Το γραφείο νεκρώσιμων τελετών «Κρεματόριο Πιεδριάνχελ», δίπλα στο στρατιωτικό νεκροταφείο Σάντα Ρόζα στο Τσορίγιος στη νότια Λίμα, πριν την 19 Μαρτίου, ημέρα που καταγράφτηκε ο πρώτος θάνατος από Covid-19 στο Περού, είχε τριάντα πέντε εργαζόμενους. Από τότε που ξεκίνησε η εξάπλωση του κορωνοϊού, στην επιχείρηση εργάζονται εκατόν είκοσι άτομα, όλο το εικοσιτετράωρο, χωρισμένα σε τρεις βάρδιες. Εκτός από τις βιαστικές τελετές, στην επιχείρηση ανατέθηκε να συλλέγει νεκρούς από σπίτια που αποφεύγουν να πλησιάσουν οι συγγενείς. Πολλοί από τους έκτακτους εργαζόμενους είναι μετανάστες από τη Βενεζουέλα. Ο εξηνταπεντάχρονος Έκτωρ Ορεγιάνκι Νασιμέντο είναι Περουβιανός. Τα τελευταία πέντε χρόνια δούλευε στο γραφείο ως οδηγός νεκροφόρας. Λόγω της προχωρημένης ηλικίας, άλλαξε πόστο για προληπτικούς λόγους. Ανέλαβε μια σχετικά πιο ασφαλή δουλειά. Να παραδίδει τις τεφροδόχους στα σπίτια των συγγενών. Τους τελευταίους μήνες, ο Έκτωρ Ορεγιάνκι, φορώντας μια άσπρη στολή και μάσκα για προστασία, έχει παραδώσει περισσότερα από διακόσια μαρμάρινα δοχεία με υπολείμματα των νεκρών που ασθένησαν με Covid-19. Το γραφείο Πιεδριάνχελ είναι υπεύθυνο για τουλάχιστον τρεισήμισι χιλιάδες καύσεις, στο αποτεφρωτήριο στο Τσορίγιος, στους μήνες της πανδημίας. Πριν από αυτή, διεκπεραίωνε λιγότερες από τριακόσιες κάθε μήνα. «Νιώθω πόνο μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να τον δείξω όταν παραδίνω τα δοχεία στις οικογένειες. Πρέπει να τους στηρίξω.» δήλωσε σε δημοσιογράφους που τον πλησίασαν ο Έκτωρ Ορεγιάνκι.
Με θνησιμότητα που φτάνει το 25 στους δέκα χιλιάδες, η μητροπολιτική Λίμα συγκεντρώνει σχεδόν το μισό των καταγραμμένων κρουσμάτων. Αν και το ποσοστό των θανάτων δεν είναι το ψηλότερο, μιας και υπάρχουν αστικά κέντρα όπως η φτωχική Τσίντσα Άλτα και η Καλάο που έχουν αναλογικά περισσότερους, η Λίμα λόγω του μεγέθους της αποτελεί το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα και την πιο ισχυρή απόδειξη για την άμεση συσχέτιση του καλπασμού της ασθένειας με τις σκληρές κοινωνικές συνθήκες. Ο κορωνοϊός φώλιασε στις φτωχές και πυκνοκατοικημένες περιοχές, αλλά και στα μπάριος που είναι κρεμασμένα στις πλαγιές. Σαν Χουάν ντε Λουριγκάντσο, Σερκάδο ντε Λίμα, Σαν Μαρτίν ντε Πόρρες, Κόμας, Βίγια Ελ Σαλβαδόρ, Σαν Χουάν ντε Μιραφλόρες είναι οι περιοχές που έχουν πληγεί με σφοδρότητα. Στις περισσότερες από αυτές, τα ποσοστά της φυματίωσης, δείκτης των κακών συνθηκών διαβίωσης, είναι από χρόνια τα υψηλότερα στην χώρα. Για τους φτωχούς Περουβιανούς, ούτε τα μέτρα της καραντίνας, ούτε οι οδηγίες προστασίας μπορούν να βοηθήσουν. Με το 51% των νοικοκυριών να μην έχουν ψυγείο για αποθήκευση τροφίμων, προκύπτει η ανάγκη για καθημερινή επίσκεψη στις λαϊκές αγορές, με τον αναπόφευκτο συνωστισμό. Στην αγορά φρούτων Βικτόρια, το 86% των πωλητών βρέθηκαν να έχουν προσβληθεί από τον ιό. Επίσης, τα περισσότερα από αυτά τα νοικοκυριά δεν έχουν τρεχούμενο νερό, με όσα σημαίνει αυτό για τις συνθήκες υγιεινής. Η προμήθεια πόσιμου νερού είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση, ειδικά στις παραγκουπόλεις που περιβάλλουν την πρωτεύουσα. Σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι παράξενο ότι ιός βρίσκει εύκολους δρόμους για να εξαπλωθεί.
