Πολύχρονο σκοτάδι και ξαφνικά εκτυφλωτικό φως! Και ύστερα πάλι πηχτό σκοτάδι! Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ένα κελί για έξι ανθρώπους. Μια τρύπα στο δάπεδο της μικρής τουαλέτας. Μια στενή σήραγγα που ανοίγεται με κουτάλι φαγητού. Καμιά τριανταριά μέτρα μήκος. Για οκτώ μήνες τουλάχιστον μια σιωπηλή εξαντλητική προσπάθεια, στην κυριολεξία κάτω από μύτη και τα πόδια των δεσμοφυλάκων. Δυο τρεις φορές, από τύχη δεν ανακαλύφθηκε η επιχείρηση στη διάρκεια των επίμονων ερευνών στα κελιά. Και στο τέλος, η μεγάλη στιγμή! Ρος Χασανά. Εβραϊκή Πρωτοχρονιά. Η αποφασιστική νύχτα! Ανάμεσα στις 5 με 6 Σεπτεμβρίου. Έξι άνδρες ξεκινάνε να σέρνονται στο μικροσκοπικό τούνελ. Αποφεύγουν σαράντα δεσμοφύλακες της βάρδιας, τρεις υπερυψωμένες σκοπιές, δύο ψηλούς τοίχους, μερικούς φράκτες από κοφτερά συρματοπλέγματα και μια αγέλη εκπαιδευμένα σκυλιά. Ήταν γύρω στις μιάμιση την νύχτα όταν ξεκίνησαν και γύρω στις τέσσερις όταν ο τελευταίος βγήκε από την τρύπα στο έδαφος, στη νοτιοανατολική πλευρά της φυλακής υψίστης ασφαλείας Γκιλμπόα, στο βόρειο Ισραήλ πολύ κοντά στα όρια της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης. Ύστερα από δύο ώρες, όταν μαθεύτηκε η απόδραση, οι έξι άνδρες ήταν αρκετά μακριά. Στο προσκλητήριο των τετρακοσίων κρατουμένων δεν έδωσαν παρών. Και ύστερα ακολούθησε ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό από όλες τις δυνάμεις και υπηρεσίες της σιωνιστικής κατοχής. Αστυνομία, στρατός και μυστικές υπηρεσίες κινητοποιήθηκαν, στήθηκαν μπλόκα, σφραγίστηκαν τα σύνορα και αποκλείστηκαν οι διαβάσεις προς τις παλαιστινιακές περιοχές. Στόχος ήταν να μην περάσουν οι δραπέτες σε αυτές και καταφέρουν να κρυφτούν.
Η είδηση της απόδρασης ταξίδεψε αστραπιαία. Προξένησε αμηχανία και οργή στους σιωνιστές και μεγάλη χαρά στους Παλαιστινίους. Είχε παρά πολλά χρόνια να επιτύχει μια προσπάθεια απόδρασης από τις φυλακές των κατακτητών. Το 1958, ύστερα από μια μεγάλη εξέγερση στην φυλακή Σάτα στα βόρεια της κοιλάδας του Ιορδάνη, 77 Παλαιστίνιοι κατάφεραν να αποδράσουν. Το 1987, έξι φυλακισμένοι απέδρασαν από φυλακή της Γάζας, αλλά μόνο τρεις γλύτωσαν το κυνηγητό. Δύο σκοτώθηκαν και ένας συνελήφθη. Μέσα από σήραγγα 11 μέτρων, το 1996 δυο κατάδικοι απέδρασαν από την φυλακή ΚφαρΓιόνα. Ξαναπιάστηκαν πολύ καιρό μετά. Τον Μάιο του 2002, τέσσερις δεσμώτες, μέλη της Ισλαμικής Τζιχάντ, μπόρεσαν να ξεφύγουν τρυπώντας τους τοίχους της φυλακής Οφερ κοντά στη Ραμάλα. Οι τρεις πιάστηκαν και ένας σκοτώθηκε σε μάχη με τους διώκτες του. Στη φυλακή Σάτα, μια ομάδα κρατούμενων το 1998 επιχείρησε να δραπετεύσει σκάβοντας σήραγγα, αλλά όταν ξεκίνησαν να φύγουν έγιναν αντιληπτοί από σκυλιά και συνελήφθησαν. Κτισμένη στα 1952, η φυλακή Σάτα θεωρείται γερασμένη και ανασφαλής. Για αυτό φτιάχτηκε πολύ κοντά η Γκιλμπόα, που άρχισε να λειτουργεί το 2004 ως παράρτημα της Σάτα και να γεμίζει με νέους Παλαιστίνιους στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα. Μέχρι τώρα, ως φυλακή υψίστης ασφαλείας, θεωρούνταν αδιανόητη η απόδραση από αυτήν. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε, όμως, πως το ανθρώπινο πάθος για την ελευθερία είναι δυνατότερο ακόμη και από τα πιο σκληρά κελιά. Όπως αναγκάστηκε να ομολογήσει η Κέιτι Πέρι, επικεφαλής της υπηρεσίας των ισραηλινών φυλακών, με προφανή σκοπό να υποβαθμίσει το κατόρθωμα των έξι, περισσότερες από τριακόσιες απόπειρες απόδρασης έχουν καταγραφτεί την τελευταία δεκαετία.
Ζακαρία Ζουμπέιντι, επικεφαλής της Ταξιαρχίας των Μαρτύρων του αλ Άκσα και τα μέλη του Ισλαμικού Τζιχάντ, Μωχάμεντ Άρντα, Ιχάμ Καμαμτζί, Μουνάντιλ Ναφιγιάτ, Γιακούμπ Καντρί και Μαχμούντ Αμπντουλάχ Άρντα. Όλοι τους με καταγωγή από την περιοχή της Τζενίν. Από τη στιγμή που τους έπιασαν σε διαφορετικά σημεία, υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια και εξαντλητική ανάκριση. Όχι μόνο δεν λύγισαν, αλλά στάθηκαν άφοβα εμπρός στο δικαστήριο για την απαγγελία των κατηγοριών, οι οποίες επιφέρουν περισσότερα χρόνια φυλάκισης. Για τον νεαρότερο της ομάδας, μάλιστα, τον 26χρονο Μουνάντιλ Ναφιγιάτ, ο οποίος ήταν προφυλακισμένος δίχως δίκη και ίσως σύντομα να αποφυλακιζόταν, η απόδραση ισοδυναμεί με πολλά χρόνια φυλακής. Όταν τον ρώτησαν σχετικά, απάντησε: «Απέδρασα γιατί δεν αντέχω την αδικία και την καταπίεση!». Δήλωσαν πως μόνοι τους οργάνωσαν την απόδραση, δεν δέχθηκαν καμιά εξωτερική συνδρομή και απέφυγαν στο διάστημα που ήταν ελεύθεροι να ζητήσουν άμεση βοήθεια από συγγενείς και φίλους. «Παρ’ όλη την πείνα και το ανθρωποκυνηγητό, αν όλη μου η ζωή μπορούσε να συνοψιστεί στις πέντε αυτές ημέρες ελευθερίας που γεύτηκα, θα το δεχόμουν!», δήλωσε ο Μωχάμεντ Άρντα. «Θα προσπαθήσω να αποδράσω ξανά. Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από αυτό της ελευθερίας. Ήταν οι πέντε πιο όμορφες ημέρες της ζωής μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου κυκλοφόρησα χωρίς περιορισμούς. Στους δρόμους είδαμε παιδιά. Είχα να δω παιδιά πάρα πολύ καιρό. Χάρηκα τόσο πολύ που τα πλησίασα και φίλησα ένα από αυτά.», συμπλήρωσε ο Γιακούμπ Καντρί.
Την ημέρα που απέδρασαν οι έξι, στις ισραηλινές φυλακές βρίσκονταν 4.650 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι. Σε αυτούς περιλαμβάνονται 520 σε καθεστώς «διοικητικής κράτησης», 200 παιδιά και 40 γυναίκες. 544 Παλαιστίνιοι είναι καταδικασμένοι σε ισόβια και 499 με ποινές μεγαλύτερες από 20 χρόνια. Όλοι τους δεσμώτες σε απίστευτα σκληρές συνθήκες, οι οποίες συνιστούν συνεχή παραβίαση των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες. Η αντίσταση σε αυτές είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Μαζικές στάσεις, απεργίες πείνας και άλλες μορφές αγώνα εναλλάσσονται διαρκώς. Την ίδια στιγμή, το κίνημα αλληλεγγύης δεν έχει σταματήσει λεπτό να καταγγέλλει και να στιγματίζει την εγκληματική πολιτική των σιωνιστών. Ανάμεσα στις οργανώσεις αλληλεγγύης που χαρακτηρίστηκαν πρόσφατα από τις ισραηλινές αρχές ως τρομοκρατικές και απαγορεύτηκε η δράση τους συμπεριλαμβάνονται και μερικές που ασχολούνται συστηματικά με τα δικαιώματα των Παλαιστινίων κρατούμενων, όπως η Ένωση για την υποστήριξη των κρατουμένων και τα ανθρώπινα δικαιώματα (Addameer/Συνείδηση).
Η γρήγορη σύλληψη των έξι δραπετών διασκέδασε προσωρινά την ανησυχία των ισραηλινών αρχών κατοχής. Διατάχθηκαν εσωτερικές έρευνες, διορίστηκε μια επιτροπή η οποία θα αναλύσει και θα προτείνει μέτρα για τα προβλήματα «ασφαλείας» των φυλακών και τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των κρατούμενων, έγιναν μαζικές μεταγωγές και εφαρμόστηκαν σκληρότερα μέτρα καταπίεσης σε βάρος τους, ως τιμωρία αλλά και ως πρόληψη από τον φόβο μιας επικείμενης μαζικής αντίδρασης. Ορισμένοι αναλυτές επισήμαναν ακόμη με ικανοποίηση πως οι δραπέτες δεν βρήκαν καταφύγιο στα αραβικά χωριά της περιοχής και πως οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ δεν κινητοποιήθηκαν δραστήρια για υποστήριξή τους. Από την περασμένη Άνοιξη, όταν πολλές πόλεις με μεγάλο αραβικό πληθυσμό ξεσηκώθηκαν, οι σιωνιστές ζουν με τον εφιάλτη μιας νέας ευρύτερης εξέγερσης στην καρδιά του παράνομου κατοχικού κράτους. Η παράτολμη απόδραση και η περήφανη στάση των έξι αγωνιστών έστειλαν στους Παλαιστίνιους, ιδιαίτερα στους νέους, τα αναγκαία μηνύματα για το μέλλον. Πως και στις σκληρότερες συνθήκες η αντίσταση μπορεί να συνεχίζεται και πως κανένας κατακτητής δεν νίκησε στο τέλος. Μπορεί αυτή τη φορά οι Σιωνιστές να κατάφεραν να αποφύγουν μια σοβαρή κρίση, αλλά οι συνθήκες κατοχής που επιβάλλουν μέσω της δολοφονικής βίας και καταπίεσης θα γεννάνε καθημερινά τους όρους για την επόμενη εξέγερση των Παλαιστίνιων.
Πηγές και προτάσεις
Η ιστοσελίδα της οργάνωσης Addameer, www.addameer.org
Το ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Πλειώνη, Οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι του κράτους-απαρτχάιντ
Την ημέρα που απέδρασαν οι έξι, στις ισραηλινές φυλακές βρίσκονταν 4.650 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι. Σε αυτούς περιλαμβάνονται 520 σε καθεστώς «διοικητικής κράτησης», 200 παιδιά και 40 γυναίκες. 544 Παλαιστίνιοι είναι καταδικασμένοι σε ισόβια και 499 με ποινές μεγαλύτερες από 20 χρόνια. Όλοι τους δεσμώτες σε απίστευτα σκληρές συνθήκες, οι οποίες συνιστούν συνεχή παραβίαση των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες. Η αντίσταση σε αυτές είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Μαζικές στάσεις, απεργίες πείνας και άλλες μορφές αγώνα εναλλάσσονται διαρκώς. Την ίδια στιγμή, το κίνημα αλληλεγγύης δεν έχει σταματήσει λεπτό να καταγγέλλει και να στιγματίζει την εγκληματική πολιτική των σιωνιστών. Ανάμεσα στις οργανώσεις αλληλεγγύης που χαρακτηρίστηκαν πρόσφατα από τις ισραηλινές αρχές ως τρομοκρατικές και απαγορεύτηκε η δράση τους συμπεριλαμβάνονται και μερικές που ασχολούνται συστηματικά με τα δικαιώματα των Παλαιστινίων κρατούμενων, όπως η Ένωση για την υποστήριξη των κρατουμένων και τα ανθρώπινα δικαιώματα (Addameer/Συνείδηση).
Η γρήγορη σύλληψη των έξι δραπετών διασκέδασε προσωρινά την ανησυχία των ισραηλινών αρχών κατοχής. Διατάχθηκαν εσωτερικές έρευνες, διορίστηκε μια επιτροπή η οποία θα αναλύσει και θα προτείνει μέτρα για τα προβλήματα «ασφαλείας» των φυλακών και τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των κρατούμενων, έγιναν μαζικές μεταγωγές και εφαρμόστηκαν σκληρότερα μέτρα καταπίεσης σε βάρος τους, ως τιμωρία αλλά και ως πρόληψη από τον φόβο μιας επικείμενης μαζικής αντίδρασης. Ορισμένοι αναλυτές επισήμαναν ακόμη με ικανοποίηση πως οι δραπέτες δεν βρήκαν καταφύγιο στα αραβικά χωριά της περιοχής και πως οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ δεν κινητοποιήθηκαν δραστήρια για υποστήριξή τους. Από την περασμένη Άνοιξη, όταν πολλές πόλεις με μεγάλο αραβικό πληθυσμό ξεσηκώθηκαν, οι σιωνιστές ζουν με τον εφιάλτη μιας νέας ευρύτερης εξέγερσης στην καρδιά του παράνομου κατοχικού κράτους. Η παράτολμη απόδραση και η περήφανη στάση των έξι αγωνιστών έστειλαν στους Παλαιστίνιους, ιδιαίτερα στους νέους, τα αναγκαία μηνύματα για το μέλλον. Πως και στις σκληρότερες συνθήκες η αντίσταση μπορεί να συνεχίζεται και πως κανένας κατακτητής δεν νίκησε στο τέλος. Μπορεί αυτή τη φορά οι Σιωνιστές να κατάφεραν να αποφύγουν μια σοβαρή κρίση, αλλά οι συνθήκες κατοχής που επιβάλλουν μέσω της δολοφονικής βίας και καταπίεσης θα γεννάνε καθημερινά τους όρους για την επόμενη εξέγερση των Παλαιστίνιων.
Πηγές και προτάσεις
Η ιστοσελίδα της οργάνωσης Addameer, www.addameer.org
Το ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Πλειώνη, Οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι του κράτους-απαρτχάιντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου