Ζωηρό μωβ αγκαλιασμένο με βαθύ κόκκινο! Όταν γεννήθηκε η Κερίμα Λορένα Τάριμαν το 1979 η Μαρία Λορένα Μπάρος δεν ζούσε. Η θρυλική μορφή του γυναικείου επαναστατικού κινήματος στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας Μάρκος είχε δολοφονηθεί από στρατιωτικό απόσπασμα, περικυκλωμένη στα βουνά του Κεσόν, τρία χρόνια νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1976. Υπεύθυνη για την ίδρυση της Makibaka μιας μαχητικής γυναικείας οργάνωσης, πρόδρομος της σημερινής Gabriela, πέρασε στην παρανομία όταν κηρύχτηκε ο στρατιωτικός νόμος. Κυνηγήθηκε, συνελήφθηκε και βασανίστηκε. Όταν κατάφερε να αποδράσει εντάχθηκε σε μια ομάδα κομμουνιστών ανταρτών του Νέου Λαϊκού Στρατού. Η θυσία της αποτελεί συνεχή πηγή έμπνευσης και αποφασιστικότητας για πολλές νεαρές Φιλιππινέζες, ιδιαίτερα φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο της Κεσόν. Τζένιφερ Καρίνο. Έρικα Σαλάνγκ. Τάνια Ντομίνγκο. Κριστίν Πούσε. Ρέκκα Νοέλ Μόντε. Είναι ορισμένες από τις νεαρές γυναίκες, φοιτήτριες ή απόφοιτες του Πανεπιστήμιου, οι οποίες έδωσαν την ζωή τους στην Κορδιλιέρα πολεμώντας για την εθνική και κοινωνική ελευθερία της χώρας.
Η Κερίμα Λορένα όταν μπήκε στο Πανεπιστήμιο είχε ήδη μια οικογενειακή ιστορία αντίστασης από την μεριά της μητέρας της. Δημοσιογράφος και συγγραφέας η Μερλίτα πιάστηκε τον πρώτο καιρό της δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1973 και βασανίστηκε σκληρά. Γνωστός μουσικοκριτικός και ιμπρεσάριος ο πατέρας της Πάμπλο μεγάλωσε τα τρία κορίτσια του μέσα στους ήχους της κλασσικής μουσικής και βιβλία λογοτεχνίας σε ένα άνετο μεσοαστικό περιβάλλον, με σίγουρο προορισμό τις ανώτερες σπουδές. Δεύτερη στην ηλικία η Κερίμα Λορένα, από μικρή άρχισε να φτιάχνει στίχους και να δείχνει το ταλέντο της στην συγγραφή. Το πολιτιστικό κέντρο που εργάζονταν ο πατέρας της, ήταν η παιδική χαρά για την μικρή, όπως εξομολογήθηκε αργότερα σε μια συνέντευξη της. Στην γιορτή αποφοίτησης του καλλιτεχνικού Λυκείου εμφανίστηκε ξυπόλυτη διαβάζοντας ένα ποίημα αντί μιας τυπικής ομιλίας. Όταν το 1996 μπήκε στην σχολή δημοσιογραφίας και αργότερα μεταπήδησε στο τμήμα Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Κεσόν δεν άργησε να ξεχωρίσει. Έγινε γνωστή για τα ποιήματα της, ίδρυσε ένα προοδευτικό πολιτιστικό σύλλογο και σύντομα ανέλαβε την διεύθυνση της φοιτητικής έκδοσης του Πανεπιστήμιου, της ιστορικής Philippine Collegian. Παράλληλα ήρθε σε επαφή με τις ιδέες και την εθνικοδημοκρατική πρόταση του ΚΚ Φιλιππίνων στα πλαίσια της Φοιτητικής Συμμαχίας για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα. Εκεί γνώρισε τον άνδρα της και πατέρα του γιου της, τον μουσικό Έρικσον Ακόστα. Αποφάσισαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ταξιδέψουν στην ύπαιθρο για να γνωρίσουν και να υποστηρίξουν τους αγώνες των άκληρων και φτωχών αγροτών και εργατών γης. Στην επαρχία Ισαμπέλα στρατιώτες συνέλαβαν και κακοποίησαν την Κερίμα κατηγορώντας την πως υποκινούσε εξέγερση σε μια χασιέντα. Λίγο μετά συνελήφθη ο Eρικσον στο δυτικό Σαμάρ ως ύποπτος για σχέσεις με τον Νέο Λαϊκό Στρατό. Δούλευε εθελοντικά δίπλα σε μια αγροτική οργάνωση που αντιστέκονταν στις εταιρίες εξορύξεων και στις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Φυλακίστηκε δίχως δίκη, σε απάνθρωπες συνθήκες αποκτώντας σοβαρά προβλήματα υγείας. Η περιπέτεια του συντρόφου της συγκλόνισε την Κερίμα που εκείνο τον καιρό ήταν μωρομάνα και εδραίωσε τις πεποιθήσεις της για την αναγκαιότητα του επαναστατικού αγώνα.
Στα χρόνια του Μάρκος μια ελάχιστη μειοψηφία γαιοκτημόνων διαφέντευε την καλλιεργήσιμη γη. Ελάχιστα άλλαξαν στις σχέσεις ιδιοκτησίας από την εποχή της αποικίας και της αμερικάνικης κατοχής. Οι χανσιέντες, τα μεγάλα αγροκτήματα καλλιέργειας ζαχαροκάλαμου, καρύδας, ρυζιού και άλλων προϊόντων πέρασαν από τα χέρια των αποικιοκρατών και των αμερικάνικων εταιριών στα χέρια μεγάλων γαιοκτημόνων. Η αγροτική μεταρρύθμιση και η διανομή της γης αποτελούσε ένα από τα αιτήματα ζωτικής σημασίας των κινημάτων στην ύπαιθρο από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας. Όταν ανέλαβε την προεδρία η Ακίνο το 1986, ύστερα από την μεγάλη λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε τον Μάρκος, το 90% της γης ελέγχονταν από το 10% του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον νόμο του 1988 μια έκταση στο μέγεθος της Πορτογαλίας θα έπρεπε να μοιραστεί σε αγρότες μέσα σε δεκαετία. Στην πραγματικότητα τίποτε δεν άλλαξε. Οι γαιοκτήμονες με την στήριξη του κράτους και των διεφθαρμένων πολιτικών διατήρησαν τον έλεγχο των εκτάσεων με μεταβιβάσεις και εξαγορές. Η περίπτωση της Χασιέντα Μπαλατόνγκ στο νησί Νέγκρος είναι χαρακτηριστική. Μια έκταση 3,5 χιλιάδων στρεμμάτων μέσω νομικών διαδικασιών παρέμεινε στα χέρια της οικογένειας Κονχουάνγκο και οι δυο χιλιάδες αγρότες οι οποίοι για πολλές γενιές ζουν και δουλεύουν σκληρά σε αυτήν για δύο δολάρια την ημέρα, παρέμειναν στην ίδια κατάσταση. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλές σε όλα τα μεγάλα νησιά του αρχιπελάγους.
«Το Νέγκρος συνεχίζει να είναι το προπύργιο της μεγάλης γαιοκτησίας και το κοινωνικό ηφαίστειο της ανισότητας από την ισπανική περίοδο» δήλωνε το 2016 ο Ραφαέλ Μαριάνο, υπουργός Αγροτικής Μεταρρύθμισης στην πρώτη κυβέρνηση Ντουτέρτε. «Θα καταργήσω τις χανσιέντες!», έλεγε με αφελή αισιοδοξία. Ο Μαριάνο υποδείχθηκε για την θέση από το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο που υποστηρίζεται από το ΚΚ Φιλιππίνων. Ήταν τότε που ο Ντουτέρτε μιλούσε υποκριτικά για συμφιλίωση, κοινωνική δικαιοσύνη και μοίραζε υποσχέσεις για ριζικές αλλαγές και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Είχαν ξεκινήσει και πάλι οι συνομιλίες για ειρήνευση, κρατιόνταν δύσκολα η εκεχειρία και μια ομάδα πολιτικών κρατουμένων, μεταξύ αυτών και ηγετικά στελέχη της κομμουνιστικής αριστεράς είχαν απελευθερωθεί. Ο Ντουτέρτε στην συνέχεια, όπως ήταν αναμενόμενο τα γύρισε, ο Μαριάνο αποπέμφθηκε από το Κογκρέσο πριν προλάβει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του και στο Νέγκρος οι φτωχοί αγρότες και εργάτες γης συνέχισαν να ζουν στην αθλιότητα και την καθημερινή εκμετάλλευση. Ακολούθησαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες, συλλήψεις και δολοφονίες.
Ήταν έξι το πρωί της Παρασκευής 20 Αυγούστου όταν σε μια απομακρυσμένη περιοχή στην Χανσιέντα Ραιμούντα κοντά στην πόλη Σιλάι στο βόρειο Νέγκρος στρατιώτες περικύκλωσαν μια ομάδα ανταρτών. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών για μισή ώρα και ύστερα σιωπή. Ο στρατός ανακοίνωσε πως βρήκε τα νεκρά σώματα μιας γυναίκας και ενός άνδρα. Η γυναίκα διαπιστώθηκε πως είχε μεγάλο τραύμα στον ώμο το οποίο δεν προκάλεσε τον θάνατο αμέσως. Το πιθανότερο πέθανε από αιμορραγία. Αναγνωρίστηκε σύντομα. Ήταν η Κερίμα Λορένα Τάριμαν, 42 χρόνων, ηγετικό στέλεχος του Νέου Λαϊκού Στρατού στο Νέγκρος. Η Κελότ, όπως άρεσε να την αποκαλούν στα φοιτητικά χρόνια, είχε γίνει η Ka Ella, μαχητικό στέλεχος του αντάρτικου που περπατούσε στις σκιές διασχίζοντας τις φυτείες με το ζαχαροκάλαμο για να εμψυχώσει και να οργανώσει τους εξαθλιωμένους χωρικούς. Να τους εμφυσήσει το πνεύμα της αξιοπρέπειας και της αντίστασης. Δίπλα της ο Ka Pabling, αντάρτης και αυτός. Ο στρατός είχε έναν νεκρό στην μάχη.
«Πείτε στους στρατιώτες ότι έχουν μια νέα εντολή από εμένα. Μην τις σκοτώνετε, πυροβολήστε τις στον κόλπο τους, γιατί χωρίς αυτό θα είναι άχρηστες» είχε πει στις αρχές του 2018 ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε σε συγκέντρωση, αναφερόμενος στις αντάρτισσες του Νέου Λαϊκού Στρατού. Η θυσία της Λορένα συγκίνησε ακόμη και εκείνους τους προοδευτικούς ανθρώπους που διαφωνούν με την ένοπλη πολιτική του ΚΚ Φιλιππίνων. Και υπενθύμισε πως στις Φιλιππίνες το επαναστατικό κίνημα συνεχίζει να αναδεικνύει πρωτοπόρες γυναικείες μορφές, παραδείγματα και σύμβολα αντίστασης και επαναστατικής πάλης. Λορένες που χαράζουν με την ζωή και το αίμα τους δρόμους για ένα φωτεινότερο μέλλον …
Πηγές και προτάσεις:
Συνέντευξη της Κερίμα Λορένα στην Philippine Collegian το 2012, phkule.org/article/283/regroup-conversations-with-kerima-tariman
Ένα από τα δεκάδες άρθρα που δημοσιεύθηκαν μετά την θυσία της, www.bulatlat.com/2021/08/30/kerima-lorena-tariman-hero-of-the-landless-and-rural-poor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου