Τζιμπουτί, Υεμένη Δάκρυα στον πέρασμα των εξήντα χιλιάδων χρόνων

Η Haradh, μια μικρή σκονισμένη πόλη στα βορειοδυτικά της Υεμένης, είναι κοντά στα σύνορα με την Αραβία των Σαούντ και το μοναδικό πια επίσημο σημείο για να περάσει κανείς στο πλούσιο βασίλειο. Ειδικά από τότε που το Ριάντ αποφάσισε να σφραγίσει τα νότια σύνορά του, φτιάχνοντας ένα τείχος από εμπόδια και συρματοπλέγματα στην έρημο από το φόβο της δράσης των ισλαμιστών, όπως δικαιολογήθηκε. Αυτό σε κανονικούς καιρούς θα ήταν προνόμιο, αλλά σήμερα είναι μεγάλη ατυχία, μιας και η πόλη έχει γίνει μια απέραντη αποθήκη απελπισμένων ανθρώπων που βρίσκονται στη μέση του… πουθενά. Υεμενίτες πρόσφυγες από τον εμφύλιο αλλά και Σομαλοί, Αιθίοπες και άλλοι δυστυχισμένοι Αφρικανοί που εμποδίζονται να περάσουν στα βασίλεια και εμιράτα της φανταστικής ευδαιμονίας ή έχουν απελαθεί κακήν-κακώς από τους σκληρούς σαουδάραβες αστυνομικούς και στρατιώτες που περιπολούν στα σύνορα και κυνηγούν στην έρημο όσους καταφέρνουν να περάσουν παράνομα. Σε αυτήν την έρημο, αρκετοί έχουν χάσει τη ζωή τους κάτω από τον καυτό ήλιο, ενώ άλλοι δεν καταφέρνουν να παραπλανήσουν τα αποσπάσματα, τα οποία πάνω στα γρήγορα 4Χ4 τους προλαβαίνουν και τους συλλαμβάνουν. Μια από τις διαδεδομένες μέθοδες παραπλάνησης είναι το δέσιμο των παπουτσιών ανάποδα, αλλά και αυτό μερικές φορές δεν πετυχαίνει. Η Haradh, δηλαδή, είναι ένα από τα πολλά ανάλογα κομβικά σημεία στον παγκόσμιο χάρτη των μεταναστευτικών ροών, όπως λέγονται επιστημονικά και ουδέτερα τα κύματα των απελπισμένων που οδηγούνται σε αναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά εξαιτίας των πολέμων και της φτώχειας.

Μπάχο Αγκουάν- Ονδούρα Η Αυγή …που αντιστέκεται στην βία

Η εικόνα που κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός το απόγευμα στις 10 του περασμένου Σεπτέμβρη στη δημοσιά που συνδέει τον οικισμό των καμπεσίνος στην φυτεία « Αυγή» με την Τοκόα στην βόρειο-ανατολική Ονδούρα ήταν συγκλονιστική. Κοντά στην γέφυρα του Ρίο Αγκουάν που είναι γνωστή με το όνομα «κέρατο του βοδιού», σε μια ευθεία ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές από κοκκοφοίνικες ο πενήντα-πεντάχρονος Φρανσίσκο Μιράντα Ορτέγκα ήταν πεσμένος πάνω στο αναποδογυρισμένο ποδήλατο του. Πυροβολημένος κατάστηθα είχε μείνει για πολλή ώρα στον δρόμο μέχρι να έρθουν οι πρώτοι αστυνομικο. Η είδηση που έφτασε γρήγορα στους τρεισήμισι περίπου χιλιάδες κατοίκους της Αυγής, συνοδεύτηκε από οργή και θλίψη ενώ στην Τεγκουσιγκάλπα, την πρωτεύουσα της χώρας δεν παραξένεψε σχεδόν κανέναν. Ο Φρανσίσκο, ηγετικό στέλεχος του Ενωτικού Αγροτικού Κινήματος του Αγκουάν (MUKA) ήταν -εξαιτίας της δράσης του- ένας μελλοθάνατος και εν τέλει έγινε μέρος μιας μακροσκελούς λίστας δολοφονημένων καμπεσίνος που μεγαλώνει καθημερινά στην χώρα, το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Σελάγια το 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Muca, από τον Δεκέμβρη του 2009, ένδεκα ανάλογες δολοφονίες έχουν καταγραφεί στην περιοχή από τις παραστρατιωτικές συμμορίες των γαιοκτημόνων και εικοσιοκτώ σε ολόκληρη την Ονδούρα.

Meleke Andries Tatane Η αυτοθυσία του καλού γίγαντα*

Μπορεί να ήταν οργισμένη και μαζική η διαδήλωση χιλιάδων φτωχών μαύρων από την κωμόπολη-προάστιο Meqheleng με κατεύθυνση την έδρα της δημοτικής διοίκησης στο Ficksburg, το πρωί της Τετάρτης 13 του φετινού Απρίλη, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Άλλωστε λίγο καιρό πριν, τον Μάρτη, είχε γίνει πάλι ειρηνική διαδήλωση με αιτήματα που αφορούσαν την παροχή νερού, που η έλλειψη του κάνει ακόμη πιο δύσκολη την ζωή των φτωχών νότιο-αφρικανών και όλοι περίμεναν μια ανάλογη κατάληξη.

Αχμέντ Φαρχάν Ο φτωχός ψαράς που έγινε σαχίντ της εξέγερσης

Δεν είναι πλήρως διακριβωμένο αν ο Αχμέντ Φαρχάν βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή ή συμμετείχε σε αντικυβερνητική διαδήλωση λίγες ώρες μετά την εισβολή των στρατιωτών του Οίκου των Σαούντ, στο Μπαχρέιν. Φίλοι και συγγενείς επιμένουν μέχρι σήμερα πως εκείνες τις πρωινές ώρες, στις 15 του Μάρτη, πήγε με το αυτοκίνητο του σε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό έχοντας αναρτημένη την σημαία της χώρας του. Κάπου εκεί τον βρήκε μια σφαίρα στο κεφάλι και ο Αχμέντ έγινε ένας από τους πιο γνωστούς σαχίντ στην εξεγερμένη χώρα και την φωτογραφία του συνεχίζουν να την κρατάνε στα χέρια τους οι οργισμένοι διαδηλωτές. Αυτόπτες μάρτυρες που έτρεξαν να το μεταφέρουν, μάταια, στο νοσοκομείο, ισχυρίζονται πως οι πυροβολισμοί ρίχτηκαν από μια ομάδα μασκοφόρων με πολιτικά ρούχα, που στην πραγματικότητα ήταν σαουδάραβες στρατιώτες.

Μοχάμεντ Μπουαζίζι Ο άνθρωπος-δαυλός της αραβικής εξέγερσης.

Την Παρασκευή στις 17 του Δεκέμβρη, γύρω στις ένδεκα το πρωί, οι δρόμοι στην μικρή τυνησιακή πόλη Sidi Bouzid, των σαράντα χιλιάδων κατοίκων είχαν την συνηθισμένη πολύβουη κίνηση ύστερα από την καθιερωμένη προσευχή στα τζαμιά και τίποτε δεν προμήνυε όσα θα ακολουθούσαν. Στην τακτική περιπολία της η δημοτική επιθεωρήτρια Faida Hamdi, φημισμένη για την αυστηρότητα της, μαζί με μια ομάδα αστυνομικών, πλησίασε τον πλανόδιο μανάβη Μοχάμεντ Μπουαζίζι, στο κέντρο της πόλης, που εκείνη την ώρα πουλούσε μανταρίνια, μήλα και αχλάδια μέσα από τα τελάρα του. Ο νεαρός που είχε και παλιότερα κυνηγηθεί από την δημοτική αστυνομία δεν το έβαλε στα πόδια. Χρεωμένος από το προηγούμενο βράδυ για να αγοράσει το εμπόρευμα, έμεινε στην θέση του ενώ δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να δώσει μπαξίσι για να τον αφήσουν ήσυχο. Όταν η σκληρή Hamdi διαπίστωσε πως δεν είχε άδεια πλανόδιου μικροπωλητή του ανακοίνωσε πως θα του βάλει πρόστιμο δέκα δηνάρια και θα κατάσχει το εμπόρευμα και την ζυγαριά του. Από εκείνη την στιγμή και μετά υπάρχει η συνηθισμένη σύγχυση για τα όσα διαδραματίστηκαν. Αρκετοί επιμένουν με πειστικότητα πως στην αντίδραση του Μοχάμεντ η επιθεωρήτρια απάντησε με ένα χαστούκι ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως ο οργισμένος νέος διώχτηκε με σκαιότητα όταν πήγε στο αστυνομικό τμήμα για να πάρει πίσω το εμπόρευμα του. Την ίδια σκληρή στάση αντιμετώπισε και στο γραφείο του τοπικού κυβερνήτη που προσέφυγε. Η προσβολή ήταν διπλή και πολύ βαριά και όχι μόνο γιατί έτυχε το χαστούκι να το δώσει γυναίκα. Από εκεί και μετά –όπως είναι φυσικό σε τέτοια γεγονότα που από μικρά γίνονται γρήγορα πολύ μεγάλα- οι φήμες και η πραγματικότητα μπλέκονται αξεδιάλυτα. Ο 26χρονος Μοχάμεντ σέρνοντας το ξύλινο καρότσι του ξαναβρέθηκε μπροστά στο κυβερνείο και λίγο μετά οι περαστικοί τον είδαν να τυλίγεται στις φλόγες. Όλα συνέβησαν μέσα σε μιάμιση ώρα και οι υπάλληλοι με το ασθενοφόρο που έφτασαν είδαν ένα αποκρουστικό θέαμα ενός ανθρώπου με βαριά εγκαύματα σε όλο το σώμα του. 

Mitsuaki Nagao Η διδακτική ιστορία του πρώτου ήρωα της Φουκουσίμα

Ο Mitsuaki Nagao πέθανε σε ηλικία ογδόντα δύο χρόνων στις 13 Δεκεμβρίου του 2007, ύστερα από μια ραγδαία επιδείνωση της ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε για πολλά χρόνια. Μια σχετικά σπάνια μορφή καρκίνου του αίματος, το πολλαπλό μυέλωμα που προκαλεί σοβαρές βλάβες στα οστά αλλά και διάφορα ζωτικά όργανα όπως τα νεφρά. Εμβληματική φυσιογνωμία του αγώνα των εργαζόμενων στις πυρηνικές εγκαταστάσεις στην Ιαπωνία, ενάντια στις εταιρείες –κρατικές και ιδιωτικές- ο Nagao δεν δικαιώθηκε ούτε μετά τον θάνατο του. Ένα ανώτερο δικαστήριο στο Τόκιο, τον Μάιο του 2008, απέρριψε την προσφυγή της οικογένειας του που διεκδικούσε αποζημίωση από την Ηλεκτρική Εταιρία της ιαπωνικής πρωτεύουσας , την TEPCO. Στην απόφαση ο δικαστής Hidetaka Matsui αφού στην αρχή είχε αμφισβητήσει πως ο Nagao έπασχε από καρκίνο, στην συνέχεια έγραψε πως αυτός δεν σχετίζεται με την ακτινοβολία στην οποία εκτέθηκε στα χρόνια που εργάζονταν για λογαριασμό της εταιρείας στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών.

Τζιμπουτί, Υεμένη Δάκρυα στο πέρασμα των εξήντα χιλιάδων χρόνων

Η Haradh, μια μικρή σκονισμένη πόλη στα βόρειο-δυτικά της Υεμένης είναι κοντά στα σύνορα με την Αραβία των Σαούντ και το μοναδικό πια επίσημο σημείο για να περάσει κανείς στο πλούσιο βασίλειο. Ειδικά από τότε που το Ριάντ αποφάσισε να σφραγίσει τα νότια σύνορα του φτιάχνοντας ένα τείχος από εμπόδια και συρματοπλέγματα στην έρημο από τον φόβο της δράσης των ισλαμιστών όπως δικαιολογήθηκε. Αυτό σε κανονικούς καιρούς θα ήταν προνόμιο αλλά σήμερα είναι μεγάλη ατυχία, μιας και η πόλη έχει γίνει μια απέραντη αποθήκη απελπισμένων ανθρώπων που βρίσκονται στην μέση του… πουθενά. Υεμενίτες πρόσφυγες από τον εμφύλιο αλλά και Σομαλοί, Αιθίοπες και άλλοι δυστυχισμένοι Αφρικανοί που εμποδίζονται να περάσουν στα βασίλεια και εμιράτα της φανταστικής ευδαιμονίας ή έχουν απελαθεί κακήν-κακώς από τους σκληρούς Σαουδάραβες αστυνομικούς και στρατιώτες που περιπολούν στα σύνορα και κυνηγούν στην έρημο όσους καταφέρνουν να περάσουν παράνομα. Σε αυτήν την έρημο αρκετοί έχουν χάσει την ζωή τους κάτω από τον καυτό ήλιο ενώ άλλοι δεν καταφέρνουν να παραπλανήσουν τα αποσπάσματα, τα οποία πάνω στα γρήγορα 4Χ4 τους προλαβαίνουν και τους συλλαμβάνουν. Μια από τις διαδεδομένες μέθοδες παραπλάνησης είναι το δέσιμο των παπουτσιών ανάποδα αλλά και αυτό μερικές φορές δεν πετυχαίνει. Η Haradh, δηλαδή είναι ένα από τα πολλά ανάλογα κομβικά σημεία στο παγκόσμιο χάρτη των μεταναστευτικών ροών, όπως λέγονται επιστημονικά και ουδέτερα τα κύματα των απελπισμένων που οδηγούνται σε αναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά εξαιτίας των πολέμων και της φτώχειας.

Ταμαουλίπας –Μεξικό Η σφαίρα στον λαιμό που σκότωσε το όνειρο.

Ο δεκαοκτάχρονος Luis Freddy Lala Pomavilla δεν επεδίωξε να κάνει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο. Όπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοι του, ξεκίνησε από ένα φτωχικό σπίτι σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό των Άνδεων στον Ισημερινό για να συναντήσει το απατηλό αμερικάνικο όνειρο. Πλήρωσε προκαταβολικά 15 χιλιάδες δολάρια στους διακινητές ανθρώπων και ακολούθησε τα ίχνη σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους των παράνομων μεταναστών που από τον λατινοαμερικάνικο νότο διασχίζουν την ήπειρο με κατεύθυνση τον βορρά. Ταξίδεψε με πρώτο σταθμό την Ονδούρα, πέρασε στην Γουατεμάλα και με μια βάρκα μπήκε στο Μεξικό από το πέρασμα της Σάντα Έλενα. Διέσχισε την χώρα και κατέληξε με μια πολυεθνική ομάδα λατινοαμερικάνων pollos (κοτόπουλα στην αργκό των κυκλωμάτων) στο βόρειο-ανατολικό Μεξικό στην επαρχία Ταμαουλίπας με σκοπό να περάσουν τα σύνορα και να μπούνε στο Τέξας. Εκατό μίλια περίπου από την συνοριογραμμή, η ομάδα των 76 η 77 ανδρών και γυναικών κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες οδηγήθηκε παρά την θέληση της από μια ομάδα ενόπλων, της συμμορίας Zetas, σε ένα ράντσο κοντά στον δήμο του Σαν Φερνάντο. Εκεί κρατήθηκαν για μια νύκτα σε μια αποθήκη και το πρωινό πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ όλοι τους, έτσι όπως ήταν πισθάγκωνα δεμένοι οι περισσότεροι και αραδιασμένοι στο έδαφος. Ο Λουίς, κτυπημένος με μια σφαίρα στο λαιμό, κρατήθηκε στην ζωή και ύστερα από την αποχώρηση των δολοφόνων κατάφερε να γλιτώσει περπατώντας είκοσι χιλιόμετρα μέχρι να βρει βοήθεια. Όταν έφτασε στην αποθήκη μια ομάδα πεζοναυτών του μεξικάνικου ναυτικού, ύστερα από υπόδειξη του τραυματισμένου Λουίς η εικόνα ήταν ανατριχιαστική. Πενήντα οκτώ άνδρες και δεκατέσσερις γυναίκες, με καταγωγή κυρίως την Βραζιλία, τον Ισημερινό, το Σαλβαντόρ και την Ονδούρα, οι περισσότεροι νεαρής ηλικίας, κείτονταν νεκροί. Η μεγαλύτερη από ανάλογες σφαγές παράνομων μεταναστών στο Μεξικό διαπράχτηκε ανάμεσα στις 23 με 24 Αυγούστου του 2010 και συγκλόνισε την χώρα αλλά και όλη την ήπειρο. Ο τυχερός στην κακοτυχία του Λουίς, ύστερα από μερικές ημέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο της Ματαμόρος επέστρεψε στον Ισημερινό με ειδική πτήση του κρατικού αερομεταφορέα και από τότε σε κάθε ευκαιρία αφηγείται την περιπέτεια του στα τοπικά ΜΜΕ και ικετεύει τους συνομήλικους του να παραδειγματιστούν από το πάθημα του. Μάταια όμως! Γιατί παρακινημένοι από την φτώχεια και την απελπισία οι νέοι της Λατινικής Αμερικής είναι αποφασισμένοι να ρισκάρουν τα πάντα.

Jobra, Μπαγκλαντές Μια υπέροχη ιστορία …που δεν συνέβη ποτέ!

Η ιστορία της Sufiya Khatun, μια νεαρής χήρας που έζησε και πέθανε στο φτωχό χωριό Jobra, ένα μίλι μόλις από την Τσιταγκόνγκ, στο νοτιο-ανατολικό Μπαγκλαντές, για χρόνια προβάλλονταν σαν η αδιαφιλονίκητη απόδειξη πως το σύστημα των μικρό-δανείων στα πλαίσια της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς είναι ικανό να βγάλει τους ανθρώπους από την φτώχεια. Να δημιουργήσει πετυχημένους μικρό-επιχειρηματίες και να νικήσει τις σκληρές δυνάμεις του καπιταλισμού μεταμορφώνοντας τον σε ένα ανθρώπινο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και δράσης. Η Sufiya, που μόλις και κατάφερνε να επιβιώνει και να διατηρεί στην ζωή τα πεινασμένα παιδιά της φτιάχνοντας σκαμπό από μπαμπού, σε συνθήκες απόλυτης δυστυχίας, είχε την τύχη να συναντήσει ένα απόγευμα μιας ημέρας, στα 1976 τον καθηγητή Οικονομικών στο κοντινό Πανεπιστήμιο, Muhammad Yunus, ο οποίος επισκέφτηκε το χωριό. Η τραγική μοίρα της Sufiya, παρακίνησε τον καθηγητή να σκεφτεί την ιδέα της μικρό-πίστωσης και οι σαράντα-δύο φτωχές γυναίκες του χωριού, ανάμεσα τους και η νεαρή χήρα, να γίνουν η πρώτη ομάδα δανειοληπτών από τις οικονομίες του καθηγητή. Για την ιστορία το ποσό του πρώτου δανείου είχε αξία 26 δολαρίων Αμερικής και αυτή ήταν η αρχή για να φτιαχτεί μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες μικρό-πιστώσεων στον Τρίτο Κόσμο η γνωστή Grameen Bank, ο καθηγητής να ονομαστεί «τραπεζίτης των φτωχών» και το υπόδειγμα να επεκταθεί σε πολλές χώρες της νότιας Ασίας και της Αφρικής.

Μίλτον Ρογκόβιν Ο άνθρωπος που φώτισε τους ξεχασμένους

Στις αρχές του ποταμού Νιαγάρα, κοντά στους καταρράκτες και δίπλα στις βόρειο -ανατολικές όχθες της λίμνης Ηρι, η Lower West Side είναι μια από τις τριάντα-δύο συνοικίες του Μπάφαλο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε σαν γειτονιά Ιταλών μεταναστών στα τέλη του 19ου αιώνα και ακολούθησε με διακριτή απόσταση την ακμή και την παρακμή της πόλης συγκεντρώνοντας κατά κύριο λόγο εργάτες μετανάστες αλλά και μαύρους που δούλευαν στα μεγάλα εργοστάσια της περιοχής. Τμήμα της περίφημης ζώνης της σκουριάς το Μπάφαλο είναι πλέον από τις φτωχότερες πόλεις της χώρας με πληθυσμό πάνω από διακόσιες πενήντα χιλιάδες και με επίπεδα επίσημης φτώχειας στο 30% των νοικοκυριών. Η κατάσταση όπως και στην άνοδο έτσι και στην πτώση στην Lower West Side είναι χειρότερη με μοναδική διαφορά πως στις τελευταίες δεκαετίες από ιταλική συνοικία μετατράπηκε σε ισπανόφωνη με πολλούς Πορτορικάνους, νοτιοαμερικάνους και Κουβανούς.