Αμπιμαέλ Γκουσμάν - Αντικομουνιστές ιεροεξεταστές ή πως θάβεται ένας μύθος;

Κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, συγκεντρώνονται για να το γιορτάσουν, κυρίως όμως να υπενθυμίσουν την μεγάλη προσφορά τους, με το αζημίωτο εννοείται, στην διάσωση της Δημοκρατίας στο Περού, όπως ισχυρίζονται. Είναι απόστρατοι αστυνομικοί, διαφορετικών βαθμών, μέλη της GEIN, της ειδικής ομάδας πληροφοριών, η οποία ιδρύθηκε στα πλαίσια της Εθνικής Αντιτρομοκρατικής Διεύθυνσης, της διαβόητης DINCOTE. Ξεκίνησαν στις αρχές του 1990 επί προεδρίας του σοσιαλδημοκράτη Γκαρσία και συνέχισαν στα χρόνια του φασίστα Φουχιμόρι. Επιχείρηση Βικτόρια. Ογδόντα έξι προσεκτικά διαλεγμένοι αστυνομικοί με επικεφαλής τον αστυνόμο Μπενεδίκτο Χιμένες, μπήκαν στο κυνήγι της ηγεσίας του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού, αφού πρώτα στρατολογήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν με υλικό προηγμένης τεχνολογίας από την αμερικάνικη πρεσβεία στην Λίμα και την CIA. 

Ήταν 12 Σεπτεμβρίου του 1992, όταν το κυνηγητό κατάφερε να εντοπίσει το ανεκτίμητο θήραμα. Αργά το βράδυ εκείνης της ημέρας, ύστερα από εβδομάδες παρακολούθησης, μια ομάδα αστυνομικών εισέβαλλε σε μια τριώροφη μονοκατοικία στην γειτονιά Λος Σάουσες, στην σημερινή οδό Βαρσοβίας, αριθμός 459, στην μεσοαστική συνοικία Σουρκίγιο της Λίμα. Ήταν ένα από τα πολλά κρησφύγετα της Κεντρικής Επιτροπής στην πρωτεύουσα. Συνέλαβαν τον ιστορικό ηγέτη του κόμματος Αμπιμαέλ Γκουσμάν Ρεϊνόσο, γνωστό ως Πρόεδρος Γκονζάλο και άλλα σημαντικά στελέχη. Ήταν η αρχή του τέλους για μια από τις πιο αιματηρές ένοπλες εξεγέρσεις στην Λατινική Αμερική και η έναρξη μιας εκστρατείας γραψίματος της ιστορίας από χέρια που ήταν βουτηγμένα στο αίμα! Από τους νικητές δηλαδή, ντόπιους και ξένους, που έκαναν τα πάντα για να διασώσουν το αντιδραστικό, μειοψηφικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Περού. Για να προσδώσουν μάλιστα αντικειμενικότητα στην εκστρατεία συκοφαντίας δημιούργησαν αργότερα και μια επιτροπή. Την ονόμασαν Επιτροπή Αλήθειας! Για να μπορεί να αναπαράγει με πειστικότητα τα πιο τερατώδη ψέματα! Χρεώνοντας στο ΚΚ Περού περισσοτέρους από τους μισούς σκοτωμένους της περιόδου οι οποίοι σύμφωνα με πολλές εκτιμήσεις ξεπέρασαν τις εξήντα χιλιάδες. Και παρουσιάζοντας το κόμμα και το αντάρτικο ως τρελούς τρομοκράτες και αδίστακτους δολοφόνους! “Όταν συλλάβαμε τον Γκουσμάν, οι πράκτορες της CIA εξαφανίστηκαν” δήλωσε χρόνια μετά με αφοπλιστική ειλικρίνεια ένας αξιωματικός της GEIN. Η δουλειά είχε γίνει. Η ομάδα στην συνέχεια διαλύθηκε άλλα όλοι πήραν βαθμούς, τιμητικές διακρίσεις και πλούσιες παροχές. Ονομάστηκαν «ήρωες της Δημοκρατίας»! Ο Χιμένες προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκλεχθεί βουλευτής ενώ παραλίγο γλύτωσε την φυλακή όταν κατηγορήθηκε για σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα. Ενδεικτικό της ποιότητας των εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ, κεφαλοκυνηγών. Σήμερα αποτελούν μια δραστήρια ένωση αποστράτων που θέλει να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις θεωρώντας τον εαυτό της θεματοφύλακα του καθεστώτος και του αντιτρομοκρατικού αγώνα. Φέτος τον Μάιο, πριν τις προεδρικές εκλογές, με ανακοίνωση επέσεισαν τον κίνδυνο από την εκλογή Καστίγιο, προειδοποιώντας για πολιτική επάνοδο του Φωτεινού Μονοπατιού! Είχαν συγκεντρωθεί συμβολικά για να κάνουν δηλώσεις στην οδό Ταράτα, στην πλούσια συνοικία Μιραφλόρες της Λίμα. Εκεί που οι Σεντερίστας έκαναν μια από τις πιο αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις, λίγους μήνες πριν την σύλληψη του Γκουσμάν. Είχε προηγηθεί το πραξικόπημα Φουχιμόρι τον Απρίλιο του 1992, η αναστολή του Συντάγματος, η διάλυση του Κογκρέσου και η κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στο Φωτεινό Μονοπάτι με μαζικές δολοφονίες αμάχων αγροτών στην ύπαιθρο. Ήταν ο καιρός που πέρα από τον στρατό και την αστυνομία στην σύγκρουση μπήκαν και παραστρατιωτικές ακροδεξιές συμμορίες καθοδηγούμενες από κρατικές υπηρεσίες, συναγωνιζόμενες σε μαζικές σφαγές αγροτών και φοιτητών. Η διαβόητη ομάδα Κολίνα, που φτιάχτηκε στα χρόνια του Φουχιμόρι, πρωταγωνιστεί στα μαζικά εγκλήματα στο Μπάριος Αλτος της Λίμα και στο Πανεπιστήμιο Ενρίκε Γκουσμάν ι Βάλιε, στην σφαγή εννέα φοιτητών και μιας καθηγήτριας, γνωστή ως υπόθεση Καντούτα.

Φέτος η ετήσια συνάντηση είχε ένα επιπλέον λόγο να είναι εορταστική. Μια ημέρα νωρίτερα ανακοινώθηκε ο θάνατος του Αμπιμαέλ Γκουσμάν. 86 ετών, θαμμένος στην κυριολεξία για 29 χρόνια σε ένα στενό υπόγειο κελί από την ημέρα της σύλληψης του, στην αυλή της ναυτικής βάσης Καγιάο, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Παρά τις εκκλήσεις από το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης για την ζωή του, η νέα κυβέρνηση ύστερα από ένα σύντομο διάστημα νοσηλείας, τον ξαναέστειλε στην φυλακή-τάφο. Ο Γκουσμάν δικάστηκε δυο φορές αφού πρώτα είχε διαπομπευτεί και δαιμονοποιηθεί σε υπερθετικό βαθμό. Στο πρώτο δικαστήριο οι στρατιωτικοί δικαστές φορούσαν κουκούλες! Στο δεύτερο που έγινε τον καιρό της προεδρίας Τολέδο, ύστερα από την πτώση του φασίστα Φουχιμόρι, απαγορεύτηκε ακόμη και στους δημοσιογράφους να την παρακολουθήσουν, ύστερα από την πρώτη δημόσια συνεδρίαση. Εκείνη την ημέρα ο Γκουσμάν και τα υπόλοιπα δικαζόμενα ηγετικά στελέχη σηκώθηκαν όρθιοι και με σφιγμένες τις γροθιές φώναξαν επαναστατικά συνθήματα. Η περουβιάνικη “δημοκρατία” δεν μπορούσε να αντέξει το γεγονός πως παρά την πολύχρονη απομόνωση η ηγεσία του κόμματος άντεχε και έστελνε μηνύματα επαναστατικής πάλης! Δυο φορές καταδικάστηκε ο ίδιος και τα ηγετικά στελέχη σε ισόβια. Η συνάντηση των απόστρατων πρακτόρων ξεκίνησε, όπως κάθε φορά, με εκκλησιασμό στον καθεδρικό ναό της Λίμα. Παρέστησαν τριάντα πέντε από την αρχική ομάδα. Ο αρχιεπίσκοπος Κάρλος Καστίγιο τους ευχαρίστησε για την μεγάλη τους προσφορά λέγοντας: «Ο Θεός να σας ευλογεί πάντα, φυτέψατε τον σπόρο της ελπίδας για τη χώρα»! Στην έξοδο από τον ναό ο Χιμένες και οι υπόλοιποι “ευλογημένοι” από τον εκπρόσωπο του Θεού, ακολουθώντας την παλιά δοκιμασμένη παράδοση της Ιερής Εξέτασης που γνωρίζει καλά η Καθολική Εκκλησία, ζήτησαν να καεί το σώμα του Γκουζμάν και να μην δοθεί για ταφή στους συγγενείς και τους οπαδούς του. Όπως δήλωσε κυνικά ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Κάρλος Μοράν και μέλος της GEIN, η σκέψη Γκονζάλο δεν έχει πεθάνει! “Αυτή η φανατική ιδεολογία υφίσταται και επιδιώκει να κατακτήσει την εξουσία πάση θυσία διεισδύοντας στην εθνική πολιτική ζωή”.

Ο ένοπλος αγώνας του ΚΚ Περού στις αρχές του Ογδόντα, στην εποχή των καταρρεύσεων και της μεγάλης υποχώρησης, πήγε κόντρα στο ρεύμα που επικρατούσε εκείνον τον καιρό στην Λατινική Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Κινητοποίησε σε μαζική κλίμακα τους ιθαγενείς αγρότες ιδιαίτερα στην κεντρική Σιέρα, τους έδωσε φωνή και αυτοπεποίθηση, αποκάλυψε την αθλιότητα στην οποία ζούσαν σε όλη την ιστορική διαδρομή του μεταποικιακού Περού. Διεκδίκησε με την δύναμη των όπλων την αγροτική μεταρρύθμιση, το δικαίωμα στην μόρφωση και στην αξιοπρεπή ζωή. Ηγήθηκε των προσμονών αυτών που επί αιώνες “περπατούσαν στους δρόμους ” κουβαλώντας το Περού στους ώμους τους, για δικαίωμα σε επαρκή διατροφή, σε ασφαλή στέγη, σε δικαιοσύνη. Ακόμη και ορκισμένοι αντίπαλοι των Περουβιάνων κομμουνιστών παραδέχονται πως μετά από την αυτήν την περίοδο οι συνειδήσεις των ανθρώπων και το κλίμα στις κοινωνικές σχέσεις άλλαξαν ριζικά στις πόλεις και τα χωριά των Άνδεων. Πηγαίνοντας στην κυριολεξία κόντρα σε θεούς και δαίμονες, δίχως καμιά διεθνή υποστήριξη και σε μια περίοδο στην οποία οι βορειοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές περνούσαν σε μια νέα επίθεση, οι κομμουνιστές στο Περού έδωσαν ένα άνισο αγώνα. Δεν απέφυγαν στην διάρκεια του τα σοβαρά λάθη. Εκτός των άλλων, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες ύστερα από τις πρώτες επιτυχίες και παρασύρθηκαν σε μια ραγδαία κλιμάκωση της αντιπαράθεσης συνασπίζοντας απέναντι τους όλες τις δυνάμεις του καθεστώτος. Το τελευταίο εμπρός στον κίνδυνο εξαπέλυσε ένα βρώμικο πόλεμο, ένα τρομερό λουτρό αίματος, το οποίο επιδέξια, με την συνδρομή των διεθνών ΜΜΕ και της αμερικάνικης προπαγανδιστικής μηχανής, το φόρτωσε στους αντάρτες.

Παρά την πρωτοφανή καταστολή το ΚΚ Περού ακόμη και μετά την σύλληψη του Γκουζμάν άντεξε για καιρό ακόμη. Οι αναμενόμενες διασπάσεις, αποστρατείες και απογοητεύσεις δεν το εμπόδισαν να διατηρεί μέχρι και σήμερα παράνομες εστίες και να έχει επιρροή σε συνδικάτα και μαζικές οργανώσεις στις φτωχογειτονιές της Λίμα και στο νότιο Αλτιπλάνο. Η εκλογή του Καστίγιο που σάρωσε στο ορεινό Περού είναι χαρακτηριστική απόδειξη. Πολλές από τις υποσχέσεις του είναι ανεκπλήρωτα αιτήματα της ένοπλης εξέγερσης. Αλλά και ο φόβος που κατέλαβε όλες τις πολιτικές πτέρυγες του καθεστώτος (της νέας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης) για την τύχη του νεκρού Γκουζμάν, είναι ολοφάνερος. Η άρνηση τους να παραδώσουν την σορό στην φυλακισμένη σύντροφο του Ελένα Ιπαραγίρε για να τον θάψει και η αναζήτηση νομικών τρόπων αυτή να εξαφανιστεί δείχνει την ανησυχίας τους για την επιρροή των ιδεών του Γκουζμάν και των κομμουνιστών στις νέες γενιές των Περουβιανών. “Οι στάχτες του Γκουσμάν πρέπει να ριχθούν στην τουαλέτα έτσι ώστε να μην μείνει ούτε ίχνος του”!, τσίριζε με μίσος η δεξιά εφημερίδα PERU21. Πιο ευφάνταστος ένας πρώην υπουργός πρότεινε να πεταχτούν οι στάχτες βαθιά στον Ειρηνικό, πέρα από τα όρια της θάλασσας του Γκράου, όπως ονομάζεται η έκταση της ΑΟΖ του Περού, 200 χιλιόμετρα από τις ακτές! Την ίδια ημέρα στην πλατεία Σαν Μαρτίν στο κέντρο της Λίμα θαρραλέοι κομμουνιστές παρά την απαγόρευση άπλωναν πανό υπέρ της μνήμης του Γκουσμάν και ζητούσαν να χτιστεί μαυσωλείο στην μνήμη της γενοκτονίας που διεξήγαγε το αντιδραστικό καθεστώς. Φώναζαν για αλλαγή του συντάγματος και εθνικοποίηση της παραγωγής φυσικού αερίου, πριν συλληφθούν από αστυνομικούς. Με τον τρόπο τους έστειλαν ένα μήνυμα. Στο Περού έκλεισε ένας κύκλος. Αλλά τίποτε δεν τελείωσε!

• Το Κογκρέσο υπερψήφισε βιαστικά ένα νόμο που επιτρέπει την αποτέφρωση του Γκουσμάν. Η κυβέρνηση προς ώρας φαίνεται να είναι διχασμένη και διστάζει να προχωρήσει. Η υπόθεση του νεκρού Γκουσμάν χρησιμοποιείται από την δεξιά για να πιέσει την νέα κυβέρνηση για πλήρη ευθυγράμμιση στον «αντι-τρομοκρατικό» αγώνα και για κλιμάκωση της αντικομουνιστικής υστερίας. Όσο περνάν οι ημέρες μεγαλώνουν οι αντιδράσεις στην χώρα και διεθνώς για τον νόμο που παραβιάζει - εκτός των άλλων- και διεθνείς συμβάσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον σεβασμό των νεκρών ακόμη και σε περίοδο πολέμου. Νομικοί, ακαδημαϊκοί, βουλευτές, κομμουνιστικές και αριστερές οργανώσεις και κόμματα καθώς και αγωνιστές της αριστεράς από διάφορες χώρες ζητούν τον σεβασμό του νεκρού Γκουσμάν και την παράδοση της σορού του στην οικογένεια και τους συντρόφους του. Σε κοινή ανακοίνωση τους το ΚΚ Περού και του ΚΚ Βραζιλίας –Κόκκινη Φράξια, ανακοίνωσαν πως η 24η Σεπτεμβρίου θα είναι αφιερωμένη σε διεθνείς δράσεις στην μνήμη του προέδρου Γκονζάλο.

(συντομευμένο το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της «Προλεταριακής Σημαίας»)