Chuqui- βόρεια Χιλή. Οι ανοικτές πληγές της Αμερικής

Το Chuqui, όπως , με συντομία , ονομάζεται από τους ντόπιους , η Chuquicamata, από την γλώσσα των ιθαγενών Αιμάρα, είναι μια μικρή πόλη στα βόρεια της Χιλής , από την οποία πήρε το όνομα του ένα από τα παλιότερα και μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού στην χώρα. Δεκαπέντε χιλιόμετρα από την πόλη Calama, στην οποία μετεγκατασταθήκανε από το 2003 οι μεταλλωρύχοι του Chuqui εξαιτίας των σχεδίων επέκτασης του ορυχείου και της ατμοσφαιρικής μόλυνσης , η περιοχή απέχει διακόσια πενήντα χιλιόμετρα από το λιμάνι της Αντοφαγκάστα και χίλια διακόσια από το Σαντιάγκο. Μέρος της ερήμου Ατακάμα, το Chuqui, βρίσκετε σε ύψος δυο χιλιάδων οκτακοσίων μέτρων πάνω από την θάλασσα, έχει μια ελλειπτική μορφή , εκτείνεται σε μια επιφάνεια οκτώ εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων, έχει σε ορισμένα σημεία βάθος εννιακόσια μέτρα και μέχρι πρότινος θεωρούνταν το μεγαλύτερο ανοικτό ορυχείο του κόσμου , πριν το περάσει το καινούριο στην Escondida , πάλι στην Ατακάμα. Με περιεκτικότητα σε χαλκό 1,1% στο μετάλλευμα το Chuqui, είναι μια τεράστια πληγή στην επιφάνεια της γης , μιας και χρειάστηκε όλα αυτά τα χρόνια να εξορυχτούν αναρίθμητες ποσότητες υλικού, που ημερησία υπολογίζονταν στην ακμή του σε εξακόσιες χιλιάδες τόνους. Γνωστό για το χαλκό του από τα προ-ισπανικά χρόνια το Chuqui , ξεκίνησε την οργανωμένη παραγωγή του , τον Μάη του 1915, από την αμερικάνικη Guggenheim Bros, και κατέληξε να ελέγχεται από την φημισμένη πολυεθνική Ανακόντα των Ροκφέλερς. Σε αυτές τις δεκαετίες και μέχρι το 1971, το σκληροτράχηλο κίνημα των ανθρακωρύχων, έδωσε σκληρές μάχες για τις αμοιβές και τις συνθήκες εργασίας. Όχι λίγες φορές συγκρούστηκε με τον στρατό και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των Αμερικάνων αφεντικών και πλήρωσε σε αρκετές περιπτώσεις με αίμα την αποφασιστικότητα και την επιμονή του.

Το 1971, η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας εθνικοποίησε το Chuqui, όπως και τα υπόλοιπα ορυχεία στην χώρα, πληρώνοντας όμως 250 εκ. δολάρια στην Ανακόντα, και από τότε το ορυχείο ανήκει στην κρατική Codelco. Στα χρόνια της κυβέρνησης Αλιέντε οι ανθρακωρύχοι του Chuqui,, εντάχθηκαν σταδιακά στο αντικυβερνητικό στρατόπεδο, ύστερα από συνεχείς απεργίες με μισθολογικά αιτήματα και αφού αντιμετωπίστηκαν με σκληρότητα από τις κρατικές αρχές , προξενώντας εσωτερικές αντιθέσεις στην Αριστερά της χώρας. Ήταν μια περίοδος που οι υπονομευτικές ενέργειες της αντιδραστικής δεξιάς και των Αμερικάνων φίλων της συμπλέκονταν με τις λαϊκές και εργατικές διεκδικήσεις και η κυβέρνηση Αλιέντε δεν μπόρεσε να κάνει τους αναγκαίους διαχωρισμούς και να κόψει τους γόρδιους δεσμούς με τον στρατό που σε αρκετές περιπτώσεις αντιμετώπιζε τις τελευταίες με σκληρότητα για να ανοίξει τον δρόμο στο πραξικόπημα που ετοίμαζε.

Οι σκληροί αγώνες των ανθρακωρύχων δεν σταμάτησαν όμως ούτε στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ, όταν απαγορεύτηκαν οι ανεξάρτητες εργατικές ενώσεις, εξαπολύθηκε κύμα απολύσεων και πάγωσαν οι μισθοί. Αλλά και αργότερα , ως τις ημέρες μας το Chuqui, συνεχίζει να είναι επίκεντρο της συνεχούς μάχης των εργαζόμενων ανθρώπων με τα αφεντικά, που στην προκείμενη περίπτωση είναι η κυβέρνηση της χώρας. Τον φετινό Απρίλη οι δρόμοι που οδηγούν στα κοιλώματα του ορυχείου αποκλείστηκαν από εκατοντάδες απεργούς που έκαψαν και μερικά λεωφορεία μεταφοράς προσωπικού της εταιρίας , ζητώντας αυξήσεις ενώ στην γειτονική Escondida, οι απεργίες είναι πιο συχνές από χιλιάδες εργάτες ενάντια στα σχέδια και την πολιτική μισθών της Αγλλο-αυστραλιανής BHP Billiton, που ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών του ορυχείου.

* Η επιλογή του σημερινού θέματος, σχετίζεται με την συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την δολοφονία του Ερνέστο Ραφαέλ Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, γνωστού σαν Τσε Γκεβάρα και αποτελεί μια μικρή απότιση τιμής της στήλης στον Αργεντίνο με την παν- λατινοαμερικάνικη ψυχή. Στο νεανικό ταξίδι του, διασχίζοντας την ήπειρο, μαζί με τον Αλμπέρτο Γρανάδο, σταμάτησε για λίγο στο Chuqui, μίλησε με παράνομα μέλη του ΚΚ Χιλής , είδε από κοντά την σκληρή ζωή των μεταλλωρύχων και κατέγραψε τις εμπειρίες του στα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας

ΟΑΧΑΚΑ-ΜΕΞΙΚΟ Το βιολί ….που επιμένει να αντιστέκεται!

Ήταν ανάμεσα στις οκτώ με δέκα το βράδυ της 25^ης του περασμένου Μάη, σε δρόμο στην κεντρική αγορά της Οαχάκα ύστερα από μια διαδήλωση , όταν μια ειδική ομάδα της αστυνομίας συνέλαβε στα μουλωχτά δύο μεσήλικες άνδρες. Χωρίς καμία δημόσια γνωστοποίηση οδηγήθηκαν πρώτα στα γραφεία του τοπικού εισαγγελέα και κατόπιν σε μια στρατιωτική βάση στην πρωτεύουσα του Μεξικού για να συνεχιστεί η ανάκριση και η κακοποίηση τους. Λίγες ημέρες μετά γίνονταν γνωστό σε όλη την χώρα πως οι δύο άνδρες , ο πενηνταπεντάχρονος Raymundo Rivera Bravo και ο πενηντάχρονος Edmundo Reyes Amaya, ψευδώνυμο του Gabriel Alberto Cruz Sanchez , ήταν ηγετικά στελέχη του παράνομου Δημοκρατικού Επαναστατικού Λαϊκού Κόμματος ( PDPR) και γι αυτό οι αρχές τους θεωρούσαν και ιθύνοντες του θυγατρικού ένοπλου Επαναστατικού Λαϊκού Μετώπου ( EPR). Στις καταγγελίες πλήθους ανθρωπιστικών και κοινωνικών οργανώσεων , οι αρχές της πολιτείας αλλά και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνήθηκαν πως τους κρατάνε στα χέρια τους, άρνηση που μέχρι και τώρα συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν χωρίς φυσικά να γίνονται πιστευτοί.

Στην Nezahualcoyotl, μια λαϊκή περιοχή στο βορειοανατολικό άκρο της Πόλης του Μεξικό, ο Edmundo Reyes, ιδιοκτήτης ενός παντοπωλείου που πουλούσε συνήθως γλυκά και αναψυκτικά, ήταν αγαπητός και θεωρούνταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος. Μετανάστευσε πριν από χρόνια από την Οαχάκα στην πρωτεύουσα, αναζητώντας δουλειά , και συνήθιζε συχνά να επισκέπτεται την πατρίδα του για να συναντήσει τους συγγενείς του. Ανάλογη εικόνα είχαν και αυτοί που γνώριζαν τον Raymundo Rivera. Για τους δύσπιστους, που θεωρούσαν πως κάποια παρεξήγηση έγινε και οι δύο άνδρες θα γυρνούσαν γρήγορα στις οικογένειες τους , οι ισχυρές εκρήξεις στις 5 και 10 του Ιούλη, που κατέστρεψαν εκτεταμένα τμήματα των αγωγών πετρελαίου της κρατικής Pemex, στο κεντρικό Μεξικό, ήταν ένα ξάφνιασμα. Οι αντάρτες του EPR, με αυτό τον ηχηρό τρόπο ανακοίνωσαν πως εγκαινιάζουν μια εκστρατεία για την απελευθέρωση των δύο ανδρών και απευθυνόμενοι στον λαομίσητο τοπικό κυβερνήτη της Οαχάκα , Ρουίς, και στην κυβέρνηση του προέδρου Καλντερόν, διακήρυξαν: « Τους πήρατε ζωντανούς και τους θέλουμε αμέσως πίσω ζωντανούς !» Ο απόηχος των επιθέσεων , που ανάγκασε μεγάλες πολυεθνικές βιομηχανίες όπως η Χόντα να διακόψουν για ημέρες την παραγωγή τους, ακούστηκε μέχρι την Ουάσιγκτον. Αλλά και η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή , όταν μια ομάδα ανταρτών κατέλαβε, τις υπό κατασκευή φυλακές στην Τσιάπας δένοντας τους επιστάτες ενώ στις αρχές του Αυγούστου βόμβες έσκασαν στο εμπορικό κέντρο Plaza del Valle, στην Οαχάκα.

Η αντίδραση των ανταρτών, ακόμα και για όσους από τους παλιούς αντάρτες στην χώρα πιστεύουν πως ο ένοπλος αγώνας είναι αδιέξοδος , φάνηκε κατανοητή. Στο Μεξικό ύστερα από τις τελευταίες εκλογές-πραξικόπημα και ειδικά μετά την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης στην Οαχάκα, είναι πασίγνωστο πως οι κρατικές αρχές έχουν ξανά-ξεκινήσει τον βρώμικο πόλεμο των απαγωγών και των εξαφανίσεων αγωνιστών. Μια μέθοδος προσφιλής στην δεκαετία του εβδομήντα όταν εκατοντάδες αριστεροί δολοφονήθηκαν από τις στρατιωτικές και αστυνομικές συμμορίες. Η έκπληξη όμως ήταν πως ενώ αρκετοί πίστευαν πως το EPR, που εμφανίστηκε το 1996, την ημέρα της επετείου της σφαγής 17 επαναστατημένων αγροτών στην Aguas Blancas, στην πολιτεία Γκερέρο στις 28 του Ιούνη του 1995, είχε αποδυναμωθεί, έδειξε πως διαθέτει ακόμη αρκετή ισχύ και υποστήριξη. Οι ρίζες του συνεχίζουν να ποτίζονται από τις θεαματικές κοινωνικές ανισότητες και τις πολιτικές που εξυπηρετούν μια μικρή πλειοψηφία που πλουτίζει πάνω σε έναν ωκεανό μιζέριας.

* Για το κλίμα που επικρατεί στο Μεξικό , ενδεικτικό είναι πως το πιο δημοφιλές φιλμ , που πουλιέται σε cd στους δρόμους, είναι το “The Violin”, του Francisco Vargas.( 2006-98’) Στην ταινία ο γερο-Πλούταρχο , ο γιος του Τζενάρο και ο εγγονός του Λούσιο, ζούνε διπλή ζωή. Την ημέρα είναι μουσικοί και το βράδυ βοηθάνε τους αντάρτες της επαρχίας Γκερέρο που αγωνίζονται για την απελευθέρωση των αγροτών από την καταπίεση, στην δεκαετία του Εβδομήντα. Ο γερο-Πλούταρχο όταν οι στρατιωτικοί καταλαμβάνουν το χωριό αντιστέκεται έχοντας ένα βιολί στο χέρι. (Περισσότερα για το φιλμ στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.filmmovement.com/downloads/press/THE_VIOLIN_FM_Press_Kit.pdf)

ΕΙΚΟΝΕΣ… ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Εργάτης στα ναυπηγεία NAGISA στην Χιχόν της Ισπανίας, μπροστά από φλεγόμενο οδόφραγμα. Οι εργαζόμενοι απεργούν και διαμαρτύρονται για τις επερχόμενες μαζικές απολύσεις, μετά την απόφαση της εταιρείας να βάλει λουκέτο τον επόμενο χρόνο.

Απεργοί εργάτες ορυχείων στον κεντρικό Ατλα, στο Μαρόκο διαδηλώνουν. Στο ορυχείο Jbel Awam, διακόσιοι εργάτες απεργούσαν από τις 4 του Ιούλη, ζητώντας καλύτερες αμοιβές και ασφαλείς συνθήκες εργασίας για να αποφεύγονται τα ατυχήματα που γίνονται σχεδόν με συχνότητα δεκαπέντε τον μήνα. Τα χαράματα της 14 του Σεπτέμβρη, αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στον καταυλισμό τους και συνέλαβαν 29 από αυτούς.

Το πανό γράφει πως το τείχος είναι τρομοκρατία. Άοπλοι Ιρακινοί διαμαρτύρονται μπροστά σε πάνοπλους Αμερικάνους στην Βαγδάτη, ενάντια στην κατασκευή τείχους ανάμεσα σε δύο συνοικίες της πόλης, για λόγους… ασφαλείας!

*Η στήλη βρέθηκε απροετοίμαστη στις χρονικές απαιτήσεις της έκδοσης. Έχασε τον βηματισμό της εξαιτίας της παρεμβολής των εκλογών. Για τους φανατικούς αναγνώστες της και με την βοήθεια των ειδησεογραφικών πρακτορείων αυτήν την φορά κάλυψε τον χώρο της, με μερικές από τις πολλές εικόνες της αντίστασης που εκτυλίσσεται καθημερινά σε πολλές αθέατες γωνιές του κόσμου

Kokyangak, Κιργισία. Μια ημέρα με τον μικρό Μπακίτ

Η Kokyangak είναι μια μικρή πόλη δέκα χιλιάδων, πάνω-κάτω κατοίκων σφηνωμένη πάνω στα βουνά, στη νοτιοδυτική Κιργισία, στο ομπλάστ του Τζαλαλαμπάντ, ανάμεσα σε αλπικές λίμνες, εκτεταμένα δάση καρυδιάς και πηγές μεταλλικών νερών. Στα χρόνια που η περιοχή και όλη η χώρα ήταν τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, η πόλη ζούσε κυρίως από το μεγάλο ανθρακωρυχείο που υπάρχει δίπλα της και το οποίο έβγαζε χιλιάδες τόνους το χρόνο κάρβουνο για τις ανάγκες της βιομηχανίας.

Σε αυτήν την πόλη γεννήθηκε ο δωδεκάχρονος Μπακίτ, που αντί για το σχολείο είναι αναγκασμένος κάθε ημέρα, όταν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, να κατεβαίνει στις σκοτεινές στοές του εγκαταλειμμένου ανθρακωρυχείου. Όπως και άλλα πολλά παιδιά, ο Μπακίτ σκάβει τα τοιχώματα των στοών από το πρωί ως αργά το απόγευμα και η καθημερινή αμοιβή του δεν ξεπερνά τα εκατό σόμς, δηλαδή κάτι λιγότερα από δύο αμερικάνικα δολάρια. Με αυτά βοηθάει την άνεργη και άρρωστη μητέρα του που η σύνταξη που παίρνει δεν ξεπερνά τα δέκα δολάρια, την κατάκοιτη γιαγιά του και την αδερφή του που ανέλαβε να τις φροντίζει. Τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του δουλεύουν και αυτά στο ορυχείο και κάνουν δουλειές του ποδαριού για να συντηρούνται, μιας και ο πατέρας τους έφυγε από το σπίτι δίχως να ασχολείται με τη φροντίδα τους.

Οι μονογονεϊκές οικογένειες στην Kokyangak δεν είναι λίγες. Η ανεργία και τα συνακόλουθα οικονομικά προβλήματα είναι ο κυριότερος παράγοντας για τη διάλυση των οικογενειών. Μόνο στην πόλη υπολογίζονται σε δύο χιλιάδες οι καταγραμμένοι άνεργοι αν και στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Στην περιοχή, και γενικά στην νότια Κιργισία, είναι διαδεδομένο το φαινόμενο των ανήλικων παιδιών-ανθρακωρύχων που σέρνονται μέσα στις ασυντήρητες και επικίνδυνες στοές για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Μελέτες υπολογίζουν πως το ένα τρίτο των οικογενειακών εσόδων των φτωχών Κιργίσιων, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο προέρχεται από την παιδική εργασία. Στη χώρα δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές για την έκταση της παιδικής εργασίας αλλά ξένοι οργανισμοί και αποστολές που την επισκέφτηκαν τα τελευταία χρόνια και έκαναν έρευνες επιμένουν πως η παιδική εργασία έχει αυξηθεί εκρηκτικά στα χρόνια της ανεξαρτησίας ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ειδικά στο Μπισκέκ αλλά και άλλα αστικά κέντρα, στα οποία συρρέουν οι απελπισμένοι εσωτερικοί μετανάστες για αναζήτηση δουλειάς, είναι πολύ εύκολο να συναντήσει κανείς σε κάθε γωνιά ανήλικα παιδιά να δουλεύουν στους δρόμους, σαν αχθοφόροι, λούστροι, καθαριστές κ.λπ. Ειδικά στο Ος Παζάρ, στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε άλλα πολυσύχναστα σημεία για ελάχιστα σόμς ο καθένας μπορεί να βρει πρόθυμα παιδιά να κάνουν κάθε είδους δύσκολη δουλειά.

Βίαια αποχωρισμένη από τον ενιαίο παραγωγικό και οικονομικό ιστό της Σοβιετικής Ένωσης, δίχως να έχει το πλούσιο υπέδαφος, ειδικά σε υδρογονάνθρακες, άλλων αποσχισμένων δημοκρατιών, η Κιργισία έχει βυθιστεί σε μια μακρόχρονη οικονομική βαρυχειμωνιά που την πληρώνουν, όπως πάντα γίνεται, οι πιο φτωχές ομάδες του πληθυσμού και ειδικά τα παιδιά και οι ανήμποροι.

* Αναλυτικά στοιχεία για την έκταση και τις μορφές της παιδικής εργασίας στην χώρα περιέχονται σε μια έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, που δημοσιεύτηκε το 2001 στο Μπισκέκ, με τίτλο «Child Labour in Kyrgyzstan». Εικόνες από την καθημερινή ζωή του Μπακίτ στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.childhoodpoverty.org/index.php?action=kyrgyzstanfilm, στην οποία υπάρχουν δύο μικρά μονόλεπτα φιλμ για αυτόν.

Βρινταβάν-Βόρεια Ινδία. Η πόλη των χηρών

Το Βρινταβάν , για εκατομμύρια Ινδούς πιστούς του Κρίσνα είναι τόπος που μπορεί κανείς να έρθει πιο κοντά στους θεούς, σε ένα καταπράσινο και γαλήνιο περιβάλλον στις όχθες του Γιαμούνα, περίπου εκατόν πενήντα χιλιόμετρα στα νότιο-ανατολικά του Δελχί. Δώδεκα χιλιόμετρα από την δίδυμη ιερή πόλη Μαθούρα , η οποία θεωρείται ο τόπος γέννησης του θεού, στο κρατίδιο Ουτάρ Πραντές στην βόρεια Ινδία, η πόλη των εξήντα περίπου χιλιάδων κατοίκων, έχει πάνω από πέντε χιλιάδες ναούς και στα αιωνόβια δάση που την περιβάλλουν πιστεύεται πως ο Κρίσνα ενηλικιώθηκε παίζοντας με τους φίλους του , κλέβοντας τα ρούχα των κοριτσιών που έκαναν μπάνιο και παλεύοντας με τους δαίμονες. Όποιος ζήσει και κυρίως πεθάνει σε αυτήν την πόλη, πιστεύεται πως καταφέρνει να σπάσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και κερδίζει μόνιμη και ευτυχισμένη κατοικία στον ουρανό.

Αυτήν την πόλη και τους περιβόλους των ναών της, αναγκάστηκαν να διαλέξουν για καταφύγιο, εδώ και αιώνες οι γυναίκες που χάνοντας τους συζύγους τους και μένοντας χήρες, θεωρούνται απόβλητες από τους συγγενείς τους , μιας και οι παραδόσεις και οι δοξασίες τις θεωρούν υπεύθυνες για τον θάνατο και βάρος για τα φτωχά νοικοκυριά. Παλιότερα η έπρεπε να ακολουθήσουν στον θάνατο τον άντρα τους η να παντρευτούν τον αδερφό του. Παρά τις κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών , ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, αυτές οι γυναίκες αντιμετωπίζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο. Γύρω στις είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι χήρες που ζούνε σαν φαντάσματα στους δρόμους της πόλης, οι πιο πολλές σε μικρές κοινότητες και στοιβαγμένες σε μικρά άθλια δωμάτια. Τυλιγμένες με λευκά σάρια και συνήθως με ξυρισμένο κεφάλι ζητιανεύουν η για λίγες ρουπίες τραγουδούν θρησκευτικούς ύμνους και απευθύνουν ικεσίες και προσευχές στους θεούς, για λογαριασμό των χιλιάδων επισκεπτών που κατακλύζουν τους ναούς της πόλης.

Γραμμένο πριν χίλια περίπου χρόνια το Skanda Purana, ένα από τα δεκαοκτώ, και το μεγαλύτερο σε έκταση, ινδικό θρησκευτικό κείμενο, περιγράφει τις χήρες γυναίκες σαν μια από τις πιο άτυχες καταστάσεις που μπορεί να συμβούν στην ζωή του άνθρώπου . Από τότε ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στις κατώτερες κοινωνικά ομάδες της χώρας όσο αφορά την αντιμετώπιση αυτών των γυναικών. Υποκινούμενος από την απόλυτη ένδεια και την γενικευμένη αμορφωσιά, ο εξοστρακισμός αυτών των γυναικών ντύνεται με θρησκευτικές δοξασίες και προλήψεις και όχι λίγες φορές είναι σκληρός και απάνθρωπος. Ακόμα και οι σκιές αυτών των γυναικών, σύμφωνα με τις διαδεδομένες προλήψεις, φέρνουν ατυχία σε όσους πέσουν επάνω τους. Το υποτιθέμενο καταφύγιο στο Βρινταβάν, θρησκευτικά μπορεί να συνδέεται με τα πονηρά παιδικά παιγνίδια του Κρίσνα που παραπλάνησε χιλιάδες νεαρές γυναίκες, αλλά οι χήρες που αφιερώνονται στον θεό ούτε χαρούμενες και ανέμελες κοπέλες είναι όπως λέει ο μύθος ούτε έρχονται κυρίως για να τον υπηρετήσουν και να βρούνε τον δρόμο προς τον ουρανό. Έρευνες έδειξαν πως οι χήρες , οι περισσότερες από τα χωριά του Ουταρ Πραντές και της Δυτικής Βεγγάλης, παντρεμένες οι πιο πολλές σε άγουρη ηλικία, στην ουσία διώχτηκαν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους για να μην είναι οικονομικό βάρος. Και όσες διαλέγουν το Βρινταβάν η άλλα θρησκευτικά κέντρα το κάνουν κυρίως για λόγους βιοπορισμού Οι μελέτες αυτές μάλιστα επισημαίνουν πως η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και οι πολιτικές καταστροφής της παραδοσιακής αγροτικής οικονομίας που συνοδεύουν την Ινδία στην είσοδο της στον 21^ο αιώνα , έχουν αυξήσει τα περιστατικά εξοστρακισμού αυτών των γυναικών, που υπολογίζονται σε σαράντα εκατομμύρια σε όλη την χώρα.

* Η ζωή τεσσάρων γυναικών που είναι χήρες και ζουν στον ναό της ιερής πόλης Βαρανάσι διαταράσσεται, όταν μια από αυτές θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τον κοινωνικό αποκλεισμό που επιβάλει η ινδική κοινωνία στις γυναίκες της ίδιας κατηγορίας. Είναι το θέμα του φιλμ « Water» ,( συμπαραγωγή Ινδίας και Καναδά, 2006) της Ντίπα Μέχτα, που έκανε αίσθηση διεθνώς, δημοσιοποίησε την ζωή αυτών των γυναικών και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2007. Επίσης σημαντική προσφορά για να βγούνε αυτές οι γυναίκες από την αφάνεια πρόσφερε η φωτογραφική δουλειά του Fazal Sheikh, που συγκεντρώθηκε μαζί με κείμενα στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2005 , με τον τίτλο « Moksha» και του έδωσε το βραβείο Henri Cartier – Bresson.

Περουβιανές Άνδεις. Σύγχρονες ανθρωποθυσίες παιδιών

Παρ’ ότι πέρασε πάνω από μια δεκαετία, οι αρχαιολόγοι ακόμα δεν έχουν σιγουρευτεί αν η «παγωμένη μικρή κυρία» που το καλοδιατηρημένο σώμα της βρέθηκε το 1995 κάτω από τον παγετώνα και την τέφρα στην κορυφή του ηφαιστείου Αμπάτο στην νότια Περουβιάνικη επαρχία της Αρεκίπα, είναι η απόδειξη για τις φημολογούμενες ανθρωποθυσίες των Ίνκας. Το τραύμα στο κεφάλι της δείχνει πως πέθανε πιθανόν από βίαια αιτία, σε ηλικία περίπου δεκατεσσάρων χρονών, ανάμεσα στο 1440 με 1450 , αλλά αρκετοί είναι διστακτικοί να δεχθούν την εκδοχή της ανθρωποθυσίας. Είναι γνωστό άλλωστε πως οι κονγκισταδόρες κατακτητές και οι καθολικοί παπάδες που τους ακολουθούσαν παρουσίαζαν επίτηδες στην Δύση τους ινδιάνικους πολιτισμούς σαν βάρβαρους για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «εκπολιτιστικές» βαρβαρότητες και σφαγές και από αυτές τις αφηγήσεις έλκουν την καταγωγή τους οι θεωρίες για τις ανθρωποθυσίες. Εδώ και μερικά χρόνια η « Χουανίτα του Αμπάτο», όπως επίσης είναι γνωστή, αναπαύετε σε μια γυάλινη θήκη με χαμηλή θερμοκρασία, στο Μουσείο του Καθολικού Πανεπιστημίου της Σάντα Μαρία, στην Αρεκίπα, δίπλα σε μερικές ακόμη παιδικές μούμιες που βρέθηκαν σε άλλα σημεία της ορεινής επαρχίας που την διασχίζουν οι Περουβιανές Άνδεις.

Πάνω από πεντακόσια χρόνια μετά, μπορεί η φήμη των ανθρωποθυσιών να χάνεται στο βάθος του χρόνου αλλά τα παιδιά στα αλτιπλάνα των Άνδεων, τόσο στην Αρεκίπα όσο και στις υπόλοιπες νότιες και ανατολικές επαρχίες του Περού, συνεχίζουν να πεθαίνουν εξαιτίας της φτώχειας, της λειψής και κακής τροφής και των αντίξοων καιρικών συνθηκών. Η κυβέρνηση στην Λίμα , αναγκάστηκε να κηρύξει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για περίοδο ενενήντα ημερών, δεκατέσσερις επαρχίες στις Άνδεις ( σχεδόν την μισή χώρα) από τα μέσα του Ιούνη, αλλά ήδη η τραγωδία είχε εκτυλιχτεί. Πάνω από εξήντα παιδιά, ηλικίας κάτω των πέντε χρόνων, πέθαναν τις τελευταίες εβδομάδες, τα περισσότερα από πνευμονία, ενώ ήδη έχουν καταγραφτεί πάνω από πέντε χιλιάδες κρούσματα της ασθένειας σε παιδιά και ενήλικες. Όπως συνήθως συμβαίνει και αλλού, η κυβέρνηση απέδωσε τους θανάτους στον εξαιρετικά βαρύ φετινό χειμώνα που οι προβλέψεις εκτιμούν πως θα διαρκέσει μέχρι τον Σεπτέμβρη, ο πρόεδρος Γκαρσία έκανε μια βιαστική περιοδεία συμπόνιας σε ορισμένες περιοχές και τα κρατικά ταμεία αποδέσμευσαν ποσό ισοδύναμο σε δύο εκατομμύρια αμερικάνικα δολάρια για βοήθεια στους πληθυσμούς. Φιλανθρωπικές οργανώσεις στην πρωτεύουσα, αλλά και στο εξωτερικό ξεκίνησαν εκστρατεία συλλογής και αποστολής ρούχων και τροφίμων ειδικά στις ινδιάνικες κοινότητες γύρω από το Κούσκο , που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα προβλήματα. Πρόσφατες πληροφορίες αναφέρουν πως οι κακές καιρικές συνθήκες κατέστρεψαν μεγάλες εκτάσεις αγροτικής παραγωγής και σκότωσαν μαζικά οικόσιτα ζώα , κάνοντας έτσι πιο δύσκολα τα πράγματα για το άμεσο μέλλον.

Στο Περού και ειδικά στις αγροτικές περιοχές η φτώχεια , ύστερα από μια μικρή ανάπαυλα στο τέλος της περασμένης δεκαετίας , άρχισε πάλι να επεκτείνεται με έντονα αυξητικούς ρυθμούς. Το ίδιο και οι προκλητικές εισοδηματικές ανισότητες που δημιουργούν μια κραυγαλέα κοινωνική πόλωση. Η ελάχιστη τότε καλυτέρευση, συνδυάστηκε με το γεγονός του τερματισμού του εμφυλίου και την συντριβή των αριστερών ανταρτών , που στην Δύση είχαν παρουσιαστεί σαν ανθρώπινα τέρατα. Τώρα που τα «τέρατα» αποσύρθηκαν, φυλακίστηκα και εξοντώθηκαν , μπορεί , τα παιδιά στις φτωχές κοινότητες των Άνδεων να πεθαίνουν ήσυχα και σιωπηλά. Ποιος ξέρει! Ύστερα από μερικές εκατονταετίες , αρχαιολόγοι και επιστήμονες μπορεί να ερίζουν πάλι αν ο θάνατος τους προήλθε από φυσικά αίτια η ανθρωποθυσίες.

* Στην Δύση , τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα τηλεοπτικά κανάλια κατανάλωσαν αφειδώς χρόνο για τις πλημμύρες στην Αγγλία , ένδειξη όπως ισχυρίζονται οι επιστήμονες των σοβαρών κλιματολογικών αλλαγών. Για τα παιδιά που πεθαίνουν στο Περού , από το βαρύ κρύο, η στήλη δυσκολεύτηκε να βρει έστω και ελάχιστες πληροφορίες.

Σύνορα Γουατεμάλας-Μεξικού. Τα τρένα του θανάτου

 

Από τα σύνορα με την Γουατεμάλα η σιδηροδρομική γραμμή με κατεύθυνση τον βορρά απλώνεται σαν φίδι  παράλληλα με τις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού διασχίζοντας πρώτα  την επαρχία Τσιάπας στο Μεξικό. Θα ενωθεί με την άλλη γραμμή που έρχεται από τα νοτιοανατολικά της χώρας, από την χερσόνησο Γιουκατάν για να πάρει  τον μεγάλο προορισμό που είναι η Πόλη του Μεξικού. Η δυτική γραμμή έχει μεγάλους σταθμούς την σχεδόν συνοριακή πόλη της Tapachula και βορειότερα την Arriaga από όπου συνήθως  ξεκινάνε οι εμπορικοί συρμοί με τα φορτηγά βαγόνια. Ακριβώς από αυτούς τους σταθμούς ξεκινά ένα από τα πιο επικίνδυνα κομμάτια της παράνομης διαδρομής των μεταναστών που έρχονται από την νότια και κεντρική Αμερική διασχίζοντας κυρίως τον Rio Suchiate, με λαστιχένιες βάρκες,  ποτάμι που χωρίζει το Μεξικό με  την Γουατεμάλα. Η αφετηρία τις περισσότερες φορές η Tecun Uman, στην πλευρά της Γουατεμάλα, μια μικρή πόλη που γι αυτό έχει πάρει και το προσωνύμιο μικρή Τιχουάνα. Με δέκα μεξικάνικα πέσος περνάνε το ποτάμι που η παλιά  ονομασία του ήταν Xochiatl ,  από την  ιθαγενική γλώσσα των Ναχούα, και σημαίνει το νερό του λουλουδιού φτάνοντας  απέναντι,  στην πρώτη μεξικάνικη πόλη,  την Ciudad Heldago

Κρυμμένοι στις σκιές των σιδηροδρομικών σταθμών η στις  πρώτες δύσκολες στροφές της γραμμής που αναγκάζουν τους μηχανοδηγούς να κόψουν ταχύτητα,   κυνηγημένοι από την τοπική αστυνομία, οι παράνομοι μετανάστες συνήθως νέοι, αγόρια και κορίτσια, πηδούν πάνω στα βαγόνια και κρεμασμένοι σε αυτά ξεκινάνε το ταξίδι με προορισμό την υποτιθέμενη γη της επαγγελίας, την μεγάλη βορειοαμερικανική χώρα.  Το ταξίδι για να διασχίσουν το Μεξικό και να φτάσουν στα σύνορα με τις ΗΠΑ, κρύβει μεγάλους κινδύνους. Εκτός από τους ληστές και τις διάφορες συμμορίες που παραμονεύουν στην διαδρομή οι νεαροί αντιμετωπίζουν συνεχώς τον κίνδυνο να τραυματιστούν η να σκοτωθούν έτσι όπως ταξιδεύουν πάνω στους συρμούς. Οι Μουτιλάδος , δηλαδή οι ακρωτηριασμένοι, αυξάνουν σταθερά χρόνο με τον χρόνο. Το 2004 καταγράφτηκαν επίσημα τριάντα-τέσσερις  ακρωτηριασμοί χεριών η ποδιών ενώ το 2005 οι αντίστοιχες περιπτώσεις ξεπέρασαν τις πενήντα.  Σύμφωνα με τα αρχεία  της Grupo Beta,  μια ειδικής  αστυνομικής  ομάδας  που επιχειρεί στην Τσιάπας από το 1996 και κυνηγά τους παράνομους μετανάστες,  από τον Γενάρη του 2002 έως τον Αύγουστο του 2006, έχουν τραυματιστεί σοβαρά 3919 μετανάστες και από αυτούς οι 279 έχουν ακρωτηριαστεί. Γι αυτόν το λόγο το  τρένο που θα τους μεταφέρει,  οι μετανάστες το ονομάζουν «θηρίο» αλλά είναι αναγκασμένοι να το επιλέγουν γιατί αποτελεί την πιο φτηνή διαδρομή.

Στην Tapachula, στο σπίτι των μεταναστών, που έστησε μια καθολική ιταλική ΜΚΟ, η Σκαλαμπρίνι, αλλά και στην εκκλησία του «Καλού Ιησού» , μπορεί κανείς να συναντήσει εύκολα δεκάδες ακρωτηριασμένους νεαρούς λατινοαμερικάνους που το ταξίδι προς την  «γη της επαγγελίας»  μετατράπηκε σε  εφιάλτη. Αρκετοί από αυτούς ξέμειναν στην πόλη και δουλεύουν στις οικοδομές η βοηθάνε να χτιστεί η εκκλησία και ορισμένα καθολικά φιλανθρωπικά ιδρύματα. Οι υπόλοιποι πήραν τον δρόμο της επιστροφής  και ξαναγύρισαν στις χώρες τους ενώ ελάχιστοι κατάφεραν να συνεχίσουν μέχρι τον τελικό προορισμό. Παρά τους κινδύνους όμως , το παράνομο  μεταναστευτικό  κύμα προς τον αμερικάνικο βορρά μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο, σε πείσμα των μέτρων και των εμποδίων που βάζει η κυβέρνηση του Μεξικού σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ισχυρού γείτονα. Ο τελευταίος συνεχίζει την κατασκευή του τείχους στα αμερικανό-μεξικάνικα σύνορα άλλα όπως είπε χαρακτηριστικά ένας παράνομος μετανάστης, ούτε ένα Σινικό Τείχος θα μπορούσε να σταματήσει την προσπάθεια των ανθρώπων να γλιτώσουν από την απόλυτη φτώχεια.

* Η Σονία Ναζάριο, δημοσιογράφος στους Λος Άντζελες Τάιμς,  που πήρε το βραβείο Πουλιτζερ το 2003 σαν  πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας , κυκλοφόρησε το 2006 , το βιβλίο  της «Το ταξίδι του Ενρίκε» , κάνοντας μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ,    στο οποίο περιγράφει με δύναμη,  το ταξίδι με τρένο ενός μικρού αγοριού που αναζητεί την μετανάστρια μητέρα του.   Για τους απαιτητικούς αναγνώστες της στήλης στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.current.tv/pods/news/PD00937 υπάρχει ένα βίντεο- ντοκιμαντέρ ένδεκα λεπτών, με τίτλο « Το τρένο του θανάτου»  της Πορτογαλίδας Mariane van Zeller, που ακολούθησε μια ομάδα μεταναστών στο ταξίδι τους.

Κόλπος του Γκουαντάναμο-Κούβα. Ο ποιητής με το νούμερο 651

Αληθεύει πως το χορτάρι ξανά-φυτρώνει μετά τη βροχή;

Αληθεύει πως τα λουλούδια θα ξαναβγούν την άνοιξη;

Αληθεύει ότι τα πουλιά πάλι θα ταξιδέψουν σπίτι;

Αληθεύει πως ο σολομός επιστρέφει στο ποτάμι του;

Αληθεύει. Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι πραγματικά θαύματα.

Και μήπως αληθεύει πως μια μέρα θα φύγουμε από τον κόλπο του Γκουαντάναμο;
Αληθεύει πως μια μέρα θα γυρίσουμε στα σπίτια μας;

Στα όνειρα μου αρμενίζω. Ονειρεύομαι το σπίτι.

Είμαι με τα παιδιά, καθένα δική μου σάρκα

Είμαι με τη γυναίκα μου κι όσους αγαπώ

Είμαι με τους γονείς, καρδιές πολυαγαπημένες.

Ονειρεύομαι πως είμαι στο σπίτι, ελεύθερος απ΄ αυτό το κλουβί.

Αλλά μ ακούς, δικαστή, με ακούς καθόλου άραγε;

Είμαστε αθώοι εδώ, κανένα έγκλημα δεν κάναμε.

Ελευθέρωσέ με, Ελευθέρωσέ μας, αν ακόμα

κάπου στον κόσμο υπάρχει δικαιοσύνη και συμπόνια!

Ο Οσάμα Αμπού Καντίρ, ήταν οδηγός φορτηγού και αφοσιωμένος οικογενειάρχης, όπως διατείνονται όσοι τον ήξεραν στην Ιορδανία. Λίγο μετά την 11η του Σεπτέμβρη του 2001, συμμετέχοντας σε μια ισλαμική φιλανθρωπική αποστολή της Tablighi Jamat, ταξίδεψε στο Αφγανιστάν, όπου τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου συνελήφθη από τους Αμερικανούς στο Τζαλαλαμπάντ, με την κατηγορία πως η οργάνωση έστελνε μαχητές του τζιχάντ στην χώρα. Παραμένει έκτοτε , χωρίς δίκη, κρατούμενος στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο, που έχουν οργανώσει οι ΗΠΑ στα πλαίσια του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού αγώνα τους και είναι γνωστός στην διοίκηση των φυλακών με το νούμερο 651. Το ποίημα που έγραψε , είναι ανάμεσα στα είκοσι-δύο, και ο Οσάμα ένας από τους δεκαεπτά κρατούμενους ποιητές που οι στίχοι τους θα δημοσιευθούν στην ανθολογία με τίτλο «Ποιήματα από το Γκουαντάναμο: Οι κρατούμενοι μιλούν» τον ερχόμενο μήνα από το Πανεπιστήμιο της Αιόβα με υπεύθυνο της έκδοσης τον Μαρκ Φάλκοφ, καθηγητή νομικής στο Ιλινόις και δικηγόρο μιας ομάδας κρατούμενων. Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην έκδοση κατάφεραν να περάσουν από την λογοκρισία του Πενταγώνου και να βρεθούν «αθώα» από τις υποψίες πως μπορεί να περιέχουν κωδικά μηνύματα για διάπραξη …τρομοκρατικών πράξεων! Αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των χιλιάδων ποιημάτων που έχουν γράψει οι αιχμάλωτοι στο Γκουαντάναμο στα χρόνια που αυτό λειτουργεί.

Τα ποιήματα βγήκαν έξω από την φυλακή με πολλούς απίθανους τρόπους . Ο κυριότερος, χαραγμένα με πέτρες πάνω σε μικρά ποτηράκια αφρώδους πλαστικού, γραμμένα τα πιο πολλά στα Αραβικά και τα Παστού. Όλοι τους, εκτός από τον Αμπτούλραχίμ Ντοστ που ήταν συγγραφέας και ποιητής πριν συλληφθεί και εξαφανίστηκε στο Πακιστάν, (ύστερα από νέα σύλληψη του από τις υπηρεσίες του δικτάτορα Μουσάραφ) μετά την απελευθέρωση του από το Γκουαντάναμο, δεν είχαν γράψει το παραμικρό και αρκετοί είναι και αγράμματοι. Δίχως χαρτί και μελάνι, παρά μόνο όταν πρέπει να γράψουν λιγοστές γραμμές σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα για το ταχυδρομείο του Ερυθρού Σταυρού, οι κρατούμενοι μπορούν να έχουν μόνο ένα αντίτυπο του Κορανίου και μερικά βιβλία δυτικών συγγραφέων όπως η Αγκάθα Κρίστι και την σειρά του Χάρι Πότερ! Από τα γραπτά τους, ελάχιστα κατάφεραν να δραπετεύσουν, μιας και τα πιο πολλά τα σταμάτησε η λογοκρισία η καταστράφηκαν κατά την διακίνηση τους από κελί σε κελί. Υπολογίζεται πως μόνο ο Ντοστ έγραψε την περίοδο της ομηρίας του περίπου 25 χιλιάδες στίχους!

Ακόμα και λογοκριμένα τα ποιήματα και με δυσκολίες στην απόδοση τους στα Αγγλικά, είναι δυνατές κραυγές καταγγελίας και διεκδίκησης της ελευθερίας και αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση πως η ανθρώπινη αντίσταση, και στις πιο δύσκολες συνθήκες, δεν σταματά. « Δίνουν μια πιο σύνθετη εικόνα αυτών των λαών» αναγκάστηκε να παραδεχθεί ένας μεταφραστής από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, ομολογώντας ασυνείδητα αυτό που είναι και η αχίλλειος πτέρνα των αυτοκρατορικών σχεδίων της Ουάσιγκτον. Λαοί με χιλιάδες χρόνια πολιτισμού είναι αδύνατον να υποταχτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα και να γίνουν υπήκοοι των δυτικών αξιών.

* Ο «Αθέατος Κόσμος» αυτήν την φορά ευθυγραμμίστηκε με την επικαιρότητα για προφανείς λόγους. Το ποίημα που μετέφρασε η Γιάννα Χουβαρδά, είναι ένα από τα τρία που προ-δημοσίευσε ο «Ιντιπέντεντ» πριν λίγες μέρες. Η κυκλοφορία της ανθολογίας θα γίνει τον Αύγουστο στις ΗΠΑ και ήδη η ηλεκτρονική σελίδα παραγγελιών της Άμαζον έχει κατακλυστεί από αιτήσεις προαγοράς.

Σινγκούρ-Δυτική Βεγγάλη. Η μάνα-Ινδία επιμένει να αντιστέκεται!

Ήταν το πρωινό της 25ης του Μάη, όταν οι συγγενείς του ανακάλυψαν τον Πρασάντα Ντας κρεμασμένο, να αιωρείται από την οροφή του μικρού στάβλου δίπλα στο σπίτι του, στο μικρό χωριό Khaser Bheri, στο Σινγκούρ της επαρχίας Hooghly, της Δυτικής Βεγγάλης. Ο Πρασάντα, σε ηλικία σαράντα-τριών ετών, πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση, όταν η κυβέρνηση της Καλκούτα, δήμευσε αναγκαστικά την γη που καλλιεργούσε μαζί με τα δύο αδέλφια του και τον πατέρα τους και οι συχωριανοί του δήλωσαν πως είχε πέσει σε κατάθλιψη από τότε.

Ο Πρασάντα, που ήταν γνωστός και πέρα από τα όρια του χωριού του, δεν ήταν έτσι πριν λίγο καιρό. Υπήρξε ένας από τους δραστήριους αγρότες στον αγώνα για την υπεράσπιση της γης, ενεργό μέλος της Επιτροπής Υπεράσπισης των Καλλιεργήσιμων Εδαφών του Σινγκούρ, είχε τραυματιστεί σε συγκρούσεις με την αστυνομία τον Σεπτέμβρη του 2006 και ήταν από αυτούς που, παρ’ όλη την φτώχεια του, αρνήθηκε να εισπράξει περήφανα τις αποζημιώσεις-κοροϊδία. Ο Πρασαντα ήταν ο δεύτερος αγρότης που αυτοκτόνησε στο Σινγκούρ τους τελευταίους μήνες. Είχε προηγηθεί ο Beraberi Purbapara από το χωριό Haradhan, που κατάπιε ποσότητα φυτοφάρμακου. Μια μεγάλη οργισμένη διαδήλωση ακολούθησε το νεκρό σώμα του Πρασάντα, το οποίο πέρασε, πριν αποτεφρωθεί, κατά μήκος του τείχους που έκτισε η αυτοκινητοβιομηχανία Tata, γύρω από την δημευμένη γη των πέντε χωριών του Σινγκούρ.

Τα δύο ποτάμια, ο Hooghly και ο Damodar, που διασχίζουν την περιοχή κάνουν το έδαφος ιδιαίτερα εύφορο, με αποτέλεσμα οι αγρότες στο Σινγκούρ, να ζούνε φτωχικά μεν, αλλά καλά συγκριτικά με άλλες περιοχές της Ινδίας. Μια μεγάλη ποικιλία οπωροκηπευτικών μαζί με ρύζι και γιούτα παράγονται σε ικανοποιητικές ποσότητες από μικρούς γεωργικούς κλήρους. Στις περιόδους των συγκομιδών, που γίνονται σχεδόν όλους τους μήνες του χρόνου έρχονται χιλιάδες εργάτες γης από άλλες περιοχές της επαρχίας ενώ στα χωριά ζούνε αποκλειστικά μικροαγρότες, ακτήμονες -ενοικιαστές γης και οικογένειες που οι άντρες έχουν φύγει για τις χώρες του Περσικού σαν μετανάστες. Οι μεγαλοαγρότες ζούνε κυρίως στην Καλκούτα.

Από αυτό το έδαφος, η κυβέρνηση του λεγόμενου ΚΚΙνδίας (Μαρξιστικού), που βρίσκεται στην εξουσία στην Καλκούτα εδώ και τριάντα χρόνια, με έναν νόμο του 1894, δήμευσε με ελάχιστες αποζημιώσεις πάνω από τέσσερις χιλιάδες στρέμματα, με σκοπό την εγκατάσταση μια μονάδας παραγωγής μικρών αυτοκινήτων του ινδικού κολοσσού Tata. Η περιοχή είχε την ατυχία να βρίσκεται δίπλα στην καινούρια οδό ταχείας κυκλοφορίας και κοντά στην Καλκούτα και το έδαφος να μην είναι ελώδες για να χρειάζεται η Tata να ξοδέψει χρήματα για επιχωματώσεις. Στην μαζική αντίσταση των μικροαγροτών, που ξεκίνησε από την άνοιξη του 2006, απάντησε με βία, συλλήψεις, δικαστικές διώξεις και εξαπόλυση παρά-αστυνομικών δυνάμεων που έσπειραν την τρομοκρατία στα χωριά. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη ένας στους τρεις μικρό-ιδιοκτήτες αρνείται να δεχθεί τις αποζημιώσεις και οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων, απεργίες και διαδηλώσεις συνεχίζονται, οξύνοντας ακόμα και την εσωτερική κρίση στην λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση.

Τα γεγονότα στο Σινγκούρ, που έγιναν γνωστά σε όλη την χώρα, (μέχρι και η Αρουντάντι Ρόι και ο Αμάρτια Σεν ενεπλάκησαν σε δημόσια αντιπαράθεση με διαμετρικά αντίθετες απόψεις) και ξεσήκωσαν μεγάλο κύμα αλληλεγγύης, δεν είναι τα μοναδικά στην Δυτική Βεγγάλη που αφορούν το ξερίζωμα αγροτών από την γη τους. Η κυβέρνηση της Καλκούτα, που κρατά από την μια την σημαία με το σφυροδρέπανο και από την άλλη υπογράφει σωρηδόν συμφωνίες με ινδικές και ξένες πολυεθνικές για την υλοποίηση επενδύσεων σε περιοχές που έχουν ονομαστεί Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, κατά τα πρότυπα της Κίνας και τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επιμένει πως όλα αυτά γίνονται για την ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα όμως αυτές οι Ζώνες, που με νόμο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης συνασπισμού πρόκειται να δημιουργηθούν σε πολλές περιοχές της χώρας, αποτελούν, όπως καταγγέλλεται από τις λαϊκές και εργατικές οργανώσεις, σύγχρονα επιχειρηματικά Γκουαντάναμο, στα οποία κυριαρχεί η φτηνή εργατική δουλειά και η υψηλή κερδοφορία για τους καπιταλιστές αφού πρώτα καταστραφούν οι αγροτικές κοινότητες και η τοπική οικονομία.

* Η αντίσταση στο Σινγκούρ και οι δολοφονίες στο Ναντιγκράμ τον Μάρτη αναβίωσαν τις μνήμες από την σφαγή στο Ναξαλμπαρί. Φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την αγροτική εξέγερση με επίκεντρο αυτό το χωριό της Δυτικής Βεγγάλης, που αποτέλεσε την κοιτίδα του Ναξαλίτικου επαναστατικού κινήματος που συνεχίζει να αποτελεί το νούμερο 1 εσωτερικό κίνδυνο για το Νέο Δελχί. Για περισσότερες πληροφορίες στο http://www.singur-singur.blogspot.com/