Γκρίζο και κεραμιδί. Τσίγκος και τούβλα. Νότια και ανατολικά πέρα από την λεωφόρο Σιμόν Μπολιβάρ. Λα Ουνιόν. Μαριάνο Ράμος. Ελ Ποπλάδο. Αντόνιο Ναρίνιο. Κομουνέρος.Μερικά από τα ονόματα των μπάριος που απλώνονται στο Κάλι, την πρωτεύουσα της Βάγιε ντελ Κάουκα. Κοντά στις ακτές του Ειρηνικού. Πλούσια επαρχία της νοτιοδυτικής Κολομβίας με τα ψηλότερα ποσοστά ενδημικής φτώχειας. Σπίτια χαμηλά. Τα περισσότερα στεγάζουν οικογένειες ξεριζωμένων αγροτών που συνέρρευσαν από την ύπαιθρο τις τελευταίες δεκαετίες. Αποτέλεσμα των πολιτικών λεηλασίας της γης και των τυφλών, γενοκτονικών, στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στους αριστερούς αντάρτες. Κάγκελα και σιδεριές σε κάθε παράθυρο, κάθε αυλή. Η πόλη μεγάλωσε απότομα και βίαια, έγινε το δεύτερο σε πληθυσμό αστικό κέντρο, το πιο πυκνοκατοικημένο. Συνώνυμο καθημερινής βίας στους δρόμους, σκληρών ναρκοσυμμοριών οι οποίες συνεργάζονται αρμονικά με την διεφθαρμένη πολιτική ελίτ και βαθιών κοινωνικών αντιθέσεων. Το Σαντιάγο δε Κάλι, όπως είναι το επίσημο όνομα, αναδείχτηκε σε πόλη- πρωταγωνιστή της τελευταίας γενικής απεργίας και της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης στην Κολομβία. Και η Πουέρτο Ρεγιένα ένα σταυροδρόμι στην Σιμόν Μπολιβάρ δίπλα στις φτωχογειτονιές, σε προπύργιο της αντίστασης. Το οδόφραγμα εδώ άντεξε σχεδόν για δύο μήνες! Από την 28 Απριλίου, πρώτη ημέρα της γενικής απεργίας ως τα ξημερώματα του Σαββάτου 26 Ιουνίου. Τις τελευταίες ημέρες η Πουέρτα Ρεγιένα είχε γίνει σημείο συγκέντρωσης όσων ζητούσαν να κλιμακωθεί ο αγώνας. Για να στείλουν το μήνυμα σε όλη την χώρα αποφάσισαν να χτίσουν ένα μνημείο. Μια υψωμένη γροθιά από τσιμέντο και σίδερο πάνω στην οποία τοποθέτησαν τις φωτογραφίες και τα ονόματα των δολοφονημένων διαδηλωτών. El paro no para! Η απεργία δεν σταματά! Με αυτό το σύνθημα κάλεσαν τους Καλένιος στα αποκαλυπτήρια. Ανακοίνωσαν πως από εδώ και πέρα η Πουέρτο Ρεγιένα, θα ονομάζεται Πουέρτο Ρεσιστένσια. Μόνο όταν αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι διαδηλωτές, δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση λήξης της γενικής απεργίας από την Εθνική Επιτροπή, εμφανίστηκε η αστυνομία και στρατιώτες μαζί με συνεργεία του δήμου για να διαλύσουν το οδόφραγμα. Αλλά και τότε σκόρπιοι διαδηλωτές στους γύρω δρόμους φώναζαν συνθήματα και έβριζαν τις δυνάμεις καταστολής. Ήταν τέτοια η ταραχή που πέρασαν όλες αυτές τις ημέρες οι τοπικές καθεστωτικές αρχές που οδήγησαν τον δήμαρχο της πόλης Οσπίνα να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Και να δηλώσει επί τόπου πως το μνημείο που έστησαν οι εξεγερμένοι δεν θα κατεδαφιστεί. "Είναι πλέον μέρος της ιστορίας της πόλης και σύμβολο του δυναμισμού των νέων!" πρόσθεσε, προκαλώντας αντιδράσεις στην τοπική ολιγαρχική ελίτ και στους ακροδεξιούς κύκλους.
«Μας σκοτώνουν, μας ληστεύουν, από ψηλά κοιτάζουν πώς μας αποτελειώνουν. Μας σκοτώνουν, μας σφαγιάζουν, από ψηλά στέλνουν τους δικούς μας να μας πυροβολήσουν!» είναι το ρεφρέν από ένα τραγούδι σε ρυθμό ραπ, που έγινε δημοφιλές τις ημέρες που το Κάλι είχε τυλιχθεί στις φλόγες της οργής. Λόμα ντε λα Κρους. Πουέρτο Μαντέρα. Αποκαλύπσε. Πουέντε ντε λας Μιλ Ντίας. Πάσο ντελ Κομέρσιο. Σαμέκο. Σιλοέ. Μερικές από τις πλατείες, τα σταυροδρόμια, τις γέφυρες και τις λαϊκές γειτονιές που έγιναν σύμβολα πεισματικής αντίστασης στις δυνάμεις καταστολής και ορμητήρια για επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κυβερνητικά κτίρια και λεηλασίες σε εμπορικά κέντρα. Σε πολλά από αυτά δόθηκαν καινούρια ονόματα. Λόμα Ντιγκνιδάδ, λόφος της Αξιοπρέπειας. Πουέντε ντε λας Μιλ Λούτσας, γέφυρα των Χιλίων Αγώνων. Την οργή των διαδηλωτών συγκέντρωσαν και μνημεία της ισπανικής αποικιοκρατίας. Το Κάλι ξύπνησε την 28 Απριλίου με γκρεμισμένο το χάλκινο άγαλμα του ιδρυτή της πόλης, κονκισταδόρ Σεμπαστιάν ντε Μπελαλκάσαρ από ομάδα Ινδιάνων Μισάκ. Σε 33 σημεία στήθηκαν μεγάλα οδοφράγματα τα οποία παρέλυσαν την κίνηση και την οικονομία στην πόλη για εβδομάδες. Από τις πρώτες ημέρες οι δυνάμεις καταστολής έριξαν στον ψαχνό. Με εντολή του προέδρου Ντούκε αναπτύχθηκαν χίλιοι στρατιώτες με βαριά οχήματα. Το Κάλι πλήρωσε τον βαρύτερο φόρο αίματος. Από τους 74 μέχρι σήμερα καταγραμμένους νεκρούς στην διάρκεια των κινητοποιήσεων τουλάχιστον 42 έπεσαν στο Κάλι. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι δράστες ήταν μέλη της ειδικής ομάδας Esmad, στρατιώτες ή αστυνομικοί. Εκατοντάδες οι τραυματίες. Καταγγέλθηκαν ακόμη περιπτώσεις βασανιστηρίων και βιασμών από αστυνομικούς, ενώ έχει φτιαχτεί μια λίστα που περιέχει μια εκατοντάδα αγνοούμενους! Ήταν τέτοια η έκταση της σφαγής που ανάγκασε την Μισέλ Μπασελέ, επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα να ζητήσει έρευνα. Στην πόλη συνεχίζονται μέχρι σήμερα σποραδικές συγκρούσεις και τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες δεν έχουν σταματήσει να περιπολούν και να πρωταγωνιστούν σε επιθέσεις.
Κατακερματισμένη από απίστευτες κοινωνικές διαιρέσεις δεμένες με φυλετικές αντιθέσεις, η πόλη κρύβει στα σωθικά της βαθιά κοινωνικά προβλήματα και πολύ ταξικό μίσος. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η ανεργία το πρώτο τρίμηνο του 2021 έφτασε το 19% και η ακραία φτώχεια το 36 %. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία στην διάρκεια της πανδημίας. Ο ιός κτύπησε θανατηφόρα τις ανατολικές γειτονιές και τις παραγκουπόλεις στις πλαγιές των λόφων. Το 85% των καταγραμμένων θανάτων από Covid-19 ήταν σε αυτές τις περιοχές στις οποίες υπάρχει υψηλή συγκέντρωση μαύρου πληθυσμού. Χάθηκαν περισσότερες από διακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίας, έβαλαν λουκέτο χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, βραχυκύκλωσε η άτυπη οικονομία και οι ανισότητες που ήταν ήδη τεράστιες, μεγάλωσαν και άλλο. Γι αυτό ελάχιστοι παραξενευτήκαν όταν νεαροί διαδηλωτές επιτέθηκαν με σφοδρότητα σε πλούσια προάστια και εκεί αντιμετώπισαν την δολοφονική βία των μπράβων που φρουρούν τις βίλες των πλουσίων. Επίκεντρο τέτοιων βίαιων σκηνών η Σιουντάδ Χαρντίν, ένα καταπράσινο προάστιο στο Κάλι με πολυτελείς κατοικίες, γεμάτο πισίνες και πλούσιους κήπους. Εκτός από τους συνδικαλισμένους εργαζόμενους και αγρότες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για εθνική απεργία στην εξέγερση συμμετείχαν ορμητικά ανοργάνωτοι νέοι δίχως μέλλον από τα μπάριος. Αυτοί έδωσαν δυναμική και συνέχεια στην απεργία και μπήκαν μπροστά στις οδομαχίες, μετατρέποντας μια εργατική κινητοποίηση σε μια πανεθνική εξέγερση. Στο Κάλι και στις άλλες μεγάλες πόλεις νεανικές συλλογικότητες σαν την Πρίμα Λίνεα, καλλιτεχνικά σχήματα του δρόμου, μαθητές και φοιτητές, βρέθηκαν νυχθημερόν στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Οργάνωσαν την ζωή στα οδοφράγματα, λειτούργησαν συλλογικές κουζίνες και ομάδες περιφρούρησης. Παρά την δολοφονική αστυνομική επίθεση ένα κομβόι αλληλεγγύης, μια Minga, όπως λέγεται στα Κέτσουα η συλλογική κοινοτική δράση, κουβαλώντας τρόφιμα, που οργάνωσαν αυτόχθονες Ινδιάνοι, κατάφερε να μπει στο Κάλι. Νέοι μαύροι, μεστίζος και ιθαγενείς Νάσα ενώθηκαν στους δρόμους. Το Κάλι η πιο πολυφυλετική πόλη και εργατική τάξη στην Κολομβία έχει ανοικτούς λογαριασμούς με τον συστηματικό ρατσισμό που καλλιεργεί το καθεστώς της λευκής ελίτ. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν σημεία στην πόλη που απαγορεύεται να επισκεφθούν μαύροι και ινδιάνοι.
Το ξέσπασμα της πανδημίας ανέστειλε μια μεγάλη φοιτητική κινητοποίηση που ξεκίνησε το 2019. Την κοινωνική φωτιά όμως δεν την έσβησε. Το αντίθετο. Έχυσε και άλλη βενζίνη στο έδαφος. Όταν η κυβέρνηση Ντούκε ανακοίνωσε μια δέσμη φορολογικών μέτρων σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και ανατιμήσεις βασικών καταναλωτικών ειδών μέσω της έμμεσης φορολογίας, η φωτιά αναζωπυρώθηκε. Η γενική απεργία στις 28 Απριλίου που κήρυξαν τα εθνικά συνδικάτα ξεπέρασε τις προσδοκίες και των πιο αισιόδοξων. Και έσπειρε τον φόβο στην ολιγαρχία και στα ξένα αφεντικά της. Ο Ντούκε εντολοδόχος του Ουριμπισμού αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Απέσυρε το φορολογικό νομοσχέδιο και έβαλε στο συρτάρι ένα νόμο για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της υγείας. Η δημοτικότητα του είναι στο ναδίρ. Ο υπουργός Οικονομικών, Αλμπέρτο Καρασκίλια παραιτήθηκε κακήν-κακώς. Η Κολομβία μπήκε σε μια περίοδο αναταραχής και ήδη τα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας αναζητούν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις για να σβήσουν την κοινωνική πυρκαγιά. Κράτος στρατηγικής σημασίας για την αμερικάνικη πολιτική στον νότιο κώνο, το μοναδικό με δεσμούς με το ΝΑΤΟ, με εξασθενημένο αλλά ακόμη ζωντανό το αριστερό αντάρτικο και βυθισμένο στις κοινωνικές ανισότητες, στην διαφθορά και την εγκληματικότητα γίνεται νέος πονοκέφαλος για την Ουάσινγκτον. Οι συχνές δολοφονίες συνδικαλιστών, κοινωνικών αγωνιστών και αποστρατευμένων ανταρτών αποδείχθηκε πως δεν αρκούν. Φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Από εκεί που η Κολομβία προορίζονταν να γίνει ηγέτης του αντικομουνιστικού αγώνα στην ήπειρο, αποδείχθηκε ένας βαριά ασθενής. Να γιατί ο νέος επικεφαλής της CIA, μια παλιά αλεπού της αμερικάνικης διπλωματίας, ο Γουίλιαμ Μπερνς, εμφανίστηκε στα τέλη του Ιουνίου στην Μπογκοτά...
Πηγές και προτάσεις
Η λίστα των καταγραμμένων νεκρών διαδηλωτών, www.indepaz.org.co/victimas-de-violencia-homicida-en-el-marco-del-paro-nacional
Το τραγούδι Nos están matando των Yoky Barrios και El Barragán www.youtube.com/watch?v=4nyCmEcjRkY
Μια συλλογή από φωτογραφίες, www.huffingtonpost.gr/entry/enas-laos-stoes-dromoes-epi-ena-mena-ti-semvainei-sten-kolomvia_gr_60b32c65e4b04ddf13eed963
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου