Λύδδα/Αλ-Λιντ/Λοντ, κατεχόμενη Παλαιστίνη | Μωσαϊκό πολιτισμών, ηφαίστειο αντιθέσεων

7600 π.χ. Η ανθρώπινη παρουσία στην Λύδδα βυθίζεται στην προϊστορία. Δύο απαράμιλλης τεχνικής μωσαϊκά της βυζαντινής περιόδου μιλάνε γι αυτήν. ΛΩΔ ΗΤΟΙ ΛΥΔΕΑ Η Κ [ΑΙ] ΔΙΟCΠΟΛΙC, ατείχιστη με δύο κεντρικούς δρόμους και μια πύλη. Έτσι περιγράφεται στον μοναδικό χάρτη της Μάνταμπα, στο δάπεδο της ορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, στην σημερινή Ιορδανία. Το 1996 ανακαλύφθηκε ένα μωσαϊκό στα ερείπια αρχοντικής κατοικίας στα όρια της πόλης. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση, καλοδιατηρημένο ψηφιδωτό που έχει βρεθεί στην Παλαιστίνη. Εκεί που διασταυρώνονταν οι αρχαίοι δρόμοι που συνδέανε την Δαμασκό με το Κάιρο και την Ιερουσαλήμ με την Γιάφα. Δεκαπέντε χιλιόμετρα από το Τελ-Αβίβ, δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, στο μέσο του σημερινού Ισραήλ. Η πόλη στην μακραίωνη διαδρομή της γνώρισε πολλούς κατακτητές, έζησε δόξες, καταστροφές και μετονομασίες. Λοντ στην εβραϊκή βίβλο, Διόσπολις στην Ελληνιστική εποχή, Λύδδα στην Καινή Διαθήκη, Αλ Λιντ στην αραβική κατάκτηση, και ξανά Λοντ, αφότου την άρπαξε παράνομα το σύγχρονο Ισραήλ το 1948.  

1948. Έξοδος από την Λύδδα,πορεία θανάτου

Τότε στην Λύδδα κατοικούσαν σχεδόν μόνο Άραβες Παλαιστίνιοι συμβιώνοντας αρμονικά με μικρές κοινότητες Ορθοδόξων από διάφορες εθνότητες και λιγοστοί Εβραίοι. Στην απογραφή του 1945, υπήρχαν 14910 μουσουλμάνοι, 1840 χριστιανοί και 20 Εβραίοι. Σύμφωνα με το σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ του 1947, η πόλη θα ανήκε στο μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος. Ήταν 11 Ιουλίου του 1948, στην διάρκεια του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου, όταν ένα μηχανοκίνητο τάγμα κομάντος της Χαγκανά εισέβαλε στην Λύδδα. Στην πόλη είχαν καταφύγει πολλοί ξεριζωμένοι Παλαιστίνιοι. Οι εισβολείς σκόρπισαν αδιάκριτα τον θάνατο βομβαρδίζοντας και πυροβολώντας εν ψυχρώ. Ένας αυτόπτης δημοσιογράφος από την New York Herald-Tribune, έγραψε για δεκάδες πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών που κείτονταν στους δρόμους. Αρκετοί από αυτούς είχαν καταφύγει στο Μεγάλο Τζαμί της πόλης και σφαγιάστηκαν με αποτρόπαιο τρόπο. Υπολογίζονται σε τετρακόσιοι οι νεκροί εκείνων των ωρών. Πρωταγωνιστές στο έγκλημα οι μετέπειτα, ισραηλινός πρόεδρος Μπεν Γκουριόν, ο πρωθυπουργός ( και νομπελίστας !) Ράμπιν και ο Μοσέ Νταγιάν. Στις 13 Ιουλίου όλοι οι κάτοικοι της πόλης μαζί με εκείνους της γειτονικής Ράμλα συγκεντρώθηκαν από τους δολοφόνους και εκδιώχθηκαν, ακολουθώντας κατεύθυνση ανατολικά. Ήταν μια πορεία θανάτου όπως ονομάστηκε. Από την Λύδδα ξεκίνησαν 35 χιλιάδες. Ο Ζωρζ Χαμπάς, ο γνωστός ηγέτης της κατοπινής αντίστασης περιέγραψε: “Περπατούσαμε. Ήταν μια καυτή μέρα τον μήνα του Ραμαζανιού. Κάποιοι κοντά μας έλεγαν ότι αυτή ήταν η Ημέρα της Κρίσης, και άλλοι είπαν ότι αυτή ήταν η Κόλαση” Πολλοί πέθαναν από την αφόρητη ζέστη, την δίψα και τις κακουχίες. Η Λύδδα δεν υπήρχε πλέον. Τα σπίτια, όσα δεν καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν. Από τους Παλαιστίνιους έμειναν πίσω μοναχά χίλιοι κάτοικοι. Ήταν μια κλασσική εθνοκάθαρση ! Ακόμη και ο ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας Ari Shavit στο γνωστό βιβλίο του “My Promised Land”, περιγράφοντας με λεπτομέρειες όσα έγιναν ομολογεί πως Λύδδα και Σιωνισμός δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν!

Από την κηδεία του Μούσα Χασούνα στην Λοντ

Σήμερα η Λύδδα έχει 78 χιλιάδες κατοίκους. Από αυτούς το 30% είναι Άραβες πολίτες του Ισραήλ. Λιγοστοί από τους παλιούς κατοίκους και αρκετοί προερχόμενοι από νέες εκτοπίσεις. Η αραβική κοινότητα αποτελείται από χριστιανούς και μουσουλμάνους, πρόσφυγες Βεδουίνους από την έρημο Νεγκέβ, Παλαιστίνιους που ήρθαν από την Δυτική Όχθη και την Γάζα. Αρκετοί από αυτούς για να προστατευτούν επειδή κατηγορήθηκαν πως συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Αλλά και οι Εβραίοι είναι μοιρασμένοι σε πολλές εθνικές κοινότητες και θρησκευτικά ρεύματα. Προερχόμενοι από την εβραϊκή διασπορά, έχουν εγκατασταθεί σε διαφορετικές φάσεις. Από αραβικές χώρες, από την Αιθιοπία, την Ρωσία και αλλού. Ορισμένοι αποδίδουν την προτίμηση τους στην Λύδδα στην γεωγραφική εγγύτητά της με το αεροδρόμιο. Ήταν η πρώτη και η τελική κατοικία τους ερχόμενοι σε μια ξένη χώρα. Όχι άδικα πολλοί αποκαλούν την Λύδδα ένα μωσαϊκό θρησκευτικών και εθνικών πολιτισμών ! Ορισμένοι μάλιστα θεωρούν πως θα μπορούσε να γίνει σύμβολο κοινής συμβίωσης. Πράγματι έχει εξελιχθεί σε σύμβολο, αλλά από την ανάποδη ! Σε πρότυπο των εκρηκτικών εθνικών και κοινωνικών αντιθέσεων που διατρέχουν το σιωνιστικό κρατικό κατασκεύασμα. Το οποίο έχει βάση της ύπαρξης του την διαρκή καταπίεση, τις βαθιές διακρίσεις και τις απίστευτες ανισότητες. Ένα ιδιόμορφο, πολυεπίπεδο απαρτχάιντ, οι εκρηκτικές αντιφάσεις του οποίου αναδύθηκαν με βίαιο τρόπο τις τελευταίες εβδομάδες.

Από την κηδεία του Ισραηλινού ηλεκτρολόγου

Για εκείνους που ξέρανε τι συμβαίνει στις αραβικές γειτονιές στην Λύδδα και παρατηρούσαν προσεχτικά όσα διαδραματίζονταν εκεί τα τελευταία χρόνια, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν ήταν απρόσμενα. Χωρισμένη σε εβραϊκούς και αραβικούς τομείς, σε ορισμένες περιπτώσεις με ψηλούς τσιμεντένιους φράκτες, η πόλη από καιρό έχει εξελιχθεί σε μια κοινωνική και εθνοτική ωρολογιακή βόμβα. Στις αραβικές γειτονιές η ανεργία, τα σοβαρά στεγαστικά προβλήματα και η πλήρης έλλειψη υποδομών έχει εξωθήσει ιδιαίτερα τους νέους σε παραβατικές συμπεριφορές του κοινού ποινικού δικαίου και στα ναρκωτικά. Τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν μόνιμη ύδρευση και ηλεκτρικό ρεύμα, είναι κτισμένα δίχως άδεια και οι εικόνες με τους χωματόδρομους, και τις παράγκες μοιάζουν περισσότερο με αυτές στην Γάζα. Μια ανοικτή τάφρος λειτουργεί ως αποχετευτικό σύστημα. Παρόμοια κοινωνικά προβλήματα αντιμετωπίζουν και πολλοί Εβραίοι έποικοι, ειδικά αυτοί που ήρθαν από την Αφρική και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η φτώχεια ενώνει Εβραίους και Άραβες αλλά και τους χωρίζει σπέρνοντας αντιθέσεις. Το 95% των κατοίκων της Λοντ ζούνε ζουν κάτω από τον επίσημο δείκτη φτώχειας. Επεισόδια βίας, συμμορίες και εγκλήματα είναι συνηθισμένα φαινόμενα, σε σημείο να θεωρείται μία από τις πιο επικίνδυνες πόλεις. Ο σκουπιδοτενεκές του Ισραήλ, είναι μια έκφραση που της έχει δοθεί από τα ΜΜΕ ! Σε όλα αυτά προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η πολιτική νέου εκτοπισμού που εφαρμόζουν οι Σιωνιστές. Μια εθνικιστική οργάνωση, η «Garin Torani», εμφανίστηκε το 2005 στην πόλη, τότε που ο Αριέλ Σαρόν αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω Εβραίους εποίκους από περιοχές της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Η οργάνωση δρα σε μικτές αραβοϊσραηλινές πόλεις, προσπαθώντας να ενισχύσει τους εποίκους και να πιέσει με διάφορα μέσα τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η δράση της έχει πυροδοτήσει τις αντιθέσεις και το μίσος και έδωσε «αέρα» στους ακροδεξιούς σιωνιστές. Η Λύδδα από καιρό έβραζε από οργή και απόγνωση !

Εικόνα από τον  βανδαλισμό  του μουσουλμανικού  νεκροταφείου στην Λύδδα

Τα γεγονότα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στο Αλ-Άκσα ξεσήκωσαν τον αραβικό πληθυσμό στην Λύδδα. Η δολοφονία του Μούσα Χασούνα, 31 ετών, επισκευαστή αυτοκινήτων, πατέρα τριών παιδιών το βράδυ της Δευτέρας 11 Μάιου από Ισραηλινό έποικο, έβαλε φωτιά στην πόλη. Ο Μούσα πήγαινε στο σπίτι του όταν πυροβολήθηκε. Είχαν προηγηθεί επιθέσεις ακροδεξιών Εβραίων σε Άραβες. Η κηδεία του εξελίχθηκε σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και τους ακροδεξιούς. Οι τελευταίοι οργανωμένοι σε συμμορίες τρομοκρατούσαν στους δρόμους, λίντσαραν νέους, επιτέθηκαν σε ένα τζαμί και έφτασαν να βεβηλώσουν ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Άλλοι δύο σκοτώθηκαν από τους στρατιώτες. Οργισμένοι Άραβες διαδηλωτές επιτέθηκαν σε κρατικά κτίρια, αυτοκίνητα και σε μια συναγωγή. Ο ακροδεξιός δήμαρχος Χαΐρ Ρεβίβο έθεσε την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, απαγόρευσε την κυκλοφορία και μίλησε με θράσος για Νύκτα των Κρυστάλλων σε βάρος των Εβραίων ! Την επομένη εμφανίστηκε και ο Νετανιάχου κάνοντας απειλητικές δηλώσεις. Ήταν όμως αργά. Ούτε ο φόβος κυριάρχησε, ούτε η οργή καταλάγιασε. Τις επόμενες ημέρες ένας Εβραίος σκοτώθηκε σε συγκρούσεις. Η Λύδδα έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα που ακούστηκε πολύ μακριά. Πόλεις σαν την Χάιφα, την Ράμλα, την Άκρα, την Γιάφα ακολούθησαν. Το σιωνιστικό κατοχικό κράτος είδε μπροστά του ένα νέο μέτωπο, πιο εσωτερικό από αυτό στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα, και γι αυτό μακροπρόθεσμα πιο επικίνδυνο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά ακριβώς τα γεγονότα έχουν προβληματίσει σοβαρά πολλούς φίλο-ισραηλινούς αναλυτές με ορισμένους να μιλάνε για μελλοντικό εμφύλιο πόλεμο.

Μπορεί η παλιά Λύδδα να μην υπάρχει πια. Ήταν λένε τόσο πυκνοδομημένη που θα μπορούσε κανείς να την διασχίσει περπατώντας πάνω στις στέγες. Μαζί με τον διωγμό των Παλαιστίνιων οι Σιωνιστές την γκρέμισαν σχεδόν ολόκληρη, αφήνοντας την για δύο χρόνια ακατοίκητη. Ήταν η δεύτερη καταστροφή μετά από εκείνη το 66 μ.χ. από τον ρωμαϊκό στρατό. Εικόνες της ζουν μοναχά στις μνήμες όλο και λιγότερων ηλικιωμένων προσφύγων που πρόλαβαν να την γνωρίσουν και σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Η νέα Λύδδα, σε πείσμα των καινούριων κατακτητών, αναδείχνεται το ίδιο ανθεκτική και ατίθαση με την παλιά. Νίκησε όλους τους κατακτητές και συνεχίζει να αντιστέκεται κουβαλώντας την προαιώνια ιστορία της. «Μπορεί να συνεχίσουμε να κερδίζουμε τις μάχες, οι οποίες θα γίνουν δυσκολότερες αν η αναμέτρηση εξαπλωθεί και σε άλλα μέτωπα. Αλλά θα χάσουμε σταδιακά τον πόλεμο» προειδοποίησε, ο Νταβίντ Χόροβιτς, ένας υπεράνω υποψίας δημοσιογράφος σε άρθρο του προχθές στους «Τάιμς του Ισραήλ».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ένα άρθρο για τα γεγονότα του 1948, www.counterpunch.org/2018/07/16/the-lydda-death-march-and-the-israeli-state-of-denial επίσης το άρθρο του Ari Shavit στο New Yorker www.newyorker.com/magazine/2013/10/21/lydda-1948