Ανω Ηλιούπολη –Θεσσαλονίκη. Άλλο τριακόσια ευρώ και άλλο τριάντα εκατομμύρια

Το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου στο μεγάλο βενζινάδικο, στη συμβολή των οδών Ωραιοκάστρου και Περιφερειακής, στην Άνω Ηλιούπολη, στη δυτική έξοδο της Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση την Εθνική Οδό για Αθήνα, τίποτε δεν μαρτυρούσε στον ανυποψίαστο περαστικό την τραγωδία που εκτυλίχτηκε λίγες μόνο ώρες πριν. Στο διπλανό, μάλιστα, μικρό σουβλατζίδικο, όπως κάθε τέτοια ώρα και ειδικά τα Σάββατα, πολλοί ήταν αυτοί που τέλειωναν μια ακόμη δύσκολη βδομάδα μόχθου για το μεροκάματο με μια ρετσίνα και συζήτηση για το βραδινό γεγονός σαν να ήταν κάτι που συνέβη αρκετά μακριά.

Ήταν περίπου τέσσερις τα ξημερώματα όταν –σύμφωνα με μαρτυρίες και την καταγραφή του κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης- μια μαύρη BWM, σταμάτησε για ανεφοδιασμό. Ο υπάλληλος, ένας πενηντάχρονος Αλβανός μετανάστης- όταν τελείωσε τον εφοδιασμό και ζήτησε να πληρωθεί, διαπίστωσε πως οι πελάτες ήταν ληστές που με την απειλή πιστολιών του ζήτησαν τις εισπράξεις. Ο δύστυχος Αλβανός αντέδρασε (ποιος ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες πίεσης και άγχους για τη δουλειά του και τις επιπτώσεις) και στην προσπάθεια του να πάει προς το κτίριο του βενζινάδικου, σωριάστηκε νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι, από τους πισώπλατους πυροβολισμούς. Οι ληστές διέφυγαν στην νύχτα, ενώ οι αστυνομικοί βρήκαν στις τσέπες του υπάλληλου τις εισπράξεις για την υπεράσπιση των οποίων πλήρωσε με τη ζωή του. Δεν ήταν παραπάνω από τριακόσια ευρώ.

Ο θάνατος του εργαζόμενου στο βενζινάδικο πέρασε με λίγες γραμμές ή λιγοστά δευτερόλεπτα στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο σαν κάτι το συνηθισμένο και σχετικά ασήμαντο και ξεχάστηκε σχεδόν αμέσως. Γίνανε οι συνηθισμένες αναφορές στην ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και στην Θεσσαλονίκη, ενώ για τον νεκρό τίποτε περισσότερο. Δεν γράφτηκε ούτε καν το όνομά του παρά μόνο πως ήταν πατέρας δύο παιδιών και πως πρόσφατα είχε πεθάνει η γυναίκα του. Είχε έρθει από την Αλβανία για να βρει ένα καλύτερο αύριο. Στο χώρο της δολοφονίας ούτε καν οι κόκκινες κορδέλες της αστυνομίας ή ένα περιπολικό δεν μαρτυρούσαν για το τραγικό περιστατικό. Άλλωστε δεν υπήρχε τίποτε το ασαφές. Όλα ήταν καθαρά εξαρχής. Ούτε ο πρώτος ήταν ούτε και ο τελευταίος φτηνός εργάτης, συνήθως μετανάστης που χάνει τη ζωή του στην ώρα της δουλειάς από «ατύχημα» ή άλλου τύπου εγκληματική ενέργεια, σε μια περίοδο που τέτοια γεγονότα γίνονται όλο και πιο συχνά.

* Τις ίδιες ώρες όλη η χώρα παρακολουθούσε απευθείας σχεδόν την εξέλιξη της απαγωγής του μεγαλοεφοπλιστή Παναγόπουλου με νυχθημερόν κάμερες και ρεπόρτερ στημένους λίγο έξω από τη βίλα του στο Καβούρι. Μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προσέτρεξε με δηλώσεις συμπάθειας και συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο απαχθέντα από μια οργανωμένη σπείρα, που τον κράτησε για αρκετές ημέρες μέχρι να δοθούν τα λύτρα. Ένα από τα μεγάλα θέματα που απασχόλησαν τους καλούς δημοσιογράφους ήταν στο πώς θα δοθούν τα τριάντα –εν τέλει σύμφωνα με τις πληροφορίες – εκατομμύρια ευρώ στους απαγωγείς. Όχι στο πώς θα βρεθούν όμως. Γι’ αυτό δεν υπήρχε κανένα ερωτηματικό. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του Παναγόπουλου, οι απαγωγείς του τον μεταχειρίστηκαν καλά και ευγενικά, αν και απέφυγε να μιλήσει με πιο θερμά λόγια, όπως είχε κάνει πριν λίγο καιρό ένας άλλος απαχθείς μεγαλοβιομήχανος από την Θεσσαλονίκη.

Ταρνάκ- κεντρική Γαλλία. Οι «τρομοκράτες» των τρένων και τα κοινωνικά τρένα της οργής!

Το γρανιτένιο οροπέδιο Millevaches, με έκταση πάνω από τρεις χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, ανήκει κυρίως στο διαμέρισμα της Correze, της περιφέρειας Λιμουζίν στην κεντροδυτική Γαλλία. Η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη περιφέρεια της Γαλλίας μετά την Κορσική, οφείλει την διαχρονική απομόνωση της στην έλλειψη εκτός των άλλων και βασικών οδικών αρτηριών που να την συνδέουν με την υπόλοιπη χώρα. Γεωργία και κτηνοτροφία είναι οι βασικές πηγές του εισοδήματος της ανθρώπινης δραστηριότητας, σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες ειδικά τον χειμώνα, η παρουσία της οποίας φαίνεται να είναι αδιάλειπτη από τα παλαιολιθικά χρόνια. Το Ταρνάκ, ( από το κελτικό taro που σημαίνει πέρασμα) ένα μικρό χωριό στο κέντρο του οροπεδίου, σε ύψος επτακοσίων περίπου μέτρων έχει μια υπέρ-χιλιετή ιστορία, μιας και αναφέρεται σε γραπτές πηγές σχεδόν από τον ένατο αιώνα, και βρίσκεται μέσα σε πλούσια δάση οξιάς καστανιάς και πεύκων. Με 327 μόνιμους κάτοικους σύμφωνα με στοιχεία του 2007, το χωριό ξύπνησε άσχημα το πρωινό της 11^ης του περασμένου Νοέμβρη, όταν ελικόπτερα αποβίβασαν ειδικές ομάδες της αστυνομίας και της γαλλικής αντιτρομοκρατικής, πάνω από εκατό αστυνομικοί, οι οποίοι προχώρησαν στην σύλληψη μιας ομάδας εννέα νεαρών κατοίκων αφού πρώτα εισέβαλαν στο κοινόβιο στο οποίο ζούσαν.

Από το 2003, μια ομάδα νέων οικολόγων αναρχικών ακτιβιστών, με έντονη δράση στα κινήματα στα πανεπιστήμια και στις νεανικές διαδηλώσεις αλλά και σε διεθνείς δράσεις, με την έγκριση του αριστερού δήμαρχου, εγκαταστάθηκαν σε ένα κτήμα τεσσάρων στρεμμάτων με ένα σπίτι και ορισμένα βοηθητικά κτίρια στο χωριό. Άνοιξαν ένα παντοπωλείο και άρχισαν να φτιάχνουν την φάρμα Le Goutailloux, για την εκτροφή προβάτων και άλλων οικόσιτων, να βοηθάνε τους ηλικιωμένους του χωριού και να προσπαθούν να στήσουν μια εναλλακτική ομάδα συμβίωσης πέρα από το καπιταλιστικά πρότυπα. Σύμφωνα με την Μοντ, ο ιδρυτής της προσπάθειας Julien Coupat, ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Tiqqun , που έβγαινε για μια μικρή περίοδο στην Ιταλία κι ήταν επηρεασμένο από τους καταστασιακούς , έχει στενές σχέσεις με τον φιλόσοφο Giorgio Agamben , ενώ οι αστυνομικές αρχές τον υποψιάζονται και σαν συγγραφέα του βιβλίου Η Εξέγερση που έρχεται (εκδόσεις La Fabrique, 2007), έργο υπογραφόμενο από μια «Αόρατη Επιτροπή». Ακριβώς σε αυτό το σημείο πάτησαν οι δικαστικές διώξεις. Στο ότι συνέδεσαν τις αναφορές για ενέργειες σαμποτάζ δημόσιων μεταφορικών μέσων με το γεγονός πως στην ευρύτερη περιοχή καταγράφτηκαν προσπάθειες δολιοφθοράς στις σιδηροτροχιές των τρένων μεγάλης ταχύτητας στην γραμμή Παρίσι-Λιλ.

Αυτό έφτανε για να εξαπολυθεί το κύμα των συλλήψεων και κυρίως μια υποκινούμενη υστερία για την δήθεν σκληρή ομάδα τρομοκρατών που ετοίμαζαν μαζικές δολιοφθορές με στόχο την παράλυση των δημόσιων συγκοινωνιών! Δυο από τους εννιά που αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες, βρίσκονται ακόμη στις φυλακές και οι υπόλοιποι είναι όμηροι μιας δύσκολης δικαστικής περιπέτειας με κατασκευασμένα και έωλα στοιχεία και απλές υποψίες. Στην Γαλλία αρκετοί είναι αυτοί που συνδέουν αυτήν την, φανερά και τεχνητά, φουσκωμένη υπόθεση με την συστηματική προσπάθεια αποτροπής που καταβάλει η Σαρκοζική κυβέρνηση ενάντια στις μαζικές νεανικές αντιδράσεις στις σκληρές και αυταρχικές πολιτικές. Σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης που μαθηματικά θα οδηγήσει σε σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να δημιουργήσει ένα διάχυτο φόβο για τους υποτιθέμενους αναρχικούς και ακροαριστερούς που ετοιμάζουν μια πανευρωπαϊκή ή πανεθνική εξέγερση και κατάλυση της δημοκρατίας και της τάξης μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες! Ο τρόπος μάλιστα που αντιμετώπισε αυτά που έγιναν στην Ελλάδα καθώς και η γρήγορη αναδίπλωση στην επιχειρούμενη εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» έδειξαν πολύ καλά πως η κυβέρνηση Σαρκοζί φοβάται όχι βέβαια την «τρένο-τρομοκρατία» αλλά τον μαζικό ξεσηκωμό, τα αληθινά μεγάλα τρένα της οργής που έρχονται. Για την καθήλωση των οποίων είναι έτοιμη να φτιάξει «τρομοκράτες» από το τίποτε.

* Για τους εννιά του Ταρνάκ έχει ήδη υπάρξει μια διεθνής κινητοποίηση αλληλεγγύης με συλλογή υπογραφών, ανακοινώσεις συμπαράστασης κ.λπ.. Στην ιστοσελίδα http://www.mesopinions.com, μπορεί κανείς να δει και να υπογράψει το κείμενο συμπαράστασης καθώς και αυτούς που έχουν υπογράψει μέχρι τώρα η στην ηλεκτρονική διεύθυνση petition.tarnac@gmail.com. Για περισσότερες πληροφορίες στο http://wordpress.com/tag/tarnac-9/.