Το Περού, μέσα στον Αύγουστο, σκαρφάλωσε στην πρώτη πεντάδα με τα περισσότερα κρούσματα δίπλα σε χώρες με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό. Πλησιάζουν τις οκτακόσιες χιλιάδες. Αναλογικά στον πληθυσμό (ανά 100 χιλιάδες του σχετικού πίνακα του Χόπκινς), έχει τον υψηλότερο δείκτη θνησιμότητας στον κόσμο, αν εξαιρέσουμε τον Σαν Μαρίνο. Με δημόσιες δαπάνες που μόλις και φθάνουν στο 3% του φτωχικού Ακαθάριστου Προϊόντος, με ένα διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, με την πλειοψηφία του πληθυσμού να επιβιώνει σε συνθήκες ένδειας, κακής διατροφής, ανύπαρκτης πρόληψης και συνωστισμού σε πυκνοκατοικημένες φτωχογειτονιές, ήταν μοιραίο το Περού να χάσει τη μάχη με την ασθένεια. Στην κατάσταση αυτή πρέπει να υπολογίσει κανείς και το γεγονός πως το Περού έχει πολύ υψηλά ποσοστά άτυπης οικονομίας (μικροπωλητές και μαύρη εργασία), η οποία συνήθως διεξάγεται στους δρόμους. Σχεδόν το 70% των ενεργών Περουβιανών εργάζεται σε αυτές τις συνθήκες. Το κλείσιμο ανάγκασε πολλούς εσωτερικούς μετανάστες που έχασαν ξαφνικά τη δουλειά τους να επιχειρήσουν να επιστρέψουν στα χωριά τους, με αποτέλεσμα τη γρηγορότερη εξάπλωση της ασθένειας ακόμη και σε απομακρυσμένα σημεία της χώρας. Στις ημέρες της απελπισμένης φυγής, εκτυλίχθηκαν πολλές ανθρώπινες τραγωδίες με θύματα τους Caminantes, όπως ονομάστηκαν αυτοί που πεζοπορώντας γύριζαν πίσω. Οργανώσεις γυναικών κατήγγειλαν πως σε αυτό το διάστημα χάθηκαν εκατοντάδες, κυρίως νεαρά, κορίτσια και γυναίκες. Από τις 16 Μαρτίου έως τις 30 Ιουνίου, αναφέρθηκαν πως αγνοούνται συνολικά 915 άτομα -606 κορίτσια και 309 γυναίκες- σύμφωνα με τις αρχές, ενώ το Υπουργείο Γυναικών και Ευάλωτων Πληθυσμών ανέβασε τον αριθμό στο 1200!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ένα άρθρο για τα ποσοστά ασθενών και θανάτων ανά περιοχή,
ojo-publico.com/2003/covid-19-en-regiones-90-de-muertes-esta-en-zonas-urbanas
και ένα χρονικό για τις περιπέτειες των εσωτερικών μεταναστών
ojo-publico.com/1786/desplazados-por-la-pandemia-la-travesia-de-los-mas-pobres
ΔΕΙΤΕ εντυπωσιακές εικόνες από τα νεκροταφεία και τα αποτεφρωτήρια apnews.com/b75a5aded7caa12ff5a79f5d53bffc21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου