Το Αμπαλάκ, είναι ένα μικρό χωριό Τουαρέγκ, στον κεντροδυτικό Νίγηρα. Απέχει περίπου 800 χιλιόμετρα, από την πρωτεύουσα Νιαμέι. Οπως και στα περισσότερα χωριά της περιοχής, ο θεσμός της δουλείας είναι ευρύτατα διαδεδομένος. Κάθε "κύριος", ειδικά από τις φυλές Τουαρέγκ και Φουλάνι, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητά του, κατέχει μια ομάδα σκλάβων, για να δουλεύουν στην κτηνοτροφία που είναι η βασική δραστηριότητα. Η σκλαβιά ανθρώπων είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη επίσης στον βόρειο Νίγηρα, στην επαρχία Ακαντέζ, αλλά και στα νότια στην Ζιντέρ. Μόλις πρόσφατα ανθρωπιστικές οργανώσεις άρχισαν να ανακαλύπτουν την κατάσταση και να προσπαθούν να υπολογίσουν την έκταση της.
Οι άνθρωποι αυτοί, που οι περισσότεροι έχουν γεννηθεί σκλάβοι, ζούνε σε συνθήκες ανάλογες των ζωών, χρησιμοποιούνται στις δυσκολότερες και εξοντωτικές εργασίες, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, μπορούν να πουληθούν ανά πάσα στιγμή σε ένα νέο αφέντη, τιμωρούνται με βαναυσότητα ή δολοφονούνται. Ακόμα και για την αναπαραγωγή τους τον αποκλειστικό λόγο έχει ο αφέντης τους, που καθορίζει την ηλικία και τον σύντροφο για τον γάμο.
Υπάρχει μεγάλη ασάφεια για τον πραγματικό αριθμό αυτών των ανθρώπων που ζούνε στην σκλαβιά. Πολύ συντηρητικές εκτιμήσεις τους υπολογίζουν σε 40 χιλιάδες, αλλά ορισμένοι υπολογισμοί τους φτάνουν έως και σε 800 χιλιάδες. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία και η πρόσβαση σε αρκετές περιοχές της χώρας είναι πολύ δύσκολη.
Ο Νίγηρας είναι μια από τις φτωχότερες αφρικάνικες χώρες, όπου οι δυο στους τρεις κάτοικους ζούνε στο έσχατο επίπεδο της φτώχειας, το κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι 200 δολάρια και ο μέσος όρος ζωής δεν ξεπερνά τα 45 χρόνια!! Με έκταση δυο φορές όσο η Γαλλία, συμπεριλαμβάνει τεράστιες εκτάσεις ερήμου και μόνο το υπέδαφος του έχει ιδιαίτερη άξια, μια και σε αυτό κρύβονται μεγάλα αποθέματα στρατηγικών μετάλλων και ειδικά ουρανίου. Οπως και οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής απέκτησε την τυπική ανεξαρτησία της στην δεκαετία του ’60, φέρνει όμως ισχυρά τα ίχνη της αποικιοκρατικής λεηλασίας και καταδυνάστευσης. Αλλά και μετέπειτα οι νεο-αποικιοκρατικές δομές και η υποτελής αντιδραστική ελίτ που ανέλαβε την εξουσία δεν επέτρεψαν καμία ουσιαστική αλλαγή και πρόοδο στις κοινωνικές σχέσεις.
Η κυβέρνηση μόλις και μετά βίας τελευταία, αναγκάστηκε να νομοθετήσει σκληρές ποινές για αυτούς που κρατάνε ανθρώπους στην σκλαβιά, χωρίς όμως κάποιο ιδιαίτερο πρακτικό αντίκρισμα, ενώ ισχυρές ακόμη είναι οι φωνές που θεωρούν ότι ο θεσμός της σκλαβιάς αποτελεί μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Αφρικής!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου