Η Xia Zengming συχνά συμπληρώνει δωδεκάωρο στην δουλειά. Αν και είναι 66 χρόνων για τριάντα χρόνια συνεχίζει να κάνει μια σκληρή εργασία. Στρώνει πλακάκια, σοβαντίζει, βάφει και φτιάχνει ξύλινες κατασκευές σε νεόκτιστα ή για ανακαίνιση διαμερίσματα στην Σαγκάη. Δουλεύει μαζί με τον άντρα της Hou, ο οποίος είναι 65άρης, κάνοντας συμφωνίες σαν ελεύθεροι επαγγελματίες με τεχνικές κατασκευαστικές εταιρίες. Για να κερδίσει χρόνο το ζευγάρι μερικές φορές κοιμάται μέσα στα ημιτελή διαμερίσματα. «Σύνταξη; Ούτε για ιδέα!» απαντούν όταν τους ρωτούν για το μέλλον. Με καταγωγή από ένα χωριό 250 χιλιόμετρα βόρεια της Σαγκάης, ανήκουν στα εκατομμύρια των Κινέζων εσωτερικών μεταναστών, τα οποία στα πρώτα χρόνια της ξέφρενης καπιταλιστικής ανάπτυξης μετακινήθηκαν από την ύπαιθρο στις πόλεις. Μια τεράστια μετακίνηση εργατικού δυναμικού με την σκληρή εργασία του οποίου πραγματοποιήθηκε μια σύγχρονη, αλλά με όρους πρώτο-καπιταλιστικής εποχής, τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργατών παραμένουν στο καθεστώς του μετανάστη δίχως να έχουν τα δικαιώματα των εργατών στις πόλεις. Θεωρούνται ακόμη τμήμα του αγροτικού πληθυσμού σύμφωνα με το σύστημα Hukou. Μια από τις πολλές διαφορές είναι και το δικαίωμα στην σύνταξη αλλά και στις υπόλοιπες κρατικές κοινωνικές παροχές. Ενώ οι εργαζόμενοι που θεωρούνται μέρος του αστικού πληθυσμού στην Σαγκάη μπορούν να ελπίζουν σε μια σύνταξη 4.000 γιουάν ( περίπου 575 δολάρια ΗΠΑ) και μερικοί μέχρι 10.000 γιουάν, οι μετανάστες-εργάτες για τα ίδια χρόνια και μάλιστα αρκετές φορές πιο σκληρότερης εργασίας θα πάρουν την κατώτερη σύνταξη των 123 γιουάν (γύρω στα 17 δολάρια) και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις 300 γιουάν. Το 2020 το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής υπολόγισε σε 285,6 εκατομμύρια τον συνολικό πληθυσμό μεταναστών-εργαζόμενων με μέση ηλικία τα 41 χρόνια. Για τα εκατομμύρια αυτά Κινέζων που βρίσκονται στην ίδια θέση με την Xia και τον Hou, το ηλικιακό όριο για συνταξιοδότηση αντί για προστασία λειτουργεί ως εμπόδιο. Δεν μπορούν να έχουν μια σταθερή εργασία και οι εργοδότες όταν τους παίρνουν στην δουλειά δεν τους δίνουν όλα τα δικαιώματα των νόμιμων εργαζόμενων. Έτσι αναγκάζονται να δουλεύουν στον γκρίζο τομέα της οικονομίας, στις πιο σκληρές συνθήκες ως οικοδόμοι, καθαριστές και οικιακοί βοηθοί σε υπερήλικους, απροστάτευτοι σε ενδεχόμενα ατυχήματα και ασθένειες.
