεση. Η κηδεία του Ταρίκ, αργά το απόγευμα, μετατράπηκε σε οργισμένη διαδήλωση, ενώ έφταναν συνεχώς ειδήσεις και για άλλους νεκρούς στις διαδηλώσεις, που εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις στα ανατολικά της χώρας. Ενόψει της απειλητικής Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου, ημέρα προσευχής και μαζικής προσέλευσης στα τζαμιά, η κυβέρνηση έσπευσε να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας σε τέσσερις επαρχίες. Ήταν όμως αργά! Η φλόγα της εξέγερσης είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλη σχεδόν την αχανή αφρικάνικη χώρα! Στο Πορτ Σουντάν. Στην Νχούντ. Στην Γκαντάρεφ. Στην Ντονγκόλα.

Τορίνο, Ιταλία | Ο αθάνατος Τζίτζι ...και το ουράνιο του θανάτου!

Βράδυ της Τρίτης 28 Οκτωβρίου 2018. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί στο διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου στην οδό Ρόστα, στο κέντρο του Τορίνο και βρέθηκαν εμπρός στο άψυχο σώμα του κρεμασμένου άνδρα, λίγα πράγματα χρειάστηκε να ερευνήσουν. Αν και δεν βρήκαν κάποιο σημείωμα, γρήγορα σιγουρεύτηκαν πως είχαν να κάνουν με μια αυτοκτονία. Ο σαραντάχρονος αυτόχειρας είχε βρεθεί σε αδιέξοδο, πίστευε πως είχε σοβαρούς λόγους να προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια και οι τριγύρω του, αν και δεν φαντάζονταν πως θα έφτανε μέχρι εκεί, ήξεραν πως τον τελευταίο καιρό ένιωθε στριμωγμένος. Μια συνέντευξη του, μάλιστα, σε μια τοπική εφημερίδα της πόλης που είχε δώσει πριν λίγες ημέρες, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία.

Βάγιε ντελ Κάουκα, Κολομβία | Ο διοικητής Σααβέντρα μέσα στο σμήνος με τις κίτρινες πεταλούδες!

Στην Κολομβία οι σφαίρες στους δρόμους δεν αποτελούν εξαιρετική είδηση. Όμως, οι πέντε απανωτοί πυροβολισμοί που έπεσαν το απομεσήμερο της Τρίτης 14 Μαΐου, από δύο άνδρες που πέρασαν πάνω σε μια μοτοσυκλέτα εμπρός από το εστιατόριο Ράντσο Πανοράμα, στα περίχωρα της ανατολικής Τουλουά στο μπάριος Εσταμπούλ, στην καρδιά της κοιλάδας της Κάουκα, στην νοτιοδυτική Κολομβία, ακούστηκαν σε όλη τη χώρα και πέρα από αυτήν. Για πρώτη φορά ύστερα από τη συμφωνία ειρήνης της Αβάνας το 2016, που σήμανε τον αφοπλισμό και την διάλυση του αντάρτικου, Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις Κολομβίας - Λαϊκός Στρατός (FARC – EP), έπεφτε νεκρός από δολοφονικά πυρά, ένα ανώτερο στέλεχος του, ένας πρώην διοικητής. Ο 49χρονος Χόρχε Ενρίκε Κορεδόρ Γκονζάλες, γνωστός με το επαναστατικό ψευδώνυμο Ουίλσον Σααβέντρα, ξεψύχησε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της πόλης.

Φρανς Τέλεκομ | Ο Ρεμί και ο μάνατζερ του τρόμου

Τρίτη 26 Απριλίου 2011. Μερινιάκ, νομός Ζιρόντ, νοτιοδυτική Γαλλία, στα περίχωρα του Μπορντώ, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, δίπλα στην λεωφόρο Ανρί Βινιώ, στο κέντρο Πισέ. Όσοι πλησίαζαν στο σημείο στο οποίο αυτοπυρπολήθηκε ο Ρεμί Λουβραντού, συγκλονισμένοι από την είδηση για να αφήσουν λίγα λουλούδια, δεν απέφυγαν τον συνειρμό. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο οποίο εργάζονταν ο αυτόχειρας, ένας περίεργος σταυρός από τσιμέντο και γυαλί σχηματίζεται όταν η οριζόντια σειρά παραθύρων συναντά την διάφανη κάθετη στήλη του εξωτερικού ανελκυστήρα. Εκεί, στην βάση του τοίχου, στην πρασιά δίπλα στον χώρο στάθμευσης, στις επτά το πρωί ο Ρεμί Λουβραντού έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στην ζωή του. Ο Ρεμί ήταν πενήντα έξι ετών, υψηλόβαθμο στέλεχος της Φρανς Τέλεκομ, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Όραντζ, αφότου ξεκίνησε η μερική ιδιωτικοποίησή της. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, ήταν στην εταιρία από νεαρή ηλικία, ξεκίνησε από χαμηλά για να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, αλλά αφότου άρχισε το πρόγραμμα για μείωση του προσωπικού, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Αρνήθηκε να συνεργαστεί στο πρόγραμμα της υποτιθέμενης εθελούσιας εξόδου και από τότε τον έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα. Τον άλλαζαν συνεχώς πόστα, σχεδόν κάθε δύο μήνες, μέχρι που τον έστειλαν στο Μερινιάκ.

Οαχάκα, Μεξικό | Η τελευταία μάχη του Κομαντάτε Γκάτο που συνεχίζεται....

Ο τριανταπεντάχρονος Λουίς Αρμάντο Φουέντες Ακίνο είχε αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία στα κινήματα των φτωχών αγροτών και των ιθαγενικών κοινοτήτων στην ανατολική περιοχή του Ισθμού του Τεχουαντεπέκ, στην Οαχάκα στο νότιο Μεξικό, για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ανάμεσα στο 2011 και το 2013, υπήρξε εκπρόσωπος της κοινότητας των ψαράδων του Σέρρο Γκράντε, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα της παράκτιας αλιείας και αργότερα μαχητικό στέλεχος επιτροπών για την υπεράσπιση της γης, του ορυκτού πλούτου, των νερών και του περιβάλλοντος, που έχουν δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή. Ήταν εκπρόσωπος σε αυτές εκ μέρους της κομμουνιστικής μαοϊκής οργάνωσης Ρεύμα του Λαού-Κόκκινος Ήλιος (Sol Rojo), η οποία είναι πολύ δραστήρια σε αυτή τη μεξικάνικη πολιτεία ενώ ήταν και πολύ αγαπητός στα χωριά που βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση ενάντια στα κυβερνητικά και επιχειρηματικά σχέδια για εξορύξεις, απαλλοτριώσεις γης και κατασκευή τεράστιων έργων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και μεταφοράς πετρελαίου. Οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «Κομαντάντε Γκάτο» αναγνωρίζοντας τις μεγάλες δυνατότητές του στην οργάνωση των αγώνων και στη δημιουργία των Επιτροπών Λαϊκής Αυτοάμυνας. Πολλές φορές είχε καταγγείλει δημόσια πως δέχονταν απειλές για να σταματήσει την δράση του, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, αφότου κλιμακώθηκαν οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων. Στις 10 Απριλίου πήρε μέρος στο μπλοκάρισμα του παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου στο ύψος της γέφυρας του ποταμού Οστούτα. Έμελλε να είναι η τελευταία μάχη του.

ΙΤΑΛΙΑ - ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ | Ο Όρσο και οι Κούρδοι

Το Ριφρέντι από μια αγροτική περιοχή στην άκρη της Φλωρεντίας στο δεύτερο μισό του 1800 εξελίχθηκε στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα σε μια προλεταριακή περιοχή, αφότου άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί χημικά εργοστάσια, χυτήρια, σφαγεία και βιοτεχνίες. Η κατασκευή του σταθμού στην σιδηροδρομική γραμμή Φλωρεντία - Πιστόια λειτούργησε σαν μαγνήτης. Από το 1883 ξεκίνησαν οι εργάτες να οργανώνονται σε ενώσεις αλληλοβοήθειας, πρώιμες προσπάθειες συλλογικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την παρακίνηση σοσιαλιστών και αναρχικών. Μέχρι την επικράτηση του Μουσολίνι το Ριφρέντι υπήρξε επίκεντρο κοινωνικών αγώνων γι αυτό και έγινε στόχος των φασιστικών ομάδων. Στις εκλογές του 1919 το Σοσιαλιστικό Κόμμα ξεπέρασε το 60% και μέχρι το 1921 έγιναν πολλές απεργίες. Στα χρόνια του φασισμού υπέστη σκληρή τρομοκρατία και το καλοκαίρι του 1944, στην εξέγερση για την απελευθέρωση της Φλωρεντίας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής οι κάτοικοι έδωσαν μάχες από δρόμο σε δρόμο πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.

Μπαμπ ελ-Ουέντ, Αλγέρι | Όλα ξεκινάνε από εδώ….

Η Μπαμπ ελ-Ουέντ ήταν μια από τις πέντε πύλες στο οθωμανικό Αλγέρι. Λέγεται πως η κάθε μια από αυτές εκπροσωπούσε μια πτυχή της ιστορίας της πόλης. Η πύλη του ποταμιού, όπως έμεινε γνωστή, με την γύρω περιοχή, μια κοιλάδα με ρέματα και λατομεία, στη δυτική άκρη του κόλπου, στα χρόνια της αποικιοκρατίας μετατράπηκε σε μια πολύβουη εμπορική γειτονιά. Σε αυτήν κατοικούσαν εργάτες και ψαράδες, με καταγωγή κυρίως από την Ευρώπη, χριστιανοί οι περισσότεροι και αρκετοί Εβραίοι. Από το 1830, όταν ξεκίνησε η γαλλική κατοχή, η Μπαμπ ελ-Ουέντ έγινε μια πολυεθνική γειτονιά, υπόδειγμα για πολλούς επιτυχημένης συμβίωσης και γέννησης μιας νέας πολιτιστικής ταυτότητας. Ναπολιτάνοι ψαράδες, κτίστες από την Λομβαρδία, αμαξάδες από τις Βαλεαρίδες, τυροκόμοι από την Μάλτα, εργάτες γης από την Ανδαλουσία και την Καταλονία, πρώην στρατιώτες του αποικιακού στρατού και φτωχοί μετανάστες από την Γαλλία ξεκίνησαν μια νέα ζωή εδώ.

Αστανά, Σαργιάρκα | Λευκοί Τάφοι

Στην καζακική γλώσσα Ακμόλα θα πει Λευκός Τάφος. Το μικρό χωριό Ακμολίνσκι που το 1830 κτίστηκε ως οχυρό των Κοζάκων και αργότερα ονομάστηκε σε Τσελίνογκραντ θα ήταν μια άσημη μετασοβιετική πόλη αν δεν επιλέγονταν εκεί να γίνει η νέα πρωτεύουσα του “ανεξάρτητου” Καζακστάν. Η Ακμόλα ονομάστηκε Αστανά και από τα μέσα της δεκαετίας του Ενενήντα άρχισαν να υψώνονται στην άγονη στέπα αστραφτεροί ουρανοξύστες, εντυπωσιακά κρατικά κτίρια και συνοικίες από ακριβές μονοκατοικίες. Οι παλιοί σοβιετικοί διευθυντές και αξιωματούχοι σε συνεργασία με ανερχόμενους επιχειρηματίες, αφού λήστεψαν τον δημόσιο πλούτο επιδόθηκαν σε ένα επικερδές αλισβερίσι με τις δυτικές πολυεθνικές του πετρελαίου συγκεντρώνοντας αμύθητο πλούτο στους αγαπημένους ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Για να δείξουν πως δεν έχουν καμιά σχέση με το παρελθόν και την Μόσχα αλλά και για να έχουν καλύτερο έλεγχο στην αχανή χώρα μετέφεραν το διοικητικό κέντρο από την παλιά έδρα του, το Αλμάτι. Όσοι έχουν ταξιδέψει στην Αστανά έχουν να λένε για τον πλούτο που συμβολίζουν οι καινούριες κατασκευές, οι περισσότερες συγκεντρωμένες στις νέες συνοικίες, νότια του ποταμού Ισίμ, ο οποίος χωρίζει την πόλη.

Τρέπτσα-Κόσοβο | Η πιο ακριβή λωρίδα γης στα Βαλκάνια!

Μισή ώρα βόρεια της Μιτρόβιτσα, σε μια απότομη πλαγιά που περιτριγυρίζεται από πευκόδασος, βρίσκεται η είσοδος του ορυχείου Stari Trg, παραφθορά στα σερβικά του τοπωνύμιου Παλιά Αγορά ή παλιό μέρος. Επάνω από τις βαριές πράσινες μεταλλικές πόρτες της εισόδου ξεχωρίζει η επιγραφή στα αλβανικά « Καλή τύχη!». Στις 22 Ιανουαρίου, γύρω στις έντεκα το πρωί, όλες οι μηχανές σταμάτησαν όταν ξέσπασε πυρκαγιά στον υποσταθμό ηλεκτρισμού. Εκείνη την ώρα μια βάρδια εκατόν δέκα μεταλλωρύχων βρισκόταν επτακόσια μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Ύστερα από έξι ώρες αγωνίας, κατάφεραν να ανέβουν από εναλλακτική διαδρομή δίχως να πάθει κανείς τίποτε. Η τύχη αυτή την φορά ήταν με το μέρος τους, παρά το γεγονός πως οι προδιαγραφές ασφαλείας, όπως και γενικότερα ο παραγωγικός εξοπλισμός του ορυχείου υποβαθμίζεται συνεχώς στις τελευταίες δεκαετίες. Το ορυχείο είναι τμήμα της γιγαντιαίας εταιρίας Τρέπτσα, η οποία στα χρόνια της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας εκμεταλλευόταν ένα δίκτυο ορυχείων και μονάδων επεξεργασίας μεταλλευμάτων στο βόρειο Κόσσοβο αλλά και σε άλλα σημεία της Σερβίας και της Βοσνίας. Το Stari Trg, γνωστό από τα ρωμαϊκά χρόνια ως σημείο εξόρυξης, είναι το μεγαλύτερο ορυχείο με σήραγγες χιλιομέτρων μέσα στο βουνό. Από τη δεκαετία του Τριάντα που ξεκίνησε η συστηματική εκμετάλλευση μέχρι την δεκαετία του Ογδόντα, η Τρέπτσα παρήγαγε τεράστιο πλούτο από την πώληση επεξεργασμένου μολύβδου, ψευδαργύρου, ασημιού, χρυσού, βισμούθιου, κάδμιου και άλλων μετάλλων. Με αυτό τον τρόπο, έφερνε σκληρό συνάλλαγμα στη Γιουγκοσλαβία, υποστήριζε την εγχώρια βιομηχανία και αποτελούσε τον πιο σημαντικό οικονομικό πνεύμονα του Κοσσόβου.

Κιμ Μποκ-ντονγκ: Μια κίτρινη πεταλούδα στον ουρανό της Σεούλ

Η Κιμ Μποκ-ντονγκ πέθανε στις 28 Ιανουαρίου στο νοσοκομείο Σέβερενς του πανεπιστημίου Γιόνσει στη Σεούλ, σε ηλικία ενενήντα δύο χρόνων, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο που βάστηξε ένα χρόνο. Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, περισσότεροι από χίλιοι Νοτιοκορεάτες κάθε ηλικίας ακολούθησαν τη νεκρική πομπή, η οποία ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία εμπρός στο Δημαρχείο και περνώντας μπροστά από την ιαπωνική πρεσβεία, κατέληξε στο νεκροταφείο του νοσοκομείου. Εκεί, περισσότεροι συμπατριώτες την αποχαιρέτησαν για πάντα. Νωρίτερα στη σορό της απέτισε φόρο τιμής και ο πρόεδρος της χώρας Μουν Τζε-ιν. Η Κιμ Μποκ-ντονγκ υπήρξε μία από τις κορυφαίες συμβολικές μορφές της σκληρής και ανείπωτης για χρόνια ιστορίας του κορεάτικου λαού στην περίοδο της γιαπωνέζικης κατοχής. Ήταν από τις πρώτες γυναίκες οι οποίες στις αρχές της δεκαετίας του Ενενήντα, αφότου τελείωσε η στρατιωτική δικτατορία, έσπασαν τη δική τους σιωπή αλλά και τη συλλογική συγκάλυψη. Παίρνοντας θάρρος η μια από την άλλη, μίλησαν για την εξαναγκαστική σεξουαλική εκμετάλλευσή τους από τον γιαπωνέζικο στρατό κατοχής. Περιέγραψαν πως έγιναν σκλάβες για την σεξουαλική ικανοποίηση των στρατιωτών τόσο στην χώρα όσο και στις κατεχόμενες Κίνα, Μαλαισία, Ινδονησία και αλλού, ακολουθώντας την αιματηρή διαδρομή του αυτοκρατορικού στρατού. Ιστορικοί ανεβάζουν σε διακόσιες χιλιάδες τα κορίτσια και τις γυναίκες από την Κορέα και άλλες ασιατικές χώρες οι οποίες αναγκάστηκαν να υποστούν τον εφιάλτη της σεξουαλικής δουλείας ανάμεσα στο 1932 και το 1945, με ευθύνη των Ιαπώνων μιλιταριστών. Ήταν γνωστές με τον υποτιμητικό όρο “γυναίκες ανακούφισης” αλλά στην Κορέα τις ονομάζουν “hal-mo-nee” δηλαδή γιαγιάδες.

