Αλ-Χαλίλ, Χεβρώνα, Παλαιστίνη Η θυσία της Χαντίλ στην οδό των Μαρτύρων

Εκείνο το πρωί, στη γειτονιά Τελ Ρουμέιντα του Αλ Χαλίλ (Χεβρώνα), ο ήχος πολλαπλών ριπών από πραγματικά πυρά βρόντηξε από το σημείο ελέγχου 56 της οδού Σουχάντα. Ο τριάντα-τετράχρονος Φαουάζ Αμπού Άισεχ, που στεκόταν στο τσεκπόιντ γύρω στις οκτώ παρά είκοσι το πρωί, συνόδευε κάποια παιδιά μακριά από το σημείο όπου οι ισραηλινές δυνάμεις ούρλιαζαν στα εβραϊκά στην τρομοκρατημένη Χαντίλ που πήγαινε στη σχολή της. «Της φώναζαν «Πήγαινε πίσω! Πήγαινε πίσω!». Ήξερα ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γι’ αυτό της μίλησα στα αραβικά και με άκουσε αμέσως, και την πήρα από την είσοδο, προς την έξοδο του τσεκπόιντ». Σε μια φωτογραφία, η Χαντίλ, με μπούρκα στέκεται με τον Φαουάζ στο πρώτο πλάνο. «Προσπάθησα να της μιλήσω, ήταν τρομοκρατημένη. Δεν ήξερε τίποτα». Ο Φαουάζ παρακάλεσε τους στρατιώτες που πολλαπλασιάζονταν γρήγορα, να του επιτρέψουν να την πάρει μακριά από το τσεκπόιντ, να της εξηγήσει τι συμβαίνει και να αποκλιμακώσει την κατάσταση. «Με άκουσε αμέσως όταν της πρωτομίλησα, αλλά με απομάκρυναν και συνέχισαν να της ουρλιάζουν στα εβραϊκά, τα οποία προφανώς δεν καταλάβαινε».

Παραλία της Γάζας «Κρυφτό» θανάτου με τις βόμβες

Τι μπορεί να σταματήσει μια παρέα δεκάχρονων παιδιών όταν είναι μάλιστα σε σχολικές διακοπές και δίπλα στην θάλασσα, να παίζουν ολημερίς; Τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Ούτε καν ο φόβος του πολέμου και ο κίνδυνος του θανάτου. Αυτό θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς αν έβλεπε τα πιτσιρίκια να παίζουν κρυφτό και ποδόσφαιρο ανάμεσα στις βάρκες, στις ψαροκαλύβες και στις έρημες πολύχρωμες τέντες στην παραλία, στα νότια της πόλης της Γάζας., δίπλα στο μικρό λιμάνι. Λίγα μέτρα μακριά από το γνωστό ξενοδοχείο Αλ-Ντέιρα, το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης 16 του Ιούλη, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, τίποτε δεν προμήνυε τον επερχόμενο κίνδυνο. Μερικά λεπτά μετά, όλοι θα διαπίστωναν με τρόμο τι θα μπορούσε να διακόψει για πάντα το ανέμελο παιγνίδι τους.

Τζενίν-Παλαιστίνη Με την σοκολάτα στα χέρια τους...*

Ήταν Ιούνιος του 2002 σε μια γειτονιά της πόλης Τζενίν στην Παλαιστίνη. Η οικογένεια του Γιουζέφ Αμπού Αζίζ σηκώθηκε γύρω στις επτά όπως συνήθως. Έξω είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία -συνηθισμένο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια- και κανείς δεν ήξερε πότε θα γινόταν η παύση της απαγόρευσης. Όλα τα μικρότερα παιδιά ήταν σπίτι. Έκτος από τον μεγάλο γιο που σπούδαζε ιατρική στο Κάιρο και τα δύο άλλα αγόρια που ήταν χτίστες στην Ραμάλα. Ο πατέρας κλείδωνε πάντα την πόρτα αυτές τις ώρες ώστε να μην βγουν έξω οι τρεις μικροί γιοι του, ο Τζαμίλ (13 χρονών), ο Ταρίκ (11) και ο Αχμέντ (6) και κινδυνεύσουν από τις στρατιωτικές περιπολίες.

Τζαμπάλια, λωρίδα της Γάζας Ο αγαπημένος του θεού

 
Έξω από την Τζαμπάλια, την βορειότερη πόλη στην λωρίδα της Γάζας το ομώνυμο προσφυγικό στρατόπεδο ιδρύθηκε στα 1948 με τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο και την μαζική εκτόπιση των Παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες τους. Τριανταπέντε χιλιάδες πρόσφυγες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι του στρατοπέδου, που σταδιακά εξελίχτηκε στο μεγαλύτερο προσφυγικό οικισμό στην Γάζα. Σε μια έκταση μόλις 1,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων είναι στοιβαγμένοι σε άθλιες συνθήκες τουλάχιστον εκατόν δέκα χιλιάδες άνθρωποι, σε μια από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές πυκνότητες στον πλανήτη. Εκεί, η ακραία φτώχεια τυλίγει τουλάχιστον το 44% του πληθυσμού, το πόσιμο νερό μοιράζεται με το δελτίο, οι συνθήκες στέγασης είναι απάνθρωπες και η ανεργία ξεπερνά το 75% του ενεργού ανθρώπινου δυναμικού. Τρεις στους τέσσερις πρόσφυγες στην Τζαμπάλια εξαρτιόνται για την επιβίωση τους από την ανθρωπιστική βοήθεια ενώ το μέσο καθημερινό εισόδημα δεν ξεπερνά τα δύο δολάρια. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα που τα τελευταία χρόνια μεγάλωσαν εξαιτίας του εγκληματικού αποκλεισμού, το στρατόπεδο συχνά γίνεται στόχος των στρατιωτικών επιθέσεων των ισραηλινών μιας και θεωρείται προπύργιο της Χαμάς και της αδιάλλακτης αντίστασης.

Ράφα-Λωρίδα της Γάζας. Η υπόγεια πόλη.

Τον Άχμεντ Μοχάμεντ Σάκερ, όταν τον φέρανε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Abu Yousef An-Najjar στην Ράφα ήταν ήδη πολύ αργά. Είχε αφήσει την τελευταία ανάσα του, το πρωινό της πρώτης Τρίτης αυτού του Μάη, πλακωμένος από χώματα, όταν κατέρρευσε μια από τις στοές στο υπόγειο τούνελ που δούλευε, στην συνοικία Ας Σαλάμ στα νοτιοανατολικά της

πόλης, στα σύνορα με την Αίγυπτο. Ο Ahmad ήταν δεν ήταν δεκαεννιά χρονών και η οικογένεια του προέρχονταν από την Χαν Γιουνίς λίγο πιο βόρεια στην λωρίδα της Γάζας. Η είδηση του θανάτου του μπορεί να μην προκάλεσε την έξαψη που δημιουργούν οι δολοφονίες των σιωνιστών που κάθε τόσο βομβαρδίζουν τις πόλεις η τους καταυλισμούς της περιοχής αλλά προξένησε ακόμη μια φορά ένα κύμα θλίψης.

Από καιρό είναι γνωστό στους φίλους αλλά και στους εχθρούς των Παλαιστινίων, πως ο μοναδικός ασθενικός πνεύμονας επιβίωσης των αποκλεισμένων κατοίκων της Γάζας είναι το παράνομο δίκτυο στοών που διασχίζουν σε βάθος έως και τριάντα μέτρων τα αιγύπτιο- παλαιστινιακά σύνορα. Μια ολόκληρη πόλη κάτω από το έδαφος με διακλαδωμένα τούνελ που φτιάχνονται σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Διαμέσου των τούνελ διακινούνται καθημερινά μεγάλες ποσότητες σε είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, καύσιμα, μηχανήματα και όχι λίγες φορές πραγματοποιούνται μεταφορές ανθρώπων, ολόκληρων κοπαδιών ζώων έως και αυτοκινήτων. Το 80% των εισαγωγών στην Λωρίδα έρχεται μέσα από το υπόγειο δίκτυο. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα μιλά υποκριτικά για λαθρεμπόριο και όχι λίγες φορές κατηγόρησε την Χαμάς πως το χρησιμοποιεί για να προμηθεύεται πολεμικό υλικό. Πράγματι, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιστάσεις παντού στον κόσμο, ορισμένοι πλουτίζουν από την διακίνηση που γίνεται διαμέσου των στοών που τις κρατάνε υπό την ιδιοκτησία τους. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως μετά τον σκληρό και καθολικό σχεδόν αποκλεισμό της Λωρίδας, οι Παλαιστίνιοι δίνοντας αγώνα επιβίωσης στην κυριολεξία, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν έστω και μια μικρή χαραμάδα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Λωρίδα της Γάζας. Το λυπημένο Ραμαζάνι

Ο τέταρτος στύλος του ισλάμ, δηλαδή η νηστεία στον ένατο μήνα του ισλαμικού σεληνιακού ημερολογίου, το γνωστό Ραμαζάνι, τελείωσε φέτος την Τρίτη 30 του Σεπτέμβρη με το γιορτασμό της Ιντ αλ-Φιτρ, το Μπαϊράμι, με τελετές και γιορτές σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο, ύστερα από τη νύχτα της Δυνάμεως. Για το 2008, ο Ραμαντάν, σύμφωνα με το γρηγοριανό ηλιακό ημερολόγιο, ξεκίνησε την 1η του Σεπτέμβρη και μαζί του ξεκίνησε η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή, που όπως και στο χριστιανικό κόσμο απαιτεί εκτός από νηστεία και νυχτερινά πλούσια τραπέζια με εκλεκτά εδέσματα και φαγητά. Αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες, ακόμα και φτωχικές, μιας και η παράδοση απαιτεί σε αυτήν την περίπτωση ακόμα και από το υστέρημά τους οι φτωχοί μουσουλμάνοι να προσπαθούν να γεμίσουν το οικογενειακό τραπέζι. Τι γίνεται όμως όταν οι συνθήκες αναγκάζουν τη νηστεία της ημέρας να τη διαδέχεται η πείνα της νύχτας; Ακόμα και αυτή η λύση που έδωσαν τούρκοι θεολόγοι, που αποφάνθηκαν πως δεν αποτελεί παραβίαση των κανόνων η χρήση έμπλαστρων που καταπολεμούν το αίσθημα της πείνας, αφορούσε τους πιστούς που νηστεύουν κατά τη διάρκεια της ημέρας!

Στην πυκνοκατοικημένη λωρίδα της Γάζας, των τριακοσίων εξήντα τετρ. χιλιομέτρων, η συντριπτική πλειοψηφία του 1,5 εκατομμυρίου Παλαιστίνιων πέρασε και το φετινό Ραμαζάνι σε συνθήκες που λίγο απέχουν από τη λιμοκτονία. Ηταν το πιο λυπημένο Ραμαζάνι, παραπονέθηκε ο Emad Antar, μπακάλης στην κεντρική αγορά της Γάζας, που προμηθεύτηκε λιγοστά τρόφιμα και κρέας από την Αίγυπτο μέσω των τούνελ στη μεθόριο, αλλά δεν κατάφερε να τα πουλήσει. Από την άλλη, ο Salem Ebidδήλωσε σε δημοσιογράφους πως τα εννιά παιδιά του έχουν να φάνε κρέας πέντε μήνες και ούτε αυτές τις γιορτινές μέρες κατάφερε να τους εξοικονομήσει μια μικρή μερίδα. Λίγες ανθρωπιστικές οργανώσεις, κύρια με τη συνδρομή του ΟΗΕ και ορισμένων αραβικών κρατών, έσπευσαν να απαλύνουν τη βαριά ατμόσφαιρα μοιράζοντας πακέτα βοήθειας. Ενα μπουκάλι πετρέλαιο, από τρία κιλά ρύζι, ζάχαρη και ρεβίθια και δύο δοχεία τοματοπολτό ήταν το περιεχόμενο των πακέτων που μοίραζε όλο το μήνα μια οργάνωση σε κεντρικό σημείο της πόλης, μπροστά σε ατέλειωτες ουρές Παλαιστίνιων. Αλλά και η απόφαση της Αιγύπτου να ανοίξει για δύο ημέρες τα σύνορα δεν έδωσε ανακούφιση σε όσους δεν έχουν χρήματα να ψωνίσουν. Το Ισραήλ έσφιξε κι άλλο τον κλοιό της πολιορκίας και αυτές ακόμη οι ισραηλινές εφημερίδες ήταν γεμάτες περιγραφές της απελπιστικής κατάστασης. Οι Παλαιστίνιοι με τη συνενοχή του δυτικού κόσμου και των αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων τιμωρούνται συλλογικά για την απόφασή τους να μη σκύψουν το κεφάλι και για τη μαζική ετυμηγορία τους στην εκλογή κυβέρνησης από τη Χαμάς.

Ο παραλληλισμός με την πολιορκία και τη γενοκτονία των Γερμανών στο εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας το 1941, που τόσο κατανυκτικά τιμά το σιωνιστικό κράτος κάθε χρόνο, είναι απόλυτα δίκαιος. Οκτώ στους δέκα Παλαιστίνιους της Γάζας ζούνε πλέον απόλυτα εξαρτημένοι από τη ροή της ανθρωπιστικής βοήθειας, που και αυτήν ελέγχει σκληρά το Ισραήλ και τη χρησιμοποιεί για εκβιασμό. Εξι στα δέκα παιδιά κάτω των πέντε χρόνων πάσχουν από αναιμία. Πέντε στους δέκα Παλαιστίνιους από τον ενεργό πληθυσμό είναι άνεργοι και αρκετοί από τους υπόλοιπος υποαπασχολούμενοι. Τρεις στους δέκα ζούνε σε άθλιες συνθήκες στα προσφυγικά στρατόπεδα και οι πιο πολλοί από τους υπόλοιπους σε κατοικίες χωρίς στοιχειώδεις υπηρεσίες. Χιλιάδες παιδιά γυρίζουν στους δρόμους ολημερίς, αδυνατώντας να πάνε σχολείο. Οι κρατικοί υπάλληλοι είναι απλήρωτοι εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση. Πολλοί πλέον μιλούν για ανθρωπιστική καταστροφή δίπλα σε μια ερειπωμένη οικονομία. Η λωρίδα της Γάζας είναι ένα σύγχρονο αίσχος για τις δυτικές δήθεν πολιτισμένες κοινωνίες, η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου και μια ανοιχτή πληγή για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη.

* Στις μέρες του Ραμαζανιού, τουλάχιστον επτά Παλαιστίνιοι προστέθηκαν στο μακάβριο κατάλογο των νεκρών από την κατάρρευση των υπόγειων στοών στην αιγυπτιακή μεθόριο. Πέντε από αυτούς παγιδεύτηκαν όταν οι αιγυπτιακές αρχές προκάλεσαν επίτηδες έκρηξη σε ένα τούνελ στο Αλ-Μπαραζίλ στη Ράφα και άλλοι δύο κοντά στο πέρασμα Σαλάχ-αλ-ντιν κατά τη διάρκεια της εκσκαφής.