Σκαρφαλωμένο σε ύψος 4090 μέτρων, στο Βολιβιανό αλτιπλάνο, στα νότια της χώρας, το Ποτοσί αποτελεί ζωντανό μνημείο της αποικιοκρατικής λεηλασίας. Εκεί οι Ισπανοί κονκισταδόρες εγκατέστησαν χιλιάδες ιθαγενείς, για να σκάβουν το γειτονικό βουνό, το Cerro Rico, και να στέλνουν τους χιλιάδες τόνους ασημιού στην Ευρώπη. Μέσα σε τρεις αιώνες περίπου, από το 1545 ως το 1825, υπολογίζονται σε 8 εκατομμύρια οι Ιντιος και οι Νέγροι σκλάβοι, που πέθαναν δουλεύοντας στα μεταλλεία από ασθένειες, ατυχήματα και την μόλυνση. Το Ποτοσί, τον 17ο αιώνα ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο, πολυπληθέστερο ακόμη και από το Λονδίνο! Και το βουνό έβγαλε από τα σπλάχνα του πάνω από 62.000 μετρικούς τόνους ασήμι, δικαιώνοντας αυτούς που το ονόμασαν "πλούσιο βουνό".
Τώρα το ασήμι και ο ψευδάργυρος μπορεί να λιγόστεψαν, αλλά η αθλιότητα στη ζωή των ιθαγενών μεταλλωρύχων είναι αντάξια της αποικιοκρατικής ιστορίας της περιοχής. Στις στοές του ορυχείου που η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική με θερμοκρασίες πάνω από 400, οι 8.000 μεταλλωρύχοι συνεχίζουν να δουλεύουν για δώδεκα και δεκαπέντε ώρες συνεχώς χωρίς ούτε ένα διάλειμμα για φαγητό. Ανάμεσά τους και μια χιλιάδα περίπου παιδιά σε ηλικία από τα οκτώ έως τα δώδεκα. Η πυριτίαση των πνευμόνων είναι η πιο διαδεδομένη αρρώστια, που βγάζει σε λίγο καιρό ανίκανους σχεδόν όλους τους ανθρακωρύχους. Ο μέσος όρος ζωής στην περιοχή είναι τα σαράντα χρόνια, και όσοι τα ξεπερνάνε θεωρούνται ιδιαίτερα τυχεροί. Μόνο που οι περισσότεροι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν ως το τέλος, μιας και οι κυβερνητικές υπηρεσίες για να εγκρίνουν μια πενιχρή σύνταξη πρέπει να διαπιστώσουν 80% με 90% ποσοστά καταστροφής στους πνεύμονες!
Η μόνη παρηγοριά για τους σύγχρονους σκλάβους στα ορυχεία είναι το συνεχές μάσημα φύλλων κόκας, που βοηθάει στο να κρατιέται το σώμα σε εγρήγορση και να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες μέσα στις υπόγειες στοές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου