Κεντάκι, ΗΠΑ Παιδική εργασία στις καπνοφυτείες

Στην βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, στην Ουάσινγκτον, στην συλλογή της εθνικής επιτροπής για την παιδική εργασία, το πιο εντυπωσιακό τμήμα είναι μια ενότητα περίπου πέντε χιλιάδων ασπρόμαυρων φωτογραφιών και αρνητικών. Με τον φωτογραφικό φακό του Λιούις Χάιν, απεικονίζεται η αθλιότητα της ζωής των μικρών παιδιών που δούλευαν στις αρχές του εικοστού αιώνα στα αμερικάνικα εργοστάσια, ορυχεία, αγροτικές φάρμες και αλλού. Η συλλογή ιδρύθηκε το 1904 και ο Χάιν, ψυχή της ερευνητικής προσπάθειας, αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για να αποτυπώσει το διαδεδομένο φαινόμενο της παιδικής εργασίας στην χώρα, γυρνώντας ανάμεσα στα 1908 και στα 1924 σε πολλές αμερικάνικες πολιτείες και στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Μέσα στα άλμπουμ αυτής της συλλογής υπάρχει μια ομάδα φωτογραφιών από τα καπνοχώραφα στο Κεντάκι. Ο Χάιν αιχμαλώτισε εικόνες και κατέγραψε ονόματα μικρών παιδιών χωμένα μέσα στις φυτείες της ποικιλίας Βιρτζίνια να συλλέγουν τα γιγαντιαία φύλλα του φυτού. Πίστευε πως αποκαλύπτοντας το φαινόμενο σύντομα αυτό θα περάσει στην ιστορία προορισμένο να εκτίθεται μόνο σε μουσεία και βιβλιοθήκες. Προσπάθειες σαν αυτήν του διάσημου φωτογράφου δεν πήγαν στράφι. Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις, το 1938 με νόμο τέθηκαν για πρώτη φορά όρια ηλικίας για την εργασία στις ΗΠΑ και μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε όλη αυτήν την περίοδο στην άλλη πλευρά του πλανήτη το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης ασκούσε μεγάλη και ποικιλόμορφη επιρροή στην παγκόσμια εργατική τάξη και στους λαούς και πίεση στους κεφαλαιοκράτες και στις κυβερνήσεις τους. Το 1936 με το άρθρο 42 του νέου σοβιετικού συντάγματος απαγορεύτηκε η παιδική εργασία παρά μόνο αν πραγματοποιούνταν στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτά, τότε που η ανθρώπινη ιστορία προχωρούσε προς τα εμπρός και δεν έκανε πίσω ολοταχώς.

Φέλτον - Καλιφόρνια Οι υπέρ-χιλιετείς σεκόγιες και η ηλικία του νερού

Το Φέλτον, στην Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, λίγο νοτιότερα του Σαν Φρανσίσκο, απέχει μερικά μόνο μίλια από τις ακτές του ωκεανού. Είναι γνωστό για δύο κυρίως λόγους. Από παλιά σαν το κοντινό σημείο από το οποίο μπορεί κανείς να περιπλανηθεί και να θαυμάσει το δάσος με τις σεκόγιες, τα μεγαλύτερα και ψηλότερα δένδρα του κόσμου, που μερικά από αυτά έχουν ηλικία πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια! Παλιά, κέντρο μεταφοράς της ξυλείας που οι κοινότητες των υλοτόμων έστελναν με βαγόνια προς τις ακτές του Ειρηνικού, είναι ιδανικός τόπος για γουήκ-εντ η μεγαλύτερες διακοπές μέσα στην φύση. Πρόσφατα, γιατί οι τέσσερις χιλιάδες περίπου, λευκοί στην πλειοψηφία τους κάτοικοι του, επανέκτησαν την διαχείριση του νερού και τις πηγές του, από μια πολυεθνική ύστερα από έναν μακρόχρονο αγώνα.

Πέλικαν Μπέι-Καλιφόρνια Κραυγές από τους τάφους

Ο Ούγκο Πινέλ είναι ένας ζωντανός θρύλος στον κόσμο των σκληρών αμερικάνικων φυλακών. Είναι ο μοναδικός που παραμένει φυλακισμένος από την περίφημη ομάδα των έξι του Σαν Κουέντιν, που κατηγορήθηκαν για προσπάθεια μαζικής απόδρασης, η οποία κατέληξε σε σφαγή και σε μια μαζική εξέγερση. Ο Ούγκο, που ήρθε στις ΗΠΑ σε ηλικία 12 χρόνων από την Νικαράγουα, καταδικάστηκε στα δεκαεννιά του, το 1965, για την απαγωγή και τον βιασμό μιας λευκής γυναίκας στο Σαν Φρανσίσκο και από τότε παραμένει φυλακισμένος. Παρά το γεγονός πως από την αρχή επιμένει στην αθωότητα του καταγγέλλοντας πως δικάστηκε με τον χαρακτηριστικό τρόπο που δικάζουν οι λευκοί δικαστές στις ΗΠΑ τους μαύρους και τους ισπανόφωνους. Ο Πινέλ, που είναι γνωστός στον κόσμο των φυλακισμένων με το παρατσούκλι «Γιόγκι» ξεπληρώνει για δεκαετίες την επιμονή του να αντιστέκεται στο αμερικάνικο σωφρονιστικό σύστημα και την σχέση του με τους Μαύρους Πάνθηρες, την Μαύρη αντάρτικη Οικογένεια και ειδικά με τον φυλακισμένο μαρξιστή συγγραφέα Τζορτζ Τζάκσον που δολοφονήθηκε στην εξέγερση του Αυγούστου του 1971 στο Σαν Κουέντιν. Ο Γιόγκι έχει περάσει μέχρι τώρα σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια δεσμώτης και από αυτά, τα τριαντατέσσερα (34) σε πλήρη απομόνωση και στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί από ποινικός σε πολιτικό κρατούμενο. Όλες οι αιτήσεις αποφυλάκισης έχουν απορριφθεί και τώρα περιμένει την επόμενη εξέταση που προβλέπεται να γίνει το 2024!

Μίλτον Ρογκόβιν Ο άνθρωπος που φώτισε τους ξεχασμένους

Στις αρχές του ποταμού Νιαγάρα, κοντά στους καταρράκτες και δίπλα στις βόρειο -ανατολικές όχθες της λίμνης Ηρι, η Lower West Side είναι μια από τις τριάντα-δύο συνοικίες του Μπάφαλο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε σαν γειτονιά Ιταλών μεταναστών στα τέλη του 19ου αιώνα και ακολούθησε με διακριτή απόσταση την ακμή και την παρακμή της πόλης συγκεντρώνοντας κατά κύριο λόγο εργάτες μετανάστες αλλά και μαύρους που δούλευαν στα μεγάλα εργοστάσια της περιοχής. Τμήμα της περίφημης ζώνης της σκουριάς το Μπάφαλο είναι πλέον από τις φτωχότερες πόλεις της χώρας με πληθυσμό πάνω από διακόσιες πενήντα χιλιάδες και με επίπεδα επίσημης φτώχειας στο 30% των νοικοκυριών. Η κατάσταση όπως και στην άνοδο έτσι και στην πτώση στην Lower West Side είναι χειρότερη με μοναδική διαφορά πως στις τελευταίες δεκαετίες από ιταλική συνοικία μετατράπηκε σε ισπανόφωνη με πολλούς Πορτορικάνους, νοτιοαμερικάνους και Κουβανούς.

Σικάγο- ΗΠΑ. Η κατάληψη που ανακίνησε μνήμες

Ο Mairo Neira , είναι ένας από τριακόσιους περίπου εργάτες , Λατίνοι στην πλειοψηφία τους, που έχουν καταλάβει εδώ και μερικές ημέρες το κτίριο Coose Island , στο οποίο στεγάζεται η εταιρία Republic Windows & Doors στο Σικάγο. Οι ιδιοκτήτες ανακοίνωσαν ξαφνικά το κλείσιμο, δίνοντας μια προειδοποίηση μόνο τριών ημερών στους εργάτες και την Παρασκευή 5 του Δεκέμβρη διέκοψαν ολοκληρωτικά την λειτουργία της επιχείρησης. Επικαλούνται την σημαντική μείωση των πωλήσεων και το πάγωμα της δανειοδότησης από την Bank of America. Το εργοστάσιο , που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1965, έφτιαχνε πόρτες και παράθυρα κατοικιών από πλαστικό και έφτασε να απασχολεί μέχρι και επτακόσιους εργαζόμενους. Στην περίοδο του μεγάλου κατασκευαστικού μπουμ στις ΗΠΑ, η εταιρία έφτανε τα τριάντα εκατομμύρια δολάρια σε τζίρο. Ύστερα όμως από την απότομη μεγάλη πτώση, των τελευταίων δύο χρόνων οι πωλήσεις για το 2008, μόλις και έφτασαν- μέχρι το κλείσιμο - τα έξι εκατομμύρια δολάρια. Η εταιρία είναι μια από τις πολλές στον κλάδο που βρέθηκαν με πλεόνασμα παραγωγικού δυναμικού ενώ οι τράπεζες έσπευσαν να αποσύρουν την πιστωτική στήριξη.

Έτσι ο Mairo Neira, βρέθηκε από την μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο, χωρίς καν να έχει τις εξήντα ημέρες προθεσμία που προβλέπει ο ομοσπονδιακός νόμος, για να βρει καινούρια δουλειά και την αντίστοιχη πληρωμή γι αυτό το διάστημα, ανασφάλιστος και με 3500 δολάρια χρωστούμενα από την επιχείρηση. Στην ίδια μοίρα και η πενήντα-πεντάχρονη, Blanca Funes , που ήταν για δεκατρία χρόνια στην εταιρία και τώρα κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι της επειδή το αγόρασε με δάνειο που ακόμα αποπληρώνει. Τώρα οι εργαζόμενοι βρίσκονται μέσα στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, δίπλα στις σιωπηλές μηχανές αρνούμενοι να αποχωρήσουν. Έχουν σχηματίσει βάρδιες από πενήντα –εξήντα άτομα και υπερασπίζονται την κατάληψη, αντίδραση όχι πολύ συνηθισμένη στην μητρόπολη του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες.

Η κατάληψη του εργοστασίου έκανε τον γύρο της πόλης και δημιούργησε ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Το γεγονός φιλοξενήθηκε στις σελίδες εφημερίδων πανεθνικής κυκλοφορίας, αναγκάζοντας μέχρι και τον Ομπάμα ( ίσως επειδή υπήρξε και κυβερνήτης της πολιτείας) να αφιερώσει μερικές λέξεις συμπόνιας σε μια πρόσφατη συνέντευξη τύπου. Όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις τόσο τα ΜΜΕ όσο και οι πολιτικοί προσπαθούν να τα ρίξουν όλα στις τράπεζες και στην σκληρότητα της πολιτικής τους για να αποφύγουν βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς για την ρίζα του κακού. Όσο για την αστυνομία, δήλωσε πως παρακολουθεί στενά τα γεγονότα , χωρίς μέχρι τώρα τουλάχιστον να έχει επέμβει.

Το Σικάγο , το μεγάλο κέντρο στις μέσο-δυτικές πολιτείες, συνώνυμο της βιομηχανικής ανόδου της Αμερικής κουβαλά μεγάλη και βαριά ιστορία αναφορικά με το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ . Το κίνημα αλληλεγγύης στους εργάτες του κατειλημμένου εργοστάσιου θύμισε κάτι από τις ημέρες της δεκαετίας του Είκοσι, στα χρόνια της Μεγάλης Κρίσης αλλά και από εκείνες των άγριων ημερών του 1886 που κατέληξαν στην θυσία στην πλατεία Χαιμάρκετ. Πολλοί εργαζόμενοι , που διατηρούν ακόμη την δουλειά τους, καταλαβαίνουν πλέον πως γρήγορα έρχεται η σειρά τους και βλέπουν στους απολυμένους της εταιρίας το αύριο που παραμονεύει. Γι αυτό μαζί με τους ήδη πολλούς άνεργους της πόλης τρέχουν να βοηθήσουν υλικά και ηθικά τους καταληψίες.

* Σε μια συνέντευξη που παραχώρησαν αρκετοί εργαζόμενοι σε ανεξάρτητους δημοσιογράφους που τους επισκέφτηκαν, υπογράμμισαν πως ο αγώνας τους πρέπει να είναι η αρχή και να ακολουθήσουν και άλλοι στην χώρα. «Πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι και να ανοίξουμε τα μάτια μας» είπε ένας από αυτούς.

Winchester –Μασαχουσέτη. Ιερόσυλοι κλέφτες χαλκού

 

Ο πενήντα επτάχρονος Φρεντ Μπένσον ήταν διπλά άτυχος, από τις αρχές του χρόνου. Για πάνω από είκοσι χρόνια νεωκόρος στην επισκοπική εκκλησία των Επιφανίων στην ομώνυμη ενορία, στο Winchester, ανακάλυψε με έκπληξη ένα χιονισμένο πρωινό στα μέσα του Φλεβάρη, πως είχαν εξαφανιστεί όλες οι υδρορροές και κάθε τι μεταλλικό από τις εξωτερικές όψεις της εκκλησίας καθώς και κομμάτια από τα μεταλλικά σημεία της στέγης. Η κακοτυχία συμπληρώθηκε όταν στην προσπάθεια του, μερικές ημέρες μετά, να αποκαταστήσει τις ζημιές στην οροφή, έπεσε από ψηλά με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να μείνει για ένα μήνα στο κρεβάτι. Στα τοπικά μέσα της πόλης, ο νεωκόρος παρουσιάστηκε σαν το πρώτο ανθρώπινο θύμα των κλεφτών χαλκού, οι οποίοι εκείνη τη βραδιά, ξήλωσαν χάλκινους σωλήνες και από το δημοτικό ωδείο και το κτίριο μιας άλλης ενορίας.

Η μικρή πόλη των είκοσι, περίπου, χιλιάδων κατοίκων, κυρίως λευκών με ιρλανδέζικη καταγωγή, που βρίσκεται στην κομητεία Middlesex της Μασαχουσέτης, περίπου οκτώ μίλια βόρεια της Βοστόνης δεν έχει καμία σχέση με τα σκληρά αμερικάνικα αστικά κέντρα της υψηλής εγκληματικότητας. Περνά ήσυχα τις ημέρες της, με ένα μέσο οικογενειακό εισόδημα αρκετά καλό για τα δεδομένα της αμερικάνικης υπαίθρου και με πολύ χαμηλό το ποσοστό των ανθρώπων που ζούνε κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Όσο για την εκκλησία με τον πύργο δίπλα της που αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης, πέρυσι γιόρτασε τα εκατό χρόνια από τότε που κτίστηκε, με αρκετές εκδηλώσεις και με ένα πρόγραμμα δωρεών για τον εκσυγχρονισμό του καμπαναριού της.

Το περιστατικό αν και ασυνήθιστο για την μικρή πόλη είναι πλέον μέρος ενός καθημερινού φαινομένου στις Ενωμένες Πολιτείες, που απλώνεται γοργά σαν επιδημία τα τελευταία χρόνια. Από παντού σχεδόν τα αστυνομικά δελτία αναφέρουν συνεχείς κλοπές χάλκινων και άλλων μεταλλικών αντικειμένων, από σπίτια, δημόσια κτίρια, δρόμους και ηλεκτρικές ή τηλεφωνικές εγκαταστάσεις. Με την τιμή του χαλκού να έχει τετραπλασιαστεί, η παράνομη πώλησή του για ανακύκλωση αποτελεί πλέον μια προσοδοφόρα ασχολία για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη σκοτεινή πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας. Σε περιοχές μάλιστα που πλήττονται από φυσικές καταστροφές, όπως για παράδειγμα στη Νέα Ορλεάνη αλλά και σε γειτονιές πολλών πόλεων που οι ένοικοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους εξαιτίας της αδυναμίας τους να πληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια, αυτού του τύπου οι λεηλασίες είναι πολύ συνηθισμένη κατάσταση. Όχι λίγες φορές πάλι, η διακοπή των τηλεφωνικών συνδέσεων και του ηλεκτρικού οφείλεται σε κλοπές μεταλλικού υλικού και στο ξήλωμα χάλκινων καλωδίων. Ανεπίσημα μάλιστα υπολογίζονται σε πάνω από δέκα οι άνθρωποι που στην προσπάθεια τους να αποσυνδέσουν ηλεκτροφόρα καλώδια σκοτώθηκαν σε όλη τη χώρα τα τελευταία δύο χρόνια. Μια επίσης προσοδοφόρα κλοπή είναι αυτή των καταλυτών από τα αυτοκίνητα με σκοπό την απόσπαση των κομματιών από λευκόχρυσο, που και αυτού η τιμή έχει εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ στο Σεντ Λούις, οι κλέφτες μετάλλων έφτασαν να αρπάξουν όλα τα κλιματιστικά από ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για φτωχά παιδιά. Η ραγδαία εξάπλωση των κρουσμάτων έχει οδηγήσει μάλιστα ορισμένες πολιτείες να επιβάλλουν στις εταιρείες ανακύκλωσης να ελέγχουν σχολαστικά τη νόμιμη προέλευση των υλικών που αγοράζουν.

Το κυνήγι των μετάλλων για ανακύκλωση σαν πηγή εισοδήματος από τους φτωχούς που εξωθούνται στην παρανομία, δεν είναι μόνο αμερικάνικο φαινόμενο. Σχεδόν παντού στον κόσμο, τόσο στις φτωχές χώρες αλλά και στον πλούσιο Βορρά, τα υλικά από χαλκό, αλουμίνιο και άλλα μέταλλα έχουν μετατραπεί, εξαιτίας της κατακόρυφης αύξησης της τιμής τους, σε πηγή επιβίωσης και καταφύγιο σε μια περίοδο που η φτώχεια αναπτύσσεται ραγδαία. Αρκετοί μάλιστα εκτιμούν πως το διεθνές εμπόριο κλεμμένου σκραπ έχει αυξηθεί δραματικά τον τελευταίο καιρό, με την Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας να πρωταγωνιστούν σε αγορές χιλιάδων τόνων για τα έργα ανοικοδόμησης ακόμα και αυτά των Ολυμπιακών Αγώνων.

* Τις ίδιες περίπου ημέρες με την κλοπή στο Winchester, στα Χανιά στην περιοχή του Ταυρωνίτη οι κάτοικοι έμειναν χωρίς τηλέφωνα γιατί άγνωστοι έκοψαν τα καλώδια του ΟΤΕ στην γέφυρα του Σκουτελώνα και άρπαξαν τα εκατό κιλά χαλκού που τα τύλιγε. Υπολογίζεται πως στην αγορά ο συγκεκριμένος τύπος χαλκού πουλιέται προς τέσσερα ευρώ το κιλό.

Χάντσβιλ, Βόρεια Αλαμπάμα. Η εξαφάνιση των εργατών

Ένα ασυνήθιστο γεγονός ήρθε να ταράξει την ήρεμη ζωή των εκατόν πενήντα περίπου χιλιάδων κατοίκων του Χάντσβιλ στην βόρεια Αλαμπάμα τον τελευταίο καιρό . Η πόλη που βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Τενεσί και είναι γνωστή από παλιά εξαιτίας της συγκέντρωσης εκεί αρκετών μονάδων αεροναυπηγικής  υψηλής στρατιωτικής τεχνολογίας  και  του κέντρου  της ΝΑΣΑ , σαν η «πόλη της ρουκέτας», έμαθε από μια λιτή ανακοίνωση της πολυεθνικής Cinram, που διατηρεί εδώ  μια  παραγωγική μονάδα,     πως περίπου εκατό  ξένοι εργάτες της δεν παρουσιάστηκαν στην δουλειά και εξαφανίστηκαν από τις μισθωμένες κατοικίες στις οποίες ζούσαν το τελευταίο διάστημα.

Στην οδό Moores Mill, στο νούμερο 4905, η Cinram, που έχει έδρα το Οντάριο του Καναδά και ισχυρή παρουσία στις ΗΠΑ και χώρες της Δυτικής Ευρώπης, έχει μια μονάδα παραγωγής ψηφιακών δίσκων, τομέας στον οποίο η πολυεθνική κατέχει τα σκήπτρα παγκοσμίως. Πρόσφατα η εταιρία είχε ζητήσει και είχε πάρει την άδεια  από τις κρατικές αρχές για «εισαγωγή» 1350 ξένων προσωρινών  εργατών  με το καθεστώς της H2B βίζας. Από αυτούς οι οκτακόσιοι ήταν από την Τζαμάικα και οι υπόλοιποι από το Νεπάλ, την Ουκρανία, την Βολιβία και την Δομινικανή Δημοκρατία. Οι εξαφανισμένοι ήταν όλοι τους Νεπαλέζοι , σχεδόν οι μισοί από τους διακόσιους σαράντα που δούλευαν στο τμήμα πακεταρίσματος των DVD και των CD.

Τα συμβόλαια που είχε υπογράψει η εταιρία με τους εργάτες  προέβλεπαν πλήρη απασχόληση για ένα χρόνο, σε δωδεκάωρη βάση για οκτώ δολάρια την ώρα. Αντί γι αυτό, και ιδιαίτερα μετά τα Χριστούγεννα,  η διοίκηση της Cinram, επικαλούμενη την πτώση των πωλήσεων, μείωσε αυθαίρετα στο μισό και παραπάνω τις ώρες απασχόλησης και έτσι σκόπευε να συνεχίσει μέχρι τον ερχόμενο Μάιο , οπότε λήγουν και τα συμβόλαια μίσθωσης των προσωρινών εργατών. Έτσι οι εργάτες έφτασαν να δουλεύουν μόνο τρεις ημέρες  και με δυσκολία να φτάνουν τα διακόσια δολάρια σε αποδοχές  την εβδομάδα όταν και μόνο για ενοίκια στα δύο μεγάλα κτίρια που τους εγκατέστησαν  έπρεπε να δίνουν πεντακόσια σαράντα δολάρια τον μήνα. Για τους δύστυχους Νεπαλέζους αυτό ήταν καταστροφή, μιας και όλοι, εκτός από την προσωπική συντήρηση τους,  έπρεπε να ξεπληρώνουν και τα μεγάλα χρέη που δημιούργησαν για να πάρουν την προσωρινή βίζα. Σύμφωνα με εφημερίδες στο Νεπάλ που έδωσαν έκταση στο γεγονός, οι περισσότεροι πλήρωσαν  στους μεσάζοντες δέκα χιλιάδες δολάρια και αρκετοί έως και εικοσιπέντε χιλιάδες, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της χώρας.

Πίσω από την  ετήσια βίζα προσωρινής απασχόλησης Η2Β, που σπανίως μπορεί να επεκταθεί στα τρία χρόνια, υπάρχει σε κάθε χώρα , με την σιωπηλή αποδοχή φυσικά των προξενικών αμερικάνικων αρχών ένα προσοδοφόρο παζάρι ελπίδας , ειδικά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και στην Ανατολική Ευρώπη, που το τέλος του είναι μια κακοπληρωμένη και ολιγόμηνη δουλειά στις ΗΠΑ, που σπανίως καλύπτει ακόμη και  το αρχικό χρέος. Στην πολυπόθητη γη της «ελευθερίας» οι δυστυχισμένοι μετανάστες γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή μια απίστευτη εκμετάλλευση   Και  από εκεί και πέρα ξεκινά μια περιπέτεια παρανομίας η συνήθως επιστροφή στην πατρίδα με την προσμονή μιας καλύτερης ευκαιρίας.

 Την μαζική εξαφάνιση των Νεπαλέζων από το Χάντσβιλ, που ακόμη τους ψάχνουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης,  ακολούθησαν οι κατηγορίες των ιδιοκτητών των κατοικιών πως αυτές λεηλατήθηκαν από τα έπιπλα τους! και ένα ρεπορτάζ ενός λαγωνικού-δημοσιογράφου στο CNN, πως πίσω από την εξαφάνιση των Νεπαλέζων μπορεί να κρύβεται τρομοκρατική συνομωσία κατά της ασφάλειας των ΗΠΑ!

* Από χθες ξεκίνησε το Δέκατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στην Θεσσαλονίκη, που θα διαρκέσει μέχρι τις 16 του μήνα. Παρά την μεγάλη κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στους έλληνες ντοκιμαντερίστες και τον διευθυντή του Φεστιβάλ, ο «Αθέατος Κόσμος» προτρέπει τους αναγνώστες του να ανακαλύψουν στο πρόγραμμα, ταινίες με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Νέα Υόρκη-ΗΠΑ. Πεινασμένοι… στο Μανχάταν!

Το ραντεβού είναι ήδη κλεισμένο. Στις 23 του Δεκέμβρη από τις 10 το πρωί ως τις 12.30 το βράδυ στην 49^η οδό, δυτικά , ανάμεσα στις λεωφόρους Μπρόντγουεη και Όγδοη, όχι μακριά από το Σέντραλ Παρκ και κοντά στο σχολείο Μάντελ, το «Πρόγραμμα του Δρόμου» μια φιλανθρωπική εθελοντική οργάνωση θα μοιράζει σακούλες με φαγητό και ζεστή σούπα στους Νεοϋορκέζους που έχουν ανάγκη. Ένα από τα πολλά σημεία που έχουν ήδη ανακοινωθεί ενόψει των γιορτών σε διάφορα σημεία της πόλης και των πέντε δήμων που την συγκροτούν.

Μια είδηση από την καπιταλιστική μητρόπολη στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη πέρασε σε μερικά μόνο μονόστηλα, παρά το γεγονός πως ήταν έξοχα συγκλονιστική. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση της «Συμμαχίας της Νέας Υόρκης για την Καταπολέμηση της Πείνας», στην αμερικάνικη μεγαλούπολη ένας στους έξι κατοίκους της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του τις βασικές διατροφικές ανάγκες του και καταφεύγει συστηματικά στα φιλανθρωπικά συσσίτια και στις καντίνες που μοιράζουν σούπα. Η έκθεση πυροδότησε μια αρκετά μεγάλη συζήτηση μέσα από τις αμερικάνικες εφημερίδες και επανέφερε στο προσκήνιο το διογκούμενο κύμα φτώχειας και πείνας που αντιμετωπίζει η πόλη αλλά και ευρύτερα όλη η χώρα. Ενόψει μάλιστα των γιορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς , ένα καθοδηγούμενο υποκριτικό αίσθημα φιλανθρωπίας έδωσε την δυνατότητα για προβολή σε αρκετές προσωπικότητες και οργανώσεις που έσπευσαν να αναγγείλουν πρωτοβουλίες βοήθειας στους πεινασμένους.

Τα αναλυτικά στοιχεία είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος του προβλήματος. Ένα εκατομμύριο , εκατό χιλιάδες Νεοϋορκέζοι , κατέφυγαν για φαγητό στα συσσίτια με κουπόνια μέσα στην φετινή χρονιά, σε ένα συνολικό πληθυσμό περίπου οκτώμισι εκατομμυρίων. Η αύξηση σε σχέση με το 2005, υπολογίζεται σε 11%. Από την περίοδο 2000-2003 , στην οποία το συνολικό ποσοστό αυτών που αντιμετώπιζαν πρόβλημα διατροφής ήταν 14% του πληθυσμού, το 2005 το ποσοστό ανέβηκε στο 15,4%. Στα 1200 περίπου σημεία στην πόλη που μοιράζεται φαγητό με κουπόνια προστρέχουν κυρίως άνεργοι για πάνω από δύο χρόνια, ηλικιωμένοι, ανύπαντρες μητέρες και φυσικά παιδιά. Πολλοί από αυτούς συγκεντρώνονται τις περισσότερες ημέρες του χρόνου, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Η πλειοψηφία τους είναι γυναίκες ( 64%). Λευκοί είναι το 35% , μαύροι το 34% και Λατίνοι το 24,5%.

Η Νέα Υόρκη αποτελεί ένα από τα κορυφαία αμερικάνικα υποδείγματα έκρηξης των εισοδηματικών ανισοτήτων που δημιούργησε η ακραία νέο-φιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών. Πάνω από το 30% των κατοίκων της , δηλαδή περίπου 2,6 εκατομμύρια ζούνε κάτω από το επίσημο εθνικό επίπεδο φτώχειας ( 1460 δολάρια τον μήνα για τετραμελείς οικογένειες και 1180 δολάρια για τριμελείς). Η μακροχρόνια ανεργία είναι αρκετά πάνω από τον εθνικό μέσο όρο, τα φτηνά σπίτια λιγοστεύουν με ραγδαίους ρυθμούς ( τα τελευταία χρόνια χάθηκαν πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες φτηνές κατοικίες) , οι άστεγοι έχουν πολλαπλασιαστεί και οι υπηρεσίες υγείας , ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας έχουν ακριβύνει κατακόρυφα. Ένας στους πέντε ηλικιωμένους, ( ποσοστό πάνω από το 18%) ζει σε κατάσταση ένδειας , ποσοστό διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο( 9%) και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεγαλώνουν σε συνθήκες αθλιότητας στα γκέτο. Όταν λοιπόν θα φωταγωγηθεί η πόλη για να υποδεχτεί την νέα χρονιά και οι εικόνες της βιτρίνας της, κάνουν τον γύρο του πλανήτη, μην ξεχάσετε να κάνετε μια ευχή για τους πεινασμένους …της Νέας Υόρκης!

* Για τους απαιτητικούς αναγνώστες του «Αθέατου Κόσμου», υπάρχει μια πρόσφατη κοινή αναλυτική έκθεση για την Πείνα στις ΗΠΑ το 2006, από την Food Bank for the New York City και την City Harvest, στην οποία παρουσιάζεται με αριθμούς η κατάσταση στην αμερικάνικη μεγαλούπολη και στους πέντε δήμους της. Το Μπρονξ και το Κουήνς προηγούνται σαφώς αλλά δεν υπάρχει περιοχή της πόλης που να μην έχει πλέον συσσίτια.

Aurora- Koλοράντο. Ο ήρωας που ήρθε από το κρύο!

Από ένα μικρό χωριό με το όνομα Φλέτσερ, στα 1870, η σημερινή Αurora, είναι μια μεγάλη πόλη με 290 χιλιάδες κατοίκους, δίπλα και ανατολικά του Ντένβερ. Το δεύτερο όνομά της το πήρε στις αρχές της δεκαετίας του 1890, στα χρόνια του ασημένιου πανικού και το 1907 το δημοτικό συμβούλιο το υιοθέτησε επίσημα. Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Κολοράντο, σήμερα, γνωστή και σαν η Πύλη των Βράχων, στα όρια της κομητειών Ανταμς και Αραπάχο, οφείλει την ραγδαία ανάπτυξή της στην πολεμική βιομηχανία και στις αεροπορικές εγκατάστασεις του στρατού, παρουσία που χρονολογείται από την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά την ανάπτυξη όμως και τις δουλειές στα εργοστάσια, το 7% των οικογενειών και το 9% του πληθυσμού ζει κάτω από το επίσημο αμερικάνικο όριο της φτώχειας, που εντοπίζεται ιδιαίτερα στην κοινότητα των Λατίνος και των Αφροαμερικάνων (20% και 13,5% των κατοίκων της πόλης).

Ο Ντιμίτρι Μουσκάτ ήταν δώδεκα χρόνων, όταν η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ από την Ρωσία το 1997 και εγκαταστάθηκε στην πόλη. Στα δεκαεπτά του ο Ντιμίτρι κατατάχθηκε στον αμερικάνικο στρατό και ανήκε στην δύναμη της τρίτης μηχανοκίνητης ταξιαρχίας από το Φορτ Κάρσον. Την δεύτερη φορά που στάλθηκε στο Ιράκ, σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στις 24 του περασμένου Φλεβάρη. Ηταν μόλις εικοσιένα χρονών και ο τρίτος στρατιώτης από την Aurora, που έχανε την ζωή του στην μακρινή χώρα. Πάνω από τριάντα απώλειες μετράει μέχρι τώρα το Κολοράντο, περιοχή που δεν έχει πληρώσει μέχρι τώρα βαρύ φόρο αίματος συγκριτικά με άλλες περιοχές των ΗΠΑ. Ο Ντιμίτρι ήταν πυροβολητής σε τανκ, τραυματίστηκε στη Σαμάρα και εξέπνευσε λίγο αργότερα σε νοσοκομείο στο Μπαλάντ. Η οικογένεια του, ακόμη περιμένει αναλυτικότερες πληροφορίες για τις συνθήκες του θανάτου του, που δεν περιέχονταν στην λακωνική ανακοίνωση του Υπουργείου Αμυνας.

Ο Ντιμίτρι δεν είχε πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα. Ηταν ένας από τους πολλούς μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη και την Λατινική Αμερική που κατατάσσονται στον στρατό με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής και την αναγνώρισή τους σαν Αμερικάνων πολιτών. «Εβλεπε την νέα χώρα του σαν μια άλλη Ντισνεϋλαντ» δήλωσε ο πατέρας του ενώ η μητέρα του έκλαιγε όταν άκουγε τους επικήδειους από τον στρατιωτικό ιερέα και τους αξιωματικούς μπροστά στο φέρετρο στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου Fairmount.

«Πάλευε για την ελευθερία όλων μας» !!! κραύγασε ο στρατιωτικός ιερέας αλλά δεν βρέθηκε κανείς να του φέρει αντίρρηση. Ενας νεαρός από την Ρωσία στην αυγή του 21^ου αιώνα από μια πόλη με το συμβολικό και φορτισμένο όνομα Αυγή, σκοτώθηκε για την ελευθερία των ΗΠΑ να δυναστεύουν τον κόσμο στο μακρινό Ιράκ. Και πέρασε στην Ιστορία με ένα μονόστηλο σε μερικές εφημερίδες και μια ξένη σημαία παρέα, χωρίς να ξέρει το πώς και το γιατί.

