Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη στις 19 Δεκεμβρίου. Ήταν η πρώτη μαζική αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης του Σουδάν για τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού. Το καρβέλι ανέβηκε από μια λίρα στις τρεις! Στους φούρνους σχηματίστηκαν ουρές. Ήταν η θρυαλλίδα σε μια ωρολογιακή βόμβα που από καιρό είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα, εξαιτίας της εκτεταμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, αποτέλεσμα των οικονομικών αδιεξόδων και των σκληρών μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία ήταν συνταγές της ομάδας που έστειλε το Δ.Ν.Τ. τον Ιούλιο του 2018 στο Χαρτούμ για να …βοηθήσει την παραπαίουσα οικονομία του Σουδάν. Μόλις έπιασαν δουλειά οι απεσταλμένοι, απαίτησαν να κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις στο ψωμί, στα φάρμακα και στα καύσιμα. Στο κέντρο της Άτμπαρα, τριακόσια χιλιόμετρα ανατολικά του Χαρτούμ, μια ομάδα νεαρών ξεκίνησε την πρώτη μαζική διαμαρτυρία. Την επόμενη ημέρα, η κινητοποίηση γενικεύτηκε και οι διαδηλωτές έκαψαν τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος. Ξέσπασαν συγκρούσεις με την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές ομάδες του καθεστώτος. Άρχισαν οι πυροβολισμοί στο ψαχνό. Οι δύο πρώτοι διαδηλωτές έπεσαν νεκροί. Ο ένας ήταν ο Ταρίκ Αλί, φοιτητής μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοιλάδας του Νείλου. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός που λεγόταν Μοχάμεντ Αχμεντ Αμπτελτζαλίλ. Οι δύο έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της εξέγερσης. Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν την μισητή Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ασφάλειας ( NISS) ως υπεύθυνη για την δολοφονική επίθεση. Η κηδεία του Ταρίκ, αργά το απόγευμα, μετατράπηκε σε οργισμένη διαδήλωση, ενώ έφταναν συνεχώς ειδήσεις και για άλλους νεκρούς στις διαδηλώσεις, που εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις στα ανατολικά της χώρας. Ενόψει της απειλητικής Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου, ημέρα προσευχής και μαζικής προσέλευσης στα τζαμιά, η κυβέρνηση έσπευσε να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας σε τέσσερις επαρχίες. Ήταν όμως αργά! Η φλόγα της εξέγερσης είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλη σχεδόν την αχανή αφρικάνικη χώρα! Στο Πορτ Σουντάν. Στην Νχούντ. Στην Γκαντάρεφ. Στην Ντονγκόλα.
Πόλη του χάλυβα και της φωτιάς! Κανείς στην χώρα δεν παραξενεύτηκε, όταν έγινε γνωστό πως η εξέγερση ξεκίνησε στην Άτμπαρα. Κοιτίδα του σύγχρονου εργατικού κινήματος στη χώρα από το 1946, όταν οι σιδηροδρομικοί σχημάτισαν την πρώτη συνδικαλιστική ένωση, η πόλη πρωταγωνίστησε στις δύο μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις, τον Οκτώβριο του 1964 και τον Απρίλιο του 1985. Με πληθυσμό που ξεπερνά τις εκατό χιλιάδες, η πόλη στέκει στη συμβολή του Νείλου και του ποταμού Άτμπαρα στα νοτιοανατολικά, σε μια στρατηγική θέση για την μετακίνηση από το κεντρικό και δυτικό Σουδάν προς τις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας. Σιδηροδρομικό κέντρο από την εποχή της αποικιοκρατίας, συνέχισε να αναπτύσσεται οικονομικά στα χρόνια της ανεξαρτησίας, φιλοξένησε σιδηροβιομηχανίες, επισκευαστικές μονάδες και εργοστάσια τσιμέντου και υπήρξε τόπος συγκέντρωσης της αγροτικής παραγωγής. Οι σιδηροδρομικοί ήταν οι πρώτοι συνδικαλισμένοι εργάτες και αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος για το εργατικό κίνημα με την δύναμη που είχαν να παραλύουν τις μεταφορές. Το Σουδάν έχει το μεγαλύτερο δίκτυο σιδηρόδρομου στην Αφρική με έξι χιλιάδες χιλιόμετρα σιδηροτροχιές. Οι μεγάλες απεργίες στην δεκαετία του Εβδομήντα ήταν η καμπή του κινήματός τους, μιας και μετά από αυτές το καθεστώς Νιμέιρι πέτυχε με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων να αποδυναμώσει την ισχύ τους. Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στην Άτμπαρα έπαιξε το σουδανικό κομμουνιστικό κίνημα, ένα από τα ισχυρότερα και μακροβιότερα στην Αφρική και στον αραβικό κόσμο. Παρά τις αιματηρές διώξεις, την πολυετή παρανομία και τα λάθη του στην πολιτική απέναντι στον πραξικοπηματία Νιμέιρι στις αρχές του Εβδομήντα, διατηρεί αυξημένη επιρροή.
Ένα τρένο γεμάτο διαδηλωτές έφτασε την Τρίτη 23 Απριλίου από την Άτμπαρα στο Χαρτούμ. Από όπου περνούσε, μετέφερε την είδηση της Θάουρα! Οι λαϊκές γειτονιές της πρωτεύουσας υποδέχτηκαν πανηγυρικά το τρένο της επανάστασης. Το καθεστώς μετά την πρώτη δολοφονική αντίδραση, μπήκε σε μια φάση εσωτερικής κρίσης. Η εξέγερση αγκάλιασε σταδιακά τα μεσαία στρώματα, τους επιστήμονες και τους επαγγελματίες. Ύστερα από σχεδόν τέσσερις μήνες συνεχών διαδηλώσεων, η ηγεσία του στρατού παραμέρισε τον δικτάτορα Μπασίρ, που κυβερνούσε με πυγμή τη χώρα από το 1989. Ανέλαβε την εξουσία ένα μεταβατικό στρατιωτικό συμβούλιο με επικεφαλής στρατηγούς και τον υπουργό Άμυνας, αλλά γρήγορα έγινε φανερό πως σκοπός τους ήταν η διάσωση του καθεστώτος, χωρίς τον λαομίσητο Μπασίρ επικεφαλής. Οι λαϊκές αντιδράσεις συνεχίστηκαν μέχρι τη νέα σφαγή των διαδηλωτών στο κέντρο του Χαρτούμ στις αρχές του Ιουνίου.
Ακρωτηριασμένο εδαφικά αλλά κυρίως οικονομικά, το Σουδάν αφότου έχασε το πλούσιο σε πετρέλαια νότιο τμήμα του και έχοντας στην εξουσία μια διεφθαρμένη και εξωνημένη στους ξένους ελίτ, αντιμετώπισε μια οικονομική κατάρρευση. Ο πληθωρισμός, η υποτίμηση της σουδανικής λίρας, οι ελλείψεις τροφίμων και η εκτεταμένη ανεργία ενεργοποίησαν παλιές και νέες αντιθέσεις. Σε αυτές προστέθηκε και ο άγριος ανταγωνισμός των ξένων δυνάμεων για τον έλεγχο της χώρας και της στρατηγικής θέσης της στην Μαύρη Ήπειρο. Ο Μπασίρ επιχείρησε να παίξει με αυτές τις αντιθέσεις και βγήκε χαμένος. Σε κίνδυνο βρίσκεται, όμως, και η λαϊκή εξέγερση εξαιτίας της σκληρής καταστολής από εκείνους που δεν θέλουν να νικήσουν αληθινά αυτοί που θυσιάστηκαν για την ελευθερία και την δικαιοσύνη. Ανάμεσα τους και ο φοιτητής Ταρίκ Αλί από την πόλη των σιδηροδρόμων, το λίκνο του σουδανικού εργατικού κινήματος!
ΔΕΙΤΕ εικόνες από το τρένο με τους διαδηλωτές με προορισμό το Χαρτούμ,
www.middleeasteye.net/news/sudans-city-iron-and-fire-comes-capital-train.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ μια συλλογή άρθρων στα αγγλικά για την εξέγερση στο Σουδάν,www.noria-research.com/special-issue-on-sudan-down-with-the-government-of-thieves
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου