Όποιος δεν έχει ανέβει στο Κασιούν είναι σαν να μην έχει επισκεφθεί την Δαμασκό! Για όσους έχουν βρεθεί εκεί δεν είναι υπερβολή. Το βουνό που δεσπόζει στην συριακή πρωτεύουσα δεν χαρίζει μοναχά μια πανοραμική θέα ιδιαίτερα της παλιάς πόλης. Βοηθά να καταλάβει κανείς ότι αυτός ο τόπος υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι και χωνευτήρι πολιτισμών και θρησκειών. Με ψηλότερο σημείο στα 1151 μέτρα, σκληρό και στεγνό, ιδιότητες που σχετίζονται με την ετυμολογία του ονόματος του, φιλοξενεί στις πλαγιές και στις σπηλιές του δεκάδες μεγάλα και μικρά ιερά που συνδέονται με βιβλικά πρόσωπα, θρησκευτικές ιστορίες, θρύλους, τάφους αγίων και μαρτύρων. Σύμφωνα με τον Ιμπν Τζουμπαίρ, Άραβα γεωγράφο, ποιητή και περιηγητή από την Ανδαλουσία που έζησε ανάμεσα στον 11ο και τον 12ο αιώνα, σε μια από τις σπηλιές του έχουν προσευχηθεί στη σειρά ο Λωτ, ο Ιώβ, ο Μωυσής και Ιησούς. Για άλλους μουσουλμάνους λόγιους σε αυτό το βουνό γεννήθηκε ο Αβραάμ, εδώ έγινε η συνάντηση του Παύλου με τον Ιησού στον δρόμο του για την Δαμασκό και στην Μαγκχαράτ αλ Νταμ, δηλαδή στην Σπηλιά του Αίματος, ο Κάιν σκότωσε τον Αβελ. Τοπικές αραβικές παραδόσεις που χάνονται στα βάθη του χρόνου θεωρούν πως στο βουνό έζησε ο Ιησούς με την μητέρα του Μαρία, εδώ γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στις πλαγιές του ο Ερμής σκότωσε τον Γίγαντα Ασκό.
Με τα χρόνια στους πρόποδες και στις πλαγιές του Κασιούν αναπτύχτηκαν οικισμοί οι οποίοι μετατράπηκαν σε γνωστές γειτονιές της συριακής μεγαλούπολης. Μεταξύ αυτών η κουρδική Ρουκν αλ Ντιν, η Κιρκασία στην οποία εγκαταστάθηκαν Τσερκέζοι από τον Γκολάν μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και η Αλ-Μουχατζιρέν στην οποία ο Οθωμανός κυβερνήτης της Δαμασκού Ναζίμ Πασάς στα τέλη του 19ου αιώνα αποφάσισε να εγκαταστήσει Τουρκοκρητικούς. Όταν ξέσπασε η εξέγερση κατά του Ασαντ, η οποία μεταβλήθηκε σε ένα πολύχρονο αιματηρό εμφύλιο, το συριακό καθεστώς φοβούμενο μια επέλαση των ανταρτών στην Δαμασκό οχύρωσε το ψηλότερο τμήμα του βουνού, ως προπύργιο για την υπεράσπιση της πρωτεύουσας και την επιτήρηση των ανυπάκουων γειτονιών της. Απαγόρευσε έτσι την πρόσβαση σε αυτό, χαρακτηρίζοντας το στρατιωτική ζώνη. Από τις πρώτες ημέρες της εισόδου των ισλαμιστών σουνιτών ανταρτών της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ πολλοί κάτοικοι της Δαμασκού άρχισαν να ανεβαίνουν στο βουνό για περιπάτους αναψυχής και θρησκευτικό προσκύνημα. Άνοιξαν ξανά τα καφέ και τα εστιατόρια και γέμισαν οι δρόμοι με πλανόδιους πωλητές. Η επίσκεψη στο Κασιούν έγινε μια από τις συμβολικές πράξεις εορτασμού της πτώσης του Ασαντ. Εκδηλώσεις που σχετίζονται με την ψευδαίσθηση πως μια περίοδος ελευθερίας ξεκίνησε. Δεν είναι τυχαίο που τα νέα αφεντικά της πόλης έσπευσαν να περηφανευτούν πως απελευθέρωσαν το ιερό βουνό και ο ηγέτης τους Άχμαντ αλ-Σάρα εμφανίστηκε μαζί με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να πίνουν τσάι βλέποντας από ψηλά την φωτισμένη Δαμασκό.
Στη καρδιά του αραβικού κόσμου η Συρία, στο τμήμα των εύφορων εδαφών της οποίας γεννήθηκαν ορισμένοι από τους πρώτους ανθρώπινους γεωργικούς πολιτισμούς πριν 13 χιλιάδες χρόνια, υπήρξε ανέκαθεν σημείο συνάντησης πληθυσμών και αναμέτρησης κατακτητών. Η Δαμασκός και το Χαλέπι θεωρούνται ως δύο από τους παλαιότερους ανθρώπινους οικισμούς που κατοικούνται αδιάλειπτα χιλιάδες χρόνια. Πρόσφατες ανακοινώσεις Αμερικανών αρχαιολόγων μιλούν για την ανακάλυψη ενός άγνωστου μέχρι τώρα αλφάβητου, σε ανασκαφή ανατολικά του Χαλεπιού, το οποίο είναι το αρχαιότερο του κόσμου. Κατάληξη αυτής της αργής μακραίωνης διαδρομής, ιδιαίτερα στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, υπήρξε η ανοχή και ο αλληλοσεβασμός, παρά τις καιρούς εντάσεις, ανάμεσα στις ανθρώπινες κοινότητες με διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς. Άραβες, Σουνίτες, Αλαουίτες, Μαρωνίτες, Ορθόδοξοι και Καθολικοί Χριστιανοί, Γιεζίντι, Δρούζοι, Κούρδοι, Αρμένιοι Ασσύριοι και άλλες μικρότερες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες είχαν καταφέρει να συμβιώνουν. Αυτή η κατάσταση δεν άλλαξε ακόμη και τότε που οι Γάλλοι και Άγγλοι αποικιοκράτες χάραξαν τα σύνορα της μοιρασιάς και της κατοχής αναμεταξύ τους, με την Συρία να περνά στην Γαλλική Εντολή ύστερα από την διάλυση της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ακόμη και τότε που έδωσαν προνόμια εξουσίας στην μειοψηφία των Αλαουιτών γιατί ήθελαν να έχουν ρόλο επιδιαιτητή στις εσωτερικές ισορροπίες. Αυτή η ανοχή συνεχίστηκε και στην περίοδο της εξουσίας του Μπάαθ, παρά την αποτυχία του να αμβλύνει τους διαχωρισμούς και την μετάλλαξη του από ένα ρεύμα του κοσμικού αστικού αραβικού εθνικισμού σε μια στρατιωτική δικτατορία και οικογενειακή δυναστεία. Η εικόνα άλλαξε απότομα ύστερα από την εξέγερση των Σουνιτών που προκλήθηκε από τις κοινωνικές ανισότητες, τις οικονομικές αποτυχίες του καθεστώτος, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του, την διάρρηξη των σχέσεων του με τα αγροτικά στρώματα και την αδυναμία του να προβάλλει ως συνεκτικό στοιχείο τον αραβικό εθνικισμό ως αποτέλεσμα των συμβιβασμών του με τον ιμπεριαλισμό. Μια εξέγερση η οποία εξ αρχής σχεδόν επηρεάστηκε από εξωτερικές δυνάμεις μεταξύ αυτών τις ΗΠΑ την Τουρκία ακόμη και το Ισραήλ και ποδηγετήθηκε από τον αντιδραστικό ισλαμικό ρεύμα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Όσο για τους διάφορους ακραίους ισλαμικούς στρατούς είναι βέβαιο πως αυτοί υποστηρίχτηκαν από τις δυτικές υπηρεσίες. Πολύ γρήγορα η συριακή επικράτεια επέστρεψε στην παλιά μοίρα της. Έγινε πεδίο αναμέτρησης ξένων δυνάμεων οι οποίες είτε άμεσα είτε μέσω απεσταλμένων, υποκίνησαν ένα άγριο εμφύλιο. Αυτός ο πόλεμος και οι καταστροφές που προξένησε ώθησαν εκατομμύρια Σύριους στην προσφυγιά και όχι η υπαρκτή καταπίεση και καταστολή του καθεστώτος Ασαντ, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται οι δυτικές κυβερνήσεις.
Οι ραγδαίες εξελίξεις και ανατροπές που πυροδοτήθηκαν εξαιτίας της συνεχιζόμενης σφαγής των Παλαιστινίων από τους σιωνιστές, διέκοψαν μια περίοδο ασταθούς ισορροπίας που είχε δημιουργηθεί ύστερα από την ρώσικη ανάμιξη για την προσωρινή διάσωση του καθεστώτος. Φάντασμα του παλιού εαυτού του, απομονωμένο και εξουθενωμένο από τις οικονομικές κυρώσεις της Δύσης, την αρπαγή των πετρελαιοπηγών του από τις ΗΠΑ, τις ισραηλινές επιθέσεις και εξαρτημένο από την στρατιωτική υποστήριξη της λιβανέζικης Χεζμπολά και ιρανικών παραστρατιωτικών δυνάμεων το καθεστώς της Δαμασκού, δεν μπόρεσε εκμεταλλευτεί το παράθυρο ευκαιρίας για μια εσωτερική σταθεροποίηση. Δεν είναι ακόμη σαφές πως εξελίχθηκαν τα παζάρια στο εσωτερικό του και οι διεθνείς διπλωματικές ίντριγκες. Αν έφταιξε η άρνηση του Ασαντ να κάνει παραχωρήσεις ή κάποιοι τον εκπαραθύρωσαν θεωρώντας πως είναι καμένο χαρτί. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο εναπομείναν στρατιωτικός-πολιτικός μηχανισμός του καθεστώτος κατέρρευσε πολύ πιο γρήγορα από κάθε προσδοκία. Σε μερικές εβδομάδες οι ισλαμιστές αντάρτες από τον βορρά με την υποστήριξη της Τουρκίας και την ευμενή ανοχή Αμερικανών και Ισραηλινών κατέλαβαν την μια μετά την άλλη τις μεγάλες πόλεις και βρέθηκαν στις πύλες της Δαμασκού. Οι παλιοί τρόφιμοι των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης οι οποίοι επικηρύχτηκαν και κυνηγήθηκαν αργότερα ως ισλαμιστές τρομοκράτες, βαφτίστηκαν σε μια νύχτα ρεαλιστές και «συμπεριληπτικοί»! και ξανάγιναν συνομιλητές! Η απόλυτη υποκρισία!
«Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό που παρακολουθούμε στη Συρία σήμερα είναι μια τεράστια ήττα, μια μικρογραφία του 1967 για τον αραβικό κόσμο» έγραψε ο Ταρίκ Αλί. Κατά την γνώμη μας αυτή η ήττα είχε συμβεί πολύ νωρίτερα και τώρα παρακολουθούμε μια από τις τελευταίες πράξεις του δράματος. Συνέβη όταν στις μεγάλες αραβικές πρωτεύουσες, δηλαδή στο Κάιρο, στην Βαγδάτη και στην Δαμασκό σχεδόν εξ αρχής κυριάρχησαν οι αστικές αντιδραστικές κλίκες. Οι οποίες ηγεμόνευσαν του αραβικού αντί-αποικιακού εθνικισμού, μετατράπηκαν σε στυγνές δικτατορίες, κυνήγησαν ανηλεώς τους κομμουνιστές που δεν συμβιβάστηκαν, παζάρεψαν και συνεργάστηκαν με τον ιμπεριαλισμό, μπλέχτηκαν σε ενδοαραβικές συγκρούσεις και σύντομα απομονώθηκαν από τις λαϊκές μάζες. Όλες τους, από το Μαρόκο ως την Αραβική χερσόνησο, άλλοτε εκμεταλλεύτηκαν αισχρά και άλλοτε πολέμησαν τον απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστίνιων. Τώρα η μια μετά την άλλη εισπράττουν τα επίχειρα αυτής της αντιδραστικής πολιτικής ενώ οι χώρες τους μετατρέπονται σε αρένες ξένων επεμβάσεων και οι λαοί τους θα συνεχίσουν να πληρώνουν βαρύ τίμημα σε αίμα και καταστροφές. Καθεστώτα που νιώθουν πως είναι ασφαλή στον κόρφο των ιμπεριαλιστών, όπως η Χασεμίτικη δυναστεία στην Ιορδανία αλλά και η στρατιωτική δικτατορία στο Κάιρο, ήδη ανησυχούν.
«Το μέλλον της αντίστασης θα εξαρτηθεί από την επερχόμενη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και ενός πολιορκημένου Ιράν… Η κατάσταση είναι γεμάτη κινδύνους και αβεβαιότητα και παραμένει ανοιχτή σε νέες εξελίξεις» καταλήγει ο Ταρίκ Αλί. Δεν είναι ακριβώς έτσι! Δίχως αμφιβολία οι Σύριοι βρίσκονται μπροστά στο φάσμα μιας νέας μεγαλύτερης καταστροφής η οποία θα προέλθει είτε από την επικράτηση ενός πιο σκληρού αντιδραστικού ισλαμικού καθεστώτος, είτε από την κλιμάκωση της εμφύλιας διαμάχης με ξένη υποστήριξη και επέμβαση που θα απειλήσει την ακεραιότητα της χώρας ή και τα δύο μαζί. Το ενδεχόμενο νέων πιο καταστροφικών πολέμων στο έδαφος της Συρίας έχει μεγαλώσει. Όπως επίσης και αυτό μιας αμερικανό-ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν. Αλλά όπως αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά όχι μόνο στην Συρία αλλά και στην πολύπαθη Παλαιστίνη, η αληθινή αντίσταση σε αυτά τα εφιαλτικά ενδεχόμενα δεν θα προέλθει από κρατικές και αστικό-φεουδαρχικές δυνάμεις που υποδύονται τον «άξονα της αντίστασης». Αλλά από την κινητοποίηση των αραβικών πληβειακών μαζών και των υπόλοιπων λαών της Μέσης Ανατολής στον βαθμό που καταφέρουν να κινηθούν ανεξάρτητα από αντιδραστικές και εξωτερικές επιρροές και ηγεμονίες.
Πηγές και προτάσεις
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ολόκληρο το άρθρο του Ταρίκ Αλί, thepressproject.gr/oi-dromoi-pros-ti-damasko/ και ένα ενδιαφέρον κείμενο της Μαριάννας Κορομηλά, archive.apan.gr/gr/util/document/32003?type=NOTE
Επίσης ένα άρθρο για το αληθινό πρόσωπο των ισλαμιστών thecradle.co/articles/the-incoming-islamic-state-of-syria
Στο atheatoskosmosps.blogspot.com τα κείμενα συνήθως είναι εκτενέστερα εκείνων της έντυπης έκδοσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου