Μπέσεμερ, Αλαμπάμα | Ο μεγάλος αγώνας των εργατών της Αμαζον

Αντιφατικό; Όχι αν το καλοσκεφθείς! Μπορεί η Αλαμπάμα στον αμερικανικό νότο να είναι συνώνυμο του βαθιού συντηρητισμού και των ρατσιστικών διακρίσεων αλλά ακριβώς εκεί το εργατικό κίνημα – ίσως εξαιτίας αυτών των σκληρών συνθηκών – έχει μια πολύχρονη πολυκύμαντη ιστορία. Ανάμεσα στο 1885 και στο 1908 η προδρομική ένωση Ιππότες της Εργασίας ξεπερνούσαν τα πέντε χιλιάδες μέλη και από ένα σημείο και ύστερα έγιναν η πολυπληθέστερη πολιτειακή οργάνωση σε όλες τις ΗΠΑ. Οργάνωναν απεργίες στα ανθρακωρυχεία, στα ξυλουργεία, στις σιδηρουργίες και στα αγροκτήματα διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση της καταναγκαστικής εργασίας των φυλακισμένων. Παρά τις ακρότητες ενάντια σε ορισμένες εθνικές κοινότητες, ιδιαίτερα κατά των Κινέζων, λευκοί και μαύροι εργάτες είχαν πετύχει σημαντικές νίκες δημιουργώντας ισχυρή παράδοση η οποία μεταφέρθηκε στις νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις των αρχών του Εικοστού αιώνα. Η νέα κορύφωση ήρθε στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 με την δράση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών Ορυχείων, Μύλων και Χυτηρίων. Η Mine Mill, όπως ήταν γνωστότερη, ήταν μια διαφυλετική, αν και κυρίως μαύρη, εργατική ένωση η οποία με επίκεντρο το Μπέσεμερ οργάνωσε με επιτυχία τους εργαζομένους στις μεγάλες χαλυβουργίες και τα ανθρακωρυχεία. Ύστερα ήρθαν τα σκληρά χρόνια του μακαρθισμού, το αντικομουνιστικό κυνηγητό, η τρομοκρατία, η υπονόμευση, η αξιοποίηση των διαιρέσεων, η εξαγορά και εν τέλει η διάλυση των περισσότερων συνδικάτων. Το εργατικό κίνημα, παρά τις ισχυρές αναλαμπές στην διάρκεια των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων ενάντια στο λευκό ρατσιστικό αστυνομικό κράτος στους δρόμους της Αλαμπάμα υποχώρησε σε βάθος. Δημιουργήθηκε ένα κενό αρκετών δεκαετιών που μπορεί να μην έσβησε τις μνήμες αλλά ξερίζωσε κατακτήσεις και ξέφτισε παραδόσεις.

Το Μπέσεμερ είναι ένα προάστιο είκοσι μίλια νοτιοδυτικά του Μπέρμιγχαμ στην καρδιά της πολιτείας με 27 χιλιάδες κατοίκους. Ιδρύθηκε το 1887 στα χρόνια του πυρετού του άνθρακα και του χάλυβα. Με το προσωνύμιο «Marvel City» θεωρούνταν πως είχε ένα μέλλον φωτεινότερο από οποιαδήποτε πόλη στο Νότο. Μέχρι να αρχίσουν να κλείνουν τα ορυχεία και τα χυτήρια, να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας στην δεκαετία του 1980 και η ανεργία να αυξηθεί σημαντικά. Η κρίση και η διάλυση των συνδικάτων έριξε τους μισθούς και οι αντεργατικοί νόμοι μετέτρεψαν το Μπέσεμερ, αλλά και όλη την πολιτεία, πόλο έλξης για ξένες αλλά και αμερικάνικες πολυεθνικές. Από τις αρχές του 1990 άρχισαν να έρχονται ευρωπαϊκές και ιαπωνικές αυτοκινητοβιομηχανίες για να επωφεληθούν από τα φορολογικά προνόμια, την φθηνή τιμή των ακινήτων και της εργατικής δύναμης και την σκληρή νομοθεσία ενάντια στα συνδικάτα, σε σημείο κάποιοι να προβλέπουν πως η Αλαμπάμα θα γίνει το Ντιτρόιτ του Νότου. Ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια εταιρείες παροχής υπηρεσιών και μεγάλες αλυσίδες λιανεμπορίου και διανομής. Έτσι έφτασε και η Άμαζον το 2018 στο Μπέσεμερ, αγοράζοντας μια έκταση στην οποία είχε τις εγκαταστάσεις της η US Steel που έκλεισε, στήνοντας μια τεράστια μονάδα διανομής. Ο δήμαρχος την υποδέχθηκε ως την μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στην ιστορία των 131 ετών της πόλης και από 1500 θέσεις που προέβλεπε το αρχικό σχέδιο, η Αμαζον έφτασε να απασχολεί σχεδόν 6000 εργαζόμενους μόνιμους και εποχικούς. Με το 26% των κατοίκων του Μπέσεμερ να ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας και την ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 35%, ένα από τα υψηλότερα σε όλη την χώρα, η παρουσία της εταιρίας αντιμετωπίστηκε σαν λύτρωση από τους εργάτες που υπέφεραν από την αναδουλειά.

Αυτά ήταν το συναίσθημα μέχρι να μπούνε στις γραμμές εργασίας της Άμαζον και ζωή τους να γίνει κόλαση! Η 65χρονη Αλθια Σμιθ δουλεύει ως «stower», δηλαδή τοποθετεί, μαρκάρει και διαχειρίζεται τα προϊόντα στα ράφια για τέσσερις ημέρες την εβδομάδα, επί δέκα ώρες, με δυο διαλείμματα τριάντα λεπτών στην βάρδια. Για να διασχίσει το τεράστιο κτίριο και να επιστρέψει στη θέση της το διάλειμμα έχει σχεδόν τελειώσει. Αν χρειαστεί να πάει τουαλέτα ενδιάμεσα, της αφαιρείται χρόνος εργασίας. Δεν την επιτρέπουν να τηλεφωνήσει, να μιλήσει με τους συναδέλφους της, κάθε κίνηση της καταγράφεται και αξιολογείται και η απόλυση παραμονεύει αν ξεφύγει από τις νόρμες. Η Αλθια Σμιθ παρότι πρώην χαλυβουργός, δηλώνει πως οι συνθήκες στην αποθήκη στην Αλαμπάμα μοιάζουν με στρατόπεδο σκλάβων! Μια άλλη εργαζόμενη, ανύπαντρη μητέρα, δήλωσε πως δεν της επιτρέπονταν να λαμβάνει τηλέφωνα από την ανήλικη κόρη της και πως ο φόρτος εργασίας για τους επτά μήνες που είναι στην Αμαζον, αποδείχθηκε βαρύτερος από τον ενάμιση χρόνο που δούλεψε ανθρακωρύχος! Ο 51χρονος Ντάριλ Ρίτσαρντσον, που από τους εξοντωτικούς ρυθμούς άρχισε να χάνει βάρος δεν αρκέστηκε να καταριέται την τύχη του. Πήγε και συνάντησε τους εκπροσώπους του Συνδικάτου Λιανεμπορίου, Χονδρεμπορίου και Εμπορικών Κέντρων (RWDSU) και από κοινού ξεκίνησαν από το προηγούμενο καλοκαίρι τον αγώνα για την δημιουργία συνδικάτου και την ένταξη του στην Ένωση με την ογδοντάχρονη ιστορία που ξεκίνησε από εργάτες αποθηκών στην Νέα Υόρκη στην δεκαετία του 1930. Στο πλευρό του Δημοκρατικού Κόμματος η RWDSU, συσπειρώνει πολλούς μαύρους και λατίνος εργάτες αλλά ακολουθεί μια κλασσική, τρέιντ-γιούνιον, ρεφορμιστική πολιτική.

Η Αμαζον έκανε σχεδόν τα πάντα για να εμποδίσει την οργάνωση των εργατών. Πιέσεις, απειλές, μηνύματα στα κινητά, προπαγανδιστική καμπάνια ακόμη και μέσα στις τουαλέτες της αποθήκης, δημιουργία ειδικής ιστοσελίδας τονίζοντας πως το κόστος της συνδρομής στο συνδικάτο θα στερήσει το εργατικό νοικοκυριό από βασικά αγαθά! Έβαλε εργαζόμενους να διαψεύδουν τις καταγγελίες. Ακόμη και τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα με εργαζόμενους να ουρούν σε δοχεία την ώρα της δουλειάς χαρακτήρισε κατασκευασμένες. Από το φθινόπωρο μέλη του συνδικάτου βρίσκονταν μέρα- νύκτα στην είσοδο του τεράστιου κτιρίου της αποθήκης προκειμένου να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες υπογραφές και να μπορέσει να διεξαχθεί η ψηφοφορία για την ένταξη των εργαζομένων στο RWDSU. Μια μεγάλη μάχη είχε ξεκινήσει η οποία κορυφώθηκε στις 29 Μαρτίου με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται τις επόμενες ημέρες.

Η μάχη των εργατών της Αμαζον ξεπερνά τα όρια της αντιπαράθεσης με την συγκεκριμένη εταιρία. Μια εταιρία η οποία αύξησε θεαματικά το προσωπικό της στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο και τα κέρδη από αυτό, στον καιρό της πανδημίας, είχε πολλά κρούσματα στις χώρους εργασίας, πήρε πίσω την αύξηση των δύο δολαρίων στο ωρομίσθιο λόγω των απαιτητικών συνθηκών αυτό το διάστημα και αποτελεί ένα από τα σύμβολα των αμερικάνικων μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες ο εργατικός συνδικαλισμός θεωρείται αδιανόητος. Αυτός ο αγώνας είναι ένα νεύμα προς το σύνολο της αμερικάνικης εργατικής τάξης, ένα σκίρτημα από το μέλλον, ένα σημάδι για τις υπόγειες κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται και τις οποίες η πανδημία έχει επιταχύνει. “ Τα συνδικάτα επιστρέφουν μετά από μακρά απουσία ” είχαν τίτλο σε άρθρο τους πριν μερικές ημέρες οι καθόλου φιλεργατικοί Φαινάνσιαλ Τάιμς ενώ το Ινστιτούτο Γκάλοπ σε έρευνα του τον Σεπτέμβριο του 2020 ανακάλυψε πως το το 65% των Αμερικανών θεωρεί τον ρόλο των συνδικάτων σημαντικό, το ψηλότερο ποσοστό στις δύο τελευταίες δεκαετίες. Το γεγονός πως ο Μπάιντεν έκανε..μισή δήλωση υποστήριξης, πολλοί Δημοκρατικοί βουλευτές τάχθηκαν υπέρ του αγώνα, μέχρι και ο ακροδεξιός Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής της Φλόριντα Ρούμπιο, δεν είναι αποτέλεσμα του μεταδοτικού Τραμπικού λαϊκισμού, όπως διατείνονται μερικοί αναλυτές. Αλλά μια επιπλέον απόδειξη πως οι εργαζόμενοι στην Αμαζον απηχούν μια γενικότερη τάση αφύπνισης την οποία οι πολιτικοί που εκφράζουν τα συνολικά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατικής τάξης, προσπαθούν να την επηρεάσουν και να την ενσωματώσουν. Για να προλάβουν τα χειρότερα ….

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ την ιστοσελίδα του αγώνα των εργατών στην Αμαζον, bamazonunion.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ μια συνέντευξη του Ντάριλ Ρίτσαρντσον, section44.org/2021/02/23/a-turning-point-in-bessemer-al-interview-with-amazon-worker-organizer-darryl-richardson