Βολιβία-Ποτοσί Αθλιότητα στην σκιά του πλούσιου βουνού

Σκαρφαλωμένο σε ύψος 4090 μέτρων, στο Βολιβιανό αλτιπλάνο, στα νότια της χώρας, το Ποτοσί αποτελεί ζωντανό μνημείο της αποικιοκρατικής λεηλασίας. Εκεί οι Ισπανοί κονκισταδόρες εγκατέστησαν χιλιάδες ιθαγενείς, για να σκάβουν το γειτονικό βουνό, το Cerro Rico, και να στέλνουν τους χιλιάδες τόνους ασημιού στην Ευρώπη. Μέσα σε τρεις αιώνες περίπου, από το 1545 ως το 1825, υπολογίζονται σε 8 εκατομμύρια οι Ιντιος και οι Νέγροι σκλάβοι, που πέθαναν δουλεύοντας στα μεταλλεία από ασθένειες, ατυχήματα και την μόλυνση. Το Ποτοσί, τον 17ο αιώνα ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο, πολυπληθέστερο ακόμη και από το Λονδίνο! Και το βουνό έβγαλε από τα σπλάχνα του πάνω από 62.000 μετρικούς τόνους ασήμι, δικαιώνοντας αυτούς που το ονόμασαν "πλούσιο βουνό".

Τώρα το ασήμι και ο ψευδάργυρος μπορεί να λιγόστεψαν, αλλά η αθλιότητα στη ζωή των ιθαγενών μεταλλωρύχων είναι αντάξια της αποικιοκρατικής ιστορίας της περιοχής. Στις στοές του ορυχείου που η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική με θερμοκρασίες πάνω από 40⁰, οι 8.000 μεταλλωρύχοι συνεχίζουν να δουλεύουν για δώδεκα και δεκαπέντε ώρες συνεχώς χωρίς ούτε ένα διάλειμμα για φαγητό. Ανάμεσά τους και μια χιλιάδα περίπου παιδιά σε ηλικία από τα οκτώ έως τα δώδεκα. Η πυριτίαση των πνευμόνων είναι η πιο διαδεδομένη αρρώστια, που βγάζει σε λίγο καιρό ανίκανους σχεδόν όλους τους ανθρακωρύχους. Ο μέσος όρος ζωής στην περιοχή είναι τα σαράντα χρόνια, και όσοι τα ξεπερνάνε θεωρούνται ιδιαίτερα τυχεροί. Μόνο που οι περισσότεροι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν ως το τέλος, μιας και οι κυβερνητικές υπηρεσίες για να εγκρίνουν μια πενιχρή σύνταξη πρέπει να διαπιστώσουν 80% με 90% ποσοστά καταστροφής στους πνεύμονες!

Η μόνη παρηγοριά για τους σύγχρονους σκλάβους στα ορυχεία είναι το συνεχές μάσημα φύλλων κόκας, που βοηθάει στο να κρατιέται το σώμα σε εγρήγορση και να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες μέσα στις υπόγειες στοές.

Η περιοχή αποτελεί αγαπημένο τουριστικό προορισμό αυτών που θέλουν να επισκεφτούν τις Ανδεις, αλλά αυτό ελάχιστα έχει αλλάξει την ζωή των ιθαγενών. Αυτοί παραμένουν δεμένοι με αλυσίδες τόσο με το βουνό όσο και με τις κοινωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης που μένουν οι μόνες σταθερές στους αιώνες που πέρασαν.

Βουκουρέστι - Παιδιά στους υπόνομους

Τα υπόγεια τούνελ στα οποία υπάρχουν οι αγωγοί μεταφοράς ζεστού νερού για θέρμανση είναι τα αγαπημένα μέρη των εκατοντάδων εγκαταλειμμένων παιδιών στο Βουκουρέστι. Μόνο στη νέα συνοικία με το όνομα "πόλη της Ελπίδας", που οι κατοικίες της χτίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια, οι κοινωνικές οργανώσεις υπολογίζουν σε 300 τα παιδιά κάτω των 16 χρόνων, που περιφέρονται άστεγα. Των περισσότερων η μέρα περνάει με το κλέψιμο, τη ζητιανιά και όχι λίγες φορές με την εκπόρνευση. Περιζήτητη στα σκοτεινά αυτά τούνελ, είναι η κόλλα για δέρματα. Είναι μιας πρώτης τάξης φτηνή ναρκωτική ουσία, που τα χαμίνια την μυρίζουν σε κάθε ευκαιρία για να κοιμούνται γρήγορα και να "ταξιδεύουν". Οι κυβερνητικές υπηρεσίες του Ρουμανικού καθεστώτος παραδέχονται επίσημα ότι μόνο 2000 παιδιά κυκλοφορούν άστεγα στην χώρα. Ανθρωπιστικές οργανώσεις όμως, επιμένουν ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος. Αλλωστε αυτήν τη στιγμή υπολογίζονται σε 36.000, τα παιδιά που βρίσκονται στα ορφανοτροφεία όλης της χώρας, το 1/3 των οποίων σε λίγο θα πρέπει να φύγει από εκεί, για βρουν περίθαλψη νεότεροι. Η Ρουμανία θεωρείται μια από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε αριθμό εγκαταλειμμένων παιδιών, με βασική αιτία την οικονομική ανέχεια των οικογενειών τους. Οι Δυτικοί οικονομικοί αναλυτές θεωρούν ότι αυτά τα φαινόμενα είναι μέρος του κόστους μετάβασης της Ρουμανικής οικονομίας στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς. Και σε συνεργασία με το Ρουμανικό καθεστώς πιέζουν για πιο αποφασιστικά μέτρα φιλελευθεροποίησης. Τι αξία έχουν μερικές χιλιάδες παιδιά, μπροστά σε αυτό το μεγάλο όραμα!!!