Νταριέν, σύνορα Κολομβίας - Παναμά | Δεν υπάρχει (καπιταλιστικός) … παράδεισος για τους απεγνωσμένους!

Η απόλυτη αντίθεση. Από την μια ένας φυσικός παράδεισος! Από την άλλη, κόλαση για τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να τον διασχίσουν! Το Νταριέν με έκταση περίπου 17 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων είναι μια στενή λωρίδα κατάφυτης γης που ενώνει τον βόρειο με τον νότιο αμερικάνικο κώνο στα σύνορα του Παναμά με την Κολομβία. Η μοναδική χερσαία γέφυρα μήκους 160 χιλιομέτρων με όρια τις δυο ακτές, στη Καραϊβική και τον Ειρηνικό η οποία συνδέει τα δύο τμήματα της Ηπείρου Περιλαμβάνει ένα πυκνό τροπικό δάσος, μεγάλους βάλτους με μαγκρόβια φυτά, ορμητικά ποτάμια, λίμνες και απόκρημνες βουνοπλαγιές. Δίχως οδικό δίκτυο, αραιοκατοικημένο από κοινότητες ιθαγενών, το Νταριέν είναι το τμήμα που λείπει από την μεγάλη διαδρομή του παναμερικανικού αυτοκινητοδρόμου από τον βορρά προς το νότο. Γι αυτό και αποκαλείται Νταριέν Γκαπ (το χάσμα του Νταριέν). Για τα εκατοντάδες είδη σπάνιων ζωών, πουλιών και φυτών το Νταριέν είναι ένα φιλόξενο καταφύγιο στο μεγαλύτερο τμήμα του μακριά από τις απειλές της ανθρώπινης παρουσίας. Για τους μετανάστες από τον νότο οι οποίοι χρόνια τώρα επιχειρούν να το διασχίσουν με προορισμό τις ΗΠΑ είναι ο δρόμος του θανάτου! Κάθε χρόνο, οι αρχές του Παναμά απομακρύνουν δεκάδες πτώματα, όσα δεν προλαβαίνει να καταπιεί η φύση. 

Κονγκό, Γκόμα | Σπάνια μέταλλα και αίμα για τις πολυεθνικές

«Πόσες φορές θα πεθάνουμε;» φώναζε ένας οργισμένος διαδηλωτής στους δημοσιογράφους που κατέγραφαν τις επιθέσεις διαδηλωτών σε δυτικές πρεσβείες στην Κινσάσα την Τρίτη 28 Ιανουαρίου. Τα κτίρια των διπλωματικών αποστολών των ΗΠΑ, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ρουάντα, της Ουγκάντα και της Κένυας αλλά και υπηρεσίες του ΟΗΕ δέχτηκαν εμπρηστικές επιθέσεις και ορισμένα λεηλατήθηκαν από ομάδες νεαρών Κονγκολέζων, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την κατάληψη από τους αντάρτες του κινήματος Μ23 της πόλης Γκόμα στην ανατολική πλευρά της χώρας και για τον νέο κύκλο αίματος που άνοιξε στο πολύπαθο Κονγκό. Οι διαδηλωτές, όπως και το σύνολο των ξένων αναλυτών είναι βέβαιοι πως πίσω από τις τελευταίες στρατιωτικές επιτυχίες των ανταρτών βρίσκεται η Ρουάντα η οποία στηρίζεται ποικιλοτρόπως από τις δυτικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, την Βρετανία, τον Καναδά και τελευταία την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Γαλλία. Το καθεστώς του «ισόβιου» προέδρου Πολ Καγκάμε στο Κιγκάλι που αναδείχθηκε μετά τον αιματηρό εμφύλιο και τις απίστευτες σφαγές ανάμεσα στους Χούτου και τους Τούτσι το 1994 αποτελεί ένα από τους πιστότερους συμμάχους των Αγγλοαμερικάνων στην περιοχή. Πάνω από το 40% του κρατικού προϋπολογισμού της Ρουάντα καλύπτεται από τη δυτική βοήθεια, ο στρατός της έχει οπλιστεί και εκπαιδευτεί από το ΝΑΤΟ και η χώρα εντάχθηκε επίσημα στη Βρετανική Κοινοπολιτεία το 2009, παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ βρετανική αποικία. Ο στρατός της Ρουάντα εξουσιοδοτήθηκε από τους Δυτικούς να παρέμβει στην γειτονική Μοζαμβίκη και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία με αντάλλαγμα πακέτα βοήθειας και δικαιώματα σε εξορύξεις. Τον Φεβρουαρίου του 2024 η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε συμφωνία με την Ρουάντα για την διασφάλιση του εφοδιασμού της με κρίσιμες πρώτες ύλες όπως αναφέρεται στο κείμενο. Είναι κοινό μυστικό πως ένα μεγάλο τμήμα της παραγωγής από τα ορυχεία ιδιαίτερα του ανατολικού Κογκό, στο Βόρειο και Νότιο Κίβου διοχετεύεται παράνομα στις δυτικές αγορές διαμέσου της Ρουάντα. Ως αποτέλεσμα αυτής της στήριξης το καθεστώς αυτής της μικροσκοπικής χώρας απέκτησε ισχυρές φιλοδοξίες και προσδοκίες για έναν αναβαθμισμένο περιφερειακό ρόλο. Η συμμαχία με τις ένοπλες αντιπολιτευόμενες ομάδες στο Κονγκό που προετοιμάστηκε συστηματικά τον τελευταίο καιρό με συναντήσεις στην Κένυα και αλλού, έχει διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του πρόεδρου Φέλιξ Τσισεκέντι. Είναι μια από αυτές τις φιλόδοξες και ίσως παρακινδυνευμένες κινήσεις της Ρουάντα που απειλούν να υποκινήσουν έναν περιφερειακό πόλεμο με καταστροφικές συνέπειες. Αρκετοί επισημαίνουν πως μια γενίκευση της σύγκρουσης μπορεί να υπονομεύσει και άλλο την δυτική επιρροή στο Κονγκό προς όφελος της Κίνας και οι αντιδράσεις στους δρόμους της Κινσάσα δείχνουν πως δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητοι αυτοί οι φόβοι.