Το Ελ Φροντόν είναι ένας άνυδρος βράχος έκτασης ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, μόλις τέσσερα μίλια ανοικτά της Καλάο, του ιστορικού λιμανιού της Λίμα, δίπλα στην πρωτεύουσα του Περού, στην ακτή του Ειρηνικού. Ακατοίκητο από αιώνες, στα χρόνια της Αποικίας, χρησίμευε σαν καταφύγιο των κουρσάρικων πλοίων που παραμόνευαν τις βαρυφορτωμένες με πλούτη ισπανικές γαλέρες στον δρόμο της επιστροφής. Εκεί το 1917 χτίστηκε μια φυλακή για βαρυποινίτες και σταδιακά επεκτάθηκε έτοιμη να δεχθεί στην δεκαετία του Ογδόντα κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, μέλη και στελέχη του ΚΚ Περού και του αντάρτικου Φωτεινού Μονοπατιού. Μέχρι τον Ιούνιο του 1986, όταν τριακόσιοι περίπου άνδρες κρατούμενοι εξεγέρθηκαν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες και στην απειλή μεταφοράς τους στην τρομακτική φυλακή Κάντο Γκράντε. Για μερικές ημέρες οι κρατούμενοι, που είχαν αιχμαλωτίσει τρία μέλη της φρουράς, έγιναν κύριοι της φυλακής, έως ότου ο τότε πρόεδρος Γκαρσία διέταξε τον υπουργό Εσωτερικών Αγκουστίν Μαντίλα και τον υποναύαρχο Τζιαμπέτρι Ρόγιας να οργανώσουν την αιματηρή καταστολή. Και οι τρεις τους επιφανή στελέχη του APRA, το οποίο ξεκινώντας από αντί-ιμπεριαλιστικές θέσεις προπολεμικά, κατέληξε ένα αστικό, αντιδραστικό και διεφθαρμένο, καθεστωτικό κόμμα, με σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο.
Ήταν αργά το βράδυ της Τετάρτης 18 Ιουνίου 1986 όταν ένας στολίσκος πολεμικών σκαφών του ναυτικού άρχισε να βομβαρδίζει τα κτίρια στα οποία είχαν καταφύγει οι εξεγερμένοι. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης μπαζούκας, δυναμίτες και χειροβομβίδες. Στην συνέχεια αποβιβάστηκαν επίλεκτες μονάδες πεζοναυτών. Όταν τελείωσε η φοβερή ημέρα της 19 Ιουνίου τα κτίρια της φυλακής ήταν ερείπια και μέσα σε αυτά θαμμένοι τουλάχιστον εκατόν είκοσι δύο κρατούμενοι. Αρκετοί από αυτούς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ αφού πρώτα αιχμαλωτίστηκαν η είχαν παραδοθεί. Οι περιγραφές της άγριας σφαγής όταν έγιναν γνωστές προκάλεσαν σοκ σε όλη την χώρα. Ότι απέμεινε από τα διαμελισμένα σώματα των αγωνιστών μεταφέρθηκε βιαστικά στα νεκροταφεία του Σαν Μπαρτόλο και του Πατσακαμάκ, παρά τις διαμαρτυρίες των συγγενών που είχαν συγκεντρωθεί στο λιμάνι και ζητούσαν να μάθουν για την τύχη τους. Ακόμη και σήμερα δεν είναι γνωστός ούτε ο ακριβής αριθμός των νεκρών ούτε έχουν αναγνωριστεί όλοι οι σωροί που βρίσκονται εντοιχισμένοι στα κοιμητήρια.
Η εξέγερση στο κάτεργο του Ελ Φροντόν, με το χριστιανικό όνομα Σαν Χουάν Μπαουτίστα, ήταν μέρος ενός ξεσηκωμού στον οποίο συμμετείχαν οι κρατούμενοι στην φυλακή Σαν Πέδρο στην Λουριγκάντσο και οι γυναίκες στην Σάντα Μπάρμπαρα στο Καλάο. Η στρατιωτική επιχείρηση σε αυτές ξεκίνησε ταυτόχρονα και είχε τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Συνολικά εκείνες τις δυο ημέρες δολοφονήθηκαν τουλάχιστον διακόσιοι εβδομήντα κρατούμενοι -σεντερίστας. Η πλειοψηφία τους ήταν άνδρες ηλικίας ανάμεσα στα τριάντα και πενήντα χρόνων, σχεδόν τέσσερις στους δέκα φοιτητές η απόφοιτοι πανεπιστημίων, 17% εργάτες, 10% αγρότες. Με την σφαγή η κυβέρνηση Γκαρσία διέπραξε ένα προμελετημένο έγκλημα με μοναδικό σκοπό να σπείρει τον τρόμο του θανάτου πάνω σε όλη την χώρα. Ήταν η κλιμάκωση του βρώμικου πολέμου που είχε ξεκινήσει από το 1983 τόσο στην ύπαιθρο και στα υψίπεδα των Άνδεων όσο και στις φυλακές στις οποίες οδηγούνταν οι κομμουνιστές, δίχως δίκη, με την κατηγορία της “τρομοκρατίας”
Το αξιοσημείωτο είναι πως η σφαγή πραγματοποιήθηκε μόλις μία ημέρα πριν ξεκινήσει το 17ο μεταπολεμικό συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Λίμα, στην οποία είχαν αρχίσει να φθάνουν πολιτικοί από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Ανάμεσα τους ο Βίλλι Μπραντ, ο Σάντρο Περτίνι, ο Κράξι, ο Φελίπε Γκονζάλες, ο Λιονέλ Ζοσπέν, ο Μάριο Σοάρες, ο Μπρούνο Κράισκι κ.α. Όλοι φιλοξενούμενοι του αιματοβαμμένου APRA και του Γκαρσία, που ανέλαβαν την διοργάνωση, σαν νεοφώτιστος της Διεθνούς. Μαθαίνοντας για την σφαγή αρκέστηκαν σε συμβουλές και παραινέσεις και προσεκτικές εκφράσεις ανησυχίας, δίχως να χαλάσουν την τριήμερη φιέστα. Το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Λίμα, κατά κοινή ομολογία, γλίστρισε πάνω στο αίμα των περουβιάνων κομμουνιστών και δίκαια θεωρήθηκε κόλαφος για το προφίλ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην Λατινική Αμερική.
Η σφαγή του 1986 παρέμεινε ατιμώρητη παρά το γεγονός πως σε μια εικοσάδα αξιωματικών του ναυτικού απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Ο Γκαρσία παρά τα μαζικά εγκλήματα και τις αποκαλύψεις για μίζες και διαφθορά, έγινε και για δεύτερη φορά πρόεδρος της χώρας ενώ και σήμερα χαίρει ασυλίας! Στην απέναντι πλευρά, όπως και κάθε χρόνο στις 19 Ιουνίου οι Περουβιάνοι θα ξαναθυμηθούν την μεγάλη σφαγή αλλά και τους εκατοντάδες κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται στα κελιά. Ειδικά φέτος που συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τότε Θα γίνουν διαδηλώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και μνημόσυνα στα νεκροταφεία. Θα ζητηθεί και πάλι γενική αμνηστία και ελευθερία για τους φυλακισμένους. Η 19 Ιουνίου για το Περού είναι η ημέρα τιμής στους ήρωες του επαναστατικού κινήματος που δεν λύγισαν και έπεσαν στον αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Στον διαρκή αυτόν αγώνα, που θα συνεχίζεται από γενιά σε γενιά, όπως και το δικό μας Μακρονήσι, το Ελ Φροντον ( που από τότε εγκαταλείφθηκε) θα αποτελεί αιώνιο μνημείο αυτοθυσίας.
ΔΕΙΤΕ φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις το 2011, www.youtube.com/watch?v=egUqeQiT03A
και ένα βίντεο από την εξομολόγηση ενός πρώην πεζοναύτη που συμμετείχε στην σφαγή, www.youtube.com/watch?v=2L1tk9FRLJg
* Για την ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ, με το καθεστώς του παρατηρητή εκπροσωπήθηκε στο συνέδριο της Λίμα, από τον Χ. Παπουτσή και τον Π. Νεάρχου. Στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε η μοναδική εκδήλωση διαμαρτυρίας εκείνες τις ημέρες, με διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της πόλης από το ΚΚΕ(μ-λ) η οποία κατέληξε στο γραφεία του επίτιμου Προξένου του Περού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου