Οκινάουα, Ιαπωνία Ο διαρκής φόρος του αίματος

Η εικοσάχρονη Ρίνα Σιμαμπουκούρο από την Ουρούμα, στην ανατολική ακτή της Οκινάουα, το βράδυ της Πέμπτης, στις 28 του Απρίλη, έφυγε από το σπίτι του φίλου της με σκοπό να κάνει έναν περίπατο στην πόλη. Η νεαρή, εργαζόμενη παρτ-τάιμερ σε γραφείο, από εκείνη τη βραδιά εξαφανίστηκε. Στις 16 Μαΐου, η αστυνομία, οδηγημένη από την ομολογία ενός Αμερικάνου από τη στρατιωτική βάση της Καντένα, βρήκε το άψυχο σώμα της σε δασική περιοχή δίπλα σε μια δημοσιά, κοντά στο χωριό Οννα, στη δυτική ακτή. Ο 32χρονος Κένεθ Φράγκλιν Γκάντσον (το Σινζάτο, που χρησιμοποιήθηκε ως επώνυμο από τα δυτικά ΜΜΕ για προφανείς λόγους, είναι το όνομα της Γιαπωνέζας γυναίκας του) υπέδειξε το σημείο, αφού πρώτα ομολόγησε πως εκείνο το βράδυ, εξανάγκασε με την βία τη Ρίνα να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητό του, τη βίασε και ύστερα τη στραγγάλισε. Η αστυνομία έφτασε στον πρώην πεζοναύτη, που δούλευε σαν πολιτικό προσωπικό στη βάση, από τις κάμερες κυκλοφορίας σε συνδυασμό με τις εκπομπές που έκανε το κινητό τηλέφωνο της Ρίνα. Στην αρχή αρνιόταν κάθε σχέση αλλά αργότερα κατέρρευσε όταν η αστυνομία ανακάλυψε ίχνη του DNA της νεαρής μέσα στο αυτοκίνητό του.


Η αποτρόπαια δολοφονία της Ρίνα ξεχείλισε το ποτήρι της οργής στην Οκινάουα. Είχε προηγηθεί, μερικές εβδομάδες νωρίτερα, η καταγγελία για βιασμό μιας γυναίκας σε ξενοδοχείο στη Νάχα, από έναν Αμερικάνο ναύτη από την βάση Καμπ Σβαμπ. Στους κατοίκους του νησιού ξύπνησαν οι μνήμες από σειρά σκληρών εγκλημάτων που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια με δράστες Αμερικάνους στρατιώτες. Ορισμένα από αυτά, όπως η απαγωγή και ο βιασμός ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού από τρεις στρατιωτικούς το 1995, ανάγκασαν τον αμερικάνικο στρατό και την κυβέρνηση της Ιαπωνίας να εκπονήσουν σχέδιο απομάκρυνσης ορισμένων βάσεων από αστικές περιοχές. Στην πραγματικότητα, τίποτε δεν έγινε όταν καταλάγιασε η αντίδραση των κατοίκων. Το 2012, όταν δύο έφεδροι του Ναυτικού επιτέθηκαν και βίασαν μια γυναίκα, οι υποσχέσεις δίχως αντίκρυσμα επαναλήφθηκαν.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της τοπικής αστυνομίας, από τότε που επιστράφηκε η Οκινάουα στην Ιαπωνία το 1972 έως το τέλος του 2015, οι κάτοικοι του νησιού αντιμετώπισαν 574 ειδεχθή εγκλήματα με δράστες από το προσωπικό των βάσεων. Σχεδόν το 78% από το σύνολο των ανάλογων εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο νησί την ίδια περίοδο! Από αυτά 26 υποθέσεις δολοφονίας, 129 περιπτώσεις βιασμού, 394 περιπτώσεις διαρρήξεων και 25 περιπτώσεις εμπρησμού. Δεν μιλάμε για την διακίνηση ναρκωτικών και άλλων παραβατικών πράξεων στις οποίες οι Αμερικανοί είναι πρωταθλητές δίχως συναγωνισμό! Ειδικά για τους βιασμούς και τις σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες, οι επίσημες καταγραφές είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Όλοι ξέρουν πως οι περισσότερες γυναίκες και κορίτσια αποφεύγουν να καταγγείλουν τα εγκλήματα αυτά φοβούμενες τον κοινωνικό στιγματισμό.


Με έκταση 1083 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Οκινάουα είναι το μεγαλύτερο νησί στο νησιώτικο σύμπλεγμα Ρίου Κίου στα νοτιοανατολικά των μεγάλων ιαπωνικών νησιών. Σε αυτή τη μικρή λωρίδα γης έχουν εγκατασταθεί, από το 1945 και μετά, 32 βάσεις(!) και άλλα 48 σημεία στρατιωτικού ενδιαφέροντος όπου σταθμεύουν κατά μέσο όρο 26.000 Αμερικανοί. Άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό αυτό στις 50.000, μαζί με το πολιτικό και διοικητικό προσωπικό. Η Οκινάουα συγκεντρώνει σχεδόν τη μισή ανθρώπινη στρατιωτική παρουσία στην Ιαπωνία και το 72% των πολεμικών εγκαταστάσεων! Αν και η επίσημη αμερικανική κατοχή έληξε το 1972, στην πραγματικότητα, το νησί, με βάση τις συμφωνίες εγκατάστασης, δραστηριοτήτων και δικαστικής δικαιοδοσίας, βρίσκεται σε μια κατάσταση οιονεί κατοχής. Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί, όπως σχεδόν παντού στον κόσμο, καλυπτόμενοι πίσω από τις συμφωνίες ετεροδικίας και με συνείδηση κατακτητή, νιώθουν πως ότι και να κάνουν θα μείνουν ατιμώρητοι. Ακόμα και αυτή τη συμφωνία εγκατάστασης του 1960, (γνωστή ως SOFA) που αναγνωρίζει δικαιοδοσία στα γιαπωνέζικα δικαστήρια για υποθέσεις κοινού εγκλήματος, παραβιάζουν συνεχώς με διάφορα προσχήματα.

Από την στιγμή που έγινε γνωστή η τραγική τύχη της Ρίνα, στο νησί επικρατεί αναβρασμός. Στο αθλητικό στάδιο Ονουγιάμα, στο κέντρο της πρωτεύουσας Νάχα, συγκεντρώθηκαν, την Κυριακή 19 Ιουνίου, περισσότεροι από 65.000 άνθρωποι. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων είκοσι χρόνων. Με μια φωνή απαίτησαν να κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις. Ζήτησαν να φύγει η βάση στη Φουτέμα, να μην ανοίξει βάση στη Χενόκο, να αναθεωρηθεί η SOFA και να αποζημιωθεί ηθικά και υλικά η οικογένεια της Ρίνα. Όλα τα αιτήματα τα έστειλαν στην κυβέρνηση του Σίνζοου Άμπε, η οποία όντας ιδιαίτερα φιλο-αμερικάνικη, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οι κάτοικοι της Οκινάουα δεν είναι η πρώτη φορά που νιώθουν προδομένοι από το Τόκιο. Εκτός από τις παλιές διαφορές, προστέθηκε η τραυματική μνήμη της αιματηρής μάχης της Οκινάουα, το 1945. Πολλοί δεν μπορούν να ξεχάσουν πως ο γιαπωνέζικος στρατός διατάχθηκε να αντισταθεί μάταια μόνο για το αυτοκρατορικό γόητρο. Με αποτέλεσμα τη μεγάλη σφαγή στρατιωτών και αμάχων και την κατάκτηση του νησιού. Ένας φόρος αίματος που πληρώνεται έως και σήμερα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ένα ρεπορτάζ για τους αγώνες ενάντια στη βάση Χενόκο, www.hakaimagazine.com/article-long/okinawas-elders-rage-against-marines