Σκάλα Συκαμιάς, Λέσβος | Το πρόσωπο της λαϊκής αλληλεγγύης

Γεννημένη στα 1930, ρίζωσε περνώντας όλη τη ζωή της στη Σκάλα Συκαμιάς στη βόρεια ακτή της Λέσβου. Η μάνα της ήρθε μαζί με άλλους ξεριζωμένους πρόσφυγες από αντίκρυ στα χρόνια της μεγάλης καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Καταγωγή από τα Μοσκονήσια που βρίσκονται στη νότια είσοδο του Αδραμυτινού Κόλπου με το μεγαλύτερο και το μόνο που ήταν κατοικημένο, το Μοσκονήσι που «σφαλά το μπουγάζι τ’ Αϊβαλιού» όπως έγραφε ο Φώτης Κόντογλου. Οι Αϊβαλιώτες τόσο δεν ήθελαν να γίνουν πρόσφυγες που πολλοί βγάλανε τα τιμόνια από τα καράβια για να μην μπορούν ταξιδέψουν. Αρκετοί μείνανε στη Λέσβο με την προσμονή της σύντομης επιστροφής στην πατρίδα, η οποία δεν έγινε ποτέ. Τον πρώτο καιρό, οι πρόσφυγες ζούσαν σε σκληρές συνθήκες. Πολλές οικογένειες ζούσαν σε παραπήγματα ή στις αποθήκες για τις ελιές, τα “αμπάρια”. Τέσσερις οικογένειες μοιράζονταν ένα δωμάτιο, το οποίο το χώριζαν με κρεμασμένες καρπέτες. Σε αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε η Μαρίτσα Μαυραπίδη. Μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια, δουλεύοντας σκληρά σε ξένους ελαιώνες και οικογενειακές αγροτικές εργασίες. Είχε ξεκινήσει το σχολείο, αλλά το σταμάτησε στη δευτέρα Δημοτικού για να προσέχει το μικρότερο αδερφάκι της. Η μητέρα τους έλειπε την ημέρα στις αγροτικές εργασίες και εκείνη, αν και παιδί, έπρεπε να επωμιστεί καθήκοντα που δεν της αναλογούσαν. «Από τότε είχα μωρά στα χέρια μου» είχε πει σ΄ έναν δημοσιογράφο. Παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά και πρόλαβε να δει εγγόνια. Μέχρι που βαστούσαν τα πόδια της, πήγαινε στον ελαιώνα πάνω από την Σκαμνιά και τάιζε τις κότες της. Έφυγε στα ογδόντα εννέα της χρόνια στις 16 Ιανουαρίου. Κηδεύτηκε στην Παναγιά τη Γοργόνα που στέκει στην κορυφή του βράχου στην άκρη του μικρού λιμανιού που προστατεύει τις ψαρόβαρκες από τα κύματα του Αιγαίου. Ο παπάς της Συκαμιάς την αποχαιρέτησε με τη γνωστή περικοπή του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου. «Φύγετε από κοντά μου, οι καταραμένοι, στο πυρ το εξώτερον, που είναι ετοιμασμένο για το διάβολο και τους αγγέλους του. Διότι πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με μαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και δε με επισκεφτήκατε, φυλακισμένος και δεν ήρθατε σε μένα».