* Η οικογένεια του Ντιμίτρι δεν κατηγόρησε κανέναν ανοικτά, πέρα από μερικά μισόλογα για το πόσο κακός είναι ο πόλεμος. Δεν πρέπει να είναι άσχετο με το γεγονός πως όλοι τους δεν είναι Αμερικάνοι πολίτες και τώρα ελπίζουν να γίνουν πιο εύκολα αφού διαθέτουν πλέον έναν δικό τους Αμερικάνο ήρωα. Στην χώρα της ελευθερίας όλα έχουν ένα αντίτιμο…

Σαν Κουέντιν- Καλιφόρνια. Ο βάρβαρος Κόναν εξόντωσε την τίγρη της Βεγγάλης….

 

Περίπου τριανταπέντε λεπτά της ώρας ζωή, χάρισαν οι δήμιοι στον  Στάνλει- Τούκι-Γουίλιαμς. Η εκτέλεση της θανατικής καταδίκης του έγινε –σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση- στις 00.36 τοπική ώρα της 13 του Δεκέμβρη, με ένεση, στις φυλακές Σαν Κουέντιν της Δυτικής  Καλιφόρνια, ύστερα από την οριστική άρνηση του κυβερνήτη Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ, να του δώσει χάρη και σε πείσμα του μεγάλου κύματος κατακραυγής που ξεσήκωσε –μέσα και έξω από τις ΗΠΑ-η αναγγελία της εκτέλεσης.

Ο  Τούκι ήταν  από τους πιο διάσημους, από τους εκατοντάδες  θανατοποινίτες  στις αμερικάνικες φυλακές. Συνιδρυτής της φημισμένης και σκληρής συμμορίας Γκριπς, πιάστηκε  για τέσσερις φόνους σε ηλικία 25 ετών και καταδικάστηκε το 1981 σε θάνατο. Από τότε και παρά τις δικαστικές αναιρέσεις και περιπέτειες η ποινή δεν άλλαξε και ύστερα από δυόμισι δεκαετίες από την πρώτη ετυμηγορία των ενόρκων –που ήταν όλοι τους λευκοί- ο Τούκι, σε ηλικία 51 ετών,  πλήρωσε με την ζωή του την νεανική δράση του, παρότι ο ίδιος αλλά και αρκετά στοιχεία επέμειναν πως ήταν αθώος.  Η εκτέλεση του Τούκι ξεσήκωσε στις ΗΠΑ νέα  θύελλα συζητήσεων για την θανατική ποινή και ειδικά στις περιπτώσεις των μεταμεληθέντων. Ο ίδιος , ύστερα από χρόνια στην απομόνωση, στα μέσα της δεκαετίας του 90, αποκήρυξε τις συμμορίες και την βία στους δρόμους , έγραψε με την βοήθεια μιας δημοσιογράφου εννιά βιβλία για παιδιά με στόχο την αποτροπή της συμμετοχής τους σε συμμορίες, βραβεύτηκε από ιδρύματα και βιβλιοθήκες και προτάθηκε πέντε φορές για το Νόμπελ Ειρήνης. Οι δικαστές που απέρριψαν την αίτηση για μετατροπή της ποινής, εκτίμησαν πως η συμπεριφορά του ήταν προσχηματική και ένας μάλιστα από αυτούς διακήρυξε πως ο Τούκι –όπως η άγρια τίγρης της Βεγγάλης- δεν μπορεί να εξημερωθεί και πως θα ξανακάνει τα ίδια εάν βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον του! Δήλωση που δημιούργησε σάλο για τον φανερό ρατσισμό της.

Ο  Τούκι είχε την ατυχία να είναι  Αφρο-αμερικανός. Γιατι οι μαύροι Αμερικάνοι  ενώ είναι περίπου το 12% του συνολικού πληθυσμού συμμετέχουν με 42% στον συνολικό αριθμό των καταδικασθέντων σε θάνατο , από δικαστήρια που έχουν κυρίως λευκούς ενόρκους. Οι τελευταίοι –σύμφωνα με  έρευνες- στέλνουν τρεις φορές πιο συχνά μαύρους και τέσσερις φορές πιο συχνά Λατίνος  στον θάνατο  από ότι λευκούς. Αλλά και τότε, οι λευκοί συνήθως την γλιτώνουν μιας και μπορούν να πληρώσουν πιο εύκολα τις δικαστικές δαπάνες για αναιρέσεις και εφέσεις. Ο Τούκι επίσης είχε την ατυχία να αποτελεί σύμβολο του λούμπεν αφροαμερικάνικου  συμμοριτισμού των πόλεων. Υστερα από την δεκαετία του 60 που οι «Μαύροι Πάνθηρες» είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν την νεολαία των γκέτο σε πολιτικό κίνημα , η ήττα τους ξανάφερε στο προσκήνιο τις άγριες συμμορίες. Μια από αυτές οι Γκριπς ( που ιδρύθηκαν το 1971) στο νότιο και κεντρικό Λος Άντζελες , στρατολόγησε χιλιάδες νέους στην βία των δρόμων και επεκτάθηκε σε όλη την Ανατολική ακτή αλλά και στην Δυτική. Αργότερα φυσικά η κοκαΐνη άλλαξε πολλά δεδομένα και μετασχημάτισε αρκετές συμμορίες σε πιο επαγγελματική βάση.  Η εκτέλεση του δεν αποσκοπούσε σε τίποτε άλλο, παρά σε ένα ισχυρό σοκ φρονηματισμού προς την απόκληρη νεολαία , τα γκέτο και τις κοινότητες των μαύρων και των Λατίνος, που βιώνουν την κόλαση της φτώχειας και της καταπίεσης.

«Είμαι πολύ περήφανος που δεν ζω σε αυτήν την χώρα» έγραφε ένας Πορτογάλος νεαρός στα δεκάδες blogs, που κατακλύστηκαν από οργισμένες αντιδράσεις μόλις ανακοινώθηκε η εκτέλεση του Τούκι. Και πράγματι το πιο συγκλονιστικό, είναι το γεγονός –ασύλληπτο σε ανθρώπινο νου-να εκτελείται ένας άνθρωπος για μια πράξη που έκανε νεαρός, 25 χρόνια μετά, σε μια χώρα που θέλει να εξάγει μάλιστα  δημοκρατία και πολιτικές σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

* Ο «Αθέατος κόσμος» δεν υποκινείται συνήθως από την επικαιρότητα. Αυτήν την φορά παραβίασε τις αρχές του και δεν άλλαξε γνώμη ούτε όταν η εκπομπή  «Φάκελοι» στο Μega στις 13/12  παρουσίασαν την περιπέτεια του Τούκι, αποφεύγοντας όμως να την συνδέσουν με την σημερινή κοινωνική και  πολιτική  κατάσταση στις ΗΠΑ. Αυτή ακριβώς την μεγάλη οπισθοδρόμηση θέλει να καταδείξει και ο τίτλος του κειμένου. Την επιστροφή στην βαρβαρότητα….

Νότια Αριζόνα - Θάνατος στο Πέρασμα του Διαβόλου

Η ιατροδικαστική υπηρεσία στην Τουσόν της Αριζόνα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολυδάπανη για τις οικονομικές υπηρεσίες της κομητείας Πίμα. Ταυτόχρονα με περηφάνια δηλώνει ότι διαθέτει πλέον πλούσια εμπειρία και τεχνογνωσία που θα την ζήλευαν πολλές αντίστοιχες υπηρεσίες στην χώρα αλλά και σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Στα εργαστήριά της καθημερινά, η εργασία είναι εξαντλητική. Σχεδόν κάθε μέρα την προηγούμενη χρονιά οι συνοριοφύλακες έφερναν έναν νεκρό για αναγνώριση. Ολοι τους, δύστυχοι μεξικάνοι λαθρομετανάστες που χάνουν την ζωή τους κυρίως στην έρημο Sonoran, στον συνοριακό τομέα της Τουσόν. Αρκετούς τους ανακαλύπτουν ύστερα από μήνες, θαμμένους στην άμμο ή σε δύσβατες περιοχές και τότε η αναγνώριση γίνεται μια δύσκολη υπόθεση. Εάν ο νεκρός αναγνωριστεί μεγαλώνει η δυστυχία για την οικογένειά του στην μεξικάνικη πλευρά. Οι αμερικανικές προξενικές αρχές σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μεξικού, θα αναζητήσουν την οικογένεια για να πληρώσει τα έξοδα της αναγνώρισης και της ταφής. Εάν δεν γίνει κατορθωτή η αναγνώριση τότε ο νεκρός θα ταφεί σε ομαδικό τάφο. Πέρυσι 30 μη αναγνωρισμένοι νεκροί θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο στην Πίμα.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 που η αμερικανική κυβέρνηση, εφάρμοσε την επιχείρηση Gatekeeper στην μεξικάνικη μεθόριο πάνω από 2200 λαθρομετανάστες έχουν χάσει την ζωή τους, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τα παλιά περάσματα που τώρα φρουρούνται καλά. Στην πραγματικότητα οι αμερικανικές αρχές εξωθούν τους μετανάστες να επιλέγουν το πέρασμα από τον τομέα της Τουσόν και να διαλέγουν τον "δρόμο του διαβόλου", δηλαδή την έρημο όπου οι θερμοκρασίες τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα είναι απαγορευτικές για τον άνθρωπο. Πριν το 1995, ο μέσος ετήσιος φόρος αίματος των μεξικανών λαθρομεταναστών ήταν περίπου 60 θάνατοι αλλά μετά το ’95 ο αριθμός εκτινάχτηκε στους 300 κάθε χρόνο. Οι θερμοπληξίες και η αφυδάτωση είναι οι πιο συνηθισμένες αιτίες θανάτου, σε θερμοκρασίες 130 βαθμών Φαρενάιτ και έχοντας να διασχίσουν αποστάσεις πάνω από 50 μίλια ερήμου. Το "Πέρασμα του Διαβόλου" είναι εδώ και αιώνες ξακουστό για τη μεγάλη δυσκολία στη διάβασή του.

Εκατοντάδες χιλιάδες Μεξικάνοι και Λατινοαμερικάνοι κάθε χρόνο επιχειρούν να περάσουν αυτή τη συνοριακή γραμμή. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται από τη συνοριοφυλακή και στέλνονται αμέσως πίσω. Οι υπότροποι φυλακίζονται και ύστερα απελαύνονται. Εκτός από τους συνοριοφύλακες, την περίφημη La Migra, και ακροδεξιές ομάδες έχουν δραστηριοποιηθεί για να προφυλάξουν από την ανεπιθύμητη εισβολή την "αμερικανική πατρίδα" Τα "κογιότ" (οι δουλέμποροι) όμως συνεχίζουν με τιμή 2000-2500 δολάρια να οδηγούν τους Μεξικανούς στο δρόμο του θανάτου. Η ζήτηση είναι μεγάλη και η απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγουν από την εξαθλίωση είναι πιο ισχυρή από το ρίσκο του θανάτου.

Για το τελευταίο η μοναδική πρόληψη είναι ένα τάμα στην Παρθένα της Γουαδαλούπης, την τελευταία εκκλησία πριν τα σύνορα στο μεθοριακό Σασάμπε.