18 Φεβ 2022

Γκρανίτνογε, Ντονέτσκ | Το μετέωρο βήμα και η αγωνία ενός συνοριακού χωριού


Γκρανίτνογε. Το παλιό όνομα του, όταν ιδρύθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, ήταν Στάραγια Καράν. Στην δυτική όχθη του ποταμού Κάλμιους, σε μια περιοχή που μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία από την εποχή του χαλκού, εν μέσω μιας συστάδας οικισμών, οι κάτοικοι των οποίων στην πλειοψηφία τους είναι Ελληνικής καταγωγής, αγρότες και κτηνοτρόφοι, προερχόμενοι κυρίως από την Κριμαία. Στις αρχές του 20ου αιώνα, μερικά χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση στο χωριό βασίλευε η φτώχεια, η εξαθλίωση και η αμορφωσιά. Οι φτωχοί αγρότες κατείχαν μόνο 170 στρέμματα γης ενώ οι κουλάκοι έλεγχαν σχεδόν όλη την καλλιεργούμενη γη του χωριού. Είχαν στην ιδιοκτησία τους 14 χιλιάδες στρέμματα! Ένα στα δυο παιδιά που γεννιούνταν πέθαινε πριν φτάσει πέντε χρονών, η ελονοσία και η χολέρα θέριζαν, γιατρός δεν υπήρχε και το μικρό σχολείο ίσα που μπορούσε να χωρέσει μερικές δεκάδες παιδιά που έρχονταν μόνο όταν δεν υπήρχαν αγροτικές δουλειές. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός ήταν αναλφάβητος. Στα 1888, από τις 1079 γυναίκες του χωριού, μόνο οι 49 γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, ενώ το 1885 από τα 105 αγόρια και τα 37 κορίτσια που πήγαν στον σχολειό μόνο 5 κατάφεραν να το τελειώσουν! Αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι μουζίκοι ξεσηκώθηκαν παρακινημένοι από την πείνα και τα επαναστατικά κηρύγματα των εργατών του Ντονμπάς έπρεπε να έρθει η σοβιετική εξουσία για να αρχίσει να γίνεται ανθρώπινη η ζωή. Οι μπολσεβίκοι έδωσαν αμέτρητες μάχες μέχρι να νικήσουν. Πρώτα ενάντια στα αυστρο-γερμανικά στρατεύματα, τους αντιδραστικούς Κοζάκους και τους λευκούς του Ντενίκιν. Και μετά ενάντια στα στρατεύματα του Βράνγκελ. Από το 1921 άρχισε η περίοδος ειρήνης και οικοδόμησης, η καθολική εκπαίδευση, το πρόγραμμα αλφαβητισμού, το συνεταιριστικό κίνημα και στην συνέχεια η κολεκτιβοποίηση, όχι χωρίς προβλήματα,αντιδράσεις και αποτυχίες. Όταν στις 13 Οκτωβρίου 1941 οι Γερμανοί εισβολείς κατέλαβαν την περιοχή, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, ιδιαίτερα οι νέοι αντιστάθηκαν πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Άλλοι, από την πρώτη ημέρα, πολέμησαν και σκοτώθηκαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού. Με την οριστική νίκη το χωριό χρειάστηκε να οικοδομηθεί σχεδόν από την αρχή. Εκείνα τα χρόνια άλλαξε και το όνομα του και πήρε το σημερινό: Γκρανίτνογε. Πιθανόν εξαιτίας του γειτονικού λατομείου γρανίτη.

4 Φεβ 2022

Ούντινε, βόρεια Ιταλία | Η εγκατάλειψη του πρακτικάριου Λορέντσο από τον Άγιο Τζιοβάνι Μπόσκο

Ινστιτούτο Τζιακομίνο Μπεάρζι Σαλεζιάνι Ντον Μπόσκο. Το μεγάλο όνομα το οφείλει σε μια φιλεύσπλαχνη πλούσια χήρα και σε ένα καθολικό ιερέα παιδί μιας φτωχής οικογένειας, από το Καστελνουόβο ντ΄Αστι του Πιεμόντε. Με τα χρήματα της Μελάνια Μπεάρζι, στην μνήμη του Τζιακομίνου, του μικρού γιου που έχασε πρόωρα, αγοράστηκε μια έκταση που παλιά στάβλιζαν αλόγα. Και με την συνδρομή των Σαλεζιάνι, ενός καθολικού εκπαιδευτικού τάγματος που ίδρυσε ο Ντον Τζιοβάνι Μπόσκο, το μικρό ορφανοτροφείο το 1932 στο Ούντινε, εξελίχτηκε σε ένα μεγάλο οικοτροφείο και εκπαιδευτήριο. Στην δεκαετία του 1960 έγινε ένα πλήρες εκπαιδευτικό ίδρυμα με δημοτικό και γυμνάσιο και τμήματα τεχνικής εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα στα πλαίσια του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Γεννημένος το 1815 ο Ντον Τζιοβανι Μπόσκο με επίκεντρο το Τορίνο, σύμφωνα με τις επίσημες βιογραφίες του, δούλεψε ακούραστα για την εκπαίδευση των φτωχών και ορφανών παιδιών. Η «Εταιρεία του Αγίου Φραγκίσκου ντε Σάλες» που ίδρυσε είχε διακηρυγμένο στόχο να δίνει στους νέους όχι μόνο ψωμί και σπίτι αλλά και επαγγελματική και θρησκευτική εκπαίδευση. Την ευκαιρία να εισέλθουν στην κοινωνική ζωή και να βοηθηθούν στην αναζήτηση εργασίας και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους. Για την δράση του στην Ιταλία και στις ιεραποστολές ανακηρύχτηκε άγιος το 1934 και στις 31 Ιανουαρίου 1958, πάπας ο Πίος ΙΒ΄, μετά από πρόταση του χριστιανοδημοκράτη υπουργού Εργασίας Λουίτζι Γκούι, τον ανακήρυξε «προστάτη των Ιταλών μαθητευόμενων».